Vin esta película hai moitos anos, probablemente na miña infancia ou adolescencia, e deixoume moi boa sensación, pero apenas lembraba como era. Vin hai pouco que a botaban nunha das cadeas fascistoides da televisión en España, e como sei que aí repiten con certa frecuencia, sabía que non ían tardar moi en repetila. A ciencia ficción gústame moito e as películas con paradoxas temporais tamén, así que o tiña todo para triunfar.
A película (da que non entendo moi ben por que lle puxeron ese título) foi dirixida por Don Taylor en 1980. No seu elenco destacan Kirk Douglas, Martin Sheen, James Farentino, Katherine Ross e Charles Durning.
O portaavións Nimitz sae da súa base en Hawaii en misión rutinaria. Ao pouco de saír, achégase a eles unha tormenta totalmente imprevista e da que non había noticia, que resulta ser moi diferente ás habituais, e que durante uns segundos ou minutos parece tolear a todo o mundo con ultrasons (na Wikipedia din que é un "burato de verme"). Cando súbitamente pasa esa tormenta, todos os aparellos semellan funcionar ben, pero están estrañados porque o radar non detecta nada nas súas cercanías (antes da tormenta si o facía), e pareceron perder as comunicacións co exterior, o pouco que reciben non ten sentido.
Saen avións de recoñecemento a sacar fotos de lugares cercanos, outros avións crúzanse con avións xaponeses moi antigos, outros localizan un iate estadounidense antigo navegando e na radio captan programas de humor protagonizados por artistas que xa están xubilados. E finalmente o radar detecta os barcos e avións que protagonizaron o ataque a Pearl Harbour, que provocou a entrada dos Estados Unidos na Segunda Guerra Mundial. Non queren crelo, pero todo parece indicar que a tormenta provocou que viaxaran 40 anos atrás.
Nese momento comezan a dubidar sobre o que deben facer. Do iate estadounidense, que foi destruído polos aviadores xaponeses, traen a un senador e a súa secretaria, e tamén traen a un deses aviadores, despois de ser derribado. Claro, cando suben ao barco de 40 anos máis tarde, non entenden nada. O senador esixe ser levado a Pearl Harbour. Simulan que o están facendo, pero lévano a unha illa deserta con provisións, pero debido a un desafortunado incidente provocado polo senador, estoupa o helicóptero no que viaxaran ata alí, e quedan alí só a secretaria do senador e un dos altos mandos do portaavións, que dirixía esa operación de devolver ao senador a terra.
Cando os atacantes xaponeses están xa achegándose a Pearl Harbour e o capitán do portaavións está preparando todo para atacalos (co que iso podía significar na paradoxa espacio-temporal), volve a tormenta inicial que os devolve de novo aos anos 80. O capitán ten que dar moitas explicacións sobre as razóns polas cales o maior portaavións da Armada estivo uns días perdido no mar.
E para rematar coa paradoxa temporal, o personaxe protagonizado por Martin Sheen, que facía simplemente de observador da Mariña para ver se todo funcionaba ben no barco, baixa do mesmo xunto co can que trouxeran do iate o senador e a súa secretaria. O can comeza a correr cara a unha limusina que o está esperando. O chófer da mesma dille que quere falar con el o propietario da empresa que deseñou case todo o barco, e que xa viñera a despedirse cando marchaban de ruta, pero non se deixou ver. Cando entra na limusina, descubre que as dúas persoas que están alí son o alto mando do portaavións e a secretaria do senador, cuns 40 anos máis, os que supostamente pasaran dende que os deixaron naquela illa deserta.
Saúdos.
Ningún comentario:
Publicar un comentario