En Semana Santa estiven lendo un libro sobre mitoloxía grega, sempre un tema interesante. E o outro día botaban en SyFy unha película sobre "Hércules", e pareceume boa idea vela. O que xa non me gustaba tanto era que o actor principal era Dwayne "The Rock" Johnson, e iso dábame bastante medo, pero había que arriscar.
Esta versión foi dirixida por un tal Brett Ratner en 2014 (casualmente ese mesmo ano houbo outra película sobre o mesmo tema, sonche pouco creativos en Hollywood). O papel de Hércules faino o devandito Dwayne Johnson. E vaia, teño que recoñecer que ten moita máis expresividade facial da que eu esperaba. O resto do corpo dá lugar a unha bestia, pero ten moitas máis cualidades actorais das que lle supoñía. Xa o escoitara algunha vez, pero non quería crelo, ata que o comprobei. E está bastante ben secundado por outros actores como John Hurt ou Joseph Fiennes.
Nada, non hai moito que contar. Despois dos famosos 12 traballos e de que morrera a súa familia en estrañas circunstancias, o cal o apena moito, Hércules forma unha banda de mercernarios cos seus colegas. E son contratados polo rei de Tracia teoricamente para defendelos duns centauros que os queren atacar. Pero realmente ese rei é un criminal, e unha vez que o seu exército está adestrado, convértese nun tirano que quere acabar con todos os demais pobos, e comezan a loitar contra el.
Obviamente, os efectos dixitais son unha chulada e se ven escenas moi visuais. Pero tamén é certo que moitos deses efectos se utilizan para batallas, así que me interesan menos. Pero a recreación das antigas cidades gregas é moi espectacular, e iso sempre se agradece, claro.
Supoño que xa todos vimos e disfrutamos desta película. Eu tamén, pero botábana no ciclo de Paul Newman do cine clásico da 2, e non puiden evitalo. A semana pasada botaran a outra película na que estas dúas super-estrelas actuaron xuntas, "O golpe" (pero na televisión botárona na orde contraria á rodaxe). Tamén teño que recoñecer que esta vez me decepcionou lixeiramente, e derrubouse o mito que a gardaba na miña memoria.
A película é de 1969 (catro anos antes que "O golpe"), e foi dirixida tamén por George Roy Hill, que casualmente destacou por esas dúas películas. O protagonismo é para quen todos sabemos, pero deixáronlle tamén un pouquiño a Katharine Ross, que fai de moza de Sundance (ou dos dous, non está moi claro, a verdade). Por certo, só en España se traduciu o título. No resto do planeta deixouse o orixinal, que fai referencia ao nome dos dous personaxes reais nos que se inspira: Butch Cassidy e Sundance Kid.
A historia é bastante simple. Estamos en Wyoming en torno a 1900. Butch e Sundance lideran unha banda de pistoleiros que atracan bancos pero non matan a ninguén. Butch é o planificador e Sundance quen máis actúa para perpetrar os roubos. Pero nun determinado momento, cansan moito a alguén que está sufrindo os seus roubos con frecuencia, e esa xente contrata a un grupo de persoas que os van perseguir durante miles de kilómetros. Curiosamente ese grupo de persoas vense só de lonxe cabalgando, pero nunca se ven planos cercanos, un detalle audiovisual moi interesante. Os pistoleiros comezan a elucubrar quen poden ser os perseguidores, que queren vingarse de traballos anteriores seus, e semella que acertan. Conseguen fuxir a Bolivia, porque Butch opinaba que alí había moita riqueza. Pero alí son sorprendidos nunha emboscada e morren.
Os personaxes reais tiveron unha vida parecida, pero diferente. Polo visto, os tres (a moza tamén) viviron uns anos en Arxentina tranquilamente, pero alí os descubriron, escaparon a través de Chile, e dalí a Bolivia, onde os mataron, como na película. Polo visto, levan tempo buscando as súas tumbas, pero nunca as atoparon.
Decepcionoume un pouco, porque non lembraba que pasaban media película simplemente fuxindo duns perseguidores aos que cabrearan e que apenas se veían. Pero se cadra tampouco é un detalle tan importante.
Como na 2 están botando un ciclo de Paul Newman, semella que outras cadeas de televisión tamén se animaron, e nun dos canais fascistoides proxectaron "A lenda do indomable", dirixida por Stuart Rosenberg en 1967 para absoluto lucimento de Paul Newman, secundado por outros como George Kennedy, que levou o Óscar a mellor actor de reparto.
A película está ben feita, e déixase ver, pero está claro que non conecto nada coa psicoloxía do personaxe principal, que me parece un imbécil, nin coa historia en xeral, que me parece unha das típicas tramas estadounidenses para consumo interno, pero que no resto do mundo non pasan esas cousas, nin de lonxe.
A historia transcorre basicamente nunha prisión, ou algo que se lle parece moito, un campo de prisioneiros ou algo semellante. Semella estar nalgún dos estados centrais de Estados Unidos, polas chairas e o calor, pero é unha especulación miña. Todos os días os internos son levados a traballar nas estradas cercanas.
A película comeza cando Luke Jackson chega alí para cumprir unha pena dun par de anos, por ter destruído uns parquímetros durante unha borracheira. Supostamente, faino porque é un rebelde sen causa, porque non ten ningún obxectivo na vida, polo que parece. A tradución do título en español di que é indomable, pero ao final tamén o acaban domando, de feito todo pinta que vai morrer (por certo, o título orixinal é algo así como "Luke Man Fría"). Non ten traballo, non semella ter ningún plan de vida, case totalmente desconectado da familia, a súa nai, irmán e sobriño van visitalo cando está alí, e a nai morre pouco despois, seguramente alcoholizada ou de cancro, porque fuma moitísimo, e iso semella apenalo bastante.
A película trata dos intentos de fuga (pouco exitosos en xeral), das apostas (como a famosa escena da inxesta dos 50 ovos), e do seu caracter que o converte nun líder dentro desa estraña prisión. Pero claro, ser un líder entre eses mediocres prisioneiros tampouco é garantía de nada.
Oíra falar algo desta película. Cruceime con ela o outro día, e como trataba de "hackers" informáticos e virus a mediados dos anos 90, no comezo da Internet, que é algo que vivín eu en persoa, probei a vela. A verdade é que me decepcionou bastante, dende moitos puntos de vista. Foi dirixida en 1995 por Irvin Winkler (o seu maior éxito foi a produción de "Rocky") para maior lucimento de Sandra Bullock, que está secundada por un actor chamado Jeremy Northam, que debe ser moi famoso pero eu non tiña noticia.
Angela Bennett (Sandra Bullock) é unha analista informática que se dedica a detectar e eliminar virus informáticos. Faino dende casa, recibe disquetes da empresa para a que traballa a través de mensaxería, aínda que Internet xa está comezando a funcionar. Un punto importante na trama é que, ao dedicarse ao teletraballo, apenas ten vida social e case non a coñece ninguén. Un compañeiro envíalle un día un disco cun virus que semella moito máis potente do normal. Falan por teléfono, porque a cousa pinta moi fea, e o compañeiro queda con ela na súa casa ao día seguinte, porque quere falar polo miúdo dese virus que semella moi perigoso. Ela vai marchar de vacacións unhas horas máis tarde, pero semella ter marxe temporal para facer as dúas cousas. Pero o encontro non ten lugar, porque a avioneta do seu colega sofre un estraño accidente.
Vaise de vacacións ao Caribe (creo recordar) para intentar desconectar. Casualmente, nunha praia coñece a un tipo atractivo do que se namora. Cando están pola noite no seu iate, percibe algo raro, e é atacada por el. Consegue defenderse e salvarse, pero perde toda a documentación. E pasa uns días no hospital, porque sufriu un accidente cando escapaba. Cando sae do hospital e volve ao hotel para recoller as súas cousas e volver a casa, descubre que xa non é Angela Bennett. Non sabe como, pero a súa nova identidade é Ruth Marx, que ten un longo historial delictivo ás súas costas.
Consegue volver ao seu país e intenta apoiarse no seu ex-marido, que é médico. Pero os terroristas informáticos que están detrás de todas estas cousas, tamén conseguen intoxicar ao ex-marido, e cando está no hospital, cambiarlle a medicación e matalo.
Ela consegue infiltrarse na sede da empresa para a que traballaba antes (na que non estivera nunca), e descubre á persoa que agora está alí traballando co seu propio nome, facéndose pasar por ela. Consegue chegar ao seu ordenador e extraer a información que lle permitirá botar abaixo todo o sinistro plan. Pero todo o que sucede neste tramo final é tan retorcido e complexo, que non creo que valga a pena explicalo. Ou sexa, que ao final gana a boa e consegue matar a todos os malos e descubrir os seus manexos, que eran moitos. Como dicía, un delirio bastante considerable, sen pés nin cabeza.
Esta película do ano 2001 protagonizada por Antonio Banderas e Olivia Williams, e dirixida por Jonas McCord (parece que se dedicou principalmente a producir, esta foi a única que dirixiu) cheguei incluso a vela no cine cuns colegas. Non tiña un gran recordo dela, pero tampouco malo, e o tema podería resultar interesante. Tamén está entre os secundarios Derek Jacobi, famoso pola mítica serie "Eu, Claudio".
A historia consiste en que nunha casa de Xerusalén, cando están obrando para facer unha reforma, aparece un antigo sepulcro. A datación e os restos apuntan á época de Xesucristo, e no sepulcro hai un cadáver que foi crucificado, ten unha costela rota, etc. En definitiva, que podería ser o cadáver de Xesucristo, e iso faría tambalearse o cristianismo, porque a resurrección sería unha farsa.
Claro, e todo iso pasa en Xerusalén, onde xa hai líos dabondo entre as etnias e faccións. E se entra a cúpula da Igrexa Católica dicindo que ese non pode ser o corpo de Xesucristo, a cousa ponse fina. Mandan a un xesuita protagonizado por Antonio Banderas, para investigar xunto coa arqueóloga protagonizada por Olivia Williams.
Vanse sucedendo as investigacións, ataques dos ultraortodoxos, dos palestinos, ata un desenlace fatal para o esquelete que imposibilita chegar a unha conclusión científica. Por sorte para nós, espectadores, para que non quedamos con dúbidas, sae un breve plano ao final, cando dinamitan o sepulcro (fan iso para asegurar a paz, flipante) no que saía á luz unha inscrición que aclaraba que o corpo era dun seguidor cristiano, non de Xesucristo. Seguro que alguén pagou para que o final de película fora ese.
O outro día botaban esta película e tiven ganas de vela. Soábame que, ou xa a vira completa, ou vira unha boa parte. Algunhas cousas do final soábanme moito, pero algunhas do principio non, do cal deduzo que a vez anterior debín collela xa comezada. É acción e adrenalina pura estadounidense, desas historias incribles que non pasan en ningún sitio pero alí son factibles, porque están moi chalados.
Foi dirixida en 1994 polo holandés Jan de Bont, que dirixiu moi poucas películas, e todas deste tipo. O protagonismo está repartido entre Keanu Reeves (ten unha forma moi estraña de correr), Sandra Bullock e Dennis Hopper. Hai un reparto coral de secundarios, pero teñen bastante pouca presenza.
Antes de contar a historia, faremos un par de consideracións. Toda a historia xira en torno a un antigo policía, xa xubilado ou algo así, que está moi cabreado por algo que non se aclara pero dá igual, porque nese país xustifican calquera estupidez destas. Por algunha razón, quere que as autoridades lle paguen un rescate de varios millóns de dólares, por algo que só sabe ou entende el. E como non o fan, comeza a cometer atentados, poñer bombas e cousas así. Inexplicable, pero en Yankilandia lles parece lóxico e normal. A outra consideración é que a película ten varias partes (ou sexa, chantaxes do policía chalado). Pero a máis duradeira e que ocupa a maioría da metraxe é a que lembramos todos, a do autobus. Pero antes e despois desa seguía o tipo tocando as narices.
A película comeza coa primeira chantaxe do policía chalado. Nun rañaceos onde está a sede dunha grande empresa, decide poñer unhas bombas nun dos ascensores. Chegan alí os bombeiros e tamén a policía de Los Angeles (por haber bombas) e un mini-comando formado por Keanu Reeves e Jeff Daniels consegue sacar de milagre aos viaxantes no ascensor atacado, xusto antes de que caia. Pero conseguen localizar ao terrorista, que tiña que estar cerca, e enfróntanse a el, que consegue escapar.
Ao tipo, isto non lle fai nada de graza. Pouco máis tarde, ponlle unha bomba a un autobus que vai baleiro e que ía conducido por un colega do policía Jack Traven (Keanu Reeves), colega co que estaba charlando un par de minutos antes. O policía achégase á carreira ao autobus en chamas, no que obviamente é imposible salvar ao conductor. Ao fondo soa unha cabina de teléfono. Ao policía, por algunha estraña razón, se lle ocorre coller o teléfono (non tiña nada mellor que facer nese momento) e, mira ti por onde, era xusto o policía chalado, que sabía que ía contestar. E dille que se iso lle pareceu pouco, hai un autobus na cidade que leva unha bomba posta por el, que se activará cando pase da velocidade de 50 millas por hora, e que estoupará se baixa desa velocidade ou se sacan a alguén do autobus.
Localizan o autobus nunha das ateigadas entradas da cidade, onde se forman continuos atascos. Facendo barbaridades consegue meterse no autobus. E por unha estraña circunstancia, pero común nese país de tolos, o conductor (que ten moita pinta de aborixen australiano) acaba recibindo un disparo, o que obriga a que conduza a partir dese intre unha viaxeira, protagonizada pola moi mona Sandra Bullock. Esta é a parte máis coñecida e extensa da película. Intentan desactivar a bomba meténdose o policía debaixo do autobus, pero está a piques de ser atropelado polo mesmo. Conseguen desviarse para as pistas do aeroporto e alí aminórase o perigo pola baixada de velocidade, porque alí non hai atascos. Descubren que puxera unha cámara dentro do autobus, e por iso sabía todo o que pasaba, e a trucan para que pareza que non se move ninguén, pero realmente conseguen sacar a todos os viaxeiros do autobus, que acaba estrelándose contra un avión que andaba polo aeroporto.
Para intentar pillar ao chalado, organizan unha entrega "falsa" dos cartos, pero o tipo é aínda máis listo ca eles, e fixo un burato por debaixo da papeleira onde había que deixar o paquete. E ese burato leva aos túneles do metro, onde ten lugar a terceira e última parte. Ao final, quedan os tres protagonistas sós nun vagón de metro que vai descontrolado a estrelarse, pero non fai exactamente iso. O chalado morre, pero como hai unha película "Speed 2" (que non vou ver, supoño, ou pode que si), non sei que se inventarían esta vez.
Levan varias semanas botando no espazo de cine clásico da 2 un miniciclo (supoño) sobre Paul Newman. Ou iso me pareceu ver nun anuncio previo. Pero á hora de escribir esta crónica botaron as películas que protagonizou con Robert Redford. Non sei se seguirán así ou haberá outras nas que estea Newman só.
A primeira das que proxectaron foi "O golpe". Foi dirixida por George Roy Hill en 1973, e o protagonismo foi para Paul Newman e Robert Redford como estafadores, e para Robert Shaw como estafado. Pero é unha película moi coral e bastante incrible, porque contratan a un mogollón de estafadores para timar a un tipo, e por unha cantidade que é grande, pero tampouco é para tanto, dada a montaxe.
Os dous protagonistas eran ladróns e estafadores que non se coñecían entre sí. Traballaban no estado de Illinois, pero en diferentes poboacións, e tiñan un amigo común chamado Luther, que foi asasinado polos esbirros dun banqueiro e mafioso chamado Doyle Lonegan. Entón xúntanse para intentar timalo, en homenaxe ao seu amigo.
Chégalles a noticia de que ten costume de xogar unha timba de póker moi potente nun tren. Conseguen billetes para ese tren, e sobornando ao revisor, conseguen que lles consiga unha praza na partida desa noite. Con boas ou malas artes, o ratero protagonizado por Paul Newman consegue desplumar a todos, especialmente ao banqueiro. Este queda escocido, e entón entra en xogo o estafador protagonizado por Robert Redford. Que consegue que pique o cebo, e cítanse para apostar ás carreiras de cabalos uns días máis tarde.
Xa confirmado que o magnate pica, contratan a mogollón de xente para simular que teñen un local de apostas ilegais, alquilan algún local máis, con algún contacto conseguen saber os resultados das carreiras reais e pásanlle os soplos ao magnate para que se confíe. E na farsa final, moi ben orquestrada, sácanlle unha cifra grande, como medio millón de dólares, ou algo así.
Pero o que dicía, en calquera caso, resulta máis que incrible que a tremenda montaxe, na que hai involucradas tantas persoas, non fallara por algures. Pero claro, é cine, a mentira en estado puro.
Desta película oín falar moi ben en moitas ocasións nos últimos anos, e o outro día tiven a sorte de que a botaban na 2, sen cortes publicitarios. Da ficha técnica podemos dicir que foi dirixida e protagonizada en 2008 por Clint Eastwood (o resto do elenco é moi pouco coñecido, polo menos para min), que nos últimos anos está facendo moitas películas moi valiosas cunha sensibilidade que non se lle coñecía.
Clint Eastwood encarna a Walt Kowalski, un vello cascarrabias e moi repunante ao que lle acaba de morrer a súa esposa, que era crente moi relixiosa, a diferenza del. Os seus fillos e netos apenas teñen contacto con el, porque é moi desagradable no trato con todo o mundo, e só están intentando quedarse cos seus bens cando chegue a súa morte, que non semella moi lonxana.
Por se non chegara con iso, vive nunha pequena poboación no medio Oeste estadounidense, na que cada vez hai menos brancos e máis asiáticos, e tamén algunha persoa doutras razas, como hispanos ou negros, pero principalmente asiáticos, aos que Walt non soporta, e trata con desprezo. Ou sexa, unha vida moi alegre e un tipo do máis agradable.
Xusto ao seu carón vive unha familia de asiáticos, da etnia "mong". Por un casual, el entra en contacto coa filla da familia, culta e sociable, que non lle importa que Walt se meta con eles. Ten un irmán máis pequeno, chamado Thao, que é moi sensible e que non socializa apenas cos demais, e moito menos con unha banda de asiáticos que merodea polo barrio intentando impoñer as súas andanzas.
Pero eles fíxanse nel e o presionan para que se integre na banda. Moi en contra dos seus intereses, el intenta facelo, suponse que sobre todo por librarse deles. E a banda pídelle que lle roube ao seu veciño Walt un coche fantástico que ten gardado no garaxe, un Ford Gran Torino dos anos 70. Walt traballou nesa fábrica e despreza a un dos seus fillos por vender coches xaponeses.
O rapaz intenta roubar o coche, pero obviamente fracasa, porque ten moi poucas luces, e aínda menos para roubar coches. Walt píllao "in fraganti". Pouco despois, os da banda veñen á casa dos veciños para intentar render contas do roubo frustrado, e Walt defende a todos cunha escopeta.
E aí dá o xiro a película. A familia asiática comeza a apreciar e venerar a Walt (para a súa sorpresa) e, como pago por salvar a Thao, deixan que faga uso dos seus servizos durante varias semanas, nos que fan reparacións nas casas veciñas, e cousas parecidas que reconcilian a todo o barrio.
Pero os da banda non están dispostos e seguen presionando, meténdose con Walt e coa familia asiática, porque eles queren dominar o barrio. O sacerdote do barrio e a familia son conscientes de que a cousa se está quentando e pode acabar moi mal. E efectivamente é así, pero como o final é bastante sorprendente e a película non ten moitos anos, non volo contarei.
Interesante película. Insisto, Eastwood, ao que eu e moitos tiñamos catalogado como dereitoso ou fachoso, estase destacando nos últimos anos por películas ben curiosas como esta ou "Million dollar baby", que chaman bastante a atención polos seus valores e xiros argumentais.
Oín falar moito e moi ben desta película dirixida en 1960 por John Ford. Así que, como a botaban un domingo pola tarde, nin o dubidei. Os dous actores máis salientables e lembrados da película son Jeffrey Hunter e Woody Strode. Woody Strode foi un atleta e xogador de fútbol americano, pero no ano 1960 participou nesta película e en "Espartaco" de Stanley Kubrick, así que naquel momento tamén era unha estrela de cine, pero tiña xa case 50 anos. Xa temos falado aquí da mala sorte de Jeffrey Hunter, que nos anos 50 ía para super-estrela. Protagonizou xunto a John Wayne "Centauros do deserto", e tamén fixo "Rei de Reis" como Xesucristo e esta película. Pero na década dos 60 non tivo tanta sorte e no ano 69 morreu debido a unha sucesión de estraños accidentes en rodaxes.
Tamén poderíamos falar bastante sobre o título da película. O orixinal era "Sarxento Rutledge", que foi o que se usou en case toda Hispanoamérica. En España decidiron convertelo en "O sarxento negro", que non é moi fiel, pero tampouco desvirtúa moito o tema da mesma. Pero en Arxentina decidiron titulala "Capitán Búfalo". Podería parecer un disparate, pero tampouco o é tanto, porque a canción principal da película (escóitase no vídeo que puxen abaixo) titúlase así e fala dese sarxento de modo épico. E acabo de alucinar ao ler que a canción "Buffalo soldier" de Bob Marley refírese ao Noveno Reximento da Cabaleiría, que estaba formado por negros, e que protagoniza esta película.
A historia da película é ben interesante. Está ambientada no Oeste estadounidense na época típica de mediados do século XIX, pero ten pouco que ver coas historias habituais deste xénero. Ten algo da loita contra os indios, pero pouco, é unha película sobre un xuízo militar, e ao mesmo tempo tócase a diferenza racial, entre brancos e negros (que neste xénero case nunca aparecía), e algo tamén cos indios, obviamente.
Todo comeza cando, nun forte militar, aparece morto dun disparo un alto mando e a súa filla aparece tamén morta e violada na habitación contigua. Algúns testigos afirman ter escoitado uns disparos, e a continuación ver como fuxía malferido desa casa o Sarxento Rutledge (protagonizado por Woody Strode), que era un militar negro considerado exemplar ata aquel momento.
A estrutura da película, polo visto, foi moi novidosa no seu momento. O elemento central era o xuízo militar para intentar aclarar a verdade (aínda que case todos daban como culpable ao sarxento, obviamente), e cando ían saíndo a declarar os diferentes testigos, facíase un "flashback" para ilustrar a súa testemuña. Dese xeito íase construíndo a historia. O avogado defensor era o Teniente Cantrell (Jeffrey Hunter) que loitaba contra un agudo fiscal. Polo que parece, o defensor non sabía quen era o culpable, pero semellaba ter claro que non era o sarxento sospeitoso.
Non me vou extender moito contando a historia, porque é bastante complexa e é unha película moi interesante de ver, pero si direi que me chamou a atención da presenza do Noveno de Cabaleiría, formando exclusivamente por negros, e que cubría aquela zona. Eran bastante ben considerados, sobre todo algúns soldados, pero claro, eran negros, así que o xen racista que tiñan e aínda teñen moitos estadounidenses brancos non o podían ocultar facilmente. E ademais estaban tamén algúns indios con algunhas batidas e ataques algo inesperados que aínda lían máis a cousa. Só direi que a historia dá un xiro bastante sorprendente nos últimos minutos, o que lle dá aínda máis interese.
Hai uns días, nas televisións xeralistas españolas que non son de pago puxéronse de acordo en programar moi bo cine e pasei unha boa fin de semana. Algunhas desas películas eran, en maior ou menor medida, famosas e coñecidas. Pero na 2 botaron unha desas rarezas que alí son bastante habituais, pero que me chamaron a atención. Era unha película islandesa, e penso que foi a primeira vez na miña vida que vin unha película feita nese país. Que eu lembre, o único que coñezo de Islandia no eido cultural é Bjork.
Darei unha pequena ficha técnica, pero todo isto que vou mencionar é totalmente novo para min. A película é unha coprodución entre Islandia, Ucrania e Francia. O dos dous primeiros países enténdese, cando saibades de que vai a historia, a presenza de Francia non a vin, pero será a nivel económico, ou algo así. Foi dirixida en 2018 por Benedikt Erlingsson e a protagonista principal é Halldóra Geirharðsdóttir. Obviamente, estas dúas persoas son estrelas do cine islandés, especialmente a actriz, pero aquí non tiñamos nin idea. E como algo exótico, aparece un actor hispano nun papel moi secundario, chamado Juan Camilo Román Estrada, pero na súa ficha en Filmaffinity só aparecen dúas películas dirixidas por este mesmo director, islandesas as dúas, obviamente.
Imos coa curiosa historia, que xira totalmente en torno a Halla, profesora de canto (parece ganarse a vida con iso) que é unha activista ambiental moi preocupada polo impacto dunha fábrica de aluminio da empresa Río Tinto. Tan preocupada está, que de cando en vez, de forma totalmente solitaria, comete actos de sabotaxe eléctrica na que ataca a torres de alta tensión na zona rural de Islandia, e que cortan a alimentación eléctrica da planta de aluminio, coas consecuencias que iso ten. É unha persoa buscada polas autoridades e a piques están de collela nalgunha ocasión, pero sempre consegue escapar. E obviamente non saben quen é esa "terrorista" (seguramente non saben que é unha muller). Incluso atrévese a difundir un manifesto que acaba asinando como "A muller da montaña".
Pero esa historia crúzase con outra ben curiosa. É unha muller solteira, duns 50 anos, e hai xa tempo iniciou os trámites para adoptar a unha nena ucraniana, pero como o tema non avanzaba, xa o tiña totalmente esquecido. Pero xusto agora a avisan de que lle concederon esa adopción e en cuestión de semanas terá que viaxar a Ucrania a buscar á nena, da que xa ten nome, fotos e algo da súa historia.
Por se non chegara con iso, ten unha irmá xemelga que é profesora de ioga e que ten uns intereses na vida totalmente diferentes aos dela. Incluso lle inflúe porque ía ser a titora suplente da nena ucraniana, pero tamén neste momento lle di que vai ir dous anos a un mosteiro budista en Oriente, e iso fai todo máis difícil.
A película é recente, está moi ben, así que non vos vou contar o sorprendente final, porque os últimos 10 minutos son apoteósicos e rematan dun xeito bastante inesperado (e aberto).
Sigo avanzando na Biblioteca Galega 120 da Voz de Galicia, que publicaron no ano 2002. O outro día lin o volume 80 da colección, que ten 120 libros. Xa falta menos.
Nesta ocasión tocoulle a quenda a "Saxo tenor", obra de teatro de Roberto Vidal Bolaño. Creo que a súa traxectoria foi moi longa e prolífica, e non sei se esta pode considerarse a súa mellor obra ou unha das mellores, pero o caso é que a escolleron para esta colección.
O estraño título débese a que todo o suceso xira en torno á razón pola cal un determinado rapaz intentou mercar ou roubar (que non está nada claro) un saxo tenor, que polo visto lle gustaba moito, porque quería ser músico de jazz.
O caso é que ao rapaz o matan. E alí se xuntan, dunha banda, xente do barrio marxinal no que foi asasinado, que era por onde rondaba nos últimos tempos, e xa fixera certas amizades. E da outra banda, aparecen os seus pais, que había tempo que non tiñan contacto con el, e non entenden por que estaba nese ambiente marxinal. A nai ten unha visión moi diferente da que ten o pai.
Non está mal, pero como sempre que falamos de teatro, é mellor velo en escena que lelo, obviamente.
A verdade é que xa nin a lembraba. Pero o outro día botaban na 2 "Tesis", a primeira película dirixida por Alejandro Amenábar, e decidín vela. Porque lembraba que me gustara moito no seu día. E así foi. Como dicía Eduardo Noriega no coloquio posterior, e estou totalmente de acordo con el, non envelleceu nada mal. Está claro que o detalle tecnolóxico de que na película se estean vendo continuamente cintas de vídeo VHS agora chirría un pouco, pero quitando iso, penso que segue sendo moi visible. É do ano 1996, José Luís Cuerda é un dos produtores e aparece como super-secundario en varias escenas. E todo o protagonismo é para Ana Torrent, Fele Martínez e Eduardo Noriega, aínda que Xabier Elorriaga tamén ten un papel destacado na historia.
Por se non a vistes, Ángela (Ana Torrent) é unha estudante de Ciencias da Comunicación que está facendo unha tese sobre a violencia audiovisual e as súas razóns e motivacións. O seu director de tese intenta conseguirlle un material sobre o tema na facultade, e non se sabe moi ben como, consegue un de primeira calidade, tanta, que morre dun infarto mentres o visualiza. E ela consegue ese material case de casualidade.
Contacta con Chema (Fele Martínez), que é coñecido na facultade como un friki ao que lle interesan moito ese tipo de cousas. Amósalle a cinta que provocou a morte do seu director de tese, e descubren que é unha "snuff movie", unha película onde se amosan asasinatos e asaltos reais, e que son moi valoradas no submundo que poboan os trastornados que buscan ese tipo de material.
Xuntos, por varios indicios, comezan a sospeitar que Bosco (Eduardo Noriega) está implicado no asasinato da moza que aparece na cinta, que desapareceu hai uns anos, e que era alumna desa mesma facultade.
Un ritmo trepidante lévanos cara ao final cuns xiros de guión e sorpresas bastante interesantes para ser unha película española de 1996 dirixida por un rapaz de vintepoucos anos, que aínda non rematar a carreira. Se non a vistes aínda, non a perdades. Isto serviume para lembrar que Alejandro Amenábar é un dos personaxes máis interesantes das últimas décadas do cine español, con diferenza.
Recoñezo que nunca vin nada da longuísima saga de "Star Trek". Comezou sendo primeiro unha serie de varias tempadas, sagas, versións, spin-offs, con centos de capítulos, e despois en películas xa levan unhas 15. Onte pola noite metinme por primeira vez no universo "trekkie". Non estivo mal, porque a película é recente, e os efectos especiais son moi avanzados, pero tampouco me pareceu tanta cousa. Seguramente repetirei cando me cruce con outra da saga, polo menos ata que me canse, claro.
A que eu vin foi "Na escuridade", película do ano 2013 dirixida por J.J. Abrams. Do longo elenco de actores e actrices, só coñecía a Benedict Cumberbatch e Peter Weller, e soábanme algo Zoe Saldaña e Karl Urban. Do resto, seguro que son moi coñecidos agora, pero eu estou algo ou bastante desconectado do cine actual. Así que os actores e actrices que eu máis coñecía van morrendo ou desaparecendo dos elencos, e emerxen novas figuras ás que eu tardo bastante en poñerlle cara.
A trama principal da película trata sobre o enfrontamento da Flota Estelar cun personaxe chamado Khan, villano mítico desta saga, que polo visto é un super-humano, ou sexa, un humano xeneticamente modificado. Está protagonizado por Benedict Cumberbatch (ten pinta de que xa é e vai seguir sendo durante unhas décadas unha superestrela do cine mundial), que se marca un papelón. Buf, a trama é moi enrevesada, pero como todo transcorre no ano 2200 e pico, a tecnoloxía é moi avanzada, non hai nada imposible, e por moi peregrino que pareza un xiro de guión, cabe a posibilidade de que se produza. Entretemento puro, adrenalina e acción. Ao final ganan os bos, e polo que me pareceu ver, o malo non foi eliminado, senón crioxenizado, así que poderán sacalo da neveira cando necesiten facer caixa.
Unha cousa que me chamou a atención é que, antes dos títulos de crédito, hai unha escea que non ten case nada que ver co resto da historia. Seguramente é un alarde de efectos dixitais, tan en boga agora, para deixar á xente anonadada xa dende o comezo. Pero aí xa coñecín ao famoso Spock e fun pillando algunhas claves da saga, como que a nave Enterprise non debe ser vista por civilizacións máis atrasadas, para que non condicione a súa evolución futura, ou que Spock é un tipo moi recto e eficiente, pero pouco emotivo. Esta escea só serve de escusa para que o impulsivo capitán da nave sexa relevado do seu posto, aínda que esa situación pouco dura.
No cine europeo, Francia é un dos transatlánticos máis poderosos. No propio país teñen moita estima e orgullo polo seu cine, e ademais non o fan mal. Teñen escolas e estilos propios, e moitos directores, actores e técnicos de calibre mundial. Pero a min non me termina de enganchar, recoñézoo.
Un dos seus directores máis reputados foi François Truffaut. Comezou triunfando cunha película titulada "Os 400 golpes", que xa comentei neste blog hai uns meses. E como debía estar moi contento coa creación do personaxe protagonista daquela película, aínda neno, chamado Antoine Doinel, decidiu crear unha saga de películas en torno á súa vida, sempre protagonizada polo mesmo actor, Jean Pierre Léaud, que na vida real ía crecendo xunto coa personaxe das películas. Hoxe, no espazo de cine clásico da 2 botaron a terceira das películas desa saga, titulada "Bicos roubados", e que coincide coa época da súa xuventude. Gustome bastante pouco, igual que me disgustara a primeira, así que non creo que pique se deciden ir botando máis películas desta historia.
A trama está baseada na xuventude de Antoine. É expulsado do exército, pero é que ninguén entende por que se alistou voluntario, se claramente non tiña cualidades. Intenta conseguir algún traballo, pero dura pouco porque bastante inepto. E o máis divertido desta película, con diferenza, é que consegue traballo, no que aínda dura algún tempo, nunha axencia de detectives. Ao final acaba traballando como reparador de televisores, na última parte da película. Todo iso vai en paralelo coa súa estraña relación "sentimental" con Cristine, que polo visto se desenvolve nas seguintes películas.
Na miña humilde opinión, o actor non é bo. Na película que vin hoxe, que supostamente é boa, vinlle escenas nas que claramente o facía mal, ou a montaxe era mala ou o era a dirección, porque senón non lle atopo explicación. A min non me transmite nada, se cadra é un problema meu. Ou é mala a dobraxe, quen sabe, pero dáme a impresión que xesticula dun xeito bastante estraño para o que di nos diálogos. Ademais, o personaxe non conecta comigo. Nos "400 golpes" xa non o fixo, e agora que creceu, ségueme parecendo tan gilipollas ou máis que antes. Así que o vou deixar, se me ofrecen algunha película máis da saga, creo que vou pasar.
Rematei as vacacións de Semana Santa lendo un libro que levaba case 12 anos en espera. Hai moitos libros na miña biblioteca que teñen que esperar tempo para ser lidos por min, pero con este tiña unha certa vinculación adicional, pero iso non lle serviu para avanzar moito máis na lista de espera.
O autor é un rapaz novo (daquela) chamado Pablo García Martínez, de Arzúa, que gañou a V Edición do Premio Biblos - Pazos de Galicia cunha novela curta titulada "Relato dun estalido xordo". Polo que acabo de ver, sospeito que non escribiu máis, ou polo menos non vexo anuncios de novas obras, en Internet non hai case nada sobre el, e o pouco que hai é sobre esta obra, publicada no 2009.
A miña vinculación adicional vén do seguinte feito. O Premio Biblos - Pazos de Galicia, tristemente só tivo sete edicións, e como xa dixen, esta obra ganou a quinta. Era un premio literario moi interesante, xa que estaba destinado a autores novos, menores de 25 anos, que escribiran en galego. E o premio, ademais da consabida figura, era a publicación do libro na colección de Biblos, que non está nada mal, e o máis salientable era que o autor ou autora pasaría un mes aloxado nalgún dos establecementos que forman parte de Pazos de Galicia, para ser titorizado por un escritor xa consagrado. Neste caso, a Pablo tocoulle en sorte Manuel Rivas.
E a miña vinculación é que tiven a sorte de ser convidado á entrega do premio. Eu daquela era presidente dunha importante asociación cultural galega, e lembráronse de min para convidarme á entrega de premios. A min ese tipo de eventos nunca me chamaron moito a atención, pero aquela vez decidín aceptar a invitación. E non era doada, porque a entrega de premios tiña lugar un venres ou sábado polo serán, xa os días eran longos (sería primavera ou verán, supoño), e era na Casa Grande do Bachao, fantástica casa de turismo rural que está no concello de Santiago de Compostela, á beira do río Tambre. Un sitio fantástico, onde pasamos uns gratos momentos coa entrega do premio e a cea posterior.
En canto á novela, non está mal. Déixase ler con agrado, pero é que ademais remata dun xeito fantástico que a min me gusta moito. Supoño que teredes visto películas ou lido libros que nos últimos momentos desvelan "algo" que dinamita todo o anterior, é dicir, que ao saber iso trastoca o significado de todo ou case todo o anterior. A min ese é un efecto que me gusta moito, e nesta noveliña haino, o cal fixo que a miña valoración xeral mellore.
En xeral, a maior parte da novela trata sobre unha noite de xolda durante as festas do patrón dun grupo de seis rapaces, mozos e mozas. Só hai dúas pequenas excepcións. Varios pequenos capítulos polo medio que falan sobre unha relación sentimental entre dous deles, algúns anos despois daquela noite. E un breve capítulo ao comezo, titulado "A mecha", no que un rapaz que sufría frecuentes migrañas, ten que ir a Urxencias porque unha noite se atopa bastante mal.
SPOILER: Pois no último e tamén breve capítulo, titulado "O estalido", desvélase un dato moi significativo. Resulta que aquel rapaz que sufría migrañas, morreu aquela noite debido a unha meninxite que non puido superar. E chegou a un acordo coa Morte, e foi que 10 anos máis tarde, íalle deixar que saíra un día a dar unha volta, e podía vir acompañado de unha persoa, a que el escollera (obviamente, o seu acompañante morrería). E decidiu escoller ao seu mellor amigo. Nese momento, decátaste de que na noite de xolda que narra a novela, as aparicións do rapaz morto son "fantasmais". A noite remata con que o seu mellor amigo sofre un golpe ao final da noite de farra, e deciden que hai que levalo ao hospital. O seu pai encárgase de levalo no seu propio coche, pero sofren un accidente no que morre, polo menos o rapaz (do pai non queda moi claro, pero é secundario na historia).
Nos últimos anos cruzouse comigo moitas veces a historia de Elisa e Marcela, as dúas mulleres que casaron na Coruña en 1901, feito que resultou moi escandaloso para a pacata sociedade da época.
Acabo de ler o libro escrito por Narciso de Gabriel, o profesor da Universidade da Coruña que máis investigou e desvelou sobre o caso, polo que parece. Polo que conta, en torno ao ano 1993 estaba investigando sobre outro tema, os expedentes ao profesorado a comezos do século XX, e atopouse con esta historia, xa que Marcela tiña praza de profesora en Dumbría e desapareceu do seu posto. El non sabía absolutamente nada deste tema e comezou a investigar. Editou a primeira versión do libro en 2008 e tivo bastante éxito, sobre todo polo que lle axudaron algúns articulistas como Manuel Rivas a espallar a fama da historia.
Eu lin a segunda versión, de 2019, que ten basicamente todo o da primeira, pero se lle engadiron algunhas cousas descubertas nos últimos anos casualmente. Por exemplo, apareceron noticias confusas sobre Elisa (a que se fixo pasar por Mario para casar). Segundo algunhas delas, suicidouse cando estaba chegando nun barco a Veracruz (México), despois de casar cun danés con quen non quería consumar o matrimonio. Pero as datas non coincidían e resultaba todo pouco crible. Outra versión, se cadra algo máis fiable, dicía que morreu de cancro en torno a 1940. En canto a Marcela, unha descendente dela púxose en contacto con el por e-mail, e contoulle máis historias da familia. Polos datos que daba, semella que a historia era certa.
Tamén nos últimos anos, a compañía de teatro A Panadaría fixo unha divertida obra de teatro sobre a historia, que tivo moito éxito. E tamén nos últimos anos Isabel Coixet dirixiu unha película sobre a historia, algo controvertida, pero que tamén tivo o seu certo éxito. Con este libro pecho o círculo sobre este interesante suceso.
De todo isto saco a conclusión de que Elisa ou Mario era unha muller, pero con caracter e atributos facilmente asimilables aos homes. Chamoume a atención, por exemplo, que en Portugal, onde estiveron algún tempo despois de fuxir da Coruña, a animaron a vestir de muller e todo o mundo dicía que lle quedaba mellor a roupa de home. Ela dicía que era hermafrodita, pero seguramente era algo excesivo. E quixo botarlle unha man a Marcela para que levara de mellor forma a maternidade da filla que tivo cun home que non quixo asumir a súa parte.
Pero vaia, o tema é tremendamente complexo. E ademais, os máis de 100 anos que pasaron da historia cambian moito a perspectiva. Pero como iconos da diversidade sexual son fantásticos.
