As sandalias do pescador

Xa dixen aquí varias veces que esta estraña época pandémica e de confinamento (en maior ou menor medida) supuxo a miña reconciliación co aparello chamado "televisión", pero non para ver nela os programas creados expresamente para a súa programación, senón produtos audiovisuais, como cine (principalmente), series (pero non co consumo compulsivo de series modernas, como fai case todo o mundo, senón que me bastan capítulos soltos de series antigas que botan nos canais da TDT), e algo de baloncesto. Iso e algún documental de cando en vez conforman o meu consumo actual de TV.

Iso fai que incluso vexa películas en canais fascistoides da televisión española (hai varios, como xa sabedes), que ás veces proxectan cousas ben interesantes, sobre todo de cine clásico. E levado por esa euforia, o outro día vin nun deses canais "As sandalias do pescador", película que me desataba certa curiosidade. Dende logo, unha vez vista, entendo que encaixa á perfección no ideario da cadea televisiva. Non sei se existe un xénero chamado Cine Vaticano, pero se é así, esta película entraría nel, seguro.

Comecemos coa ficha técnica. A película foi dirixida en 1968 por Michael Anderson. O papel protagonista é para Anthony Quinn. Está ben secundado por outros como Laurence Olivier, Vittorio de Sica e John Gielgud, e outros menos coñecidos ou que tiveron fama só durante aqueles anos.

A trama é a seguinte: o réxime soviético libera a un preso que leva 20 anos nun campo de traballo en Siberia. A intención do réxime é que ese preso, que é un sacerdote católico con moito prestixio no país, vaia para o Vaticano en representación dos cristiáns da Unión Soviética.

Chega ao Vaticano, é recibido polo Papa en persoa, que lle outorga un alto cargo que el prefería non aceptar. Pouco despois, o Papa morre sorpresivamente e prodúcese o cónclave para escoller un novo. Foi unha mágoa, porque estaría ben ver nunha película que sucede exactamente nun deses cónclaves, pero como son totalmente secretos e herméticos, non é posible. Só se sabe que se fan varias votacións ao día, pero ninguén consegue gañar a votación claramente. Nun determinado momento, prodúcese nun descanso un intercambio de impresións, no que el é o protagonista, e relata un suceso que lle pasou no campo de traballo de Siberia, e que sorprende moito ao resto de cardenais, que tiñan unha vida moito máis regalada. Na seguinte votación, un dos cardenais máis coñecidos, impresionado pola anécdota anterior, o propón a el como novo Papa. A asemblea é un clamor e el intenta renunciar de novo, pero non o consegue.

A sorpresa mundial é grande cando ven que o novo Papa xa non é italiano, e moito máis alá, é o novo cardenal ruso que leva poucos días no Vaticano. E nese momento, o presidente da Unión Soviética ve nese novo Papa ao posible mediador entre eles e o novo réxime comunista chinés, cuxo conflito pode provocar unha nova e incruenta guerra. A película remata coa expresión en público do novo Papa, que despois dunha reunión cos dous mandatarios, di que a Igrexa se enaxenará de todo o ouro e riquezas que posúe, para axudar a paliar a fame mundial (hai que ser un guionista ou novelista ben fantasioso para crerse iso).

Como trasfondo de todo iso, hai unha subtrama ben curiosa cun teólogo que escribe e intenta publicar libros que amosa unhas teorías relixiosas tremendamente transgresoras e modernas, e obviamente, iso no Vaticano non cae nada ben. O novo Papa faise amigo del, o apreza, e aínda que discrepa das dúas opinións, gustaríalle que o Vaticano permitira a publicación dos seus libros, pero iso non sucede, obviamente. Ademais, ten certos problemas de saúde que non se preocupa de coidar, e ese teólogo, que é bastante novo, morre en mans do mesmo Papa durante unha conversa.

En definitiva, a película está ben feita e vese con agrado, pero é certo que xa pisa claramente en terreo papal, relixioso e teolóxico. As persoas interesadas nesas temáticas deben gozala ao máximo, pero como non é tanto o meu caso, recoñecendo a boa feitura, amoso a miña certa indiferenza pola trama.

Saúdos.

Tempos modernos

Este martes pola noite na 2 botaban "Tempos modernos", película dirixida e protagonizada por Charles Chaplin en 1936 e mundialmente coñecida. Xa a vira hai moitos anos, creo que enteira, pero nunca está de máis repetir. Tamén recoñezo que ía con algo de medo, porque hai unhas semanas nesa mesma franxa horaria botaban unha das películas máis famosas dos Irmáns Marx, e só aturei 20 minutos. Non tiña claro como tería envellecido esta película, polo menos para min. Pero non sucedeu iso en absoluto, goceina case como se fora a primeira vez.

Unhas cantas curiosidades da película é que marca un antes e un despois de Charles Chaplin e sobre todo do personaxe de Charlot. Foi a primeira vez que se escoitou a súa voz, xa que tiña xa algúns efectos sonoros. Pero incluso aí é bastante vangardista, porque o único momento no que se escoita a súa voz, está cantando unha versión dunha canción cómica coñecida da época, pero cambia a letra (aparentemente) e a canta nun idioma inventado que é unha mestura de francés, italiano e inglés. Ademais, é a última película na que aparece o personaxe de Charlot. Seguramente, Chaplin quixo que se asociara ese emblemático personaxe ao cine mudo.

A outra estrela rutilante e deslumbrante da película é Paulette Godard, vinte anos máis nova ca Chaplin, con quen casou ao rematar a película, aínda que o matrimonio só durou 6 anos. Durante ese tempo, farían xuntos algunha película máis, como "O Gran Dictador".

Pois nada, resulta moi agradable ver a película nas súas diferentes escenas, case sempre dominadas polos equívocos. O extenuante traballo na fábrica, que todos asociamos á mesma, que fai que sexa internado nun psiquiátrico. As varias detencións para ir ao cárcere, onde se atopa moi a gusto, unhas por ser considerado un comunista perigoso, outras por facerse pasar por ladrón para que non vaia a súa amada... todo un alegato contras as condicións laborais e o ritmo de vida, que segue vixente case un século despois.

Saúdos.

Cabaleiro sen espada

Como xa comprobaríades, estou vendo moito cine na televisión, estou redefinindo a miña relación con ese electrodoméstico do que levaba anos pasando amplamente. E o salto que dei onte nese ámbito xa foi bastante surrealista, pero apunta boas maneiras. Unha das moitas cadeas que se colle na TDT ou no cable de R é Televigo, a cadea local na que de cando en vez sae un alcalde bastante iluminado. Xa me tiña fixado con certa frecuencia que na guía dixital da televisión poñían cine nesa cadea, pero nunca vira unha película aí, só algúns fragmentos. Onte botaban esta película alí, probei, e a verdade é que a experiencia estivo moi ben, emiten en HD, así que de calidade de imaxe non hai maior queixa. E botan sobre todo cine clásico, así que o vou pasar en grande.

Como dicía, onte botaban unha película dirixida en 1939 por Frank Capra, que en España e Arxentina tiveron a ocorrencia (esta vez moi pouco afortundada) de titulala "Cabaleiro sen espada", cando o título orixinal é algo así como "O señor Smith vai a Washington", que tamén semella algo estúpido, pero dende logo é fiel á temática da película.

Jefferson Smith é un inxenuo e iluso xoven dun Estado da América profunda (creo que en ningún momento se menciona cal é exactamente) que, por estraños avatares da vida, é nomeado senador en representación do seu Estado. Non sei se sabedes que no Senado estadounidense hai 2 senadores por cada un dos Estados da Unión, un curioso sistema de representación. O outro senador por ese Estado é protagonizado polo mítico actor Claude Rains. Hai anos, foi moi amigo do pai de Jefferson Smith, e tamén era moi soñador como el, pero o tempo pasa, e agora é un político corrupto totalmente manipulado pola persoa que máis poder ten nese Estado, que é o propietario dos principais xornais.

O outro senador do Estado morre inesperadamente, e o Gobernador, que tamén está comprado polo propietario dos xornais, ten que escoller ao seu sucesor. Os poderes fácticos propóñenlle varios, pero a xente non os acepta, pero se acepta moi ben a Jefferson Smith, un heroe local que lle cae ben a todo o mundo. Os poderes fácticos aceptan porque cren que lles resultará moi doado enmarañar a Smith na maraña burocrática do Senado en Washington.

Pero chegado alí, Smith revélase como totalmente rebelde aos seus intentos de manipulación. E o máis grave é que o seu principal proxecto, un campamento para mozos de todo o país, quere emprazalo no mesmo lugar onde os outros están conspirando para construír unha presa que, obviamente, os fará ricos. E ata aí podían chegar. Sendo así, xa se sacan a careta, e lanzan toda a maquinaria propagandística contra Smith, falsificando documentos que supostamente din que as terras onde quere facer o campamento as conseguira antes a baixo prezo, para poder despois venderllo ao Estado.

En principio, quere renunciar, pero a súa eficiente secretaria, que ao principio o despreciaba por pueblerino, agora o aprecia moito pola súa nobreza, e lle recomenda o que debe facer para revertir a situación. A película remata cunha escena surrealista, xa que hai unha norma no Senado estadounidense segundo a cal, se se dan determinadas circunstancias, un senador pode ter unha intervención da duración que desexe, sempre que estea de pé e non cale en ningún momento. Se o resto de senadores marcharan, tería que aprobarse a proposta do senador. Está cerca de 1 día completo. Vaia disparate. E máis ao final, porque cando cren que se desmaia e vai perder, resulta que o outro senador do seu Estado recoñece en público que todo o que dicía Smith era certo, e que había un proxecto corrupto para enriquecerse coa presa.

Tiña escoitado que nesta época Frank Capra tiña hábito de facer películas con James Stewart de protagonista facendo de homes bos e honrados que representaban ás persoas normais estadounidenses. "Que belo é vivir" pode ser outro exemplo. Pero o desta película xa resulta algo patético de máis. Porque eles venden como que a súa democracia é case perfecta, pero está moi lonxe de ser así, como se demostrou hai pouco. E esta película, que foi moi controvertida no seu momento, como dando a entender que a corrupción estaba moi estendida nas institucións, vai nesa liña.

Pero a min non me saen as contas. Está claro que na política estadounidense hai moita corrupción, como en calquera sitio onde os cartos teñen unha importancia tan central como nesa sociedade. Pero é que a sociedade tamén está podre, fomenta iso mesmo porque ese cancro está moi estendido. Entón venlles moi ben dicir que o "sistema" é corrupto, pero o sistema nace da súa propia sociedade, non o trouxeron os extraterrestres. Así que ese "boísmo" de que hai estadounidenses honrados que non se deixarán corromper polas institucións está moi ben, pero soa bastante falso. Teñen moita merda que limpar, só faltaba que foran dando leccións de algo...

Saúdos.

Becket

Chama a atención que nestas cadeas de televisión fascistoides que hai en España, como Trece ou El Toro TV, en determinadas ocasións botan películas de cine clásico bastante interesantes (sobre todo en Trece, na outra é máis raro, pero ás veces pasa). Grazas a iso, puiden ver o outro día unha película moi salientable que non sabía nin que existía. É "Becket", dirixida por un tal Peter Glenville en 1964. Está baseada nunha obra teatral (iso si que se notaba, e o descoñecido director viña dese ámbito) e basicamente era un duelo entre Peter O'Toole, no papel do rei Enrique II de Inglaterra, e Richard Burton, facendo de Thomas Becket, Arcebispo de Canterbury.

Non sabía que existía esta película, pero intuín a temática cando lin o título. Hai xa tempo oíra falar da historia de Thomas Becket. Cando lía unha historia da literatura, salientaban moito na inglesa a obra "Asasinato na Catedral" de Thomas Stears Elliot, e algo me chamou a atención. Así que cando vin que había unha película sobre ese tema, nin o dubidei. Esta película non está baseada nesa obra de T. S. Elliot, senón noutra obra diferente doutro autor.

A historia é a seguinte. Estamos a mediados do século XII e o rei inglés Enrique II, ao que pintan como bastante caprichoso (debía ser habitual nos reis ingleses, sobre todo nos que se chamaban Enrique), tiña a Thomas Becket como a súa man dereita, e confiaba totalmente nel. Esta especie de conselleiro e ministro non tiña ningún cargo eclesiástico nin maior vocacións, só era algo así como diácono, polo que din na película. De feito, nas primeiras escenas se lle ve con mulleres e rivaliza un pouco co rei nese ámbito.

Pero morre o Arcebispo de Canterbury, e o rei debe escoller ao seu sucesor. Ese cargo designa ao xefe da igrexa en Inglaterra, e pode molestar algo ao rei se non está totalmente da súa parte, como parece que sucedía co anterior. O máis normal era poñer nese cargo ao Bispo de Londres, que xa andaba revoloteando por alí. Pero o rei ten unha brillante idea, e decide nomear para ese cargo ao conselleiro e amigo Thomas Becket. El mesmo vese sorprendido inicialmente, porque cre que non ten os cargos e títulos necesarios para poder selo, pero o rei o convence de que el pode poñer alí a quen lle pete, e que con el no cargo por fin terá paz e apoio da igrexa.

Isto provoca un gran escándalo na igrexa, que incluso protesta ao Papa. Pero o que non contaba ninguén é o cambio total de personalidade que se opera en Thomas Becket. De ser unha persoa pouco preocupada pola fe e a relixión, convértese nun servidor acérrimo da mesma e oponse ás ordes do Rei, que o puxo no cargo exactamente para o contrario. Así que, en pouco tempo (aínda que durou 8 anos como arcebispo, na película semella que foi moito menos tempo), os dous grandes amigos convértense en feros inimigos. E claro, o rei decide solucionalo ao seu xeito e ordea que o maten onde e como sexa, e acaba sucedendo na mesma Catedral.

Película británica, de moito toque teatral, grandes actuacións e escenarios medievais acaídos. Dende logo, eu paseino moi ben véndoa.

Saúdos.

Apocalypto

Un par de publicacións antes falaba de "A paixón de Cristo" rodada por Mel Gibson en 2004. Pois uns días máis tarde cruceime con "Apocalypto", película dirixida tamén por el en 2006 e decidín probar, para comprobar se seguía coas súas obsesións daquela época, e semella que si. Non sei se lle duran, pero daquela deulle moi forte.

Esta película está ambientada nos estertores da cultura maia, a comezos do século XVI, está rodada en lingua maia con subtítulos, e para non variar estando Gibson á fronte, o nivel de violencia é moi considerable. Que si, que é posible que os habitantes daquel lugar e época foran así, pero este tipo non perde unha oportunidade como esa. Se a ambientación non lle permite amosar violencia gratuíta, supoño que xa pasa do proxecto.

Polo demais, non hai moito que contar. Unha pequena tribo que habita na xungla é atacada por outra máis urbana, que incendia as casas, mata a moitos dos moradores, e aos demais, principalmente homes xoves e fortes, cólleos como escravos. Algúns son para vendelos, semella, e outros para facer sacrificios bastante bestias nas súas famosas pirámiedes escalonadas.

O protagonista principal está a piques de morrer sacrificado así, pero xusto nese intre prodúcese un eclipse de sol, e os chamáns deciden que os deuses están xa satisfeitos polos sacrificios, e salva a vida de miragre. Pero mira ti por onde que o soldado que dirixiu o asalto ten ganas de festa, e deciden matar aos outros escravos nunha especie de estadio, tirándolle pedras, frechas, hachas, etc. Este consegue salvarse de milagre matando ao fillo máis querido do xefe.

O resto da película consiste na persecución dun pequeno grupo de soldados a este rapaz pola xungla, nos espazos e condicións máis variadas. Pero claro, como é o bo, ao final acaba ganando, e volve á súa aldea, onde deixara escondidos á súa esposa e o seu fillo. Cando se xunta con eles, observa abraiado a chegada duns señores barbudos e vestidos en barcos ás súas praias. É o Descubrimento. Con bo criterio, deciden volver á xungla para ter un novo comezo da súa vida.

A película ten moita acción e non se pasa mal, pero tede en conta todo o que dixen anteriormente das películas deste director.

Saúdos.

Campeóns

Un día destes botaban a famosa película española "Campeóns" na televisión, e animeime a vela, que xa lle tiña ganas. Foi dirixida en 2018 por Javier Fesser, que leva unha curiosa carreira cinematográfica, e levou varios premios Goya. O único actor coñecido previamente é Javier Gutiérrez, que estivo moi ben secundado por outros menos coñecidos, e sobre todo, por todas as persoas discapacitadas que debutaban e que converteron esta obra nunha delicia.

Supoño que xa todos sabedes de que vai. O protagonista, adestrador axudante do equipo de baloncesto Estudiantes, ten un caracter moi forte, e enfróntase ao primeiro adestrador, polo que é despedido. Esa mesma noite, ten un accidente de coche coa mesma policía cando está borracho, e cáelle unha pena de prisión nun xuízo rápido. Danlle como alternativa facer algún servizo á comunidade, que obviamente acepta, antes de ir á cadea.

E por casualidades da vida, tócalle ir adestrar un equipo de baloncesto de barrio dun club chamado "Os Amigos". Pero ese equipo está formado por persoas discapacitadas, do máis variado. A película trata de todos os avatares que van sufrindo ao longo da tempada, xa que comezan a mellorar, e incluso chegan á final do campeonato nacional, que perden nos últimos segundos, pero a ninguén lle importa, porque o importante foi a experiencia vital.

Pois iso, que é unha película moi amable e agradable de ver, cunha interesante mensaxe. Como os principais personaxes da película levan varios anos protagonizando os anuncios da ONCE, algunhas das súas voces xa me resultan do máis familiar, e tamén a música da película, que sae neses anuncios.

Saúdos.

A paixón de Cristo

A min as películas de tema bíblico, en xeral, non me desagradan. Certo é que a paixón de Cristo xa é un tema algo manido, pero en xeral as películas sobre ese tema están ben feitas e déixanse ver. Pero é que ademais oíra que esta versión dirixida por Mel Gibson en 2004 era bastante peculiar, así que cando se cruzou no meu camiño, fixen un esforzo por vela.

Da historia non vou contar demasiado, porque é máis que coñecida. Pero tamén ten a particularidade de que está baseada nalgúns textos que non son canónicos e que se saen lixeiramente do que coñecemos, e iso dálle uns toques bastante curiosos. Por exemplo, aparece en varios momentos Satanás, facendo cousas un tanto estrañas, das que eu nunca oíra falar.

O elenco de actores é tamén moi peculiar. Din que a película é estadounidense, supoño que porque o director e principal produtor é Mel Gibson (que por certo, era australiano). O actor principal, Jim Caviezel, tamén é estadounidense. Pero aí remata a participación de Estados Unidos. Rodouse en Italia, e o resto de actores son europeos, principalmente italianos (como Mónica Bellucci, facendo de María Magdalena, que non lembro que non fixera outra cousa que chorar), pero tamén hai rumanos (Maia Morgenstern facendo de María, que apenas fala tampouco, e parece da mesma idade que Xesucristo), outros dous búlgaros que se chaman Hristo (que casualidade), facendo de Juan e de Poncio Pilato, etc.

Por se non chegara con iso, a película foi rodada orixinalmente en hebreo, arameo e latín, e con subtítulos no idioma correspondente. Polo visto, por Sudamérica circula unha versión dobrada a español latino, pero en España proxectan a versión orixinal con subtítulos, co vicio que temos de dobralo todo. Como se verá nunha vindeira publicación deste blog, a Gibson parece que lle gusta moito rodar en linguas pouco convencionais ou extinguidas.

E para poñer a guinda, a violencia. Obviamente, esta historia non é nada amable, e hai un nivel de violencia considerable, acorde coa época, supoño. Pero podía rodarse de moitas formas, como xa se ten feito, e Gibson decidiu subir a voltaxe como a el lle gusta (porque parece que a violencia extrema non lle incomoda o máis mínimo). A verdade é que a crudeza de moitas imaxes é bestial, xa non vos digo de escenas como a crucifixión, o tipo gozouna. Polo que parece, Gibson é un tipo bastante de ultradereita, ultracatólico, e parece que na relixión cristiá, moita xente aplaudiu a película e o seu tono, tanto cristiáns como protestantes (dos ortodoxos non teño noticias, pero seguramente tamén).

O video de Youtube que vos deixo é desa versión en español. Os comentarios que aparecen tamén son de traca. Non sei se dan máis medo que a propia película.

Saúdos.

Son lenda

Seguramente xa listes aquí algunha vez que Will Smith me cae fatal e me parece un actor pésimo, moi acaído para comedias estúpidas estadounidenses (que raramente vexo, como é lóxico). Sendo así, non resulta moi doado de explicar por que razón vin a película "Son lenda", dirixida en 2007 por Francis Lawrence e protagonizada case en exclusiva por el. A razón é que hai uns cantos anos lin a novela orixinal de Richard Matheson na que está baseada, e pareceume ben interesante. E ao final, creo que Will Smith fai aquí un dos mellores papeis da súa vida, nada histriónico (debeulle costar bastante).

Por se non sabedes de que vai, a historia é moi desacougante. Unha doctora anuncia que acaban de crear unha vacina para controlar un virus (que actual todo, non si?), pero ese virus acaba mutando e atacando a todo o mundo dun xeito que os converte a bestias salvaxes non moi diferentes dos zombis ou os vampiros (por poñer unha referencia coñecida). Cando descubren o que pasa, deciden illar por completo a illa de Manhattan (destrúen as pontes que a unen ao continente) e entre eles queda, para intentar atopar unha posible vacina facendo experimentos, o médico Robert Neville.

A película está ambientada varios anos máis tarde, cando xa non queda aparentemente ninguén "vivo" máis ca Neville. Polas noites, atrinchéirase na súa casa co seu can, e escoita os ruídos das "bestas" que andan polo exterior, pero que non saben que el está metido alí, porque sella as fiestras por completo. Cando chega o día, sae para intentar cazar a algúns destes seres, que están totalmente indefensos, levalos á súa casa, e no seu laboratorio, inocularlle diferentes compostos para ver se algún deles serve como vacina.

A película vai avanzado neses termos, deixando claro que a cabeza de Neville xa ten dificultades para reaccionar de forma racional debido á falta de socialización nos últimos anos. Incluso ten colocadas maniquíes en determinadas tendas nas que el entra de cando en vez (por exemplo, un videoclube), para simular que mantén conversacións con humanos. Esta é unha das cousas que me atrae desta historia, que nos presenta unha sociedade moi diferente á habitual.

Un pouco máis adiante atópase cunha muller e o seu fillo pequeno, que conseguiron entrar dende o exterior da cidade, e que lle salvaron cando el estaba a piques de ser apresado polas bestias, xa que tivo un accidente, e se lle fixo de noite. Conseguen chegar á súa casa, pero polo camiño deixan rastros de sangue, o que fai que na seguinte noite as bestas localicen a súa casa e entren de forma salvaxe. No final da película, que non coincide co da novela, o doctor sacrifícase para salvar á muller e o seu fillo, que poderán escapar ao día seguinte, saíndo da cidade e chegando a unha especie de vila fortificada en Vermont, onde supostamente quedan os únicos humanos vivos. Non conseguín entender moi ben na película como entraban e saían en Manhattan a muller e o fillo, porque supostamente estaba illada para evitar a propagación do virus.

Saúdos.

Batman

Despois de vista, algunhas das escenas soábanme moito, do cal deduzo que debín vela hai tempo, pero xa nin o lembraba. Refírome á primeira película sobre a personaxe de Batman, dirixida en 1989 por Tim Burton, e protagonizada por Michael Keaton, Jack Nicholson e Kim Bassinger.

Recoñezo que é un superheroe que me deixa bastante frío, non me transmite gran cousa, aínda que pensándoo ben, pásame con case todosa. Como eu nunca fun moi de cómics, nin de superheroes nin dos outros, se cadra o que máis me impactou foi Superman, con boas películas nos 80, e bandas sonoras míticas. Esta película tiña ganas de vela, sobre todo, por ser Tim Burton o director, que sempre lle engade un nivel de deseño de vestiarios, maquillaxes e escenarios bestial, e porque me soaba que Jack Nicholson estaba moi ben, aínda que parece que o seu estraño caracter se amoldaba bastante ben ao do seu personaxe. Kim Bassinger está bastante ben, e Michael Keaton é outro actor que non me di moito, paréceme algo inexpresivo.

Xa sabedes que todos viven en Gotham, que Batman é a "cara oculta" do multimillonario empresario Bruce Wayne, e que Jack Napier é un mafiosillo que anda por alí facendo das súas, ata que sufre un accidente, se converte en Joker, e "as súas" pasan a ser moito máis gordas e grandes. Nada, o típico cine de superheroes con superbos e supermalos, superguapas e toda a fauna habitual.

Como última cousa, dicir que, se cadra, no futuro verei algunha película máis relativa a este superheroe que non me di nada, pero basicamente porque Christopher Nolan, que me parece un dos directores máis suxerentes das últimas décadas, dirixiu varias que din que están moi ben. Así que probablemente vexa algunha, simplemente para comprobar que historia puido parir a retorcida mente de Nolan, que nalgunhas ocasións é simplemente xenial, aínda que ás veces se pasa de freada.

Saúdos.

Independence Day

As poucas persoas que seguides este blog probablemente vos preguntedes que estaba pasando pola miña cabeza cando decidín dedicar un par de horas da miña vida a ver este truño de película, e seguramente non vos falta razón. Pero me cruzara varias veces con ela e me gustaran os efectos especiais dalgunhas escenas, especialmente ao principio, cando os alieníxenas destrúen as principais cidades e monumentos estadounidenses. E unha vez vista, confírmase que era o único aproveitable, porque o resto non hai por onde collelo.

A pesar de ser unha película tan estadounidense, foi dirixida en 1996 polo alemán Roland Emmerich, que xa chama a atención que non haxa ninguén dese país preparado para rodar algo tan yanki. Pero claro, este director está especializado en cine de catástrofes e similares, así que xa tiña camiño andado. No elenco hai uns cantos actores coñecidos, como Jeff Goldblum (científico algo extravagante), Will Smith (piloto de avións) e Bill Pullman (presidente dos Estados Unidos, que no pasado tamén foi piloto de avións).

Supoño que xa sabedes que se produce unha invasión alieníxena a nivel planetario, que comeza o 2 de xullo. É curioso que teoricamente é a nivel planetario, e ao comezo e final se ven algunhas imaxes noutras partes do planeta, pero a remontada se produce o 4 de xullo (mira ti que casualidade) e as cidades e monumentos onde se ve maior destrución son en Estados Unidos.

A solución consiste en introducir un virus informático na nave nodriza dos alieníxenas que anule o escudo protector das mesmas, e así botarlle bombas nucleares que a destrúan, cun escuadrón comandado polo mesmo presidente, que volve a pilotar un avión. Vamos, pirotecnia propagandista do bos e eficaces que son os estadounidenses, debeulles a eles facer bastante felices ver esta película, aos demais danos igual.

Saúdos.

Quo vadis

Este Nadal tamén tocou unha película bíblica ou de temática cristiá centrada nos primeiros anos desa fe, a famosísima "Quo Vadis", dirixida por Mervin LeRoy en 1951. Hai unhas cantas estrelas protagonizando, sobre todo Robert Taylor, Deborah Kerr, Peter Ustinov e Leo Genn. E como secundarios, pero case imposibles de localizar e identificar nas imaxes, Elizabeth Taylor, Sofía Loren e Bud Spencer (eu non os vin, lin que estaban).

Basicamente fala dun determinado momento, no que o desnortado emperador romano Nerón decide, entre outras cousas, incendiar a cidade de Roma para inspirarse mellor para compoñer poesía, sen importarlle nada a vida dos seus habitantes. Polo que se ve, era un emperador moi popular entre a plebe, pero en xeral, moitos historiadores falan bastante mal do seu goberno, e semella que era algo tiránico e extravagante, pero suponse que na película o magnifícan bastante.

Nese xusto momento, a "secta" dos cristiáns (porque naquel momento o eran, aínda que non queda bonito discutir que diferenza hai entre unha secta e unha relixión) está collendo pulo, aínda que teñen que seguir ocultos, e en Roma xa comeza a haber bastantes. E alguén lle suxire a idea a Nerón de que culpe aos cristiáns do incendio de Roma.

Algún dos personaxes son xenerais cercanos ao emperador, que se namoran de mulleres que acaban sendo cristiás, e así enterámonos como foron os seus primeiros tempos, aparecen Pablo, Pedro, etc. En definitiva, unha película agradable de ver.

Saúdos.

Os Inmortais

É probable que a vira completa algunha vez no pasado, non o descarto, pero recoñezo que tiña ganas de vela de novo, porque non lembraba apenas nada. E como se cruzou no camiño, alá fomos. Falo de "Os inmortais", película dirixida en 1986 por Russell Mulcahy, protagonizada no papel principal por Christopher Lambert (que apuntaba maneiras nesta película, pero quedou en case nada), e secundado por Sean Connery, e por un tipo chamado Clancy Brown non papel terrorífico.

Xa había algún tempo que non falaba dos, ás veces, disparatados títulos traducidos en España ou Hispanoamérica. Na película fálase de varios personaxes inmortais, que se van atopando e loitando entre eles, polo tanto, a tradución española, sendo totalmente inexacta, reflexa bastante ben a trama da película. O título orixinal é "Highlander", porque o protagonista principal naceu nas Highlands escocesas. Tampouco está mal, pero vaia....

Eu lembro que alguén me falou da película pouco despois da súa estrea por algúns curiosos efectos e cambios de plano que, efectivamente, quedan moi ben. Por poñer un exemplo, nun determinado momento, ao rematar unha escena en interiores, vemos o interior dunha peceira. A cámara vai subindo lentamente, e cando chega á superficie, na parte superior, de súpeto, o que aparece a seguinte escena, que ten lugar á beira dun lago escocés.

Outra cousa que me chama a atención desta película era o alto que apuntaba o actor Christopher Lambert, pero ao final quedou en nada. Pero vendo a película, máis ou menos podo explicarmo. Non era moi expresivo, coido que pretendía vivir da súa suposta beleza, e ao final, a película é case de pelexas ou espadachíns. 

Porque a trama redúcese a que hai unha serie de personaxes que son inmortais, que foron nacendo en diferentes lugares e épocas, e co transcurso do tempo, como non morren, vanse atopando e enfrontando entre sí. Porque a un inmortal só pode matalo outro inmortal cortándolle a cabeza, e ao final dos tempos só pode quedar un inmortal, que precisamente por esa razón se converterá en mortal. Ao final, coas tonterías, na película só se se ven 4 inmortais, os tres protagonizados polos actores antes mencionados, e outro que aparece no tramo final pero que morre ben axiña.

Ou sexa, que a historia prometía, e ten momentos moi bos, pero noutros é bastante máis frouxiña, e cae en ramplonerías. E Lambert, na súa carreira, fixo moitas películas que ían nesta liña, dando poucos rexistros actorais. Agora parece que non estaba tan dotado para o tema, semella. Ah, si, e a banda sonora de Queen sempre axuda algo, claro.

Saúdos.

Río Roxo

Neste Nadal no que vin tanto cine, caeu outro western con título de río. Neste caso, trátase de "Río Roxo", un dos tres westerns que dirixiu Howard Hawks cuxo título fai referencia a un río. Hai pouco tempo vin "Río Lobo", e a outra é "Río Bravo", que seguro que a vin algunha vez, pero agora mesmo non caio. Esta é de 1948, e os papeis principais son para John Wayne e Montgomery Clift, secundados por Walter Brennan, que levou tres Óscars como actor de reparto.

A historia non está mal, sobre todo polo contraste de personaxes. Refírome a que John Wayne volve facer de personaxe inflexible e autoritario, neste caso gandeiro. E Montgomery Clift, que debutou no cine nesta película, tiña menos de 30 anos, se come con patacas ao veterano Wayne, sobre todo porque a súa personaxe resulta máis rica en matices, e a súa expresividade facial é moito maior.

A trama consiste basicamente en que, nun determinado momento a mediados do século XIX, uns gandeiros chegan ao que agora é Texas e establécense coas súas vacas nun determinado lugar, sen pararse a pensar se esa terra xa tiña ou non propietarios, aínda que me parece moi ben, o espazo era moito e tiña sentido. Pero claro, ao facelo, eses gandeiros se autoproclamaban propietarios dunha terra que pisaban por primeira vez. É un espírito moi estadounidense.

Pasan varias décadas, hai crise, están arruinados (non sei exactamente por que razón, pero polo visto, o están), e só vén a posible saída de marchar cara a Missouri cun bo feixe de cabezas de gando, porque alí hai grandes feiras onde van poder gañar cartos coa venta e recuperarse económicamente. O reto consiste entón é levar unhas 10.000 vacas dende Texas ata Missouri, que son unhas 1.000 millas de distancia (uns 1.600 kilómetros), con todos os perigos que iso conleva, indios, estampidas, climatoloxía, etc.

Esa é a idea inicial, pero segundo avanzan, van pasando cousas, e o caracter inflexible do personaxe protagonizado por John Wayne vaise facendo inimigos entre os gandeiros que o acompañan. E un deles, que é como o segundo de a bordo, e é moitísimo máis querido e respectadoa, é o personaxe protagonizado por Montgomery Clift. E nun determinado momento, este, de forma xusta, vese obrigado a deixar atado ao outro nun determinado lugar, para desviar a caravana e ir a outra feira diferente, a Abilene, no estado de Kansas.

Acaban chegando con ben alí e facendo un gran negocio. Mentres, o outro reclutou un pequeno conxunto de homes para vingarse, que acaban chegando tamén a Abilene poucas horas despois que os outros. E pelexan, pero é puro artificio, porque fan as paces axiña.

Saúdos.

Río Grande

Nestas vacacións deume por ver (porque así o quixo o destino e a programación televisiva, claro) películas dirixidas por John Ford e protagonizadas por John Wayne. En artigos anteriores falei de "A taberna do irlandés" e "O home tranquilo" (que vin casualmente o mesmo día, co diferentes que son en todo), e pouco despois tocoume esta de "Río Grande", tamén moi diferente en todo ás dúas anteriores.

Esta é un "western", de 1950, que pecha a "Triloxía da Cabaleiría" xunto con "Fort Apache" (1948) e "A lexión invencible" (1949). Pero polo que parece, en condicións normais non se tería rodado. Foi unha condición que lle puxeron nos estudios a John Ford para deixarlle ir a Irlanda a facer "O home tranquilo" (1952), que era o proxecto que realmente lle ilusionaba. Os protagonistas principais de "Río Grande" e "O home tranquilo" son os mesmos, e só hai 2 anos de diferenza, pero que abismo se ve entre elas, incrible.

Para comezar, "Río grande" foi rodada en branco e negro, e deume a impresión de que a calidade de imaxe non era moi boa (polo menos a copia que vin eu na televisión). Acabo de ver en Youtube que hai unha versión coloreada. Pero a cor e a calidade de imaxe de "O home tranquilo" é inmensamente maior. Xa non digamos a complexidade e matices das historias, tamén moi diferentes. O director e a estrela son os mesmos. Nas dúas tamén aparece Maureen O'Hara en papeis esenciais, e Víctor McLaglen, que nesta é un secundario e na irlandesa é moi principal.

A historia de "Río Grande" non é moi complexa. John Wayne dirixe un forte algo caótico que está case na fronteira con México, e teñen constantes loitas cos apaches, que aínda andan por alí. E chega a el como novo recluta o seu fillo, que foi expulsado de West Point por suspender Matemáticas, e pretende facer carreira no exército, pero por outra vía. E case ao mesmo tempo, aparece tamén a nai do rapaz e esposa de John Wayne, para intentar levarse ao rapaz, xa que non quere que siga no exército, e moito menos baixo o mando do seu pai-marido. Resulta que os tres levaban 15 anos sen verse, porque no recto exercicio do seu cargo, John Wayne incendiou unha propiedade da súa muller, que non llo perdoou, e levouse con ela ao seu fillo, que case acababa de nacer.

A maior complexidade da trama ten que ver coas relacións entre os tres membros da familia. A parte militar non ten moita ciencia, os brancos son os bos, os indios son os malos, e que hai que zurrarlles. O forte é un caos, hai un grupo de soldados que forman unha rondalla que vai cantando a case todas horas, e que supostamente vai explicando partes da historia.

Xa digo, semella algo incrible que o mesmo equipo que dous anos máis tarde fixo unha película tan salientable e agradable como "O home tranquilo", fixera esta simpleza alimenticia dous anos antes simplemente para recadar algo de cartos (e o conseguiron) e deixar contenta á produtora cinematográfica.

Saúdos.

A guerra da Galia

Hai non moito tempo, chegou ás miñas mans unha versión en galego, publicada pola Editorial Laiovento, da famosa obra "A guerra da Galia", escrita polo famoso xeneral romano Xulio César. Lina estes días, hai que recoñecer que é bastante curioso.

Antes de todo, hai que saber que Xulio César era un tipo con moitas ambicións políticas, algo bastante común en Roma na súa época, e que esta obra, polo visto, era parte do mecanismo para intentar medrar na sociedade romana. De feito, crese que a foi redactando para enviar ao Senado e irse ganando adeptos. Porque hai e había xente que opinaba que esta costosísima guerra nese vasto territorio, ou non era necesaria, ou non foi tan esaxerada como el a conta.

Esta continua guerra e escaramuzas tiveron lugar entre o ano 58 e o 50 a.C., que foi cando el dirixiu esta provincia, e consta de oito libros, basicamente un por cada ano. Parece que loitaban basicamente nas estacións máis cálidas e secas, como primavera e verán, e no inverno paraban, porque era moi complicada calquera manobra militar. Os sete primeiros libros foron escritos por el mesmo e o último foi obra de Aulo Hircio. A extensión xeográfica destas guerras colle a actual Francia, Bélxica, e tamén tiveron algunha incursión na Gran Bretaña e Alemaña.

Os temas xerais dos oito libros son os seguintes:

- Libro I (58): operacións contra os helvecios e o xermano Ariovisto

- Libro II (57): campaña contra os belgas

- Libro III (56): campaña no norte, noroeste e suroeste de Francia

- Libro IV (55): primeiras incursións en Xermania e Britania

- Libro V (54): segunda incursión en Britania

- Libro VI (53): segunda incursión en Xermania

- Libro VII (52): rebelión xeral na Galia liderada por Vercinxetórix

- Libro VIII (51): liquidación dos derradeiros focos de resistencia

Pois xa digo, estivo ben como curiosidade histórica. Agora ben, como todos os textos antigos, resulta bastante repetitivo. O estilo estaría moi ben para o momento, pero agora xa cansa un pouco. Sen mencionar a posible obxectividade do texto, bastante dubidosa, obviamente. E non digamos xa o salvaxismo que denota a época, pero iso si que non se pode cambiar, eran así e punto, todos.

Saúdos.