Sendeirismo na Montaña Central Asturiana

Esta pasada semana Viaxes O Lóstregho tivo a súa cita anual co sendeirismo. Había xa tempo que non saíamos de Galicia, pero dado que na península son cada vez máis comúns as vagas de calor no verán, decidimos quedar na "España húmeda", que sempre é máis agradable. A comarca escollida foi a Montaña Central Asturiana, unha das poucas que nos quedaba por explorar desa comunidade autónoma.

A comarca está formada polos concellos de Mieres, Lena, Aller, Riosa, Morcín e Ribera de Arriba. A idea era aloxarse en Mieres ou Lena, que son os núcleos de poboación máis grandes e que están á beira da autovía, polo tanto, mellor comunicados. Conseguimos a última habitación dobre que quedaba para esa semana nun pequeno hotel de Pola de Lena, e todo foi perfectamente.

Estivamos os cinco días laborables dunha semana, e a continuación digo que fixemos cada día:

- Luns: chegamos dende Galicia, instalámonos no hotel, conseguimos uns bocatas e partimos cara á primeira ruta. Decidimos subir á estación de esquí de Valgrande-Pajares, que está cerca do alto do porto de Pajares. Dende alí subimos pola pista asfaltada que vai ata o alto da estación, no pico chamado Cuitu Negru. Alí xantamos e despois intentamos achegarnos a un dos picos máis altos da zona, o Negrón, que dá nome ao túnel da autopista que une Asturias coa meseta. Non foi posible chegar porque a sinalización era nula e a descrición da ruta que tiñamos era moi básica e ademais pouco fiable. Pero non estivo nada mal para debutar o primeiro día.

- Martes: este foi o día máis intenso, con diferenza, que condicionou todo o que pasou despois. Xa que seguía o bo tempo, pero non parecía que fose durar demasiado, decidimos facer a ascensión máis dura da comarca, a mítica Peña Ubiña. Segundo a información que tiñamos parecía asequible, pero finalmente non o foi. Hai que ir por estrada ata a aldea de Tuiza de Arriba. Dende alí sae un camiño con certa pendente, ese si asequible, ata o refuxio do Meicín, metido entre montañas nun lugar idílico (a foto que vedes está sacada dende alí). Como se ve, dende alí comeza a segunda fase da ascensión, sinxela dende o punto de vista que simplemente hai que andar, pero as pendentes convértense en moito máis duras. Esta parte esta dividida en dúas, a primeira bastante dura e a segunda bastante máis asequible, que nos leva ao collado Terreos primeiro e ao Ronzón despois. E despois diso comeza a terceira e última parte, cando xa se superan os 2000 metros de altitude sobre o nivel do mar. A pendente segue crecendo ata que nos 2100 metros de altitude, aproximadamente, chegamos ao rochedo calizo. A partir dese punto, xa poucos tramos se poden andar e case todo é trepar, movéndose con bastante precaución. A min comezaron a darme tirón nos abductores sobre os 2250 metros de altitude, e decidín parar a xantar aí e non seguir. O colega que ía comigo xantou alí tamén, pero despois fixo un último intento, porque ía bastante mellor ca min. E conseguiu chegar. Díxome que case ata o cumio, que está a uns 2415 metros de altitude, había que seguir trepando. Polo tanto, unha ascensión moi dura para min, que son simplemente sendeirista, non montañeiro. Neste lugar, é cansada ata a baixada.

- Mércores: despois da tralla do martes, decidimos tomarnos o día con moita máis calma, estabamos moi cansos e doridos. Visitamos a oficina de turismo de Pola de Lena e alí déronnos varias ideas moi interesantes, que desenvolvimos este día. Pola mañá fixemos a sinxela senda fluvial que leva da Pola de Lena á igrexa prerrománica de Santa Cristina de Lena. Baixamos a xantar á Pola de novo. E pola tarde, comezamos unha das rutas máis coñecidas da zona, coñecida como o Mofusu, que sube a un monte cercano. Non a fixemos completa porque, unha vez máis, a señalización era nefasta e case inexistente a partir da ermida da Flor.

- Xoves: aínda estabamos algo tocados, así que non queríamos ningunha ruta moi esixente, pero queríamos cambiar de concello, porque só pisaramos ata o momento o concello de Lena. E decidimos ir a Riosa para facer a Ruta mineira á Esperanza. Comeza na aldea de Villamer, e unha vez máis, non conseguimos facela enteira porque a sinalización é nefasta e o único que conseguimos atopar foi grazas á nosa orientación e aos medios tecnolóxicos que usamos. Visitamos un área recreativa que está nun lugar curioso, e despois subimos ao monte a sitios onde supostamente había restos de instalacións mineiras, pero apenas atopamos algúns. Pero puidemos disfrutar dalgunha magnífica braña asturiana na aba do monte Llosoriu e dunhas boas vistas da Serra do Aramo, esa na que está o Angliru, a Gamonal e o Gamoniteiru. Despois diso baixamos a Mieres a coñecer e pasear a vila, e a visitar a oficina de turismo, onde nos deron algunha boa idea para o día seguinte.

- Venres: fixemos unha moi sinxela ruta que lembra a antiga vía de ferrocarril que visitaba á mina Baltasara. Polo tanto, ten pouca pendente, e agora está totalmente asfaltada. Na parte final puidemos ver restos do Pozo Tres Amigos, como o seu castillete. A pesar do sinxela que é a ruta, tampouco está moi ben sinalizada, porque non puidemos atopar un último punto que presentaban como algo interesante. Despois diso baixamos a xantar a Oviedo (tomamos uns pratos combinados nun curioso restaurante árabe no campus universitario) e demos un paseo pola Catedral, o Fontán e os monumentos prerrománicos da zona, algúns na cidade e outros no monte Naranco. E despois diso, emprendemos o camiño de volta a casa.

Xa vedes, semana intensita. Volvimos algo ou bastante decepcionados coa calidade da sinalización das rutas de sendeirismo, eu xuraría que antes era mellor, ou non reparáramos no deteriorada que estaba.

Saúdos.

O esquío vermello

Por se alguén anda moi despistado/a, esta película en español titúlase "La ardilla roja". Medem é un cineasta moi singular. Sei que vin esta película hai moitos anos, e o único que lembraba era unha escena na que un dos protagonistas se subía a un coche en marcha de forma moi sorprendente, e efectivamente alí segue, case ao final da metraxe. Desconcertante, a película en si mesma, cos seus personaxes moi ambiguos e incomprensibles.

Foi dirixida en 1993 por Julio Medem, e no elenco están moitas figuras do cine español, como Nancho Novo, Emma Suárez, María Barranco, Carmelo Gómez, Karra Elejalde, Cristina Marcos, Mónica Molina, Elena Irureta, Chete Lera ou Gustavo Salmerón.

Unha noite nunha praia (parece que en Donosti), un músico sen moito éxito está pensando en suicidarse, e vese sorprendido por un accidente no que unha moto choca contra a barandilla e o condutor sae despedido, parece que un coche ía perseguíndoo. O músico achégase a axudar e descubre que o motorista é unha moza, que está ferida e parece que amnésica.

Chega a ambulancia, faise pasar polo seu mozo insinuando que ía de paquete na moto pero que apenas levou un pequeno golpe. No hospital pregúntanlle cousas sobre a rapaza, para intentar que recobre a memoria, e como non ten nin idea, vaise inventando unha vida dela, na que levan catro anos vivindo xuntos.

Consegue convencer aos médicos de que sacala e levar a cabo o plan que tiñan previsto para as vacacións é o mellor para que recobre a memoria, e sácaa do hospital. Van de camping á beira dun pantano, e alí coinciden coa familia dun taxista de Gasteiz e outros veciños de camping, cada un coas súas peculiaridades.

Alí van pasando cousas e van descubrindo cousas mutuamente da vida do outro, e descubren tamén que o marido dela está buscándoa, aínda que non queda moi claro con que intencións. Finalmente o marido acaba aparecendo no camping e montando unha escena desagradable. Por outra banda, o final de historia é algo sorprendente, pero tampouco tanto, porque nesta película e no cine deste director case todo o é.

Saúdos.

Dersu Uzala

Xa a vira hai moitos anos, pero me deixara unha moi grata impresión. Sabía que estaba visible en Youtube pero tamén que é algo longa (case dúas horas e media) así que non se podía ver en calquera momento. Tamén lembraba que o ritmo é moi lento. É unha magnífica exaltación da bondade e da amizade. Así que, se sodes persoas que vos gusta o ritmo rápido no mundo audiovisual e ides sempre buscando conflito e violencia, é mellor que non vexades esta película, pode facervos moito mal.

"Dersu Uzala" foi dirixida en 1975 por Akira Kurosawa. É unha produción soviético-xaponesa (curiosa combinación) e a primeira deste director fóra do Xapón. Aínda que actúan máis persoas, obviamente o protagonismo é para os dous personaxes principais, interpretados por Maxim Munzuk e Yuri Solomin.

A película trata basicamente da amizade entre o capitán topógrafo soviético Vladimir Arseniev e o cazador Dersú Uzalá, pertencente á etnia nanai, unha minoría étnica que habita entre o extremo oriental de Siberia e o nordeste de China, pola zona do río Ussuri. Son os comezos do século XX e o exército soviético está explorando esa zona para topografiala.

O pequeno grupo que lidera Arseniev atópase co curioso cazador, que ao comezo lles parece algo excéntrico, pero acaba conquistando a todos pola súa bondade e solidariedade. Despois dalgún tempo xuntos, os seus camiños sepáranse. Uns anos máis tarde, o mesmo Arseniev, con outros soldados, volve á mesma zona, e de casualidade, atópase con Dersú de novo. Os soldados non entenden ao principio por que razón o seu capitán apreza tanto ao cazador, pero ao final todos o entenden.

Nestas dúas expedicións suceden varias aventuras, e en varias sálvanse a vida mutuamente. Na primeira Dersú salva a vida do capitán, xa que se perden nunha lagoa xeada, e conseguen facer duramente un refuxio para pasar a noite, formado por unhas cordas, un bo feixe de plantas da vexetación e utilizando o trípode do teodolito como base da "tenda de campaña". Na seguinte expedición cruzan un río nunha balsa e Dersu está a piques de ser levado pola corrente, pero os soldados soviéticos, talando unha árbore e facendo un grande esforzo, conseguen sacalo do río.

Ao final da segunda expedición, aparéceselles un tigre, que é un dos grandes perigos da taiga, e Dersú asegura que lle feriu pero non o matou. Nese momento comeza a percibir que está perdendo a súa prodixiosa vista, que lle permitía non fallar ningún tiro, e considera que a súa vida como cazador na taiga está chegando á súa fin.

O capitán ofrécelle vir a vivir á súa casa na cidade, pero Dersú non se adapta. Despois dalgún tempo, descubre que non ten ningunha liberdade e que lle falta o aire. Non pode disparar, non pode montar unha tenda ou cabaña na rúa, séntese moi maniatado, e pídelle ao capitán permiso para marchar ao bosque, onde el é feliz. Dálle como agasallo o seu rifle máis moderno e lixeiro, que suplirá a falta de vista de Dersú. Pero pouco despois recibe a noticia da morte do cazador, que foi asasinado no bosque, seguramente para roubarlle o moderno rifle.

Hai que ter en conta que esta historia non é ficción, está baseada nas crónicas que publicou o explorador Vladimir Arseniev (personaxe real) sobre ese cazador ao que coñeceu en persoa.

Saúdos.

Ubik

Hai pouco merquei unha tradución ao galego de "Ubik", unha das novelas de ciencia ficción escritas por Philip K. Dick que resulta máis desconcertante (e iso non é dicir pouco, porque todas as súas obras o son, e moito). Esta tradución fíxoa Tomás González Ahola para a nova editorial Boadicea, que é unha máis das que naceu de Urco Editora.

Non é nada doado explicar en detalle de que trata (tampouco é moi longa, non creades). Está ambientada en 1992 (futuro cando a novela foi escrita) e hai persoas que teñen a capacidade de saber o que pensan os demais (chámanse psíquicos) e hai outras persoas que son capaces de detectar aos anteriores e anulalos (antipsíquicos).

Hai incluso empresas que se dedican a iso, e Glen Runciter é o xefe da máis importante. Os psíquicos están liderados por un tal Ray Hollis que non pode nin ver aos anteriores, como é lóxico. Na empresa de Glen Runciter acaban de contratar a unha nova persoa, chamada Pat, que supostamente ten unhas cualidades aínda máis poderosas, xa que é capaz de prever o futuro en certo grao.

Esta empresa recibe unha petición algo críptica e sospeitosa para acudir cos seus mellores "axentes" á Lúa, xa que unha empresa que opera alí sospeita que ten a psíquicos infiltrados, debido a determinados indicios. Aínda que a cousa non semella nada clara, deciden ir alí, e ao pouco de chegar, sufren un atentado, no que morre Glen Runciter e os outros quedan feridos, en maior ou menor medida, pero conseguen escapar, aínda que non entenden moi ben como o logran.

A muller de Runciter morreu hai moitos anos, pero el aínda ten moita confianza nela e no seu criterio, xa que está semiviva, ou sexa, está almacenada nunhas instalacións especiais en Suiza, e pódese falar con ela (polo menos de momento) porque aínda mantén certa actividade cerebral (obviamente, só os moi ricos poden permitirse algo así).

Cando volven da expedición na Lúa, levan a Runciter a Suiza, esperando que chegue en suficiente bo estado para poder manter contacto con el, do mesmo xeito que el o facía aínda coa súa esposa. Pero dinlle que sufriu moitos danos, e xa morreu definitivamente.

A pesar diso, os mellores empregados de Runciter, que aínda están todos vivos, comezan a sufrir estraños fenómenos, como que parece que o tempo retrocedeu a varias décadas atrás, e parécelles ver mensaxes do seu xefe por todas partes, como se seguira comunicándose con eles ou se prevera que iso ía suceder.

Non vos vou desvelar o final (entre outras cousas, porque é moi aberto e tampouco o comprendín de todo), pero ao final non está nada claro se Runciter segue vivo e son todos os demais os que están semivivos, ou se sucede o contrario. Moi desconcertante.

Saúdos.

Sede de mal

Onte pola noite botaron no espazo de cine clásico da 2 a famosa película "Sede de mal". Eu xuraría que xa a vira hai moitos anos, pero ao mellor non foi así, porque non me soaba de nada a trama. É especialmente famosa a súa primeira escena, mítica na historia do cine pola súa complexidade técnica, que dura 3 minutos (aí abaixo tedes o vídeo desa escena) pero que tardaron 15 días en rodala. Soábame vagamente. Na tradución do título ao español cambiaron algo, como case sempre, pero tanto no orixinal como nas diferentes traducións aparece a palabra "mal", e non é mala idea esa.

"Sede de mal" foi dirixida en 1958 por Orson Welles e o elenco estaba formado por Charlton Heston, Janet Leigh, Orson Welles, Joseph Calleia, Akim Tamiroff, Joanna Cook Moore, Marlene Dietrich, Ray Collins, Mort Mills, Dennis Weaver e Zsa Zsa Gabor. Polo visto, o director marchou antes de facer a montaxe, e fixeron unha que non lle gustou nada, e á súa volta, deu ordes para facer unha montaxe moi diferente, que polo visto é a que disfrutamos agora.

Vargas é un policía mexicano que acaba de casar cunha muller estadounidense, e cando están de lúa de mel nunha localidade fronteiriza entre os dous países, xusto ao seu carón ten lugar un atentado no que morre un coñecido narcotraficante da zona.

Aínda que non está de servizo nin na súa xurisdicción, implícase na investigación como "observador", por se pode botar unha man. A investigación é liderada polo todopoderoso comisario Hank Quinlan, obeso e claramente corrupto, Vargas decátase disto ao pouco de comezar as pesquisas.

Mentres investiga, Vargas deixa á súa muller nun motel de mala morte en territorio estadounidense, pero o encargado de noite está chalado (lembra lixeiramente a "Psicose", tendo en conta que a actriz é a mesma) e non hai ningunha outra habitación ocupada. Ademais, unha pandilla de mexicanos que vive na fronteira relacionados cun capo da droga que encarcelou Vargas acosa á súa muller para intentar facela pasar por drogadicta e narcotraficante.

En definitiva, corrupción bastante xeralizada na zona e, mira ti por onde, a máis institucionalizada está no lado estadounidense, e está disposta a pactar cos delincuentes mexicanos para conseguir os seus obxectivos. Será unha historia de ficción pero...

Saúdos.

A dama das camelias

De cando en vez comento aquí algún libro dunha colección que sacou A Voz de Galicia a comezos deste século e milenio (naquela época sacaron unhas cantas bastante interesantes), que estaba formada por clásicos universais traducidos ao galego. Nesta ocasión lin "A dama das camelias", de Alexandre Dumas fillo, traducida por Antonia Vega Prieto. Os máis grosos e ficcionais desa colección xa os lin nos últimos anos. Agora quedan os de ensaio e divulgación.

Esta novela non me gustou demasiado. A súa temática está moi centrada no amor e nos sentimentos, e a min iso non me atrae excesivamente. Ese elemento mesturado con moitos outros pode quedar moi ben, pero cando é tan obsesivo como é nesta novela, a min xa me cansa bastante. Tamén hai algo de crítica aos prexuízos sociais da época.

A trama xira en torno á relación dos dous principais protagonistas, a prostituta Margarita Gautier e o seu amante Armand Duval. El é un tipo de familia máis ou menos con posibles (pero non excesivos) que queda deslumbrado pola beleza de Margarita e fai o posible por converterse na súa amante, sendo consciente de que ela é mantida por un duque riquísimo que lle paga todos os vicios, e tamén de que ela leva un tren e ritmo de vida altísimo.

Pero parece que a ela tamén lle gusta el, e despois dalgún tempo, fai un certo esforzo por saír de París e illarse no campo con Armand (case todo iso pagado polo duque, que ten moita coña a cousa). Pero a cousa non pode saír adiante, entre outras cousas porque a familia de Armand tamén exerce certa presión para que a parella rompa.

Polo visto, a novela está baseada na historia real de Marie Duplessis. Está ambientada no París de mediados do século XIX. A partir dela tamén se fixo algunha obra de teatro e a famosa ópera "La Traviata".

Saúdos.

Portales

Como o día anterior vin en Rakuten "Código fonte", que me gustou bastante, busquei de novo na sección de ciencia-ficción, a ver se tiña sorte, pero non foi así. Non dispoñía de moito tempo, así que collín unha película breve, pero alí xa poñía que a nota media na IMDB era só de 3,5, así que a cousa pintaba fea.

"Portales" foi dirixida en 2021 por Jeff Desom, Saman Kesh e Dugan O'Neal. No elenco están Kathy Khanh, Julianne Collins, Aric Floyd, Rory Anne Dahl, Christopher Black, Tracy Rosenblum, Samantha Casesa, Bradford Roller, Josh Peck, Lina Esco e Wilson Bethel. Pode que vos chame a atención que haxa tantos directores e tanto elenco, pero a cousa explícase facilmente: está formada por tres episodios aparentemente independentes, cun único nexo común.

O nexo común é a aparición deses millóns de "portais" que desconcertan ao planeta e non se sabe para que están aí. Ao final da película semella que son entes doutra "realidade" que veñen para mellorar á raza humana para que siga progresando. Despois da súa aparición, pídense voluntarios para entrar neses portais para intentar averiguar o máximo posible sobre eles. Cando pasa iso, xa se sabe que só poden estar dentro uns 15 minutos, despois xa é imposible saír.

En calquera caso, como xa dixen, cóntanse tres historias totalmente diferentes:

- Na primeira, catro alumnos que estaban nun instituto (e parece que son os únicos que quedan no seu interior) saen da clase na que estaban pechados e atópanse cun destes portais. Un deles parece ser chamado polo portal e animado a deixar aos outros. Esa parte remata cando ese rapaz entra no portal, pero non se sabe nada máis.

- A segunda parte segue a un equipo de tres persoas que entra nun deses portais que está nunha casa de campo. Cada un deles vai por camiños diferentes, porque o interior do portal está dividido en corredores como os que podería ter a casa orixinal. E cada un deles vai atopando situacións que fan referencia a cousas que lles pasaron xa ou van pasar nas súas vidas.

- A terceira historia fai referencia a un científico que vive no campo e que localizou un deses portais nun bosque cercano á súa casa. Montou un sistema de megafonía e está intentando comunicarse co portal, e finalmente consígueo, e este explícalle a razón pola que viñeron. O científico ponse en contacto coa súa mellor amiga no eido científíco, sabendo que lle vai interesar moito a cousa, pero vén acompañada pola súa nova parella, que é moi diferente a ela, e a cousa acaba regular.

En definitiva, podía ter boa pinta, pero a trama acaba moi desnaturalizada e fragmentada.

Saúdos.

Código fonte

Buscando o outro día en Rakuten atopei esta película, coa que xa me cruzara tamén na televisión convencional, vira os primeiros minutos e parecérame interesante, así que lle dei unha oportunidade. Ademais estaba na sección de Ciencia Ficción, e iso sempre me interesa algo máis. O título da película en España é unha tradución perfecta do orixinal inglés, pero paréceme algo confuso, e en Hispanoamérica traducírona como "O código" (aínda peor) ou "8 minutos antes de morrer", que ten moito máis sentido en relación coa historia que conta.

"Código fonte" foi dirixida en 2011 por Duncan Jones (o fillo de David Bowie, que está especializado en facer películas de ciencia-ficción ou fantasía) e os principais papeis do elenco foron para Jake Gyllenhaal, Michelle Monaghan, Vera Farmiga e Jeffrey Wright.

A historia non é moi doada de explicar. Un tipo esperta nun tren que está chegando a Chicago e non sabe como chegou alí. Vai cunha muller que semella coñecelo moi ben pero el non a coñece a ela. Toda a situación é moi estraña. A moza refírese a el cun nome que non é o seu. Vai un momento ao baño, e no espello aparece un home diferente a el. Fan unha parada á entrada de Chicago na que suben e baixan persoas. Pouco despois, hai unha gran explosión e, polo visto, morre todo o mundo que ía no tren. O comezo non está nada mal, e dura uns oito minutos, nos que pasan bastantes cousas, aínda que non semellan moi relevantes.

Xusto a continuación, ese tipo aparece nunha especie de cápsula especial que non semella estar en moi bo estado e nunha pantalla vese a unha militar que intenta comunicar con el, pero el tampouco a recoñece. Fan uns exercicios para recuperar a memoria, e parecen funcionar. Danlle a orde de volver á escena do tren (porque polo visto poden facelo) e que intente averiguar quen foi a persoa que puxo a bomba no tren, porque sospeitan que é o primeiro dunha serie de atentados que van ter lugar en Chicago.

Algo como isto sucede unhas cantas veces (non vou contar a película enteira) e cada vez vai sabendo máis cousas. Onde está a bomba, como desactivala, como localizar á persoa que a colocou alí, etc. El tamén vai sabendo cada vez máis da tecnoloxía que permite todas esas visitas repetidas á estresante situación. O final (que tampouco vou contar porque a película é bastante moderna) é algo sorprendente.

Saúdos.

Ébora

Seguimos avanzando cara ao final, xa cercano, da Biblioteca Galega 120 da Voz de Galicia, e acabo de pasar o último Tourmalet. Eu penso que darei rematado con ela no que falta de 2024 ou comezos de 2025. Acabo de ler o volume 110, seguramente o máis extenso de toda a colección. Foi a novela "Ébora" de Xosé Carlos Caneiro, con máis de 500 páxinas. Porque de feito na narrativa galega non é habitual ver novelas tan longas.

Este escritor, con talento bastante recoñecido en premios, ten agora uns 60 anos e segue publicando, aínda que creo que a súa fama pública non é tanta como a que tiña antes. Esta novela é do ano 2000, e creo recordar que tivo bastante éxito no seu momento. Se non me equivoco, é a última parte dunha pentaloxía, aínda que penso que pode lerse independente das outras, eu non botei nada en falta na historia, aparentemente.

Non é doado explicar de que trata, basicamente poderíamos dicir que fala dalgúns dos moitos personaxes curiosos dunha vila ou aldea chamada Ébora, que semella estar en Galicia. Xuraría que nalgún momento insinúan que está cerca da raia con Portugal, pero dende logo a referencia é moi breve. Pero como sei que o autor é de Verín, non se descarta algunha conexión por esa vía. Se unimos o anterior a máis de 500 páxinas, alguén podería pensar que é unha novela difícil de ler. E non é así, resultoume bastante amena e entretida, eu tamén tiña un certo medo ao contrario.

Outra cousa diferente é que me tocara ler esta novela nesta parte da miña vida, agora que escoito ao autor como colaborador na Radio Galega, sempre opinando exactamente o mesmo que di o Partido Popular. Non sei se é militante, pero dende logo, ideoloxicamente é moi fiel. Tamén lembro que hai xa anos (15 ou 20 facilmente) o vin na Casa Museo Emilia Pardo Bazán dando unha charla distendida (na época na que esa institución o facía con regularidade, agora creo que xa non é así). E non sabería dicir moi ben por que, pero non me caeu demasiado ben. Cousas que pasan.

Saúdos.

O cortador de céspede

Unha das primeiras películas que descubrín que estaban completas en Youtube non e nin moito menos un clásico, pero si lembraba tela visto e facíame ilusión vela de novo, a ver que tal envelleceu. Na primeira metade dos anos 90 eu estudei Informática na Universidade da Coruña. Naquel momento (de Internet aínda non oíramos falar, creo, pero estaba a piques de aparecer) comezaba a falarse da Realidade Virtual, e fixeron esta película. Fun cuns cantos de clase a vela, e xuraría que saímos bastante decepcionados, porque nos parecía bastante fantasiosa, aspecto máis ou menos previsible cando o cine pretende falar de tecnoloxías avanzadas. Vina o outro día e penso que non envelleceu demasiado mal, pero aínda así gran cousa non é. Por certo, en Hispanoamérica a tradución foi "o home do xardín", que tampouco é incorrecto de todo, pero vaia, a tradución é literal. A historia está baseada nun relato de Stephen King, pero parece que se tomaron moitas liberdades e el decidiu desvincularse totalmente do proxecto (iso xa lle pasou máis veces).

"O cortador de céspede" foi dirixida en 1992 por un tal Brett Leonard (non semella ter unha traxectoria moi destacada) e o protagonismo principal e case total é para Jeff Fahey e Pierce Brosnan.

O doutor Lawrence Angelo está traballando nun experimento co que a realidade virtual está mellorando de forma moi considerable as capacidades intelectuais duns monos. Faino coa axuda dunha críptica e opaca organización militar que parece perseguir a invención dunha nova arma invencible. 

O proxecto cancélase por un accidente que lle fai perder aos monos, e ao doutor ocórreselle que podía experimentar con persoas. Crúzase cun rapaz bastante "curtiño" que corta o céspede no seu vecindario e ofrécelle vir á súa casa para xogar a videoxogos cun rapaz dalí que tamén é amigo seu. E vai vendo que o xardineiro vai mellorando moitísimo ás súas capacidades segundo usa a realidade virtual.

Ao final todo vaise das súas mans, e o propio rapaz, que xa é totalmente independente, cólase nas instalación desa institución, e prosegue mellorando sen que o saiban os demais. A cousa acaba fatal, con explosións e cousas así, e o personaxe principal fuxindo. Se non me equivoco, houbo como mínimo unha secuela, pero xa non teño maior interese no tema.

Saúdos.

O que pensan as mulleres

Como xa dixen aquí moitas veces (a última delas hai un par de semanas) gústanme moito as comedias de Ernst Lubitsch. A verdade é que ten unha extensa filmografía, pero a maioría dela está formada por cine mudo feito en Alemania. O máis coñecido da súa obra, obviamente, é o cine sonoro feito en Estados Unidos. Está dispoñible en Youtube (como veredes abaixo) unha película que xa vin unhas cantas veces, pero que me apetecía ver de novo. En España titulouse "O que pensan as mulleres", outra tradución ao español foi "Que sabes ti de amor" (supoño que en Hispanoamérica) e a tradución do título orixinal sería algo así como "Ese sentimento incerto".

Esta película foi dirixida por Ernst Lubitsch en 1941. O elenco non é que sexa moi extenso pero destaca poderosamente o triángulo amoroso formado por Merle Oberon, Melvyn Douglas e Burgess Meredith (vaia interpretación). Se cadra poderíamos destacar tamén a Harry Davenport, que ten un papel destacado na última parte.

A historia basicamente consiste nun matrimonio algo ou bastante infeliz, no que xa hai bastante rutina e indiferencia. De casualidade, a muller coñece a un excéntrico pianista do que namora, e o marido percibe claramente ese cambio. Sen exaltarse apenas, propón o divorcio, para non importunar á muller, pero esta acaba percibindo tamén que a posible vida feliz co pianista tampouco vai ser posible, porque é un tipo bastante raro e imprevisible. É moi simpática a parte final na que están intentando "escenificar" no despacho do seu avogado as evidencias do divorcio diante de testemuñas ignorantes da trama.

En definitiva, unha comedia amable máis deste fantástico director, na que podedes percibir ese toque Lubitsch, esa ironía e o amosar cousas sen que se vexan. É moi difícil de explicar, é mellor que o comprobedes. Esta non chega a durar nin hora e media.

Saúdos.