Non hai moitos días lía unha "Historia Xeral da Literatura Galega" editada por A Nosa Terra. E lembraba que hai anos tamén lera unha "Historia Xeral de Galicia" nunha primorosa edición desa mesma empresa. Tristemente, creo que foron os dous únicos libros desa colección de historias xerais. Pero a carón do primeiro deses libros atopábase outra "Historia de Galicia" editada por Xerais e escrita polo eminente historiador (especialista en Historia medieval) Anselmo López Carreira, que tamén participara no outro libro de historia antes mencionado (eran 4 ou 5 autores diferentes).
Pois acabo de devoralo en poucos días, e sen facer un grande esforzo. Certo é que non é unha super-enciclopedia moi profunda. O autor e a editorial decidiron facer un volume máis liviano e meteron a historia de Galicia en algo menos de 300 páxinas, así que se fixo moi doado de levar. E máis coa magnífica redacción e estruturación de contidos.
Houbo algunhas cousas que me chamaron a atención, como o de dedicar varias páxinas (tendo en conta que o libro xa non era moi extenso) a poñer fragmentos da obra de San Martiño de Dumio (século VI, na época do reino suevo). Está claro que desa época hai moi poucos documentos, e a obra dese autor si está moi ben conservada, pero penso que tampouco era preciso estenderse tanto nese tema.
Tamén me chamou a atención que nas últimas páxinas, cando se fala de Transición en Galicia, e se menciona o case único e breve goberno da Xunta que non foi de signo conservador e no que había nacionalistas, non menciona que un par de anos antes houbera un movemento social de forte oposición a Fraga que podería, se cadra, explicar en parte a efémera derrota electoral do PP. Foi Nunca Máis, como resposta á nefasta xestión do catástrofe realizada polos gobernos conservadores de Compostela e Madrid.
Pero vaia, que son dous pequenos detalles, que a outra xente non lle chamarían a atención. Está claro que cando intentas meter varios miles de anos de historia dun territorio pequeno como este nun libro de 300 páxinas, cada un o faría ao seu xeito. Pero é mellor que ese labor a faga Anselmo, que é experto nese tema e xa o demostrou sobradamente moitas veces, e esta vez tamén, claro.
Ás veces atópanse películas raras e algo insustanciais que apuntaban mellores maneiras. Neste caso, estaba ambientada en Exipto a comezos do século XX, trataba sobre os arqueólogos que buscaban tumbas, e foi rodada nos anos 50 con varias figuras do cine daquela época. Así que probei, pero o resultado non foi gran cousa.
A película foi rodada en 1954 e dirixida por un tal Robert Pirosh, do que eu non oíra falar na miña vida. Os dous papeis principais son para Robert Taylor e Eleanor Parker, pero o terceiro papel en discordia foi para un tal Carlos Thompson, actor arxentino do que eu tampouco oíra falar, e que protagonizou algunhas películas de Hollywood.
Robert Taylor é un arqueólogo que está en Luxor excavando tumbas. Chega xunto a el a filla dun antigo mestre e compañeiro seu, que obviamente protagoniza Lana Turner. E xunto a ela chega o seu novo marido, a quen coñece dende hai un ano (Carlos Thompson, obvio tamén). A idea básica e case única da película é que o pai dela, que era moi relixioso, estaba convencido de que un faraón chamado Ra-hotep, do que apenas case ninguén oíu falar, foi quen reinaba no tempo no que José estivo co seu pobo hebreo en Exipto. Estaba obsesionado con atopar a súa tumba para ver se alí había algún tipo de proba de que a historía bíblica era veraz e non mítica.
Ela guíase polo amor filial, o arqueólogo é moi escéptico e ateo e non cre nesa posible conexión, pero como a muller lle gusta bastante, tira para diante. E o marido éche unha boa peza, que ao principio non o parecía, pero despois si, porque descúbrese que está aliado con ladróns de tumbas. Así que a cousa acaba ben e as dúas estrelas emparelladas, como non podía ser doutro xeito.
Desta película tamén oíra falar moi ben, así que en canto tiven ocasión, non a deixei fuxir. Botárona hai uns días no espazo de cine clásico da 2, como non podía ser doutro xeito. A película está ben pero tampouco me enganchou demasiado, por estar demasiado centrada na relación romántica da parella. Iso si, proxectou ata o infinito as carreiras dos dous protagonistas principais, Natalie Wood e Warren Beatty. Para a actriz, non era a primeira película, pois xa era unha estrela dende nena, pero para o actor e sex-symbol si que o era. Os dous tiñan pouco máis de 20 anos cando a rodaron, en 1961, ás ordes do controvertido (por causas políticas) director Elia Kazan.
Dennie Loomis (Nathalie Wood) e Bud Stamper (Warren Beatty) forman unha exitosa parella que están no seu último curso no instituto. Ela cae moi ben e el máis ca iso, porque é a estrela do equipo de fútbol americano e tamén xoga no equipo de baloncesto. Ela é de familia modesta de clase media, e el é de familia rica, pois o seu pai atopou petróleo (e segue atopando máis) en Kansas, onde viven os dous.
Só saben que están moi namorados, pero as ríxidas convencións sociais e represión sexual existentes no país, coa historia ambientada en 1928, fan que a súa relación pase por altibaixos. Por se non chegara con iso, o posesivo e obsesivo pai de Bud non quere que se case xa con Dennie e poñerse ao cargo dunha granxa que teñen (que é o que quere Bud), senón que pretende pagarlle a carreira en Yale (nunca queda claro que carreira é) e que despois case con ela se quere.
Intentan facer iso, pero Bud, que nunca foi un grande estudiante, fracasa totalmente en Yale. Ao mesmo tempo, Bud pide que se separen durante un tempo, porque lle supera a situación familiar, principalmente provocada pola súa irmá, que é moi rebelde, e de moral moi laxa para o lugar, e está metendo en compromisos e escándalos á familia, dos que Bud se ve obrigado a sacala, nalgún caso levándose algunha paliza.
Cando iso sucede, Bud xúntase de cando en vez con algunha compañeira de clase algo lixeira de cascos, pero obviamente, entérase todo o mundo, e Dennie tamén, que como vinganza xúntanse con outro compañeiro que pretende aproveitarse dela, pero a cousa remata mal, e ela está a piques de suicidarse tirándose a un estanque que remata nunha fervenza, pero a salvan pouco antes.
A familia de Dennie decide ingresala nunha clínica psiquiátrica cara que queda lonxe, onde estará durante un par de anos, e cando volve, xa está comprometida para casar cun médico que tamén estivo alí ingresado durante algún tempo. Nese tempo, Bud casou cunha rapaza que coñeceu durante o seu fracasado tempo universitario, tivo un fillo, e foise a vivir á granxa do pai, que por certo, tamén se suicidou durante o crack do 29 ao arruinarse na bolsa.
En definitiva, que non está mal, porque a complexidade dos dous personaxes neses 2-3 anos de vida que lles coñecemos dá moito de sí. Pero tanto romanticismo a min cánsame, que lle imos facer. Chamoume a atención recoñecer a un dos actores secundarios, Gary Lockwood, que uns anos máis tarde foi un dos actores principais da mítica "2001: Unha odisea espacial".
Esta película prometía algo máis do que finalmente ofreceu. É de ciencia-ficción, que a min sempre me convence, trataba sobre saltos no tempo e está baseado nun conto de Ray Bradbury. En principio, a cousa promete, pero ao final dáme que, ou o conto non estaba moi ben (recoñezo que non o lin), ou decidiron adaptalo á súa maneira, pero ao final desinflouse bastante.
Foi dirixida por Peter Hyams en 2005 e os papeis máis importantes foron para Edward Burns e Catherine McCormack, o secundario máis famoso é Ben Kingsley. Peter Hyams dirixiu algunhas películas de ciencia-ficción como "Atmósfera cero", Edward Burns foi un dos actores principais de "Salvar ao soldado Ryan" e McCormack facía de esposa de William Wallace en "Braveheart", pero tiven que documentarme para saber todo isto, porque eu non os recoñecín.
A empresa Time Safari dirixida polo magnate (ou mangante) protagonizado por Ben Kingsley ofrece unhas carísimas viaxes ao Cretácico nas que se pode disfrutarse durante uns minutos da cercanía dun dinosaurio, xusto antes de que un volcán cercano entre en erupción, e mátase ao dinosaurio, que morre nun charco cercano, xunto aos protagonistas. Todo iso conséguese grazas a un sofisticado software.
Hai varias cousas que están prohibidas nesas expedicións: traer ou deixar nada no pasado, ou facer o máis mínimo cambio que poida provocar cambios no futuro. Nas primeiras esceas vese que as viaxes son algo rutineiras para o equipo técnico que acompaña aos ricos expedicionarios, que son sempre dous, e nada se sae do guión. Pero nunha das viaxes, debido a un erro técnico debido a un despiste, a visita dura algo máis do normal, e os dous visitantes quedan fóra da vista dos técnicos durante uns segundos, pero aparentemente todo remata ben. Na visita seguinte, todo marcha fatal, porque non conseguen volver exactamente ao punto do pasado que querían, senón a aquel no que marcharon na convulsa visita anterior, e está a punto de pillarlles a erupción do volcán. E iso provoca que unha "onda temporal" cruce o portal que usaban para facer eses saltos no tempo.
Esas "ondas temporais", que se ven varias na película, visualmente son como ondas de auga, pero non mollan, senón que provocan cambios en todas as especies de seres vivos que as sofren. Polo tanto, dende ese momento, moitos edificios do Chicago do ano 2055 no que está ambientada a novela vense destruidos, entre moitas outras cousas, polo crecemento inusitado da vexetación.
O xefe das expedicións temporais decide entón investigar que foi o que puido pasar naquela segunda visita para provocar iso. Todo parece indicar que neses poucos segundos que os dous visitantes estiveron fóra da súa vista puideron facer unha mínima acción que puido provocar a desaparición ou modificación da evolución dalgunha especie ou especies no futuro. Para iso é axudado por unha doutora que deseñou o software do salto no tempo, e que é moi crítica co labor comercial do magnate.
Seguen chegando ondas temporais que provocan máis cambios, e comezan a aparecer temibles especies animais que son mestura de animais como réptiles, primates e morcegos, obviamente coas virtudes e capacidades das tres mesturadas. Acaban sabendo que un dos visitantes pisou unha bolboreta que ía ter relevancia no futuro dalgunhas especies importantes. Teñen que buscar un lugar onde volver conectar o software, xa que case toda a cidade quedou sen electricidade, para volver exactamente a ese punto do pasado e evitar que ese visitante pise esa bolboreta. Dese xeito voltarán á normalidade que tiñan antes do accidente. Supoño que todos intuídes que o conseguiron, obviamente.
Xa estou rematando cos libros en castelán que merquei durante anos no Círculo de Lectores, que pechou hai varios anos, só quedan 3 máis. O que tocou nesta ocasión foi "O universo na túa man", escrito polo astrofísico e divulgador científico Christophe Galfard. Seguía así o meu interese pola divulgación científica.
Polo visto, este libro tivo bastante éxito en Francia, terra do autor, no ano da súa edición, 2016. Pero o eslogan promocional tampouco penso que asuste a ninguén: "o libro de divulgación científica máis vendido en Francia o ano pasado", que creo que chegou a uns 100.000 exemplares, que non está nada mal. Pero vai ter que facer algo máis e mellor para ganarse a vida dedicándose a isto, que creo que é ao que se dedica agora, despois de estar algúns anos traballando man a man co mesmísimo Stephen Hawking, que polo visto dirixiu a súa tese doutoral.
A min non me gustou demasiado. Na propaganda da súa editorial din que é un libro moi doado de ler e entender, e eu non estou de acordo. Ao comezo de libro, el presume moito de que só vai aparecer unha fórmula, a famosa E = mc2. As ecuacións da física moderna son moi complexas, así que evitarnos ese lío pode estar ben. Pero facer un libro sobre física teórica (asequible, pero teórica) sen fórmulas e sen un puñetero debuxo nin esquema xa me parece todo un alarde. Se cadra eu son demasiado visual e preciso moito ese tipo de elementos gráficos, pero probablemente axudarían algo ou bastante a entender algúns conceptos dos que fala o libro.
Por exemplo, xa lin no pasado algún libro de temática similar a este no que explicaban por que o tempo transcorría máis rápido se ías nun avión a unha velocidade cercana á da luz. Explicábano con debuxos, e sabendo algo de xeometría, entendíase perfectamente. Este tipo simplemente escribe e tes que crerte que sucede iso porque o di el, e tes que crerte as cifras que di sen explicación de ningún outro tipo. Se cadra para algunha xente, eses cálculos poden ser complicados de entender, pero o reto pode ser que saibas como explicarllos. Este tipo "os describe moi ben" (segundo a súa opiníon e a do seu editor, supoño), e xa está. Non sei, paréceme un recurso moi mediocre.
Steven Spielberg só tiña 25 anos cando rodou esta icónica película. Seguro que todos a vimos moitas veces, eu repetín esta tarde despois de moito tempo sen vela. Está moi ben, pero a min xa me resultou algo cansina por momentos. Está moi ben como conseguiron argallar unha historia a partir de tan poucos elementos, pero por momentos xa se pasa de minimalismo.
Foi rodada en 1971 (gran ano, si señor) e o único actor reseñable é Dennis Weaver. Acabo de ver o nome do actor e extra que conducía o camión, pero como non se lle ve en ningún momento, tampouco creo que faga falla. Foi a primeira grande obra de Spielberg, aínda que se fixo inicialmente para televisión. Por esa razón, ao ver o éxito, meteulle 20 minutos máis e levouse tamén aos cines. Sorprendeume que a novela orixinal na que está baseada fora de Richard Matheson.
Non creo que mereza a pena falar moito sobre a historia, que é moi simple e coñecida. Un tipo normal que está facendo un traxecto por estradas case desertas do sur de Estados Unidos, ten un pequeno desencontro e pique cun camioneiro que leva un camión cisterna vello, longo e pesado. Como consecuencia diso, o camión comeza a perseguilo con verdadeira mala fe, intentando botalo da estrada, intentando provocar un brutal choque frontal, empurrándoo contra un tren nun paso a nivel, etc. Finalmente, o condutor do coche consegue cunha treta que o seu coche se estrelle contra o camión e os dous caian por un acantilado no deserto. E xa está. Para os estadounidenses, que están autenticamente obsesionados cos coches e o motor, esta historia debe ser unha auténtica odisea.
Ah, si, o título. O título orixinal era "Duel", supoño que traducible por "Duelo", que foi como a titularon en Perú. En España chamárona "El diablo sobre ruedas", un pouco delirante, pero aínda menos mal. Pero en Arxentina xa se foron a "Reto a la muerte". Sen comentarios.
Vin esta película hai moitos anos, probablemente na miña infancia ou adolescencia, e deixoume moi boa sensación, pero apenas lembraba como era. Vin hai pouco que a botaban nunha das cadeas fascistoides da televisión en España, e como sei que aí repiten con certa frecuencia, sabía que non ían tardar moi en repetila. A ciencia ficción gústame moito e as películas con paradoxas temporais tamén, así que o tiña todo para triunfar.
A película (da que non entendo moi ben por que lle puxeron ese título) foi dirixida por Don Taylor en 1980. No seu elenco destacan Kirk Douglas, Martin Sheen, James Farentino, Katherine Ross e Charles Durning.
O portaavións Nimitz sae da súa base en Hawaii en misión rutinaria. Ao pouco de saír, achégase a eles unha tormenta totalmente imprevista e da que non había noticia, que resulta ser moi diferente ás habituais, e que durante uns segundos ou minutos parece tolear a todo o mundo con ultrasons (na Wikipedia din que é un "burato de verme"). Cando súbitamente pasa esa tormenta, todos os aparellos semellan funcionar ben, pero están estrañados porque o radar non detecta nada nas súas cercanías (antes da tormenta si o facía), e pareceron perder as comunicacións co exterior, o pouco que reciben non ten sentido.
Saen avións de recoñecemento a sacar fotos de lugares cercanos, outros avións crúzanse con avións xaponeses moi antigos, outros localizan un iate estadounidense antigo navegando e na radio captan programas de humor protagonizados por artistas que xa están xubilados. E finalmente o radar detecta os barcos e avións que protagonizaron o ataque a Pearl Harbour, que provocou a entrada dos Estados Unidos na Segunda Guerra Mundial. Non queren crelo, pero todo parece indicar que a tormenta provocou que viaxaran 40 anos atrás.
Nese momento comezan a dubidar sobre o que deben facer. Do iate estadounidense, que foi destruído polos aviadores xaponeses, traen a un senador e a súa secretaria, e tamén traen a un deses aviadores, despois de ser derribado. Claro, cando suben ao barco de 40 anos máis tarde, non entenden nada. O senador esixe ser levado a Pearl Harbour. Simulan que o están facendo, pero lévano a unha illa deserta con provisións, pero debido a un desafortunado incidente provocado polo senador, estoupa o helicóptero no que viaxaran ata alí, e quedan alí só a secretaria do senador e un dos altos mandos do portaavións, que dirixía esa operación de devolver ao senador a terra.
Cando os atacantes xaponeses están xa achegándose a Pearl Harbour e o capitán do portaavións está preparando todo para atacalos (co que iso podía significar na paradoxa espacio-temporal), volve a tormenta inicial que os devolve de novo aos anos 80. O capitán ten que dar moitas explicacións sobre as razóns polas cales o maior portaavións da Armada estivo uns días perdido no mar.
E para rematar coa paradoxa temporal, o personaxe protagonizado por Martin Sheen, que facía simplemente de observador da Mariña para ver se todo funcionaba ben no barco, baixa do mesmo xunto co can que trouxeran do iate o senador e a súa secretaria. O can comeza a correr cara a unha limusina que o está esperando. O chófer da mesma dille que quere falar con el o propietario da empresa que deseñou case todo o barco, e que xa viñera a despedirse cando marchaban de ruta, pero non se deixou ver. Cando entra na limusina, descubre que as dúas persoas que están alí son o alto mando do portaavións e a secretaria do senador, cuns 40 anos máis, os que supostamente pasaran dende que os deixaron naquela illa deserta.
Tiña bastantes ganas de ver esta película, máis que nada porque moitas das cancións da súa banda sonora sóanme e non me desagradan demasiado (calquera canción mediocre dos anos 70 é mellor que a inmensa maioría do que se fixo nos últimos 30 anos, na miña opinión). Pero dábame algo de medo que fora unha película de baile, actividade que non me agrada en absoluto. Así que a decisión era arriscada, pero non saíu demasiado mal.
A película foi dirixida en 1977 por John Badham e, como xa saberedes todos, o protagonismo total e case absoluto foi para John Travolta. Tiña pouco máis de 20 anos e xa era un ídolo xuvenil en Estados Unidos debido a varias series de televisión, pero xa deu un salto sideral cando protagonizou esta película e ao ano seguinte fixo "Grease". Pero mira ti por onde, a partir de aí caeu no esquecemento ata mediados dos 90 cando fixo "Pulp Fiction". O resto do elenco é moi descoñecido. A súa parella de baile principal, protagonizada por Karen Lynn Gorney, dedicouse máis ao teatro e a música, e apenas triunfou no cine máis alá deste papel. Pero xa aviso: a película trata bastante máis que do baile, e por iso non me desagradou.
Tony Manero é un xoven que vive nunha zona de Brooklyn algo deprimida. Traballa nunha tenda de pinturas e cáelle moi ben ao xefe e aos clientes. Pero ten unha familia algo triste, que non se soportan entre eles, e teñen moitos complexos. A súa principal alegría é o seu irmán maior, que é sacerdote, pero mira ti por onde, xusto neste momento decide deixar o sacerdocio, porque ten unha clara crise de vocación. Iso, ademais de frustrar á familia, sobre todo á nai, fai que se culpen aínda máis entre eles.
Pero para Tony a máxima ilusión é ir os sábados pola noite á discoteca do seu barrio "Odisea 2001" para bailar. Alí é un líder moi aclamado. Unhas cantas rapazas xiran ao seu redor para bailar e deitarse con el, pero el pasa bastante delas (vaia, máis dunhas que doutras). Nun determinado momento queda deslumbrado por unha rapaza que baila alí, pero non sempre, que se chama Stephanie, e intenta formar parella de baile con ela, e máis cousas se ela se deixa.
Pero ela non se deixa en absoluto. Tamén é do mesmo barrio, pero xa traballa en Manhattan e codéase con artistas famosos, ten un nivel cultural moi superior ao de Tony. Quere marchar do barrio e da súa mediocridade e aspira a unha vida mellor, que alí non poderá ter (un pouco clasista a mensaxe, si). Ao principio a Tony non lle gusta nada esta forma de pensar, pero vai vendo, aos poucos, que no seu barrio e na "súa" xente hai moita hipocresía, e tamén comeza a pensar en saír do barrio e progresar na vida vendo outras cousas.
Ou sexa que, aparte da mediocridade da súa familia e a do seu barrio, moi ensimesmado, as relacións entre etnias tampouco é moi limpa. Por exemplo, a súa pandilla ten unha pelexa bastante bestia nun local de portoriqueños simplemente porque un dos seus colegas, que estaba no hospital porque lle deran unha paliza antes, dixo que "probablemente" foran uns portoriqueños cos que xa tiñan rivalidade anterior. E no último concurso de baile, dánlle o premio a Tony e Stephanie, e el cabreado entrégallo a unha parella de portoriqueños recoñecendo que o fixeron moito mellor. Aí decátase da mediocridade do seu entorno, e madura de súpeto para decidir que ten que marchar dalí.
A min a temática de piratas non me desagrada, seguramente xa o teredes comprobado neste blog nos últimos tempos. Pero nesta ocasión cometín varios erros en cadea que me fixeron ver unha película bastante mediocre, son cousas que pasan.
Vin que botaban nunha cadea unha película titulada "O corsario negro", e tiven varias confusións, aínda que algunha delas xa a aclarei axiña. Eu lembraba uns cómics ou tebeos que lía de pequeno e que me gustaban bastante. Pensaba que eran de "O corsario negro", pero non, eran de "O corsario de ferro". En calquera caso, axiña vin que "O corsario negro" era unha novela de Emilio Salgari, autor italiano de novelas de aventuras do que teño oído falar máis ou menos ben. Aínda así, como ides comprobar, o resto de referencias culturais daban medo, así que tampouco debe estrañar tanto o resultado final.
A película "O corsario negro" que eu vin foi unha coprodución española, italiana e francesa de 1971 na que o máis destacado e coñecido do elenco eran os inefables Terence Hill e Bud Spencer (por non mencionar a parte española, onde estaba Mónica Randall e un tal George Martin que realmente era español). Ao ver esa parella podedes pensar o tipo de película que era, pero ao mellor tampouco acertades tanto. Hai 2 ou 3 esceas de peleas típicas deles, pero moito menos do previsible. Pero o máis curioso é que o papel protagonista do Corsario negro é para Terence Hill (o loiro de ollos azuis), mentres que Bud Spencer fai un papel secundario, doutro xefe pirata e non participa en ningunha pelea nin dá ningún mandoble. Algo saímos gañando, menos mal.
Na páxina da Wikipedia que fala sobre a novela de Salgari (porque da película non hai, indicio de algo, digo eu), din que esta é unha seis versións cinematográficas (cinco italiano e unha española, creo) da novela. Pero mirando a sinopse da novela, dá a impresión de que esta película é unha versión moi libre daquela obra, porque basicamente comparten a ambientación do século XVII no Caribe e non moito máis.
Non hai moito que contar. Hai unha serie de 3 ou 4 piratas, con relacións tirantes entre eles tamén, que se alían para enfrontarse a un virrei do Caribe, especialmente cando casualmente capturan á súa fermosa muller e á súa criada. E este virrei quere mandar un importante cargamento de ouro a España nun galeón, e intenta enganalos facéndolles crer que os manda por unha vía, cando realmente os leva el por outro lado. Pero os piratas captan o engano e acaban conseguindo o ouro. Unha historia bastante simple, non dá moito de sí.
Pero a calidade das imaxes e da narración é bastante baixa. A pesar de que a historia non resulta demasido complexa, tampouco resulta moi doado seguila de cando en vez, porque a narración é moi pobre. E xa non digamos a calidade das esceas das batallas navais (das peleas corpo a corpo si, que os técnicos que rodaban con estes dous xa tiñan moita práctica). Na película vense non sei cantos cañonazos dun galeón a outro, e case non se ve como ningún impacta no outro. Os poucos que se ven nótase a kilómetros que son explosións provocadas artificialmente. Nada, moita penuria.
Hai pouco fun mercar un pack de DVDs que conteñen as sete últimas películas dirixidas por Stanley Kubrick. Aínda que non me apaixoan todas as súas películas (tampouco fixo tantas, sobre 12 ou 13), nese conxunto de sete hai moitas que son moi boas. En calquera caso, a principal razón era que nese lote estaba "A laranxa mecánica", que cumpre 50 anos e que, para min, é a mellor película da historia.
Foi presentada en 1971, e o protagonismo principal foi para o actor Malcolm McDowell. Hai un interesante elenco de secundarios, algúns deles saíron nalgunhas películas máis deste director nesta época, pero ningunha cara coñecida. De feito, o actor principal é recoñecido principalmente por este papel, todo o demais que fixo na súa extensa carreira que aínda dura, cando xa ten 80 anos, non eclipsa en absoluto a esta interpretación. Eu téñoo visto nalgunha serie dos últimos anos, e facíao moi ben. Pero teño a sensación de que lle van moito os papeis de malvado, ten cara de mal bicho e non teño eu moi claro que me convencera cun rexistro de boa persoa.
Moito se podería dicir tamén da música. Na miña opinión, Kubrick era un experto en música, sobre todo clásica, e sempre escollía unhas bandas sonoras espectaculares. De feito, nesta época, que foi a máis fecunda da súa carreira, na miña opinión, cando tiña corenta e pico anos, fixo "2001: Unha odisea espacial" e "Barry Lyndon", que teñen unha banda sonora primorosa, xunto con esta que hoxe nos ocupa. Pezas de Beethoven, Rossini, Purcell, e as súas interpretacións electrónicas a cargo de Walter Carlos (que se cambiou de sexo pouco despois e pasou a chamarse Wendy Carlos). E xa non digamos a aparición de "Bailando baixo a chuvia" (creo que aparece máis veces incluso que na película dese mesmo título). Teño entendido que a Kubrick lle parecía que a escena do asalto á casa do escritor lle parecía algo sosa, e estaba buscando unha canción para ambientala. McDowell púxose a cantar esa canción, porque era a única que sabía, ao director encantoulle a idea, e saíu ás carreiras para mercar os dereitos desa canción. Kubrick era así.
Esta vez non se fixeron cousas raras no tradución do título ao español, en ningunha parte do mundo. O enigma é por que elixiron ese título. E a resposta é que está baseada nunha novela dese título escrita por Anthony Burgess uns anos antes. E na novela si que se explica varias veces o título, aínda que non me dá a impresión que teña moita relevancia na historia (pero recoñezo que a novela aínda non a lin). Polo visto, o propio escritor non confiaba moito nela e esperaba que se esquecera axiña, pero o caso é que a fantástica adaptación cinematográfica, que ao escritor tamén lle encantou, impediuno. Hai algunhas diferenzas entre a novela e a película, pero non semellan moi grandes, pero un dos rasgos principais dela é a linguaxe utilizada, moi curiosa. No orixinal era unha mestura de ruso, inglés e cockney (xerga que usan as clases populares en Londres), na tradución ao español engadíuselle algo de caló.
E para min, aparte da historia, que xa me parece moi interesante de por sí, paréceme que o aspecto de deseño de escenarios e vestiario é alucinante. Acabo de ler que está considerada como unha obra distópica de ciencia-ficción (iso xa o sabía) ambientada supostamente en 1995 (iso é o que non sabía), pero coido que só se nota nalgúns detalles como o deseño ultramoderno do coche no que se move a pandilla, que só se ve ao comezo da película. O vestiario que teñen os catro rapaces da pandilla, o mobiliario dalgunhas das casas ou tendas paréceme moi atractivo e rompedor.
Tamén haberá que dicir algo da violencia da película. Efectivamente, supoño que o nivel de violencia da película, hai 50 anos, debía ser insoportable. E por esa razón, nalgúns países se prohibiu, noutros tardou uns cantos anos en exhibirse en condicións máis ou menos normais. Pero vista agora, despois de tantas décadas de creacións audiovisuais (incluso de debuxos animados) que superan con moito ese nivel de violencia, é perfectamente visible sen maiores problemas. Vaia, esa é a miña opinión.
Haberá que rematar comentando algo sobre a historia, que me parece suficientemente interesante (e a estas alturas, bastante coñecida). Alex é o líder dunha banda de catro adolescentes algo inadaptados que só se divirten pegando e violando a outras persoas. Saen unha noite de xolda e agreden a un ancián que durme a borracheira nun túnel, péganlle unha paliza a outra pandilla que estaba violando en grupo a unha rapaza, e finalmente asaltan unha casa no campo onde vive un escritor e a súa muller. Como resultado dese asalto, el queda minusválido e ela acaba morrendo algún tempo despois (isto descúbrese máis tarde na película).
Pero comezan a aparecer as desavenencias no grupo e o liderado de Alex é discutido. El consegue aplacar esas queixas aparentemente, pero é mediante a violencia, así que realmente empeora o problema. Un dos outros propón o asalto a outra casa illada, pero realmente é unha trampa para que apresen a Alex, cousa que a policía consegue sen dificultades.
Na cadea, o comportamento de Alex é exemplar, aínda que non están moi claras as razóns, e escoita falar de que se quere experimentar un novo método para rehabilitar pola vía rápida a persoas con tendencias criminais como as súas. El amosa claramente o seu interese en participar nese experimento, sobre todo se iso provoca a súa saída do cárcere. De forma bastante casual, é elixido para participar no experimento polo propio Ministro do Interior, e comezan as probas.
O que el pensaba que ía ser moi levadeiro e doado de aturar convértese nunha auténtica tortura. Amósanlle durante horas imaxes de violencia de forma que non pode evitar velas, pero o que máis lle doe é que xunto con elas poñen música de Beethoven, que é o seu principal ídolo. Despois do tratamento, déixano libre porque demóstrase que xa non soporta a violencia e que xa está domesticado.
Pero as desgrazas veñen unha detrás doutra. É recoñecido polo indixente que agrediu ao comezo da película, e todos os indixentes da zona dánlle unha malleira. Cando chega un parella de policías para salvalo, resulta que son dous dos compañeiros da antiga pandilla, que lle dan outra malleira aínda peor (parece que na rodaxe lle romperon unha costela, supoño que sen querer). E cando escapa dalí, vai pedir axuda a unha casa illada no campo, sen caer na conta que é mesma casa do escritor que asaltaron uns anos antes. El recoñece ao escritor pero non ao contrario, porque aqueles asaltos facíanos con máscaras. O escritor pertence á oposición ao goberno, e recoñece nel á vítima do terrible experimento do Ministerio do Interior, e queren utilizalo para atacar ao goberno. Pero pouco máis tarde, ao escoitarlle cantar no baño, recoñece ao líder dos asaltantes que o deixaron a el paralítico e mataron á súa muller. Ponlle música de Beethoven a todo volume e consegue que intente suicidarse tirándose pola fiestra.
Pero salva a vida por pouco, e no hospital recibe a visita do Ministro do Interior, que quere volver contar con el para atacar á oposición de novo e gañar as eleccións outra vez. Na última escena ten unha visión que lle confirma que está curado outra vez (polo visto, a novela remataba doutro xeito, pero a min o da película paréceme o final coherente).
Despois de vela 3 ou 4 veces nos últimos trinta e pico anos, sigo pensando que é a mellor película da historia. Creo que non envelleceu nada mal. E obviamente, recomendo a todo o mundo que a vexa, se non o fixo xa.
Onte pola noite botaban unha das películas da saga do personaxe de Harry Callahan, o resolutivo e pouco ortodoxo policía de San Francisco interpretado por Clint Eastwood. Nunca vira ningunha completa, só fragmentos, e tiña ganas de completar algunha para comprobar que tal estaban. Esta foi dirixida por el mesmo en 1983 (as primeiras da saga creo que eran de Don Siegel) e o principal protagonismo e de Sondra Locke, que por aquel momento era a súa esposa. Por unha vez, o título non ten nada raro, agás que tampouco entendo por que lle puxeron ese orixinalmente, porque basicamente trata dunha muller que vai matando a xente a disparos por unha venganza.
Pois iso, unha muller que 10 anos antes foi violada xunto coa súa irmá, que está nun hospital case en coma dende aquela, comeza a vingarse de todas as persoas que partiparon naquela violación en grupo. Harry Callahan, como sempre, debido ás súas rudas formas, é apartado temporalmente do seu traballo en San Francisco, e encárganlle algo que non semella ter moita chicha, que é a primeira das mortes provocadas por esa muller. Ponse a investigar e comeza a haber máis mortes seguindo o mesmo perfil que as anteriores, cousa que todo o mundo achaca á sua presenza, como non podía ser doutro xeito.
A historia acaba "ben" tendo en conta que tanto o personaxe de Harry Callahan como o da muller asasina non cren na xustiza convencional e prefiren resolver os problemas de forma máis expeditiva. O policía incluso acaba colaborando na última escena para exculpar á muller asasina, pola que parece que comeza a sentir certa atracción (non sei se o feito de que foran matrimonio influíu neste último xiro do guión).
Nada, o que xa supoñía. Este personaxe ten fama de moi duro, e non decepcionou nese aspecto. Pero a película nin a saga non creo que acheguen demasiado á historia do cine. Chámame a atención que durante varias décadas Clint Eastwood estivo encasillado neste tipo de papeis e historias, e nas últimas décadas, como director principalmente, fixo películas con moita máis sensibilidade, como "Mystic River", "As pontes de Madison", "Million dollar baby" ou "Gran Torino". Pareceume ler que nos últimos tempos, supoño que por esa razón, perdeu algo de prestixio en Estados Unidos e ganouno en Europa. Pero vaia, xa pasa dos 90 anos, e tampouco creo que lle queda moito carburante xa.
Para estes últimos días que tiven que pasar na segunda convocatoria da ABAU, deume tempo a comezar un segundo libro. Non me deu tempo a rematalo, pero xa levaba máis da metade durante os exames, e tampouco era moi longo, así que rematalo foi pouco esforzo.
Neste caso lin "Morto en fucsia", de Elena Veiga Rilo, que foi a gañadora da VI Edición do Premio Biblos - Pazos de Galicia. Xa teño falado en máis ocasións deste premio, ben interesante, que durante sete edicións convocou Biblos Clube de Lectores, e no que podían participar mozos e mozas galegas de menos de 25 anos. Quen gañara ía pasar un mes na Casa Grande do Bachao, na zona rural de Santiago de Compostela para ser titorizado por un escritor consagrado, que neste caso foi Fina Casalderrey. Hai poucos meses lin o gañador da V Edición, e xa só me queda a obra gañadora da VII e última. Mágoa, porque a iniciativa paréceme moi interesante e necesaria. Aínda que tamén debo dicir que dos sete gañadores só unha se dedica profesionalmente a isto, creo.
Non me gustou demasiado, resultoume bastante confusa. Trata sobre unha especie de concurso de rol convocado por unha persoa, na que acabou matando a case todos os participantes. Os protagonistas principais son unha rapaza coxa (por ter unha perna máis longa ca outra), un curmán seu que sempre quixo ser muller, unha ama de casa descontenta no seu matrimonio, un cura pederasta que se cruza no camiño dalgúns deles, etcétera. No último e brevísimo capítulo desvélase que a causante de todo foi a rapaza coxa, cousa que ata ese momento non se podía prever.
Unha das cousas máis interesantes da novela é que cada un dos catro grandes capítulos conta a historia dende a perspectiva dos catro personaxes principais, que son os que mencionei no parágrafo anterior. É unha técnica que se ten utilizado xa moitas veces en literatura e cine, e que normalmente resulta moi ben, e neste caso tampouco está mal. Pero aínda así a historia non me enganchou demasiado, así que o resultado non foi suficientemente agradable.
A maxia é unha arte escénica que non me desagrada en absoluto. E Cristopher Nolan é un dos directores de cine actuais que está facendo unha carreira máis interesante, na miña humilde opinión. Se este director fai unha película sobre maxia, o resultado pode ser curioso. E se a película trata da rivalidade entre dous magos e no medio da historia aparece Nikola Tesla, a cousa xa ten moi boa pinta.
O outro día botaban a película na 1 co título de "O último truco" (acabo de traducilo ao galego, obviamente). Pero o tema do título dá moito de sí. Na Wikipedia di que o título en España foi "O truco final" (non hai gran diferenza, pero igual non é) e que en Hispanoamérica foi "O gran truco". Pero resulta que o título orixinal en inglés é "The prestige", ou sexa, algo así como "O prestixio". Pero seguramente estades interpretando mal o seu significado. Segundo explican na primeira escena da película, todo truco de maxia divídese en tres partes: presentación (onde se explica que é o que vai pasar), o truco propiamente dito, e a última parte é o "prestixio", que é onde o mago demostra que todo foi unha ilusión e volvemos á situación inicial. Supoño que de aí vén a palabra "prestidixitador". Por exemplo, presentar un paxaro, facelo desaparecer, o "prestixio" é que o mago o faga aparecer de novo.
A película resulta moi interesante e trepidante, como pasa case sempre con este director. Trata basicamente da feroz rivalidade entre dous magos de finais do século XIX en Inglaterra. Creo que son de ficción, chámanse Borden (Cristian Bale) e Angier (Hugh Jackman). Está de máis dicir que o fan moi ben. Están secundados por secundarios de luxo como Michael Caine, Scarlett Johansson ou David Bowie facendo de Nikola Tesla.
Borden e Angier son inicialmente amigos e colaboradores do mago John Cutter (Michael Caine). Nun determinado momento, hai un accidente provocado pola suposta audacia de Borden, que resulta na morte da colaboradora de Cutter, que casualmente era a muller de Angier, e iso provoca a súa inimizade e feroz rivalidade posterior.
Os dous melloran moitísimo e intentan ofrecer trucos cada vez máis incribles e perigosos. Borden semella levar algo a dianteira. Inventa un perigoso pero efectivo truco chamado "o truco da bala", na que lle disparan pero parece coller a bala no aire. Pero Angier un día boicotea unha das actuacións de Borden, e fai o truco da bala disparándolle de verdade, polo que Borden perde dous dedos da man esquerda.
Pouco despois, Borden presenta outro truco incrible chamado "O home transportado", no que se ve como entra nun armario nunha parte do escenario, e inmediatamente sae por outro armario similar que está na outra esquina do escenario. Angier asiste fascinado ao truco e intenta averiguar como o fai. E pouco despois, el tamén o presenta, pero facendo trampa (igual que o outro, pero non sabe exactamente cal é).
E xa non vou contar máis, porque aínda que a película ten xa 15 anos, creo que aínda non a viu tanta xente, e as películas de Nolan teñen tantas aristas e currunchos, que desvelalos quedaría feo, e vos ides divertir moito máis véndoa. Xa vos digo, nada é o que parece e ides levar moitas sorpresas. Por certo, Tesla aparece porque unha das súas máquinas, teoricamente, pode permitir a teletransportación. Vós veredes se é certo ou non.
Oín falar moito e moi ben deste autor, Haruki Murakami. As sinopses que leía das súas novelas máis famosas non me acababan de convencer en canto a temática, ata que se cruzo comigo "O elefante desaparece", un libro de relatos. E pensei que os relatos podían ser unha boa forma de comprobar se o tipo escribe tan ben como din.
E efectivamente escribe tan ben como din. O que pasa é que, polo menos nos relatos, non sei se nas novelas tamén é así, moitas ou todas as súas historias se desinflan. Os personaxes son moi interesantes, os diálogos e pensamentos son moi curiosos, e fai uns plantexamentos iniciais das historias moi suxerente, pero segundo avanza o relato vexo que non vai cara a ningures, e case sempre (ou será sempre??) o final é do máis decepcionante, tendo en conta as altísimas expectativas que nos creou nas primeiras páxinas. Se cadra é un signo distintivo deste autor, pero dende logo non me gusta.
O título do libro é o do último dos 17 relatos. Que tamén comeza con moita forza, pero acaba diluíndose como unha pedra de zucre. Lin este libro de relatos mentres acompañaba aos meus alumnos na convocatoria extraordinaria da ABAU. Como nese trámite hai moitas interrupcións, parón, novo exame, etc, pensei que un libro de relatos era boa idea. E o é. Pero se os relatos non son moi bos, non hai moito que facerlle.
Hai uns anos chegou ás miñas mans de estraña forma un libro que non estaba buscando. Iso pásame con certa frecuencia, pero normalmente os pedía a clubes de lectores como Biblos ou o Círculo de Lectores (este último desaparecido hai un par de anos). Neste caso, merqueino en librería, que era bastante raro, pero axiña volverá a suceder, ao pechar o Círculo de Lectores. A mítica librería Couceiro da Coruña (a de libro galego, que estaba na praza do Libro) estaba pechando, por xubilación dos propietarios, e tiñan alí unha mesa con gangas. Pasei de casualidade por alí, vin a un prezo fantástico este libro do que vou falar, e leveino sen dubidar un instante. Certo é que o tería mercado igual ao prezo convencional, pero é que nin sequera sabía que existía.
O libro titúlase "Historia Xeral da Literatura Galega", e os autores son Anxo Gómez Sánchez e Mercedes Queixas Zas, aos cales coñezo e aprezo (sobre todo a Mercedes, con Anxo só falei un par de veces). Non é, nin moito menos, o único libro con esta temática que tanto me interesa. Para min o feito diferencial é que foi editado por A Nosa Terra no ano 2001. Por que? Porque esa editorial, en torno ao ano 2000 estaba editando unha especie de colección case enciclopédica sobre temas galegos cunha edición espectacular. Estou mirando en Internet e parece que só sacaron o de Historia e o de Literatura, que me prezo de ter os dous.
Pasei un bo rato lendo este libro aprendendo cousas que non sabía, aínda que bastantes me soaban. Chamoume algo a atención que na última parte, onde falan dos "novos" autores entre o ano 1980 e 2000, saen en fotos tirando a antigas. Como tiven a sorte de coñecelos a moitos en persoa e puiden ver fotos máis modernas e actuais. Pero claro, para o ano 2000 eran as correctas, as que había, seguramente.
Tiña claro que xa vira esta película completa, pero parece que hai tempo que sucedeu. Hai case 15 anos que teño este blog e non atopo ningunha reseña desta película, pero si da segunda parte. E como é bastante raro que esqueza comentar as películas que vexo, pois será que a vin antes desa data.
A película foi dirixida en 1975 por Steven Spielberg. O trío protagonista correu a cargo de Roy Scheider, Robert Shaw e Richard Dreyfuss. Acabo de ler que estes tres actores non eran moi coñecidos naquel momento, e que preferiron non contratar estrelas para que a estrela máxima da película fora o tabeirón, e para que o público tivera claro que iso podía pasarlle a calquera. Efectivamente, os tres actores non eran demasiado coñecidos. O máis maior era Shaw, que se cadra podía facerse unha cara coñecida debido a algunha película de James Bond e a "El golpe", na que era o mafioso estafado por Newman e Redford. Os outros dous eran menos coñecidos aínda. Tamén lin que tiveron problemas técnicos cos tabeiróns mecánicos que deseñaron (ata 3) e que por iso non se lles ve demasiado, especialmente ao comezo da película (na parte final xa se lle ve bastante). Pero iso tamén fai máis tenebrosa a película, coa música de John Williams. Igual que en "Alien, o oitavo pasaxeiro" case non se ve o alieníxena ata a metade da película, ao comezo só se intúe.
Supoño que non hai moito que contar. Nunha illa da costa leste de Estados Unidos (na película chámanlle Amity, na realidade é Martha's Vineyard) que vive do turismo veraniego, danse varios casos de posibles ataques de tabeiróns. Pero as autoridades queren tapalos e dicir que foron accidentes con barcos, aínda que hai algunhas evidencias de que non é así. Cando a cousa se pon fea, saen de cacería moitos dos pescadores locais, e conseguen captura un tabeirón tigre de grande tamaño, e quedan moi satisfeitos, pero hai quen opina que o tabeirón que está atacando é moito máis grande ca ese.
Finalmente fórmase unha expedición para capturar o grande escualo. Está formada polo xefe da policía (Scheider), un xoven científico (Dreyfuss) e un vello lobo de mar (Shaw). Teñen caracteres moi distintos e nas primeiras horas e días cústalles entenderse entre sí, pero vanse facendo amigos. Van no barco "Orca", que é do mariñeiro, e que supostamente está adaptado para ese tipo de expedicións. Van atopándose co tabeirón, e descubren que é un tabeirón branco de 8 metros e 3 toneladas de peso, e que é moi intelixente. Consegue devorar ao vello mariñeiro, e está a piques de facelo cos outros dous, pero ao final conseguen matalo porque conseguen meterlle na boca unha bombona de osíxeno e dispáranlle para facela estoupar.
A min sempre me interesou bastante a mitoloxía. Dende que hai moitos anos lin a Ilíada e a Odisea, caín fascinado por esas historias, tráxicas e máxicas, en moitas ocasión incomprensibles pero con moito encanto. Pero nesta parte do planeta temos moito contacto coa mitoloxía grega e romana. Algúns ecos chegan da exipcia e dalgunha outra, pero case nada.
Pero mira ti por onde, hai uns anos chega ás miñas mans un libro titulado "Mitos nórdicos" escrito por Neil Gaiman, que polo visto é un autor de culto no mundo dos cómics e as novelas gráficas, mundo que eu descoñezo bastante. Tamén escribe contos e novelas, e esta obra case é un ensaio divulgativo.
Gustoume moito e paseino moi ben. Algo xa me ía soando porque creo que ultimamente estanse facendo películas baseadas nesta mitoloxía, e eu incluso vin algunha. Ao mellor digo unha barbaridade, pero xuraría que esas películas forman parte da galería de superheroes de Marvel, que nos últimos anos están botados ao monte, despois do dominio de DC das décadas anteriores.
Algunha vez pareceume escoitar que Tolkien viñera a Galicia ou lera algunha obra sobre toponimia e antroponimia galega para incluíla nas súas obras. Non son experto nin en toponimia galega nin na obra de Tolkien, pero esa referencia sempre me pareceu absurda, porque levo toda a vida vivindo en Galicia, e o que eu lía na obra de Tolkien non me lembraba absolutamente nada a esta terra. Pero este libro que acabo de ler si que me lembrou moito ás obras de Tolkien. Así que, sendo Tolkien inglés, paréceme máis lóxico que botara man da mitoloxía nórdica, que lle quedaba máis cerca. E despois do que acabo de ler, a influencia semella clarísima.
Sobre a mitoloxía nórdica, só dicir que claro, ten moitos deuses e deusas, xigantes, elfos e enanos (non vos lembra isto á obra de Tolkien??), e pasan cousas moi raras para os humanos, obviamente. Do amplo panteón de deuses destacan tres: Odín, Thor e Loki. E o que máis me chamou a atención é que Loki é un deus moi astuto, retorcido, xoguetón e moi perigoso. De feito, acéptano na morada dos deuses porque o seu enxeño ás veces resolve algún problema, pero principalmente crea problemas e está moi mal considerado polos demais deuses. Non lembro ter lido nada parecido en ningunha outra mitoloxía, o recoñecemento de que un dos deuses era malo e problemático. Curioso.
Esta película non a proxectaban en ningunha televisión nin cine, senón que a tiña eu nunha colección de películas antigas que me cederon hai varios anos. A trama soábame bastante, así que supoño que debín vela completa hai tempo, pero nunca está de máis refrescar a memoria, cando pode valer a pena o esforzo.
A película foi dirixida en 1944 por Frank Capra. A super-estrela da película é Cary Grant, aínda que hai outros personaxes que tamén teñen bastante protagonismo. Polo visto, el mesmo recoñeceu que non estaba demasiado contento da súa actuación, que máis ben era sobre-actuación. Do resto do elenco destaca lixeiramente Peter Lorre, que actuou en películas como "Casablanca". Pasa algo curioso co título. A tradución do orixinal sería "Arsénico e encaixe antigo", que foi o que se utilizou basicamente en Hispanoamérica. En España decidiron quitarlle o encaixe, e darlle algo de compaixón. Como pasa outras veces, o título en España é unha tradución máis disparatada, pero explica mellor a historia. Porque recoñezo que o do encaixe non o pillo, ao mellor as dúas señoras maiores levan roupas con encaixes, é unha posible especulación.
Un par de "adorables" velliñas están enchendo o seu soto de cadáveres de homes maiores e solteiros aos que, segundo a súa idea, pouco de vida xa lles queda (e menos se as coñecen a elas), e os envelenan dándolle de beber viño que leva arsénico. Niso se plasma a súa compaixón. O seu sobriño Mortimer descúbreo de casualidade, e intenta ocultalo como pode. Pero non resulta doado, porque as súas tías viven con outro irmán que está chalado e que se cre Theodore Roosevelt (isto fixo acrecentar o meu interese por ese presidente estadounidense, que debía ser algo peculiar). E por se non chegara con iso, tamén ronda por alí o seu irmán Jonathan, que sempre foi un mal bicho, que levaba décadas sen pasar por casa, e que volve por alí, entre outras cousas, para intentar ocultar un cadáver do seu último atraco. Pero claro, non sabe onde se está metendo. Tamén ronda por alí a policía, porque os veciños denuncian que o irmán chalado toca a corneta de madrugada, pero ao final se lles acumula o traballo.
En definitiva, unha comedia agradable de ver, como case todo o que se facía naquela época, pero recoñezo que algo ou bastante disparatada. Pero polo menos non é nada convencional, pasan cousas pouco habituais. Estou tamén de acordo con Cary Grant, penso que sobre-actúa bastante, non foi unha das súas mellores actuacións.
No espazo de cine clásico da 2 botaron hai pouco "Dolce vita", unha das obras mestras de Fellini. Eu creo que xa a vira hai tempo, pero agora mesmo teño dúbidas de se a vería enteira naquela ocasión. É unha película longa, de case 3 horas. Sóame o personaxe de Mastroianni, obviamente, que é o elemento común en toda a película, pero non moito máis. E agora mesmo non sei se se pode deber a que non a vira enteira no seu día, ou que me aburriu bastante, como nesta ocasión. Deixo anotado na miña cabeza non volver vela. Está claro que o cine italiano non é do meu agrado, e creo que a mesma opinión podo ter do país e da súa cultura e costumes. Iso si, facer turismo por alí é unha delicia, porque teñen un pasado esplendoroso.
A película foi dirixida por Federico Fellini en 1960. Polo que parece, Fellini inspirouse en sucesos reais que estaban pasando en Roma a finais dos anos 50. Xa que Marcello Rubini (o xornalista protagonizado por Marcello Mastroianni) é un xornalista de crónica social que se move moito pola Vía Véneto, os seus bares, as súas festas e o seu desenfreno. Houbo un equipo de cinco guionistas encabezados polo propio Fellini e no que incluso parece que estaba Pasolini, aínda que non consta nos créditos. O protagonista total é Mastroianni. Só hai un par de personaxes máis que aparecen de cando en vez, pero cun papel moi residual. E o resto só con aparicións fugaces, duns minutos ou esceas.
A estrutura da película non se parece nada ao habitual. Hai como unha sucesión de esceas, un epílogo, un prólogo e algún entremés intermedio. O único común a todas elas é a presenza de Marcello Rubini. Aparece de cando en vez a súa moza Emma, da que el pasa bastante, porque lle gusta moito máis Maddalena, coa que se lía de cando en vez, e lle gustaría facelo máis. E tamén aparece de cando en vez un colega seu fotógrafo de prensa chamado Paparazzo, que deu lugar á expresión "paparazzi".
Porque as historias que se contan son do máis variadas:
- Unha noite de paixón con Maddalena, coa que acaba deitándose en casa dunha prostituta á que coñeceron esa noite.
- Os escarceos cunha estrela internacional de cine protagonizada por Anita Ekberg (as famosos imaxes bañándose na Fontana di Trevi, que duran só uns minutos)
- O encontro en casa dun amigo intelectual chamado Steiner, que vida unha luxosa vida envolta en alta cultura. Pero ao final mata aos seus fillos e suicídase.
- Dous nenos que din que viron á Virxe cerca de Roma, e que provocan unha auténtica voráxine de crentes que os perseguen para que os libren das súas desgrazas.
- O pai de Marcello vai a Roma por negocios, atópase con el e vanse xuntos a un cabaret. Ao final, ao pai dálle un amago de infarto e volve para a súa terra.
- Hai unha estraña festa nun castelo, na que Marcello intenta ligar de novo con Maddalena, pero ela acaba pasando del
- Hai outra estraña festa caótica en casa dun colega, que aparece despois por alí, e decide botalos a todos.
Xa sen contar que a película comeza cunha escea totalmente sen sentido (se algo nesta película o ten) na que se ve dous helicópteros polo ceo de Roma: un leva colgando a estatua dun Cristo, e o outro leva a Marcello e a Paparazzo. Os helicópteros diríxense á Praza de San Pedro. E remata co final da última festa xunto a unha praia na que uns mariñeiros acaban de capturar unha manta-raia dun tamaño colosal.
No Vaticano dixeron que a película era obscena (e algo de razón non lles falta) e, por exemplo, en España non puido verse ata 20 anos máis tarde. Pero vaia, en xeral, paréceme un disparate maiúsculo. Aburriume bastante. Algúns opinan que é unha das mellores películas de todos os tempos. Non se pode negar que é algo ou bastante peculiar, e que algunhas imaxes son moi poderosas, pero a min non me atraen este tipo de códigos audiovisuais.
Cine de catástrofes aéreas, que filón!!! Parece que en Estados Unidos comezaron a facer películas deste tipo xa nos anos 50. Pero o clímax chegou nos anos 70, cando se fixeron varias da saga "Aeroporto", que normalmente levaban como apelido o ano no que se rodaban. Eu pensaba que esta película era unha parodia daquelas, e en parte é así, pero polo visto é claramente unha parodia de "Zero hour!", unha película de 1957 da que mercaron os dereitos, así que puideron copiar os nomes dos personaxes principais e diálogos completos. Curioso.
A película en cuestión foi dirixida e escrita en 1980 polo equipo formado por Jim Abrahams, David Zucker e Jerry Zucker (creo que se facían chamar ZAZ combinando as iniciais dos seus apelidos). O elenco é bastante coral e non destacan demasiado os papeis principais, porque o principal é estar dicindo e facendo tonterías o máis rápido posible. Actúan Robert Hays, Julie Hagerty, Leslie Nielsen, Robert Stack, Lloyd Bridges, Peter Graves e Kareem Abdul-Jabbar (outra estrela da NBA que se pon diante das cámaras, este aínda estaba en activo cando rodaron esta película).
E xa que dicir sobre o título, aínda que recoñezo que o reto non era doado. O título orixinal sería "Avión!" ou "Aeroplano!". En España decidiron poñer o famoso "Aterriza como puedas", que non casa demasiado pero hai que recoñecer que reflexa a trama principal da película. E en Hispanomérica decidiron ir un paso alén e titulala "E, onde está o piloto?", do que poderíamos dicir o mesmo, aparentemente disparatado pero non tanto.
Ted Stryker é un ex-piloto que tivo un desagradable accidente na II Guerra Mundial, no que el sobreviviu pero perdeu ao resto dos seus compañeiros. Ten unha relación coa súa moza Elaine, que e azafata nun avión, e están a piques de romper. Como último recurso, decide subir ao avión no que ela traballa esta noite, para intentar reconciliarse. Pero hai unha intoxicación alimentaria no peixe que cean moitos pasaxeiros e os pilotos, e non queda ninguén sano para aterrizar o avión. Entón Ted debe superar o seu medo a pilotar e, recibindo axuda dende o aeroporto e a torre de control, intenta aterrizar o avión de novo. Obviamente, todo isto aderezado con todas as tonterías que lembraredes, porque case seguro que a maioría da xente veu esta película.
Para rematar, dicir que a trama da película de 1957 é exactamente a mesma, só que non hai comedia nin parodia, suponse que é unha película totalmente seria (recoñezo que non a vin). Pero, polo visto, os diálogos dalgunhas esceas son exactamente iguais, e os protagonistas principais chámanse igual. Por certo, o papel principal era para o actor Dana Andrews, que nunha das películas da saga "Aeroporto" provoca un dos accidentes aéreos ao desmaiarse cando pilota un avioneta e chocar de fronte contra un avión comercial, creando un boquete na cabina e a morte dos pilotos (ou sexa, que este actor estaba moi asociado a catástrofes aéreas e desgrazas de pilotos de avión). E tamén dicir que, por raro que pareza, esta película botárona no espazo de cine clásico da 2. Parece que están baixando un pouco o umbral de calidade.
Oíra falar moi ben desta película, que reivindica unha vez máis o papel do bo xornalismo, que cada vez menos queda. Como trata sobre escándalos de pederastia na diócese de Boston durante o final do século XX, pensei que tería virulenta resposta por parte da Igrexa, pero parece que non, está ben considerada por eles, e agradecen o traballo honesto dos xornalistas que desvelaron eses abusos.
A película foi dirixida por Tom McCarthy en 2015. O elenco é moi coral e o único actor moi coñecido é Michael Keaton. A min tamén me soaba algo Rachel McAdams, pero sobre todo porque a vin noutra película hai un par de meses. Pero tamén hai que destacar a Mark Ruffalo, Brian D'Arcy James, Liev Schreiber, John Slattery ou Stanley Tucci. Algunhas desas caras soábanme, pero aínda non sei de que.
A película trata sobre o tema que xa desvelei antes. Pero non é detalle menor dicir que o título "Spotlight" (en España o conservaron, en Hispanoamérica decidiron cambialo por "En primeira plana") fai referencia ao nome da unidade de investigación do Boston Globe, polo visto a máis antiga de Estados Unidos. Ou sexa, catro ou cinco xornalistas que teñen unha pequena redacción no soto do edificio, e que non traballan con présas, senón que se dedican a investigar durante meses. E este pequeno equipo vese espoleado cando chega un novo director dende Miami, algo novato e no que non teñen demasiada confianza inicialmente, e lles pide que sigan investigando sobre unha columna que leu hai algún tempo, e que lle chamou a atención. Esa columna falaba sobre un sacerdote que podía ter cometido actos de pederastia na súa parroquia, e el pensaba que o tema podía dar de sí.
O equipo ponse a investigar, aparentemente sen moita paixón, pero segundo van entrevistando a persoas, van descubrindo que o escándalo é moito máis grave do que pensaban. E sobre todo, que o bispo de Boston estaba perfectamente informado, pero non estaba actuando e estaba facendo todo o posible por ocultalo. Obviamente, hai momentos de tensión no equipo, porque chegados a un determinado punto, uns pensan que hai que desvelalo xa, e outros opinan que hai que investigar un pouco máis para poder desmontar todo o sistema e acusar aos culpables.
Ao final, acaba sendo portada do xornal, comezan a recibir centos de chamadas de máis casos que aínda non coñecían, e o bispo é enviado a un cargo honorífico na curia romana. En calquera caso, xa digo que tanto a Igrexa estadounidense como a vaticana acabaron falando ben da película e agradecendo o labor honesto e profesional dos xornalistas para desvelar este escándalo. Tamén estaría ben dicir que a investigación tivo lugar a comezos deste século e milenio, e que se viu interrompida temporalmente polos atentados de Nova Iork do ano 2001.
Hai unhas semanas por fin puiden visitar o Museo Estrella Galicia, polo visto o primeiro museo da cervexa que se abre en España. Teño sorte de que ese significativo museo está a uns 15 minutos da miña casa, pero aínda así tardei 2 anos en poder visitalo. Xa hai tempo xurdiu a posibilidade de facer a visita guiada organizada pola empresa na que traballo, pero ao final non foi posible, creo que eramos demasiada xente e non era doado organizar os grupos e os horarios.
Eu xa tiña a experiencia de visitar dous museos da cervexa anteriormente. Seguramente dous dos que teñen máis fama en Europa: o da Guinness en Dublín e o da Heineken en Amsterdam. Case nada. Supoño que en países como Alemaña ou a República Checa, que xa visitei, teñen tamén museos e fábricas de cervexa que poden visitarse, pero non me cadrou. En todo caso, tiña o listón bastante alto.
A verdade é que non estivo mal. Aparte do feito de que a guía que nos tocou foi alumna miña no pasado, cousa que xa me pasa con bastante frecuencia en todo tipo de establecementos. Polo visto, nos poucos meses que estivo aberto antes da pandemia, os grupos que formaban eran dun máximo de 16 persoas. Agora só teñen 10 prazas en cada quenda, que son cada media hora. Botando contas, nunha tarde ía ser imposible que puideran atender a todas as persoas que traballan no meu colexio, pero coas cifras de antes da pandemia se cadra andabamos cerca. Supoño que esa foi a razón para descartar esta agradable visita.
Creo que se pode facer a visita por libre, a un prezo máis modesto, pero case nin a publicitan. O normal é a visita guiada con tiraxe (ou sexa, que a caña que despois degustas, a botas ti directamente do surtidor despois de que che expliquen a forma idónea de facelo). Pero podes tamén combinala con maridaxe de queixos ou de conservas. E a modalidade máis cara é o Tour 1906, que engade unha visita guiada á Coruña dese ano, co guía turístico Suso Martínez como estrela. Tendo en conta que nese ano tamén se fundou a Real Academia Galega e o Deportivo, foi un ano esencial para esta cidade.
Ao entrar danche unha pequena mochila que leva unha caixa de cartón cunha copa e un posavasos, que serán os que despois uses na degustación final. Aparte diso tamén hai cinco pequenos cilindros de cristal, nos que se gardan uns grans de distintas cebadas e lúpulos. E vanche explicando cousas sobre eles ao comezo da visita, e podes ulilos e ata comelos. E tamén vai un mini-punteiro, necesario nestes tempos de pandemia para poder interactuar con máis seguridade nas pantallas táctiles que hai en varios lugares.
Tamén se ve parte da fábrica actual funcionando, e noutra planta vense e poden probarse varios subprodutos e produtos intermedios da elaboración da cervexa. E así podemos comprobar como, ao comezo do proceso, aínda non sabe demasiado ben, pero segundo lle van engadindo ingredientes e realizando procesos, o sabor vai mellorando. Ao final, na última planta, a degustación, con vistas a través dun ventanal. A mágoa é que as vistas son a un polígono industrial e a unhas avenidas e autovías sen moito atractivo visual, coas vistas que hai nesta cidade. Lembro que as vistas na Guinness podían ser fantásticas, se non fora porque Dublín me parece unha cidade bastante fea. E que na Heineken daban a unha praza con árbores, pero en Amsterdam tamén había sitios moito máis interesantes.
Oíra falar moito desta película, e tiña ganas de vela. E unha vez vista, paréceme aínda máis interesante, porque a historia non é moi convencional, e os personaxes e relacións entre eles son moi complexas. Acabo de ler na Wikipedia que a historia, sendo de ficción, está baseada nunha historia real do mesmo cariz, o cal me deixa aínda máis flipado. Hai xente pa tó.
E xa non digamos o baile co título. Eu teño o feo vicio de poñer aquí a tradución ao galego do título que se usou en España, pero neste caso non é moi doada, así que optei por traducir o orixinal en inglés. En España puxeron "Eva al desnudo", que pode ter certa lóxica, porque todo xira en torno á complexa personaxe de Eva. En México tamén a titularon "Falemos de Eva", e o máis incrible é que en Arxentina e México de novo (por que lle puxeron dous títulos??) a titularon "A malvada", que xa non me gusta nada, porque desvela demasiado, e quítalle moita chicha á historia dende o comezo.
A película foi dirixida en 1950 por Joseph Leo Mankiewicz. Falar do elenco é complexo. Teoricamente, as dúas estrelas máximas da película eran Bette Davis e Anne Baxter. Pero resulta que teñen moita importancia na trama tamén os personaxes protagonizados por Gary Merrill, Hugh Marlowe, Celeste Holm e George Sanders. E tamén teñen certa presenza, aínda que menor, Thelma Ritter, Gregory Ratoff e Marilyn Monroe.
A historia é bastante complexa, con personaxes profundos e retorcidos. Eva Harrington (Anne Baxter) é unha gran admiradora dunha actriz de mediana idade chamada Margo Channing (Bette Davis), presume de ter visto todas as súas actuacións todos os días. Diso entérase na porta do teatro Karen Richards (Celeste Holm), amiga da actriz, e vendo que parece unha muller moi humilde e amable, decide introducila no camerino da estrela, para que poida coñecela en persoa, cousa que obviamente marabilla á admiradora. No camerino tamén están Bill Sampson (Gary Merrill), parella da actriz e director da obra, e Lloyd Richards (Hugh Marlowe), marido de Karen e autor da obra que se representa. E por último, tamén no camerino, tamén estar Birdie (Thelma Ritter), sirvienta de Margo, que é a única que sospeita algo raro de Eva ao coñecela, porque os demais fican marabillados coa súa personalidade e o que conta da súa triste vida. Esta é a primeira potente escena, que dura bastante, e na que se presentan moitos dos personaxes principais.
Entón Margo decide contratar a Eva como secretaria e axudante para todo, e fai o seu traballo cunha profesionalidade excepcional, e como segue tendo un carácter moi afable, gáñase o cariño de todo o mundo con facilidade. Pero van pasando cousas e Margo e Eva vanse distanciando algo, porque Margo comeza a sentir algo de celos. E o cisma xurde cando Margo é convocada para un ensaio, chega moi tarde (algo que era habitual nela) e Eva, que xa estaba alí, ofrécese para substituíla, porque ao ver tantas veces a obra xa a sabía de memoria, e todos alucinan co ben que actúa. Como nese ensaio están presentes o director, o autor e o produtor da obra, xa están pensando en facer obras específicamente para Eva, ou que substitúa á propia Margo. Non é detalle menor que ese ensaio teoricamente era para facerlle unha proba á actriz Claudia Casswell (Marilyn Monroe), que supostamente era a amante de Addison DeWitt (George Sanders), un crítico teatral que é odiado por todo o mundo, pero que ten bastante poder.
Nese momento comezan a verse as verdadeiras intencións de Eva, que non son outras que converterse nunha estrela do teatro (e o consegue), pasando por enriba de quen sexa. Está a piques de romper as parellas do dramaturgo e do director, porque supostamente quería casarse con algún deles, pero ao final non o consegue. Ao final o único que a acepta é Addison, e ela tamén acaba aceptando, aínda que os dous saben que esa parella funciona máis polo interese mutuo na profesión que polo amor e cariño. E na última escea, no hotel, despois de recibir un importante premio, Eva atópase cunha sirvienta que tamén a admira moito, así que vemos como a roda segue xirando, e ela pode ser a seguinte vítima.
No meu arrebato cinéfilo dende que comezou a pandemia, vin un lote de películas do oeste americano cuxo título comeza coa palabra "río". Penso que unha das poucas que me faltaba (algunha outra haberá por aí, seguro) era "Río Bravo", e ademais é das máis famosas. Soábanme bastante algunhas esceas, así que seguramente xa a vira no pasado, pero non estivo mal repetir. Iso si, era un exemplo máis desas historias que tanto gustan aos estadounidenses, de "só ante o perigo" dun sheriff que representa o ben, ante o mal que se achega cada vez máis.
Esta película foi dirixida en 1959 por Howard Hawks. Tiña un elenco bastante coñecido, con John Wayne, Dean Martin, Walter Brennan (que ganou tres Oscars por actor secundario en torno aos anos 40) e Angie Dickinson. Tamén andaban por alí Ward Bond e un tal Ricky Nelson, que ten un papel destacado na película, e que comezaba a ser un ídolo de adolescentes no país, pero non me soa que tivera moito máis éxito, polo menos no cine.
A historia non ten moita chicha. Hai un cacique local que pretende manexalo todo (bastante habitual neste xénero de películas), e un irmán seu, que tamén é bastante chulo, mata a un tipo nun bar diante do sheriff e dun colega deste. Polo tanto, méteno na cadea do pobo. Ao cacique non lle parece ben, e comeza a presionar ao sheriff e os seus axudantes para que o liberen antes de que chegue alguén con autoridade do Estado e o leve para xulgar. Non ten moito máis.
Ao final, para defenderse da presión do cacique e os seus matóns, está o sheriff (John Wayne), un colega seu alcólico pero que foi gran pistoleiro (Dean Martin), un vello coxo (Walter Brennan), e un rapaz novo que tamén parece bo pistoleiro (Ricky Nelson). Ao final ganan os bos, supoño que xa o intuíades.
Sen grandes pretensións, pero como películas de entretemento, a saga de Conan pode pasar o filtro. Polo tanto, pouco tempo despois da que iniciaba a saga, "Conan o bárbaro", botaban na televisión "Conan o destrutor", e deille unha oportunidade, pero tampouco sen grandes expectativas pola miña parte, xa digo.
Foi dirixida en 1984 por Richard Fleischer, e os papeis principais foron para Arnold Schwarzenegger, Grace Jones, Olivia D'Abo e Will Chamberlain (si, a estrela da NBA, que xa estaba retirado e tiña case 50 anos). A verdade é que a película non é gran cousa, pero afonda nese universo mítico difícil de ubicar no tempo e no espazo, aínda que moitas cousas lembran en parte á escura Idade Media, e cunhas paisaxes bastante flipantes, sobre todo desérticas. Faime graza que, polo visto, esta continuación da saga tivo bastante menos éxito que a primeira, e moitos o achacan a que había bastante menos sangue que na outra.
A historia é tan simple como sempre neste tipo de películas. Conan e un colega son apresados por unha malvada raíña, e son enviados xunto coa sobriña da raíña, un ser anxelical, e parte da súa escolta, a conseguir uns obxectos máxicos. De camiño ao seu obxectivo, atópanse cun mago e unha loitadora que se unen á expedición, e viven varias aventuras moi máxicas, pero finalmente conseguen os obxectos que buscaban. Eses obxectos eran necesarios para espertar a un deus cuxa estatua tiñan no seu palacio, pero a diferenza do previsto, espertalo non trae máis que novas desgrazas, que casualmente acaban matando a todos os malos, e os bos líbranse polos pelos.
O outro libro que lin mentres acompañaba na ABAU ao alumnado do meu colexio foi "Soños eléctricos" de Ramón Caride Ogando. É o volume número 82 da famosa colección Biblioteca Galega 120, que editou A Voz de Galicia hai xa case 20 anos. Non semellaba moi longo, estaba dividido en capítulos de tamaño asequible, e antes de comezar non tiña moi claro se era unha novela ou un feixe de relatos. Tiña máis ou menos claro que a temática era de ciencia ficción, e iso sempre é un atractivo máis para min.
Pero resultou ser unha novela breve. A historia xira en torno a un estraño personaxe chamado Stevo Dadik, bastante controvertido. Nunha sociedade avanzada, comeza sendo unha especie de artista transgresor, que a pesar de ter dereito a vivir nos niveis superiores da sociedade pola súa orixe, elixe descender a niveis máis populares e presentar unha proposta musical e estética revolucionaria, que é mirada con moita desconfianza polos gobernantes. Despois marcha da cidade xunto á súa moza Lumia e ten que sobrevivir no duro deserto, aínda que o consegue. Os gobernantes intentan atopalo e están intentando clonalo, porque agora comprenden que é o xerme da futura humanidade.
Como tantas obras deste xénero, é unha sociedade distópica que fai pensar moito cara onde nos diriximos.
Na segunda semana do mes de xuño tocoume por primeira vez acompañar á ABAU ao alumnado do centro no que traballo. Como xa sabía que non era un traballo demasiado esixente, decidín levar lectura, aínda que fora lixeira, sobre todo para os momentos nos que tiña que estar dentro das aulas e non podía saír. Pensei que unha boa idea sería escoller libros de relatos, porque non tiña eu moi claro se ía ser capaz de ler con proveito unha novela máis longa. Os intres de lectura ían ser moi fragmentarios.
O primeiro dos libros que lin foi "Sete de Biblos", o último dos 50 títulos da Colección Mandaio editado por Biblos Clube de Lectores, que ofrece obras en galego e portugués principalmente. O libro componse de sete relatos, escritos polos sete autores que gañaron o Premio de Novos Autores convocado por Biblos. Eses sete autores son Iria López, Alberto Ramos, Patricia Casas, Berta Dávila, Pablo García, Elena Veiga e Iria Morgade. Anos despois, a única deles que parece afianzarse na profesión é Berta Dávila, autora nova pero xa consagrada e que leva moitos premios. O resto apenas publica, que eu saiba.
Case un mes despois, teño que recoñecer que non lembro de que trataba ningún dos relatos, e iso debe ser indicio de algo. Naqueles días que os lin, uns gustáronme máis e outros menos, como sempre pasa neste tipo de obras. Pero a voráxine do mes de xuño fixo que esquecera todo o que lin deste libro. Lin outro libro máis aqueles días, e dese outro si lembro algo.
Esta historia sempre me pareceu interesante, pero creo que nunca conseguira ver a película completa. Esta vez si o fixen, pero unha vez vista, pareceume algo lenta de máis. E o feito de converter esta historia nun musical non me parece demasiado apropiada, aínda que tamén é certo que estaba baseada nun musical de Broadway que tivo moito éxito. Como conclusión direi que, como musical, non me gustou, pero iso tampouco é tan raro, son máis ben poucos os musicais que me gustan.
Contar a traxectoria da obra dá moito de sí. Comezou sendo unha obra de teatro titulada "Pigmalión" da autoría de George Bernard Shaw. Debeu gustar moito e houbo varias versións cinematográficas e teatrais. Pouco antes desta película que comentamos hoxe, houbo unha versión musical de moito éxito, e decidiron convertela en película usando as mesmas cancións e libreto. Supoño que Shaw non a escribiu como musical, obviamente.
A película foi dirixida en 1964 por George Cukor. Os dous papeis principais foron para Rex Harrison e Audrey Hepburn. No teatro, estaba protagonizada por Rex Harrison e Julie Andrews. Pero parece que decidiron prescindir de Julie Andrews porque era famosa no teatro pero non en cine. Casualmente neste mesma época faríase moi famosa no cine por "Mary Poppins". Do resto do elenco destaca Wilfrid Hyde-White, actor ao que vin moitas veces pero non sabía nin como se chamaba. Un detalle que me resultou curioso é que Audrey Hepburn foi dobrada nas cancións pola cantante Marni Nixon, a mesma que dobrou a Natalie Wood en "West Side Story".
Por se non o sabedes, a obra trata dun profesor de fonética que aposta cun amigo seu, tamén experto no tema, a que é capaz de instruír a unha florista analfabeta dos suburbios de Londres para finxir ser unha dama da alta sociedade nun período de tempo breve, de só uns meses. Polo visto, a George Bernard Shaw preocupáballe moito a calidade do idioma inglés falado polos propios ingleses, e escribiu a obra para sensibilizar sobre o tema. A conclusión que se saca ao final é que o profesor só utiliza á florista para demostrar a súa pericia profesional, pero non se preocupa o máis mínimo de se a florista é feliz ou non, é un monicreque nas súas mans.
O final de curso debeu ser bastante intenso, porque pasei todo o mes de xuño sen escribir nada neste blog. Retomo agora, ao comezo das vacacións. Xa vira esta película hai algún tempo, como 10 anos, pero deixoume boa lembranza, así que non o pensei cando vin a oportunidade de vela de novo. Hai que recoñecer que ten bo ritmo e que a trama sáese un pouco do normal.
A película foi dirixida en 1994 por James Cameron (xusto antes de "Titanic") e os actores máis coñecidos do elenco son claramente Arnold Schwarzenegger e Jamie Lee Curtis, o resto son secundarios non demasiado coñecidos, agás Charlton Heston, que aparece só nunha escena, se non lembro mal. Por certo, o título orixinal sería "Mentiras verdadeiras", que foi o que puxeron en Hispanoamérica, en España decidiron ser máis creativos.
A historia trata dun home que realmente é espía, pero fai crer á súa familia que é un aburrido comercial. Debido a iso, a relación coa súa muller e a súa filla viase alonxando. Un día, intentando corrixir iso, averigua que a súa muller ten unha aventura cun tipiño que inicialmente tamén parece ser espía, pero que realmente acaba sendo un pardillo que se fai pasar por espía, cando realmente vende coches usados.
O verdadeiro espía consegue romper esa relación da súa muller, pero decide propoñerlle, sen que ela o saiba, que pase a colaborar coa espionaxe do seu país para a súa actual misión, que é impedir un perigoso tráfico de armas nucleares para uns yihadistas que queren atentar contra os Estados Unidos, como sempre.
Pois o dito, que esquecendo todo o tufillo fascistoide estadounidense que destila a película, resulta agradable de ver, porque ten un bo ritmo, e porque resulta interesante ver a cantidade de mentiras e enganos que utilizan moitos dos protagonistas para desenvolver as súas actividades convencionais.
