Tiña bastantes ganas de ver esta película, máis que nada porque moitas das cancións da súa banda sonora sóanme e non me desagradan demasiado (calquera canción mediocre dos anos 70 é mellor que a inmensa maioría do que se fixo nos últimos 30 anos, na miña opinión). Pero dábame algo de medo que fora unha película de baile, actividade que non me agrada en absoluto. Así que a decisión era arriscada, pero non saíu demasiado mal.
A película foi dirixida en 1977 por John Badham e, como xa saberedes todos, o protagonismo total e case absoluto foi para John Travolta. Tiña pouco máis de 20 anos e xa era un ídolo xuvenil en Estados Unidos debido a varias series de televisión, pero xa deu un salto sideral cando protagonizou esta película e ao ano seguinte fixo "Grease". Pero mira ti por onde, a partir de aí caeu no esquecemento ata mediados dos 90 cando fixo "Pulp Fiction". O resto do elenco é moi descoñecido. A súa parella de baile principal, protagonizada por Karen Lynn Gorney, dedicouse máis ao teatro e a música, e apenas triunfou no cine máis alá deste papel. Pero xa aviso: a película trata bastante máis que do baile, e por iso non me desagradou.
Tony Manero é un xoven que vive nunha zona de Brooklyn algo deprimida. Traballa nunha tenda de pinturas e cáelle moi ben ao xefe e aos clientes. Pero ten unha familia algo triste, que non se soportan entre eles, e teñen moitos complexos. A súa principal alegría é o seu irmán maior, que é sacerdote, pero mira ti por onde, xusto neste momento decide deixar o sacerdocio, porque ten unha clara crise de vocación. Iso, ademais de frustrar á familia, sobre todo á nai, fai que se culpen aínda máis entre eles.
Pero para Tony a máxima ilusión é ir os sábados pola noite á discoteca do seu barrio "Odisea 2001" para bailar. Alí é un líder moi aclamado. Unhas cantas rapazas xiran ao seu redor para bailar e deitarse con el, pero el pasa bastante delas (vaia, máis dunhas que doutras). Nun determinado momento queda deslumbrado por unha rapaza que baila alí, pero non sempre, que se chama Stephanie, e intenta formar parella de baile con ela, e máis cousas se ela se deixa.
Pero ela non se deixa en absoluto. Tamén é do mesmo barrio, pero xa traballa en Manhattan e codéase con artistas famosos, ten un nivel cultural moi superior ao de Tony. Quere marchar do barrio e da súa mediocridade e aspira a unha vida mellor, que alí non poderá ter (un pouco clasista a mensaxe, si). Ao principio a Tony non lle gusta nada esta forma de pensar, pero vai vendo, aos poucos, que no seu barrio e na "súa" xente hai moita hipocresía, e tamén comeza a pensar en saír do barrio e progresar na vida vendo outras cousas.
Ou sexa que, aparte da mediocridade da súa familia e a do seu barrio, moi ensimesmado, as relacións entre etnias tampouco é moi limpa. Por exemplo, a súa pandilla ten unha pelexa bastante bestia nun local de portoriqueños simplemente porque un dos seus colegas, que estaba no hospital porque lle deran unha paliza antes, dixo que "probablemente" foran uns portoriqueños cos que xa tiñan rivalidade anterior. E no último concurso de baile, dánlle o premio a Tony e Stephanie, e el cabreado entrégallo a unha parella de portoriqueños recoñecendo que o fixeron moito mellor. Aí decátase da mediocridade do seu entorno, e madura de súpeto para decidir que ten que marchar dalí.
Saúdos.
Ningún comentario:
Publicar un comentario