A paixón de Cristo

A min as películas de tema bíblico, en xeral, non me desagradan. Certo é que a paixón de Cristo xa é un tema algo manido, pero en xeral as películas sobre ese tema están ben feitas e déixanse ver. Pero é que ademais oíra que esta versión dirixida por Mel Gibson en 2004 era bastante peculiar, así que cando se cruzou no meu camiño, fixen un esforzo por vela.

Da historia non vou contar demasiado, porque é máis que coñecida. Pero tamén ten a particularidade de que está baseada nalgúns textos que non son canónicos e que se saen lixeiramente do que coñecemos, e iso dálle uns toques bastante curiosos. Por exemplo, aparece en varios momentos Satanás, facendo cousas un tanto estrañas, das que eu nunca oíra falar.

O elenco de actores é tamén moi peculiar. Din que a película é estadounidense, supoño que porque o director e principal produtor é Mel Gibson (que por certo, era australiano). O actor principal, Jim Caviezel, tamén é estadounidense. Pero aí remata a participación de Estados Unidos. Rodouse en Italia, e o resto de actores son europeos, principalmente italianos (como Mónica Bellucci, facendo de María Magdalena, que non lembro que non fixera outra cousa que chorar), pero tamén hai rumanos (Maia Morgenstern facendo de María, que apenas fala tampouco, e parece da mesma idade que Xesucristo), outros dous búlgaros que se chaman Hristo (que casualidade), facendo de Juan e de Poncio Pilato, etc.

Por se non chegara con iso, a película foi rodada orixinalmente en hebreo, arameo e latín, e con subtítulos no idioma correspondente. Polo visto, por Sudamérica circula unha versión dobrada a español latino, pero en España proxectan a versión orixinal con subtítulos, co vicio que temos de dobralo todo. Como se verá nunha vindeira publicación deste blog, a Gibson parece que lle gusta moito rodar en linguas pouco convencionais ou extinguidas.

E para poñer a guinda, a violencia. Obviamente, esta historia non é nada amable, e hai un nivel de violencia considerable, acorde coa época, supoño. Pero podía rodarse de moitas formas, como xa se ten feito, e Gibson decidiu subir a voltaxe como a el lle gusta (porque parece que a violencia extrema non lle incomoda o máis mínimo). A verdade é que a crudeza de moitas imaxes é bestial, xa non vos digo de escenas como a crucifixión, o tipo gozouna. Polo que parece, Gibson é un tipo bastante de ultradereita, ultracatólico, e parece que na relixión cristiá, moita xente aplaudiu a película e o seu tono, tanto cristiáns como protestantes (dos ortodoxos non teño noticias, pero seguramente tamén).

O video de Youtube que vos deixo é desa versión en español. Os comentarios que aparecen tamén son de traca. Non sei se dan máis medo que a propia película.

Saúdos.