Non tiña eu intención de ver máis películas nadas do enxendro creado entre Cuatro e Telecinco, pero un día destes anunciaron que ían botar "SuperLópez", personaxe de cómic (se cadra debería dicirse "tebeo") ao que lle tiña certo aprezo, e da que vira algunha escea illada que me fixera algo de graza, e animeime.
Foi dirixida en 2018 por Javier Ruiz Caldera e os principais papeis do elenco foron para Dani Rovira, Alexandra Jiménez, Julián López e Maribel Verdú. Debo recoñecer que me sorprendeu agradablemente o nivel dos efectos especiais nos breves momentos nos que aparecían habitantes doutros planetas ou algo similar, estaban bastante conseguidos.
A historia non ten moita chicha. Como supoño que sabedes, é unha parodia de Superman, película moi exitosa que se presentou pouco antes de que o debuxante Jan comezase a facer esta versión paródica da idiosincrasia española.
SuperLópez nace no planeta Chitón, e como alí hai unha dictadura, os pais deciden enviar ao seu fillo recén nado nun pequeno cohete. Ágata, a filla do ditador, e á que xa se lle ve mala fe, decide fuxir noutro cohete xunto ao do superheroe, para rematar con el, que é o xerme da futura rebelión. Por un choque contra un satélite, o cohete de SL acaba en España, e o de Ágata, que acaba gobernando o mundo dende unha importante empresa tecnolóxica, remata en Estados Unidos, que é onde se supoñía que ían os dous.
En España, SuperLópez intenta pasar desapercibido, aínda que xa percibe claramente que ten algunhas cualidades que o fan superior aos demais, pero úsaas moi pouco e cando ninguén se decata, para propósitos menores. Pero intentando salvar un metro que vai estrelarse, Ágata descubre que el é o neno ao que pretendía perseguir e aniquilar.
Polo medio de todo isto, está unha antiga compañeira de universidade que entra a traballar na mesma empresa na que xa está el, que se chama Luisa Lanas (un guiño á Louise Lane de Superman, claro), e a estraña relación con Jaime, un compañeiro de empresa que fai de xefe seu aínda que non o é, e que semella ser o seu único amigo, porque é un pouco rariño.
Como xa dixen hai pouco, cando inaugurei esta sección, non me gustan demasiado as series, e as poucas que vexo completas, teñen que ser moi breves para que eu me anime. Ese deporte nacional de pasarse días ou fins de semana completos vendo series enteiras non é o meu estilo. Hai pouco vin "Unha confesión" na EITB, porque eran só 6 capítulos de 45 minutos, e onte rematei de ver "Sherlock", que son 13 capítulos de 90 minutos, e debín comezar hai uns 6 meses, facilmente. Como curiosidade, Martin Freeman está nas dúas.
Pois esta "Sherlock" é unha curiosa actualización do personaxe ao século XXI, agás un capítulo que fixeron entre a terceira e cuarta tempada, que si estaba ambientado no Londres de finais do século XIX, como o personaxe orixinal.
Está claro que unha boa parte da potencia da serie está na grandiosidade e o poder de atracción do personaxe creado por Arthur Conan Doyle. Eu xa comecei a sentila hai uns 40 anos, cando chegou á miña casa o número 2 dunha colección de libros de misterio publicados por Bruguera en 1981. Titulábase "As aventuras de Sherlock Holmes" e, se non me trabuco, é o primeiro dos libros de relatos sobre este personaxe, con 12 contos. Finalmente Conan Doyle acabou publicando 4 novelas e 56 relatos diferentes.
A serie ten catro tempadas e algún agasallo intermedio. As tempadas foron nos anos 2010, 2012, 2014 e 2017, e cada unha tivo só tres capítulos. No ano 2016 sacaron un capítulo especial de Nadal, que foi o único ambientado na época orixinal da historia. Ou sexa, un total de 13 capítulos.
Na miña opinión, as interpretacións son soberbias (se non fora así, seguramente non a remataría de ver, claro). Está de máis dicir que Benedict Cumberbatch, o actor que dá vida a Sherlock Holmes, faino excepcionalmente ben. Xa o vin en "Descifrando enigma" facendo de Alan Turing e nalgunha de Star Trek, e sigo pensando que é unha das superestrelas actuais (e futuras) do mundo audiovisual. Martin Freeman tamén está moi ben facendo do doutor John Watson. E o resto de secundarios tamén están moi ben, resúltame moi complicado atoparlle un punto feble á serie, aínda que supoño que algún terá.
Hai uns anos Iria Ares e Xoán Carlos Mexuto montaron unha compañía teatral chamada "Clásicos nunha hora", que pretendía ofrecer versións curtas (de aproximadamente unha hora de duración) de obras clásicas de teatro de duración moito máis longa, supoño que para facelas máis dixeribles polo estresado e sempre ocupado público actual.
Eles dous sós comezaron facendo "1879. Casa de bonecas" de Ibsen, e acadaron un certo éxito. Un pouco máis adiante pediron a colaboración de varios actores e actrices e montaron unha versíon curta tamén de "Macbeth", coa que acadaron aínda máis éxito. Supoño que parte do éxito veu por ser a obra bastante máis famosa que a anterior, chegaron a representala en teatros máis grandes, mentres que a primeira moveuse por escenarios algo máis modestos.
E agora chegan con "1888. A señorita Xulia" de August Strindberg. Polo visto, é unha das obras de teatro máis polémicas da historia, pola forza dos personaxes e a historia que conta. Onte representárona no Ágora, no barrio coruñés da Agra de Orzán, que é onde eles viven. E comentaron na presentación que levaban xa varios meses representándoa en Madrid, primeiro en teatros pequenos e agora xa en teatros máis grandes. Ademais, supoño que debido a historias coma esta, os críticos non son capaces de saber se Strindberg era machista, feminista ou todo o contrario.
A historia basicamente consiste en que nos atopamos na mansión dun conde, que saíu durante unhas horas ou días para facer unha xestión, durante a noite de San Xoán. Aproveitando ese momento, a súa filla, a señorita Xulia, que semella ter unha moral bastante disipada, organiza unha festa con todos os criados, na que se incita á celebración e o desenfreno.
Nesa festa líase con Xoán, un dos criados, que é bastante ambicioso. Ten un plan para fuxir dalí con ela, irse a Suiza, e montar un hotel. Pero ela ten moitas dúbidas. O dilema moral principal suponse que é que ela é de clase social superior pero el é capaz de dominala por ter o típico determinismo masculino.
A min fíxoseme un pouco longa de máis. A historia está ben, pero ao final, o texto dá moitas voltas sobre si mesmo e resúltame algo circular. Non teño nin idea de cal é a duración desta montaxe "en condicións normais", pero semella que a compañía que comezou resumindo obras clásicas longas en 60 minutos xa deixou esa filosofía, porque esta obra dura 90 minutos e, na miña humilde opinión, podía representarse en menos tempo sen perder a esencia da historia. Pero vaia, esa é a miña opinión.
Sempre exerceu sobre min bastante fascinación o mundo das baleas e dos baleeiros. Xa lin unhas cantas novelas, libros de divulgación, incluso cómics, e tamén vin películas sobre o tema. Así que cando apareceu ante min a novela "A pedra de ámbar gris" de Noa Setemuíños, editada por Morgante, caín outra vez.
Pero non me gustou demasiado, basicamente porque ten moi pouco de novela e moito de libro de divulgación sobre o sector. Non pasa case nada e os personaxes de ficción serven para contar a historia da factoría baleeira de Punta Balea, en Cangas. O único algo reseñable é que un dos cachalotes capturados trae unha enorme pedra de ámbar gris no seu interior, e o personaxe principal da trama, o contable Lino Eiras, é encargados polos seus xefes, os Massó, para que vaia a París a vendela. Os principais tratantes dese produto páganlles case 50 millóns de pesetas pola pedra. E Lino soña con cambiar a súa gris vida, fuxir cos cartos e darlle un xiro total á trama. Pero non pasa do soño e todo volve á rutina habitual.
Non sabía eu que na cidade da Coruña había unha banda tributo a David Bowie, un dos meus músicos favoritos. Descubrina onte, case por casualidade, e levei unha boa sorpresa, porque son bastante bos e puiden disfrutar deles ás poucas horas de saber da súa existencia, xa que tocaban na Sala Garufa.
A banda está bastante completa, e iso xa foi un bo indicio. Teñen dous guitarristas (un deles toca de cando en vez a guitarra acústica, por exemplo ao comezo de "Space oddity"), unha baixista, un batería, un teclado, unha persoa que toca percusións variadas, saxofón e frauta, e por último o cantante. Este último imita bastante ben a Bowie, que non debe ser nada doado, e a banda soa bastante ben, non hai queixa.
A selección musical foi bastante boa, aínda que Bowie ten moitas cancións boas e coñecidas (para min). Estiveron tocando 1 hora e 45 minutos. O bis foron cinco cancións apoteósicas, rematando con "Heroes", como era previsible. Só houbo dúas cancións que non recoñecín, unha das primeiras que tocaron, que non teño nin idea de cal é, e outra dedicada a Picasso que moita xente parecía coñecer, pero eu non. Se me poño a revisar, seguro que deixaron algunha chulísima sen tocar, pero xa digo, en xeral acertaron bastante.
Déixovos o único video que atopei en Youtube no que aparece esta banda. Se cadra hai máis pero non resultan doados de atopar, aparentemente.
Xa que hai algún tempo me animei a ver a primeira desta absurda saga, quería deixar o traballo rematado, aínda que era consciente que moito non se ía aproveitar. Que se podía esperar dunhas películas "españolas" producidas por Telecinco.....
Esta foi dirixida por Emilio Martínez-Lázaro en 2015. O elenco era basicamente o da primeira película, pero esta vez había que engadirlle a cota catalá, quedando entón en Dani Rovira, Clara Lago, Karra Elejalde, Carmen Machi, Belén Cuesta, Berto Romero e Rosa María Sardà.
Nesta ocasión, como seguro que xa saberedes, despois de que Rafa e Amaia romperan ao final da primeira parte (e parece que non todos os personaxes se enteraron moi ben dese suceso), Koldo vai a Sevilla a buscar a Rafa porque Amaia vai casar en Girona uns días máis tarde, e obviamente quere impedilo.
Efectivamente, Amaia vai casar con Pau, un artista hipster e snob catalán, con ansia cosmopolita. Pero para contentar á avoa de Pau, que xa vai maior e a que levan un ano facendo crer que Cataluña xa é independente, van celebrar unha voda con moito postureo nun pobo medieval no que vive a avoa, sen saír da súa masía.
Alí descúbrese tamén que Judit, a amiga de Pau que está organizando a voda, está namorada del, e que Amaia aínda quere algo a Rafa. E iso aínda se acentúa máis cando Amaia descubre que a idea da familia catalá é que queden a vivir na masía, cando estaba decidido que volveran a Euskadi.
O final tampouco é que teña demasiado interese. Non me deu a impresión de que quedase moi pechado, polo menos pola parte catalá, pero non creo que sigan coa saga. Se pasaron tantos anos e non fixeron nada, é que o chicle non estira máis.
Unha das cousas máis patéticas (e mira que hai onde escoller) é que Judit (Belén Cuesta, a actriz que a interpreta é sevillana), que supostamente é un personaxe catalán, acaba desvelando que realmente é galega, cun acento nefasto. Algunha das actrices secundarias, como Iolanda Muíños, si era galega, pero claro, era moita concesión xa.
Outra colección de libros, aínda que incompleta, que fun mercando co xornal A Voz de Galicia, hai xa case 20 anos, é como unha extensión de esa que tanto menciono de 120 títulos da literatura galega. Pero neste caso trata de autores galegos que escribiron en castelán. Aí hai títulos de autores galegos que tamén escribiron en castelán, como Rafael Dieste ou Álvaro Cunqueiro, pero tamén hai autores galegos que só escribiron en castelán, como Camilo José Cela ou Alejandro Pérez Lugín, que é este caso. Desa colección merquei uns 15 títulos, a edición é moi similar á outra, aínda que o cor da portada é un pouco diferente (azulón neste caso, azul marino ou gris escuro era a outra).
"A Casa da Troia" é unha novela que tiña algunha gana de ler (pero tampouco moita, non nos enganemos). Oíra falar moito dela, teño estado diante do Museo da Casa da Troia en Santiago de Compostela e tiña intención de visitalo nun futuro próximo (pero se se presenta a oportunidade, sen máis obsesión).
En canto ao autor, do que só lin esta obra e non creo que lea máis (porque o resto de temáticas non me interesan), comprobei que mete moitas expresións galegas no seu texto e redacta dunha forma claramente influenciada pola forma de falar de aquí. Aquí pode resultar case pavero ou satírico, non me estrañaría que noutros lugares do estado o consideren algo "pailán". A outra obra famosa deste tipo é "Currito de la Cruz", polo visto de temática taurina, que tamén menciona levemente na "Casa da Troia". Ou sexa, que xa matei a curiosidade por ler esta obra, se cadra intentarei ver algunha das versións cinematográficas (como a que poño no vídeo de Youtube abaixo), pero para min xa queda pechado o expediente Pérez Lugín.
Eu pensaba que a obra trataba principalmente das falcatruadas dos estudantes universitarios en Santiago de Compostela. Pero ese é máis ou menos o pano de fondo, porque basicamente é unha noveliña romántica que xunta a un vivelavida madrileño desterrado a Compostela polo seu rico pai para que remate a carreira de Dereito dunha vez e esqueza as xoldas matritenses, cunha fermosa e discreta rapaza de provincias que non tiña nin a máis mínima intención de liarse cun estudiante, e moito menos foráneo.
O estudiante madrileño que chega a Compostela é Gerardo Roquer, que denosta a cidade ata que, pasado o tempo, comeza a verlle as súas vantaxes, e a muller é Carmiña Castro Retén, unha señorita da cidade, filla dun vello carlista ao que adora, e que morre a media novela, cando a parelliña xa semella moi encarrilada. A Casa da Troia é unha pousada de estudantes (supoño que imaxinaria) na que se estuda pouco e se troulea moito, na que vive Gerardo. Alí traba amistade cos outros estudantes, moi diferentes entre sí pero moi solidarios entre eles.
Gerardo cursa en Compostela os dous últimos anos da carreira de Dereito. No primeiro deses cursos coñece e atópase a Carmiña en varias ocasións, e vaise prendando dela (suponse que ela del tamén, pero a trama céntrase nel, supoño que por ser un "alter ego" do propio autor). No verán ela vaise co seu pai a unha casa que teñen cerca de Sada. Gerardo non sabe exactamente onde está o lugar, nin o coñece en absoluto, pero fai un intento por achegarse, localiza a casa e alí frutifica o amor entre eles. Pouco despois morre de súpeto o pai de Carmiña, xa maior.
Nese intre chegan uns familiares deles para "administrar" a casa, e entre eles vén unha muller, Jacinta, cuxo fillo Octavio é o outro pretendente máis destacado e coñecido de Carmiña. E comezan a conspirar para separar a Gerardo e Carmiña, e así darlle a oportunidade a Octavio para seducila. Están a piques de conseguilo pero Carmiña reacciona a tempo, consegue facer unha visita relampo a Compostela, e grazas ao seu confesor, métese nun convento, no que consegue fuxir das garras dos seus "secuestradores". Cando Gerardo descubre que está alí, axiña a convence para saír e casarse, como así sucede.
Polo visto, Lugín escribiu esta obra na súa casa de Sada en 1915. Se cadra iso lle inspirou para ubicar unha parte esencial da novela nese mesmo lugar, aínda que son poucos capítulos os que transcorren alí. El mesmo estudou na universidade de Santiago de Compostela na década de 1880, e suponse que a historia é unha mestura das súas lembranzas da época e unha certa ficción literaria. Ademais, el tamén naceu en Madrid e chegou a Compostela para estudar na Universidade, así que seguramente o personaxe de Gerardo ten bastante del mesmo.
Pois o dito, a curiosidade xa está satisfeita. Pasouse ben pero tampouco tiña expectativas moi altas. Acabo de atopar unha web de fanáticos da obra falando sobre ela, e recoñecen que a novela non é boa e que non ten moita calidade literaria, pero debe espertarlles moita nostalxia, digo eu.
Teño un querido amigo que vive a 5 minutos andando (ou menos) do Pazo de Meirás, e levaba tempo insistindo en que o visitaramos. Non o tiña eu moi claro, porque cría que podía visitarse moi pouco do espazo interior, como efectivamente así é, pero semella que a visita máis demorada aínda queda lonxe, polo tanto fomos comezando.
O recinto completo é moi grande, duns 100.000 metros cadrados. Hai bastantes construcións.
A máis grande e vistosa, aínda que no interior case non pode verse nada, é a casa solariega, mal chamada pazo, que é a imaxe que seguramente todos asociamos a este espazo. Ten dúas grandes torres na fachada, a da dereita chamada de Oriente ou da Quimera, máis alta. A da esquerda é a de Poñente. Na da Quimera tiña lugar a vida de Emilia Pardo Bazán, e na biblioteca do andar superior só podía entrar ela. Na de Poñente estaba o despacho de Franco. Entrábase polo centro, daba a unha grande escalinata que daba paso ás dúas ás. Detrás da torre de Poñente estaba outra de altura similar, e entre as dúas está a capela, que polo visto é o máis antigo da construción, porque o resto, do século XIX, fíxose arredor del. Polo visto, no 1978 (sospeitosamente, ese mesmo ano tamén se incendiaron outras "propiedades" desta simpática familia Franco), houbo un incendio que queimou bastante a á dereita da casa solariega, incluída a biblioteca da Quimera, da que se perderon moitos libros, e practicamente non se tocou nin reformou nada. Ou sexa, que esta xentuza estivo máis de 40 anos disfrutando dalgo que non era seu e sen preocuparse de reparar algo tan grave como un incendio.
A confusión en canto ao nome vén de que "pazo" fai referencia a unha vivenda típica galega, xeralmente en forma de L, na que se traballaba principalmente no campo, agricultura ou gandería. A pouca distancia da casa solariega hai un pazo que cumpre esas características, e que estivo funcionando dese xeito durante bastante tempo.
Por outra banda, na extensa finca hai algunhas construcións máis, e bastante espazo de xardín e bosque, incluso cun bosque de bambú. Por outra banda, hai pezas ornamentais como cruceiros, pías bautismais, bancos e similares, que foron traídos con total impunidade franquista de lugares como o Pazo de Dodro. Esta xentuza, sobre todo Carmen Polo, que tiña bastante fama diso, roubaba todo o que quería de todas partes.
Non é que me apaixoe a min a música dos cantautores, agás algunha honrosa excepción como Silvio Rodríguez ou Pablo Milanés (excepción cubana, polo tanto). Pero veu de visita á nosa cidade Joan Manuel Serrat, dicindo que se despedía, e non sei por que, a min iso motívame. Na última década xa fixen tamén iso con Miguel Ríos, Rosendo e Barón Rojo, sempre no Coliseum. Coñecía eu bastantes poucas cancións do repertorio que tocou, como cinco ou seis, pero "Mediterráneo" e "Cantares" xa merecen o esforzo.
Puxen un vídeo que atopei desta mesma xira, así xa podedes facervos unha idea ben aproximada. Como vedes, tocan con el dous veteranos pianistas que lle fixeron arranxos, e semellan colegas del de moitos anos, un batería, un baixo-contrabaixo, un clarinetista-saxofonista-acordeonista, un guitarrista e unha rapaza violinista que tamén canta unha canción con el como solista.
Pois nada, a experiencia estivo ben, que me gusta a min despedirme en persoa da xente que me acompañou amenizando a vida.
O volume número 92 da colección Biblioteca Galega que editou a Voz de Galicia no ano 2002 foi "Os dados de Deus" de Arturo Lezcano. Esta colección está formada por 120 volumes, e editouse no ano no que ese xornal cumpría 120 anos. Como vedes, xa estou achegándome ao final desa colección.
Pero este libro concretamente pareceume bastante frouxo. O autor foi xornalista nese mesmo medio, así que non descarto que ese feito fora moi relevante á hora de engadilo a esta colección. Nunca oíra falar das publicacións literarias dese autor alén do xornalismo, e ademais preséntano como un dos pioneiros da ciencia-ficción en galego, e supoño que diso si me tería enterado.
Supostamente este libro trata sobre ciencia-ficción, e si, os seus relatos algo diso teñen, polo menos algúns deles. Pero son tan breves na súa maioría, que cando comezabas a collerlle cariño á historia, xa rematan. Apóianse en ocasións en tradicións galegas, incluso lendarias, o cal non me parece nada mal, pero raramente suxiren ideas interesantes.
Nunca pensei eu que chegaría a crear unha sección sobre "Series" neste blog, porque é un formato audiovisual que non me atrae case nada. Dende hai uns anos que apareceron as plataformas de streaming como Netflix, que ofrecen moitos contidos pero sobre todo series (polo que parece), converteuse no formato preferido de case todo o mundo, e moitos din que estamos pasando pola "idade de ouro da televisión". Aínda así, eu non teño a máis mínima intención de darme de alta en ningunha desas plataformas. Pero a miña nova Smart TV ten acceso a varias plataformas como Rakuten, RTVE Play ou EITB que poñen contidos deste tipo ao meu alcance, e vexo algunha cousiña se me chama moito a atención ou resulta asequible.
Esta serie atopeina na plataforma da EITB, que ten contidos en castelán e en eusquera. Eran só 6 capítulos de 45 minutos, así que en poucas horas podía dar conta de toda a historia. Só nese caso ou se os capítulos son máis ou menos autoconclusivos lle darei unha oportunidade. Por exemplo, teño case vista por completo a serie "Sherlock" (só me faltan dous capítulos neste momento, e eran un total de trece), e estou comezando a ver "O ministerio do tempo", pero sen presa, porque cada capítulo conta unha historia diferente. Unha das cousas que me atraeu desta serie é o careto de Martin Freeman, actor principal da miniserie, e que me resulta simpático despois de velo en varias series e películas que me agradan.
Esta serie está baseada no caso real dun asasino en serie que foi apresado pouco despois de cometer o seu último asasinato, aínda que na serie non queda demasiado claro cantas mulleres matou. Está claro que foron dúas, pero os indicios apuntan a que foron moitas máis, pero non se sabe a cantidade exacta.
O dilema moral consiste en que o detective que dirixe as investigacións comete un erro de procedemento que provoca o descubrimento dunha muller que levaba anos morta e desaparecida, pero que a forma de facelo fai que non se poida utilizar como proba nun xuízo. Polo tanto, o asasino cumpre condena de 25 anos polo último asasinato, pero ata varios anos máis tarde, cando un xuíz diferente cre que o erro non foi tan grave, non se lle imputa o segundo delito, que provoca a cadea perpetua. Ou sexa, de novo o debate se a policía pode facer o que quere para obter máis probas ou se hai que conseguilas de forma garantista.
Quen lea este blog verá que aparece con certa frecuencia o personaxe de Sherlock Holmes (e máis que aparecerá), que me parece un dos máis fascinantes da literatura universal. Hai algo máis dunha década, alguén probou a facer novas películas sobre este personaxe, obviamente moi diferentes das clásicas, e semella que tivo bastante éxito. O ano pasado vin a primeira desta nova saga e agora tocaba ver a segunda.
Esta segunda da saga foi dirixida en 2011 tamén por Guy Ritchie, así que segue sendo moi visible a súa man, cos cambios de ritmo na proxeción de imaxes, e todos os personaxes repartindo sen compasión. O elenco é máis ou menos o habitual, con Robert Downey Jr, Jude Law e Rachel MacAdams (aínda que o seu personaxe, Irene Adler, aparece só brevemente ao principio, morre axiña, aparentemente). Nesta ocasión aparecen outros secundarios como Jared Harris, Stephen Fry ou Noomi Rapace.
Como pasa sempre coas historias de Sherlock Holmes, e xa non digamos coas versións modernas, nas que retorcen as tramas orixinais ata o infinito, a historia é moi enrevesada. O fondo parece ir de que o profesor Moriarty, o grande inimigo de Holmes, está facéndose aos poucos coa propiedade das maiores empresas de armas, e está organizando atentados orquestrados de xeito que provoquen unha guerra mundial entre as principais potencias europeas, e así saír beneficiado da contenda. Aparecen xitanos que teñen que ver cunha das tramas, persoas que sufriron operacións de cirurxía estética que os converten en practicamente irrecoñecibles, e moitas outras cousas. Ou sexa, unha película trepidante que non aburre nin un segundo.
Nos últimos días celebrouse no Teatro Colón da Coruña o ciclo de concertos Xullo Pop, unha atinada proposta da Área de Cultura da Deputación para darlle visibilidade a grupos galegos dese estilo, aínda que algúns deles non encaixaban demasiado nesa etiqueta. Asistín aos tres concertos con interese, aínda que algún dos grupos xa o coñecía (e non me convenceran demasiado no pasado) e outros os descoñecía, aínda que oíra falar deles.
O primeiro grupo que actuou foi o de Anxo Araújo. Ten unha formación máis ou menos típica con batería, baixo, guitarra, guitarra acústica e voz, e o máis rechamante é o quinto compoñente toca algo parecido a un teclado e a trompeta. Soa bastante a pop, pero tampouco me chamou demasiado a atención.
O segundo "grupo" foi Garza. Realmente non é un grupo, senón a proposta musical de Adrián Charlín, que foi batería en grupos de rock galegos. Case toda a música a produce electronicamente con ordenadores e só está acompañado por unha batería, que toca el mesmo cando deixa ás maquinas producindo son. Acompañouse nunha única peza por un violonchelista. Non me pareceu nada atractiva a súa proposta, pero é que iso me pasa con toda a música electrónica. Serei xa moi maior, pero gústame ver persoas manipulando instrumentos e interpretando a música no momento, os sons pregravados non me gustan demasiado, e cando case todo o que ofreces é iso, obviamente non me gusta.
O terceiro e último grupo foi Grampoder, ao que xa vin actuar hai 6 ou 7 anos na Mardi Gras. Que mágoa de grupo!! Está formado só por dúas persoas, Martín, que canta e toca a guitarra, e Roi, que agora toca só a batería (hai anos tamén tocaba o baixo de cando en vez). Digo o de "mágoa" porque son os dous compoñentes que quedan dos tres que formaban inicialmente The Homens, un magnífico grupo de pop en galego que se disolveu hai uns 10 anos, cando Xocas, o batería, tivo que marchar a traballar (creo que a Portugal). Pois non sei que pasou, pero todo aquel caudal de talento que tiñan cando estaban todos xuntos parece que xa se esgotou, porque as súas cancións actuais non me transmiten case nada.
No ano 2020 a Voz de Galicia sacou unha colección de libros de historia que xa comentei aquí non hai moito tempo. Fíxeno porque lin este inverno un dos oito volumes, escrito polo polémico Stanley Payne sobre a historia de España. Estes días lin outro máis desa colección. Todos os que quedan son volumes dobres, sobre a historia de Galicia, España e Europa. Xa chegará a súa quenda.
Agora tocoulle a "Outra idea de Galicia" de Miguel-Anxo Murado, escritor e xornalista por min moi admirado, e ao que xa tiven a ocasión de ver falar en público en varias ocasións. Acabo de ler na Wikipedia que tamén é guionista e que fixo algúns guións de "Mareas vivas" e "Pratos combinados", así que aínda terei que admiralo máis.
"Outra idea de Galicia" non é un libro de historia ao uso, coa típica estrutura lineal cronolóxica, e xa o recoñece o propio autor dende o limiar. Vai tocando temas que el considera importantes, e cada un deles abrangue unha época máis ou menos ampla do país, pero nada impide que se entrecrucen, que un mesmo feito se mencione varias veces dende varias perspectivas diferentes. Dende logo, o autor semella bastante erudito e, como sucede sempre nos seus escritos, a profusión de datos e referencias é imparable.
Por se serve de algo, direi que o índice do libro é o seguinte (polos títulos intúese claramente o tema):
1. O rostro do país
2. A paisaxe inocente
3. Terra sen historia
4. Da galegofobia á galegofilia
5. Netos de Breogán, fillos de Rosalía
6. Nacionalistas
7. Diáspora
8. O mito do atraso.
9. Caciques
10. Lingua de pobres e de poetas
11. A patria dos defuntos
Por se non se percibe ben nestes títulos, para el a paisaxe e a xeografía tiveron moita incidencia na historia. Ademais, por momentos parece que aquí nunca pasou nada porque na historia de España apenas temos peso, pero esa é unha visión moi sesgada. Por outra banda, durante bastante tempo os galegos tivemos moi mala fama en España, e agora sucede máis ben o contrario.
Despois tamén dedica capítulos ao nacionalismo, que en maior ou menor medida haino en todos os países, á lingua, á emigración, ao envellecemento, ao mito do cacique galego e ao eterno atraso, que non sempre foi tal.
A outra sorpresa de Rakuten na miña Smart TV foi esta película, que tamén tiña unha bastante boa puntuación na sección de películas de ciencia-ficción.
Esta película sueca foi dirixida en 2018 por Victor Danell, e ningún dos actores me soaba absolutamente de nada, pero é que non sigo o audiovisual sueco, onde seguro que destacan.
A película é bastante curiosa. Como lin nalgunha páxina, sorprenden algúns efectos visuais co moi baixo presuposto que ten, pero sobre todo, sorprende comezando cunha trama dramático-familiar que non ten nada de particular, e no medio, sen avisar, dá un xiro total que descoloca, rematando dun xeito totalmente diferente.
Os personaxes principais son unha familia non moi unida. O pai traballa nunha central eléctrica, a nai marcha ao pouco de comezar a película porque non é doado convivir co pai, e o fillo é bastante tímido e non consegue apenas conectar con ningún dos dous. Faino algo máis coa nai, pero cando ela marcha da casa, a ruptura co pai é total.
A moza do rapaz tamén ten unha familia algo pavera. Vive coa súa nai, que é unha política de moi alto nivel, e a súa vivenda non é moi estable, porque ás veces están en Estocolmo e outras volven ao pobo, e o cambio dun sitio ao outro é imprevisible.
Como é unha película nova, non vou destripar demasiado. Só direi que Suecia comeza a ser atacada por unha potencia allea dun xeito bastante sorprendente, e iso provoca que haxa escenas de pánico en todo o país, e que moitos cidadáns decidan fuxir e intentar protexerse en lugares supostamente máis seguros, como a central eléctrica na que traballa un dos principais protagonistas, pero que obviamente vai ser un branco esencial para os invasores.
Esta película si que é unha rareza, pero moi peculiar. Direivos como a atopei, pero é do mesmo xeito que a película que vai antes desta, "Unthinkable". Acendín a miña Smart TV, entrei na aplicación de Rakuten, e mirei as películas da sección de ciencia ficción. En xeral, as puntuacións medias son bastante baixas, pero nesta era bastante boa, cerca dun 7, e animeime.
É unha película alemá presentada no 2017, dirixida por uns tal Adolfo Kolmerer e William James. Os actores e actrices, se cadra, son coñecidos alí, por aquí non me soan absolutamente de nada, pero hai un pouco de todo, alemáns, ingleses, turcos, polacos, etc.
A historia non é moi doada de contar, porque é moi enrevesada e delirante. Todo parece partir dun dentista despistado, que ten como afección escribir guións cinematográficos. Nun determinado momento, está escribindo un que lle ten bastante satisfeito, pero resulta que todo o que escribe convértese en realidade, e ese guión cae en mans de dous dos personaxes principais, que obviamente intentan presionarlle para que o final da historia lles guste máis.
Eses dous personaxes son dous asasinos despiadados que están buscando venganza polo incendio da súa casa, no que morreu toda a súa familia. Descubren o guión ao roubar un coche xusto diante dun restaurante onde perpetran unha matanza. E entre os mortos están os pais dunha rapaza, que pasa a perseguilos a eles, e que contrata a todo tipo de asasinos para conseguir matalos. Polo medio aparece un tipo que se cre Deus, un pseudo superheroe que vai salvando vidas de forma algo anárquica, un supremacista que discrimina a todos os que non son brancos e que parece o principal culpable da morte da familia dos dous asasinos iniciais (que son turcos). En definitiva, un embrollo terrible, pero podo asegurarvos que a película é moi entretida e amena.
Por certo, foime imposible atopar un trailer en castelán en Youtube. Pero en Rakuten si que a teñen dobrada.
Xa vos dixen hai pouco, acabo de descubrir que en RTVE Play están tamén subidas todas as obras gravadas ao longo dos anos polo espacio "Estudio 1", así que me esperan moitas horas de diversión. Si, xa sei, esto non é teatro exactamente, pero parécese bastante. Esta obra de teatro de Shakespeare non me soa tela vista representada nunca, e creo que si vin unha adaptación cinematográfica na que Xulio César era interpretado por Marlon Brando. Nesta versión española do ano 1965 ese papel era para Ismael Merlo.
Non hai moito que contar, que a historia é ben coñecida. Pero si me chamou a atención que a morte de Xulio César prodúcese cando vai só a metade da obra, e a segunda parte trata de Marco Antonio convencendo ao populacho da inxustiza desa morte, o mesmo populacho que a animara e aplaudira só unhas horas antes. Pois iso, populacho.
Como xa comentei aquí hai pouco, esta historia sempre me fascinou. Hai pouco cruceime co documental "A virxe roxa" de Marcos Nine, e refrescouse a lembranza. E de forma totalmente sorpresiva para min, un día destes, repasando RTVE Play na miña nova Smart TV, atopei esta película, que polo seu título non podía tratar doutra cousa, e consumina inmediatamente. A historia é bastante máis lineal e comprensible que o documental antes mencionado.
Esta película foi dirixida en 1977 por Fernando Fernán Gómez, con guión de el mesmo e Rafael Azcona (só isto xa resulta moi difícil de igualar no cine español). O papel principal foi para Amparo Soler Leal, que facía da paranoica Aurora, e a continuación estaba Carmen Roldán, que fixo de Hildegart, pero que apenas fixo carreira no cine, polo que parece. O resto de secundarios foron actores pouco coñecidos, agás Manuel Galiana.
Pois non hai moito que contar, porque narra de xeito bastante lineal a historia de Aurora e Hildegart, incluso fai unha breve mención a Pepito Arriola. Insisto, no artigo de "A virxe roxa" xa falei algo da fascinante historia, e anímovos a indagar nela, porque é ben alucinante.
Hai unhas semanas recibín un aviso urxente dun evento interesante que pasaba na Coruña, incluso non moi lonxe da miña casa, e que ademais era gratuito, así que aproveitei para ir. Resulta que a Orquestra Sinfónica de Galicia cumpría 30 anos, e celebrábaos no Pazo da Ópera (a só 15 minutos da miña casa). Así que tocou a Orquestra, e varias formacións da Xoven, e todos os coros, que son uns cantos. Coa broma, o concerto durou case 3 horas seguidas. E ademais foi moi emotivo, porque case todos os persoeiros que falaron, que dirixen diferentes formación da Orquestra, deixaban o seu cargo despois de moitos anos ao seu servizo, así que se agoira renovación.
O esquema xeral do concerto foi:
- Coro Infantil
- Coro Xoven
- Coro da OSG
- Orquestra Infantil
- Orquestra Xoven
- Orquestra Sinfónica de Galicia
Deixo un vídeo dunha das pezas que tocaron, aínda que no vídeo está a sinfonía completa, e aquel día só tocaron o último movemento.
Hai unhas semanas, un domingo pola tarde, botaban unha boa película na 1 e decidín vela. Parece que iso pasa de cando en vez. A película era "A tapadeira", baseada nunha novela de John Grisham, que nos anos 90 pegou varios pelotazos con tramas de tipo xudicial, que debe ser a súa especialidade.
A película foi dirixida en 1993 por Sidney Pollack. No reparto hai bastantes estrelas e secundarios de luxo, como Tom Cruise, Jeanne Tripplehorn, Gene Hackman, Ed Harris, Holly Hunter, Hal Holbrook e David Strathairn, entre outros. Como curiosidade, unha vez máis, a tradución do título ao español. Orixinalmente era "The firm", ou sexa, algo así como "A empresa", pero no mundo hispanofalante decidiron titulala "La tapadera", "Fachada" e "Sin salida". Un tanto delirante, pero como xa pasou máis veces, tampouco apuntan en mala dirección, e son menos ambiguas que a orixinal.
Mitch McDeere é un avogado cun excelente curriculum que está a piques de rematar os seus estudos nunha prestixiosa universidade, así que se pon a buscar traballo nos bufetes máis importantes. Parece que gusta moito o seu historial, pero todo parece indicar que o bufete que fai claramente o maior esforzo por contratalo é un de Memphis. Así que vai para alá coa súa muller, instálanse na luxosa casa que lle dá o bufete, ademais dun moi bo coche e outras cousas. Alucinan bastante.
Pero xa dende o comezo, a cousa vai regular. As xornadas de traballo son tremendas e, ao pouco tempo de comezar, varios compañeiros novos do bufete morren nun estraño accidente nunhas vacacións paradisíacas pagadas polo bufete. De casualidade entérase polo FBI de que o bufete limpa cartos da mafia de Chicago e que se desfai de todos os avogados que o descubren. Pensan na posibilidade de que el descubra o pastel, pero se o fai xa non poderá exercer de novo de avogado e terá que vivir escondido o que lle falta de vida.
Pero tamén de casualidade descubre unha forma de esquivar iso. Entérase de que o bufete, dende hai tempo e a todos os clientes, estalles estafando cobrando de máis horas de traballo. Se consegue demostrar iso, e non é difícil, pode conseguir denuniciar o bufete sen perder a licencia de avogado e sen expoñerse a máis perigo ca ese. Incluso acaba ben coa mafia de Chicago.
