O sono eterno

Unha das poucas películas que me faltaban por ver da famosa colección Cine de Ouro que me agasallaron hai varios anos era "O sono eterno", que tiña certa fama. Vina o outro día e decepcionoume moitísimo, pero xa explicarei despois os motivos. Por certo, o título é controvertido en moitos aspectos. O título orixinal é "The Big SLEEP", polo tanto os únicos que acertaron foron os mexicanos, que a titularon "O gran soño". En Arxentina, como outras veces, foron moi creativos e inventáronse "Ao borde do abismo". Ollo, porque "sleep" fai referencia a "durmir", non a "soñar". E coñecendo a historia, non teño nin a máis mínima idea a que poden referirse, porque a historia de por sí xa é bastante incomprensible. A non ser que con "big sleep" se refiran á morte, pero iso é unha obviadade, porque na novela e no cine negro morre case todo o mundo, así que non ten nada de singular. Case todas as obras poderían titularse como esta.

Foi dirixida en 1946 por Howard Hawks. O elenco está capitaneado por Humphrey Bogart e Lauren Bacall, que acababan de casar e velos xuntos en escea era todo un espectáculo naquel momento (polo visto, na novela os seus personaxes non estaban tan unidos, nin moito menos). Como secundario destacan John Ridgely, Martha Vickers, Dorothy Malone, Peggy Knudsen, Regis Toomey, Charles Waldron, Charles D. Brown e Louis Jean Heydt.

A ver se consigo contar o principal da historia, porque xa vos digo que é moi incomprensible, e parece que presumían diso. De feito, corre a anécdota de que, durante a rodaxe, o director e os guionistas (un deles era William Faulkner), lendo a novela orixinal de Raymond Chandler, non eran capaces de saber quen matara a un personaxe secundario. Así que decidiron chamar ao propio autor da novela, para aclaralo, e el díxolles que tampouco o sabía. Así que xa vos podedes imaxinar de que vai isto. As novelas e cine negro adoecen moito dese defecto, e neste caso aínda semella máis acentuado.

A historia comeza cando un vello xeral, xa bastante enfermo e que practicamente vive nun invernadeiro a unhas temperaturas insufribles para os demais, decide contratar ao detective Philip Marlowe para que resolva un problema de débedas de xogo da filla menor do xeral, que ten contraídas co propietario dunha librería (vaia, as librerías parecían un negocio algo máis sano que todo iso). Nesa primeira visita á casa, Marlowe detecta que a filla menor é unha "lagarta", polos poucos segundos que se cruza con ela, e que a filla maior, Vivien, resulta moito máis interesante.

Segue ao propietario da librería ata a súa casa, e por alí ve estraños movementos. Aparece a filla menor do xeral, escóitanse uns disparos e varios coches fuxen a toda velocidade xusto a continuación. Entra na casa e ve ao libreiro morto no chan, á rapaza case desnuda nun sofá e nun busto enfronte da rapaza atopa os restos dunha cámara fotográfica que xa non ten o carrete de fotos. Alí está pasando algo raro.

Ata aí máis ou menos ben. Pero a partir de aí comezan a aparecen personaxes máis ou menos secundarios e subtramas relacionadas entre sí, pero que nunca se sabe moi ben ata que punto, e todo resulta xa case incomprensible, como xa avisei antes. Hai un empregado do xeral que leva un mes desaparecido, e ninguén sabe por que razón. Hai outro empregado do libreiro que é o propietario da casa na que vivía o libreiro e onde pasou todo o anterior. Outro supostamente é o amante homosexual do libreiro, pero só se insinúa porque supostamente a censura no cine da época prohibiría amosar iso. Todos cren que a muller do propietario da casa fugouse co tipo desaparecido, pero non é certo, simplemente está secuestrada para que outros pensen iso. En definitiva, un lío descomunal, nada é o que parece, e moitas veces non sabes nin o que parece.

Non me preguntedes polo final, porque nin o lembro nin teño maior interese. Creo que xa comezo a entender por que este xénero non me atrae demasiado.

Como xa teño comentado algunha vez, estas películas desta colección tamén traen un interesantísimo caderno onde contan moitos detalles da produción e rodaxe, por exemplo. Nel aínda presumen de que a "coreografía" das peleas é patética, e efectivamente é certa. Xa durante o visionado non me creía que o personaxe de Humphrey Bogart (que non é precisamente forte e musculoso) saíra indemne dalgunhas peleas nas que tomaba parte. Polo que parece, era parte da rodaxe, facer que a "estrela" ganase as peleas case sen facer nada. Patético.

Saúdos.