O solpor dos deuses

Moitas ganas tiña de ver esta película, e por fin puiden facelo, no famoso espazo de cine clásico da 2, os luns pola noite. Por comezar por algures, o título. O orixinal era "Sunset Boulevard", ou sexa, o nome da mítica avenida de Los Ángeles. Nos países hispanofalantes pasaron do tema e decidiron pasear en torno a outra idea, con títulos como "El crepúsculo de los dioses", "El ocaso de una vida" o "El ocaso de una estrella". Hai que recoñecer que estes títulos son moi creativos pero se achegan máis á idea que transmite a película.

A película foi dirixida en 1950 por Billy Wilder. Os tres papeis principais son para William Holden, Gloria Swanson e Erich von Stroheim. Nos secundarios destaca Nancy Olson. Está considerada como unha das mellores películas de cine dentro do cine, e chama a atención que para dous dos actores principais, Swanson e Von Stroheim, ten algo de parecido coa súa vida.

Joe Gillis (Holden) é un guionista en horas baixas que non dá atopado a vena de inspiración para presentar unha boa historia aos estudos cinematográficos. Debe cartos, e fuxindo duns acredores, por casualidade, acaba nunha vella mansión en Sunset Boulevard. El pensa que a casa está abandonada, porque esa impresión transmite, pero realmente nela vive Norma Desmond (Swanson), unha vella estrela do cine mudo, xa case esquecida, e o seu chófer e servinte Max von Mayerling (Stroheim).

Ela, sabendo que el é guionista, proponlle que revise e corrixa (pero non moito) un macro-guión que leva anos escribindo sobre a historia de Salomé, e que a ela lle gustaría protagonizar, obviamente. Ela é inmensamente rica, pero case non sae da súa mansión, e cre que segue tendo unha lexión de seguidores, pero realmente é o seu servinte quen lle escribe todas as cartas. Ao guionista non lle seduce a idea, pero como lle vai pagar moi ben e incluso lle ofrece aloxamento, acaba aceptándoo, aínda que de non moi boa gana.

Norma acaba namorando de Joe, que é moito máis novo, pero el desprézaa. Como ela ten un caracter moi fráxil e obsesivo, ao verse rexeitada por el, intenta suicidarse, aínda que xa o fixera máis veces no pasado. Van un día de visita aos estudios da Paramount (recibiran chamadas dende alí nos días anteriores), pensando que Cecil B. de Mille estaba interesado en rodar a película de Salomé con ela, da que o gran produtor e director non tiña a máis mínima noticia. Aí aclárase que realmente a Paramount estaba interesada en alugar o seu coche, moi vello e lustroso, para unha película clásica.

Trátana moi ben, pero desfanse dela con sutileza, pero todos perciben que a ninguén lle interesa a película, agás a ela, que comeza a coidarse de xeito esaxerado. Nese momento, Joe comeza a traballar de noite cunha correctora de guións da Paramount (Olson) creando unha nova historia que ten moita mellor pinta. Como era previsible, eles dous namoran, aínda que ela estaba prometida cun amigo de Joe.

A rapaza, estrañada pola vida e costumes de Joe, vai visitalo á mansión. El aproveita para explicarlle onde vive e de que. Invítaa a marchar, e el comeza a recoller as súas cousas para marchar tamén, despois dela. Norma colle unha pistola que mercara nos últimos días coa intención de suicidarse, pero finalmente úsaa para matar a Joe.

Gran película, pero chama a atención que a fixera un gran director de comedias como Wilder. Porque menos unha comedia, é calquera cousa. E debe reflexar moi ben como pode ser a vida de moitas estrelas de cine no seu día que se converten en xoguetes rotos a partir dos 40-50 anos, porque é moi difícil seguir triunfando despois desa idade.

Saúdos.

De súpeto, no último verán

Outra desas sorpresas agradables que se levan co mogollón de cadeas de televisión que captamos actualmente. Un día destes botábana pola tarde en Televigo. Pouco sabía eu dela, só que estaba baseada nunha obra de teatro de Tennessee Williams, que non é pouco xa.

Foi dirixida en 1959 por Joseph Leo Mankiewicz. O curioso é que a obra de teatro na que está baseada foi estreada a comezos de 1958, así que o éxito debeu ser abrumador. E ademais o propio Tennessee Williams foi un dos guionistas da película, xunto con Gore Vidal. É de supoñer que quedaría contento co resultado. Os tres papeis principais son para Katherine Hepburn, Montgomery Clift e Elizabeth Taylor, é difícil dicir quen destaca máis.

A historia é ben curiosa. En Nova Orleans (Tennessee era desa zona, case todas as súas obras están ambientadas por aí, aínda que aquí apenas se nota) funciona un manicomio estatal con bastante precariedade, pero esta pode rematar. Unha millonaria dama está disposta a facer unha magnífica donación que permitirá mellorar o material e ampliar as instalacións, a cambio de que a súa sobriña sexa operada alí e se lle faga unha lobotomía, especialidade do neurocirurxián xefe, xa que a rapaza tamén semella estar demente. Como vedes, a trama non ten nada de convencional.

Cando comezamos a mergullarnos na historia, resulta que nada é o que parece, e absolutamente todo está condicionado por un personaxe que non aparece, un tal Sebastian, que morreu no último verán. A dama é a súa nai (Katherine Hepburn), a moza é a súa curmá (Elizabeth Taylor), e o neurocirurxián (Montgomery Clift) é o que comeza a investigar, e dende o comezo, todo lle soa moi raro en torno a ese tal Sebastian. Resulta que no último verán, Sebastian decidiu ir de vacacións a Europa coa súa curmá, e non coa súa nai, como era habitual. E o tráxico final desa aventura foi a morte de Sebastian durante a viaxe. A nai di que morreu dun ataque ao corazón, pero a curmá está trastornada porque foi a única testemuña da súa morte, e sabe que non foi así, senón dun xeito moito máis terrible, tanto que nin sequera é capaz de lembralo.

O médico segue indagando, e ao final, cun "soro da verdade", consegue que a curmá desbloquee os seus tristes recordos da morte de Sebastian. Aí descúbrense as tendencias homosexuais de Sebastian (nunha obra de Tennessee Williams non podían faltar), e que utilizou sempre ás mulleres da súa familia (primeiro á nai, e cando esta xa non servía para ese papel, á xoven e guapa curmá) para conseguir amantes masculinos nos países europeos e, supostamente, máis atrasados, que visitaban. Durante a película, a curmá xa insinúa que nun dos seus últimos días, Sebastian xa se queixaba de que tiñan que abandonar aquel "país de morenos" e irse aos "países dos loiros", a Escandinavia. Cal era ese país de morenos? Na película dise que xa visitaran París e Roma, e nunhas imaxes que se ven ao final, e onde se desvela o tráxico final, vese un país moi pobre e con carteis en perfecto idioma español. Tendo en conta que a historia está ambientada en 1937, ben podería ser España, aínda que iso non se di explicitamente en ningún lugar. O que resulta algo incrible é que Sebastian morre despedazado por un feixe de rapaces morenos e case desnudos que o perseguen ata o alto da aldea costeira onde veraneaban. Non apaleado, disparado, nin nada parecido, senón devorado. Iso foi o que trastornou á súa curmá e non lle permitía lembrar o suceso.

De novo, estamos coa mesma. En Estados Unidos non sei moi ben que debe pensar que sucede no resto de países do mundo. Porque de feito, Europa (agás nesa época de guerras mundiais, claro), sempre foi un lugar bastante máis tranquilo e pacífico para vivir que os Estados Unidos. Pero eles cren que son o único foco de civilización e que os demais somos uns salvaxes.

Pero a película está moi ben, non se pode negar. A ideoloxía trastornada que haxa detrás é outra cousa. Obviamente, ao final xa non hai lobotomía nin nada parecido, porque non hai nada que curar xa. Pero a nai marcha pensando que ao seu fillo non lle pasou nada, senón que morreu dun ataque ao corazón. Non quería ver outra realidade.

Saúdos.

Indiana Jones e o reino da calavera de cristal

Nunha cadea española de televisión hai pouco colleron o hábito de amenizar as noites dos sábados con películas da saga de Indiana Jones. Pero algo debeu pasar, porque o último sábado de agosto decidiron botar dúas seguidas, das cales eu só vin a primeira delas, porque a outra remataba moi tarde. E lin por aí que a quinta e última desta saga sairá en 2022.

"Indiana Jones e o reino da calavera de cristal" é a cuarta da saga, foi dirixida en 2008 por Steven Spielberg, uns 20 anos máis tarde que as anteriores, e tamén está ambientada a finais dos anos 50, para que o paso do tempo afectara de xeito similar a actores e personaxes. Protagoniza de novo Harrison Ford, obviamente, e esta vez os inimigos son os soviéticos (claro, estamos na Guerra Fría), con Cate Blanchett á cabeza. Shia LeBeouf fai de fillo de Indiana, e volve aparecer Karen Allen, despois de protagonizar a primeira da saga, case 30 anos antes. John Hurt, no que debeu ser un dos seus últimos papeis, tamén ten un rol destacado.

Os guionistas do filme, aínda que están entre o máis granado de Hollywood, armáronse un lío importante coas culturas prehispánicas de Centro e Sudamérica, porque mesturaron churras con merinas, sen enterarse de moito. Claro, dende o país rico veciño do norte, todo o que está ao sur é a mesma sopa e poden mesturarse países e culturas de diferentes épocas incluso, que ninguén se vai decatar.

A historia vén tratando de que uns conquistadores españois, con Orellana á cabeza, estiveron buscando unha cidade toda de ouro chamada El Dorado (na película chámanlle doutro xeito, pero dá igual). Os heroes, sempre perseguidos polos malvados soviéticos, chegan á tumba de Orellana e os seus compañeiros, dos que non se sabía nada, e nunha das tumbas atopan a Calavera de Cristal. É un cráneo deformado e alongado, como supostamente facían algunhas das culturas da zona, pero parece ter certos poderes asociados a el. Pulula arredor a idea de que eses cráneos representan a algúns seres que deberon estar pola zona hai moito tempo, e que lles permitiu facer grandes obras que senón serían inexplicables, así que xa temos aos extraterrestres outra vez. Porque claro, os soviéticos, grandes amantes do paranormal, polo visto, tamén queren descubrir esa conexión con outros planetas. O final é bastante alucinante, cunha serie de esqueletos de cristal que representan a seres extraterretres provocando unha conmoción e despegando no seu platillo volante xigante.

Como película de acción non está mal, como sempre. Pero a cagada da mestura de culturas mesoamericanas é flagrante. Iso demostra de novo o pouco respecto que demostran os estadounidenses por calquera cousa que non sexa a súa "cultura". A confusión principal vén de México e a cultura maia, que é da zona de Yucatán (por iso hai música mexicana, fálase de Pancho Villa), con Perú e a cultura inca (confunden Cuzco con Nazca, que están a bastante distancia e en ecosistemas moi diferentes). Outro cagada notable é que nun mapa aparece Belize, país que non se chamou así ata os anos 70 (lembremos que a película está ambientada nos 50). E poderíamos seguir....

Saúdos.

Aram o armenio

Inauguro con este artigo a sección de Banda Deseñada (cómic para os menos espabilados). Non son eu gran amante desta arte, aínda que non está mal, e case todo o que teño é banda deseñada en galego. Se cadra algún día dou o salto a outros idiomas, pero de momento vou tanteando o que hai en galego, arte na que non somos malos, polo visto.

E se quero ler banda deseñada en galego, aparte dalgúns autores xa consagrados que editan no noso idioma, a editorial de referencia é Demo Editorial, dirixida polo fantástico Manel Cráneo. Tamén fai un gran traballo Kiko da Silva dende Pontevedra co seu Garaxe Hermético (escola de debuxantes) e revistas como Retranca ou A Viñeta de Schrödinger.

Hai unhas semanas pasei pola caseta de Demo Editorial no salón "Viñetas dende o Atlántico", e merquei varias obras. Unha delas, que xa lle vira hai algún tempo, e que me chamou a atención, era "Aram o armenio". O guionista é o ferrolán Abel Alves, que estivo afincado durante algúns anos en Uruguai (isto ten importancia, como veremos). A debuxante é a arxentina Majox. E Lara Lee foi quen lle deu cor. Polo que se ve, isto da banda deseñada pode chegar a ser un traballo en equipo.

Polo que acabades de ler, esta obra semella ter bastante vinculación con Sudamérica, aparte de con Armenia, claro. Por que? Porque nalgúns lugares de Sudamérica, como Uruguai, hai unha numerosa colonia de armenios emigrados, que aproveitan para difundir a súa terrible historia, e a razón pola que tiveron que emigrar. Cal é esa razón? Pois incriblemente moita xente a descoñece, pero en 1915, nos estertores do Imperio Otomán (que pouco despois se ía converter en Turquía da man de Ataturk), esa xente perpetrou unha auténtica masacre sobre o pobo armenio.

Moitos países aínda non recoñecen que iso sucedeu, e Turquía tardou bastante tempo en recoñecelo, aínda que había moita xente doutros países que estaba alí e deu testemuña clara do que estaba pasando. Turquía agora só recoñece a masacre, pero non acepta chamarlle xenocidio, canto todo parece indicar que si o era, porque as testemuñas din que se exterminaba principalmente aos homes armenios polo mero feito de selo, mentres que se conservaba ás mulleres e nenos, pero parece que non con bos propósitos.

Saúdos.

A nova educación

Acabo de ler o libro "A nova educación" de César Bona. Este é un profesor aragonés de Educación Primaria que ten moita fama e que leva moitos premios por ser moi innovador e conseguir cousas bastante interesantes co seu alumnado, que basicamente parece ser da súa comunidade autónoma. O libro deixoume algo frío, porque o sistema educativo español (no que eu tamén traballo) non sei se está organizado da forma máis idónea, e por esa razón non me queda moi claro se o que fai este profesor é innovador ou se poderían atribuírse outros adxectivos diferentes.

O problema que eu lle vexo a todo isto é que no sistema educativo español (sen entrar noutras eivas estruturais) estamos moi obsesionados con que o principal é a asimilación de contidos, cantos máis, mellor. É dicir, se ti es capaz de asimilar unha gran cantidade de coñecementos, mecanismos, automatismos para resolver determinados problemas sobre diferentes materias, e es capaz de "vomitalos" no correspondente exame, a ninguén lle preocupa o máis mínimo se 15 segundos despois de rematar o exame xa os esqueciches. Nun determinado intre "demostraches" sabelos, iso xa che permite presumir de que dominas esa materia (máis ben que a dominabas nun período de tempo máis ben curto). E digo isto porque parece que non todos os sistemas educativos funcionan así. Se cadra había que mirar iso máis en detalle.

Este profesor insiste moito en que o alumnado, ademais de asimilar contidos, tamén teñen que ser boas persoas, teñen que ter intereses e iniciativas, e teñen que ir ao colexio motivados para o que se lles propoña alí. E todo iso está moi ben, faltaría máis. Pero todos sabemos que, como no sistema educativo español o prioritario (e case único por momento) é a asimilación acelerada de contidos para o seu posterior vómito, en moitas ocasións xa non queda tempo para moito máis. Estamos tremendamente presionados e ninguén quere sentirse responsable dun posible retraso nese proceso en ningún grupo de alumnado, por se queremos facer algo que se sae do previsto.

Entón lemos as propostas que nos fai este innovador profesor, e non nos saen as contas. El di que os contidos tamén se dan, porque o alumnado está moi motivado, e porque acepta o trato de "render" segundo o estándar común, a cambio de poder facer proxectos moi chulos noutro momento. Pero os que nos dedicamos a isto sabemos que o tempo pasa máis rápido do que parece, e non resulta nada doado en ocasións mesturar actividades máis convencionais con outras máis innovadoras.

No primeiro colexio no que estivo, tocoulle unha clase na que case todo o alumnado era de etnia xitana e lle gustaba a música, sabían cantar e tocar algúns instrumentos, e el aprendeu tamén a facelo grazas a eles. El di que o alumnado, ao ver que o profesor pretendía usar métodos diferentes aos habituais, baixou o nivel de absentismo habitual nesta etnia, e aprendeu moitas máis cousas, porque estaba máis motivado, ía máis á clase, e de cando en vez, facían en horario lectivo actividades que lles gustaban moito, como cantar e bailar. Xuraría que tamén dixo que levou a varios deses rapaces a un congreso sobre educación e que actuaron diante do público docente. Pero iso é proba de que seguían facendo moi ben algo que xa facían ben antes, non de que melloraron tamén nos contidos convencionais, que era onde estaban máis frouxos ata a súa chegada.

O seu seguinte destino era unha escola unitaria con só 6 alumnos, todos de diferentes idades e algúns deles incluso se levaban mal entre eles, pero por problemas entre as familias. Despois de analizar que facer, decidiu rodar unha película de cine mudo ao longo do curso e proxectala nas aldeas da contorna, co éxito que se pode supoñer. Como idea, parece chulísima. A dúbida que me queda é se fixo só iso ou lle deu tempo a facer máis cousas, non só as chulísimas.

No seguinte colexio, os rapaces estaban contentísimos porque ía visitar a súa vila un circo con animais. Comezaron a debatir e a informarse sobre o tema, e acabaron chegando á conclusión de que os circos con animais e os zoos (que inicialmente lle encantan aos rapaces) eran moi perxudiciais para a calidade de vida dos animais, e crearon unha Protectora de Animais Virtual, exemplo que foi seguido por moitos outros colexios no país e no estranxeiro. Polo visto, Jane Goodall pon moitas veces nas súas conferencias o caso deste pequeno colexio como exemplar.

Eu, que lle dou clase a alumnado moito máis maior, nos últimos cursos antes da Universidade, e que coñezo o sistema da ABAU, non teño nada claro o meu criterio neste asunto. A ABAU é o exemplo extremo de "vómito" de contidos en tempo récord, pero tampouco se me ocorre un sistema mellor ou menos malo para organizar o complexo paso do ensino medio ao ensino superior. Así que non vou caer na receta doada de dicir que hai que suprimir a ABAU. Pero tamén son consciente de que a inmensa maioría dos contidos que "asimilamos" durante eses 15-18 primeiros anos de vida, despois os acabamos esquecendo. Certo é que nos deron unha visión superficial bastante ampla de como é o mundo, e nos abren moitas vías para desenvolver as afeccións e profesións que máis nos poidan interesar para o futuro, pero sempre queda a dúbida de se valeu a pena tanto estudar e memorizar durante uns días ou horas, para acabar esquecendo case todo pouco despois.

Cando mesturo a miña reflexión anterior con todo o que fan profesores como César Bona, as miñas dúbidas son aínda maiores. Certo é que eu imparto algunhas materias que non entran na ABAU e nas que o nivel de contidos acumulados non é un factor tan esencial, e iso me permite algunhas veleidades, pero tamén imparto outras nas que a presión é moita. Así que as dúbidas persisten.

Este foi o último libro que me quedaba por ler dos que merquei durante anos no Círculo de Lectores. Comeza unha nova era.

Saúdos.

Infamia

Ledicia Costas é unha escritora galega de bastante éxito coa que tiven a fortuna de falar varias veces, semella unha persoa moi afable. Triunfa especialmente na literatura infantil e, polo visto, ten cada vez máis tendencia a tratar temáticas nas que está moi presente a morte. Seguro que alguén pode pensar que é un tema inapropiado para os infantes, pero como o trata dende un punto de vista simpático e desmitificador, parece que o efecto é exactamente o contrario, aos rapaces encántalles. Pero nos últimos tempos decidiu dar o paso e escribir unha novela aparentemente destinada ao público adulto e publicou este libro do que vos vou falar, "Infamia". Parece que está gustando bastante. Podería dicirse que é unha novela de intriga, non sabería se dicir que é novela negra, esas etiquetas son algo flexibles.

Emma Cruz é unha avogada que chega a unha vila chamada Merlo para facer unha substitución na súa Facultade de Dereito como profesora de Dereito Penal. Realmente tamén vai fuxindo dunha estraña relación cun antigo mozo que está casado e que sempre lle está dicindo que vai divorciarse para irse con ela (pero ao final nunca o fai), que incluso provocou que rachara a súa última relación amorosa, que xa duraba uns cantos anos.

Esta vila de Merlo está inmersa nun estraño ambiente, tanto social como climático. Hai 25 anos desapareceron dúas irmás, Sofía e Branca, de 14 e 6 anos, das que non se sabe nada. Moita xente di que, dende que sucedeu iso, unha mesta brétema baixa con moita máis frecuencia da que había antes. E ademais, o ambiente entre algunhas persoas da vila, principalmente do barrio onde vivían todos os implicados (e onde tamén se aloxa Emma Cruz nos meses nos que transcorre a novela), enrareceuse moito. Todo o mundo semella saber ou intuír máis do que di, pero todo parece indicar que aquel terrible enigma non ten solución.

Como era previsible, Emma comeza a meter os narices no caso, porque a súa chegada xusto coincide coa celebración do 25 aniversario da desaparición. Ademais, non sei se a vila é pequena ou é casualidade, pero axiña coñece en persoa a moitas das persoas implicadas no caso (aínda que ela non o sabe no momento de coñecelos).

Como a novela é bastante recente, non vou desvelar moito máis da trama, e xa podo comezar aquí a analizar as características da novela. Unha cousa que me chamou a atención é que a solución principal a todo o enigma xa a desvela a autora cando vai un tercio da mesma. Teño que recoñecer que me sorprendeu e non entendía moi ben a que se debía iso. Entón comecei a ver que ese era o enigma principal, aínda que había máis detalles que saber dese tema que só se saben ao final, pero é que ademais nesa opresiva vila hai outros feitos tamén feos que estiveron pasando nas últimas décadas, e que están en parte relacionados co tema principal, polo menos porque toca a algúns dos protagonistas.

En definitiva, non me pareceu unha marabilla, pero si recoñezo que o pasei ben lendo a novela, aínda que sigo sen entender moi ben por que non se tirou máis dalgúns fíos, se o enigma principal non estaría mellor desvelalo máis cerca do final, e penso na posibilidade de que se lle podería sacar máis partido aos múltiples fíos que se abren. Pero tampouco son eu un experto neste tipo de tramas e novelas, e se cadra a resolución si foi correcta e brillante. A min non me desagradou pero tampouco me deslumbrou demasiado, e teño a firme sensación de que se podería ter feito algo máis e diferente.

Saúdos.

Chinatown

Había moito tempo que non vía esta película (supoñendo que a vira enteira algunha vez, que non o teño eu moi claro). Así que non a deixei fuxir cando a botaron o outro día no espazo de cine clásico da 2.

Foi dirixida en 1974 por Roman Polanski, que tamén fai un papel secundario que aparece poucas veces pero se deixa notar bastante. O protagonismo total é para Jack Nicholson, e tamén moito, pero algo menos, para Faye Dunaway. O resto é bastante coral e ten certa presencia John Huston. Aparece pouco pero deixa pegada.

Jake Gittes é un detective privado que, cos seus dous socios, basicamente gánase a vida investigando infidelidades matrimoniais nos Ángeles durante os anos 30. Un día recibe un encargo similar, e cando consegue a información, para a súa sorpresa, as fotos que saca aparecen na primeira plana dos principais xornais da cidade, intentando desacreditar a un dos máximos directivos da empresa que xestiona a auga da cidade.

Ás poucas horas descubre que foron enganados, e que a muller que se fixo pasar por esposa dese alto cargo non o era. Iso sábeo porque a verdadeira esposa dese home aparece no seu despacho con intención de demandalo. E por se non chegara con iso, namórase dela e acaba sendo correspondido.

Comeza a investigar e descubre que hai unha retorcida trama para construír novas presas no río dos Ángeles, pero que realmente era un reclamo para un pelotazo urbanístico. O alto directivo ao que estaba perseguindo morre porque estaba descubrindo a trama.

E non vos desvelo máis, porque é algo así como cine negro e a trama é moi retorcida. Aínda que hai unha certa explicación, tampouco entendo por que a película se titula así, ten moi pouco que ver coa historia. E recoñezo que, en parte, vin a película para ver de novo unha das escenas que máis me impactou na miña vida. É cando o matón representando por Roman Polanski lle rasga unha aleta do naris a Jack Nicholson. Co animais que son os dous, todo parece indicar que non houbo dobres de ningún tipo.

Saúdos.

O falcón do deserto

Nestas cadeas fascistoides teñen certo hábito de botar moitas películas clásicas de estética algo hortera, que a min non me desagradan, pero recoñezo que hai que ter un certo estómago para dixerilas, como é este caso. Como xa teño dito aquí algunha vez, eu parezo encaixar moi ben no perfil do romanticismo do século XIX. Polo tanto, toda historia ambientada en época ou lugar exótico xa parte con vantaxe. Esta é na mítica Persia medieval, así que....

Foi dirixida por Frederick de Cordova (primeira noticia da existencia deste tipo) en 1950. Suponse que as estrelas principais eran Yvonne de Carlo (algo me soa o nome desta actriz) e Richard Greene (non me soaba de nada este actor, semella que era un galán clásico que foi sendo esquecido). Entre os secundarios, sóanme algo os nomes de Jackie Gleason e George MacReady (pero non tanto as súas caras), e Rock Hudson, na segunda película da súa carreira, aínda moi noviño.

Omar o "Falcón do deserto" é un líder que loita contra a tiranía do Príncipe de Teherán. Sabendo que a filla do Califa de Bagdag está nun determinado oasis esperando a que Murad, o Príncipe de Teherán, vaia desposala, Omar faise pasar por Murad e cásase con ela. Polo que parece, os dous están encantados de coñecerse e gústanse moito.

Cando a filla do califa descubre o engano moléstase bastante (ata ese momento non parecía estalo) e o Príncipe e o Califa intentan resolver o problema. O príncipe incluso intenta botar man da "secta dos asasinos", un curioso grupo que efectivamente si existía nesta época, que eran bastante poderosos e eran algo así como mercenarios. Así que a cousa anda bastante liada, hai moitos bandos, e case todos intentan enganar aos demais.

Obviamente, a cousa acaba ben, con Omar e a filla do califa xuntos outra vez, e tan ricamente. Ou sexa, película de aventuras sen moitas pretensións pero agradable de ver.

Saúdos.

O mundo nas súas mans

"O mundo nas súas mans" (aínda que a tradución exacta sería "O mundo nos seus brazos") é o título da película de aventuras que seguro que todos vimos algunha vez. Eu repetín o outro día, por se acaso estaba nun erro.

Foi dirixida en 1952 por Raoul Walsh, que me parece que era moi bo nisto das películas de aventuras. O protagonismo principal é para Gregory Peck, que está secundado por Ann Blyth, Anthony Quinn e John McIntire.

Jonathan Clarke, máis coñecido como "O home de Boston" é un reputado e respectado cazador de focas de San Francisco. Compite moito co Portugués (Anthony Quinn), pero case sempre gana el, que parece máis espabilado e decidido, mentres que o outro é máis informal e voluble. E tamén compite moito cos rusos, que son aínda os propietarios do lugar onde van cazar as focas, que é Alaska. Os rusos están nunha moi mal situación económica, e Alaska está moi lonxe, así que comeza a coller forza a posibilidade de que os estadounidenses lle merquen Alaska aos rusos (acabou pasando uns anos máis tarde da data na que se ambientou a película, a mediados do século XIX).

Por se non chegara con iso, na película aparece unha condesa rusa moi fermosa, que está escapando dun sobriño do zar que quere casar con ela, pero o cariño non é mutuo, nin moito menos. E resulta que Clarke coñece a esta condesa, e namoran. Así que o lío xa está montado.

Hai pelexas, carreiras, transmítese a idea de que o imperio ruso era totalmente déspota (e seguramente era así), e de que os cazadores de focas estadounidenses eran case ecoloxistas e os rusos uns esquilmadores. Xa se sabe que cando un ve cine estadounidense a dose ideolóxica está asegurada.

Saúdos.

Arma letal

Si, si, supoño a cara que estaredes poñendo algúns. Non esperaba gran cousa desta película, pero como é da época que máis pisei as salas comerciais de cine e creo recordar que fun vela, quería lembrar como era, nada máis ca iso. Por exemplo, xa non teño o máis mínimo interese en ver as secuelas nin a serie que se fixo.

Foi dirixida en 1987 por Richard Donner e o protagonismo total era para Mel Gibson e Danny Glover. O resto de secundarios eran principalmente os "malos", entre os que destacaba Gary Busey. Tanto é así, que esta película está catalogada como "buddy cop", ou sexa, unha destas películas onde obrigan a formar parella protagonista (normalmente de tipo policial ou militar) a dúas persoas de caracteres totalmente diferentes, xa que iso garantiza chicha e conflitos continuos.

A historia non ten moita ciencia, o principal é como empastan os dous policías antagónicos, un deles negro feliz coa súa familia, e o outro branco e chalado, con tendencias suicidas dende a recente morte da súa muller. Neste caso, os malos son antigos ex-militares estadounidenses, que despois da guerra do Vietnam decidiron dedicarse ao tráfico de heroína. Hai que pillalos, e obviamente o fan, coa dose de violencia habitual entre os estadounidenses.

Saúdos.

Un gangster para unha milagre

O outro día botaban nunha das cadeas fascistoides esta película. Oíra falar moitas veces e moi ben dela, así que non a deixei escapar. É moi agradable de ver, agora ben, hai que ter en conta que é de Frank Capra, director moi dado a rodar contos de fadas moi fóra da realidade que poden facerlle crer a alguén que a vida é moito máis doada do que realmente é. Tendo iso claro, non queda máis que gozar.

Foi dirixida en 1961 por Frank Capra, e os papeis principais foron para Bette Davis e Glenn Ford. Como secundarios destacan Hope Lange, Peter Falk (o coñecidísimo Colombo), Thomas Mitchell e Ann Margret, entre moitos outros. Con respecto ao título, tamén hai un pequeno lío. O título orixinal podería traducirse como "Un peto cheo de milagres". En Arxentina titulárona "Milagre por un día", que non me parece un título moi correcto porque a milagre dura unha semana, está claro que dan sensación de ser algo puntual, pero o marco temporal non é o correcto. En España chamáronlle "Un gangster para unha milagre", onde xa desvelan que o artífice da milagre é un gangster de bo corazón ao que lle sobran os cartos.

Ao comezo da película, preséntanse axiña os dous personaxes principais. Annie Mazás (Bette Davis) é unha pobre que domina e coordina a un grupo de pordioseiros de Broadway, pero aínda así, é moi querida pola poboación da zona. David "O Dandy" (Glenn Ford) é un gangster de gama media que se move por esa zona pero que ten unha grande superstición: cada vez que ten que facer unha operación de certa importancia, precisa mercarlle unha das súas vermellas e saborosas mazás a Annie, se non é así non terá éxito a operación.

Cando comeza a película, acaba de morrer un tipiño que rexentaba un modesto local de hostelería na zona, e que estaba "apadriñado" por David. Ese home debíalle cartos a moita xente, entre eles a David, pero este tampouco se preocupaba demasiado. Xusto nese momento aparece a filla do tipiño, disposta incluso a resarcir algunhas das débedas do seu pai, se é factible. David ten a idea de reflotar o local convertíndoo nun bar de moda. Efectivamente, nas seguintes esceas vese que David e a filla daquel señor son parella, ela é a estrela das bailarinas e cantantes do local, e nadan na abundancia.

Annie mantiña correspondencia cunha filla súa que vivía en Italia. Cos seus múltiples contactos, facíalle crer que vivía nun hotel de luxo e que pertencía á aristocracia neoiorquina. Pero nun determinado intre a filla anúncialle que vai vir unha semana de visita a Nova Iork para presentarlle ao seu prometido e ao seu pai, que é un conde italiano. Annie vense abaixo porque non contaba para nada con iso, e non sabe como vai evitar que a súa filla vexa que é unha indixente.

Nese momento David e toda a súa banda póñense de acordo para montar un teatriño moi caro durante unha semana para que a filla de Annie non detecte o engano. Claro, todo esta montaxe acaba resultando moi divertida, e en varios momentos está a piques de desvelarse todo, pero polos pelos, ao final todo sae ben, como non podía ser doutro xeito nunha película de Frank Capra.

Saúdos.

Indiana Jones e o Templo maldito

Como xa teño dito aquí nalgunha ocasión, as películas de aventuras non me desagradan, e dentro delas, as de Indiana Jones non son das peores, obviamente. Así que aproveitei para ver "Indiana Jones e o templo maldito", que non me soaba demasiado. Despois de vela, si me soaban algunhas cousas do final, pero o demais en absoluto.

"Indiana Jones e o templo maldito" podería terse titulado "Indiana Jones e o tempo da perdición", como en Hispanoamérica. O que está claro é que a palabra "doom" sempre fai referencia a algo máis chungo, que pode interpretarse como fatalidade, perdición, destino (pero malo), condena, sentencia, morte, destrucción... Ou sexa, unha palabra moi polisémica, en España optaron pola maldición.

Foi dirixida por Steven Spielberg en 1984. Foi a segunda da saga, pero teoricamente foi unha precuela da primeira. O guionista principal foi George Lucas. Os actores principais foron Harrison Ford, Kate Capshaw (casualmente uns anos máis tarde casou co director) e un rapaz de orixe vietnamita, Jonathan Ke Quan (que tamén estivo nos Goonies).

A historia é bastante simple. Indiana está facendo cafradas das súas en Shanghai, e cando consegue fuxir, de milagre, é nun avión que se estrela pouco despois. Cae na India xunto cunha bailarina e modelo que coñeceu en China, e un rapaz ao que chama Tapón que é bastante espabilado.

Dan cunha aldea hindú onde están moi tristes porque lles levaron todos os nenos e unha pedra sagrada que presidía a aldea, e saben que foron a un determinado templo moi doado de localizar. Chegan alí e, aparentemente, os aloxan con todo tipo de luxos, pero casualmente descubren uns pasadizos ocultos onde comproban que realmente se están facendo cultos de sacrificio moi chungos para dominar á poboación local e seguramente a outros reinos e países. Obviamente, ganan os bós, seguro que ninguén o dubidaba.

Aventuras non faltan, pero en xeral, a historia pareceume bastante frouxa. Ademais, os dous personaxes que máis compañía lle fan a Indiana son bastante planos e estúpidos, e as actuacións dos respectivos actores non me convenceron demasiado. Así que me decepcionou un pouco. Soábanme sobre todo as esceas do final fuxindo nas vagonetas da mina.

Saúdos.

Segredos a voces

O penúltimo libro mercado en Círculo de Lectores e que tiña pendente de ler era "Segredos a voces", libro de relatos da escritora canadiana Alice Munro. Esta escritora recibiu o Premio Nobel de Literatura no ano 2013, e máis ou menos naquela época Círculo de Lectores editou un dos seus libros de relatos, que polo visto era a arte na que máis destacaba. Non podería dicir se é a obra máis representativa da súa carreira.

Nalgún sitio a definen como a Chékhov canadiana. Tendo en conta que non lin nada de Chékhov pero si soportei as súas soporíferas obras de teatro, que polo visto gustan moito, pero a min me deixan totalmente frío, basicamente porque non pasa case nada, pois non era boa forma de comezar.

Pero non me desagradou o libro. Consta de oito relatos. Os personaxes e as historias eran maiormente interesantes. Si é certo que nalgún deles me pasou como con case todos os de "O elefante desaparece" de Murakami (ver un pouco máis abaixo), que comezaban moi ben e despois desinflábanse por completo. Pero neste libro ese foi un defecto moi pouco presente. En xeral resultaron máis interesantes e suxerentes.

Saúdos.

Hulk

Este vai ser un artigo ben curioso, porque fala sobre dúas películas de cine que me lembraron unha serie de televisión de hai décadas, e todo iso estaba baseado nun cómic de Marvel, pero de forma moi libre.

Comecemos coa serie. A finais dos anos 70 e comezos dos 80 triunfou a serie de televisión "O incrible Hulk". Despois de ver as películas, non lembro de que trataría exactamente cada capítulo, pero o caso é que un científico chamado Bruce Banner ten un accidente no seu laboratorio e exponse a unha gran cantidade de radiación gamma. En condicións normais debería morrer, pero estrañamente non o fai, e segue facendo unha vida aparentemente normal. Pero cando se excita moito, o seu corpo transfórmase nunha bestia imparable de cor verde, que obviamente resolve todo a leches durante uns minutos, ata que lle baixa esa excitación. Coa precariedade de medios técnicos daquela época, tiñan que resolver a transformación mediante o uso de dous actores. Bill Bixby era o actor que representaba a Bruce Banner cando estaba normal e o culturista Lou Ferrigno era Hulk cando estaba cabreado.

A comezos do século XXI, despois de varias décadas de esquecemento, a varios estudios de Hollywood se lles ocorreu que había que facer novas versións desta historia. Os medios técnicos xa melloraran moito e Hulk xa podía facerse por ordenador. Seguramente por iso Hulk xa era unha bestia de 3 ou 4 metros de altura (na serie dos 80 non podían permitirse iso, obviamente). Casualmente, Lou Ferrigno aparece nas dúas películas facendo un brevísimo papel secundario, sempre como garda de seguridade, e nunha delas acompañado por Stan Lee, mito do cómic estadounidense, que supoño que é o creador do superheroe. Bill Bixby xa non puido participar porque morreu nos anos 90.

As dúas películas son diferentes. A de 2003 remóntase incluso á figura do pai de Bruce, David, que tamén era científico e que xa fixo experimentos no seu propio corpo coa radiación gamma, e que lle pasou esas malformacións ao seu fillo Bruce, que este desconecía. Bruce sofre despois a descarga, e a todos lles estraña que non morra, pero despois descubren que foi o que pasou. Na película de 2008 a historia xa está máis avanzada. Xa non explican como sucedeu todo o anterior, senón que Bruce está fuxido e oculto en Brasil, e está intentando atopar un antídoto para curarse. Pero os "malos" do exército localízano para intentar eliminalo ou melloralo como arma infalible, e incluso lle crean un antagonista similar, un auténtico disparate.

Agás a coincidencia simpática de Lou Ferrigno como secundario nas dúas películas, o resto da ficha técnica é totalmente diferente. Vouna poñendo aquí en orde cronolóxica:

- Dirección: Ang Lee e Louis Leterrier

- Bruce Banner: Eric Bana e Edward Norton

- Betty Ross (ex-moza de Bruce): Jennifer Connelly e Liv Tyler

- Thunderbolt Ross (pai de Betty e ex-xefe de Bruce): Sam Elliott e William Hurt

- Na primeira aparece Nick Nolte facendo de fai de Bruce, e na segunda aparece Tim Roth facendo dun militar mercenario chalado que se acaba convertendo no antagonista de Hulk, nun experimento aínda máis disparatado.

Despois de 40 anos sen ver nada desta historia, fíxome certa graza ver estas dúas películas en noites consecutivas na mesma cadea de televisión. Agora haberá que descansar unhas décadas máis.

Saúdos.

Viaxe ao fondo do mar

O artigo que escribín xusto antes deste (pero que no blog aparece xusto debaixo) fai referencia á primeira das dúas películas que botaron nunha tarde de agosto nunha cadea fascistoide da televisión española. Esta segunda tiña o mesmo director e coincidían varios actores secundarios, pero a temática era totalmente diferente e era algo mellor de calidade.

"Viaxe ao fondo do mar" (primeiro esta película e uns anos despois unha serie) foi dirixida en 1961 por Irwin Allen e tiña varios protagonistas coñecidos no seu elenco. O principal era Walter Pidgeon, destacaba tamén Joan Fontaine, e había algún secundario de luxo, como Peter Lorre.

Un submariño nuclear estadounidense chamado Seaview está facendo un percorrido de exploración con políticos e técnicos supervisando o seu funcionamento. Cando están sumerxidos, pasa algo estraño na superficie da terra que está facendo subir moitísimo a temperatura na atmósfera e os científicos do mundo non saben que facer para resolvelo.

Pero mira ti por onde, que o eminente científico que dirixe este submariño, que tamén é moi prepotente intelectualmente, cre ter unha solución para resolver ese problema climático. Toda a comunidade científica está en contra del e incluso o consideran un tolo. Tanto é así, que intentan boicotear a súa proposta dende dentro e dende fóra do submariño. E incluso entre os seus subordinados comeza a correrse a voz de que está tolo, e intentan depoñelo.

O caso é que consegue saírse coa súa, e dispara un torpedo nuclear contra a atmósfera nun determinado momento e nun determinado lugar, segundo dixeran os seus cálculos. En ningures se explica por que había que facer iso exactamente, pero a soberbia estadounidense que resolve os problemas de todo o mundo é así.

Bo entretemento, con algo ou bastante máis calidade que a outra película daquela tarde (artigo seguinte no blog) pero o tufiño ideolóxico yanki xa marea.

Saúdos.

Cinco semanas en globo

Un día destes unha das cadeas fascistoides da televisión española decidiu programar seguidas dúas películas cunhas cantas cousas en común. As dúas foran dirixidas polo mesmo director (do que eu nunca oíra falar) e varios dos personaxes secundarios repetíanse. Cousas que pasan. Imos falar da primeira delas.

"Cinco semanas en globo" foi dirixida en 1962 por Irwin Allen e do seu elenco a min só me soaba un secundario, protagonizado por Peter Lorre. Casualmente, este actor e outra actriz secundaria tamén estaban na outra película programada esa mesma tarde por esa cadea de televisión. As películas deben ser máis baratas se se mercan en lotes, seguro.

Eu tiña unha certa fixación con esta historia, porque esta película está baseada na primeira novela escrita por Xulio Verne (un actor que me interesa moito, e penso que non son o único). E non me interesa porque fora a primeira que escribiu, senón porque, hai moitos anos, eu tiña unha curiosa edición que tristemente xa non conservo, que alternaba o texto cos debuxos. Supoño que non sería o texto orixinal, senón que estaría adaptado para a xente nova, porque lembro que se alternaban dúas páxinas de texto con dúas páxinas de debuxos. Eu era pequeno, e se lin a historia completa algunha vez, seguro que mirei os debuxos, non as letras. O caso é que parece que esta versión cinematográfica se basea MOI LIBREMENTE na obra orixinal. Coido que só colleron o motivo central, e o resto o adornador de forma moi cinematográfica pero pouco fiel ao orixinal.

A historia xeral, tanto na novela como nesta película é que un grupo de aventureiros colleu un globo deseñado por eles, cun mecanismo que lles permitía ascender ou descender no ar co manexo do ar quente dentro do globo, partindo de Zanzíbar, coa idea de cruzar cara ao oeste o continente africano. Está claro que a novela é de aventuras, centrada no ambiente explorador de África do século XIX.

Ese podería ser o denominador común. O resto son diferenzas. No grupo expedicionario da película meten a uns cantos personaxes de recheo: un xornalista protagonizado por un humorista estadounidense de moda, capturan a un traficante de escravos, que era supostamente os seus principais contrincantes na viaxe, liberar a unha muller estadounidense que se atopan polo camiño, que namora do xornalista, tamén levan a unha escrava de Zanzíbar (pero branca, como sudamericana ¿¿??) que reclutou o xornalista... como se ve, nin pés nin cabeza. Mentres que na obra orixinal simplemente querían demostrar a capacidade para desprazarse e facer descubrimentos xeográficos, nesta película invéntanse que se chantan unha bandeira inglesa xunto ao río Volta antes que uns traficantes de escravos, o territorio xa será británico, ou sexa, un disparate....

En definitiva, como entretemento ben, pero colleron unha boa historia e a prostituiron para darlle traballo a todas as estrelas (de pouco brillo, por certo) que tiñan en carteira. Non pasou á historia, claro.

Saúdos.

Os sete samurais

Por fin conseguín ver esta mítica película xaponesa, na que se inspirou a máis coñecida versión estadounidense "Os sete magníficos". Obviamente, a filosofía de vida e forma de pensar oriental e occidental son diferentes, e a forma de plasmar en obras audiovisuais as historias tamén o son, pero vese clarísimamente a influencia, así que unha vez máis, os estadounidenses copiaron o que non foron capaces de inventar por si mesmos.

A película foi dirixida en 1954 polo mítico director xaponés Akira Kurosawa (creo que o máis coñecido dese país no mundo enteiro). Obviamente, os actores e actrices que saen nela son pouco coñecidos no cine occidental, pero un dos máis destacados foi o actor xaponés que máis visitou o exterior, Toshiro Mifune. A historia basicamente é a mesma que a do famoso western estadounidense, pero como é habitual no mundo oriental, tómanse as cousas con máis calma, e neste caso a película dura case 3 horas e media. Nalgún caso fase algo lenta (para os nosos ollos occidentais, que sempre temos moita presa).

No Xapón feudal do século XVI, unha aldea que está no medio das montañas é asolada cada certo tempo por un grupo duns 40 bandidos da zona, que os deixan case na total indixencia. Os campesiños xa non saben que facer, están moi desesperados, e pídenlle consello ao vello da aldea, que vive nun muíño nas aforas da mesma. El dilles que hai tempo viu unha zona na que todas as aldeas eran igual de acosadas polos bandidos, agás unha na que contrataran samurais para defendelas. Dilles que investiguen esta opción.

Varios dos aldeáns achéganse a unha vila cercana, e coas prevencións e respecto esaxerados propios da cultura xaponesa, e non digamos no século XVI, falan con varios samurais que ven por alí, para ver se dan convencido a algún, xa que teñen moi pouco que ofrecer, pouco máis que o arroz para comer, xa que eles comen "mijo", que é aínda máis precario.

Cústalles bastante, pero finalmente acaban convencendo a un veterano samurai, chamado Kanbei, que acaba sendo a figura principal da historia, claro (do mesmo xeito que Yul Brinner o era na versión estadounidense). El vai convencendo a outros colegas seus que pasan pola vila, e vai propoñendo probas para saber se outros que aparecen son merecedores de crédito. Chega á conclusión de que son necesarios sete, dadas as características da aldea que lle din os campesiños.

Ata este punto, o paralelismo coa versión estadounidense é moi grande, e nos seguintes minutos aínda máis. Aquí vese que o grupo formado polos sete samurais é moi variopinto. Aparte do sereno líder, hai outro tamén moi tranquilo e silencioso, que semella o mellor samurai. Outros son máis alegres e dicharacheros. Hai un que é o máis novo e inexperto, e que acabará tendo unha relación cunha rapaza da aldea. E tamén hai outro que é moi alocado, que é o último en incorporarse, ao demostrar máis pericia da que parecía. Na versión estadounidense, o novato e o alocado son a mesma persoa, pero nesta orixinal xaponesa eran dous personaxes diferentes, curioso.

Pois nada, o resto da historia tampouco ten tanta chicha. Chegan á aldea, organizar a formación dos campesiños para defenderse, ao rematar as colleitas asulagan unha parte da aldea, para dificultar a entrada dos bandidos, e varias casas, incluído o muíño onde vivía o vello, quedan illadas. É a peaxe que hai que pagar para poder defender todas as outras. Sofren diferentes ataques dos bandidos, eles tamén atacan a súa base, e aos poucos conseguen eliminalos a todos. A batalla final é cunha intensa chuvia e toda a aldea está enlamada, faina moi épica.

Como dicía, o ritmo é claramente máis lento que na versión occidental. Na orixinal xaponesa, o primeiro enfrontamento cos bandidos chega cando xa van 2 horas de película. E tamén me chamou moito a atención a última escena, desesperantemente lenta para o canon occidental. Rematou a batalla, todos os bandidos morreron, e os campesiños están colleitando arroz moi ledos e cantando. Morreron catro samurais e vense as súas tumbas, que son catro túmulos aliñados no alto da aldea. Os tres samurais que sobreviviron observan a escena dende lonxe, con intención de marchar. O máis novo está máis separado dos outros, coa dúbida de marchar ou quedar coa moza á que seduciu na aldea (na versión estadounidense queda, pero aquí semella que non). Finalmente parece que marchan, e Kanbei, o líder dos samurais, acaba sentenciando "de novo, gañan os campesiños e perden os samurais".

Saúdos.

Batman e Robin

A ver, as películas estas de superheroes non me chaman demasiado a atención. Pero as que se fixeron hai décadas, en torno ás figuras de DC, como Superman, Batman e Spiderman, aínda me chaman algo. Todas estas de Marvel que apareceron hai pouco, pois poden estar ben, vin algunha, pero nin me aclaro.

A saga de Batman ten as súas cousas curiosas. Están baseadas en cómics antigos, creo, e parece que houbo unha serie de televisión de culto nos anos 60. Pero ata finais dos 80 non se realizou a primeira película. Se non me saen mal as contas, xa se fixeron 7 películas deste personaxe. As dúas primeiras dirixiunas Tim Burton con Michael Keaton facendo de superheroe (é máis ben baixo, deberon poñerlle alzas). As dúas seguintes dirixiunas Joel Schumacher, con Val Kilmer e George Clooney de morcego. E as tres seguintes supuxeron o rexurdir da saga con Christopher Nolan na dirección (moi bo indicio) e Cristian Bale de morcego (tamén moi bo indicio). Non me soa que haxa máis, pero chegan ben.

As de Nolan supuxeron un rexurdir precisamente porque despois desta que vou comentar e que vin eu, todo o mundo pensou que xa ninguén o ía intentar. O certo é que onte pola tarde, nunha cadea española, botaban tres ou catro seguidas da saga, pero a única que podía ver era esta, que xa me soaba que era a peor de todas. Éche o que hai.

Sempre me deu a impresión de que todas as historias que xiran en torno a Batman teñen un certo toque infantil. Os escenarios sempre parecen de cartón pedra, os malos son sempre moi histriónicos... Agás na primeira da saga, na que parece que Joker é o único inimigo declarado de Batman e Gotham City, parece que no resto de películas os inimigos do superheroe veñen por parellas. Así que as incógnitas de cada nova película da saga son que actor vai facer de Batman e cales van ser os malvados que se van enfrontar a el.

Nesta película, que é un auténtico disparate, George Clooney fai de Batman (ía ser Val Kilmer, pero estaba rodando outra película, fixo ben), e Chris O'Donnell fai do controvertido Robin, que ata este momento apenas aparecera no cine. Os malvados son Mr. Freeze (Arnold Schwartzenegger, que cobrou unha millonada e apareceu de primeiro nos créditos da película) e Hiedra Venenosa (Poison Ivy, interpretada por Uma Thurman). Tamén está Michael Gough como servinte de Batman e Alicia Silverstone, sobriña del, e que acaba sendo BatGirl.

A historia non ten moita chicha, obviamente. Mr Freeze era un científico que estaba intentando salvar á súa esposa, que tiña un estraño síndrome, e sufriu un accidente que o converteu nun ser que está xeado e só podía vivir en temperaturas baixo cero. Por iso cégase e quere que todo o mundo se conxele. Os malos en Batman son así de simples. E Hiedra Venenosa era unha activista ecoloxista tan radical que sofre un accidente, e agora quere rematar con todos os humanos e animais para que a natureza recobre o seu lugar.

Os fanáticos da saga puxérona a caldo. Por exemplo, pola sexualización dos personaxes principais. Non lles gustou nada que os traxes de Batman e Robin tiverán pezóns. E ademais semella que moitos veían unha posible relación homosexual entre Batman e Robin, porque Batman lle dicía continuamente que tiña que ter coidado con Hiedra Venenosa, que tiña cautivado a Robin. A min pareceume ver que Robin tiña flirteos con Hiedra Venenosa e coa rapaza que acabou sendo BatGirl, así que non vexo moi ben por onde podía saír esa relación homosexual con Batman. Ademais Batman tiña unha relación cunha muller protagonizada por Elle McPherson, aínda que Batman non quería casarse, e ela si. 

Coméntanse moitas cousas sobre o absurdo do seu humor, das súas pelexas, que se tiña un certo parecido coa serie dos 60. Non sei, cousas que se me escapan. A min pareceume algo ou bastante disparatada, pero seguramente non moi diferentes das outras da saga, aínda que vin moi poucas, de momento.

Saúdos.

Indiana Jones na busca da arca perdida

Si, si, debo recoñecer que estas películas de aventuras pouco pretenciosas, moi tramposas e frenéticas me gustan bastante. Esta concretamente penso que xa a vira enteira hai moitos anos, pero a verdade é que me soaban algunhas escenas, pero outras non, e algún personaxe importante non me soaba de nada.

É a primeira que se rodou desta saga, en 1981, e o equipo promotor impresiona bastante, con Steven Spielberg na dirección, e George Lucas, Lawrence Kasdan e Philip Kauffman no guión. Todos estes eran colegas e uns anos antes puxeron en marcha proxectos como Star Wars. O protagonismo principal foi para Harrison Ford (que tamén estaba en Star Wars), e os principais secundarios foron Karen Allen e Paul Freeman, aos que non lembraba de nada nin nesta película nin noutras.

Como sabedes, a historia non ten moita ciencia. A chicha de toda esta saga é que Henry Jones é un profesor de arqueoloxía que está sempre buscando obxectos míticos e históricos polo mundo adiante, case sempre con posibles poderes sobrenaturais e esotéricos. E iso desata a ambición doutras xentes e poderes, case nunca para cousa boa, e por iso entra en conflito por eles.

Nesta ocasión entérase de que os nazis (a historia está ambientada en 1936) están buscando a Arca da Alianza, e que están contactando con algúns outros arqueólogos aos que el coñece e que son fiables. Por iso marcha para Exipto para intentar adiantarse a eles. Ao final conségueo, como era obvio, pero os nazis, asesorados por un arqueólogo francés que é o rival de Indiana Jones, conseguen a Arca da Alianza. Ábrena nunha illa do Mediterráneo, para comprobar se ten todo o poder que intúen, e efectivamente o ten, provocando a destrución case total da illa.

Saúdos.

Arde Mississipi

Está claro que o final dos anos 80 e o comezo dos 90 debeu ser a época da miña vida na que máis fun ao cine. Xa lembraba máis ou menos que fora así, pero estes días están botando na televisión boas películas daqueles anos que lembro que vin en salas comerciais. Hai uns días pasoume con Cyrano de Bergerac e onte pasoume con esta "Arde Mississipi" (en Hispanoamérica "Mississipi en chamas", as dúas versións moi fieis ao orixinal estadounidense).

A película foi dirixida en 1988 por Alan Parker, os dous papeis principais son para Willem Dafoe e Gene Hackman, pero están moi ben secundados por xente como Frances McDormand, Brad Dourif ou Michael Rooker. Polo visto, a historia está baseada nalgo que sucedeu realmente, así que aínda dá máis medo.

Nun condado do sureño estado de Mississipi son asasinados tres activistas polos dereitos civís en 1964. Dous son brancos e xudeus, e o outro é negro. Na primeira escena xa se ve que o asasinato é levado a cabo por brancos cristiáns con participación da policía. Como se verá posteriormente na película, nesa zona e nesa época (e agora non creo que sexa moi diferente) o supremacismo branco do Ku Klux Klan está totalmente imperante, e tampouco é que fagan nada especial por ocultalo.

Aqueles activistas tiñan orde de chamar cada certo tempo a unha base e informar sempre de cales eran os seus movementos, así que a ausencia total de chamadas non pode significar nada bo. Inmediatamente chegan dous axentes para investigar o suceso. Os axentes son Alan Ward, axente bastante novo do FBI (Willem Dafoe) e Rupert Anderson, veterano ex-sheriff orixinario tamén do estado de Mississipi (Gene Hackman). Non combinan moi ben, porque teñen formas moi diferentes de actuar, pero únelles o interese por resolver o caso, que ten moi mala pinta para eles.

As súas investigacións, con cada vez máis axentes do FBI e da Mariña, causan moito malestar entre a xente do condado, e desátase unha vaga de violencia, na que arden casas e igrexas da comunidade negra. Chegan incluso a xulgar a un grupo de brancos que foron pillados in fraganti, pero a condena é bastante leve, porque o xuíz ten a mesma ideoloxía supremacista, así que esa mesma noite os negros queiman o edificios do xulgado.

Finalmente, algunha das boas persoas brancas que hai na zona (que algunha hai) dá unha pista moi boa para localizar o coche no que ían os activistas e os seus cadáveres, que están noutro lugar. Nun determinado momento, Ward acepta que o caso se resolva cos métodos expeditivos de Anderson, que convoca a varias persoas que fan que o caso avance axiña, aínda que con medidas bastante feas. Pero o caso é que acaban pillando a todos os causantes do asasinato.

A película está ben, aínda que é bastante maniquea. Aínda que o conflito e a poboación desa zona e época non debían ser moito mellores (e insisto, agora non creo que sexa moi diferente). É bastante dura, no sentido de que se ve algo de violencia, pero é absolutamente normal con esa temática. Está claro que nos Estados Unidos teñen un claro conflito racial e social, que se manifestou e segue manifestándose en casos coma estes, e que segue plenamente vixente ao comprobar como elixen de presidente do país a personaxes que apoian estas ideoloxías supremacistas. Penso que moita solución non hai. E os brancos dese país xa exterminaron hai uns séculos ás minorías indíxenas que vivían alí tan ricamente. E dirán que esas terras son súas, cando chegaron hai 2 ou 3 séculos nada máis.

Saúdos.

Fóra do Mapa

Acabo de ler un libro ben interesante. Non chegou hai moito tempo, hai 1 ano ou así, que é pouco tempo para estar na miña lista de espera de lectura. Pero cadroulle e lino este verán, e paseino en grande. Titúlase "Fóra do mapa", o subtítulo é "Espazos perdidos, cidades invisibles, illas esquecidas, lugares salvaxes e o que nos ensina sobre o mundo", e foi escrito polo xeógrafo británico Alastair Bonnet.

Fala sobre multitude de sitios bastante curiosos que existen neste planeta. Ten unhas oito seccións, e cada unha delas ten un feixe de capítulos cortos, dunhas 4 páxinas, que falan sobre cada un deses sitios. Vouvos poñer unha serie de exemplos variados para que vos fagades unha idea:

- Unha illa que nunca existiu en Oceanía pero que apareceu ata hai pouco en moitos mapas porque alguén a puxo hai séculos e ninguén se preocupou de comprobalo.

- Unha illa efémera que apareceu durante uns anos na desembocadura dun río e sobre a que viviron varios miles de persoas.

- A cidade vella da Meca está sendo devastada.

- O mar de Aral está practicamente desecado, agora é un deserto de sal.

- En Rusia aínda hai cidades pechadas debido ás actividades dos seus habitantes, e prefiren que siga sendo así.

- Miles de persoas viven dentro do Cemiterio Norte de Manila.

- Cerca da India aínda hai unha illa con tribus non contactadas.

- Nalgunhas fronteiras non está moi claro se algúns pobos están nun país ou noutro.

- Hai zonas pouco interesantes que non son reclamadas por ningún país.

- Hai cidades que foron destruidas por guerras, explosións nucleares, minas tóxicas.

- Hai cidades pantasma nas que aparentemente non vive ninguén, sobre todo en reximes comunistas.

- Hai unha zona de Grecia inzada de mosteiros nos que non poden entrar mulleres.

- No espazo aéreo internacional poden pasar cousas bastante curiosas, e incluso nalgúns aeroportos.

- En Somalia hai aldeas que son as bases dos novos piratas do Índico.

- Hai vilas fronteirizas nas que a fronteira é un rompecabezas.

Se tedes a posibilidade, recoméndovos a lectura deste interesante libro.

Saúdos.

Viñetas dende o Atlántico 2021

Un ano máis no mes de agosto houbo unha nova edición de Viñetas dende o Atlántico. Como todos os anos, catro ou cinco locais da cidade enchéronse con exposicións variadas sobre banda deseñada.

Das de este ano chamáronme a atención un par de cousas sobre todo. Unha foi a exposición do autor galego Das Pastoras sobre os Doce Traballos de Hércules, que está no Pazo Municipal de María Pita. E a outra é que un dos autores que expón en Palexco, Raúl Allén, está comezando a facer unha novela gráfica sobre "Dune". Iso lembroume que se vai estrear unha película o mes que vén sobre esa novela, que aínda non vin a do ano 84 dirixida por David Lynch, e que tampouco lin ningunha das novelas de Frank Herbert. E iso non pode ser, hai que corrixilo.

Saúdos.

Cyrano de Bergerac

Nos anos 90 o cine francés foi capaz de relanzar de novo un dos seus personaxes máis icónicos: Cyrano de Bergerac. Xa pasaron máis de 30 anos, pero cando vin que botaban esta película no espazo de cine clásico da 2 non o pensei nin un intre, había que repetir aquela magnífica sensación.

Naquel ano 1990, Jean-Paul Rappeneau dirixiu unha magnífica versión (descoñezo se fixo algunha outra película destacada, pero non me soa) protagonizada por Gérard Depardieu, que durante uns anos foi unha estrela internacional e incluso creo que deu o salto a Hollywood. O elenco de secundarios están moi ben, destacando Anne Brochet, Vincent Pérez e Jacques Weber nos papeis máis importantes.

A ver, esta obra e o seu protagonista teñen moita chicha. Para comezar, Cyrano de Bergerac existiu na realidade e era máis ou menos como o pintan na película. Pero o primeiro en ter a idea foi o dramaturgo Edmond Rostand, quen fixo unha obra de teatro sobre o personaxe a finais do século XIX, ou sexa, uns 200 anos despois da vida daquel. Nos anos 50 xa se fixo unha versión cinematográfica, que polo visto tivo bastante éxito, pero dubido que tivera máis que esta versión última. Creo que a obra de Rostand xa era toda en verso, porque eu teño (ou tiña por casa, creo) unha versión en galego que representou un grupo de teatro coruñés hai uns anos, e tamén era en verso. E é un dos grandes puntos fortes da obra, polo menos nesta versión de cine.

A historia é máis ben simple, pero algo retorcida ao mesmo tempo, e debido a iso, dá moito de sí. Cyrano é un militar gascón e home pendenciero e arrogante, pero admirado por todo o mundo, porque vence en todos os duelos e pelexas nos que se mete, que son bastantes, e ademais búrlase moi ben dos seus contrincantes coas súas composicións en verso. Está namorado da súa curmá Roxanne, pero non pode nin quere confesarlle o seu amor, debido a un único defecto físico que o obsesiona, o seu grande nariz.

Pero precisamente Roxanne ponse en contacto con el para pedirlle que protexa especialmente a un novo cadete que entra xusto agora ao seu servizo, que é o home do que ela está namorada, sen saber que o seu curmán bebe os ventos por ela. Por se non chegara con iso, o cadete Cristian tamén está namorado de Roxanne, pero ela aprecia moito a cultura, a oratoria e o feito de escribir e declamar ben poesía. Pero Cristian é un zoquete niso, pero Cyrano non. Así que Cyrano decide escribir para Cristian e que os dous poidan ser felices.

Obviamente, Roxanne, que non é nada tonta, está a piques de descubrir a treta en moitas ocasións, pero finalmente non o fai. Cristian morre na guerra e ela vaise a un convento, no que durante moitos anos é visitada todos os sábados polo seu curmán Cyrano. Na derradeira visita, xusto despois dun ataque dalgúns dos moitos que o odian, Roxanne decátase de que foi Cyrano foi quen estivo escribindo aquelas cartas durante todo aquel tempo. Pero xa é tarde, porque Cyrano morre esa mesma noite nos brazos da súa amada.

Saúdos.

As miradas de Isaac Díaz Pardo

Un día destes baixei ao centro da Coruña (agora non o fago tanto como antes) para dar un paseo, ver as feiras que andan polo centro, como todos os meses de agosto, e atopeime na sede de AFundación unha exposición coa que non contaba. Titúlase "As miradas de Isaac" e fala sobre a vida e a obra de Isaac Díaz Pardo, xa que no estraño ano 2020 se cumprían 100 anos do seu nacemento.

A exposición ocupa varias plantas do edificio, está bastante ben, porque esta figura dá moitísimo de sí, e remata cunha sala na que se proxecta este audiovisual que tamén está en Internet, así que podedes disfrutar del.

Saúdos.

O Yang-Tsé en chamas

Oín falar moitas veces desta película, pero non me soaba ter visto absolutamente nada dela, como efectivamente confirmei onte. É unha película curiosa, algúns a cualifican como bélica (ten algo ou bastante diso), algúns como romántica (algo tamén hai), pero hai que recoñecer que é unha mestura bastante curiosa. Recoñezo que me entrou bastante interese cando souben que estaba ambientada en China en 1926, porque non vin case nada desa época.

A película foi dirixida en 1966 por Robert Wise. Os principais papeis foron para Steve McQueen, Richard Attenborough (actuou en "Parque Xurásico" e dirixiu "Gandhi"), Richard Crenna e Candice Bergen. En canto ao título, en Chile a coñeceron como "O cañoneiro do Yang-Tsé", e supoño que no resto do mundo a coñeceron co título orixinal "Sand Pebbles", que podería traducirse como "pedriñas da area". Na Wikipedia acabo de ler que con ese nome era coñecida a tripulación do barco no que sucede toda a acción, pero eu non lembro ter oído na película ningunha referencia similar. Ao mellor si a houbo, pero eu non lle dei maior importancia e esquecino.

A historia e o contexto no que tivo lugar son complexos. En 1926, China é un país no que loitan os xefes locais, os novos nacionalistas chineses dirixidos por Chiang-Kai-Chek, e os comunistas dirixidos por Mao Zedong. E nunha especie de guerra civil como é esa, obviamente a presenza estranxeira non é ben vista, sobre todo se son ingleses e estadounidenses, que non destacan por favorecer o progreso dos países que colonizan. Nesta película vemos principalmente un vello barco estadounidense que se atopa fondeado fronte a unha cidade chinesa, na que cada vez teñen peor prensa. E a historia xira en torno a Jake Holman (Steve McQueen), un maquinista que está namorado das máquinas dos barcos e pasa totalmente do resto das cousas, incluídas cousas, persoas e países. Xa imaxinades que a mestura de todo iso dá lugar a un cóctel explosivo.

É asignado a un vello cañoneiro chamado o "San Pablo" (que foi confiscado aos españois nas guerras do 98), e cando chega alí para facerse cargo da súa máquina, atopa un ecosistema bastante curioso, que non viu nunca antes. Os mariñeiros non fan practicamente nada, porque todo o traballo duro fano unha tropa de chineses que viven dentro do barco, teñen os seus propios xefes e camarotes, onde durmen hacinados e cobran un salario mísero. Por se non chegara con iso, o barco non fai nada útil, así que se dedican a dar paseos polos ríos cercanos para simular que vixian algo, e fan simulacros moi celebrados como atraccións de feria polo poboación cercana.

Cando chega, intenta facer unha revisión ao fondo da máquina, porque lle dá a impresión de que algo non funcionaba ben, e detecta uns erros que requiren unha reparación. Pero ao propoñer iso, o xefe de maquinas chinés considera que se cuestiona a súa autoridade, e os xefes militares estadounidenses están de acordo con iso, porque non queren rachar o difícil equilibrio que se dá no estraño barco. Pero finalmente o motor falla e cando intentan facer a reparación, o xefe chinés morre nun desgrazado accidente, pero bótanlle a el a culpa. Iso fai que comece a caerlle bastante mal a todo o mundo no barco, pero iso a el dálle igual.

Nese momento a situación en China comeza a complicarse, e os estadounidenses son cada vez peor vistos, e comeza a haber incidentes coa poboación local (que non coa do barco). Cando os mariñeiros baixan a divertirse, van sempre ao mesmo burdel todos xuntos, e alí prodúcense incidentes bastante feos, porque algúns deles son xente bastante nobre que quere sacar a aquelas mulleres da prostitución, pero outros dos mariñeiros son uns malnacidos que queren aproveitarse delas. De novo, isto non fai nada popular a Holman.

Por se non chegara con iso, pola zona tamén hai un misioneiro cristián estadounidense que decide declararse apátrida, que critica o militarismo do seu país, e quere integrarse en China por crerse totalmente querido polos autóctonos, ata que descubre coa súa morte que non estaba moi enterado da situación real do país. A el acompáñao unha profesora (Candice Bergen) que está encantada intentando ensinar algo aos chineses, e que acaba namorando de Holman, aínda que esa historia tampouco acaba demasiado ben.

E a película vai transcorrendo así, nun barco vello e oxidado que representa a un país estranxeiro nun entorno cada vez máis hostil, e un capitán (Richard Crenna) que pretende pasar desapercibido e non meterse en líos dos que non ía poder saír, pero que ao final acaba tomando decisións algo máis audaces para resultarlle útil a alguén. Iso si, acaba tamén morrendo porque aquí sálvanse poucos.

Saúdos.

A teoría do todo

Hai uns anos fixeron unha película sobre a vida de Stephen Hawking que parece que está moi ben, e tiña este mesmo título. Pero aquí non vou falar da película, que aínda non a vin, senón sobre un libro titulado así e que fala sobre ese tema que tanto obsesionou a este magnífico físico.

Este verán lin varios libros sobre física teórica (pero a nivel moi superficial e divulgativo, que a min a cabeza non me dá para máis) e este foi e será o último deles. Xa é o antepenúltimo dos libros en castelán que merquei no Círculo de Lectores, xa clausurado. Só quedan dous máis, un de relatos e outro sobre educación, que seguramente veredes reseñados aquí nas vindeiras semanas.

Este libro fala, como dicía, dese tema que tanto obsesionaba a Hawking (e supoño que a moitos outros físicos teóricos), que é a "Teoría do Todo", unhas leis físicas que funciones en todas as situacións, lugares e momentos. Xa se atoparon nos últimos séculos, se non entendín mal, catro leis ou forzas que están máis ou menos controladas, pero son lixeiramente incompatibles entre elas, porque hai momentos ou situacións, como os átomos ou o Big Bang, onde unhas leis se cumpren e outras non. Se non me engana a memoria, esas catro forzas son a gravidade, a cuántica, a forza nuclear febre e a forza nuclear forte.

Resulta interesante saber isto, pero como intuiredes, en canto se profundiza minimamente en calquera destes temas, a cousa vólvese moi espesa. Nestes libros insisten moito en usar poucas ou ningunha fórmula, cousa que se agradece, pero tamén insisten bastante en non usar apenas gráficos explicativos, que penso que si resultarían bastante útiles. Pero quen sabe, se cadra quitar fórmulas xa condiciona tamén que haxa que quitar gráficos para explicalas. Pero de ser posible, penso que estarían moi ben.

Despois disto, penso que vou descansar xa durante algún tempo destes temas tan sesudos, haberá que explorar outros territorios.

Saúdos.

As aventuras de Tom Sawyer

Un día destes botaban unha versión cinematográfica das aventuras de Tom Sawyer. A cultura popular estadounidense non é que me atraia demasiado, pero hai que recoñecer que Mark Twain era un escritor ben interesante, e da súa cabeza saíron historias e personaxes interesantes coma este e o seu colega Huckleberry Finn.

Esta versión foi dirixida en 1973 por Don Taylor, e dos actores e actrices poucos me soaban de algo. En papeis secundarios estaban Celeste Holm, a que non coñecía de nada ata que hai pouco a vin en "Todo sobre Eva" ou "Eva ao nú". Sóame algo Warren Oates, e se cadra a máis famosa finalmente acabou sendo Jodie Foster, que aparece aquí cando só tiña 10 anos. Tamén hai que dicir que esta versión era musical, ou polo menos mixta, porque había 4 ou 5 números musicais, así que non resultaba moi pesado. Pero sufrín un efecto secundario de ver a película nunha cadea de televisión fascistoide e non nunha cea pública e/ou decente. Os números musicais eran en inglés (obviamente), pero non estaban nin dobrados nin subtitulados, así que non me enterei totalmente do que dicían, pero polo contexto si se pillaba o sentido xeral, pero tampouco eran esenciais para entender a trama, que tampouco ten tanta historia.

Basicamente xa o sabedes, Tom e Huck son dous rapaces pouco disciplinados e dados ao estudo e ao traballo, e si ás trasnadas e ás mentiras, aínda que probablemente nobres. O doctor da vila na que viven contrata a un borracho e un indio da vila para desenterrar o cadáver dun home que acaba de morrer. Polo que parece, pretendía facer algún exame do corpo para investigación. Pero o indio séntese mal pagado, e ademais tenlle rancor ao médico porque non lle curou ben unha perna, e agora é coxo. Nun desencontro durante a exhumación do cadáver, o indio mata ao médico e pon as probas de forma que inculpen ao seu colega borracho.

Casualmente, todo isto o estaban vendo Tom e Huck, que pretendían comprobar se era certo que, ao poñer o cadáver dun gato morto sobre o cadáver dun home, o espírito deste pasaba ao gato e revivía. Os dous asinan un pacto de sangue para non desvelar nada do que viron. Pero no xuízo, Tom comproba que o indio Joe segue acusando ao borracho da morte do doctor, e el expresa en público que foi o que pasou. No mesmo xuízo, o indio intenta matar a Tom cun coitelo e escapa tirándose pola fiestra. Dende ese mesmo momento, toda a vila intenta coller ao indio, sen éxito. 

Tom e Huck escapan de noite e instálanse nunha illa do río, pero os adultos cren morreron afogados. Volven algo despois, ao saber que están celebrando xa un funeral por eles. Na festividade do 4 de xullo, Tom volve facer unha das súas e métese coa súa moza (Jodie Foster) nunha cova, na que casualmente se escondía o indio Joe, que intenta matalo de novo. Pero finalmente os adultos apresan e matan ao indio.

Saúdos.

Evolución

Hai días que se toman malas decisións. Non sería doado explicar a razón pola que vin esta película, pero o pasado non se pode cambiar, así que non hai moito que facerlle. Pareceume ler nalgún sitio que, inicialmente, esta ía ser unha película "seria", pero semella que durante a rodaxe os actores comezaron a facer bromas e tomas falsas, e ao director e os guionistas ocorréuselles cambiar o guión para convertelo nunha comedia. Tendo en conta que o director basicamente fixo comedias, non me cadra demasiado esa estraña versión da historia.

Esta película foi dirixida en 2001 por Ivan Reitman, que destacou especialmente nos anos 80 facendo comedias como "Os cazapantasmas" (así está o nivel). Nesta película hai algúns actores máis ou menos coñecidos, como David Duchovny e Julianne Moore, e incluso aparece ao final Dan Aykroyd. Hai que ter en conta que David Duchovny só triunfou facendo unha serie sobre extraterrestres, a famosa "Expediente X" (da que non vin ningún capítulo), e que esta película trata precisamente sobre ese tema. Así que non sei se crerme a teoría de que non ía ser unha comedia. Por último, en canto o título, nalgúns países deixaron o orixinal en inglés, nalgúns o traduciron a castelán, pero en Venezuela decidiron que tiña que ser "A nova xeración", que sempre lles gusta innovar.

A historia é bastante chorras. Cae un meteorito que trae uns organismos alieníxenas nun deserto de Arizona. Dous profesores dun centro universitario cercano achéganse por alí e descubren que eses organismos están moito máis avanzados que os humanos, e ademais ven que a súa evolución biolóxica está aceleradísima. Como sempre en Estados Unidos, entérase o exército que vén cos seus militares e científicos propios, sela a zona e búrlase dos demais pola súa ignorancia. O resto da película é a loita entre os modestos científicos locais e os tremendos medios federais para intentar resolver o problema da posible invasión deses seres. A solución ao caso é unha estupidez que terá gracia nese país de chalados no que se fixo a película, pero é que xa non había moito que facer a esas alturas. Só hai algún que outro chiste máis ou menos simpático e escatolóxico, como o que vos poño no vídeo, pero non moito máis.

Saúdos.