1888. A señorita Xulia

Hai uns anos Iria Ares e Xoán Carlos Mexuto montaron unha compañía teatral chamada "Clásicos nunha hora", que pretendía ofrecer versións curtas (de aproximadamente unha hora de duración) de obras clásicas de teatro de duración moito máis longa, supoño que para facelas máis dixeribles polo estresado e sempre ocupado público actual.

Eles dous sós comezaron facendo "1879. Casa de bonecas" de Ibsen, e acadaron un certo éxito. Un pouco máis adiante pediron a colaboración de varios actores e actrices e montaron unha versíon curta tamén de "Macbeth", coa que acadaron aínda máis éxito. Supoño que parte do éxito veu por ser a obra bastante máis famosa que a anterior, chegaron a representala en teatros máis grandes, mentres que a primeira moveuse por escenarios algo máis modestos.

E agora chegan con "1888. A señorita Xulia" de August Strindberg. Polo visto, é unha das obras de teatro máis polémicas da historia, pola forza dos personaxes e a historia que conta. Onte representárona no Ágora, no barrio coruñés da Agra de Orzán, que é onde eles viven. E comentaron na presentación que levaban xa varios meses representándoa en Madrid, primeiro en teatros pequenos e agora xa en teatros máis grandes. Ademais, supoño que debido a historias coma esta, os críticos non son capaces de saber se Strindberg era machista, feminista ou todo o contrario.

A historia basicamente consiste en que nos atopamos na mansión dun conde, que saíu durante unhas horas ou días para facer unha xestión, durante a noite de San Xoán. Aproveitando ese momento, a súa filla, a señorita Xulia, que semella ter unha moral bastante disipada, organiza unha festa con todos os criados, na que se incita á celebración e o desenfreno.

Nesa festa líase con Xoán, un dos criados, que é bastante ambicioso. Ten un plan para fuxir dalí con ela, irse a Suiza, e montar un hotel. Pero ela ten moitas dúbidas. O dilema moral principal suponse que é que ela é de clase social superior pero el é capaz de dominala por ter o típico determinismo masculino.

A min fíxoseme un pouco longa de máis. A historia está ben, pero ao final, o texto dá moitas voltas sobre si mesmo e resúltame algo circular. Non teño nin idea de cal é a duración desta montaxe "en condicións normais", pero semella que a compañía que comezou resumindo obras clásicas longas en 60 minutos xa deixou esa filosofía, porque esta obra dura 90 minutos e, na miña humilde opinión, podía representarse en menos tempo sen perder a esencia da historia. Pero vaia, esa é a miña opinión.

Saúdos.