domingo, 28 de marzo de 2021

O gran Lebowski

Había xa tempo que tiña ganas de ver esta película. Oíra falar ben dela, e os irmáns Coen, aínda que para min non son unha garantía, porque teñen feito de todo, me incitan un pouco a curiosidade. Paseino ben véndoa, pero a principal conclusión é que é unha historia absolutamente disparatada, aínda que parece que algúns dos personaxes e anécdotas son reais.

A película é do ano 1998, e foi dirixida, producida e escrita polos irmáns Coen, repartíndose os papeis, como é habitual neles (acabo de ver na Wikipedia que hai un artigo conxunto sobre os dous, non independentes, e iso paréceme algo preocupante). A estrela absoluta é Jeff Bridges, obviamente, pero está ben acompañado por outros como John Goodman, Steve Buscemi, Julianne Moore ou John Turtullo. Moitos deles son habituais nas películas destes dous irmáns.

Xa digo que a historia é un auténtico disparate. Parte da confusión producida polo parecido entre o nome de Jeff Lebowski, rico minusválido que vive nunha mansión, cunha muller moito máis xoven e lixeira de cascos, e Jeffrey Lebovski, parado excéntrico que pasa os días fumando canutos e xogando aos bolos cos seus colegas.

A xoven muller do millonario pégase unha vida fantástica e vai xuntando débedas por todas partes, e cando uns matóns pretenden presionala para que as pague, chegan ao chabolo do parado (obviamente non estaban moi ben informados). De forma imprevisible, o parado descubre a existencia do rico que se chama igual ca el, e vai á súa mansión a reclamarlle unha compensación polos danos na súa casa, que obviamente non consegue. Pero pouco tempo despois, a muller desaparece, supostamente secuestrada, e de forma aínda máis incrible, o rico encárgalle ao parado que faga de contacto cos secuestradores. Xa vos dixen que a historia era moi delirante.

Pois diso vai a película. Aparecen varios grupos de posibles secuestradores, cada un máis patético que o anterior, os colegas do parado non son moito mellores, e van pasando cousas difícilmente explicables que levan a un final algo estraño.

Un dos detalles curiosos é o alcume co que se refiren ao excéntrico parado. En ingles chámanlle "The Dude", que non teño nin idea do que pode significar (parece que é algo así como "o tipo", ou "o tío", ou sexa, unha referencia informal a un home). En español parece que lle chamaron "El Nota" ou "El Fino". E na versión galega que vin eu na TVG2, chamábanlle o "Pixa". Outro disparate máis.

Saúdos.



Ningún comentario:

Publicar un comentario

O xabaril branco

Seguimos avanzando na Biblioteca Galega 120 da Voz de Galicia, e chegamos ao volume 109 da colección. Eu xuraría que este xa o lin hai anos,...