Os mitos gregos

Comecei forte esta Semana Santa, lendo "Os mitos gregos" de Robert Graves. Tiña uns cantos libros para escoller, de temáticas variadas, pero casualmente o outro día vin un fragmento da transmisión da nova obra de teatro do Centro Dramático Galego, titulada "O charco de Ulises" e baseada en parte na mitoloxía grega, e decidinme por este libro.

O libro está moi ben, sempre tendo en conta como é a mitoloxía grega clásica, na que se mesturan deuses, xigantes, titáns e humanos de forma bastante estraña, uns pasan de mortais a inmortais por estrañas razóns, case todos son capaces de transformarse en seres doutras formas (uns máis que outros, claro) e, en definitiva, é mitoloxía, e as historias hai que collelas con moitísima cautela, porque incluso sendo flexibles mentalmente, hai veces que xa non sabes por onde saír.

O libro está estruturado nos seguintes sete capítulos:

- No principio

- Os deuses olímpicos

- Sobre heroes, deuses e homes

- Minos e Teseo

- Tebas e Micenas

- Heracles (nalgúns sitios coñecido como Hércules)

- Os argonautas e Medea

E hai que ter en conta que non se mencionan dúas historias posteriores moi coñecidas grazas a Homero. A Odisea, porque que eu lembre, o nome de Odiseo ou Ulises non sae en ningún momento. Nin a Ilíada, novela na que se conta a guerra de Troia (tamén coñecida como Ilión). Si que aparecen Agamenón, Menelao, Príamo, Paris e Helena, pero non se fala da guerra de Troia, que veu despois.

En definitiva, que se pasa moi ben lendo o libro, pero claramente botei algo en falta ao final. A este libro víñalle de marabilla un glosario de nomes ao final, para saber en que lugares se mencionaba a cada personaxe. Porque hai centos de personaxes, e hai frases autenticamente endiañadas con dez ou doce nomes entre amigos, inimigos e familiares, resulta moi denso e imposible de seguir o fío por momentos.

Saúdos.

Salomé

Como xa dixen aquí algunha vez, non me desagradan en absoluto as películas de temática bíblica, sobre todo os clásicos dos anos 50 e 60, tan ampulosas e esaxeradas, con escenarios grandiosos (daquela non había efectos especiais que puideran recrealos) e grandes estrelas. Así que nunha cadea de televisión fascistoide española, aproveitando a Semana Santa, botaban "Salomé", película que non me soaba ter visto, e deille unha oportunidade. 

Foi dirixida en 1953 por William Dieterle. O papel principal foi interpretado por unha deslumbrante Rita Hayworth. Do resto do elenco destacaban Stewart Granger, facendo o papel do centurión Claudio, un lugartenente de Poncio Pilatos, que se namora de Salomé, pero que ao mesmo tempo é defensor e case seguidor de Xoán Bautista. E tamén estaba Charles Laughton facendo de Herodes Antipas, padrastro de Salomé e rei de Galilea, que non fai nada contra Xoán Bautista porque cre que non resulta perigoso, aínda que cada vez máis xente do seu entorno lle pide que o encarcele e mate. Herodes cre que se lle fai algo a Xoán, entón si, todo o populacho se erguerá contra el.

Ao mellor estou confundido, pero eu cría que Salomé, por algunha razón, quería a morte de Xoán Bautista, e que se alegraba moito cando o mataban, e lle ofrecían a súa cabeza, pero nesta película polo menos, a historia non é así, en absoluto.

Salomé é filla de Herodías, a nova muller de Herodes Antipas. Dende nova vive en Roma. Pero é expulsada de alí por Tiberio, por ser estranxeira e porque un xeneral romano quere casar con ela. Polo tanto, con moito disgusto, volve a Galilea, para vivir coa súa nai e o seu padrastro, que apenas a lembraba, pero que agora comeza a fixarse na súa deslumbrante beleza. Dende Roma, é acompañada polo centurión Claudio, que viña tamén acompañando ao novo gobernador da zona, Poncio Pilatos.

Cando chegan, xa se atopan con Xoán Bautista, un profeta que está anunciando a chegada dun novo mesías. Xa ten bastantes seguidores, aínda que pobres, e algúns están confundidos e afirman que el é o novo mesías, a pesar de que el insiste en que é outro. A Poncio Pilatos non lle gusta demasiado, pero pasa bastante del. Salomé tamén pasa moito del, de aí a miña confusión. E xa se descubre que Claudio era amigo del e que lle profesa simpatía.

A principal inimiga de Xoán Bautista é Herodías, a nai de Salomé, que quere que o maten, porque insiste en que coas súas arengas está falando mal da familia real galilea, pero é case a única que ve tal perigo.

Cara ao final da película, incluso se ve como Salomé tamén lle colle cariño e aprezo a Xoán Bautista. Pero nunha festa que se dá en honra do rei, Salomé decide bailar para el, e todos saben que iso significa que a continuación se xuntará íntimamente co rei, o seu propio padrastro, ao que se lle saen os ollos das órbitas, ao ter probas certas da sublime beleza de Salomé. Na euforia do momento, Herodías lle di a Herodes que poderá gozar dela se lle entrega a cabeza de Xoán Bautista, e el accede encantado, porque non ve o momento de deitarse coa súa fillastra. Pouco despois, aparece unha bandexa coa cabeza do Bautista, e Salomé berra e deixa de danzar.

Eu xuraría que a historia era outra ben diferente....

Saúdos.

A morte tiña un prezo

Nas cadeas de televisión que non son de pago deben ter moi accesibles os dereitos de reprodución das películas que forman a Triloxía do Dólar do director italiano Sergio Leone, porque as proxectan con bastante frecuencia. Eu debín velas todas hai tempo, pero estou aproveitando para refrescalas, que nunca está de máis, porque son películas agradables de ver.

A primeira delas foi "Por un puñado de dólares", que xa vin hai varios meses. Onte tocoulle á segunda, que en España foi titulada "A morte tiña un prezo", aínda que as traducións máis rigorosas do título orixinal italiano sería algo así como "Por uns poucos dólares máis", que se parecería bastante ao título da primeira. Agora só falta a máis famosa, polo menos en canto ao título, que é "O bo, o feo e o malo". Seguro que caerá pronto. Coa curiosa particularidade de estar rodadas entre o deserto de Almería e os estudos italianos de Cinecittá, con case todos os actores españois e italianos, pero con algunhas estrelas estadounidenses.

A historia é curiosa. Na mesma zona e no mesmo momento coinciden dous cazarrecompensas, o Manco (Clint Eastwood) e o Coronel Mortimer (Lee Van Cleef). Van pillando a malos moi doados de pillar, pero a súa principal presa é o Indio (Gian María Volonté), que lidera unha banda bastante sanguinaria que, despois de liberalo do cárcere, se marca como obxectivo atracar o banco de El Paso, que está considerado como invulnerable.

Coa vixianza dos dous cazarrecompensas, que están detrás da banda, estes conseguen de todos os xeitos atracar o banco facendo voar polos aires unha das paredes e levándose a caixa forte, que estaba oculta dentro dun armario bastante vulgar, para poder abrila tranquilamente no seu escondite.

Despois desa sorpresiva acción, os dous cazarrecompensas, que xa están asociados, deciden que o Manco se infiltrará na banda do Indio, cousa que consegue sen moita dificultade, aínda que está claro que levanta certas sospeitas, sobre todo no xefe, que sempre é o máis listo, claro. Pouco despois, tamén consegue infiltrarse o Coronel Mortimer, que lles axuda a abrir a caixa cun método moi coidadoso que non destrúe ningún billete.

Os dous cazarrecompensas intentan facerse cos cartos e escapar pero os pillan antes. Pero entón o Indio entra nunha paranoia na que intenta librarse de toda a banda e dos dous infiltrados, aliándose só co seu principal amigo (sempre quedará a sospeita de que tamén ía librarse del despois). Pero xa non chegamos a iso, porque os dous cazarrecompensas conseguen eliminar a todos os demais e enfrontarse a soas ao Indio, ao que obviamente gañan.

Ao final descúbrese que Mortimer era o pai dunha rapaza que se suicidou cando estaba sendo violada polo Indio, e o Manco quédase con todos os cartos do banco e con todos os cadáveres para cobrar a recompensa completa.

Saúdos.

Mariana Pineda

Neste caso falamos de teatro televisado pola 2. No Día Mundial do Teatro de 2021, retransmitiron a gravación da representación da obra no Teatro Español de Madrid. Esta versión de "Mariana Pineda" de García Lorca, tiña como estrela á actriz Laia Marull.a

Aparte de que a min o teatro me gusta en todas as modalidades, sempre me gusta máis en directo, obviamente. Pero non hai que deixar escapar posibilidades como esta. Oíra falar da historia de Mariana Pineda, pero non sabía moi de que ía, e quería aproveitar esta obra para coñecela mellor.

O granadino García Lorca contou a comezos do século XX na obra a xesta doutra granadina, que un século antes bordou, axudou a bordar ou gardou unha bandeira liberal bordada por unhas veciñas, e como iso non lle gustou nada a Fernando VII e aos seus acólitos, morreu axustizada por esa razón. Está claro que ese reiciño debía ser un personaxe, pero en España hai bo catálogo de reis mesquiños.

Saúdos.

O gran Lebowski

Había xa tempo que tiña ganas de ver esta película. Oíra falar ben dela, e os irmáns Coen, aínda que para min non son unha garantía, porque teñen feito de todo, me incitan un pouco a curiosidade. Paseino ben véndoa, pero a principal conclusión é que é unha historia absolutamente disparatada, aínda que parece que algúns dos personaxes e anécdotas son reais.

A película é do ano 1998, e foi dirixida, producida e escrita polos irmáns Coen, repartíndose os papeis, como é habitual neles (acabo de ver na Wikipedia que hai un artigo conxunto sobre os dous, non independentes, e iso paréceme algo preocupante). A estrela absoluta é Jeff Bridges, obviamente, pero está ben acompañado por outros como John Goodman, Steve Buscemi, Julianne Moore ou John Turtullo. Moitos deles son habituais nas películas destes dous irmáns.

Xa digo que a historia é un auténtico disparate. Parte da confusión producida polo parecido entre o nome de Jeff Lebowski, rico minusválido que vive nunha mansión, cunha muller moito máis xoven e lixeira de cascos, e Jeffrey Lebovski, parado excéntrico que pasa os días fumando canutos e xogando aos bolos cos seus colegas.

A xoven muller do millonario pégase unha vida fantástica e vai xuntando débedas por todas partes, e cando uns matóns pretenden presionala para que as pague, chegan ao chabolo do parado (obviamente non estaban moi ben informados). De forma imprevisible, o parado descubre a existencia do rico que se chama igual ca el, e vai á súa mansión a reclamarlle unha compensación polos danos na súa casa, que obviamente non consegue. Pero pouco tempo despois, a muller desaparece, supostamente secuestrada, e de forma aínda máis incrible, o rico encárgalle ao parado que faga de contacto cos secuestradores. Xa vos dixen que a historia era moi delirante.

Pois diso vai a película. Aparecen varios grupos de posibles secuestradores, cada un máis patético que o anterior, os colegas do parado non son moito mellores, e van pasando cousas difícilmente explicables que levan a un final algo estraño.

Un dos detalles curiosos é o alcume co que se refiren ao excéntrico parado. En ingles chámanlle "The Dude", que non teño nin idea do que pode significar (parece que é algo así como "o tipo", ou "o tío", ou sexa, unha referencia informal a un home). En español parece que lle chamaron "El Nota" ou "El Fino". E na versión galega que vin eu na TVG2, chamábanlle o "Pixa". Outro disparate máis.

Saúdos.

Adhara & Ritman

Onte fun ao primeiro concerto de música en 13 ou 14 meses, xa non lembro cal foi o anterior, antes de que nos confináramos hai máis de 1 ano. Coincidindo  coa celebración dos 25 anos de CUAC FM, tocaba a mellor banda local do Concurso de Bandas e Solistas do ano 2020. E os ganadores foron Adhara & Ritman.

A cantante Adhara Caamaño e o guitarrista e tamén cantante Tito Barbeito "Ritman" lideran este proxecto. En directo están acompañados polo baixista Andrés Castro (con camiseta de CUAC FM, sei que lle gusta levala) e polo batería Arturo Kress.

Cantan en galego, está claro que con iso xa me conquistan máis facilmente. Nalgún caso as letras semellan creacións novas, pero noutros casos son adaptacións de cancións tradicionais. Non son o mellor grupo do mundo, pero bótanlle moita paixón e deféndense máis que dignamente. Polo tanto, agradoume velos no Ágora e volver a escoitar música en directo.

Saúdos.

Arraianos

Nos últimos días, de forma algo menos intensa da que a min me gustaría, conseguín ler o libro de relatos "Arraianos" de Xosé Luís Méndez Ferrín. Escribiu esta obra en 1991.

Son dez relatos ambientados na Raia entre Galicia e Portugal. Como en todos os libros de relatos, hainos mellores e peores. Seguramente o que máis me gustou foi o primeiro, "Lobosandaus", que seguramente tamén é o máis longo. Pero é que mantén moi ben a tensión dramática, e vai contando a historia a través de cartas dun xeito moi interesante.

Hai outros que tamén están bastante ben, pero hai outros que me deixaron bastante indiferente, e algún non me gustou nada. Pero xa digo, iso é habitual nos libros de relatos, é moi difícil atopar unha regularidade.

Chamoume a atención que, en todos ou case todos os relatos, se fai referencia ao monte Penagache, que debe ser o monte máis alto da comarca de Celanova, cerca de Quintela de Leirado. Hai xa bastantes anos eu subín andando a este monte. Fíxome certa ilusión ver como o nomeaba o autor tantas veces, debe ser un bo punto de referencia nesa zona.

Saúdos.

A conquista do Oeste

Este título tamén me soaba moito, e supoño que debín ver esta película algunha vez, pero ao final non me soaba ningunha escena, en principio. Paréceme unha historia tremendamente ambiciosa, e intentaron facer algo que apabullara ao ver os directores, elenco, produción. Non está mal, pero creo que decepciona algunhas expectativas, porque o obxectivo era, xa digo, moi ambicioso.

A película é do ano 1962. Ten varios capítulos, protagonizados case por actores diferentes, aínda que algúns personaxes, segundo envellecen, fan de punto de unión entre as partes. Porque supostamente pretende contar a historia de tres xeracións dunha mesma familia, os Prescott, dende 1830 a 1890. Unha familia que marcha da costa leste cara ao Oeste dos Estados Unidos.

Os directores que tomaron parte foron os seguintes. A maior parte foi dirixida por Henry Hathaway. Tamén interveu bastante George Marshall. E tamén fixeron partes máis pequenas John Ford e Richard Thorpe. Nada mal.

O elenco tampouco está nada mal, se lemos os nomes. Pero tamén hai que dicir que os papeis principais, no sentido de referirse aos personaxes que percorren os 50 anos de historia, caeron en actores non demasiado coñecidos, como Carroll Baker, Debbie Reynolds ou George Peppard. Pero nos secundarios, que aparecen só nunha parte, ou se cadra só nunhas poucas escenas, están xente como Henry Fonda, Karl Malden, Gregory Peck, James Stewart, John Wayne, Richard Widmark, e moitos máis.

Saúdos.

Brubaker

Tiña oído falar ben desta película, pero non me soaba que a vira nunca. Vina, e efectivamente, non me soaba prácticamente nada, así que o experimento era necesario. Non está mal, pero ten graza este costume estadounidense de denunciar as eivas do seu "sistema", como dando esperanzas de que se poden corrixir, cando todo parece indicar que raramente sucede iso. A película "Brubaker" foi dirixida en 1980 por Stuart Rosenberg, suponse que para total lucimento de Robert Redford. No elenco saen algúns secundarios como Morgan Freeman ou Yaphet Kotto.

Basicamente trata de que Henry Brubaker é nomeado novo alcaide dunha prisión. Pero, sen dicirllo a ninguén, faise introducir nela disfrazado de novo recluso, porque quere comprobar como é o trato aos presos. Está así durante varias semanas, ata que decide descubrirse, e comeza a actuar a partir daquel momento.

Intenta desmontar todo o sistema de corrupción dentro e arredor do cárcere, e vai conseguindo cousas. Pero cabrea bastantes a algúns dos gardas e funcionarios, que vivían moi ben con esas corruptelas, e a algúns políticos e senadores que tamén colaboran con elas, e prefiren mirar para outro lado.

Ao final é cesado, como era previsible, pero no momento en que marcha da prisión, e cando se está presentando o novo alcaide, moito menos democrático, recibe o apoio dos presos, que xa perciben que van perder moito con este novo cambio de alcaide.

Saúdos.

A xoia do Nilo

Despois de conseguir ver "Tralo corazón verde" hai uns meses, o outro día conseguín ver a súa secuela, "A xoia do Nilo". A cadea na que botaron estas dúas películas prográmaas seguidas con certa frecuencia, así que xa supoñía que non ía tardar moito en conseguilo. Non me soa que prosiga esta saga. Non son grandes películas, pero faciltan a evasión por momentos.

Foi dirixida en 1985 por Lewis Teague, e protagonizada case polos mesmos que a primeira, ou sexa, Kathleen Turner, Michael Douglas e Danny De Vito (coido que este pouco aparece nesta segunda parte). Hai algunha particularidade "case local" nesta segunda parte, como Spiros Focas facendo de dictador e Avner Eisenberg facendo de santón árabe.

A trama é simple. Despois da primeira parte, os dous protagonistas levan xa tempo navegando no seu novo iate polo mundo adiante. Pero incluso esa vida acaba resultando aburrida e están pensando en separarse, porque ademais ela non consegue inspiración para escribir a súa seguinte novela.

Nese momento aparece un dictador árabe que lle pide a ela que escriba a súa biografía. É practicamente secuestrada, aínda que de boas formas, e ao pouco tempo, ela xa percibe que o tipo non é un gobernante xusto e querido, senón un dictador implacable. Polo tanto, o obxectivo xa é loitar contra el máis que escribir a súa biografía.

O principal movemento opositor, co que entran en contacto, di que quere recuperar a "xoia do Nilo". E claro, estes tipos, cando se lles fala de xoias, póñense a mil. Pero esa xoia resulta ser un santón bastante patético que lles axuda a saír dalgúns trances coa súa excentricidade.

Saúdos.

Robocop

E como estou vendo tanto cine na televisión, e teño tantas películas máis ou menos clásicas pendentes de ver, sigo saldando contas. Nunca vira "Robocop", polo menos completa, e boteille peito un día destes. Foi dirixida en 1987 por Paul Verhoeven. O protagonista principal está interpretado por Peter Weller (que non debe ser un gran actor, nin moi expresivo, porque foi o papel da súa carreira, e case non se lle ve a cara), que está acompañado por uns cantos secundarios americanos, solventes pero non moi famosos.

A historia é ben simple. Detroit está entrando en colapso e hai moita delincuencia nas rúas (esta parte acabou sendo real, mira ti), e a policía está pensando en facer folga porque están morrendo moitos patrullando nas rúas. Unha poderosa empresa tecnolóxica está deseñando uns robots para substituílos. Pero un dos xefes da empresa cae en desgraza cando fan unha proba do seu novo robot e todo acaba en desastre, con algún alto directivo morto na presentación.

Outro directivo da firma, un novo trepa, ve o momento de pasar por enriba do outro, e propón o seu robot cyborg, e danlle a oportunidade, pero iso non lle fai graza ao antigo xefe. Collen o corpo dun policía que foi brutalmente asasinado pola banda máis sanguinaria de Detroit, méteno nun robot programado case invulnerable, e comeza a vengarse. Vai cumprindo as súas funcións ata que descubre que os delincuentes traballan para o antigo xefe desa empresa. Cando intenta apresalo, descubre que ten esa función prohibida na súa programación.

Pero como sempre, o ben acaba vencendo, e finalmente Robocop acaba dobregando a todos, incluso aos corruptos xefes, e remata sendo o modelo a seguir.

Non me quedaron moitas ganas de ver as secuelas, que algunhas houbo. Pero o outro día, facendo "zapping", vin fragmentos da segunda parte. E chamoume a atención que seguían visitando instalacións que aparecían moito na primeira parte, como acerías abandonadas. Estas películas son de hai 30 anos. Agora Detroit é unha cidade pobre, xa que a industria do motor veuse abaixo, e chámame a atención que ese matiz de decadencia industrial xa se vira tan claro hai varias décadas. Teño entendido que perdeu moita parte da poboación e que agora xa non resulta un lugar nada agradable para vivir (se é que algunha vez o foi).

Saúdos.

Sofía e as postsocráticas

Moito tempo despois, conseguín ir ao teatro de novo, pero tristemente non o gocei demasiado, son cousas que pasan. Fun ver unha obra dunha compañía chamada Inversa Teatro. Titulábase "Sofía e as postsocráticas". Pintaba ben, e ademais lembraba que hai anos fora ver unha obra delas titulada "Té con Kant", na que o pasei moi ben. Parece que lles gusta o tema da filosofía. Digo "delas" porque nas dúas obras que vin só hai actrices.

Supostamente, esta obra é unha denuncia da violencia contras as mulleres tomando como base as figuras de Sócrates, Platón e Aristóteles, interpretados por Marta Pérez, María Roja e Silvia Penas. A idea parecía fantástica, pero a súa plasmación non me convenceu case nada. Non conseguín conectar coa obra nin coa mensaxe, e mira que é un tema que me interesa moito. Ao mellor queredes preguntarme por que, pero non sei explicalo, moito máis non podo dicir.

Saúdos.

Alien: o oitavo pasaxeiro

No espazo de cine clásico da 2, os luns pola noite, botaban un día destes "Alien, o oitavo pasaxeiro". Había moito tempo que non a veía, así que me animei. É unha boa película, e aínda que saibas como acaba, non está mal vela cada certo tempo.

Dirixida no ano 1979 por Ridley Scott, case pode poñerse aquí o elenco completo, porque como di o título, só hai sete personaxes a parte do bicho: Sigourney Weaver, Tom Skerrit, Veronica Cartwright, John Hurt, Ian Holm, Yaphet Kotto e Harry Dean Stanton. A min sóame que Weaver e Hurt son os que tiveron unha carreira máis destacada. De todos os demais, case diría que esta foi a película máis destacada na que estiveron, pero por razóns obvias, aquí son todos secundarios agás Sigourney Weaver, claro.

Penso que un dos puntos máis interesantes da película, da que se ten falado moito, é que o ordenador central da misión. "Nai", xa tiña pensado parar naquel planeta para recoller esa estraña forma de vida, porque era moi prometedora dende o punto de vista militar. E un dos pasaxeiros, Ash, o oficial médico, era o único que o sabía, por iso nalgunha ocasión semella saltarse as normas por razóns humanitarias, pero realmente era para conseguir meter o bicho na nave. Cando o matan e descubren que é un robot, desvela todo o que sabía. Interesante xiro do guión.

Certo é que nunca vin ningunha das súas secuelas. Se algún día me cruzo coa segunda parte, intentarei vela, a ver que se inventaron, pero probablemente sexa algún xiro mediocre para intentar facer caixa.

Saúdos.

Skyfall

Pois si, xa o dixen aquí máis veces. Gústanme as películas de James Bond, e as que se están facendo nos últimos tempos non son peores, nin moito menos, que as clásicas (botaron varias na televión últimamente e parecéronme bastante mediocres). Pero sigo tendo a mesma sensación. Para escribir este artigo, acabo de ler unha web sobre esta película, e non lembraba case nada. A historia é moi densa e retorcida, os guionistas se ganan ben as fabas.

"Skyfall" é do ano 2012, a terceira con Daniel Craig no papel, que non o  fai nada mal, e dirixida por Sam Mendes. O elenco non está mal, con clásicos como Judi Dench, Ralph Fiennes e Albert Finney. A Javier Bardem ben o coñecemos por aquí, fai un bo papel. E algunhas novas estrelas como Naomi Harris, Ben Whishaw ou Rory Kinnear.

Buf, é moi complicado explicar a historia. Basicamente, o malísimo Silva consegue hackear ordenadores do MI6 para desvelar aos espías británicos e provoca unha explosión na súa sede central. Intentan perseguilo por diferentes lugares do planeta, como Estambul e Shanghai, para dar con el, pero o combate final é en Skyfall, un vello castelo case abandona da familia Bond no norte de Escocia. E xa suporedes que ganan os bós e morren os malos. Todo isto é moi resumido, claro. Unha das cousas que máis me chamou a atención é que o Silva este semella invulnerable, é capaz de penetrar en calquera lugar ou sistema, de escapar de calquera cárcere, e ao final mátano cravándolle un puñal nas costas. Non semella moi crible, obviamente.

Pois iso, pásase ben, está moi ben feita, pero é pura evasión. Aos poucos minutos ou segundos de ver a película, xa case non lembro o que acabo de ver. E iso significará algo.

Saúdos.

Pitch Black

Ben liberado debía estar eu hai unhas semanas, cando me crucei na televisión cunha película titulada "Pitch Black" e decidín vela. Soábame que formaba parte dunha saga titulada "Riddick" ou "As crónicas de Riddick", protagonizada por Vin Diesel, a cousa pintaba fea. A sinopse da película semellaba simple, e ata podía resultar interesante. Despois de vela, vexo que era máis que unha sinopse, porque a historia non se complicaba moito máis ca iso. En fin, había que probar.

A película é do ano 2000 e foi dirixida por un tal David Twohy, que non me soa de nada e cuxo apoxeo no currículum semellan ser as películas desta saga. O único actor que me soa vagamente é este musculoso Vin Diesel. En España usouse o título orixinal en inglés (que non sei moi ben o que pode significar). Pero na simpática Hispanoamérica usaron dúas variantes, que teñen certo sentido na historia: "Eclipse mortal" e "Criaturas da noite".

Acabo de ler unha explicación detallada da película, para intentar lembrala (porque o certo é que a esquecín bastante) e aínda pasaron cousas. Pero tamén é certo que a historia debe estar contada dun xeito que non me atrae demasiado. Unha das cousas que máis me gustou foi a primeira parte, cando chegan ao novo planeta (agora conto a historia) que ten tres soles, e aparecen imaxes cunha estraña luminosidade, visualmente son moi potentes.

En definitiva, un cargueiro estelar que levaba á tripulación hibernada, ten un accidente debido ao cruce coa cola dun cometa, e acaba aterrizando de emerxencia nun planeta illado. Ese planeta ten tres soles, e os poucos supervivintes intentan arranxar a nave para escapar dalí. Van perdendo integrantes da expedición en estraños accidentes que non teñen moita explicación, pero claro, están nun planeta totalmente descoñecido e non saben o que pode haber alí.

Un dos puntos de máis fricción é un dos supervivintes, Riddick. É un prisioneiro custodiado por un suposto policía, que se acaba sabendo que non é tal, senón un cazarrecompensas. Escapa case ao aterrizar, pero volven collelo, e ao final axúdaos a escapar, aínda que sempre están sospeitando da súa posible traición. Ten operados os ollos para ver na escuridade.

Cando están alí, prodúcese un eclipse, o cal contrasta coa situación de total luminosidade que viviran ata aquel momento. Non saben canto vai durar esa situación. Pero agora explícase o enigma: ao facerse a escuridade, saen das entrañas da terra milleiros de criaturas moi salvaxes que os atacan sen piedade.

Búscanse a vida para conseguir algo co que arranxar a nave avariada sen que os maten esas salvaxes criaturas, e conseguen escapar do planeta con Riddick pilotando a nave e liderando a operación.

Saúdos.