luns, 17 de maio de 2021

Os surfistas nazis deben morrer

Si, si, isto precisa moitas explicacións, non sei por onde comezar. Por facelo por algún sitio, este mes en R teñen o canal Surf Channel en promoción. Ese tema non me interesa o máis mínimo, pero algún día mirei que tipo de contidos podían botar aí, e vin que tamén había películas (algunha haberá, supoño). E tamén me fixei que repetían cada 2-3 días a titulada "Os surfistas nazis deben morrer".

Iso lembroume algo. Hai un par de anos fun a un divertido concerto do grupo galego A Familia Caamagno, e tocaron unha canción titulada "Os surfistas nazis" (penso que a teño escoitado nalgún dos seus discos). No concerto dixeron algo sobre ela, que estaba baseada nunha película, ou algo así, pero esquecino completamente, ata que sucedeu o que contei no parágrafo anterior.

E cando ía vela hoxe, algún presentador dese canal falou algo sobre a película. Dixo que era dunha productora estadounidense chamada Troma, que se especializou en facer películas de serie Z, moi malas, sen apenas orzamento, equipos nin cerebro de ningún tipo. E iso tamén me soaba, un colega que lle molaban esas cousas faloume desa productora hai xa décadas. Así que se unían todos os puntos.

A película é do ano 1987 e é un auténtico desastre. A trama é totalmente absurda. Di que hai un terremoto na costa oeste dos Estados Unidos, e as praias de California quedan baixo o control e vixilancia duns surfistas nazis. É todo moi cutre, porque o grupo só o forman seis surfistas, e teñen un grupo doutros 6-7 nenos seguidores. Enfróntanse a unha banda de 3 surfistas samurais (orientais, claro), outros 3 que lles chaman Deseñadores, e outros 3 que lles chaman Tubeiros. Se cadra estou esquecendo a algunha banda, pero dá igual. A pesar de que todas se unen contra eles, danlles unha paliza a todos. Pero quen acaba con eles é unha vella muller negra, que se vinga de que os surfistas nazis mataron ao seu fillo, que defendeu a un neno na praia. Xa digo, toda unha experiencia.

Saúdos.



Ningún comentario:

Publicar un comentario

O xabaril branco

Seguimos avanzando na Biblioteca Galega 120 da Voz de Galicia, e chegamos ao volume 109 da colección. Eu xuraría que este xa o lin hai anos,...