Solaris

Creo que vin esta película hai moitos anos xa. Sempre se dixo que era algo así como a resposta soviética a "2001: Unha odisea espacial", ou sexa, unha película de ciencia-ficción moi filosófica. Hai uns anos lin a novela na que está baseada, do polaco Stanislaw Lem, e pareceume ben interesante. En canto souben que podía verse en Youtube, busquei un oco para vela. Pero hai que recoñecer que é bastante abstracta, e o director é un autor moi particular, non para todos os públicos.

Foi dirixida en 1972 polo mítico Andrei Tarkovski. En canto ao elenco, supoño que non serán facilmente recoñecibles para o público occidental, pero haberá que mencionalos, polo menos aos que se ve na nave:  Natalia Bondarchuk, Donatas Banionis, Jüri Järvet, Anatoly Solonitsyn e Sos Sargsyan.

A historia vai do seguinte: unha vella estación espacial leva tempo vixiando un estraño planeta océano chamado Solaris (lembro que as descricións dese océano na novela eran fabulosas, o mellor da obra con diferenza). Xa quedan moi poucos dos astronautas orixinais. E algúns dos que volven contan historias que resultan confusas e incribles. Así que mandan a un psicólogo chamado Kris Kelvin para que avalíe se a nave espacial debe seguir alí ou debe volver xa.

Cando chega alí, teoricamente só quedan tres tripulantes: Snaut, Sartorius e Gibarian. Pero resulta que Gibarian, que era bo amigo de Kelvin, suicidouse, e xusto antes deixou unha gravación en vídeo na que conta por que o fixo.

Snaut e Sartorius, ao contrario do que podería pensarse, non reciben moi afablemente ao novo visitante, e amósanse moi esquivos. Kelvin axiña detecta que na nave hai máis seres vivos dos que parece, pero estes dous tripulantes non están demasiado dispostos a contarlle, en primeira instancia, de onde saíron e por que están alí.

Pero Kelvin axiña o entende. Porque despois da primeira noite, ao espertar, aparece alí unha réplica exacta da súa esposa, que se suicidou hai 10 anos. Desfaise dela lanzándoa nun cohete, pero ao día seguinte aparece outra copia, que non lembra nada do sucedido o día anterior nin sabe como chegou alí.

Os outros cóntanlle que algún tempo antes intentaron bombardear o océano con fortes fluxos de enerxía, e dende aquel momento comezaron a aparecer aqueles estraños visitantes, que parecían sacados das súas lembranzas. Polo visto, era unha resposta do planeta océano ao seu ataque.

Kelvin decide marchar e antes de facelo, mandan as súas ondas cerebrais ao océano, que semella moverse algo máis e formar illas. Volve á casa do seu pai, onde estivera xusto antes de subir á nave, e alí descúbrese que esa casa está nunha illa dese planeta océano.

Ou sexa, incomprensible non: o seguinte. Aí abaixo tedes un enlace ao vídeo de Youtube onde está a película completa.

Saúdos.