Botaban esta película no espazo de cine clásico da 2, que me transmite certa confianza. É do xénero do melodrama, que non me agrada demasiado, pero finalmente acaboume gustando bastante, porque hai que recoñecer que a historia é bastante singular, e ten unhas aristas ben curiosas. Por certo, o título orixinal foi "Now, voyager", ou sexa "Agora, viaxeira", baseada nun verso dun poema de Walt Whitman, que adoptou a autora da novela na que se basearon. Os dous títulos teñen algo que ver coa historia, pero tampouco avanzan demasiado, porque a historia é algo retorcida.
Foi dirixida en 1942 por un tal Irving Rapper, do que non oín falar na miña vida. O máis destacado do elenco é para Bette Davis, Paul Henreid, Claude Rains e Gladys Cooper. Ou sexa, que están varios dos secundarios de "Casablanca".
A historia xira en torno á tensísima relación entre Charlotte Vale (Bette Davis) e a súa nai (Gladys Cooper). Polo visto, Charlotte foi unha filla non desexada e que naceu xa bastante tarde, e debido a iso, a nai é terriblemente estricta con ela e non lle deixa vivir a súa vida. Aínda así, todo semella indicar que a nai é estricta con todo o mundo e bastan uns poucos minutos de película para odiala inmensamente. Unha das irmás de Charlotte, preocupada por ela, leva a casa a un amigo seu que ten un sanatorio mental para intentar curala. En principio, a nai oponse, como non podía ser doutro xeito, pero finalmente conseguen que Charlotte pase unha temporada alí.
De xeito totalmente previsible, a mellora de Charlotte é considerable, e no sanatorio suxiren que, para afianzar esa melloría, en vez de volver a casa de novo, onde seguramente a controladora nai conseguiría revertir a mellora en cuestión de días, debería facer un cruceiro para soltarse e socializar máis. Supoño que de aí veñen os títulos orixinais e traducidos (viaxeira, pasaxeira).
A transformación é total, incluso física. Baixo a bota da súa nai, Charlotte era bastante fea e algo repulsiva, e agora resulta moito máis atractiva. Tanto que se acaba convertendo na persoa máis popular do cruceiro e todo o mundo a adora. Incluso namora dun pasaxeiro chamado Jerry, que está casado pero non se entende nada ben coa súa muller, e non se divorcia dela porque el, como pai, adora á súa filla Tina, que é unha rapaza problemática e que tamén é odiada pola nai.
Cando remata o cruceiro e os familiares de Charlotte van recollela non entenden nada. O seu cambio físico é total e teñen tempo de comprobar que toda a xente que baixa do cruceiro a quere moito, non lles encaixa coa persoa que marchou da casa da nai unhas semanas antes. Cando chega a casa, a nai, que estivo enferma, reaviva para volver escravizar e humillar á filla, pero Charlotte non está disposta a soportalo e oponse firmemente. Nunha das súas discusións, a nai morre dun ataque ao corazón e Charlotte séntese culpable.
Por esa razón volve ao sanatorio e alí coincide casualmente con Tina, a filla de Jerry, coa que conecta moi ben. Algún tempo despois, recuperadas as dúas, Charlotte proponlle ao médico que dirixe o sanatorio levarse a Tina para a súa casa, e permitir que Jerry veña visitalos cando queira. Existe a posibilidade de que Jerry vaia vivir con elas, pero o final é algo aberto, e non queda moi claro se finalmente sucede ou non.
Saúdos.
Ningún comentario:
Publicar un comentario