Tralo corazón verde

 

Debo recoñecer unha vez máis que a pandemia e o confinamento conseguiron que me reconciliara coa televisión, ou case mellor podería dicir co cine que botan por televisión, porque estou aproveitando para ver películas polas que tiña certo interese, que non vin nunca, que só vin fragmentos, ou que vin hai moitos anos pero case non lembraba nada. Tamén vexo episodios soltos dalgunhas series, pero con moito menos interese, sobre todo porque o índice de repeticións é moi elevado.

 

Unha desas películas é “Tralo corazón verde”. Vira fragmentos hai tempo e tiña pinta de que podía ser entretida. Aventuras, ritmo frenético nun ambiente exótico. Os dous protagonistas principais foron Michael Douglas e Kathleen Turner, mito case erótico dos 80 que desapareceu do cine porque uns problemas de saúde a fixeron engordar moitísimo. Pouco despois protagonizaron a secuela, titulada “A xoia do Nilo”. Na cadea onde vin esta película hai unhas semanas, botaban as dúas seguidas, pero preferín parar. Xa digo, como se repiten bastante os contidos, seguro que poderei vela no que falta de 2020 sen moitas dificultades. Estaba convencido de que eses dous actores eran parella ou algo así, pero semella que non, cousas que pasan. A película foi dirixida por Robert Zemeckis en 1984.

 

A historia é un tanto rocambolesca. A actriz principal é escritora de novelas románticas, e ten unha irmá en Colombia. O marido da irmá é asasinado e ela secuestrada, pero ao marido deulle tempo a enviarlle á escritora a EEUU un sobre que ten unha información moi importante. Cando a escritora recibe esa información, tamén a chama a súa irmá para dicirlle que está secuestrada e que o paquete que recibiu é precisamente o que pode liberala, así que debe ir a Colombia e seguir as instrucións dos secuestradores.

 

A escritora chega a Colombia, e xa dende o minuto 1, nótase que os americanos queren deixar claro que Hispanoamérica é o terceiro mundo, e que todo é un caos en Colombia (a película rodouse en México realmente). O comezo do traslado en Colombia é un auténtico desastre. Ademais, ela non o sabe, pero está sendo perseguida por dous homes diferentes e que non teñen nada que ver entre sí: un é o cómplice do secuestrador da súa irmá, e o outro é o militar que matou ao seu cuñado. Despois dun accidente no autobus que a leva, coñece de casualidade ao cazarrecompensas protagonizado polo actor principal, que lle axuda a saír da situación.

 

O home axuda á muller a chegar á cidade onde está secuestrada a súa irmá, pero polo camiño descubren que o máis importante que hai no paquete que lles reclaman é un plano que parece indicar a ubicación dun tesouro ao que chaman o Corazón Verde. De forma moi casual atopan o lugar, e o tesouro resulta ser una esmeralda moi grande coa forma dun corazón.

 

Sepáranse e quedan en verse en Cartagena, a cidade onde está secuestrada a irmá. Alí aparece ela co plano (que agora xa non vale para nada, porque xa atoparon o tesouro, pero os outros non o saben aínda) para presentarse aos secuestradores, e tamén aparece o militar, que capturou ao cazarrecompensas, que é quen levou a esmeralda. Hai a típica pelexa na que acaban ganando os bós, obviamente. E a película remata cos dous protagonistas atopándose de novo en Nova Iork, para seguir xuntos a súa vida, despois de que a escritora conseguira plasmar toda a aventura nunha novela, que emociona moito á súa editora, sen sospeitar que todo sucedera “realmente”.

 

Como outras veces, rematamos co delirio hispano da tradución dos títulos das películas rodadas en inglés. O título orixinal en inglés é “Romancing the stone”. Non son un experto nese idioma, pero semella que o sentido da frase podería ser algo así como “Cortexando a pedra” ou “Coqueteando coa pedra”. Vista a película, tampouco me parece un título moi acaído a verdade. A tradución en España foi “Tras el corazón verde”, que vistas as opcións, tampouco está tan mal. En Hispanoamérica o título foi “Tras la esmeralda perdida”, que tampouco está mal, e preserva a sorpresa da forma da esmeralda, cousa que os españois estragaron. E en México (que foi onde se rodou a maioría da cinta) xa se lles foi a pelota e titularon “Dos bribones tras la esmeralda perdida” (que necesidade había).

 

Saúdos.