Nas últimas décadas do século XX xa case non se rodaban películas do oeste estadounidense. Durante as décadas centrais do século houbo tal explotación do xénero, que a xente estaba xa algo farta do tema, e buscaba outras cousas. Pero Clint Eastwood, que fora estrela dalgunhas películas dese xénero (como a triloxía do dólar do spaghetti-western, rodadas principalmente nos desertos de Almería), quería buscar novos enfoques e historias. Primeiro rodou "O xinete pálido", da que imos falar agora, e pouco despois fixo "Sen perdón", da que falamos hai uns días. Por certo, ollo coa tradución. Parece que en todo o planeta traduciron o título correctamente agás en Alemaña onde puxeron "O xinete anónimo".
Foi dirixida en 1985 por Clint Eastwood, e os papeis principais foron para Clint Eastwood, Michael Moriarty, Carrie Snodgress, Richard Dysart, Chris Penn, Sydney Penny e John Russell.
Antes de comentar a historia direi que a película non me desagradou (creo que xa a vira hai moitos anos, algunhas cousas soábanme algo) pero é demasiado maniquea. É demasiado clásica no xénero no sentido de que os bos son moi bos, os malos son moi malos e os dous bandos son perfectamente identificables. Algun crítico di que o papel de Eastwood como O Predicador é moi ambiguo porque a veces representa o Ben e outras representa o Mal ou a mesma Morte, pero cando fai esto último é para enfrontarse aos malos malísimos, así que volve a ser o Ben. Non lle vexo eu tanta ambigüidade.
A historia é simple. Nun val mineiro de California hai uns tipiños intentando sacar algunha pepita de ouro dun regato, con bastante pouco éxito. Na "cidade" cercana (unha rúa ancha con 8-10 edificios a cada lado), os poucos que aínda se tratan con eles reclámanlles continuamente as débedas contraídas por ir mercar suministros á tenda sen ter cartos para pagar. Eles prometen que o farán cando saquen unha desas pepitas, pero xa non resulta crible.
Nesa cidade manda o cacique local, Coy Lahood, que é propietario dos outros vales e que xa utiliza medios de extración de mineral moi agresivos, mediantes chorros de auga contra as ladeiras. Quere mercar as terras desa pobre xente e quedarse con toda a zona, pero non o consegue.
Despois do último ataque disuasorio, aparece como da nada un "xinete pálido" e silencioso. Ninguén sabe quen é, pero dende o primeiro momento ponse do lado dos febles e dalles boas palizas aos matóns do cacique, e obviamente iso non lles fai ningunha grazas. Intenta vengarse del, pero aínda levan máis malleiras.
Como os mineiros non aceptar a última oferta, o cacique decide contratar os servizos do controvertido sheriff Stockburn. El e os seus seis salvaxes axudantes entenden pouco de xustiza e entenden moito máis de traballar para quen máis lles pague. Ademais, polo que parece, Stockburn e o "xinete pálido" (que polo visto é Predicador nos seus ratos libres) xa se coñecían de antes. Pero Stockburn está algo confuso, porque a descrición que lle dan é a dun antigo rival que supostamente xa está morto.
Finalmente prodúcese o combate final, tremendamente tramposo. O Predicador chega só á cidade e colócase no seu lugar para o duelo final. Cando sae Stockburn cos seus seis axudantes, resulta que o Predicador xa non está alí, o único que queda é o seu chapeu. Vai eliminando un a un aos seis axudantes, que non parecen tan espabilados. Finalmente quedan fronte a fronte o Predicador e Stockburn, que recoñece ao seu contrincante no último momento. Ao Predicador dalle tempo a pegarlle 5 ou 6 balazos.
En definitiva, a película está ben, pero é moi maniquea e tramposa.
Saúdos.
Ningún comentario:
Publicar un comentario