O curioso caso de Benjamin Button

Esta película fíxose hai algo máis de 10 anos, e sempre me chamou a atención o principal do seu argumento (porque pouco máis sabía). Así que cando vin que estaba dispoñible en Youtube en español latino, fixen o esforzo de vela. Nalgún sitio din que está baseada en varios casos de persoas recentes con envellecemento acelerado, pero o certo é que está baseada nun breve conto de Francis Scott Fitzgerald, escritor que se fixo famoso con "O gran Gatsby".

Foi dirixida en 2008 polo gran David Fincher, e o papel principal foi para Brad Pitt, o seu actor fetiche ("Seven", "O club da loita" e esta, como mínimo). Entre o elenco que lle acompaña está Cate Blanchett, Taraji Henson, Mahershala Ali, Tilda Swinton, Julia Ormond e Phillis Somerville.

Por se non oístes falar dela, a historia é ben curiosa. Unha familia rica ten un fillo, a nai morre durante o parto, pero o pai abandona o fillo nunha especie de asilo porque comproba que o bebé é tremendamente feo e semella moi envexecido, polo tanto deduce que a súa esperanza de vida é exigua. Aínda que non lle perderá a pista, por se acaso.

De forma bastante curiosa, o neno-vello vaise criando no asilo. Ten poucos anos de idade pero a súa apariencia é totalmente a contraria, de ser moi vello e ter uns 80 anos de idade. O seu físico semella o dun vello pero a súa actitude ante a vida é a dun neno, entre outras cousas porque non ten ningunha experiencia na vida.

A súa vida transcorre así e, aos poucos, vaise detectando que cada vez é máis novo. Cando ten poucos anos, coñece a Daisy, unha rapaza que viña de visita ao asilo para visitar á súa avoa, que está alí ingresada. Marcha do asilo para buscarse a vida, e só atopa a Daisy esporadicamente, pero namora dela cada vez máis perdidamente. Seguen en contacto por medio de postais e cartas, aínda que raramente se atopan.

Cando Benjamin ten uns 40 anos, e Daisy tamén, os seus camiños crúzanse e deciden vivir xuntos, e teñen unha filla. Son moi felices nese momento. Pero ao pouco de nacer a filla, Benjamin decide que ten que marchar, porque cre que Daisy non vai ser capaz de ver como crece a filla e "decrece" o marido, e que lle vai resultar moi complicado coidar aos dous.

Nos últimos anos de vida de Daisy, cando xa é maior, comproba como Benjamin se converte nun rapaz primeiro, que non a lembra, e despois nun bebé, que morre durmindo nos seus brazos.

No hospital no que Daisy agoniza, a súa filla descubre a historia, e entérase dese xeito que o seu pai foi aquel rapaz novo ao que viu unha vez na escola de danza que tiña a súa nai (que foi unha bailarina famosa ata que un atropelo en París lle rompeu unha das pernas). Tamén hai que dicir que no medio da película, o verdadeiro pai de Benjamin preséntase e charla con el en varias ocasións.

En definitiva, un guión moi ben elaborado e trabado cunha variable temporal totalmente contraria á habitual e que fai que a perspectiva vital do personaxe principal sexa estrañísima. Polo visto, para recrear a cara dese personaxe, ademais de maquillaxe, houbo que utilizar efectos dixitais, e uns cantos actores diferentes para representalo en diferentes momentos vitais.

Saúdos.

Gargantúa e Pantagruel

No ano 2021, a editorial Rinoceronte, na súa colección Vétera, que se encarga da tradución de textos clásicos, publicaba unha fantástica tradución ao galego do "Gargantúa e Pantagruel" de François Rabelais a cargo de Henrique Harguindey Banet, eminente catedrático de Francés que leva anos traducindo do francés para o galego. Lera xa hai moitos anos que este era unha das obras esenciais do Renacemento europeo, e decidín probar. E neste Nadal animeime a lelo.

A obra é bastante enciclopédica, así que requerirá máis explicacións. Foi publicada, máis ou menos, no segundo tercio do século XVI. Acabou sendo unha saga de cinco libros, que saíron entre o 1532 e o 1564.  Falan dunha familia de xigantes. Golagrande e Gargamela foron os pais de Gargantúa, e este foi o pai de Pantagruel. Os dous libros máis famosos (son os que veñen na edición que eu teño) son os dous primeiros, que falan sobre os dous personaxes que lle dán nome. Pero casualmente, o primeiro en ser publicado foi "Pantagruel", o personaxe máis novo de todos. E despois publicouse "Gargantúa", sobre o seu pai, aínda que en moitas edicións, como a que eu teño, a edición pon primeiro a do pai (aínda que foi a segunda en publicarse en libro). Os outros tres libros teñen títulos máis impersonais como terceiro, cuarto e quinto libro.

A temática e intencións do autor non están nada claras. Supostamente é unha novela satírica do Renacemento. Semella claro que a Rabelais non lle caían nada ben os teólogos da Sorbona (a censura fixo que comezaran a chamarlle "sofistas" nas seguintes edicións). Rabelais parece que se ganou a vida como médico, aínda que non está demasiado claro onde adquiriu a formación para dedicarse a esa profesión, pero parece que a vida eclesiástica tamén lle atraía moito. Supoño que por esa razón viñan esas críticas continuas a outras visións teolóxicas diferentes da súa.

Pero o resto non me encaixa en absoluto. Cando leo "novela satírica", penso por exemplo en Jonathan Swift, autor de "As viaxes de Gulliver" (onde casualmente tamén había xigantes, ananos e outros seres estraños). Pero esta obra que acabo de ver, na miña humilde opinión, está moi por debaixo daquela (hai varios séculos de diferenza, claro está). Esta é tremendamente soez, escatolóxica, disparatada, incluso guarra. Só hai algunhas pasaxes nas que se intúe certa brillantez intelectual do autor, no demais case poderían asinalo Andrés Pajares e Fernando Esteso.

Brillantez si que é a do tradutor, que en 350 páxinas de libro mete 850 notas ao pé para aclarar múltiples aspectos do texto, que ten moito que aclarar, non se pode negar.

Pois nada, que quixen darlle unha oportunidade, aínda que tiña certos indicios de que podía suceder algo así, pero a decepción foi considerable. Éche o que hai, ata que comezas e rematas, non sabes cal vai ser o resultado.

Saúdos.

A estrada

Onte púxenme a explorar por se nalgún dos setenta e pico canais adicionais que chegan a través da Smart TV botaban algo decente (raro, porque son bastante ruíns), e houbo sorte. Nun canal de cine que se chama RunTime (no que xa caín algunha vez porque os sorprendín con algunha outra película interesante) botaban "A estrada", película apocalíptica baseada nun best-seller de Cormac McCarthy.

A película foi dirixida no ano 2009 por un tal John Hillcoat (está claro que non me soa de nada) e os papeis principais son para Viggo Mortensen (pai) e Kodi Smit-McPhee (fillo). Hai uns cantos secundarios pero con pouco peso nos que se fan coñecidos Charlize Theron, Guy Pearce e Robert Duvall.

A historia non é difícil de contar. Hai un cataclismo nuclear ou algo similar, que practicamente acaba con toda a vida na terra, só sobreviven algunhas persoas. Un pai e o seu fillo están fuxindo cara á costa seguindo máis ou menos o eixe dunha estrada e van atopando de cando en vez con outros supervivintes coma eles.

A inmensa maioría deles van en grupo, xa se converteron en caníbales e non se pode esperar nada bo deles. Moi raramente atópanse con algunha persoa, principalmente solitaria, que non é mala, e coa que poden compartir algún tempo e víveres. Nunha ocasión teñen sorte e atopan un refuxio subterráneo a carón dunha casa onde se gardaba comida perfectamente conservada, pero teñen que abandonalo ao pouco tempo, pero fan un bo acopio de víveres.

Estraña relación é a da nai, que aparece en varias escenas en "flashback" e que, por algunha razón descoñecida, nun determinado intre decidiu marchar da súa casa (cando o pai e o fillo aínda estaban alí), pola noite e case sen roupa, a pesar do intenso frío. Obviamente, non volven saber nada dela.

SPOILER: ao final acaban chegando á costa, pero alí a cousa non está nada mellor. Aparte de que case lles rouba todo un ladrón, ao que dan alcance e o desvalixan eles, finalmente o pai morre e o neno atopa a un home armado, pero nesta ocasión non é mala xente. De feito, ese home ten unha muller, dous fillos e  un can, e o rapaz marcha con eles. Polo visto, xa viran ao pai e o neno moito antes e levaban algún tempo seguíndoos.

Saúdos.

Solaris

Creo que vin esta película hai moitos anos xa. Sempre se dixo que era algo así como a resposta soviética a "2001: Unha odisea espacial", ou sexa, unha película de ciencia-ficción moi filosófica. Hai uns anos lin a novela na que está baseada, do polaco Stanislaw Lem, e pareceume ben interesante. En canto souben que podía verse en Youtube, busquei un oco para vela. Pero hai que recoñecer que é bastante abstracta, e o director é un autor moi particular, non para todos os públicos.

Foi dirixida en 1972 polo mítico Andrei Tarkovski. En canto ao elenco, supoño que non serán facilmente recoñecibles para o público occidental, pero haberá que mencionalos, polo menos aos que se ve na nave:  Natalia Bondarchuk, Donatas Banionis, Jüri Järvet, Anatoly Solonitsyn e Sos Sargsyan.

A historia vai do seguinte: unha vella estación espacial leva tempo vixiando un estraño planeta océano chamado Solaris (lembro que as descricións dese océano na novela eran fabulosas, o mellor da obra con diferenza). Xa quedan moi poucos dos astronautas orixinais. E algúns dos que volven contan historias que resultan confusas e incribles. Así que mandan a un psicólogo chamado Kris Kelvin para que avalíe se a nave espacial debe seguir alí ou debe volver xa.

Cando chega alí, teoricamente só quedan tres tripulantes: Snaut, Sartorius e Gibarian. Pero resulta que Gibarian, que era bo amigo de Kelvin, suicidouse, e xusto antes deixou unha gravación en vídeo na que conta por que o fixo.

Snaut e Sartorius, ao contrario do que podería pensarse, non reciben moi afablemente ao novo visitante, e amósanse moi esquivos. Kelvin axiña detecta que na nave hai máis seres vivos dos que parece, pero estes dous tripulantes non están demasiado dispostos a contarlle, en primeira instancia, de onde saíron e por que están alí.

Pero Kelvin axiña o entende. Porque despois da primeira noite, ao espertar, aparece alí unha réplica exacta da súa esposa, que se suicidou hai 10 anos. Desfaise dela lanzándoa nun cohete, pero ao día seguinte aparece outra copia, que non lembra nada do sucedido o día anterior nin sabe como chegou alí.

Os outros cóntanlle que algún tempo antes intentaron bombardear o océano con fortes fluxos de enerxía, e dende aquel momento comezaron a aparecer aqueles estraños visitantes, que parecían sacados das súas lembranzas. Polo visto, era unha resposta do planeta océano ao seu ataque.

Kelvin decide marchar e antes de facelo, mandan as súas ondas cerebrais ao océano, que semella moverse algo máis e formar illas. Volve á casa do seu pai, onde estivera xusto antes de subir á nave, e alí descúbrese que esa casa está nunha illa dese planeta océano.

Ou sexa, incomprensible non: o seguinte. Aí abaixo tedes un enlace ao vídeo de Youtube onde está a película completa.

Saúdos.

Roxín Roxal

O evento no que máis banda deseñada merco claramente é o salón "Viñetas dende o Atlántico", que se celebra todos os meses de agosto na Coruña dende hai case un cuarto de século. De feito, ata agora era case o único, pero no último Culturgal víñenme arriba e tamén merquei bastante aí, pero diso xa falaremos máis adiante.

E como xa teño comentado, de momento, mentres non me entre máis pasión por ese medio (a palabra segue sendo demasiado importante para min), basicamente mercarei cómic galego e en galego, para ir sondeando o mercado. Se cadra algún día merco algo de cómic foráneo, pero a iso aínda non cheguei. E tristemente non hai moito onde escoller en canto a editoras de cómic en galego: Demo Editorial (con Manel Cráneo) e Retranca e Garaxe Hermético (con Kiko da Silva). O resto son cousas moi puntuais.

Pois de Demo Editorial, no último salón merquei, entre outros, a historia de "Roxín Roxal: A daga do conde", con guión de Manel Cráneo (que lle vai moito a Idade Media galega) e debuxos de Brais Fierro.

A historia está ambientada en terras do Eume. Roxín Roxal era un rapaz que servía para o conde de Andrade, e estaba namorado da súa filla Tareixa, e ela correspondíalle. Pero o conde tivo que buscarlle un partido á súa filla, e aínda que estaba moi contento con Roxín, non tiña nivel social suficiente para pretendela, así que emparellouna cun igual.

Roxín foi para o castelo da Nogueirosa (tamén dos Andrade), entre outras cousas, para non estar cerca de Tareixa, e alí ben lle lembraban a súa orixe humilde, aínda que estaban ben contentos do seu rendemento. O caso é que na comarca estaba habendo mortes moi salvaxes e estrañas, que ninguén sabía explicar, pero que estaban causadas por un xabarín moi bravo.

No lugar onde agora está a Ponte do Porco, cerca de Miño, ataca a Tareixa e ao seu novo marido, que fuxe por pernas, morrendo a rapaza. Pouco tempo despois, o xabarín aparece morto nese mesmo lugar cunha daga cravada, daga que lle regalara o conde no seu momento. Pero xa ninguén é capaz de dar con Roxín Roxal.

Saúdos.

Grand Hotel

O outro día collín outra das películas da colección de cine clásico que me regalaron hai uns anos (acabo de saber que se chama "Cine de ouro", mira ti). Unha das últimas que me quedaba por ver ou polo menos saber de que ía, era "Grand Hotel", que non me soaba demasiado. Como xa teño comentado aquí, unha das cousas que me encanta desa colección é que cada DVD vén nun estoxo que é un caderniño de 40-50 páxinas (tampouco moi densas, non vaiades pensar), que se le en 15-20 minutos, e que conta moitos pormenores da produción da película. Polo tanto, como documentación para escribir estes artigos están de marabilla. E apréndese moito.

Foi dirixida en 1932 por Edmund Goulding. Pero unha das cousas curiosas da historia do cine é que, nesa época, as figuras case máis importantes eran os produtores. E o produtor e ideólogo desta película foi un tal Irving Thalberg, que polo visto era moi sagaz neste tipo de proxectos. De feito, esta película é a única da historia que só tiña a nominación de mellor película e conseguiu o Óscar nesa categoría.

Outra particularidade da película é o elenco. En troques da estratexia máis habitual, que era contratar a unha gran estrela e rodeala de bos secundarios, aquí contrataron a cinco superestrelas (da época, agora a maioría están case esquecidos), o que xa case garantía o éxito. De feito, había outras estrelas que se ofreceron a actuar gratuitamente, para estar xunto a todos estes. Esas cinco superestrelas foron: Greta Garbo (que debía ser moi diva), Joan Crawford, Lionel Barrymore, John Barrymore (irmáns estes dous) e Wallace Beery (este actor non sabía nin da súa existencia, os anteriores máis ou menos si).

A trama non ten moita chicha. Simplemente vese a actividade normal durante uns días nun hotel de luxo en Berlín (inspirado no famoso Hotel Adlon que está xunto á Porta de Brandenburgo). Greta Garbo fai dunha antiga estrela do ballet que agora está en horas baixas, pero que segue coas súas actitudes de diva (se cadra non lle costou moito meterse no papel). Joan Crawford fai de secretaria contratada por un empresario (Wallace Beery), pero que debido ao seu innegable atractivo físico, ten ofertas de todo tipo dos homes importantes que se moven polo hotel. Wallace Beery é un importante industrial que está intentando pechar a fusión da súa empresa con outra importante no hotel, pero todo iso depende dos seus tratos con importantes empresas textís de Manchester, e eses tratos non van nada ben. Ademais, tamén flirtea coa secretaria que contratou. Lionel Barrymore é un vello contable que traballaba nunha das empresas de Beery, que está moi mal de saúde, a piques de morrer, e que decide vir a ese hotel de luxo en Berlín, para gastar os poucos cartos que lle quedan nun estilo de vida que nunca puido disfrutar. E John Barrymore é un barón arruinado que vai sobrevivindo grazas ao xogo e a pequenos roubos de xoias no mesmo hotel, pero o seu atractivo persoal conquista a todas as mulleres, divas ou plebeias.

Xa vos imaxinades entón como se cruzan as vidas de todos estes. O barón intenta roubar as xoais da bailarina cando está actuando, conségueo, pero despois arrepíntese, cando sabe que ela pensa en suicidarse, e resulta que namoran perdidamente. Devólvelle as xoias roubadas. Despois o contable consegue moitos cartos nunha partida de cartas que lle organiza o barón, está a piques de perder a carteira, que xa collera o barón, pero devólvella tamén, porque era demasiado honrado para dedicarse a esa profesión. Despois entra na habitación de Beery para roubarlle algo, porque ten que devolverlle cartos á banda da que formaba parte, pero este descúbreo e mátao dun golpe, e acaba no cárcere denunciado polo contable. Como vedes, todo os vicios típicos da xente rica e vida a menos.

Saúdos.

O Golem

Hai unhas semanas, fun visitar unha exposición sobre intelixencia artificial titulada "More than human", que pode verse na Coruña nos últimos tempos. Curiosamente, unha exposición na que hai que pagar entrada, que non é nada habitual, e non moi barata. Supoño que se debe ás moitas instalacións electrónicas e audiovisuais das que consta. 

O caso é que o primeiro panel fala sobre a historia do Golem, unha criatura mítica da que xa oíra falar no pasado, precisamente cando eu estudiaba algo de intelixencia artificial na carreira de Informática na Universidade da Coruña. E sempre tivera curiosidade por saber algo máis desa curiosa historia. E mira ti por onde, que en Youtube está visible unha película muda de hai uns 100 anos que fala precisamente sobre o Golem. Así que me puxen a vela.

Foi dirixida polo cineasta alemán Paul Wegener en 1920. O tipo debía estar algo obsesionado con esta historia, porque polo visto rodou varias versións desta historia, pero esta é a única que se conserva. Obviamente, do elenco non coñeceríamos a ninguén, só vou resaltar que o propio Paul Wegener fai o papel do Golem.

A historia está ambientada na Praga do século XVI. Un importante rabino le nas estrelas que se aproximan problemas, e pouco despois recibe un decreto do emperador dicindo que os xudeus serán expulsados da cidade. Entón decide consultar os seus vellos libros, e rescatar a información de como dar vida ao Golem, un monstruo feito de arxila, metendo baixo un broche que leva no peito un papel cunha palabra máxica que lle transmitiu un voceiro do Mal.

Despois diso, é convocado ao palacio do emperador, e o rabino aproveita para queixarse do trato vexatorio que sufriron os xudeus ao longo da historia. Á corte do emperador iso non lle importa nada, e búrlase, pero por castigo divino, o teito do palacio comeza a derrubarse, ata que chega o Golem, que sostén o teito e evita a catástrofe.

O rabino considera que o Golem xa fixo a súa función, e sácalle o broche que lle dá vida. Pero un servidor do rabino descubre o amorío entre a filla do rabino (da que el tamén está namorado) e un voceiro do emperador, e revive ao Golem para intentar quedarse coa filla do rabino. A partir de aí prodúcense algunhas escenas imprevistas, cando o Golem está a piques de facerlle dano a uns nenos, porque ten unha forza dificilmente controlable, pero é precisamente unha das nenas, que o Golem colle no seu colo, a que, xogando, quítalle o broche do peito e polo tanto a vida ao Golem de novo.

Curiosa historia. Unha cousa que me chamou moito a atención é que o Golem tiña pinta de monstruo, agora diríamos que andaba como un robot (e iso xa podía causar moito terror na época), pero causaba auténtico pavor no resto de personaxes. Parecía variar dunhas escenas a outras, pero sendo moi robusto e forte, a súa altura era similar ao do resto dos homes, ou só lixeiramente superior, así que non entendo moi ben a que viñan as auténticas escenas de pavor que amosaban en canto se cruzaban co personaxe.

Saúdos.

Panxea

Hai uns días comezaron as vacacións de Nadal, e eu comeceinas de forma moi destacada, asistindo a un concerto que superou con moito as miñas expectativas. Xa tiña asistido a algún concerto de Abraham Cupeiro, e tamén asistira a algúns concertos da Orquestra Gaos, pero non tiña nin idea da marabilla que podía saír ao xuntar esas dúas forzas.

Porque resulta que o multiinstrumentista sarriano Abraham Cupeiro (principalmente toca instrumentos de vento, pero moi variados) gravou xa no 2020 coa Royal Philarmonic Orchestra (que xa sabemos que se presta a todo dende hai décadas) un magnífico disco titulado "Panxea".

A idea parte daquel único continente chamado Panxea, e bautizado así por Alfred Wegener en 1912. Abraham Cupeiro vai percorrendo os diferentes continentes e zonas do mundo, e compoñendo pezas apoiadas en instrumentos de vento tradicionais de cada zona, que toca el en directo xunto coa orquestra do lugar. Abraham presenta as pezas e os instrumentos de forma moi suxerente antes da peza, e o resultado da súa unión é fantástico. No Teatro Colón da Coruña fíxose acompañar da Orquestra Gaos, dirixida por Fernando Briones, como é habitual.

O listado dos títulos do disco, que no concerto tócanse exactamente na mesma orde, xa pode dar unha idea do percorrido: Oceanía, China, Norteamérica, Sudamérica, África, Arabia, Armenia, Bulgaria e Costa Atlántica. A última peza (bonus track), que se sae un pouco da temática, é a excusa para tocar o carnyx, a trompa de guerra que usaban os galos contra os romanos hai dous milenios, unha especie de peixe dourado duns dous metros de altura pola que se fixo famoso Cupeiro cando a presentou en público nos últimos tempos.

Saúdos.

Código 46

De novo buscando na sección de ciencia-ficción de Rakuten TV, dei con esta película titulada "Código 46" que non tiña mala pinta e estaba razonablemente ben puntuada, así que lle demos unha oportunidade. Resulta algo fría e confusa por momentos, pero non está mal. Coincido con algún crítico en que se lle podería ter sacado algo máis de chicha, pero a ver se consigo convencervos de que podería valer a pena o seu visionado.

Foi dirixida en 2003 por Michael Winterbottom, e os dous papeis principais son claramente para Tim Robbins e Samantha Morton, o resto son secundarios moi anecdóticos.

Nun futuro probablemente cercano, William Geld traballa para unha axencia de detectives. Como parece que ten inoculado un "virus da empatía", é moi bo detectando fraudes para compañías de seguros e similares, porque é capaz de saber cando alguén está mentindo. Vive en Seattle pero ten que viaxar a Shanghai porque unha importante compañía que expide visados para poder entrar nas cidades cre ter detectado que algún empregado está sacando visados do edificio para venderllos a persoas que non poden entrar nas cidades e que deben, polo tanto, vivir nos inhóspitos desertos circundantes.

William entrevista a varios dos posibles sospeitosos, e axiña detecta que a culpable é María Gonzales, pero namora dela inmediatamente, e decide encubrila e acusar a outro. Máis tarde, atópase e vai tomar algo con María, e pasan a noite xuntos. Durante esa noite, nun bar, atópanse cun amigo de María, e ela entrégalle diante de William o visado que sacou da empresa, pero el non a delata. William volve para Seattle despois de facer o seu traballo, aínda que é consciente de que non o fixo ben.

Cando está en Seattle, a súa xefa dille que debe volver á empresa de Shanghai, porque o amigo de María morreu na outra cidade (Delhi) onde entrou de forma ilegal. Así que se descubre que non conseguía o visado legal por razóns médicas, e ao darlle María un ilegal para que puidera cumprir co seu desexo, provocou a súa morte ao provocarlle unha enfermidade para a que non tiña defensa. William é consciente de que todo iso se debeu ao erro voluntario que cometeu a primeira vez, pero ninguén máis o sabe.

Cando chega de novo a Shanghai descubre que María xa non está no seu posto de traballo nin na súa casa. Averigua que está nunha clínica afastada, vai visitala, e descubre que xa non o recoñece, porque lle borraron os recordos do seu encontro anterior, onde ela quedou embarazada. Tampouco lembra nada do seu embarazo e aborto. Tamén descubre que María é un clon da nai de William, así que non poden ter relacións, porque infrinxirían o famoso Código 46.

Os papeis de William para seguir en Shanghai ou viaxar a Seattle caducan, e pídelle a María que saque uns papeis ilegais para irse xuntos a unha desas cidades do deserto, para vivir xuntos alí. Alí son felices, aínda que brevemente, teñen un accidente de coche, e o seguinte que se ve é a William en Seattle, onde lle borraron todos os recordos, e a María paseando polo deserto.

Saúdos.

Legend

Explorando de novo na sección de ciencia-ficción de Rakuten TV atopei "Legend", unha película de fantasía dos anos 80 que creía ter visto previamente. Efectivamente, algunhas esceas e situacións soaronme moito, e acabo de atopar neste blog (máis ben no seu antecesor da Blogoteca) que vin a película en 2016, pero non me esforcei demasiado en redactar aquel artigo, a ver se agora me esforzo algo máis.

A película foi dirixida no ano 1985 nada menos que por Ridley Scott, que acababa de facer "Blade Runner" pouco antes. Os principais papeis do elenco son para Tom Cruise (nun dos seus primeiros papeis estelares), Mia Sara (actriz que prometía pero retirouse pronto) e Tim Curry. Os outros papeis son para actores e actrices que facían de trasnos e cousas semellantes na película, pero que non me soan de nada, do cal deduzo que as súas carreiras non tiveron un éxito moi reseñable. De feito, penso que Tom Cruise foi o único que acadou un éxito considerable.

A historia é bastante ñoña e dirixida a un público infantil e xuvenil. É a típica de fantasía, ambientada nun mundo ideal, onde se produce unha maniquea loita entre o ben e o mal. O Ben absoluto está representado nun par de unicornios que se sabe que existen, pero que son case imposibles de ver, porque son moi discretos e esquivos.

Unha fermosa princesa chamada Lili pídelle ao seu prometido, un rapaz chamado Jack, que lle leva a ver aos unicornios. Este accede, pero cando chegan alí, Sara sae do seu escondite e achégase a un deles coa intención de tocalo. Dá a casualidade de que por alí cerca tamén se atopa Blix, un trasno ao que o Señor das Tebras lle encargara capturar os unicornios ou, polo menos, cortarlle o seu corno, para acabar co Ben do mundo. Aproveitando a confusión que provoca Lili, capturan a un dos unicornios.

A partires dese intre, hai unha loita entre Jack, Lili e os trasnos que lles apoian (que algúns hai), e o Señor das Tebras, Blix e outros para que venza o Ben ou o Mal, co resultado final que seguramente xa intuides.

Sigo pensando que Tom Cruise non é un bo actor. Vanlle moi ben os papeis de acción como os que fai en "Misión imposible", pero a súa expresividade facial é moito menor do que el pensa, e a min non me convence en absoluto. Será moi guapo e todo iso, pero ser bo actor trata doutra cousa.

Saúdos.

L.A. Confidential

Explorando o catálogo de películas de Rakuten TV atopeime con "L.A. Confidential", magnífica película que creo que vin no cine no seu momento e que xa cumpriu 25 anos. Non lembraba demasiado de que ía, pero si que estaba moi ben, que o ritmo era moi bo, e que se deixaba ver de forma moi agradable. Así que decidín vela de novo. 

Foi dirixida en 1997 por Curtis Hanson (xuraría que é claramente a súa obra máis redonda) e no reparto moi coral destacan moitos nomes, como Guy Pearce, Kevin Spacey, Russell Crowe, Kim Basinger, James Cromwell ou Danny DeVito. En papeis moi pequenos aparecen futuras estrelas de series de televisión, como Paul Guilfoyle (CSI Las Vegas) ou Simon Baker (O mentalista). Os tres papeis principais de Pearce, Spacey e Crowe foron para actores que eran pouco coñecidos naquel momento, e que saltaron ao estrelato con esta película. Por certo, a película está baseada nunha novela de James Ellroy, pero os dereitos xa estaban vendidos antes incluso de estar o libro rematado e publicado.

A historia está ambientada nos Ángeles dos anos 50. Hai bastante corrupción, tamén en torno ao mundo do cine, e un dos maiores capos da droga acaba de ser apresado, pero todos os seus posibles sucesores son asasinados case inmediatamente, e ninguén sabe quen pode ser o causante. A policía está desbordada e xa non sabe a quen investigar nin seguir.

Pero na policía dos Ángeles tamén teñen lío dabondo, están chegando novos axentes con moita ambición e ética profesional, e moitos dos veteranos parecen bastante corruptos. Algúns dos axentes máis valorados teñen acordos con revistas amarelas que destapan escándalos de todo tipo, así que semella que tampouco teñen moito interese en poñer moita orde na sociedade.

Un día hai unha matanza nun bar e morre un policía que estaba expedientado por corrupción. Ao comezo parece que os culpables foron tres negros, pero son asasinados pouco despois, para ocultar a tremenda rede de corrupción dirixida por un dos xefes de policía, que foi quen substituíu ao capo da droga apresado.

Como todo soa bastante raro, tres detectives aparentemente incompatibles entre sí comezan a colaborar para destapar o lío. Un deles é asasinado polo xefe de policía, e aos outros dous fáltalles pouco, pero ao final conseguen salvarse e matan ao xefe corrupto, aínda que nunca chegan a dicir o que sucedeu realmente. Por detrás de todo iso, había outra trama de prostitución de luxo con rapazas novas ás que se lle facían operacións de ciruxía estética para que se pareceran ás estrelas de Hollywood.

Saúdos.

A Guerra das Correntes

Como vedes no blog, nestes últimos tempos estoulle dando duro de novo ao cine. Non é que na televisión convencional en aberto estean proxectando películas moi interesantes, senón que estou explorando a fondo algunhas aplicacións e plataformas ás que teño acceso coa miña nova Smart TV, e estou atopando algunhas perlas do máis interesante. Por exemplo, na aplicación da EITB, a televisión pública de Euskadi (que foi onde vin a primeira serie que puxen neste blog), púxenme o outro día a buscar películas e atopei pouca cousa interesante, pero unha delas trata sobre un tema que me atrae moitísimo: a loita entre Edison, Westinghouse e Tesla a finais do século XIX para levar a luz eléctrica aos fogares de Estados Unidos, coñecido como a Guerra das Correntes.

A película é de 2017, aínda que por cuestións contractuais non puido estrearse ata 2019. Dirixiuna un tal Alfonso Gómez-Rejón, director estadounidense de orixe mexicana (creo) que nin sequera ten páxina na Wikipedia en español (por se é indicio de algo). Os tres papeis principais foron para Benedict Cumberbatch, Michael Shannon e Nicholas Hoult. Entre os secundarios, só me soaban Tom Holland e Mathew Macfadyen.

A historia é máis ou menos coñecida. O gran e controvertido inventor Thomas Alva Edison está conseguindo levar a luz eléctrica ás casas por medio dunha tecnoloxía chamada "corriente continua", que é bastante segura porque utiliza voltaxes baixas, pero non lle permite chegar a grandes distancias. George Westinghouse, que se fixera rico coa invención dun freno para ferrocarrís, está experimentando con outra tecnoloxía chamada "corriente alterna", que utiliza voltaxes moito máis altas, e polo tanto pode ser máis perigosa, pero que pode transportarse facilmente a longas distancias. E polo medio aparece o xenial e excéntrico Nikola Tesla, que está máis a favor de corriente alterna, que comeza traballando para Edison pero acaba marchando ao comprobar o seu absoluto desprezo, e que se une a Westinghouse. Ao final, houbo empate, porque a electricidade viaxa a longas distancias como corriente alterna, pero cando entra nas casas é xa corriente continua, así que todos achegaron ideas brillantes e eficaces.

Nesta película contan algunhas cousas curiosas desta controversia, que supoño que serán verdade. De feito, deixan mal principalmente a Edison, e iso non parece raro, porque parece que era un tipo bastante odioso. Por exemplo, Edison dicía que a corriente alterna, ao utilizar voltaxes tan altas, era moi perigosa (e algo de razón non lle faltaba, pero había que utilizala ben, e case todo o mundo o facía). E organizou pases para a prensa nos que electrocutaba con corrente alterna animais como cabalos. Claro, ao expoñelos a tales voltaxes, o espectáculo era moi espeluznante. Unha forma moi elegante de decantar a balanza para o seu lado, como pode verse.

Por outra banda, dicía estar totalmente en contra das armas, e que non ía colaborar para que a electricidade puidera matar ou facer dano a ninguén. Pero xusto naquela época, naquel país de salvaxes no que xa executaban de formas "pouco limpas" a algúns reclusos, algúns pensaron que utilizar a electricidade para a execución podía ser boa idea. Por algunha razón, pedíronlle consello a Edison, el inicialmente negouse, pero finalmente acabou colaborando coa idea, aínda que o fixo en secreto e pedía que se destruísen todas as cartas nas que el aportaba ideas para esa barbaridade. Esas cartas non se destruiron e foron sacadas á luz algún tempo despois para desacreditar a Edison, que ía perdendo a guerra, circunstancia que foi aproveitada polo banqueiro J.P. Morgan, que lle financiaba, para quitarlle a súa empresa e rebautizala como General Electric.

Como vedes, toda xente majísima e con moi boas intencións. Pero vaia, o que fixeron avanzar a calidade de vida da humanidade naqueles anos, aínda non está moi ben ponderado, seguramente. Insisto, esta historia a min paréceme interesantísima. Pero tamén é certo que me pareceu percibir certa falta de ritmo nesta fita concreta.

Saúdos.

O inimigo coñece o sistema

Hai varios anos merquei un libro titulado "O inimigo coñece o sistema", publicado en galego por Kalandraka, e escrito pola xornalista Marta Peirano. Hai unhas semanas tocoulle a súa quenda para ser lido. Casualmente, uns días máis tarde fun ver unha exposición sobre intelixencia artificial titulado "More than human", que pode verse na Coruña nestes meses. Mira ti por onde, na exposición falaban dalgún dos temas que saen no libro.

O libro trata sobre a vixilancia que exercen os gobernos a través das grandes empresas tecnolóxicas na vida dos usuarios electrónicos. Principalmente a través de Internet, algo nos ordenadores, pero sobre todo cos móbiles, que son unhas máquinas de produción inxente de datos e información moi golosa para as corporacións e gobernos que queren controlarnos.

Nas súas algo máis de 300 páxinas había moitas anécdotas xugosas, pero por destacar só algunhas, direi que as aparentemente inocuas "tarxetas de puntos" que usamos en moitas tendas, son unha fonte de datos inesgotable sobre os nosos hábitos, e ninguén sospeita delas e estamos encantados de telas, e cantas máis mellor. Por outra banda, tamén me chamou a atención o feito de que o coche de Google Street View que nos permite ver na pantalla as rúas das nosas cidades tamén vai rastrexando wifis por todo o planeta, para poder ubicar mellor a todo mundo e seguir os seus movementos (o móbil é moi doado de xeolocalizar, o ordenador fixo non tanto).

Saúdos.

O Rei da Comedia

Cando eu era pequeno, na televisión botaban con certa frecuencia películas de Jerry Lewis e tiña un certo prestixio por aquí. Pero coido que dende hai anos xa non se proxecta ningunha película súa nas televisións convencionais (algo parecido ao que sucede coas clásicas de Tarzán con Johnny Weismuller, é case imposible atopar ningunha). Creo que non me desagradaban demasiado e cando vin que botaban "O Rei da Comedia" na súa propia época, dispúxenme a vela pensando que era unha película máis de Jerry Lewis, como podería ser "O profesor chiflado". Lembro que a vin con moita decepción, non entendendo que estaba pasando.

Agora que xa son moito máis maior e consciente, cruceime o outro día con ela en Rakuten TV, e decidín vela, para ver se entendía a situación e si, efectivamente, entendina porque tampouco era tan complicado facelo. Xa nun certo declive de Jerry Lewis na súa propia carreira cinematográfica, esta película utilizaba a súa figura pública para falar doutro problema diferente e, aínda que o parecera, non era unha comedia en absoluto, máis ben todo o contrario.

Foi dirixida por Martin Scorsese en 1982, e os papeis principais foron para Robert De Niro e Jerry Lewis, e despois nun rol algo máis secundario as actrices Diahnne Abbott, Sandra Bernhard e Shelley Hack.

A historia é ben curiosa. Jerry Langford (obviamente Jerry Lewis) é un famoso cómico similar ao actor que lle dá vida, con milleiros de fans e coñecido por todo o mundo, pero de caracter máis ben arisco na súa solitaria vida persoal. Dous deses fans son Rupert Pupkin (Robert de Niro) e Masha (Sandra Bernhard). Entre os dous, aínda que na película vese moito máis a Rupert, comezan a acosalo para que lles dea un empurrón profesional. Rupert está convencido de que ten moitas dotes para a comedia, pero non consegue que lle dean a oportunidade en ningún local, entón intenta acadar ese recoñecemento co aval do gran cómico, pero este e a súa empresa pasan totalmente del.

Como ve que non consegue nada, Rupert alíase con Masha e raptan a Jerry. Ameazan á súa empresa de matalo se non lle dan unha oportunidade no seu programa de máxima audiencia, e con esa coacción, consegue actuar como estrela invitada no programa de Jerry, que ese día é presentado por Tony Randall, que non entende nada do que está pasando. En paralelo a isto, Jerry conseguiu convencer a Masha de que o liberara, e fuxe para casa, e nos televisores dun escaparate é testemuña da actuación de Rupert. Rupert é apresado e pasa varios anos no cárcere, pero é tal o éxito que tivo por aquela actuación, que agora é el quen ten un numeroso grupo de fans agardando a que saia da cadea para actuar.

Saúdos.

Blasco Ibáñez, a novela da súa vida

Imos poñer este produto audiovisual na sección de "Series", pero realmente só tivo dous capítulos e dura menos de 3 horas, pero éche o que hai. Polo visto, a produción era inicialmente máis ambiciosa, pero houbo recortes e quedou nisto. Parece que querían rodar tamén en Montecarlo e Hollywood, onde se supón que tamén viviu o personaxe, pero os cartos xa non chegaron a tanto. Vin esta miniserie en RTVE Play, e aínda que non lin ningunha obra deste autor, sempre me chamou a atención, porque parece que era un gran escritor e, en xeral, un personaxe bastante peculiar. Agora xa me fago unha idea aproximada.

Esta miniserie foi dirixida en 1997 por Luis García Berlanga (parece que foi un proxecto moi valenciá). O papel principal foi para Ramón Langa. Pero aparecen un bo feixe de secundarios de luxo para multitude de papeis célebres, como Ana García Obregón, Carlos Iglesias (que fai de Sorolla), Emma Penella (Pardo Bazán), Simón Andreu, Antonio Dechent, Mario Pardo, Enrique San Francisco ou Antonio Resines (que fai de Mariano Benlliure).

Polo que puiden percibir da vida e obra do tipo no breve tempo desta miniserie, diferencio tres facetas:

- Político: dende sempre, foi un líder algo extremista do republicanismo, por esa razón estivo no cárcere nalgunha ocasión, estivo desterrado, durante algún tempo non puido pisar o país, etc.

- Persoal: era un desastriño, era moi mulleireiro, coa súa primeira muller tivo varios fillos, pero nun determinando momento namorou de Elena Ortúzar, e foise a París con ela. E cando estaba alí, tiña amoríos con outras mulleres tamén. Pasou en moitas ocasións estreiteces económicas (pero non sempre), debido ao pouco que se preocupaba de organizar a súa vida.

- Escritor: semella que tivo moitísimo éxito. As primeiras obras estaban baseadas en historias locais que a todos nos soarán como "A barraca" ou "Cañas e barro". Máis adiante xa foi escribindo doutras temáticas, como "Sangue e area" (levada ao cine moi pronto) e sobre todo "Os catro xinetes da apocalipse", coa que se forrou.

- Vida: viviu primeiro en Valencia, despois pasou algún tempo en Arxentina porque promoveu alí unhas plantacións que non foron moi exitosas, despois foi para París e rematou vivindo na Costa Azul. Co grandísimo éxito de "Os catro xinetes da apocalipse" fixo unha longuísima xira por Estados Unidos, coa que ganou moitos cartos, e despois tamén deu unha volta ao mundo.

Esta miniserie serviume para facerme unha idea de quen era o personaxe, pero coido que aínda teño pendente unha investigación máis profunda, porque parece que o tipo da de si.

Saúdos.

O sinal

Na sección de ciencia-ficción de Rakuten non hai películas moi destacadas. As mellor puntuadas en IMDB pasan do 6, e non lembro se algunha pasa do 7. Por exemplo, entre elas está a versión antiga de "Dune". O outro día mirei nesa sección e vin unha que pasaba do 6 e na que había un actor coñecido e dixen "veña, imos probar", a ver se había sorte. Algo de sorte houbo pero tampouco era para tanto.

A película foi dirixida en 2014 por un tal William Eubank, do que nunca oín falar. O actor coñecido que é un dos principais é Laurence Fishburne. Os dous actores novos moi destacados, que a min non me soan de nada, pero que deben estar comezando a saír en series famosas, son Brenton Thwaites e Olivia Cooke.

Esta historia tamén é unha paranoia, que para iso estaba na sección de ciencia-ficción. Tres rapaces que son moi bos en informática, están facendo unha viaxe en coche cruzando os Estados Unidos, porque van a deixar á rapaza, un dos tres viaxeiros, en California. Pero cando pasan por Nevada reciben novos avisos nos seus ordenadores de que están sendo rastreados e seguidos por Nomad, un hacker co que teñen moitas disputas. Parécelles percibir que o lugar onde está conectado Nomad é moi cerca de alí, así que deciden acercarse.

Efectivamente, chegan a unha casa illada e todo parece indicar que está alí, pero parece inconcebible xa que a casa está totalmente abandonada. A rapaza quedou no coche esperando por eles, e nese intre escóitana berrar, saen ás presas para intentar localizala e nese momento hai un parón na imaxe.

O rapaz que levaba a voz cantante en case todo, que tiña muletas porque tiña unha estraña doenza que non se especifica, aparece nunha aséptica habitación branca reunido cun doutor, chamado Wallace Damon, que leva un traxe anticontaminación. Non ten nin idea de por que está alí, pero o doutor dille que naquela casa entraron en contacto cunha entidade biolóxica extraterrestre, e están vendo como lle puido afectar.

Todo o que sucede a partir de aquí non é doado de seguir. A rapaza parece estar en coma noutra habitación dese mesmo complexo. O outro rapaz só conseguen velo moito máis tarde, aínda que lles dixeran que non sobrevivir ao incidente da casa illada. Nun determinado momento, parécelle falar con el a través do sistema de ventilación da habitación. El xa non ten pernas, senón unhas próteses, e o seu compañeiro ten próteses nas mans.

O final xa é dificilmente explicable, así que vou deixar só algunhas perlas. Decátanse que Nomad é Damon escrito ao revés. Varios deles levan unha tatuaxe con varios números que suman 51, o cal fai pensar na famosa Área 51. Intentan escapar do complexo e aparentemente o conseguen, ata que chocan cunha fronteira ou muralla que non ven, e descubren que están nunha nave alieníxena. Para que vexades.

Saúdos.

O club da loita

Oíra falar moi ben desta película e atopeina tamén na plataforma Rakuten. Certo é que sendo estadounidense e tendo a palabra "loita" no título, a cousa podía acabar sendo moi violenta (como así é), pero en xeral, déixase ver, aínda que a historia é unha auténtica paranoia. Hai que recoñecer que o toque do director David Fincher é importante porque sempre lle imprime un ritmo moi atractivo para o visionado, e un estilo narrativo moi sorprendente.

A película foi dirixida en 1999 por David Fincher, e no elenco destacan Edward Norton, Brad Pitt e Helena Bonham Carter. Pero tamén hai algún secundario destacado como Jared Leto ou o inmenso Meat Loaf (inmenso de volume corporal, refírome).

Por se non a vistes, intentarei contarvos a historia, pero non é nada doado. Un tipo aparentemente normal que traballa asegurando coches dunha marca potente, ten problemas de insomnio, e recoméndanlle que vaia a grupos de axuda para enfermos de todo tipo, porque a compaixón e a empatía vaille vir ben para o seu problema. E efectivamente, así é. Pero sábese un impostor e fastídialle atoparse cunha tipa estraña chamada Marla, que semella facer o mesmo ca el. Para non delatarse mutuamente e poder seguir sacándolle partido a esa estraña afición, deciden repartirse os grupos aos que van asistir.

Por outra banda, nunha viaxe de avión debido ao traballo, coñece a un estraño tipo chamado Tyler Durden, vendedor de xabóns, que semella ter unha curiosa forma e filosofía de vida, pero que lle cae ben. Por algunha estraña razón, ao baixar do avión e achegarse á súa casa, comproba que estoupou polos aires debido a unha fuga de gas, e non ten a onde ir. Así que chama de novo a Tyler para quedar con el e pedirlle se pode acollelo temporalmente na súa casa. El accede pero pídelle que antes lle golpee, así que acaban pelexando amistosamente desa forma tan peculiar. Finalmente van á casa de Tyler, que é unha mansión aparentemente señorial pero que está totalmente deteriorada.

Ata aquí, aínda menos mal, pero a partir deste punto xa é un disparate. No soto dun dos bares no que paran habitualmente, pídenlle permiso ao encargado para montar un "club da loita", un lugar onde persoas que necesiten pelexar con alguén para desfogar poidan facelo sen problema. Ese club ten varias normas, e a primeira é que non se lle pode falar a ninguén del, pero o caso é que cada vez vai máis xente. Noutras cidades vanse formando clubes similares, e todo iso acaba dando lugar a algo chamado o Proxecto Mayhem, que ninguén ten moi claro o que é, pero semella que pode converterse nun colectivo moi perigoso para a comunidade.

Unha serie de incidentes na parte final da película fan pensar que Tyler Durden realmente non existiu nunca, senón que é unha personalidade do protagonista cando está durmido. Tendo en conta este xiro do guión, o final xa é simplemente incomprensible, ou máis ben, cada un podería interpretalo como lle dera a gana e probablemente non sería moi equivocado.

Saúdos.

ET

Eu non vin "E.T." no cine, creo. Pero a primeira vez que a botaron na televisión, coloqueime moi comodamente para gozar dela e.... fiquei completamente durmido. A comodidade debía ser moita pero tamén debeu ser indicio de algo. Como xa a rodaron hai 40 anos, xa deberon pasar décadas dende que pasou iso, pero as miñas sensacións son as mesmas. O outro día botábana na 2, sen anuncios, e penso que foi a primeira vez que a vin completa. E sigo pensando o mesmo, é lenta e aburrida. Spielberg di que E.T. podería ser ese irmán maior ou pai que non tivo, e que tiña ganas de rodar con nenos. A min paréceme unha película de nenos para nenos, e non conecto apenas con ela. Pero polo menos xa conseguín vela para poder opinar con certo criterio, que nunca está de máis.

Foi dirixida en 1982 por Steven Spielberg. No elenco estaban principalmente nenos, dos que se deducía que despois serían estrelas, pero apenas se cumpriu. O papel principal foi para Henry Thomas, do que non se volveu saber apenas nada máis. A súa irmá pequena era Drew Barrymore, que se cadra foi a que máis triunfou. Por alí andaban tamén C. Thomas Howell e Erika Eleniak, que brilaron un pouquiño nalgún momento. E dos adultos, se cadra Peter Coyote era o máis coñecido, pero tampouco chegou a nada.

Supoño que xa coñecedes a historia. Un grupo de extraterrestes que está recollendo mostras botánicas na Terra ten que marchar ás presas na súa nave, e un dos integrantes da expedición non consegue volver a ela. Intenta agocharse nun galpón da casa máis cercana, pero un curioso rapaz bastante solitario dá con el e intenta facerse amigo del. Conségueo pero só os seus irmáns saben da súa existencia, a súa nai, que acaba de separarse, aínda non se entera, pero ao final si o fai. Uns axentes do goberno que estaban perseguindo aos alieníxenas e que foron os que provocaron a fuxida da nave, sospeitan que un deles quedou en terra, e conseguen localizalo na casa. Debido a unha serie de avatares, o extraterreste aparentemente morre, e os axentes intentar salvarlle a vida, pero non o conseguen. Pero milagreiramente, o alien revive e anuncia aos seus amigos que os seus compañeiros volven para buscalo. Marchan de novo para o bosque para localizar a nave e volver ao seu planeta.

Desta, para min, aburrida película, agora que conseguín vela enteira, con diferenza o que máis me divertiu foi o grupo de axentes que perseguían aos extraterrestes primeiro, e a E.T. despois. Ían sempre en grupo, en total silencio, con traxes anticontaminación, moi ben coordinados, e transmitíase moi ben a idea de que eran os "malos" da película. Pero cando E.T. morre, de súpeto, sacan os traxes de proteción, comezan a falar entre eles, e vese que de malos non tiñan nada: eran científicos. Está moi ben conseguido ese efecto.

Saúdos.

O corvo

Mítico título que podería lembrar a Edgar Allan Poe e o seu longo poema, que coincide co título dun capítulo de "Historias para non durmir", serie de RTVE da que falei aquí hai pouco. Ese capítulo conta os últimos anos de vida do autor maldito. Pero non é así neste caso, aínda que a historia tamén é ben maldita. Tiña certo interese en ver esta película, e resulta que a atopei na plataforma Rakuten, á que agora teño acceso.

Brandon Lee foi fillo de Bruce Lee. Só chegou a participar en tres películas, e non ten moita pinta de que a súa carreira cinematográfica fora a ser moi destacada. Pero o caso é que morreu cando estaba a piques de rematar a rodaxe da terceira, "O corvo", que é do que trata este artigo. Está baseada nun comic do mesmo título dun tal James O'Barr, e como pasa sempre nestes casos, a potencia visual da historia, moi ben conseguida, e o malditismo derivado do accidente, fixo que a película fora moi famosa xa antes da súa estrea. Polo tanto, foi un éxito.

Non son moi dado a esas cousas, pero cando vin a película, entroume o interese por saber que escea estaban rodando cando sucedeu o accidente. Resulta que é unha na que, o protagonista, que xa sabe da súa inmortalidade, desafía a un dos seus inimigos, que lle apunta cunha pistola, e ponlle a man xusto diante. O outro dispara e, na película, a ferida cúrase inmediatamente e non sufre ningún dano. Pero o mundo real é algo máis sucio, e na rodaxe resulta que alguén non comprobou axeitadamente o estado da pistola, e iso provocou o fatal desenlace. Polo que acabo de ler, despediran ao "mestre armeiro" por falta de cartos e quen o substituíu non era moi experto no tema, por desgraza para Brandon Lee, en paz descanse.

A película foi dirixida en 1994 por un director chamado Alex Proyas (creo que traballa máis no mundo dos videoclips, e iso nótase na película), e o elenco tampouco está formado por xente moi coñecida (o orzamento da película non debía ser moi alto): Brandon Lee (non lembro que fora famoso antes disto), Ernie Hudson, e a min sóanme vagamente as caras de Michael Wincott, Jon Polito e Michael Massee (actor que accidentalmente matou a Brandon Lee).

A historia non é moi complexa. Nun distópico Detroit (actualmente se cadra xa se parece a iso), as bandas de delincuentes celebran con incendios por toda a cidade a Noite do Demo, que é a anterior á de Halloween. Unha desas bandas entra nun ático onde está unha parella que se vai casar ao día seguinte, matan e tiran pola fiestra ao home, e violan e deixan malferida á muller, que morre horas despois no hospital. Polo que se sabe despois, esta parella nova loitaba contra os desafiuzamentos no barrio e iso non lle fixo demasiada graza a algúns dos que tiñan intereses inmobiliarios.

Un ano máis tarde exactamente, un corvo póusase na lápida do home, Eric Draven, e este esperta e sae da súa tumba con intención de vingar os feitos do ano anterior. A súa "natureza" faino inmortal, condición da que se vai decatando aos poucos. O corvo vaino acompañando nas súas andanzas. Como era previsible, a volta consiste en ir matando un tras outro aos integrantes da banda e aos seus xefes, e xa imaxinaredes que o consegue, como non podía ser doutro xeito.

A película déixase ver, en determinados momentos ten unha potencia visual sublime (supoño que terá que ver coa orixe en cómic), pero sendo estadounidense e tratando do que trata, tamén podedes imaxinar que o nivel de violencia é extremo. Ese é un vicio que teñen nese país de salvaxes e do que lles costa moito desprenderse.

Saúdos.

A lingua das bolboretas

Polo visto, esta versión teatral de "A lingua das bolboretas" a cargo da magnífica compañía ourensá Sarabela Teatro xa é do ano 2020, cando estoupou a pandemia. Pero supoño que estiraron a xira no seu repertorio porque non chegou a todas partes ou chegou en momentos nos que o aforo das salas era moito máis reducido.

Supoño que a maioría pensamos na famosa película dirixida por José Luís Cuerda e protagonizada por Fernando Fernán Gómez e Manuel Lozano, pero coido que hai diferenzas. Xa pasou tempo dende que vin a película e dende que lin a obra de Manuel Rivas que lle servía de base, pero creo que o plantexamento era diferente.

Se non me engana a memoria, a película española que todos lembramos estaba baseada en tres contos do libro "Que me queres, amor?" de Manuel Rivas. Obviamente, a fonte principal era "A lingua das bolboretas", coido que outro era "Un saxo na néboa" que achegaba algúns personaxes, e sóame que había un terceiro conto que tamén tiña algo que ver no guión final, pero xa non lembro cal era.

A obra que representou Sarabela o outro día estaba baseada só no conto orixinal do mesmo título. De feito, a obra xa non era de moi longa duración, e segundo comentario do colega que foi comigo, que podería suscribir, había varias esceas moi poéticas e visuais (que non lle gustaron demasiado, ou máis ben nada) que parecían estar para encher tempo. O teatro é unha arte escénica na que teñen sentido esas cousas (que gusten máis ou menos é outra cousa) para as que non hai demasiado sitio na literatura.

Saúdos.

Culturgal 2022

Dende que abrín este novo blog (leva xa algo máis de dous anos) non puidera ir ao Culturgal, por mor da pandemia. Foi unha grande alegría poder volver, para min sempre é un dos días máis felices do ano, estando con xente da que admiro o seu traballo e que me fai gozar moito. Pero o caso é que acabo de decatarme que non teño unha sección específica no blog para este tipo de eventos, basicamente porque este é o único ao que asisto. Así que vouno meter en "Exposicións", non é moi axeitado pero tampouco me parece moi de recibo crear unha sección para meter aí un evento cada ano.

En canto á Feira, pois máis ou menos o de sempre, pero había un comentario xeral de que o peso do sector editorial crecera. Eu máis ben penso que o que decreceu foi o peso dos outros sectores. Botei en falta sobre todo o musical. En anos anteriores había un posto moi grande de Inquedanzas Sonoras, e sempre había postos máis pequenos dalgunhas produtoras, grupos, etc., pero este ano non había nada. E tampouco vin moitas cousas novidosas que me sorprenderan moito. Pero esperemos que nos vindeiros anos volva coller a forza que tivo.

Saúdos.

Na noite brillan

Nesa frenética fin de semana que coincidiu co I Congreso de Alfabetización Mediática organizado por CUAC FM e o Culturgal, tamén tocou na Coruña (concretamente no Teatro Colón) un dos grupos galegos que máis me gusta, Ataque Escampe, no que volve cantar Alexandre Charlón, amigo e ex-compañeiro de traballo. Así que fun velo sen dubidar.

O concerto era un tanto especial. Mentres eles tocaban, proxectábanse videocreacións de David Silva, e creo que algunhas delas son os videoclips das cancións principais que van supoñer o seu seguinte disco. Polo visto, a canción que máis queren promocionar é "Lamborghini".

Déixovos o vídeo desa canción, no que tamén aparece Nuno Pico, coñecido na música galega co nome de Grande Amore, e que está tendo moito éxito como artista en solitario, despois de formar parte de varios grupos. Tamén deixo o vídeo dese concerto, que polo visto pendurou a Área de Cultura da Deputación da Coruña, dirixida por Xurxo Couto.

Saúdos.

I Congreso de Alfabetización Mediática de CUAC FM

Hai unhas semanas, nunha frenética fin de semana, celebramos no Reitorado da UDC o I Congreso de Alfabetización Mediática organizado por CUAC FM. Comezou o xoves 24 de novembro pola tarde e durou ata a noite do sábado 26 de novembro. Ese último día ata participei nun panel sobre experiencias educativas en radio.

Foron uns días intensos e, como sempre nestes casos, moi produtivos e pracenteiros, compartindo experiencias con xente da emisora CUAC FM, na que volvo participar con intensidade pero non vexo a tanta xente coma antes. E tamén con xente doutras emisoras comunitarias do Estado Español (había xente de Madrid e Andalucía principalmente), algunhas galegas e outras do estranxeiro, como Irlanda ou Chile.

Déixovos un pequeno vídeo resumo do evento que se publicou hai uns días.

Saúdos.

Historias para non durmir

Como xa dixen algunha vez, non me chaman demasiado as series e tampouco o cine de terror. Pero mira ti por onde, estaba vendo eu algún capítulo de "O Ministerio do Tempo" (da que espero falar aquí dentro de pouco, cando poida rematar de vela), e facían algunha referencia a aquela mítica serie de Chicho Ibáñez Serrador. Vagamente lembraba eu algo de cando era pequeno, entroume a curiosidade e mira ti por onde, que está completa en RTVE Play, aínda que creo que tamén pode verse en Youtube.

Tivo tres tempadas, de 13, 13 e 4 capítulos. As dúas primeiras foron na segunda metade dos anos 60, en branco e negro. A última foi no ano 82, tamén pretendía ser de 13 capítulos, e foi gravada en vídeo, ou sexa, menos calidade técnica. Pola miña data de nacemento, só podo lembrar esta última tempada, aínda que pode ser que botaran algúns dos capítulos antigos. Pero tamén é certo que Chicho nos 80 xa estaba triunfando moito co "Un, dous, tres", así que tampouco debeu poñer moita ansia.

Pero a min gustoume moito a serie. Non sabía que fixeran versións de contos de Poe, Bradbury ou Henry James. Outros eran guións orixinais de Luis Peñafiel (o seudónimo de Chicho cando era guionista). E gustoume moito o seu pai, Narciso Ibáñez Menta, como actor, que gran expresividade facial.

Saúdos.

XXV Memorial Ibán Toxeiro: homenaxe a Pedro Brandariz

Hai xa un mes que se celebrou a XXV Edición do Memorial Ibán Toxeito, que organiza todos os anos a Agrupación Cultural Alexandre Bóveda nesta época do ano. Nesta ocasión fíxose unha homenaxe a Pedro Brandariz, humorista moi querido que morreu en febreiro con 44 anos, cando estaba actuando nun colexio.

A gala durou case 3 horas, estivo presentada por Sabela Hermida, e contou con actuacións de Víctor Grande, Fran Rei, Isabel Risco, as Izquierdo Sisters, Touriñán, David Perdomo e o grupo de teatro da Agrupación Cultural Alexandre Bóveda.

Saúdos.

O home dos círculos azuis

Hai uns anos pasou por diante miña a sinopse desta novela, e chamoume a atención. Non son eu un fanático da novela negra nin de suspense, pero de cando en vez hai que probar, sobre todo cando se saen algo do convencional. Esta novela semella ir moito nesa dirección e probei, e non me desagradou, aínda que recoñezo que é algo desconcertante. Estaba agora mesmo lendo críticas da novela e non hai medias tintas, hai xente que a aborrece (sospeito que amantes da novela negra que non soportan que se afaste tanto do canon), e xente á que lle gustou bastante. A autora é a francesa Fred Vargas, da que non sabía nada.

Supoño que unha das cousas que desconcerta aos puristas é que o comisario Adamsberg, o personaxe principal da novela, xa é desconcertante de por sí. Formula teorías baseadas en intuicións, imposibles de explicar, fai uns interrogatorios bastante surrealistas, e non dá a impresión de que a investigación avance. E ao final (a novela non é moi longa) chégase case de súpeto por esa intuición, e ninguén podía prever que ese ía ser o desenlace final. Supoño que eses puristas son uns posibles "detectives frustrados" e non poden soportar que a novela non dá ningún pé a que demostren a súa pericia.

A historia é bastante curiosa. Nun determinado momento, comezan a aparece en zonas de París grandes círculos azuis, de varios metros de diámetro, pintados no asfalto, e no seu interior só hai uns poucos obxectos irrelevantes, e que ademais ocupan moi pouco espazo, polo que ninguén entende o seu desmesurado tamaño. Chama a atención, a curiosidade, pero o comisario xa comeza a dicir que eses círculos destilan unha grande crueldade e a cousa vai ir a máis en gravidade.

Ninguén o entendía, pero resulta que pouco despois teñen que darlle a razón, porque aparece o primeiro cadáver, e xa se desencadea a psicose. Refórzanse as investigacións, e especúlase se o asasino que mata esas persoas é a mesma persoa que pinta os círculos azuis, ou se son persoas diferentes, se se coñecen ou non, etc. 

E non vou desvelar máis, porque a novela non é moi antiga e se cadra pode interesar a moita xente. Por certo, eu lin a tradución ao galego publicada por Factoría K Narrativa, da editorial Kalandraka.

Saúdos.

Batman Begins

Como xa comentei aquí, nos últimos tempos estou vendo algunhas películas anglosaxonas de superheroes, pero máis da saga de DC que da Marvel, que me desconcertan un pouco. Estoulle dando bastante a Spiderman, algo a Batman e incluso vin varias seguidas de Hulk. Pero o máis interesante que se fixo neste eido é, para min sen dúbida, a triloxía de Batman que dirixiu Christopher Nolan, que me ten pinta que vai ser un dos directores máis importantes da primeira metade do secúlo XXI (creo que xa o é, e aínda lle quedan varias décadas para dar alegrías). Nesta ocasión botaban "Batman begins", que é a primeira da triloxía, xa vin tamén a segunda e só me falta a terceira. Debo recoñecer que xa pasaron unhas semanas e xa case non lembro de que ía, pero si teño claro que o espectáculo audiovisual é apabullante (aínda que efímero na miña memoria).

Foi dirixida en 2005 por Christopher Nolan e no elenco destacaban Christian Bale, Michael Caine, Liam Neeson, Katie Holmes, Gary Oldman, Cillian Murphy, Tom Wilkinson, Rutger Hauer, Ken Watanabe e Morgan Freeman (ou sexa, moitos, e case todos homes). Sigo dicindo que Christian Bale paréceme un actor fenomenal que lle transmite moi ben o espírito desta triloxía, nada maniquea, algo escura e moi realista.

Conta a historia dende o comezo, con Bruce Wayne neno, que lle ten medo aos morcegos, e cuxos pais morren traxicamente. O resto é moi difícil de reproducir, a película é longa e nos filmes de Nolan pasan tantas cousas por minuto que contar a historia completa convértese nunha odisea. Por salientar algo, diríamos que os viláns contra os que máis loita nesta ocasión (non son sempre os mesmos) son o Espantallo e Ra's al Ghul.

Saúdos.