Outra desas sorpresas agradables que se levan co mogollón de cadeas de televisión que captamos actualmente. Un día destes botábana pola tarde en Televigo. Pouco sabía eu dela, só que estaba baseada nunha obra de teatro de Tennessee Williams, que non é pouco xa.
Foi dirixida en 1959 por Joseph Leo Mankiewicz. O curioso é que a obra de teatro na que está baseada foi estreada a comezos de 1958, así que o éxito debeu ser abrumador. E ademais o propio Tennessee Williams foi un dos guionistas da película, xunto con Gore Vidal. É de supoñer que quedaría contento co resultado. Os tres papeis principais son para Katherine Hepburn, Montgomery Clift e Elizabeth Taylor, é difícil dicir quen destaca máis.
A historia é ben curiosa. En Nova Orleans (Tennessee era desa zona, case todas as súas obras están ambientadas por aí, aínda que aquí apenas se nota) funciona un manicomio estatal con bastante precariedade, pero esta pode rematar. Unha millonaria dama está disposta a facer unha magnífica donación que permitirá mellorar o material e ampliar as instalacións, a cambio de que a súa sobriña sexa operada alí e se lle faga unha lobotomía, especialidade do neurocirurxián xefe, xa que a rapaza tamén semella estar demente. Como vedes, a trama non ten nada de convencional.
Cando comezamos a mergullarnos na historia, resulta que nada é o que parece, e absolutamente todo está condicionado por un personaxe que non aparece, un tal Sebastian, que morreu no último verán. A dama é a súa nai (Katherine Hepburn), a moza é a súa curmá (Elizabeth Taylor), e o neurocirurxián (Montgomery Clift) é o que comeza a investigar, e dende o comezo, todo lle soa moi raro en torno a ese tal Sebastian. Resulta que no último verán, Sebastian decidiu ir de vacacións a Europa coa súa curmá, e non coa súa nai, como era habitual. E o tráxico final desa aventura foi a morte de Sebastian durante a viaxe. A nai di que morreu dun ataque ao corazón, pero a curmá está trastornada porque foi a única testemuña da súa morte, e sabe que non foi así, senón dun xeito moito máis terrible, tanto que nin sequera é capaz de lembralo.
O médico segue indagando, e ao final, cun "soro da verdade", consegue que a curmá desbloquee os seus tristes recordos da morte de Sebastian. Aí descúbrense as tendencias homosexuais de Sebastian (nunha obra de Tennessee Williams non podían faltar), e que utilizou sempre ás mulleres da súa familia (primeiro á nai, e cando esta xa non servía para ese papel, á xoven e guapa curmá) para conseguir amantes masculinos nos países europeos e, supostamente, máis atrasados, que visitaban. Durante a película, a curmá xa insinúa que nun dos seus últimos días, Sebastian xa se queixaba de que tiñan que abandonar aquel "país de morenos" e irse aos "países dos loiros", a Escandinavia. Cal era ese país de morenos? Na película dise que xa visitaran París e Roma, e nunhas imaxes que se ven ao final, e onde se desvela o tráxico final, vese un país moi pobre e con carteis en perfecto idioma español. Tendo en conta que a historia está ambientada en 1937, ben podería ser España, aínda que iso non se di explicitamente en ningún lugar. O que resulta algo incrible é que Sebastian morre despedazado por un feixe de rapaces morenos e case desnudos que o perseguen ata o alto da aldea costeira onde veraneaban. Non apaleado, disparado, nin nada parecido, senón devorado. Iso foi o que trastornou á súa curmá e non lle permitía lembrar o suceso.
De novo, estamos coa mesma. En Estados Unidos non sei moi ben que debe pensar que sucede no resto de países do mundo. Porque de feito, Europa (agás nesa época de guerras mundiais, claro), sempre foi un lugar bastante máis tranquilo e pacífico para vivir que os Estados Unidos. Pero eles cren que son o único foco de civilización e que os demais somos uns salvaxes.
Pero a película está moi ben, non se pode negar. A ideoloxía trastornada que haxa detrás é outra cousa. Obviamente, ao final xa non hai lobotomía nin nada parecido, porque non hai nada que curar xa. Pero a nai marcha pensando que ao seu fillo non lle pasou nada, senón que morreu dun ataque ao corazón. Non quería ver outra realidade.
Saúdos.
Ningún comentario:
Publicar un comentario