O outro día celebrábase un concerto no Teatro Colón que, polo visto, tiña por motivación o Día da Música, que debe ser a mediados ou finais de xuño. O caso é que tocaban dous grupos galegos que me atraían de certo xeito: Caldo, grupo de folk do que oín falar ultimamente pero que aínda non vira, e Moura, grupo de rock progresivo e psicodelia que xa coñezo e que me parece moi interesante.
Caldo está formado por Anais Barbier na voz e pandeireta, María Jorge no violín e Pedro Fariñas na guitarra e gaita (aínda que este instrumento só o tocou cando estaban colaborando con Moura). Non están mal pero non me chamaron demasiado a atención, ao haber tan pouca instrumentación acaban resultando algo monótonos, e iso é a "cualidade" que menos me agrada nun grupo de música. Presentaron o seu segundo disco, titulado "Lugar a Ponte", o lugar de Gondomar onde viven ou vivían.
Moura estaba coa súa formación habitual, e presentaban un EP titulado "Fume santo de loureiro". Ao saír, merqueino, así como o EP co que comezaron, así xa teño toda a súa discorgrafía en formado CD (tampouco é tan difícil).
Tocou primeiro Caldo, os de Moura saíron a colaborar en varios temas, e cando tocou Moura, tamén saíron os de Caldo en varias ocasións. Tamén houbo colaboración variadas que participaron nas dúas partes do concerto, como a violinista Begoña Riobó ou as mozas pandereiteiras Tarabelinhas, ou o eterno Antonio Prado, que ademais de organizar o cotarro, tamén tocou en varias pezas.
Seguimos avanzando cara ao remate da Biblioteca Galega 120, que A Voz de Galicia editou completa no ano 2002, para conmemorar os 120 anos de vida do xornal. Esta vez era a quenda do volume número 108. Era a terceira parte da antoloxía seleccionada polo profesor Luciano Rodríguez que contén a principal poesía publicada no último cuarto do século XX.
Os autores veñen ordeados por ano de nacemento, dende os máis maiores, nados a comezos dos anos 60, ata as máis novas, nadas a finais dos 70. A lista completa é a seguinte: Xela Arias, Lino Braxe, Manuel Outeiriño, Henrique Rabuñal, Antón Dobao, Fran Alonso, Xosé Manuel Vélez, Helena de Carlos, Manuel Xosé Neira, Xosé Millán Otero, Cristal Méndez Queizán, Xabier Cordal, Miro Villar, Marta Dacosta, Luísa Castro, Rafa Villar, Ignacio Chao, Martín Veiga, Carlos Negro, Igor Lugrís, Lupe Gómez, Estíbaliz Espinosa, Modesto Fraga, María do Cebreiro, Estevo Creus, Olga Novo, Yolanda Castaño, Emma Couceiro, Emma Pedreira e María Lado.
Como curiosidade, podemos dicir que todos estaban vivos e publicando cando se editou este volume, pero xa pasaron máis de 20 anos, e varios deles xa morreron. Por exemplo, Xela Arias morreu inesperadamente pouco tempo despois, e Lino Braxe morreu a finais de 2020. Algúns deles son agora colegas ou coñecidos meus, algúns ou algunhas están retirados da publicación poética, e doutros non sabía nin da súa existencia.
Nos últimos meses estaban botando, no espazo de cine clásico da 2, películas repetidas dos últimos tempos, por iso case non vin ningunha. Pero a semana pasada botaron unha que había anos que non veía, así que recunquei. É a famosa "Doce homes sen piedade", o famoso drama xudicial no que un xurado formado por doce homes brancos (non imos afondar nese tema, aquela época non estaba para tantas florituras) debaten se un determinado acusado é culpable ou non. Como curiosidade lingüística, diremos que o título orixinal sería algo así como "12 homes enoxados" (a verdade é que uns cantos deles si o parecían, outros non tanto) e en Hispanoamérica fóronse a "12 homes en pugna". Foi a primeira película do célebre director.
"Doce homes sen piedade" foi dirixida en 1957 por Sidney Lumet. O elenco dos doce integrantes do xurado estaba formado por Henry Fonda, Martin Balsam, John Fiedler, Lee J. Cobb, E. G. Marshall, Jack Klugman, Edward Binns, Jack Warden, Joseph Sweeney, Ed Begley, George Voskovec e Robert Webber. O resto dos actores (non aparece nin unha soa muller, que eu lembre) son totalmente secundarios e din unha frase, como moito, algúns nin iso.
Como supoño que saberedes, non ten moita chicha (ou si, segundo se mire). Está celebrándose un xuízo no que parece que un fillo dunha familia de baixa extracción social mata ao seu pai nunha discusión. Despois do mesmo, o xuíz pídelle ao xurado que debatan sobre a culpabilidade do acusado, lembrándolles que ten que haber unanimidade para unha decisión ou para a contraria.
Dende o momento inicial, hai 11 xurados que parecen estar convencidos da culpabilidade do acusado, agás 1, que non o ten nada claro e que expresa moitas dúbidas razonables. Vai expoñendo o seu argumentario, exasperando a algúns deles aos que non lles preocupa levar a un rapaz á cadeira eléctrica (porque ese vai ser o seu final, polo visto), e que incluso teñen certa presa por ir ver un partido do seu equipo favorito. Aos poucos, vai convencendo a todos os demais, ata conseguilo incluso cos que parecían máis contrarios a esa decisión.
Parece que se fixo unha versión desta obra (claramente teatral) no espazo Estudio 1 de RTVE, que está dispoñible en Internet.
Seguramente xa dixen nalgún momento neste blog que teño moita debilidade polo director Ernst Lubitsch. O outro día botaban no CGAI a película "O bazar das sorpresas" (o título orixinal sería algo así como "A tenda da esquina"), e decidín ir vela en versión orixinal, na que seguramente será a última visita a esa institución nesta tempada.
Como curiosidade, direi que a película está baseada nunha obra de teatro húngara, está ambientada no centro de Budapest (pero recreado en decorados de Hollywood, obviamente, de feito, case todo sucede dentro da tenda) e os rótulos dentro da tenda están en húngaro (ten lóxica, pero no cine estadounidense raramente teñen esa sensibilidade). Polo visto, Lubitsch normalmente adaptaba obras de autores centroeuropeos.
"O bazar das sorpresas" foi dirixida en 1940 por Ernst Lubitsch, e os principais papeis do elenco foron para James Stewart, Margaret Sullavan, Frank Morgan, Sara Haden, Joseph Schildkraut, Felix Bressart, William Tracy e Inez Courtney.
A película trata principalmente das relacións entre o xefe e os empregados da tenda Matuschek, no centro de Budapest, sobre todo poñendo o foco en dous dos seus empregados, un que é considerado a man dereita do xefe (de feito, o substitúe temporalmente cando o xefe está de baixa) e unha nova empregada que é contratada ao comezo da película.
Parte do enredo vén dunha práctica que existía antes (agora coas redes sociais pasa algo semellante), que une a estes dous protagonistas, xa que manteñen dende hai algún tempo unha relación por carta, que os ten totalmente embelesados, pero non se coñecen en persoa. De feito, na tenda, el é o superior xerárquico dela, e están sempre discutindo por criterios profesionais, e non se soportan.
Nalgún momento da película el descubre que ela é a súa "namorada", pero intenta evitala, xa que o descubre exactamente no intre no que é despedido da tenda por unha decisión equivocada do xefe, que o confunde cun posible amante da súa muller, que realmente é outro empregado, bastante menos fiel e fiable. Finalmente atrévese a revelar que el é o seu correspondente epistolar e a historia acaba ben, faltaría máis.
Por certo, botaban esta película no CGAI, se non entendín mal, porque era unha das películas que aparecía nun libro dun famoso crítico que analizaba os mellores guións da historia do cine. Estou de acordo con que é un guión fantástico, e ten uns diálogos de nivel sublime. Este guión foi escrito por Samson Raphaelson e Ben Hetch, que teñen fama de ser dos mellores guionistas do Hollywood clásico.
Non contaba eu con iso, pero hai uns días, recibín unha amable invitación para ver no Teatro Colón da Coruña a película "O espírito da colmea". Vinna xa unhas cantas veces, e dende a primeira, considero que é unha das mellores (senón a mellor, a secas) película española da historia, así que aceptei a invitación. Como curiosidade, direi que o título da película e os textos sobre abellas que se escoitan na voz dun dos actores principais están sacadas do libro "A vida das abellas" de Maurice Maeterlinck.
"O espírito da colmea" foi dirixida en 1973 por Víctor Erice (a súa primeira película, e só dirixiu catro en solitario) e o elenco está capitaneado polos catro personaxes principais que forman a familia: Fernando Fernán Gómez, Teresa Gimpera, Ana Torrent e Isabel Tellería. Hai uns cantos secundarios, pero o seu papel é tan residual que non creo que pague a pena mencionalos.
A mediados dos anos 40 chega ao pobo segoviano de Hoyuelos (que aínda agora se mantén como aparece na película, acabo de velo en Google Maps) o cine, coa proxección da primeira versión de cine mudo sobre "Frankenstein". Toda a xente da aldea vai á proxección, que causa unha especial impresión en Ana, a filla pequena da familia. Isabel, a irmá maior, que é moi xoguetona, dille que o monstro é amigo dela e que pode convocalo se tamén se fai a súa amiga, e isto trastoca a mente da pequena.
Tamén van de visita a unha pequena construción abandonada que está cerca da súa casa, e alí Isabel insinúalle que pode atoparse co monstro. Ana colle moito valor e vai alí de visita de cando en vez, e nunha delas, atopa a un maquis fuxido, que pouco despois é asasinado alí mesmo polas "forzas da orde". Atópanlle obxectos do pai e este sospeita como puideron chegar ata alí. Unha noite, Ana sae da casa para atoparse co monstro, e efectivamente o atopa. Toda a aldea sae na súa busca e atópana durmindo a carón dunhas ruínas cando xa está amencendo.
A historia non dá moito máis de si, pero a beleza das imaxes é de tal calibre que conforma unha película marabillosa. O ritmo é tremendamente lento, sobre todo ao comezo. O que chama a atención é o contexto, sobre todo as características da familia, que son moi peculiares. É unha familia totalmente disfuncional, e moi anacrónica para os anos 40 no medio de Castela, moi difícil de entender.
O pai anda ao seu rollo, nunca queda claro a que se dedica, non semella traballar en nada concreto, é un namorado das abellas, ten colmeas, e está sempre lendo e escribindo sobre ese tema. Semella un intelectual, pero teñen a mellor casa da aldea con diferenza, e criados, non se explica demasiado ben. A nai tampouco parece ter unha ocupación determinada, en varios momentos escribe cartas dirixidas a non se sabe quen do seu pasado, e ao final queima unha carta que polo visto ía dirixida á Cruz Vermella Internacional en Francia. Só se lle ven dous momentos de "cariño familiar", nun deles está peinando a Ana e noutro quítalle as gafas ao seu marido, que quedou durmido. E as dúas nenas (as estrelas da película, claramente) fan e desfan o que lles peta, entran e saen sen control ningún, só unha das criadas, chamada Milagros, parece ter algo de ascendente sobre elas. Todo moi raro para a época e o lugar.
Como vedes, últimamente estou de novo visitando o cine clásico, xa que en Youtube hai acceso libre a moitas películas míticas. Se hai pouco lembrei a Tarzán, o outro día lembrei a Harold Lloyd, do que hai moitos anos que non botan ningunha película na televisión, creo. Seguro que hai máis, pero a máis famosa de todas é esta, que curiosamente ten un título orixinal que podería traducirse como "A seguridade é o último".
"O home mosca" foi dirixida en 1923 por Fred Newmeyer, e no elenco poderíamos destacar a Harold Lloyd e a súa compañeira na ficción Mildred Davis, e se cadra a Bill Strother. Pero claro, é cine mudo, e moitas desas "estrelas" xa foron esquecidas.
A historia non ten moita chicha. Harold vai á gran cidade para traballar, e escribe todos os días á súa moza, facéndolle crer que é un grande executivo duns grandes almacéns, cando simplemente é un dependente do montón, incluso enviándolle agasallos que non se pode permitir abusando da confianza do seu compañeiro de piso. Tanto é así, que un día ela decide visitalo por sorpresa na cidade, e el ten que afinar o seu enxeño para que ela non se decate da farsa.
Nunha destas, Harold entérase que o gran xefe da súa empresa quere ofrecer unha boa recompensa a calquera empregado que teña unha idea xenial para atraer a máis clientes. El viu ao seu compañeiro de piso escapar dun policía escalando pola fachada dun edificio, e pensa que pode ser un bo reclamo publicitario facer o mesmo no edificio que ocupan os grandes almacéns, que é moi alto. Faino, pero o seu compañeiro de piso non pode facelo porque o policía que burlou a outra vez está alí vixilante e non pensa permitilo. Finalmente non lle queda máis remedio que escalar a fachada el mesmo, que non tiña ningunha experiencia no tema.
Por se acaso, no título deste artigo puxen o ano da película para que non se confunda con outra do mesmo título pero temática moi diferente que triunfou nos últimos anos, protagonizada por Natalie Portman. Esta que eu vin en Youtube é un clásico do cine de piratas, que xa leríades algunha vez aquí que me gusta bastante. Pero vaia, tampouco me pareceu nada do outro mundo (xa levei varias decepcións deste tipo nos últimos tempos, vou ter que ir reflexionando sobre o tema).
"O cisne negro" foi dirixida en 1942 por Henry King e no seu elenco destacan Tyrone Power, Maureen O`Hara, Laird Cregar, George Sanders e Anthony Quinn, entre moitos outros.
Antes de comentar de que vai a historia (vaia, tampouco ten tanto de particular, é outra película de piratas clásica, sen máis) direi que me desconcertaron unhas cantas cousas nesta película. A primeira delas foi o papel do mítico pirata Henry Morgan, que foi nomeado gobernador de Xamaica polo propio rei inglés cando supostamente ía ser aforcado, coa intención de que el mesmo rematara coa piratería no Caribe. Pois parece que foi certo, que nos seus últimos anos de vida se dedicou a iso, aínda que non con moito éxito. A outra cousa que me desconcertou é que o "cisne negro" non era o pirata máis importante da historia, senón o barco do "pirata malo" da historia, chocoume un tanto a elección do título.
Pois iso, nun momento de auxe da piratería no Caribe, todos cren que Morgan vai ser aforcado en Londres, pero ao pouco tempo aparece en Xamaica como gobernador da illa (Port Royal era algo así como a capital do gremio), coa intención de perseguir aos seus antigos compañeiros. Isto causa bastante decepción na profesión, pero algúns dos seus aliados, como o principal protagonista da película (Jamie Waring) intentan axudarlle no nobre pero case utópico propósito. Pola contra, outros como Billy Leech (o capitán do "Cisne negro") póñense totalmente en contra.
Por se non chegara con iso, as antigas autoridades de Xamaica, que non eran en absoluto piratas senón aristócratas (vaia, se cadra eran máis piratas que os outros) non levan nada ben este cambio (lóxico) e xogan ao dobre xogo de pasarlle información sobre os movementos de Morgan aos piratas díscolos, suponse que para provocar máis caos. Ademais, Jamie Waring namora da filla dun deses aristócratas, pero non é en absoluto correspondido, pero ao final si.
E a película trata diso, das estrataxemas duns e doutros, de piratas que queren pasarse ao lado bo da lei enfrontándose aos seus antigos aliados e camaradas, e dos aristócratas meténdose polo medio e armando máis lío, con final feliz, por suposto.
Seguimos avanzando pola Biblioteca Galega 120, a colección de literatura galega que A Voz de Galicia editou no ano 2002, cando se cumprían 120 da súa posta en marcha como xornal diario. Hai uns días lin o volume 107, titulado "Os xenerais de África" e escritor polo poeta e fotógrafo Víctor Vaqueiro, aínda que esta obra está composta por 10 relatos breves.
O autor non escribe mal, aínda que creo que escribiu pouca narrativa. No epílogo confesa que todas as historias teñen algo ou moito que ver con Vigo e que o título que estaba pensado inicialmente era "Vigueses". Pero alguén comentoulle que era unha referencia demasiado obvia, e era mellor cambialo por outro. Se non me engano, os Xenerais de África é unha referencia de relativa importancia nun dos relatos, ambientado na época do golpe de estado do 36, que foi liderado polos Xenerais de África (con Franco á cabeza), pero nada máis. Así que tampouco teño claro que este título sexa moi representativo da obra.
Hai varios baseados no mundo do fútbol, deporte do que debe ser seguidor, e polo visto, do Celta. Hai outros dous, que están bastante separados na obra, que contan un mesmo suceso, un asasinato dunha persoa a outra, dende os dous puntos de vista: curioso. Xa digo, 10 relatos, cada un deles de 8-10 páxinas de media, doados de ler en xeral, agás algunha excepción.
Hai anos lin unha interesante novela (pero baseada en historia real) escrita por Robert Edsel que falaba sobre este tema, e agora acabo de ver a película baseada naquel libro. No tramo final da II Guerra Mundial, un grupo de expertos aliados, algúns militares e outros que foron militarizado para a ocasión, principalmente estadounidenses, con apoio dalgún británico e franceses, intentaron salvar a maior cantidade posible de obras de arte europeas que estaban en mans dos nazis, e que corrían moito perigo se estes decidían destruílas ao ser derrotados, como parecía que ía suceder. Non me negaredes que semella un tema moi interesante.
"Monuments Men" foi dirixida en 2014 por George Clooney e o elenco (case todo masculino, claro, por estar tan militarizado) estaba formado por Clooney, Matt Damon, Bill Murray, John Goodman, Jean Dujardin, Bob Balaban, Hugh Bonneville e Cate Blanchett. Nada mal.
Pois iso, en 1943, vendo o rumbo que está tomando a guerra, algún militar estadounidense, preocupado por ese tema que non preocupaba case a ninguén, pide permiso para formar un pequeno grupo de expertos en arte (a maioría non están no exército, pero fannos entrar) que vaia por toda Europa para intentar salvar as obras de arte que aínda non estean en mans dos nazis, e localizar as que estes xa teñen.
Para ser máis operativos, ese grupo de sete homes divídese en varios (normalmente parellas), que van a diferentes países para intentar preservar, sobre todo, obras insignes que aínda non caeron en mans dos nazis. Nalgún caso conségueno pero noutros casos non é así, e incluso algúns deles morren no intento (mira ti que casualidade, case sempre lle pasa aos que non son estadounidenses).
Hai unha muller francesa, Claire Simon, que estivo traballando para altos xerarcas nazis e ten máis ou menos localizadas a maioría das obras que saen de París, pero négase a colaborar co axente estadounidense porque está convencido de que a súa única intención é levarse todo para América. Cando comproba que non é así, pásalle toda a información que ten, que é moita, e iso axuda a localizar moitas das obras antes de que os nazis as destrúan e de que os rusos, que están chegando polo outro lado, se queden tamén co botín como compensación de guerra.
Como curiosidade, parece que os nazis gardaron todo ese tipo de obras en minas e tamén nalgúns castelos, como o famoso castelo de Neuschwanstein (que Walt Disney utilizou como modelo para os seus).
Hai un ano, máis ou menos, naceu no IES Rafael Dieste da Coruña un curioso programa de normalización da lingua galega no ensino que, como tantos outros, era unha boa idea, pero que está tendo un éxito espectacular. Simplemente consiste en que o alumnado vaia visitando os comercios e outros establecementos públicos da súa zona de influencia e que pidan perimso para poñer un cartel que poña "Aquí tamén se fala galego".
Tivo un grande éxito, e convidaron a outros institutos públicos e colexios privados a unirse na campaña, e xa van uns 200 en toda Galicia. Ademais diso, tamén publicaban fotos nas redes sociais nas que se veían os carteis nos comercios. E tamén conseguiron (a súa viralidade debeu vir de aí) que algunhas figuras internacionais como Viggo Mortensen ou James Rhodes lles mandaran videos apoiando a campaña.
O seguinte paso foi, para rematar o curso, organizar na Praza da Tolerancia, no centro da mesma Cidade Escolar na que se atopa o instituto, un festival de música con grupos que cantan en galego. Durou toda unha tarde de venres, e ateigou a praza e os bares e restaurantes da zona, que seguro que agradeceron a iniciativa.
Tocaron catro grupos: Leria, Lontreira, Boyanka Kostova e Grande Amore. Leira é un grupo de pop-rock, o único "clásico" no que unha serie de persoas (neste caso, catro mulleres) tocan os seus instrumentos, e mirando para o escenario entendes de onde sae o son porque ves como tañen os seus instrumentos en directo. Nos outros tres grupos non pasa iso. Lontreira e Grande Amore parecéronme encadrados nalgo así como pop electrónico, que polo visto, gusta moito últimamente. Nos dous casos había un ou unha cantante (nalgunhas cancións máis), unha persoa (ás veces dúas) nas bases electrónicas na parte posterior do escenario, que é de onde saía a maior parte do son, e ás veces alguén tocando unha guitarra eléctrica que era moi difícil de distinguir entre o atronador son. Boyanka Kostova é o único grupo que non vimos, pero polo visto fan trap en galego, baseado en letras e melodías tradicionais. Estabamos ceando nunha terraza a uns 200 metros e as vibracións dos edificios eran terribles. Non teño moi claro se me perdín algo interesante, pero teñen moitos e moi fieis seguidores.
Hai algún tempo, por casualidade, entroume unha certa nostalxia por ver algunha das antigas películas de Tarzán en branco e negro protagonizadas por Johnny Weismuller, famoso campeón de natación. Mirei en Youtube e non atopei nada, agás fragmentos moi breves. É posible que non fixera unha búsqueda moi exhaustiva, pero mirei de novo a semana pasada e xa atopei completa e en español a primeira da saga, pero parece que a subiron hai só un ano. O caso é que puiden vela e aplacar a nostalxia.
"Tarzán dos monos" (vaia, o título orixinal semellaba máis ben "Tarzán o home mono") foi dirixida en 1932 por W.S. Van Dyke. Os papeis principais foron para Johnny Weissmüller, Maureen O'Sullivan, Neil Hamilton e C. Aubrey Smith.
A trama non ten moita chicha. Dous cazadores occidentais están nunha expedición en África intentando atopar un mítico cementerio de elefantes do que fala a poboación indíxena con moito horror. Eles só pensan na manchea de cartos que gañarían se atoparan todo ese marfil. Nese intre chega a filla dun deles, e outro, que é máis novo, namora dela.
Nunha das súas saídas, a fermosa muller é "raptada" por un estraño home mono que atopan no seu camiño, e que os ten totalmente desconcertados, porque non sabían da súa existencia. Jane (ese é o nome da filla) volve á expedición co seu pai e o seu compañeiro de caza, pero xa é moi diferente a opinión que ten de Tarzán. Toda a expedición é capturada por outros indíxenas pouco amistosos e Tarzán, Chita e os elefantes axudan a liberalos. Como un dos elefantes está ferido, diríxese por el mesmo ao cementerio.
O outro día púxose a tiro, de novo, esta película. Soábame que estaba baseada nunha novela negra escandinava, que están collendo moita boa fama nos últimos tempos, e pensei que podía ser boa idea vela. O reparto tamén semellaba bastante bo, e pensei que non podía ser moi mal se moitas desas actrices e actores aceptaron participar nela. Despois de vela, descubrín que a historia tiña que ver algo ou bastante coa cultura de Groenlandia, e iso non me pareceu nada mal.
"Smilla: misterio na neve" foi dirixida en 1997 por Bille August. No elenco están Julia Ormond, Gabriel Byrne, Richard Harris, Vanessa Redgrave, Robert Loggia ou Jim Broadbent, non está nada mal para ser unha película danesa. Está baseada nunha novela dun tal Peter Hoeg (por certo, o título da novela tamén fai referencia á especial percepción da neve de Smilla). A neve é un elemento importante na película.
A min soábame que o plantexamento da historia partía de que morría un neno no centro de Copenhage, que todos opinaban que era un claro suicidio, pero que unha muller que andaba por alí cerca notaba indicios de que non era así. Esa é a segunda escena da película. A primeira escena da película está ambientada nun deserto xeado a mediados do século XIX, onde se ve a un pescador que se ve sorprendido pola onda xerada por un meteorito ao caer sobre a terra. Recoñeceredes que o comezo é impactante e intrigante: que relación pode haber entre esas dúas cousas tan aparentemente lonxanas? Pois haina.
Esa muller que opina que o rapaz non se suicidou era unha veciña del que lle tiña moito cariño, e que o coidaba en ocasións, porque os seus pais eran inuits groenlandeses que estaban habitualmente borrachos (polo visto, os inuits de Groenlandia teñen serios problemas co alcol, cousa que eu non sabía, en absoluto). A muller (obviamente, Smilla) tamén sabía que o rapaz tíñalle medo ás alturas, e non lle cadraba en absoluto que o rapaz se suicidara tirándose dende a azotea, que é a versión que defenden as autoridades. Para rematar, ela tamén naceu en Groenlandia, a súa nai era inuit (xa morreu) e o seu pai é un prestixioso médido en Copenhage, co que aínda ten contacto fluído. Por nacer en Groenlandia, ten percepcións da neve que a maioría non teñen, e iso faille ver cousas que os demais non ven.
En definitiva, que ponse a investigar pola súa conta e descubre que está pasando algo bastante estraño. O rapaz era examinado periodicamente por importantes médicos daneses, sen razón aparente, e detrás de todo iso semella estar unha potentísima empresa. Polo que parece, todo parece ter relación con aquel meteorito que caeu no século XIX, que trouxo algún microorganismo moi perigoso, e que xa provocou mortes e estrañas doenzas. A empresa quere aproveitalo enerxeticamente, pero está investigando as consecuencias que pode provocar ese microorganismo, que non están nada claras.
Xa o comentei aquí algunha vez, e se analizades o meu perfil intelectual (dubido que perdades o tempo en cousa tan inútil), seguramente non entendades moi ben por que me atraen as películas da saga de "Mad Max". Crédeme: eu tampouco o entendo, pero algo deben ter. Agora xa só me falta a primeira (que probablemente será a mellor, como pasa en case todas as sagas), e creo que hai pouco sacaron outra, que non sei aínda moi ben se está en cines ou se xa non o está.
"Mad Max 3" foi dirixida en 1985 por George Miller (creador da saga) e George Ogilvie (non sei exactamente como se repartiron o traballo). Os papeis estelares son para Mel Gibson (obviamente) e para Tina Turner, que cantou algunha das cancións da banda sonora, que se converteron en éxitos do momento. O resto non me soan de nada, e semella que tiveron certa traxectoria no audiovisual de Oceanía (Australia e Nova Zelanda, obviamente), pero non moito máis alá.
Non hai moito que contar da trama nesta saga. Carreiras, pelexas e bastante salvaxismo, pero as paisaxes dos desertos australianos son unha pasada, e incluso hai un fermosísimo oasis. O Max este chega a unha estraña cidade no medio do deserto que se chama NegoCidade, unha cidade bastante tenebrosa onde todo se negocia.
Nesa cidade manda a Tía Ama, muller corrupta e que malmete para mandar aínda máis. O único que non está totalmente baixo o seu control é o Submundo, un "paraíso" subterráneo que xera o metano da merda dos cerdos que dá electricidade á NegoCidade. Alí manda o Mestre Golpeador, un ser dividido en dúas partes independentes pero moi unidas: na parte superior un anano moi intelixente, e na inferior un xigante cunha forza descomunal.
Mad Max provoca a situación para enfrontarse ao Mestre Golpeador na Cúpula do Trebón, unha semiesfera na que se enfrontas dúas persoas e da que só pode saír unha viva. Finalmente gana Max, obviamente, pero non é el quen mata ao Golpeador (o Mestre sobrevive, terá o seu papel despois). Debido a iso, ten que marchar ao exilio polo deserto.
Estando alí, dá de casualidade cun grupo de nenos que vive nun oasis, liderados por dous adolescentes. Teñen unha estraña mitoloxía que lles fai confundilo cun antigo piloto de avión que os levou ata alí, e prometeu volver por eles despois de que o seu avión se estrelara, xa que os seus resto aínda están alí cerca.
El dilles que non é o piloto que están esperando e algúns dos nenos deciden fuxir polo deserto na súa busca. El decide axudalos pero acaban chegando a NegoCidade (tampouco é que haxa moitos sitios a onde ir) e enfrontándose aos seus habitantes, entre outras cousas, cun avión dun chalado que vive por alí cerca. Finalmente eses rapaces acaban chegando ás ruínas do que fora a cidade de Sidney e establécense alí.
