Grand Hotel

O outro día collín outra das películas da colección de cine clásico que me regalaron hai uns anos (acabo de saber que se chama "Cine de ouro", mira ti). Unha das últimas que me quedaba por ver ou polo menos saber de que ía, era "Grand Hotel", que non me soaba demasiado. Como xa teño comentado aquí, unha das cousas que me encanta desa colección é que cada DVD vén nun estoxo que é un caderniño de 40-50 páxinas (tampouco moi densas, non vaiades pensar), que se le en 15-20 minutos, e que conta moitos pormenores da produción da película. Polo tanto, como documentación para escribir estes artigos están de marabilla. E apréndese moito.

Foi dirixida en 1932 por Edmund Goulding. Pero unha das cousas curiosas da historia do cine é que, nesa época, as figuras case máis importantes eran os produtores. E o produtor e ideólogo desta película foi un tal Irving Thalberg, que polo visto era moi sagaz neste tipo de proxectos. De feito, esta película é a única da historia que só tiña a nominación de mellor película e conseguiu o Óscar nesa categoría.

Outra particularidade da película é o elenco. En troques da estratexia máis habitual, que era contratar a unha gran estrela e rodeala de bos secundarios, aquí contrataron a cinco superestrelas (da época, agora a maioría están case esquecidos), o que xa case garantía o éxito. De feito, había outras estrelas que se ofreceron a actuar gratuitamente, para estar xunto a todos estes. Esas cinco superestrelas foron: Greta Garbo (que debía ser moi diva), Joan Crawford, Lionel Barrymore, John Barrymore (irmáns estes dous) e Wallace Beery (este actor non sabía nin da súa existencia, os anteriores máis ou menos si).

A trama non ten moita chicha. Simplemente vese a actividade normal durante uns días nun hotel de luxo en Berlín (inspirado no famoso Hotel Adlon que está xunto á Porta de Brandenburgo). Greta Garbo fai dunha antiga estrela do ballet que agora está en horas baixas, pero que segue coas súas actitudes de diva (se cadra non lle costou moito meterse no papel). Joan Crawford fai de secretaria contratada por un empresario (Wallace Beery), pero que debido ao seu innegable atractivo físico, ten ofertas de todo tipo dos homes importantes que se moven polo hotel. Wallace Beery é un importante industrial que está intentando pechar a fusión da súa empresa con outra importante no hotel, pero todo iso depende dos seus tratos con importantes empresas textís de Manchester, e eses tratos non van nada ben. Ademais, tamén flirtea coa secretaria que contratou. Lionel Barrymore é un vello contable que traballaba nunha das empresas de Beery, que está moi mal de saúde, a piques de morrer, e que decide vir a ese hotel de luxo en Berlín, para gastar os poucos cartos que lle quedan nun estilo de vida que nunca puido disfrutar. E John Barrymore é un barón arruinado que vai sobrevivindo grazas ao xogo e a pequenos roubos de xoias no mesmo hotel, pero o seu atractivo persoal conquista a todas as mulleres, divas ou plebeias.

Xa vos imaxinades entón como se cruzan as vidas de todos estes. O barón intenta roubar as xoais da bailarina cando está actuando, conségueo, pero despois arrepíntese, cando sabe que ela pensa en suicidarse, e resulta que namoran perdidamente. Devólvelle as xoias roubadas. Despois o contable consegue moitos cartos nunha partida de cartas que lle organiza o barón, está a piques de perder a carteira, que xa collera o barón, pero devólvella tamén, porque era demasiado honrado para dedicarse a esa profesión. Despois entra na habitación de Beery para roubarlle algo, porque ten que devolverlle cartos á banda da que formaba parte, pero este descúbreo e mátao dun golpe, e acaba no cárcere denunciado polo contable. Como vedes, todo os vicios típicos da xente rica e vida a menos.

Saúdos.