Esta historia sempre me pareceu interesante, pero creo que nunca conseguira ver a película completa. Esta vez si o fixen, pero unha vez vista, pareceume algo lenta de máis. E o feito de converter esta historia nun musical non me parece demasiado apropiada, aínda que tamén é certo que estaba baseada nun musical de Broadway que tivo moito éxito. Como conclusión direi que, como musical, non me gustou, pero iso tampouco é tan raro, son máis ben poucos os musicais que me gustan.
Contar a traxectoria da obra dá moito de sí. Comezou sendo unha obra de teatro titulada "Pigmalión" da autoría de George Bernard Shaw. Debeu gustar moito e houbo varias versións cinematográficas e teatrais. Pouco antes desta película que comentamos hoxe, houbo unha versión musical de moito éxito, e decidiron convertela en película usando as mesmas cancións e libreto. Supoño que Shaw non a escribiu como musical, obviamente.
A película foi dirixida en 1964 por George Cukor. Os dous papeis principais foron para Rex Harrison e Audrey Hepburn. No teatro, estaba protagonizada por Rex Harrison e Julie Andrews. Pero parece que decidiron prescindir de Julie Andrews porque era famosa no teatro pero non en cine. Casualmente neste mesma época faríase moi famosa no cine por "Mary Poppins". Do resto do elenco destaca Wilfrid Hyde-White, actor ao que vin moitas veces pero non sabía nin como se chamaba. Un detalle que me resultou curioso é que Audrey Hepburn foi dobrada nas cancións pola cantante Marni Nixon, a mesma que dobrou a Natalie Wood en "West Side Story".
Por se non o sabedes, a obra trata dun profesor de fonética que aposta cun amigo seu, tamén experto no tema, a que é capaz de instruír a unha florista analfabeta dos suburbios de Londres para finxir ser unha dama da alta sociedade nun período de tempo breve, de só uns meses. Polo visto, a George Bernard Shaw preocupáballe moito a calidade do idioma inglés falado polos propios ingleses, e escribiu a obra para sensibilizar sobre o tema. A conclusión que se saca ao final é que o profesor só utiliza á florista para demostrar a súa pericia profesional, pero non se preocupa o máis mínimo de se a florista é feliz ou non, é un monicreque nas súas mans.
Saúdos.
Ningún comentario:
Publicar un comentario