No 2014 publicouse este interesante libro. Eu debín mercalo naquela época ou pouco despois. Pero dada a súa estrutura, mentaliceime para a súa lectura lenta e fragmentaria, sen medo a perder a súa esencia. Remateino estes días, debín pasar 2 ou 3 anos léndoo, pero todo este misterio aclararase agora mesmo.
Foi publicado pola Universidade da Coruña, e as dúas coordinadoras son dúas profesoras desa universidade: Rocío Chao Fernández e María Dorinda Mato Vázquez. Consiste basicamente en breves biografías de centos de mulleres que destacaron no ámbito das Artes e as Ciencias, áreas nas que a muller tivo unha certa presencia pero que está case totalmente invisibilizada. Elas coordinaron case todos os capítulos temáticos, pero en varios encargáronse Roberto Suárez Brandariz e José María Mesías Lema.
Os capítulos nos que está estruturado son:
- Arquitectura e Enxeñería
- Astronomía
- Ciencias
- Cinematografía
- Escultura
- Fotografía
- Literatura
- Matemáticas
- Música
- Pintura
Deben ser en total algo máis de 400 biografías, así que non está nada mal. Dende logo, o propósito é moi noble e descúbrense cousas e persoas ben interesantes. Tamén é certo que o libro non é perfecto e ten algúns defectos, pero poden ser comprensibles ao abranguer tantos campos diferentes. Aínda así, vin algunha cousa algo estraña, como algunha biografía repetida, porque non detectaban que unha muller tiña apelido diferente de solteira e de casada (pasa moito na cultura anglosaxona), algunha figura que se cadra non estaba encadrada na categoría temática na que máis destacou, e algún outro tema lingüístico, como palabras ou frases en castelán (non sería raro que algunha biografía ou fragmento sexa unha tradución doutra, e tampouco é pecado), ou incluso máis raras, o que pode facer pensar en tradución do inglés cun tradutor automático, co perigo que iso ten.
Pero vaia, en xeral, ben interesante, e este libro non sairá da miña casa, porque é unha obra de consulta útil para calquera momento.
Coido que esta película xa a vira enteira algunha vez, pero é unha desas comedias tan redondas, que un novo visionado de cando en vez nunca lle fai mal. Botárona no espazo de cine clásico da 2 e sempre é un pracer.
Aquí vou comezar co tema do título, que neste caso é un lío gordo, parece. O orixinal é "Some like it hot", que parece significar algo así como "A algúns gústalles quente" ou "A algunhas gústalles quente". Aínda que a palabra HOT me resulta algo confusa aí, porque nun diálogo fálase dun novo estilo musical que está tendo moito éxito, e que se chama o "hot", unha variante do jazz. Ao mellor o título fai referencia a iso, pero en calquera caso, non semella un título demasiado acertado, xa na versión orixinal. A versión española "Con faldas y a lo loco", e a galega "Con saias e a rachar" (copia da anterior) son moi frouxas, pero polo menos fan referencia á principal característica da historia, o travestismo de dous dos personaxes. E en Hispanoamérica a titularon "Una Eva y Dos Adanes" (sen comentarios) e "Algunos prefieren quemarse", que é a tradución máis parecida ao orixinal, pero que tampouco queda nada claro a que se refiren.
A película é do ano 1959. Foi dirixida por Billy Wilder, e as tres principais estrelas foron Marilyn Monroe, Jack Lemmon e Tony Curtis, escoltados por secundarios ben solventes. Parece que nas películas de Billy Wilder o máis importante era o equipo de guionistas, formado por el mesmo e o seu colega I.A.L. Diamond. Onte pareceume escoitar na presentación que estaba baseada en versións anteriores francesas e alemás.
Está ambientada no mafioso Chicago de 1929. Dous músicos que se ganan a vida na licenciosa vida nocturna do Chicago da época, teñen a desgraza de presenciar o asasinato dun mafioso a mans doutro aínda moito máis perigoso. Conseguen escapar, pero a partir de aí serán perseguidos para que non dean testemuña do que viron.
Por unha casualidade, conseguen fuxir a Florida durante unhas semanas para tocar nunha orquestra de "señoritas", pero para poder facer iso, teñen que disfrazarse de mulleres, facéndose pasar por unha tal Josephine e unha tal Daphne. Todo vai saíndo máis ou menos ben, pero quedan prendadas (sobre todo un deles) pola cantante do grupo, que é alcólica pero moi encantadora.
Chegan a Florida, e un deles, leva unha dobre vida para intentar seducir á súa compañeira cantante, facéndose pasar por un ricachón. E un vello ricachón de verdade namórase do outro membro da parella de músicos, sen decatarse dalgo bastante obvio, que é un home disfrazado de muller. Por unha casualidade, o mafioso de Chicago e a súa banda chegan ao mesmo hotel que que eles/elas tocan e durmen, e teñen que volver a fuxir.
En definitiva, unha comedia moi agradable e intelixente. Na presentación tamén me pareceu escoitar un comentario interesante: semella que Marilyn estaba tamén alcolizada no mundo real, e os tiña absolutamente desesperados, porque lles obrigou a repetir algunha toma moitas veces, polo visto era incapaz de memorizar o seu papel. Pero vaia, non sei canto hai de real ou de moito.
Da saga de Mad Max non vira ningunha completa. Pero polos fragmentos que vin das películas antigas, que xa teñen en torno a 40 anos, sempre tiven ganas de ver algunha, porque semellan interesantes e suxerentes (pero quen sabe, podo estar errado). Ademais, cando hai unha saga, sempre prefiro ver as películas máis antigas (especialmente a primeira), porque suponse que o seu éxito e posible acerto foi a que provocou a existencia da saga posterior.
Nos últimos meses, vin que botaban con insistencia nalgún canal da TDT española unha das últimas películas da saga. Concretamente esta, "Mad Max: Furia na estrada" (en Hispanoamérica "Furia no camiño"). Como non aparecía ningunha das outras, pois probei. Esta foi dirixida en 2015 polo australiano George Miller, que tamén dirixiu as dos anos 80, supoño que é unha das principais referencias do seu traballo. En canto ao elenco, eu só coñecía a Charlize Theron, e moi pouquiño a Nicholas Hoult, que polo visto é unha nova estrela que participou en moitas películas recentes de superheroes, e cousas así, pero ao que eu vin facendo de Jerome David Salinger nun biopic bastante interesante. De Mad Max fai un tal Tom Hardy que a min non me soa de nada, aínda que parece que tamén é unha estrela bastante destacada no cine actual. Pero é que eu aínda non me enterei de moitas desas figuras, non vexo moito cine dos últimos anos.
A historia, en xeral, é bastante plana. Claro, como sempre, hai moito transfondo. Estamos nun mundo futuro case desértico, despois dunha guerra nuclear. A auga e a gasolina son moi escasas e son os bens máis prezados.
Todo xira en torno a un lugar chamado A Cidadela, gobernada tiránicamente por un tipo chamado Immortan Joe, que tasa moitísimo a auga para todos os seus cidadáns, que o adoran e idolatran. Mad Max chega alí apresado polos seus bárbaros policías, como tantos outros. E unha súbdita moi importante de Joe, chamada Furiosa, sae da Cidadela en dirección a outra vila onde hai gasolina, conducindo un camión de guerra blindado e escoltado.
Nun determinado momento, dá un volantazo e xira totalmente de dirección. Por que fai isto tan inesperado? Porque leva ocultas a cinco rapaciñas novas e moi fermosas, que son as esposas de Immortan Joe, que queren escapar da Cidadela, e Furiosa axúdalles no seu obxectivo. Espero que o comentario anterior non soe a machista. Pero é que o contraste é brutal: no mundo que ilustra a película, todo o mundo está deforme, eivado, ten todo tipo de próteses. Pola contra, esas cinco rapazas son novas, parecen perfectamente sanas e desentonan completamente. De feito, creo que son as súas esposas porque pretenden que sexan nais dos sucesores de Joe (que tampouco hai por onde collelo, todo tipo de respiración asistida, próteses, un poema o señor...).
A casualidade fai que nesa caravana vai Mad Max, que consegue liberarse, e se une ás fuxitivas. E a película trata basicamente do camión no que van estas 7 persoas perseguido por unha sarta de bestias que van noutro tipo de vehículos, cadaquén máis salvaxe. Moita explosión, moito choque, en definitiva moita casquería.
Non sei, espero que algunha das primeiras películas da saga, se consigo velas algunha vez, me ofreza algo máis de chicha. De momento, moita pirotecnia pero pouco máis.
Este ano, a homenaxeada co Día das Letras Galegas foi Xela Arias, a quinta muller en case 60 anos. Dediquei algún tempiño desta fin de semana, co día da celebración tan cerca, en coñecer algo máis a esta autora, cuxo nome me soaba, pero non coñecía nada da súa vida e a súa obra.
Como todos os anos, aproveitei que nos xornais que me caen máis cerca publicaron suplementos ou monográficos sobre a autora, e linos todos xuntos, para concentrarme mellor e dispersarme menos. Nós Diario publicou un suplemento monográfico dunhas 50 páxinas. Ese outro famoso diario que se di galego publicou un suplemento de 20 páxinas (que substituíu esa semana ao típico suplemento cultural, que só ten 8), e tamén publicaron o típico libriño con biografía e escolma de textos, que neste caso lle encargaron á poeta e profesora Alba Cid.
Ademais pasou algo excepcional coa celebración deste ano. O Día das Letras Galegas é o 17 de maio. No pleno seguinte da Real Academia Galega (normalmente cae a mediados ou finais de xuño) deciden quen é o homenaxeado do ano seguinte. Pero no ano 2020 non puideron facelo, porque a pandemia impediu que se celebraran os típicos actos institucionais da Academia, que realmente para eles é o esencial. Non puideron facelos ata novembro. Moita xente pediu que o homenaxeado do ano 2020, Ricardo Carballo Calero, seguira tamén no 2021, pero en canto a Academia conseguiu dar os seus discursos habituais, xa lles entrou a presa. E en decembro, case no Nadal, decidiron que a homenaxeada deste ano sería Xela Arias. A industria editorial galega que está pendente desa decisión, que normalmente ten case 9 meses para editar as obras sobre a persoa homenaxeada, esta vez tivo que facelo en 4 ou 5. Iso é bastante estrés.
Pero parece que está sendo un grande éxito editorial. Semella que a obra e a imaxe de Xela, unha autora nova con estética roqueira dos 80, está chamando moito a atención, igual que no 2011 pasara con Lois Pereiro. Como autora se dedicou á poesía. Só publicou catro obras nos seus 41 anos de vida. Morreu dun ataque ao corazón repentino e inesperado, cando acaba de publicar o seu cuarto libro e estaba preparando a xira de presentacións. Parece que tamén tivo hepatite C, pero parece que non influíu na súa morte.
Estiven lendo algo da súa obra, e como é habitual coa poesía contemporánea, non conecto o máis mínimo. En xeral, xa me costa, pero é que ademais parece que a de Xela non semella nada doada de asimilar. Estou totalmente de acordo con esa opinión. Pero o importante é que se vaian coñecendo autores e autoras diversos, de diferentes estilos e sensibilidades.
Pois xa o dicía eu hai pouco. Se volvía cruzarme con outra película da saga "Star Trek", se cadra facía o esforzo de vela, e fíxeno, e sigo dicindo o mesmo. Non son unha marabilla pero entreteñen un lote, que nunca fai mal. Esta que vin onte ten varios títulos posibles. Na cadea de televisión simplemente a anunciaban como "Star Trek", pero na Wikipedia acabo de ver que recibiu títulos como "Star Trek XI", "Star Trek 2009", "Star Trek: un novo comezo" ou "Star Trek: o futuro comeza".
O caso é que non é doado seguir esta saga. Estiven vendo que, sen contar as series de televisión, só as películas, dende 1979 se facía unha nova película da saga cada 2-3 anos, aproximadamente. O lapso máis longo foi de 2002 a 2009. Precisamente nese ano 2009 comezou a que poderíamos coñecer como "nova xeración" desta saga con esta película. O novo director foi J.J. Abrams (que tamén fixo algunha das últimas de Star Wars), e o elenco cambiou por completo. Agora o capitán Kirk é Chris Pine, Spock é Zachary Quinto, Uhura é Zoe Saldaña, Sulu é John Cho, e así sucesivamente. A única reliquia da serie orixinal é Leonard Nimoy, que fai tamén de Spock nun estraño bucle temporal.
Como habitualmente, a trama é complexa, moi maniquea e moi espectacular en efectos dixitais. No pasado, unha nave da Federación ten un moi feo incidente cunha monstruosa nave duns romulanos, que están moi cabreados con Spock (a quen polo visto os da Federación din non coñecer). Esa terrible nave ten uns avances técnicos totalmente descoñecidos para a época que provocan a destrución total da nave da Federación. Claro, cando se ve iso, o normal é estrañarse de que ninguén saiba quen é Spock.
Pero pouco despois enténdese a confusión. Resulta que estes romulanos, por algunha destas cousas fantásticas que pasan nestas tolas películas de ciencia-ficción, cando estaban a piques de ser exterminados, deron un salto atrás no tempo coa avanzada tecnoloxía do seu momento. E iso significa que se meteron na época que non lles correspondía, coa súa nova tecnoloxía, que era moi avanzada para todos os demais, e querían vingarse dun tal Spock, que polo visto era o culpable da súa desgraza, cando ese tal Spock ou non nacera aínda ou o estaba facendo. Así que o lío está servido. De feito, naquela nave destruida da Federación estaba nacendo o capitán Kirk, e escapou da mesma aínda no ventre da súa nai uns minutos antes da destrución.
Pois iso, uns vinte anos despois, Kirk e Spock dirixen a nova nave estrela da Federación, a Enterprise, e volven enfrontarse de novo ao mesmo inimigo, que segue dando a matraca co mesmo tema que antes. Pero agora Spock xa existe, aínda que non pode saber exactamente por que lle culpan de algo que aínda non sucedeu. Por certo, estes romulanos están dirixidos por un tal Nero, protagonizado por Eric Bana. De todo este lío sae o Spock vello, que chega a cruzarse co capitán Kirk nun afastado planeta, e por un momento incluso se cruza co Spock novo (sen comentarios).
O que dicíamos, entretemento pero sen moitas pretensións. Seguramente pique cando apareza outra película da saga.
Olliño, que esta vez está na sección de cine, pero a vin na sala de proxección comercial, e iso pasa con moi pouca frecuencia agora. En calquera caso, podo testemuñar que a Cultura é Segura, porque fun un xoves ás 7 da tarde a Espacio Coruña (centro comercial prácticamente deserto) e estaba eu só na sala, así que podo asegurar que proxectaron a película para min.
Era esta unha película que non me chamaba excesivamente a atención, pero nas últimas semanas oín, vin e lin falar ben da mesma a tanta xente e tan diversa, que xa me convenceu. Iso si, asegureime de ir un día, hora e lugar no que seguramente houbera pouca afluencia, e non puiden estar máis acertado.
Pois si, é unha comedia lixeira, ben agradable e moi galega. Nós a entenderemos bastante ben, e polo que vin por aí nalgunhas críticas, bastante xente non galega parece que tamén a disfruta e saborea. Un dos aspectos máis salientables é que Ourense, capital e tamén algúns lugares da provincia, como o Ribeiro ou Allariz, son case un personaxe máis, e agradécese. Foi dirixida por un tal Toño López (a primeira vez que escoito ese nome, pero o fai ben), e suponse que as tres estrelas principais son Miguel De Lira, Xosé Antonio Touriñán e Federico Pérez. Pero as mulleres tamén o fan moi ben, Mela Casal, Iolanda Muíños, María Vázquez e Eva Fernández.
A historia non é demasiado complicada, vai de perdedores, ou sexa, cuñados. Os personaxes de Miguel de Lira e Touriñán son cuñados, porque as súas mulleres son irmás. O personaxe de Miguel de Lira vese nun lío moi gordo, cunha compañía de seguros pedíndolle moitos cartos porque foi o responsable de poñer unha madeira nunha residencia que acaba de incendiarse, e está intentando contactar coa empresaria que, aparentemente, o estafou. Case no mesmo momento, o personaxe de Touriñán ve como a súa muller lle pide o divorcio, porque non é capaz de lembrar a data da comunión da súa filla, xa que o equipo de baloncesto COB Ourense, no que el xogou hai anos, está a piques de ascender á ACB. Así que os dous están bastante pillados nese intre.
Intentan conseguir axuda por parte da empresaria estafadora, pero simplemente lles poñen en contacto co cuñado da empresaria, que é un chaíñas que non vale para nada e que non ten a máis mínima intención de resolver o problema, porque non sabe e ademais seguramente é imposible de resolver a esas alturas. Os outros dous cuñados deciden secuestralo e intentar pedir rescate, pero a empresaria non ten a máis mínima intención de pagalo.
Así que o secuestro remata e os tres fanse moi colegas, e crean un plan para intentar facerse cunha cantidade de cartos aínda maior da prevista que vai chegar polos suxos manexos da empresaria. A cousa remata ben, non digo máis, e ademais entre risos e o ascenso do COB (que realmente sucedeu hai uns 5 anos, vaia, case sucedeu). En definitiva, que se botan unhas risas sen moitas pretensións.
Si, si, isto precisa moitas explicacións, non sei por onde comezar. Por facelo por algún sitio, este mes en R teñen o canal Surf Channel en promoción. Ese tema non me interesa o máis mínimo, pero algún día mirei que tipo de contidos podían botar aí, e vin que tamén había películas (algunha haberá, supoño). E tamén me fixei que repetían cada 2-3 días a titulada "Os surfistas nazis deben morrer".
Iso lembroume algo. Hai un par de anos fun a un divertido concerto do grupo galego A Familia Caamagno, e tocaron unha canción titulada "Os surfistas nazis" (penso que a teño escoitado nalgún dos seus discos). No concerto dixeron algo sobre ela, que estaba baseada nunha película, ou algo así, pero esquecino completamente, ata que sucedeu o que contei no parágrafo anterior.
E cando ía vela hoxe, algún presentador dese canal falou algo sobre a película. Dixo que era dunha productora estadounidense chamada Troma, que se especializou en facer películas de serie Z, moi malas, sen apenas orzamento, equipos nin cerebro de ningún tipo. E iso tamén me soaba, un colega que lle molaban esas cousas faloume desa productora hai xa décadas. Así que se unían todos os puntos.
A película é do ano 1987 e é un auténtico desastre. A trama é totalmente absurda. Di que hai un terremoto na costa oeste dos Estados Unidos, e as praias de California quedan baixo o control e vixilancia duns surfistas nazis. É todo moi cutre, porque o grupo só o forman seis surfistas, e teñen un grupo doutros 6-7 nenos seguidores. Enfróntanse a unha banda de 3 surfistas samurais (orientais, claro), outros 3 que lles chaman Deseñadores, e outros 3 que lles chaman Tubeiros. Se cadra estou esquecendo a algunha banda, pero dá igual. A pesar de que todas se unen contra eles, danlles unha paliza a todos. Pero quen acaba con eles é unha vella muller negra, que se vinga de que os surfistas nazis mataron ao seu fillo, que defendeu a un neno na praia. Xa digo, toda unha experiencia.
Hai anos descubrín case de casualidade a un magnífico escritor español. Chámase Ignacio Martínez de Pisón, naceu en Zaragoza en 1960, e a finais dos 80 ou comezos dos 90, no Círculo de Lectores, promocionaron as súas primeiras obras, como fixeron con tanta outra xente. Eu merqueinas e alucinei bastante. Seguen por casa e algún día relereinas, aínda que seguro que xa non me causarán a mesma impresión. Durante estes 30 anos, merquei algunha obra máis, que apenas lembro, pero sei que me deixou boas sensacións. E hai case 10 anos merquei a que naquel momento presentaba, titulada "O día de mañá". Non lle tocou ser lida ata agora, hai moita competencia na miña estantería.
Trata sobre un personaxe chamado Justo Gil Tello. Chega de Aragón a Barcelona a comezos dos anos 60. Chega acompañado da súa nai impedida, que case non se entera de nada, e entrégase e desvívese por ela. Contacta con algún familiar lonxano, que lle vai facendo algún favorciño para localizar un pequeno lugar onde vivir e como conseguir os primeiros traballos. Justo é un tipo espabilado e vai progresando axiña, parece que ten moi boas dotes comerciais.
Pero sendo moi bo no tema comercial, é tamén moi ambicioso, e cando está metido nun negocio, sempre ve ideas para ir ampliando negocios e dedicándose a outras cousas, para intentar medrar. E iso fai que se convirta nun estafador, primeiro, que acabará denunciado por esa razón. E despois chegará a ser confidente da policía. E cando está niso, morre Franco, as pezas do taboleiro comezan a moverse, e incluso se mete nas cuadrillas neofascistas que se moven por Barcelona, con final tráxico a finais dos 70.
A historia está moi ben contada, porque xa o dixen, este escritor escribe moi moi ben. E é moi curioso o recurso dos narradores. Hai doce narradores diferentes, que son personaxes que tiveron máis ou menos contacto con el en Barcelona, e que van contando a historia de Justo ao relatar o contacto que tiñan con el. Un xeito moi intelixente de facelo. Recomendo a novela, e case calquera deste tipo, porque dubido que decepcione.
Había xa tempo que non ía ver exposicións. Un día destes, que tiven un día libre co que non contaba demasiado, que non ía mal tempo, e que se xuntaban varias exposicións na miña cidade que non tiñan mala pinta, fun de xira. E o resultado foi moito máis proveitoso do habitual. A exposición que ía clausurar uns días máis tarde resultou un auténtico fracaso para min, e outra que pillei de camiño tiña algunha cousa interesante, pero en xeral case nada.
Pero casualmente, as dúas exposicións que estaban (e estarán ata finais do verán ou comezos do outono) na Fundación Luís Seoane, son moi interesantes. E agrádame moito que sexa así, porque ese lugar me parece chulísimo, teño disfrutado moito vendo exposicións alí, e xa había tempo que non me pasaba.
Na planta baixa hai unha exposición sobre Lolita Díaz Baliño, irmán de Camilo, e tía de Isaac Díaz Pardo. Dedicáronlle o Día da Ilustración 2021. Non coñecía a súa obra. Sorprendeume moito a súa modernidade e como representaba á muller, de forma moi atractiva e suxerente.
E na planta superior había unha exposición sobre Víctor Moscoso. Aínda me soaba menos que a anterior. Vira algún cartel nalgunha axenda cultural, pero seguía sen saber de que estabamos falando. E tamén alucinei bastante. Foi unha das grandes estrelas do cartelismo da psicodelia, que tivo moito éxito nos anos 60 e 70, principalmente pola zona de San Francisco. Seguro que agora a todos vos veu á cabeza algún cartel daqueles concertos ou discos de grupos ingleses ou americanos daquela época, tan mareantes. Pois unha das figuras dese estilo era un tipo que naceu en Vilaboa, a carón da Coruña (creo que aínda está vivo, pero non podo aseguralo). A exposición remata dun xeito bastante espectacular. Hai unha sala na que se alternan luces de cores cada poucos segundos. Tal como estaban deseñados os carteis, e as cores das súas tintas, eses cambios de luz provocan animación nos carteis, porque fan que se vexan unhas figuras e se oculten outras. Bastante alucinante, si, pero funciona.Saúdos.
Neste blog falo moito de cine, porque dende o confinamento, aprendín a localizar as boas películas que botan na televisión. Pero esta non a botaban, senón que a tiña eu nunha colección de DVDs. Era unha noite importante e quería ver bo cine, e gastei un cartucho desa colección. Esta película xa a vira eu hai moitos anos, pero estes clásicos nunca cansan.
Esta versión da historia de Robin Hood debe ser seguramente a primeira que se levou ao cine. Foi dirixida en 1938 por William Keighley e Michael Curtiz. Comezou o primeiro deles (do que eu nunca oíra falar), pero botárono, porque a rodaxe ía moi lenta e non estaba gustando, e contrataron ao segundo, de orixe húngara (Mihaly Kertesz, entereime o outro día, non o sabía), que era moi competente e eficaz, rodaba ben e a gran velocidade, os estudios o adoraban. O papel principal foi para o australiano Errol Flynn, de Marian fixo Olivia de Havilland, e os principais villanos foron Basil Rathbone e Claude Rains. O resto de secundarios, moito menos coñecidos, pero moi resultóns. Pero seguro que moitas caras vos soarán, porque a película ten xa moitas décadas, e esa xente saíu en moitas producións.
A historia non ten moitas voltas, é moi coñecida, e como case sempre, está presentada de forma moi maniquea. Os malos son malísimos e non teñen máis que malas intencións. E Robin Hood é un bendito que non se equivoca nunca e só ten boas intencións. E por se non chegara con iso, xógase coa mitificación de Ricardo Corazón de León. Ou sexa, os anglosaxóns exportando os mitos da súa lenda. Pero a película é moi entretida, non se pode negar.
Soábame que Doris Day e Rock Hudson protagonizaran varias comedias con equívocos que tiveron un certo éxito na súa época. Agora acabo de enterarme que Tony Randall completaba o trío, e iso sucedeu en tres ocasións. Polo visto, "Confidencias a medianoite" foi a primeira desas tres películas. Decidín vela, a ver que tal resultaba.
Foi dirixida en 1959 por Michael Gordon, director que non me soa de nada. Efectivamente, ese trío é quen protagoniza, acompañados por Thelma Ritter, pero vaia, entre eles tres xira case todo, e Tony Randall está un pouco por detrás da parella.
Como sempre, hai lío co título en español. O título orixinal sería algo así como "Charlas de almofada". En España chamáronlle "Confidencias a medianoite", e en Hispanoamérica foi "Problemas de alcoba". Non estiveron demasiado acertados en xeral, sen ser un desastre.
O principal lío da historia parte dunha situación da que eu nunca oíra falar. Ao mellor sucedeu en Estados Unidos nalgún momento, ou se cadra nalgún outro sitio, pero non tiña noticias de nada parecido, e se foi así, paréceme algo absurdo. O caso é que, por falta de líneas telefónicas, dous usuarios teñen que compartir línea. Iso significa que, se un deles ergue o aparato e o outro está falando, o escoita perfectamente e pode intervir na conversa, e viceversa. Está claro que con este punto de partido, a historia xa dá moito de si.
Comparten línea unha decoradora solteira, sen apenas vida social e algo mona (Doris Day) cun atractivo e mulleireiro compositor (Rock Hudson, ai, que sorpresa se levaron algúns unhas décadas máis tarde), que ten a liña sempre ocupada e está flirteando coas súas numerosas conquistas.
O personaxe de Tony Randall fai de intermediario entre os dous, porque a coñece a ela, e está intentando conquistala, aínda que sen éxito; e o coñece tamén a el, e algo lle insinúa do tema, pero sen complicarse moito, porque teoricamente non a coñece a ela e non pode ter ningún contacto. Pero de forma totalmente casual, el a recoñece a ela nun restaurante, e intenta conquistala, con bastante éxito, ata que ela descubre quen é realmente.
Así que ese é o embrollo. Película algo ñoña, pero agradable de ver.
Na programación das distintas cadeas españolas, sobre todo dalgunhas fascistoides, botan de cando en vez películas protagonizadas por Burt Lancaster e o seu colega Nick Cravat (que non era mudo, aínda que nas películas non lle deixaban falar, porque tiña un rudo acento de Brooklyn), con moita aventura e acrobacia, porque viñan do mundo do circo. Son películas de consumo moi doado e un día destes deume por ver "O temible burlón". Sospeito que non tardará moito en caer algunha máis.
Foi dirixida en 1952 por Robert Siodmak e eles dous eran as principais estrelas. Polo que xa dixen, son películas de historia bastante simple e bastantes circenses, creadas sobre todo para divertir á xente vendo como eles dous daban chimpos dun sitio a outro. Vendo a ficha técnica, resulta que está como secundario Christopher Lee, a verdade é que non o lembro. Supoño que será un dos rebeldes, pero nin me fixei.
A historia non é moi complicada, aínda que ten algunha reviravolta algo estraña. O capitán Vallo e Ollo, estes dous tunantes, son dous piratas do Caribe no século XVIII. Capturan a un barón británico e pretenden negociar con el para conseguir moitos cartos. O trato consiste en finxir que comercian cun grupo de rebeldes que se opoñen ao goberno colonial británico, para facilitar o seu apresamento, e así conseguir a recompensa dos imperialistas. Un pouco estraño para un pirata caribeño, non si?
O caso é que, debido a eses tratos, acaban coñecendo ao principal líder dos rebeldes, aos seus seguidores, e á súa fermosa filla, da que se namora Vallo, como non podía ser doutro xeito. E tamén é previsible que acabe pasando o máis natural nestes casos, e é que os piratas se acaben unindo aos rebeldes contras os británicos, iso xa ten máis sentido, claro.
E a historia non ten moito máis. Hai algunhas cousas que chirrían un pouco. Por exemplo, nunha festa galante dos británicos, Vallo e Ollo fanse pasar polo barón e un marqués, e Vallo leva aínda posto un dos seus pendentes. Están todos cegos nesa festa? Por outra banda, eu non me fixei, pero na Wikipedia di que nunha escena cerca do final, vese ao lonxe un barco de cruceiro... non se deberon fixar no seu día.
Rematamos co lío do título en español, coma sempre. O título orixinal sería "O pirata carmesí", e na película refírense a el nalgún momento como o "pirata vermello". En Hispanoamérica titulárona "O pirata fidalgo" e en España "O temible burlón". Esta vez si que se lles foi a man.
Si, si, seguramente vos sorprenderá que vira esta película, incluso a min un pouco. Pero como xa dixen aquí hai pouco, cando vin de novo "Speed", na que un chalado terrorista estadounidense causaba o terror nun ascensor, nun autobús e finalmente nun metro (todo na mesma película), quedoume a malsana curiosidade de preguntame "se hai secuelas desta película, que se lles ocorrería?". E mira ti, que tiña interese por sabelo, por iso vin esta película, bastante mediocre, obviamente.
Foi dirixida en 1997 por Jan de Bont tamén (o mesmo director da primeira, tres anos despois, había que estirar o chicle). Sandra Bullock seguía por alí, pero esta vez non conducía nada, e o "mazas" de turno era Jason Patric, un policía de Los Ángeles, que xa sabemos que saben de todo. O terrorista chalado nesta ocasión é Willem Dafoe, que non ten cara de boa xente (aínda que en Platoon era dos máis decentes, e tamén fixo de Xesucristo). É un detalle desta saga que os chalados terroristas son sempre estadounidenses chinados porque os botaron dunha empresa, porque non lles pagaron o que crían xusto, e tontadas similares. O resto de secundarios son, polo menos para min, totalmente descoñecidos, e seguramente esquecibles.
Pois nada. Que o personaxe de Sandra Bullock, despois da tensión da primeira película, quere irse de vacacións co seu novo mozo, que tamén é policía de Los Ángeles, como o Keanu Reeves da primeira parte. E deciden coller un cruceiro (primeira dúbida resolta, agora toca un barco). Chamoume a atención que o cruceiro que collen é bastante pequeno, creo. Porque onde eu vivo, na Coruña, vemos transatlánticos con frecuencia, e o desta película era diminuto (tendo en conta as cafradas que lle ían facer, supoño que colleron un vello e pequeno, para destrozalo durante a rodaxe). E na recepción aos viaxeiros, vese algo flipante, que son actuacións en directo de Carlinhos Brown e UB-40.
Pero esta parelliña teñen a mala sorte de coincidir na viaxe cun ex-empregado da empresa que fleta os cruceiros, que está chinado con eles, e que quere destruír o barco. Como é informático, quere controlar o barco dende o seu camarote, e conségueo. Con distintas sabotaxes, lanza o barco a toda máquina contra un petroleiro que está ancorado xunto a unha illa do Caribe. Esquívano de casualidade, pero o que xa non poden evitar é que o cruceiro choque contra terra e se introduza varios centos de metros na vila ateigada de turistas.
Bastante incrible todo, si. E estou lendo que se cadra hai "Speed 3", co mesmo director e as mesmas estrelas da primeira vez, pero con case 30 anos máis enriba. Non sei se é un proxecto, se xa se está rodando, se xa se rodou e está á espera de estrearse. E parece que será nun avión ou nave espacial. Mimadriña.
Poderíamos resumilo dicindo que é algo así como unha continuación de "Tabeirón". Aínda que esa película tivo varias secuelas, que ían na mesma liña que a primeira, pois esta película é unha certa sofisticación daquelas, pero tamén se basea en humanos perseguidos por salvaxes quenllas, que acaban morrendo de formas parecidas ás da outra saga. A diferenza estriba en que nesta película, as quenllas son máis salvaxes por ser máis intelixentes, son tres, e están atrapadas nun espazo pechado, pero aos humanos pásalles o mesmo. Acabo de ver que hai xa dúas secuelas desta tamén, non mas quero nin imaxinar.
A película foi dirixida polo finlandés Renny Harlin en 1999. Non ten grandes estrelas no elenco, se cadra o máis coñecido é Samuel L. Jackson, pero é que tampouco dura tanto tempo, porque dos actores máis coñecidos da cinta, é dos que primeiro é engulido polos voraces escualos. Xunto a eles están persoas que protagonizaron algunha película ou serie, en papeis principais ou secundarios, nesa época: Saffron Burrows, Stellan Skarsgaard, Michael Rapaport, LL Cool J... Por certo, en España mantiveron o título orixinal en inglés, mentres que en Hispanoamérica a titularon "Alerta no profundo".
A historia transcorre nunha instalación case submariña na que se están facendo experimentos moi avanzados con tres quenllas. Descubriron que no cerebro da quenlla hai unha proteína que podería servir para crear fármacos que curarían enfermidades dexenerativas como o Alzheimer. Algúns grupos económicos están apoiando esta instalación, pero están tardando moito en ofrecer resultados aceptables, así que lles poñen un ultimátum para facelo (por iso vai o personaxe de Samuel L. Jackson ata alí de visita). E a última proba confirma que a súa suposición é correcta. O que saben moi poucas persoas é que artificialmente están ampliando o tamaño dos cerebros das quenllas, para así ter máis proteína curadora. Pero claro, o efecto secundario obvio é que un ser vivo cun cerebro máis grande será máis intelixente. E as quenllas non teñen moita fama de filantropía, así que xa vos podedes imaxinar como deriva a cousa.
Pois nada, que un minuto despois de sacarlle unha mostra da proteína a unha das tres quenllas "modificadas" e confirmar que a curación do Alzheimer era posible (nunha simulación informática), a quenlla esperta e arríncalle un brazo ao xefe científico. Cando montan unha padiola e chaman a un helicóptero para que veña a buscalo, teñen a mala sorte de que xusto nese momento hai unha terrible treboada na zona (ai, as sempre inoportunas treboadas do cine estadounidense), unha das quenllas captura a padiola no aire, tira do cable metálico que a unía ao helicóptero, provoca unha explosión no complexo, e lanza a padiola contra unha cristaleira, que provoca que o complexo comece a inundarse e a afundirse. Dese xeito, as barreiras exteriores da superficie comezan a baixar, e así a liberdade está máis cerca, que é o que buscaban os moi intelixentes escualos.
E o resto da película consiste en tres quenllas salvaxes e nada inocentes perseguindo aos 5 ou 6 científicos ou operarios que aínda quedan alí (os outros marcharan de fin de semana). Xa imaxinades quen ganou (se hai dúas secuelas desta película), pero polos pelos, porque só sobreviven dous humanos. Sinto quitarvos o suspense, pero o primeiro tabeirón que morre faino pola explosión de gas dun forno e os outros dous con descargas eléctricas. O último deles xa conseguira saír dun complexo, faltoulle pouco.
Esta película confirma que os estadounidenses están chalados, cousa da que poucos dubidabamos, creo. No espazo de Cine Clásico da 2 rematou o ciclo de Paul Newman coa película "O xuíz da forca". A min soábame de algo o título, pero non a vira nunca. Mireina, pero non dei crédito ao que veía. Unha das películas máis disparatadas (por malas) que vin en moito tempo, pero ademais semella que está baseada nunha historia real, e parece que non se alonxaron demasiado da realidade. Flipante.
Foi dirixida en 1972 por John Huston, con guión de John Milius. A estrela destacada é Paul Newman, obviamente. Pero está acompañado por moitas secundarias de luxo. Por exemplo, a súa parella é Victoria Principal, moi noviña, que debutaba no cine, e que uns anos máis tarde triunfaría na telenovela "Dallas", que todos vimos en TVE e despois na TVG. E en papeis máis pequenos aparece xente como Anthony Perkins, John Huston, Ava Gardner, Stacy Keach, Jacqueline Bisset ou Roddy McDowall. Moi interesante o elenco, e aínda hai máis, moi resultóns e cuxas caras podían soarvos de moitas películas.
E despois temos o do título. O orixinal era algo así como "A vida e tempos do Xuíz Roy Bean". Pero en España foi titulada "O xuíz da forca" e en Hispanoamérica "O xuíz do patíbulo". Estes dous son bastante similares, e como pasa case sempre nestes casos, son bastante descritivos, incluso máis que os orixinais. O caso é que a película conta a historia, de forma máis ben fiel, polo que parece, dun personaxe real chamado Roy Bean que fixo o que se ve na película, para alucine doutras culturas e civilizacións. Seguramente nos EE.UU. é un personaxe coñecido e cuxo nome soa, pero por aquí non, por sorte.
A ver se dou explicado ben a historia, porque seguramente non é doada de comprender para un europeo. Este tal Roy Bean era un tipo que escapou axiña da casa e que non se dedicaba a cousa boa, e decidiu ir para a zona de Texas e (agora) Novo México, para vivir aventuras no oeste, a mediados do século XIX. No medio do deserto, chegou el só a unha taberna inmunda que estaba chea de ladróns e prostitutas. Intentou presumir de que era un dos que estaba nos carteis de perseguidos pola xustiza que había pegados na porta. Como resultado desa chulería, déronlle unha tunda entre todos, e para rematar, intentaron aforcalo, pero non colgándoo, senón poñéndolle unha soga ao pescozo, e atándoa a un cabalo, que fixeron saír ao galope.
O cabalo arrastrouno durante uns centos de metros, pero pouco despois a corda rompeu, e quedou alí moribundo. Unha rapaza do poboado que estaba xunto á taberna, que serían mexicanos, foi xunto a el, comprobou que non estaba morto, quitoulle a corda, e achegoulle o seu revólver, que lle caera uns metros antes de romper a corda. Descansou durante unhas horas ou días, non está moi claro, e volveu á taberna, na que, obviamente, xa non contaban con el. Debían estar todos peneques porque durmían profundamente. Aproveitou, a pesares de estar moi feble, para matalos a todos e completar a súa vinganza.
Ata este punto, aínda que é unha historia bastante salvaxe, propia do tempo e do lugar, ata podería entenderse. Pero agora a historia dá un xiro bastante flipante que seguramente non se entende en ningún outro lugar do mundo. Despois de facer iso, o tipo enterra a todos os que el matou, quédase coa taberna e a converte nun "saloon", e alucina vecina, autoproclámase xuíz daquelas terras. E o máis flipante é que a xente da contorna o acepta sen maiores dificultades. Pouco despois chegan catro tipos que recoñecen que, dada a súa pobreza, saíron xuntos para dedicarse a roubar, pero non teñen moitas cualidades, así que a cousa non lles vai moi ben. O "xuíz" proponlles que sexan os seus alguaciles, e a eles parécelles ben. E entre os cinco administran a xustiza de forma bastante discutible, pero naquela zona e época ata lles parecía avanzado.
E a partir deste absurdo punto de partida, a película é un absoluto delirio. Pasa por alí un predicador chalado, pasa Grizzly Adams e déixalle un oso que tiña engaiolado, que pasa a ser como a mascota do xuíz. O "saloon" ten un nome posto en homenaxe a unha actriz e cantante que triunfa en París, pero que non sabe nin que existe un sitio chamado Texas en América (o máis flipante é que esta parte está baseada na realidade). A película remata coa visita desa actriz ao "saloon", cando o xuíz xa morreu.
En definitiva, un auténtico disparate de película, que seguramente en EE.UU. estarán moi orgullosos dela, pero que a min me reafirma na idea de que están chalados, sen discusión. Non vou entrar en se a película, técnicamente, está ben feita ou non, pero dende o primeiro momento me sentín tan alleo a ela. Por momentos, pensei se sería unha comedia, pero a min tampouco me fixo graza, a non ser polo absurdo que parecía todo.
Eu xuraría que vin esta película cando a estrearon, supoño que no cine. Botábana o outro día na televisión, e aproveitei para vela de novo. Non lembraba case nada, pero deixárame boa lembranza, así, na brétema...
Foi dirixida en 1989 por James Cameron, que xa comezaba a despuntar, aínda que lle faltaban uns poucos anos para facer "Titanic". No elenco destacan Ed Harris, Mary Elisabeth Mastrantonio e Michael Biehn. Hai que ter en conta que o único que triunfou bastante foi Harris. Mastrantonio tivo algo de fama por aqueles anos, pero creo que anda bastante desaparecida dos focos. E Biehn é un secundario solvente, pero creo que pouco máis. Con respecto ao título no mundo hispanofalante, sempre tan orixinal, foron bastante respectuosos. En España mantiveron o orixinal en inglés, mentres que en Hispanoamérica o traduciron textualmente ou o variaron lixeiramente, ata "O secreto do abismo", que tampouco está tan mal, coñecendo a historia.
Un submarino nuclear estadounidense sofre un estraño accidente ao impactar ou cruzarse con algo misterioso, moi luminoso e moi enerxético a moita profundidade. Morre toda a tripulación. A Armada monta unha expedición para intentar salvar todo o que poida, por exemplo os torpedos nucleares. Para iso, póñense en contacto cunha plataforma petrolífera subterránea cercana ao lugar do accidente, que ten instalacións e equipos para axudar na búsqueda a grandes profundidades.
Dende o primeiro momento, como era previsible, hai mala relación entre os traballadores da plataforma petrolífera e os especialistas da Armada. Estes, coa súa paranoia militarista habitual, e non digamos habendo material nuclear polo medio, sempre están tensionados e sospeitan que detrás de cada movemento hai un comunista oculto. Ademais, a alta presión está afectando a algúns dos marines e na superficie hai unha treboada que destrúe parte das instalacións, que caen para o mar e crean algúns desperfectos na plataforma subterránea.
Pero as estrelas son eses "estraños seres" luminosos, que cada vez aparecen con máis frecuencia. Cando se achegan a calquera cousa, cortan a alimentación eléctrica, pero non atacan a ninguén, semellan ter moita curiosidade, pero nada máis. Por diferentes avatares da historia, acábase sabendo que eses "seres" están nunha grande nave no fondo do mar. Ao final incluso salvan a vida do protagonista cando xa se daba por perdida. E incluso esa gran nave sae á superficie e levanta no aire as plataformas submarinas e os barcos que agardaban na superficie. Moitos "magufos" do planeta opinan que esta é unha proba indiscutible de que hai extraterrestres no fondo do mar. Sen comentarios.
Sherlock Holmes é un magnífico personaxe creado por Arthur Conan Doyle a finais do século XIX. É un tipo moi intelixente e peculiar, como todos sabedes. Pero nas súas historias hai moito inxenio e resulta moi agradable, en xeral, ler calquera libro, ver obras de teatro ou películas baseadas nel, nunca decepcionan. Se non me equivoco, esta historia non é do autor orixinal, senón dos guionistas da película, pero non desmerece en absoluto.
Foi dirixida en 2009 por Guy Ritchie. En varios momentos nótase claramente o seu toque, con escenas a cámara lenta que se aceleran de súpeto, para presentar a determinados personaxes, ou para explicar algo que vai suceder a continuación con moita rapidez. Pensei que ía abusar máis desa técnica e destrozar a película, pero non, fíxoo só unhas poucas veces e quedou bastante ben. De Sherlock Holmes vai Robert Downey Jr, e de Watson fai Jude Law. Aparece a mítica rival de Sherlock, Irene Adler (Rachel McAdams), a única muller á que admira, pero o gran inimigo esta vez é un tal Blackwood (Mark Strong). Moriarty tamén aparece, pero pouco, e nunca se lle ve a cara.
A historia é bastante complicada. En xeral, estase urdindo un complot que pretende matar con gas a case todos os membros do Parlamento (é un tipo de atentado moi presente na súa cultura). Quen está detrás del parece case un ser de ultratumba, que foi aforcado pero realmente non morreu, debido a un truco case de maxia, como moitos outros que fai cando está en público para causar terror e semellar invulnerable.
Obviamente, ganan os bos, como sempre, grazas ás grandes deducións do excéntrico Holmes. Pero sendo unha película de Guy Ritchie, Holmes e Watson reparten mandobles en todas direccións, aí si que xa se nota algo máis a man do director e menos a do autor orixinal.
No espazo de cine clásico da 2 botaban esta película o outro día. Xa a vira hai anos, e aínda que non me gustara demasiado, decidín darlle outra oportunidade, basicamente porque está baseada nunha obra de teatro, e os diálogos son moi bos. Estoume afacendo a disfrutar do cine sen cortes os luns pola noite.
A película foi dirixida en 1958 por Richard Brooks. Está baseada nunha obra de teatro de Tennessee Williams, e iso nótase bastante, porque hai moito diálogo e case todo sucede nun único lugar. Non hai moitos papeis que teñan peso, basicamente seis, cun par de secundarios con certa presenza, pero os principais papeis recaen en Paul Newman, Elizabeth Taylor e Burl Ives.
Por último, e para non variar, un breve comentario sobre o título. O título orixinal sería "Gato (ou Gata) sobre o tellado de zinc (non sei exactamente por que é ese elemento químico, podería ser lata ou metálico) quente". En España decidiron titulala "A (artigo) gata (feminino) sobre o tellado de zinc", pero non especifican que está quente. No resto de Hispanomérica decidíronse por "Un (outro artigo diferente) gato (masculino) sobre o tellado quente", sen especificar o material do tellado. Durante os diálogos, a actriz principal fala da metáfora do gato sobre o tellado, e di que ela séntese así, polo tanto, semella que o xénero feminino era máis acaído. Despois, o da temperatura e o material do tellado, seguro que dá para unha tese doutoral.
Probablemente coñecedes a historia. Xira en torno a tres matrimonios. O formado por Brick e Maggie (Newman e Taylor), que non teñen fillos e pasan por un moi mal momento. O formado polos pais de Brick, e a historia xira en torno á saúde e a fortuna do pai. E o formado polo irmán de Brick, Gooper, e a súa muller, que xa teñen cinco fillos, e que teñen unha auténtica obsesión por ser declarados herdeiros do millonario pai, e non se esconden demasiado. Ademais diso está o médico da familia, un párroco amigo, e un personaxe que non aparece, porque xa morreu, pero que é esencial na historia. Chámase Skipper, e era o mellor amigo de Brick.
O pai de Brick volve dunha clínica na que lle estiveron facendo probas médicas xusto o día que cumpre 65 anos. As probas eran porque pensaban que tiña un cancro incurable, e saen do hospital crendo que a cousa era moito máis leve. Pero o médico é o único que sabe a verdade: si, ten un cancro incurable, quédalle moi pouco tempo de vida, pero aínda non llo dixo a ninguén. Durante a película, a desgusto, terá que irllo comunicando a todos, incluso ao propio paciente.
Brick e Maggie están nun moi mal momento da parella, principalmente debido a Brick. Maggie intenta reflotalo, pero Brick pasa de todo. Está alcolizado, parece que principalmente pola depresión que lle provocou a morte do seu gran amigo Skipper. Na película dise que Maggie e Skipper estiveron a punto de ter unha relación, pero ao final Maggie non quixo, por amor a Brick. E Skipper decidiu suicidarse, tirándose dende a fiestra da habitación do hotel na que se atopaba, porque chamou a Brick para intentar falar con el, pero el rexeitou a conversa. E agora Brick séntese culpable. Pero estiven lendo que na obra de teatro cóntase algo que na película non se di, e que pode ter bastante sentido. Dise que Brick e Skipper eran homosexuais, e que non eran amigos, senón amantes. Tendo en conta que Tennessee Williams era un homosexual declarado, e pouco discreto, pois pode ser. E creo que non estaba moi contento con que o puritano Hollywood adaptase unha das súas obras e que ocultasen ese importante feito.
Gooper e a súa muller Mae son unha fábrica de facer fillos (bastante insoportables, por certo, como eles) e queren influír no pai para que toda ou boa parte da suculenta herdanza vaia para eles, e non para Brick, que é bastante inútil e improdutivo, e algo de razón non lles falta. Pero vaia, a familia máis unida non son tampouco. Xa dende o comezo teñen esa intención, e cando se enteran que o pai está morrendo, non aminoran a marcha.
Toda esta divertida comedia ten lugar nunha mansión do sur dos Estados Unidos, a mediados do século XX, no afogante verán, no que ou fai moita calor ou caen treboadas abraiantes. Creo que Tennessee Williams era do sur, e ambientaba as súas historias principalmente neses ambientes, como é lóxico. Pois nada, é case teatro rodado, e as interpretacións están moi ben.
Como xa teño contado aquí, de cando en vez botan en Televigo algunha película de cine clásico ben interesante. O raro non é que o fagan, senón enterarse de cando o fan, porque a súa programación é algo opaca. En moitas ocasións sábese que nunha determinada franxa horaria botan unha película, pero non é doado saber cal é a que van proxectar. Pero vaia, normalmente botan películas antigas dunha calidade media apreciable.
Un destes días botaban "O xoven Edison", dirixida en 1940 por Norman Taurog. O papel principal era para Mickey Rooney cando era pequeno, que foi cando máis éxito tivo. Téñolle escoitado a moita xente dicir que este actor lle caía fatal, e o entendo perfectamente. Ademais, nesta película, encarna a Thomas Alva Edison, que debía ser un bo elemento, e ademais a dobraxe non lle favorece demasiado, así que xuntando todo....
Estaba lendo algo agora sobre a mocidade de Edison, e parece que algunhas das escenas da película semellan ata algo veraces. En xeral, era un rapaz con moita curiosidade intelectual, con moito interese pola química, e con moita capacidade de emprendemento. Todo iso xunto nun pequeno pobo conservador de Ohio, era un polvorín. A película déixase ver, pero chirría un pouco, sobre todo nalgunhas esceas e personaxes. E xa digo, a dobraxe axuda pouco. Seguramente só se proxecta xa en cadeas locais como Televigo.
O poeta noiés Antón Avilés de Taramancos debeu ser un tipo ben peculiar. Naceu en Noia en 1935, e uns anos máis tarde estaba estudando Náutica na Coruña. Aínda que non debía estudar demasiado, porque as súas xoldas con Urbano Lugrís eran bastante sonadas. Algo debían facer, e parece que colleu medo, porque decidiu emigrar a Sudamérica a principios dos 60.
Foi a Colombia, onde estivo primeiro na selva, e despois en Bogotá. Parece que os 20 anos que estivo por alí fixo de todo, tanto legal como ilegal, así que a súa vida alí debeu ser do máis interesante, pero creo que non se sabe moito das súas andanzas por alí.
No ano 1980 volveu para aquí, e estableceuse de novo en Noia. Chegou a ser concelleiro de Cultura co BNG. E tamén destacou por rexentar unha taberna chamada a Tasca Típica, nuns soportais da zona vella de vila, que tiña moita fama. O caso é que eu andei medio-veraneando por aquela zona a comezos dos 90, e oíalle dicir aos meus colegas de alí que o propietario da Tasca Típica era un tipo ben peculiar. El morreu en 1992, pero está claro que tiña que ser el. Pero eu non sabía quen era Antón Avilés de Taramancos, nin moito menos sospeitaba que lle ían dedicar o Día das Letras Galegas de 2003.
Na colección de literatura galega da Voz de Galicia tocaba ler o volume número 81, que era a "Última fuxida a Harar" deste autor. Como habitualmente, non me chegou demasiado, porque eu non conecto nada ben coa poesía, a non ser que sexa clásica, que non é o caso. Chamoume a atención que sempre fala de mundos míticos, mitoloxía, etc. Dende logo, non é poesía social. E tamén me chamou moito a atención o moito que menciona ao "cazador". Non sei se é un residuo do seu paso pola selva colombiana. Creo que cazador foi unha das moitas profesións que tivo naqueles movidos anos da selva.
Esta película da que vou falar e que botaron o outro día en SyFy (esta cadea emite as películas sen cortes publicitarios, moi ben), polo visto exhibiu en España o título orixinal en inglés. Se fora só o nome do coñecido superheroe, ao que xa se dedicaron máis películas, podería pasar. Pero habendo adxectivos no título, non vexo por que non se podía traducir. Iso fixeron en Hispanoamérica e, nese caso, non me parece mala idea.
A película foi dirixida en 2012 por Marc Webb (curioso apelido para unha película que trata sobre arañas). O protagonista principal é Andrew Garfield, no que creo que é o seu papel estelar ata agora. Chámame a atención que, cando fixo a película, tiña case 30 anos e colou bastante ben como un adolescente que vai ao instituto (e iso non sei se é bo ou malo dende o punto de vista profesional). A súa moza protagonizouna Emma Stone, que agora tamén ganou fama con outras películas. E hai secundarios de luxo como Martin Sheen ou Sally Field.
Agora falemos de superheroes de cómic. Eu non controlo moito do tema, pero xa hai décadas oín falar de que no mundo dos cómics estadounidenses deste tipo, había dúas grandes editoriais enfrontadas neste tema: DC e Marvel. Eu coñecía algúns superheroes, principalmente de películas, porque cómics apenas consumo, e moito menos desa temáticas, pero non sabía en que editorial estaban. Algún tempo despois entereime que Superman e Batman eran de DC, e foron os primeiros que tiveron éxito nas pantallas, xa hai décadas. Nos últimos anos parece que Marvel se volcou no seu salto ao cine, pero a min os seus nomes non me soaban de nada. Teño visto algunha película de Ironman, por exemplo. Hoxe entereime que Spiderman era de Marvel. E xa houbera algunha versión anterior para o cine dese superheroe. A verdade é que os superheroes en xeral quedan moi ben en cine, e Spiderman especialmente, que vai voando agarrándose a rañaceos en Nova Iork, dá lugar a imaxes dunha potencia moi grande. Por esa razón vexo algunha desas películas, porque despois as historias son un pouco chorras.
Nesta versión pasa un pouco o mesma ca sempre. Pero creo que o punto forte da historia, en torno ao cal fan xirar case todo, ten que ver coa razón pola cal os pais de Peter Parker deixan ao rapaz, aínda pequeno, nas mans dos seus tíos. Aquí insinúase que ao mellor non están mortos, senón ocultos porque estaban traballando nalgo secreto cun científico chamado Curtis Connors. Peter localiza a ese tipo, pregúntalle polo seu pai, pero todo son evasivas. E da forma máis incrible, que sempre pasa neste tipo de películas, entra nuns laboratorios ultrasecretos nons que é case imposible entrar, e alí é picado por unha araña, e comeza a ter os superpoderes que todos coñecemos. O científico ex-amigo do seu pai vese presionado por un ricachón propietario da super-empresa na que traballa para avanzar nuns experimentos que aínda non están dando resultados, e se inxecta a si mesmo un soro que o converte nun lagarto en determinadas ocasións. E dese xeito comeza a atacar a cidade e enfróntase a Spiderman, que sabe quen é. Xa imaxinaredes quen gana, claro.
