Un monstruo vén a verme

Onte pola noite botaban esta película (o título orixinal sería algo así como "Un monstruo chama"), e como tivo certa fama hai uns anos, decidín vela. Soábame que era en parte produción española (tamén británica e estadounidense), pero sería máis ben na parte de produción e técnica, na actoraxe non se veía nada, e semellaba rodada en Inglaterra.

A película foi dirixida en 2016 polo español Juan Antonio Bayona, director que xa leva anos facendo coproducións internacionais de moito éxito, como "O imposible". Nesta película os papeis principais son para Lewis MacDougall (o neno), Felicity Jones (a nai), Sigourney Weaver (a avoa) e Toby Kebbell (o pai). Na cinta orixinal tamén aparece a voz de Liam Neeson como a do monstruo, pero como a vin dobrada, tampouco é un dato relevante.

Connor, un neno de 12 anos, xa ten que facer de home da casa, debido á que a súa nai está enferma de cancro, e o seu pai vive en Os Ánxeles, xa que se separaron. Por se non chegara con iso, sufre de acoso escolar polos típicos matóns de colexio, e a súa avoa, que vén de cando en vez a botar unha man na casa, é moi estricta e non se leva nada ben con ela. Así que o panorama pinta feo.

Unha determinada noite, ás 12.07 horas, un xigantesto e milenario teixo que acompaña a unha capela e un cemiterio que coroa unha colina xunta a vila na que vive, e que se ve dende a súa casa, cobra vida e vén falar con el. A súa forma é monstruosa, non se pode negar, pero achégase a el con cariño e respecto prometendo axudalo nos seus problemas. Para Connor, nese momento, aínda que ten problemas variados, o máis importante sería que a súa nai curara do cancro.

O teixo di que vai vir todas as noites a falar con el, que lle vai contar tres historias que lle van servir para afrontar problemas da vida, e que a cambio, Connor deberá contarlle ao teixo unha historia que lle interesa moito, pero da que non sabe o final. Connor aínda non sabe cal é, pero finalmente sábese que é un pesadelo recorrente que ten polas noites, no que se cae a igrexa da colina, tamén o cemiterio se afunde, e el queda no precipicio sostendo a man da súa nai, que finalmente acaba caendo ao abismo.

O acoso escolar segue no colexio, aínda que un día decide vengarse, e sacando forzas de non se sabe onde, dálle unha paliza ao seu principal acosador. A directora do colexio di que debería expulsalo, pero finalmente sente lástima e non o fai.

Coa súa nai están probando novos fármacos e doses, para ver se dan con unha que funcione, pero non o conseguen, está ingresada no hospital, e está cada vez peor. O seu pai vén de cando en vez de visita, pero non se compromete a levalo a Estados Unidos, porque di que alí tampouco viven tan ben nin teñen moito sitio. A relación coa súa avoa vaise tranquilizando, porque asumen que xa pronto terán que vivir xuntos.

Finalmente chega o momento de que Connor lle conte ao teixo o final da historia, na que recoñece que, no seu pesadelo, deixaba solta a man da nai para que caera ao abismo, porque xa estaba moi canso de soportar esa carga e quería que rematara ese sufrimento. Vai coa súa avoa ao hospital e despídese da nai, que morre exactamente ás 12.07 horas, con el chorando nos seus brazos dicindo que non quería que se fose.

Nas últimas esceas intúese que o teixo podía ser algo así como a alma da nai (calquera sabe como interpretar esas metáforas visuais). Ao rapaz gustáballe moito debuxar e á súa nai tamén. En casa conservaban unhas gravacións de cando Connor era pequeno, e nela se lles veía facendo xuntos un debuxo dun monstruo moi similar ao que se ve na película, pero o fío desa creación lévao a nai. E cando xa morre, a avoa prepáralle a Connor unha habitación moi chula na bufarda da casa, e cando entra por primeira vez, Connor ve un libro de debuxos da nai que remata cun no que se ve a unha neniña subida nun teixo que se parece moito ao monstuo da película.

Saúdos.

Grupo salvaxe

Esta película ten moitísima fama. Eu penso que xa a vira anteriormente, e non me deixara boa sensación, pero onte botábana de novo, e deille unha nova oportunidade, por se entendera algo mal. Esta vez desagradoume menos que a outra vez, pero aínda así coido que hai bastante violencia gratuíta, principalmente nas esceas do comezo e do final. E moitos valores que non comparto, aparentemente.

A película foi dirixida en 1969 por Sam Peckinpah, sendo supostamente unha das súas mellores obras. Hai papeis máis importantes que outros, pero teoricamente hai un reparto bastante coral no que sobresaen 6-7 personaxes, interpretados por William Holden, Ernest Borgnine, Robert Ryan, Edmond O'Brien, Warren Oates, Ben Johnson, Jaime Sánchez e Emilio Fernández. Como se ve, todos homes, bastante machirulos, bastantes deles xa maiores, as mulleres son só obxectos sexuais, e facendo chistes e con actitudes para min totalmente insoportables. Non sei se os autores da película pretendían transmitir esa idea da historia ou dos personaxes, ou se é o mundo que lles agrada a eles. Eu decántome máis polo segundo. En canto ao título, non hai moita queixa. A tradución española non é mala, pero seguramente é mellor a hispanoamericana "pandilla salvaxe". É máis fiel ao título e á historia, chamarlle "grupo" é demasiado xeneroso con eles.

A historia é máis ou menos simple. Hai un grupo de foraxidos que se dedican a asaltar bancos e fechorías similares. No pasado, un dos seus integrantes, nun descoido cando estaban disfrutando dos seus beneficios, foi apresado. Estivo no cárcere e a experiencia non lle agradou en absoluto. Sacárono se colaboraba para apresar ao resto da banda, aos que coñece ben. É contratado polo propietarios dos ferrocarrís que chegan a Texas para acabar con eles. A banda de foraxidos sabe que el é moi competente e que sabe perfectamente como pensan e actúan.

A película comeza coa banda de foraxidos disfrazados de militares intentando asaltar un banco nunha vila do sur de Texas, a comezos do século XX. O que eles non saben é que o seu perseguidor xa o supoñía e ten preparada unha emboscada. Coincidindo co atraco, prodúcese un absurdo desfile de puritanos que queren mandar ao inferno a todos os que consuman o alcohol. A banda de foraxidos decátase da emboscada, e deciden saír xusto cando o desfile pasa por diante do banco. A matanza é terrible, pero máis ou menos conseguen escapar os principais elementos da banda. O perseguidor quéixase de que os homes que puxeron ao seu cargo son uns patáns, e non lle falta razón. Pero como xa intuían o atraco ese banco, cambiaron as moedas de ouro por pezas metálicas, e a banda non se entera ata unhas horas despois.

Comezan a vagar para buscar novos ingresos, e cruzan o río para pasar a México. Un dos integrantes da banda é mexicano, chegan á súa aldea, e entérase que un tal Xeneral Mapache, cacique autoproclamado Xeneral que se está enfrontando a Pancho Villa, matou ao seu pai e levouse como amante á que era a súa moza, con total complacencia por parte da moza. Isto enfurece ao rapaz mexicano.

Seguen avanzando por México e chegan ao cuartel xeral de Mapache. O rapaz mexicano mata á súa ex-moza cando está nos brazos de Mapache, e iso case acaba en traxedia, pero de forma sorprendente, os gringos recén chegados convértense en aliados do Xeneral Mapache, e iso non lle fai demasiada graza ao rapaz mexicano, pero acaba aceptándoo.

Os foraxidos son "contratados" para atracar un tren do exército americano que leva armas, e vai protexido polo seu perseguidor, os seus colegas e uns reclutas novatos do exército que non se enteran de nada. O atraco é moi ben preparado e sae á perfección. O rapaz mexicano, idealista, renuncia á súa parte do botín se lle ceden 1 das 16 caixas de armas que se van roubar, e todos aceptan.

A banda vaille entregando as armas ao Xeneral Mapache en catro prazos, porque non se fían del, xa viron que é bastante salvaxe e imprevisible. Cando entregan o último cargamento, están presentes un dos líderes da banda e o rapaz mexicano (seguramente non foi unha gran idea). O Xeneral pregunta por que razón hai unha caixa menos das que prometeron. O líder da banda di que a perderon polo camiño, pero Mapache sabe que non foi así, senón que o mexicano lla entregou á xente do seu pobo, para que loite pola súa liberdade. O líder non ten máis remedio que recoñecelo, e deixa ao mexicano no cuartel de Mapache, e iso non ten moi boa pinta, a verdade.

Finalmente os catro que quedan da banda van de visita ao cuartel de Mapache. Despois dun pouco de diversión, saen decididos a liberar ao rapaz mexicano. Mapache parece que vai aceptar, pero ao final dególlao diante deles, e eles comezan a disparar a todo o mundo. Esta última escena é un disparate. Catro gringos disparando nun cuartel onde hai uns 200 mexicanos, aínda que levan varios días borrachos por ter recibido as armas, entre elas unha ametralladora que fai estragos nos dous bandos. Unha carnicería terrible.

Cando remata todo isto, nas aforas do cuartel, xúntanse o líder dos perseguidores, un veterano integrante da banda que todos pensaban que xa morrera, e os compañeiros do rapaz mexicano, que salvaran da morte ao anterior. Deciden unir os seus destinos e seguir traballando xuntos.

Saúdos.

Ti e máis eu

No espazo "Días de cine clásico", que botan os luns pola noite na 2, agora están cun ciclo sobre Cary Grant. A última semana botaban "Ti e máis eu" (despois comentarei máis sobre este pouco acertado título), unha comedia romanticona pastelosa que me interesou bastante pouco. Polo visto, Grant era un sex-symbol que pegaba moi ben en historias románticas ou de comedia. Aínda así, eu lembro máis os papeis con Hitchcock, por exemplo.

Esta película foi dirixida en 1957 por Leo McCarey, para total lucimento da namorada parella protagonista, Cary Grant e Deborah Kerr. Unha cousa que me chama moito a atención é que este mesmo director fixo unha primeira versión cinematográfica desta mesma historia en 1939, naquel momento con Irene Dunne e Charles Boyer como estrelas. A historia ten algunha chicha, pero tampouco creo eu que sexa para tanto.

Ah, si, o título. Parece que tanto nas versións de 1939 como esta de 1957 decidiron titulalas en España "Tú y yo". A esta versión en México e Arxentina decidiron titulala "Algo para recordar", un título bastante fiel ao orixinal. Aínda que calquera deles tampouco é que me diga demasiado. A verdade, non teño nin idea de que título lle poñería eu a esta película, se alguén me dera esa potestade.

Nun transatlántico que vai de Europa a Nova Iork viaxan Nico, un pintor que é coñecido mundialmente como sex-symbol, e Terry, unha anónima cantante de cabaret. Nico vai casar cunha multimillonaria en canto chegue a terra. Terry tamén está comprometida para casar cun industrial americano, pero aínda non se pensou en data para a voda. Nico, que é  un seductor, fíxase en Terry nalgún momento da travesía, comeza a cortexala, como non podía ser menos, tendo éxito. A metade da película trata do traxecto no barco, os intentos de discreción estropeados polo fotógrafo do barco, que difunde a noticia de que están saíndo xuntos, ten probas, e todo o mundo xa o sabe. Pero fóra do barco non, que aínda non existía Internet.

Cando chegan a Nova Iork, quedan en que replantexarán as relacións cos seus prometidos, e que se citarán xusto dentro de seis meses nos miradores do Empire State Building. A cita chega e podería producirse, xa que os dous seguen namorados do outro e romperon os compromisos que tiñan, pero Terry é atropelada por un coche xusto cando vai entrar no edificio do Empire State Building. Nico está alí toda a tarde agardando, e non se entera do accidente, así que decide seguir coa súa vida.

A súa vida, agora que rompeu coa multimillonaria coa que ía casar, consiste en intentar ganarse a vida cos seus cadros. O seu axente vai conseguindo venderlle algunhas obras. Ela, que aínda non pode andar debido ao accidente, é profesora de canto nun "divertido" coro infantil. Suponse que vive diso, aínda que a relación co industrial vaise recompoñendo, sobre todo á fidelidade e cariño deste. Pero un día Nico mira na guía telefónica e consegue o enderezo de Terry, e vai visitala. Comentan cousas variadas, e ela, que está sentada nun sofá sen moverse, en ningún momento lle di por que non asistiu, incluso insinúa que si estivo alí, pero que foi el o que faltou, cando el sabe perfectamente que non foi así.

A película remata cando el di que un cadro que el pintou pensando nela xa non llo pode regalar, porque xusto o día anterior o seu axente llo regalou a unha muller que non podía pagalo e que foi á tenda nunha cadeira de rodas. Nese momento, el decátase de algo, entra nunha habitación e ve ese cadro alí pendurado.

Saúdos.

A fera da miña nena

A pesar de ser esta película moi famosa, eu non a vira enteira ata agora, só me soaban algunhas das esceas. Semella que, agora, e se cadra no momento da súa rodaxe, presentábana como "a mellor comedia da historia", comentario que me parece máis que esaxerado. Polo que parece, na estrea foi un absoluto fracaso comercial, tanto que provocou que lle cancelaran ao seu director contratos que xa tiña asinados.

Foi rodada en 1938 baixo a dirección de Howard Hawks, para lucimento das dúas estrelas, Cary Grant e Katherine Hepburn. Estas dúas superestrelas fixeron tres películas máis, entre elas a (para min infumable) "Historias de Philadelphia". Os secundarios non me parecen moi reseñables.

Traducir o título ao galego dende o español "La fiera de mi niña" non me resultou agradable, pero acabo de comprobar que o título é moi controvertido. En Arxentina decidiron chamala "La adorable revoltosa" poñendo o foco no papel de Hepburn. Eu pensaba que o título español tamén facía referencia a iso, pero despois de ver a película, xa non me queda tan claro. E o máis chocante é o título orixinal, que é "Bringing up my baby", que podería traducirse como "Sacando o tema do meu amor", pero que resulta aínda máis confuso se temos en conta que "Baby" é o nome que recibe un manso leopardo que está coidando a actriz da película, de aí pode vir o de "la fiera de mi niña" (supoño).

David é un paleontólogo que ten montado un museo de dinosaurios, vai casar cunha muller gris e aburrida que se dedica á mesma profesión, e están moi desexosos de que unha millonaria lles faga unha fantástica doazón para o seu museo.

O día antes da voda intenta concertar unha entrevista coa millonaria para convencela da doazón, pero para a súa desgraza, acaba coñecendo á súa sobriña Susan (sen el saber o lazo de parentesco ata algo despois). Susan é unha muller caprichosa e atolada que non fai máis que tonterías, pero que ademais acaba de namorar de David e vai facer todo o posible para atraelo.

Susan acaba de recibir un agasallo do seu irmán, que se atopa de safari por África. É un manso leopardo chamado Baby. Pero realmente o agasallo é para a súa tía, a millonaria, pero tampouco o saben ata despois. Por se non chegara con iso, nese mesmo intre e moi cerca de alí, un leopardo "de verdade" ataca ao seu domador na actuación dun circo, e deciden desfacerse del. Os encargados de transportalo pérdense, e preguntan xusto na casa onde está o outro leopardo, que casualmente escapara da súa gaiola debido a un descoido. Confúndese os dous leopardos, e uns quedan co máis salvaxe pensando que era o manso, que anda libre paseando polo bosque.

Como non podía ser doutro xeito, acábase aclarando o enigma, e a millonario acaba facendo a doazón ao museo, sobre todo pola insistencia de Susan. Que eu lembre, non se sabe nada máis da voda de David, nin con quen é.

Saúdos.

Joker

Soábame que nos últimos anos fixeran unha película sobre o personaxe de Joker (que tan ben caracterizara Jack Nicholson hai unhas décadas) que tivera bastante éxito e premios, pero en xeral, non me suscitaba maior interese. Pero botárona un día destes nunha cadea de televisión, nun día e a unha hora na que non me desagradaba a idea de ver unha película, e animeime.

Foi dirixida en 2019 por Todd Philips (que ata ese momento fixera cousas como a saga "Resacón nas Vegas" ou "Borat", ou sexa, nada moi destacado). O protagonismo principal é para Joaquin Phoenix. O único secundario que me soaba de algo era Robert De Niro. Por certo, a única disonancia no título da película é que en Hispanoamérica a chamaron "Guasón", que tampouco é tan mala tradución.

Arthur Fleck é un tipo raro e excéntrico que traballa como pallaso. Faino nunha empresa de animación que ten contratados a uns cantos para ese labor, para facer publicidade nas rúas ou para eventos variados, como animar aos rapaces ingresados no hospital. As condicións laborais non semellan idílicas.

Por se non chegara con iso, o tipo non semella moi equilibrado, de cando en vez danlle ataques de risa incontibles que non son comprendidos pola poboación, obviamente. Ademais, vive coa súa nai impedida, que tampouco semella estar moi sana da cabeza. Insiste en escribirlle a Thomas Wayne, multimillonario de Gotham (cidade na que está ambientada a película, obviamente, que semella ser Nova Iork na realidade), para o que traballou hai tempo, para que lles axude económicamente. Máis adiante na película, Arthur descubre casualmente que el é fillo de Thomas, ou polo menos, iso é o que di a nai.

Despois dunha agresión que sufre Alfred na rúa cando está facendo o seu traballo, a mans duns gamberros adolescentes, un compañeiro ofrécelle un revólver, que el acepta sen moita ilusión. Pouco despois, uns mozos ricos comezan a agredilo nun vagón de metro case baleiro ás últimas horas da noite, e el mátaos coa pistola. Este evento consterna á cidade, basicamente porque os mortos son da clase alta, senón non se preocuparía ninguén. Hai unha testemuña que di que o asasino ía disfrazado de pallaso. Así que a policía comeza a entrevistar a todos os da empresa, por se acaso. De feito, el fora despedido pouco antes porque se lle caeu a pistola nunha actuación no hospital que viron os rapaces. Así que pasaba a ser un dos principais sospeitosos do asasinato.

Pero casualmente este suceso provoca unha revolución na cidade, e os rapaces da clase baixa e media comezan a organizar manifestacións e tumultos disfrazados de pallaso, solidarizándose co autor dos asasinatos, aínda que non se sabe quen é. Neste momento, tamén se achega á mansión de Thomas Wayne para intentar falar con el, pero non o consegue, só fala brevemente co seu fillo Bruce (o futuro Batman) ata que o interrompe o maiordomo. Finalmente si consegue falar con Thomas un día, nos baños dun teatro, pero Thomas dille que a súa nai estaba enferma e tola, e que el non era o seu pai. Finalmente, nun deses tumultos, un manifestante mata a Thomas Wayne e á súa muller, deixando vivo ao fillo (comezo da saga de Batman).

É unha película moi triste e amarga. Gotham seméllase bastante a Nova Iork. Polo que parece, é unha boa precuela da saga de "Batman", moi ben explicada. Joaquin Phoenix debe ser moi bo actor, non o discuto, pero xa me chama a atención que case sempre interprete papeis de personaxes chalados ou atormentados. Seguro que esquezo algunha, pero véñenme á cabeza, ademais desta, "Gladiator", "Sinais" ou "Her", nos que interpretaba personaxes algo desequilibrados, en maior ou menor medida.

Saúdos.

Amor de tango

Ultimamente non é que me sobre o tempo, así que non me explico demasiado ben de onde o saquei para ler a novela "Amor de tango" de María Xosé Queizán. Xa é o volume número 83 da Colección 120 que A Voz de Galicia editou en 2002 aproveitando o 120 aniversario do xornal. Xa me quedan menos de 40 para rematala.

Non sei por que razón, pero tiña certo receo ante esta novela e autora. Tiña certo prexuízo de que me ía costar algo a súa lectura, pero non foi así, paseino ben, lina con axilidade e gustoume a forma de escribir. Secretos que ten a lectura.

A novela está ambientada na zona de Vigo. Unha muller xa algo maior está algo extrañada polo éxito fulgurante que ten no seu momento a película "O último tango en París", que moitos españois ían ver ás cidades francesas cercanas á fronteira, porque aquí, obviamente, era imposible facelo. E a palabra "tango" lémbralle algo que lle pasou cando era nova.

Margarita, Alma e Chelo son tres boas amigas dende rapazas. Margarita suponse que é a protagonista principal da historia, a muller maior que lembrou o tango. Cando era rapaza, un tío seu que era un pouco crápula, Chinto, volveu da Arxentina. Xa tivera que marchar en extrañas circunstancias cando era máis novo, por algún lío de saias, porque lle gustaban moito as mulleres, e tiña pinta que ía acabar mal. Volveu algo máis tranquilo e reformado, pero trouxo cousas de alá, entre elas o tango. E co tango namorou á súa sobriña, e iso, de novo, tampouco gustou na familia. Iso foi no tempo da II República.

Nese mesmo tempo Alma coñeceu ao seu mozo, que era un rapaz activo en política, e ela uniuse. Eran moi progresistas e republicanos. Chelo era se cadra a máis insulsa das tres, pero tiña un pai que era moi querido e admirado.

Chega o verán do 36. Chinto ve mal as cousas, e como a relación coa súa sobriña tampouco gusta, pídenlle que marche de novo, como a outra vez. Esta vez xura que será para non volver máis nin dar noticias. Alma e o seu mozo teñen un tráxico final, por outra parte. E Chelo dá o xiro máis extraño, porque acaba saíndo cun dos falanxistas que todo o mundo sospeitaba que matara ao seu pai, e acaba os seus días algo tola e trastornada.

Saúdos.

Verbas no ar

Agora si que rematei por completo toda a colección de libros editados por Biblos Clube de Lectores. Despois dos 50 números da súa colección e dos 7 que editaron do Premio Biblos-Pazos de Galicia para autores menores de 25 anos, xa non queda ningún máis. Este último titulouse "Verbas no ar", escrito por Iria Morgade, e publicado xa no 2011, tardei 10 anos en chegar a el.

É do 2011 e supostamente ten que ver cos movementos revolucionarios a nivel planetario que tiveron lugar naquel momento, como o 15M ou as primaveras árabes. Pero non fun quen de entender absolutamente nada da trama. Lin as case 200 páxinas e só me quedou claro que os personaxes principais se chamaban Andrade, Adaoha, Okenna, Vera e Xián (creo que non esquezo ningún importante). Intenteino pero non fun capaz de entender que relacións había entre eles e que historia contaba a novela. Ver coido que era neta de Andrade, e pouco máis pillei. E nin diso estou seguro.... así que me costaría bastante recomendar esta obra. Ao mellor está moi ben, pero eu non fun capaz de captalo.

Saúdos.

Xigante

Esta película téñoa fresquiña, aínda rematei de vela hai pouco máis dunha hora. É longa, dura algo máis de 3 horas, e obviamente nunca a vira enteira. Soábame algunha escea, como esa na que nas terras de James Dean por fin aparece o petróleo. Unha vez máis, temos o contraste entre o culto e educado Leste estadounidense, e o racista e ignorante Sur e Oeste.

A película foi dirixida en 1956 por George Stevens. Ten un reparto bastante coral, pero destacan claramente Rock Hudson, Elizabeth Taylor e James Dean. Pero entre os moitos secundarios tamén está Carroll Baker, Dennis Hopper ou Rod Taylor, por dicir só algúns.

A película trata basicamente da maior parte da vida do matrimonio formado por Jordan Benedict e Leslie. El, que é un grande granxeiro de Texas, vai a Maryland para mercarlle un cabalo ao pai de Leslie. Alí namoran inmediatamente e volven casados para Texas. Pero pasa o de sempre. Leslie xa tiña unha idea da colonización de Texas que non agradaba pola zona, e a súa culta e aberta mentalidade do Leste non casa nada ben coa ignorancia e costumes de Texas. Así que o problema está servido. Pero vaia, o matrimonio vai tirando, tendo fillos e avanzando. Imos vendo como teñen fillos, como crecen, como teñen netos, e todo iso.

Jett Rink é un díscolo e rebelde empregado de Jordan, que recibe un pequeno terreo cando a irmá de Jordan morre dun accidente ao caer dun cabalo, precisamente o mesmo que lle comprou á familia de Leslie. Jordan e os seus colegas pretenden mercarlle ese terreo a un moi bo prezo, pero Jett prefire ter a súa propia terra e ir mellorando. E xa non digamos cando Jett descubre que nas súas terras hai petróleo, cousa que por Texas estaba aparecendo por todas partes. Ademais, Jett está namorado de Leslie, pero ela non fai ningún caso das súas insinuacións.

Jett vólvese inmensamente rico. Jordan négase a entrar no negocio do petróleo, aínda que seguramente o hai nas súas terras, pero déixallo explotar a Jett. Jordan sempre foi gandeiro. Os fillos de Jordan e Leslie teñen plans para as súas vidas diferentes aos que eles deseñaran, pero que teñen que ir aceptando. Por se non chegara co choque de mentalidades entre Leste e Oeste, ademais vese un grande racismo cara aos mexicanos. Jordan tamén era moi racista antes, pero agora estase suavizando porque unha nora e un neto del son de tez morena.

Saúdos.

2012

Teño que recoñecer que as películas de catástrofes estadounidenses non me desagradan. Son grandes truños que non hai por onde collelos, pero os medios técnicos son fantásticos, vense imaxes que non se poderían ver doutro xeito, e resultan bastante cómicas cando meten polo medio ao presidente, ao exército, e a tontos parecidos, que obviamente é case sempre (non sei por que puxen "case").

Concretamente esta foi dirixida no 2009 (fixeron ben en adiantarse á data, por se a profecía era certa) por Roland Emmerich, especialista en barbaridades destas. O reparto é moi coral, encabezado por John Cusack, e tamén está por aí xente como Chiwetel Eljofor (actor negro británico de estraño nome ao que non coñecía ata hai unha semana, e agora aparece en todas partes), Thandei Newton, Danny Glover como presidente, aínda que pouco dura, Woody Harrelson, que tamén dura pouco, Amanda Peet ou Oliver Platt.

A cousa é ben simple. Supostamente, o calendario maia remataba o 21 de decembro de 2012. Entón, moitos milenaristas puxéronse a dicir que ese día ía ser a fin do mundo, ou que comezaría a conta atrás. Pasados 9 anos, semella que non hai moito diso. Como xa dixen, fixeron esta película varios anos, non fora ser que os pillara sen o traballo terminado. Case 10 anos despois, xa se ve canto había de realidade, aínda que seguro que haberá alguén que diga que xa se ven indicios moi claros, como a pandemia.

Pois nada, hai un lote de xente que, ou ten información de primeira man, e que xa intúe o que vai pasar, ou que pasaba por alí, ve o lío, e intenta salvarse como pode. Na película o enfocan dicindo que uns científicos informaron ao presidente americano do que ía pasar, este creuno, informou en privado só aos principais líderes mundiais, e organizaron unha operación secreta para salvar nunha especie de "arcas", que son como grandes transbordadores espaciais, a unha parte da humanidade. Obviamente, a xente con cartos ten preferencia.

As imaxes son moi espectaculares, vaise vendo como diferentes cidades estadounidenses vanse destruindo porque o magma disolve a corteza terrestre, ou a move de sitio bruscamente. A idea é que nun val nas montañas do Himalaya están construíndo esas arcas, e o obxectivo é que todas as persoas seleccionadas cheguen alí para poder sobrevivir ás inundacións que se van producir. Pois iso, moi espectacular pero moi pouca chicha, e moito patrioterismo estúpido estadounidense.

Saúdos.

A última viaxe de Robert Rylands

Creo que esta película xa a vin no seu día, no tempo da súa estrea. Debín vela no cine ou na televisión, porque nos 90 lin varias obras de Javier Marías, que me gustaba moito como escribía, e ao saber que estaba baseada nunha delas (aínda que moi libremente), seguro que me animei. 

Está baseada concretamente en "Todas as almas", e polo visto, o autor orixinal quedou moi descontento coa adaptación e levou a causa a xuízo, ganando unha indemnización e conseguindo que retiraran o seu nome dos créditos. Parece que non lle gustou sobre todo que converteran en homosexuais a dous dos personaxes principais. Javier Marías escribía moi ben (supoño que o segue facendo, pero hai tempo que non o leo), pero parecía un tipo algo agre e triste, que se cabreaba moito por moitas cousas. Pero tamén é certo que a licenza que se deron Gracia e Elías Querejeta non era pouco. E tampouco sei se era necesaria. Eles dixeron que ao principio pretendían facer algo similar á novela orixinal, pero segundo avanzaba o proxecto, decidiron separarse.

A película foi dirixida por Gracia Querejeta en 1996, o seu pai Elías foi o produtor, e asinaron o guión entre os dous. Os actores principais son William Franklyn, Ben Cross, Cathy Underwood e Gary Piquer. A pesar de ser unha produción "española", rodouse en inglés en Oxford, porque aí transcorría a novela. A película transcorre a través de varios flash-backs que se entrecruzan, pero eu contarei a historia de forma máis cronolóxica, para que se entenda mellor.

Robert Rylands é un seductor arqueólogo e profesor en Oxford, que non cae demasiado ben, porque ten moita personalidade, e anda xa polos 50 anos. Ten unha relación homosexual (na película, na novela non, polo visto, eu xa non o lembro, que a lin hai moitos anos) cun compañeiro profesor chamado Alfred Cromer Blake. Pero nun determinado momento, ten un desliz amoroso, unha noite tola coa irmá pequena de Alfred, Jill, e teñen unha filla. Debido a iso, Robert desaparece dun día para outro, durante longo tempo.

Non se sabe moi ben por que, pero volve a Oxford de forma sorpresiva uns 10 anos máis tarde. É un segredo a voces, pero todo o mundo sabe que el é o pai da filla de Jill, aínda que supostamente ninguén o afirma. Isto coincide casualmente co descubrimento dun tumor en Alfred que o matará en semanas ou meses. E tamén coincide coa chegada dun profesor visitante a Oxford, que vai dar un curso sobre literatura española, que é amigo de Alfred, que se hospeda na casa de Alfred e Jill (viven xuntos), e que namora de Jill.

Unha noite de treboada, Robert vai buscar a Alfred para darlle unha volta na súa lancha polos canais de Oxford, a pesar do claro deterioro físico de Alfred. Á mañá seguinte, o corpo de Alfred aparece morto nun prado á beira do río, e a pistola que Alfred lle regalara hai anos a Robert tamén desapareceu. Robert vai voluntariamente á noite seguinte á comisaria para contarlle toda a historia ao inspector, que máis ou menos xa intuía todo o que pasara.

Saúdos.

Só ante o perigo

Penso que vin esta película varias veces xa. Pero había tempo dende a última vez, e como a botaban no meu moi valorado espazo de cine clásico da 2, deille unha nova oportunidade. E agora, ao documentarme para escribir este artigo, e na presentación da película na televisión, decateime que non é para nada un "western" clásico, senón outra obra totalmente diferente, pola cal algúns amantes do xénero a aborrecen.

A película foi dirixida en 1952 por Fred Zinnemann (director que non ten moitos grandes éxitos na súa carreira, este é un dos maiores, claramente). O elenco está formado principalmente por Gary Cooper (obviamente a estrela case única), Grace Kelly, Lloyd Bridges, Katy Jurado e Thomas Mitchell. O lío co título tamén é interesante. O título orixinal sería "Mediodía", bastante representativo porque ás 12 chega un tren que desencadea o final, anunciado durante toda a película. En Hispanoamérica, se cadra por esa razón, decidiron titulala "Á hora sinalada", que ten algo que ver co orixinal. En España decidiron quedarse con "Só ante o perigo", que non ten nada que ver cos anteriores, pero define á perfección a trama da película.

Comecemos coa historia, que é moi coñecida e por outra parte, simple. Un home que leva moitos anos de sheriff nunha pequena vila, para satisfacción de moitos dos seus veciños (pero non para todos), acaba de casar e vai marchar de lúa de mel. Pero xusto cando acaba de suceder, córrese a voz pola vila de que no tren das 12 vai chegar un maleante ao que el meteu no cárcere e que acaba de saír. O seu irmán e os colegas da súa banda están agardando por el na estación, para vingarse do sheriff.

Todo o mundo o sabe xa, pero a diferenza do que sucedía habitualmente neste tipo de ambientes (segundo di o cine estadounidense), non se produce unha reacción de apoio nos veciños, que lle teñen grande aprecio ao sheriff. Ninguén se atreve a mover un dedo por el, debido ao medo que lle teñen ao maleante, e recoméndanlle que marche a disfrutar da lúa de mel, e de paso, que deixe o pobo. Supoño que dan ao sheriff por amortizado e asasinado, e prefiren que se salve, aínda que iso signifique que volva o caos que representa ese maleante.

O sheriff pasa todo ese tempo intentando convencer a algún dos seus veciños para que lle boten unha man para enfrontarse coa banda de foraxidos, pero por unhas ou outras razóns, ninguén lle axuda. Incluso a súa muller, que tamén lle recomenda que marchen, decide separarse del (uns minutos despois de casarse). Incluso unha amante mexicana que tivo hai tempo, que tamén foi amante do maleante, decide marchar porque non quere seguir vivindo e traballando nunha vila na que pasen esas cousas.

Ata aquí, a historia ten pouco de heroica na parte que corresponde aos veciños, bastante máis no caso do sheriff. Pero o final é bastante patético. A banda á que se enfronta está formada por catro foraxidos. Pero a súa imprudencia, inxenuidade e algo de soberbia fai que vaian morrendo un tras outro, por mala planificación do ataque e falta de coidado. O penúltimo deles morre cando a muller do sheriff, que estaba escondida, lle dispara polas costas. E o maleante é morto polo sheriff, obviamente, de forma non moi convencional, pero todo vale neste caso. Despois diso, o sheriff xúntase coa súa muller, tira a estrela diante dos veciños, e agora si, marchan de lúa de mel e para sempre da aldea.

Comezar dicindo que se dá a unidade aristotélica de acción, lugar e tempo. Ou sexa, todo transcorre no mesmo lugar a tempo real. A película dura uns 80 minutos e a acción que narra dura exactamente o mesmo. Lémbrame a películas como "A soga" de Alfred Hitchcock.

E por outra banda, e máis importante, esta película é unha metáfora do maccarthysmo, que estaba de moda na época, e que afectou bastante ao director e guionista da película, que estaban acusados de comunistas. Por iso, visto agora (porque no seu momento non me decatara, obviamente), é unha película moi diferentes a outras do xénero. Hai moita xente do Hollywood clásico que adoran esta película, sobre todo pola forte conciencia e o individualismo do sheriff (que os veciños sexan uns covardes non lles parece relevante, polo visto). Pero outros mitos como John Wayne e Howard Hawks aborrecían da película, porque dicían que non representaban ao xénero nin ao país, e que tiñan outras intencións ocultas.

Penso que retrata moi ben o que os seus autores pretendían transmitir, que era o que sucedía realmente naquel país, aínda que pareza incrible. Polo tanto, gana puntos na miña valoración.

Saúdos.

Marte

Algo me soaba esta película que tamén é subtitulada "O marciano", aínda que en Hispanoamérica, como habitualmente pasa, foron moi creativos titulándoa "Misión rescate". Se cadra hai algunha película que teña un título moi parecido. Por exemplo, sóame que hai outra titulada "Misión a Marte" ou algo así. Como a ciencia-ficción e a temática aeroespacial non me desagrada, probei.

Foi dirixida en 2015 por Ridley Scott, e o protagonismo principal é para Matt Damon. Pero tamén aparecen outros secundarios de lustre como Jessica Chastain, Jeff Daniels, Chiwetel Eljofor ou Sean Bean, entre un moi numeroso elenco.

Hai unha misión espacial en Marte, recollendo unhas mostras. Teñen alí unha base, na que poden pasar algún tempo, e unha nave na que poden marchar á Terra, aínda que a viaxe dura bastantes meses. Na base reciben información de que se achega unha treboada moi forte que pode tumbar a nave, que está erguida e preparada para engalar. Polo tanto, deciden marchar o antes posible, antes de que a nave perda a súa posición idónea para saír. Pero como sempre, para darlle máis emoción á cousa, chegan á nave no último momento, cando a treboada xa está comezando a afectar á inclinación da mesma. E no último minuto, debido ao fragor da treboada, hai cousas moi voluminosas voando, como por exemplo a antena de comunicacións da base, que foi arrincada do seu lugar, e golpea con moita violencia e despraza a moita distancia a un dos astronautas, chamado Mark Watney.

Intentan buscalo durante un brevísimo espazo de tempo, antes de que o despegue sexa imposible xa, pero non o atopan e intúen que estará morto polo impacto e pola descompresión do seu traxe nun ambiente hostil como aquel. Así que marchan pensando que deixar alí o seu cadáver.

Pero resulta que non. O astronauta está ferido, claváronselle no traxe e no seu corpo algunhas pezas metálicas da antena, pero como aínda non saíron do seu corpo, non se produciu ningunha descompresión. Iso está a punto de sucederlle algo despois, cando esperta e é consciente da súa situación, pero consegue curarse dentro da base, e comeza unha longa agonía intentando sobrevivir o máximo tempo posible na base, tendo en conta que marcharon antes de tempo, e que alí había suministros para seis persoas.

Cos seus amplos coñecementos de botánica e química intenta racionar os alimentos e cultivar dentro da base, collendo terra de Marte, e conseguindo auga con reaccións químicas, que non sempre son moi exitosas. Pero ao final si ten éxito, o que fai que poida ter alimento a base de patacas marcianas para bastantes meses. Pero nun determinado intre prodúcese unha explosión que inutiliza boa parte da base, sobre todo a zona onde facía os cultivos, e iso significa moito menos tempo de autonomía.

Marcha da base nun dos vehículos, e chega aos restos dunha antiga sonda que se mandou hai varias décadas. Co seu módulo de comunicacións, que incriblemente aínda funciona, consegue poñerse en comunicación, aínda que sexa precaria, coa NASA, que está seguendo os seus movementos a través de sondas que sobrevoan Marte. Tamén dese xeito descubriron que estaba vivo.

E aquí xa comezan as fantasmadas da película. Un enxeñeiro medio-tolo dun dos múltiples laboratorios que traballan para a NASA di que hai unha posibilidade para rescatalo. Aparte de que se enviou unha nova nave con suministros, pero que estoupou ao pouco de despegar, porque se obviaron moitos dos controis de seguridade (había moita presa, seica), este enxeñeiro di que pode facerse que a nave na que van os outros astronautas de volta á Terra, que aínda non chegou, colla impulso arredor do planeta e volva a Marte a por Watney. Para iso van contar coa axuda da Axencia Espacial China, que tiña unha nave con suministros cerca de Marte.

Ao mesmo tempo, dende esa nave onde van os outros astronautas, conseguen lanzar unha antiga nave que quedou en Marte, e a onde se sube Watney. Teñen que facelo dende fóra porque hai que quitarlle moito peso á nave de Watney, incluso os paneis de control internos. Sucede todo iso, pero resulta que as traxectorias das dúas non se cruzan tan cerca como estaba previsto, e hai que andar argallando barbaridades para conseguir pescar ao marciano perdido.

A primeira parte aínda era algo crible e dixerible, con moitas reservas, pero a parte final xa semella un circo, con tanto saltimbanqui.

Saúdos.

Mothman: a última profecía

Recoñezo que tiña bastantes ganas de ver esta película dende hai tempo, e aproveitei que nunha cadea de televisión española a botan con frecuencia. Parece que a cualifican como de terror, e seguramente é certo, e xa hai tempo que non me chama a atención ese xénero, pero aínda así, sentíame atraído. Outra cousa que me chama a atención, e que non sabía, é que a película está baseada en casos reais que pasaron varias décadas antes.

A película é do ano 2002, foi dirixida por un tal Mark Pellington (a primeira vez que leo ese nome) e os protagonistas principais son Richard Gere e Laura Linney. Está baseada nunha novela dun tal John Keel do ano 75, e parece que os feitos "reais" sucederon nos anos 66 e 67. Por certo, a tradución literal do título orixinal sería "As profecías de Mothman" (Mothman é algo así como un home-polilla), así que a tradución española é bastante fiel, pero en Hispanoamérica preferiron "O mensaxeiro da escuridade", que xa é unha ide de olla considerable.

A ver se o dou explicado. Nesta película pasan cousas moi estrañas, sen explicación aparente. E hai xente que se dedica a investigar este tipo de sucesos. Seguramente todos estamos pensando en comunicadores e xornalistas que coñecemos que se dedican a estas cousas neste país. Acabo de descubrir que en Estados Unidos, a este tipo de xente lles chaman "forteanos", en honor a Charles Fort, que foi o primeiro en dedicarse a estas cousas. Non me creo que estas movidas, en absoluto, pero unha obra de ficción que se basee nestas cousas, resulta curiosa, cando menos.

Richard Gere protagoniza a un xornalista chamado John Klein, que traballa no Washington Post. É moi feliz coa súa esposa, van cambiar a unha nova casa, pero unha noite teñen un accidente de coche cando conduce ela. El sae ileso pero ela sofre un golpe na cabeza, fanlle un escáner, e descubren un tumor, que aparentemente xa estaba aí, pero que casualmente descubren agora debido a realizarlle esa proba. Parece que vai recuperarse pero finalmente acaba morrendo. Antes de morrer, insinúalle que ela viu unha estraña figura xusto antes do accidente. E despois de morrer, el descubre  un caderno no que ela fixo centos de debuxos cunha estraña figura, que parecía obsesionala.

Intenta superar o trauma, entre outras cousas co traballo. Un día ten que entrevistar a un importante personaxe para o seu xornal.a unha hora moi temperá. Para asegurar que chega a tempo, decide viaxar a noite anterior á cidade na que vive o entrevistado. Cando vai de camiño, o seu coche avaríase. Achégase á casa máis cercana a pedir axuda, e o señor que vive alí, que semella algo tolo, recíbeo cunha escopeta, porque afirma que xa é a terceira noite seguida que ese home chama á súa porta de madrugada.

O conflito remata cando chega a xefa de policía do lugar máis cercano (Laura Linney), que é amiga do veciño cabreado, e pon paz entre as dúas persoas nese estraño incidente. A policía leva a Klein a un hotel cercano e comprométese a axudalo para arranxar o coche ao día seguinte. Cando chega ao hotel, Klein intenta averiguar onde se atopa, para saber canto lle falta para chegar ao seu destino. Con estupor, descubre que, sen saber como, percorreu uns 600 quilómetros de estrada en pouco máis de 1 hora, e ademais nunha dirección diferente á que debía seguir. Agora está en Point Pleasant, unha vila limítrofe entre os estados de Virxinia Occidental e Ohio (eu nin sequera sabía que un dos 50 Estados era Virxinia Occidental).

Ao día seguinte seguen as sorpresas. No taller din que o coche non ten ningunha avaría. A xefa de policía, ao saber todos estes datos tan estraños, dille a Klein que nos últimos meses están pasando cousas moi estrañas na vila, e que moitos veciños afirman ter visto a algo así como un "home-polilla" en determinados lugares. Non teñen nin idea do que significa, pero están moi desconcertados. E máis o están cando Klein, que non sabe como chegou alí, e que non sabía da existencia dese lugar, afirma que a súa muller, xusto antes do accidente de coche que en certo xeito provocou a súa morte, tamén viu ao "home-polilla". Pode gustarche máis ou menos, pero este arranque de película semella bastante interesante.

Xa non vou destripar moito máis, porque ao mellor non vistes esta película, e penso que pode valer a pena. Ao fin e ao cabo, non ten nin 20 anos, ao mellor non a viu tanta xente. Só direi que Klein acaba contactando cun escritor que fixera obras sobre ese tema. Agora xa non se dedica a iso, pero lembra perfectamente eses casos. O "home-polilla" era algo así como un anunciador de desgrazas, e todo parece indicar que algunhas veñen en camiño.

Para rematar, direi que nesa vila, Point Pleasant, que existe na realidade, pasaron cousas como as que conta a película (ou iso din) e incluso teñen unha estatua do "home-polilla" que os puxo no mapa e os fixo algo famosos.

Saúdos.

No calor da noite

Cando Sidney Poitier era protagonista dunha película estadounidense nos anos 60, había conflito racial asegurado na mesma. E se ademais a historia está ambientada nalgún dos racistas estados do sur, xa non digamos.

Esta película de 1967 foi dirixida por Norman Jewison (sempre o lembrarei por "Xesucristo Superstar") e os principais protagonistas foron Sidney Poitier, Rod Steiger e Warren Oates. Levou 5 Oscars, e acabo de flipar bastante, ao ver que lle deron o Oscar a mellor actor, pero a Rod Steiger, non a Sidney Poitier. Os dous o fan moi ben, pero vaia....

Nunha pequena poboación do estado de Mississipi aparece morto un rico home branco que chegara alí pouco tempo antes para montar unha nova industria. Iso sucede pola noite, e o policía que atopa o cadáver, ao ver as rúas totalmente baleiras, ponse a buscar vagabundos ou as poucas persoas que non estaban durmindo para atopar posibles sospeitosos. Cando ve a un negro esperando na sala de espera da estación de trens, cre que xa resolveu o asasinato.

Lévano á comisaría, avisan ao novo xefe, rexistran ao negro, e resulta que leva moitos cartos na carteira. Xa o teñen clarísimo. A mágoa é que, ao rexistralo, non viron que tiña unha placa que o identificaba como inspector de policía en Filadelfia, e iso explicaba que levara moitos cartos, porque o seu salario era moi alto. Estaba na estación agardando un tren que o levara a visitar á súa nai. Falan co xefe do policía negro, que incluso lles ofrece os seus servizos, xa que é o mellor policía de homicidios de Filadelfia, aínda que a ningún dos dous policías lles ilusiona nada a proposta. Deste xeito tan potente comeza a película.

A partir deste momento, o policía negro Virgil Tibbs colabora co xefe de policía branco Bill Gillespie. Nun lugar tan racista como este, o novo xefe de policía aínda non se fai respectar de todo, pero ninguén dubida do seu compromiso co supremacismo branco, nin sequera el mesmo. Cando Tibbs comeza a investigar utilizando métodos modernos que xa se usan nas grandes cidades do leste pero non nos palurdos pobos do sur, Gillespie comeza a entendelo e respectalo, pero os demais non.

Ademais do racismo latente que ameaza a Tibbs, tamén hai un magnate local que con prácticas caciquís dominaba o pobo, e que estaba ameazado polos novos proxectos que traía o industrial asasinado, así que nalgún momento pasa a ser o sospeitoso principal. Noutro momento tamén o é o propio policía que arrestou a Tibbs nun primeiro momento, por un turbio movemento de cartos na súa conta corrente. Pero ao final o culpable non ten nada que ver con iso, era unha historia colateral que non se desvela ata o final.

Saúdos.

Dune 2021

Como creo que sabedes, non son moi habituais as miñas visitas ao cine comercial, pero esta vez había xustificación. Estreábase a nova versión cinematográfica de "Dune" e había que botarlle unha visual. A novela orixinal de Frank Herbert é de 1965, e a anterior versión en cine, dirixida polo controvertido David Lynch, é de 1984. Polo que parece, a historia deu lugar a unha saga de novelas, e esta película é a primeira de dúas que se van rodar. Descoñezo cantas desas novelas van verter a imaxes, pero teño claro que esta trama cada vez me interesa máís, así que espero chegar axiña á fonte orixinal literaria. A outra versión cinematográfica creo que nunca a vin enteira, pero esta lembroume moi claramente algunhas daquelas esceas.

Foi estreada neste ano 2021, dirixida polo canadiano Denis Villeneuve, e no reparto destacan Timothée Chalamet, Rebecca Ferguson, Dave Bautista, Stellan Skarsgård, Charlotte Rampling, Oscar Isaac, Zendaya, Javier Bardem, Josh Brolin, Jason Momoa e David Dastmalchian. Obviamente, só algúns destes teñen papeis moi destacados.

Creo que agora xa comprendín ben de que vai esta historia. Basicamente, hai un planeta chamado Arrakis, que é o único no que se atopa unha sustancia viscosa chamada a "especia", que é esencial para a navegación das naves polo espazo sideral. De aí a importancia crucial dese planeta. O emperador da galaxia outórgalle a concesión a unha etnia ou familia cada certo tempo, pero nunca están claras as súas intencións. Teoricamente, que unha familia reciba esa concesión é unha bendición, porque será moi rica durante algún ou bastante tempo, pero no caso que nos ocupa non está tan claro.

Os Harkonnen son unha etnia bastante salvaxe que levan 80 anos coa concesión de Arrakis, dirixidos polo barón Vladimir, que resulta moi tétrico e temible, pero os seus subordinados non o son menos. Os Atreides son unha familia dirixida polo conde Leto, aparentemente son os bos e nobres da película, e o seu fillo Paul semella o futuro líder da humanidade. Por algunha razón descoñecida, o emperador decreta que a concesión de Arrakis debe pasar á familia Atreides. Parece que a transición é tranquila e ordeada, pero hai algo que non cheira ben, e nalgún momento hai un ataque conxunto dos Harkonnen e parte do exército de élite imperial aos Atreides, cando están en Arrakis.

Paul e a súa nai conseguen fuxir e escóndense no deserto de Arrakis, onde viven os Fremen, unha escura etnia que é a única que consegue sobrevivir alí. Teñen os ollos azuis polo seu contacto coa especia. E outra das cousas máis alucinantes dese desertos son os xigantescos vermes que o transitan, que se achegan cando escoitan pasos ou ruídos acompasados e rítmicos, polo que hai ser moi coidadoso ao moverse por alí.

Como hai segunda parte, continuará....

Saúdos.

Horizontes de grandeza

Unha vez máis, no espazo de cine clásico da 2, os luns pola noite, botaron unha gran película. Neste caso foi "Horizontes de grandeza", que nesta ocasión si suscitou consenso no espazo hispanofalante, e todos os países a titularon igual, aínda que o título orixinal sería "Gran país".

A película foi dirixida en 1958 por William Wyler, e o elenco é moi numeroso e de calidade, encabezado pola estrela da película, que é Gregory Peck. Pero xusto por detrás del, está xente como Burl Ives, Charlton Heston, Jean Simmons, Carroll Baker, Charles Bickford, Chuck Connors e Alfonso Bedoya. A ver se nos parágrafos seguintes consigo explicar de onde vén un reparto tan coral.

Ao meu entender, a película ten dous eixos temáticos principais. Por unha banda, a rivalidade entre dúas familias. Os Terrill, terratenentes e bastante ricos, e os Hannassey, máis ben pobres, que viven nun escondido canón entre as montañas, que teñen uns costumes algo disipados e que se reproducen de forma máis numerosa que os ricos. Seguramente xa poderíamos ver aquí un conflito social como o que vemos en Europa e noutras zonas do primeiro mundo entre autóctonos e inmigrantes. E por outra banda, o protagonista principal da historia, James McKay, chega do Leste a este "gran país" que é o Oeste estadounidense, cuns costumes, educación e incluso indumentaria, que chocan totalmente coas instauradas no deserto. E xa podedes supoñer o novo conflito que tamén xurde por ese lado.

E xa non digamos se sabemos que chega para casar coa filla única da familia Terrill, que o coñeceu no Leste, nunha época na que estivo alí, e todo o mundo espera que se converta nun membro máis da familia e, polo tanto, que se convirta nun inimigo acérrimo dos Hannassey. El, que é un capitán de barco xa retirado, non ten maior intención de facer iso, e aínda que os Hannassey non lle caen demasiado ben, tampouco ten nada en contra deles.

A historia ten que ver con iso, non quero destripala demasiado. Pero hai outras subtramas. O capataz dos Terrill (Charlton Heston) tamén está namorado da filla do seu patrón. Un dos fillos dos Hannassey está namorado dunha profesora que é moi amiga dos Terrill. Ademais, esta profesora é a propietaria dun rancho que congrega todas ou a maior parte das augas da comarca. As dúas familias queren mercarlle ese rancho, pero ela négase. Ao final, McKay acaba mercándolle ese rancho, coa idea de non venderllo a ninguén e que as dúas familias poidan dar de beber ao seu gando en paz.

Teño que recoñecer que a historia é ben complexa pero ben tramada. Polo visto, está baseada nunha novela de Donald Hamilton. Semella que os tres guionistas fixeron un moi bo traballo.

Saúdos.