Foraxidos

Despois de que os dous últimos venres coincidiran nas noites máis festivas do Nadal, volveu o ciclo de cine clásico da cadea fascistoide Trece, dirixido por José Luis Garci, e que lembra bastante aquel de "Que grande é o cine" que fixo na 2 hai décadas. Esta vez proxectaban unha película da que non oíra falar. Polo visto, en España titulárona "Foraxidos", mentres que en Hispanoamérica a titularon "Os asasinos", que é a tradución exacta do orixinal.

Foi dirixida en 1946 polo director de orixe alemá Robert Siodmak. O guión está baseado nun conto de Ernest Hemingway, que polo visto presumía moito desta adaptación cinematográfica, sobre todo das primeiras escenas, que lle emocionaban moito. O elenco é moi extenso, pero chamoume a atención un feito curioso. Nos créditos destacaban inicialmente a Burt Lancaster e a Ava Gardner, como se foran grandes estrelas. Esta foi a primeira película que protagonizou Lancaster, que anteriormente fora acróbata e actor de teatro de escaso éxito, así que non creo que fora aínda moita estrela de cine. Ava Gardner seguramente xa o era, pero nesta película aparece moi pouco. E o actor que máis aparece, con diferenza abismal, e que eu considero o actor principal, foi Edmond O'Brien, a quen se lle reservou un nivel secundario nos créditos. Inexplicable.

Todo xira en torno á historia de Ole Anderson "O Sueco" (Burt Lancaster), pero iso non significa que apareza moito en escena. Foi un boxeador con algo de proxección pero que tivo que abandonar cando rompeu a man dereita. Despois diso, xuntouse con malas compañías e participaba en roubos e actividades similares, e parece que estaba namorado dunha muller fatal chamada Kitty Collins (Ava Gardner). Xunto coa súa banda, da que el non era o líder, perpetran un roubo importante nunha fábrica de chapeus, da que se levan unha nómina dun cuarto de millón de dólares. Pero as relacións entre os integrantes da banda non son nada boas, hai intentos de engano duns aos outros, e ao final Ole acaba fuxindo con todos os cartos xunto a Kitty. Aos dous días ela marcha de alí levándose os cartos, e Ole pasa ao anonimato. Algún tempo despois, algún da banda, de casualidade, localiza a Ole nunha pequena vila, traballando nunha gasolineira, e manda dous matóns para que o asasinen, cousa que conseguen sen moita oposición pola súa parte, porque xa esperaba que sucedese, antes ou despois.

Máis ou menos, esta é a historia contada de forma lineal. A película cóntaa doutro xeito. Reardon (Edmond O'Brien) traballa para a compañía de seguros que cubre aos traballadores da empresa de gasolineiras na que traballaba Ole. Cando morre, comeza a investigar as circunstancias, que lle parecen algo estrañas, a pesar de que o seu xefe lle di que non vale a pena, que a poliza é pequena e que a historia tampouco será tan importante. Vai tirando dos fíos e vai descubrindo toda a historia que vos puxen antes. Resulta que a fábrica de chapeus atracada tamén estaba asegurada por eles, pero o xefe de Reardon dille que tampouco hai que preocuparse tanto: cando unha empresa de seguros ten que pagar unha indemnización grande, ao ano seguinte sube as cuotas e todo arranxado. Ao final, resulta que, agás Kitty, todo o resto da banda, que aínda estaban vivos, acaban morrendo uns a man dos outros, porque ninguén tiña demasiado claro quen se quedara cos cartos, e todos querían recuperalos... ou non perdelos. Parece que ao final o líder da banda estaba casado con Kitty, e eran eles os que tiñan os cartos.

Saúdos.

Oito apelidos bascos

Definitivamente, este día de Reis estaba coas defensas baixas e traguei tamén esta aldaba producida por Telecinco. Non descarto que pronto caia "Oito apelidos cataláns", que debe ser aínda peor. Para o pelotazo que foi, aínda tardei oito anos en vela. Ten algúns momentos simpáticos, pero vaia, aprovéitase da diferencia de particularidades que hai entre diferentes zonas do país (como pasa en todos os países, obviamente), e ten algunhas inconsistencias no guión, pero vaia, tampouco sei a quen lle importa.

Foi dirixida en 2014 por Emilio Mártinez-Lázaro. Os catro papeis máis importantes foron para Dani Rovira, Clara Lago, Karra Elejalde e Carmen Machi. Polo menos, recreamos a vista coas fermosas paisaxes de Getaria, Zumaia e Zarautz.

Supoño que tamén sabedes o principal da historia e seguramente a vistes. Rafael, un sevillano con moi pouco mundo, sube a Euskadi seguindo a Amaia, unha rapaza á que coñeceu fugazmente en Sevilla, cando ela estaba alí de vacacións. Unha vez alí, ten que convencer ao pai de Amaia de que é basco de pura cepa, supostamente para poder casarse con Amaia. Non ten máis. É sacarlle punta ao absurdo da situación e ás moitas diferenzas entre a forma de ser de andaluces e bascos (estereotipada, pero seguramente algo hai).

Xa digo, non creo que lle interese a ninguén, pero eu vin moitas inconsistencias na historia. En primeiro lugar, Amaia e as súas colegas están en Sevilla supostamente na súa "despedida de solteira" dun tal Antxón, con quen ía casar, pero parece que se enteraron alí de que el pasaba do tema. En principio, non se entende moi ben que fan en Sevilla, porque non semella que nin Amaia nin as súas amigas estean moi a gusto alí, pero é o que hai.

Sae ao escenario do bar no que están Rafael e comeza a contar chistes, e os primeiros son todos sobre bascos. E claro, a Amaia non lle fai ningunha graza, e comezan a discutir con moita agresividade. Na seguinte escena estanse bicando con paixón e están entrando na casa de Rafael. Amaia bótase a durmir alí e parece que Rafael durme con ela, pero aparentemente non pasa nada máis. Ao día seguinte, Rafael esperta antes, pero fugazmente ela escapa deixando alí o seu bolso coa documentación (suponse que tamén a carteira, os cartos, etc.).

E nun xiro de guión terrible, parece que Rafael se namorou perdidamente de Amaia, e decide coller un bus cara a Euskadi para ir buscala. Cando chega alí, ela pasa totalmente del e recupera o bolso. Nun desgraciado incidente, acaba no calabozo, alí faise pasar por abertzale radical, e outros babiolos que estaban alí presos tómando como o novo líder da "kale borroka". Chama varias veces a Amaia para que lle saque de alí, pero pasa del. Ata que, de súpeto, unhas horas despois, si o saca do calabozo.

Que pasou? Que o pai de Amaia, mariñeiro, despois de seis anos sen contactar con ela, chega a terra, atópaa, e descubre que se ía casar. El xa non sabe nada da súa esposa nin da filla, pero se a filla vai casar, gustaríalle coñecer ao que vai ser o seu xenro.

O Antxón orixinal deuse o piro, pero Rafael terá que facerse pasar por Antxón polo menos durante uns días, ata que o pai de Amaia marche de novo, que vai ser antes da suposta voda, así que non hai perigo. Pero o pai de Amaia comeza a lialo todo, quere falar co cura. Antxón-Rafael faise pasar por fillo dunha tal Anne, que é extremeña, e que chegou a Euskadi hai tempo seguindo a un guardia civil, que xa morreu.

Ao final celébrase a voda incluso co pai presente, porque decide quedarse. Sorpresivamente, Amaia di que si acepta, pero Rafael non, e marcha cos seus colegas, que viñeran buscalo, para Andalucía de novo. Pero ao final é Amaia a que volve a Sevilla para buscar a Rafael, cando todo o calote foi xa coñecido.

Xa digo, un anos destes caerá a secuela (por sorte, non continuaron) catalá, pero moito non se pode esperar.

Saúdos.

Ghost

Con só 32 anos de demora vin esta película. Tiña pinta de moi melosa, como efectivamente é, pero no día de Reis decidín baixar as defensas. Interesante delirio o dos hispanofalantes ao traducir o título da película orixinal nos seus países. Todos mantiveron o orixinal en inglés, pero decidiron acompañalo dalgunha frase "explicativa" en castelán. En España foi "alén do amor", en Paraguai "a pantasma do amor" e no resto de Hispanoamérica "a sombra do amor".

Foi dirixida en 1990 por Jerry Zucker. Esta foi a primeira dirixida en solitario, antes diso formara parte do trío ZAZ que fixo películas como "Aterra como poidas" ou "Top secret". Os papeis principais son de Patrick Swayze e Demi Moore, obviamente. E nos secundarios destaca Whoopi Goldberg (levou o Óscar por este papel), Tony Goldwyn, Rick Aviles e Vincent Schiavelli.

Seguro que xa coñecedes a historia. Sam e Molly están moi namorados, acaban de mudarse a un novo piso, incluso están pensando en casar. Ela é artista dedicada á cerámica e el é banqueiro. Pero unha noite, ao saír do teatro, son atracados, e el morre dun disparo aparentemente fortuito.

Nese momento comeza a parte máis interesante da película, porque a pantasma de Sam, como se deixara algo sen facer na Terra, non marcha, e segue en torno á vida de Molly, para intentar axudala e consolala, pero obviamente, sen poder contactar con ela de ningún xeito. Entón Sam comeza a ver cousas estrañas que lle sorprenden, como que o atracador que o matou entra na casa de Molly usando unha chave, e parece estar buscando algo. Consegue que marche da casa, e ségueo, e ao chegar ao seu apartamento, escoita como fai unha chamada na que lle di a alguén que non puido revisar a casa ese día por un accidente, pero que xa volverá. Aí Sam descubre que non foi un asasinato fortuito derivado do atraco, senón que estaba premeditado por alguén que aínda non sabe quen é. A historia pasa a ser un thriller, xa non é só unha historia de pantasmas.

Desesperado, Sam atopa pola rúa, de casualidade, un consultorio dunha vidente, que di chamarse Oda Mae. Vai alí intentando ver como funciona o tema, para intentar contactar dalgún xeito co mundo dos vivos. Comproba que a vidente é unha auténtica farsa, pero para a súa sorpresa, ela e só ela é capaz de escoitar todo o que el di. Non pode velo pero si escoitalo. Entón decide utilizala como a súa voceira e van a casa de Molly para que el poida dicirlle todo o que sabe do seu asasino, porque agora xa sabe como se chama e onde vive.

Molly vai á policía con toda esta información pero non resulta demasiado crible. Os poucos que lle intentan axudar na policía non atopan nada na ficha policial do presunto asasino, pero moitas cousas na ficha policial da presunta vidente.

Sam descubre que a persoa que contratou ao atracador foi o seu colega de traballo Carl, que ademais era o seu mellor amigo. E descubre que fixo todo iso para roubarlle a axenda onde tiña o contrasinal do ordenador de Sam, e poder facer unha transferencia fraudulenta. Sam descubre os números de conta e nomes cos que está intentando blanquear os cartos, e utiliza a Oda Mae de novo para roubarlle os cartos a Sam.

Finalmente, Carl intenta atacar a Molly e Oda Mae na casa de Molly, pero conseguen escapar, en parte coa axuda de Sam, que xa fora instruído por outra pantasma sobre como mover cousas no mundo real. O atracador e Carl morren no intento, e son levados por unhas sombras negras, que parecen encargarse das persoas malvadas. Nese momento, Sam é requerido para marchar definitivamente, e durante uns segundos, pode ser visto por Molly e despídense cun bico.

Interesante historia, que tamén levou o Óscar, e que por sorte resultou algo menos romántica do que podería parecer ao meterlle a historia de intriga, que a min me atraíu máis.

Saúdos.

O salón de té do oso malaio

A banda deseñada galega ten bastante prestixio internacional dende hai varias décadas, sobre todo dende a irrupción no mercado de Miguelanxo Prado. Pero agora ese prestixio xa está repartido entre uns cantos autores, entre os que se atopa David Rubín, que xa leva cerca de 20 anos publicando.

E de sempre, o título desta obra me fascinou. Eu non sabía que en Malasia había unha especie de osos particular de alí, pero o nome mola mazo. E que un oso malaio rexentara un salón de té xa me parecía o colmo do exotismo. Non me facía unha idea de que podía tratar ese cómic, era parte do misterio. A obra foi publicada inicialmente en castelán, como o resto da obra deste autor, e foi traducida a galego no 2019 por Demo Editorial, o totem do cómic en galego.

Nada máis comezar a obra, Sigfrido, o oso malaio, recoñece que o seu salón de té é unha tapadeira para un "consultorio psicoanímico". De feito, Sigfrido e o seu local é o nexo común a todas as historias, e é o que máis aparece, obviamente, pero a maior parte do que se ve na obra son as vivencias e historias que van contando os seus protagonistas, que son clientes do local ou pasan casualmente por alí, sen saber onde están entrando.

Por exemplo, a primeira historia é moi chula, e non moi longa. Fala dos dous clientes que están nese momento no local. Caetano era un superheroe que quedou cego na súa última batalla, contra un robot. E Gorgona é unha fermosa e seductora muller cunha grande cabeleira, que cando a mira algún home, este queda convertido en pedra, como pasaba con ese personaxe de mitoloxía grega. Pero cando presentan a Caetano e Gorgona, el, ao ser cego, non se converte en pedra, e ela namora perdidamente del. As historias (sete ou oito) son así, aínda que esta é a primeira e das máis impactantes, polo sorprendente final.

Eu de cómic non entendo case nada, pero o debuxo non me convence demasiado. É en branco e negro, e na maioría das escenas está perfectamente trazado e perfilado. Pero hai algunhas escenas nas que algunhas viñetas non as vexo nada claras e non teño demasiada idea do que representan. Seguramente é defecto meu pola pouca experiencia co medio, pero é o que hai. En calquera caso, foi unha agradable experiencia ler esta obra.

Saúdos.

A muller do porvir

No ano 2020 cumpríronse os dous séculos do nacemento da eminente pensadora feminista (agora podemos chamarlle así, na súa época non se facía) Concepción Arenal. Na Voz de Galicia publicaron un dos libros máis coñecidos dela, titulado "A muller do porvir", nunha colección de "precursoras" xunto a Emilia Pardo Bazán e Rosalía de Castro, mulleres galegas que triunfaron no século XIX.

Lino con atención e semella moi actual, aínda que nalgúns aspectos xa se nota moito o paso do tempo. Obviamente, é incrible que algunha xente non entendera algúns dos postulados que defende, porque aínda non están claramente superados por toda a sociedade. Pero noutras xa comeza a chirriar, e chamoume a atención a relación que establecía entre mulleres e fe relixiosa, que agora xa non creo que estea demasiado vixente. Incluso tivo que dedicar o último capítulo á "muller solteira", para reivindicar a súa utilidade social.

Saúdos.

Xasón e os argonautas

A mitoloxía gústame, e a grega en particular tamén, e non creo que sexa o único. Este pasado luns, no espazo de cine clásico da 2 botaban "Xasón e os argonautas" e nin o pensei. Pero é unha produción curiosa, cun elenco moi pouco coñecido, e onde sobresaen os efectos visuais da época de Ray Harryhausen, que non foi nin nominado ao Óscar desa categoría.

A película foi dirixida en 1963 por un tal Don Chaffey. O elenco está formando por actores e actrices bastante pouco coñecidos que, por dar unha referencia, ou non teñen ficha propia na Wikipedia (en castelán, refírome), ou destacan por esta película. A única actriz que tivo algo de fama foi Honor Blackman, que nesta película fai de Hera. Os actores que fan de argonautas parecéronme bastante mediocres, os que facían de deuses do Olimpo (só dous ou tres dicían algo) xa parecían algo mellores.

Pois nada, conta con bastante fidelidade (pero non total), a peripecia de Xasón e os argonautas indo á Cólquida na busca do vellocino de ouro. O usurpador rei Pelías non quere que Xasón se converta en rei de Tesalia, e sen identificarse, dille que debe ir á Cólquida na busca do vellocino (que é o pelexo dun carneiro). Así o ten entretido e seguramente non volva, porque queda moi lonxe.

Montan unha grande expedición cos mellores loitadores de Grecia, entre eles o mesmo Hércules. Van pasando por diferentes peripecias, algunhas debido á súa codicia e outras debido a que son as pedras do camiño. Pero acaban chegando á Cólquida, a pesar de que dicían que quedaba moi moi lonxe. Alí son apresados, pero conseguen liberarse coa axuda de Medea, unha sacerdotisa local que namorou de Xasón, quen lle salvou a vida, e conseguen escapar.

Como dicía, unha das cousas máis destacadas da película son os efectos visuais de Ray Harryhausen, feitos coa técnica da "stop motion". As catro escenas principais onde aparecen son:

- O xigante Talos, unha estatua de bronce que esperta cando rouban parte do seu tesouro

- As Arpías, dúas bestidas voadoras que non fan máis que molestar a un cego que lles orienta sobre o camiño que deben seguir, e que son capturadas polos argonautas

- A Hidra que está protexendo ao vellocino, aínda que aquí innovaron un pouco, porque ese monstruo é da historia de Hércules, non da de Xasón.

- A loita cos sete esqueletes que saen dos sete dentes da Hidra.

Non é de Harryhausen, pero para a época tamén debiu estar moi ben a aparición de Tritón, o fillo de Poseidón, que axuda ao barco dos argonautas a pasar por un estreito onde se afundían todos os barcos.

Saúdos.

Oliver Twist

Había tempo que tiña ganas de ler algunha obra de Charles Dickens, a quen lle precede a fama de bo escritor. "Oliver Twist" é unha das súas obras máis famosas, a segunda que escribiu, e sóame que vin algunha das súas adaptacións cinematográficas, das que non lembro case nada, así que seguramente non as vin completas. Aproveitando que a editorial Rinoceronte publicou unha primorosa edición en galego, con tapa dura, formato pequeno e papel fino estilo Biblia, merqueina e pasei unhas interesantes horas léndoa.

A novela está ambientada na época na que se escribiu, comezos do século XIX, principalmente en Londres. Dickens publicouna por entregas nunha revista que el mesmo dirixía, pero ao ver o éxito que tiña, publicouna en varios volumes, incluso algo antes de que remataran as entregas da revista. Por momentos parece ter un tono bastante irónico, e semella que ao autor non lle caían demasiado ben os filósofos experimentais, dos que se mofa en varias ocasións. Debía ser un debate moi vivo na época e lugar, pero agora soa algo raro. Transmite unha idea do Londres victoriano como un lugar bastante inmundo e insalubre, pero onde rapaces bos de natureza como Oliver aínda poden saír adiante, se o intentan.

Oliver Twist nace nunha vila cerca de Londres, e como a súa nai morre ao pouco de nacer el, méteno no hospicio dunha parroquia. De feito, alí póñenlle o nome e o apelido, porque a nai non viviu o suficiente para comunicalos. O rapaz é bo, pero o hospicio, os funcionarios da parroquia e todo o entorno é bastante mezquino, e interpretan como mal comportamento actitudes bastante normais e razonables. Chega a traballar durante pouco tempo nunha funeraria, pero tamén alí o ambiente é moi sórdido, así que un día decide escapar e ir a Londres, que non está demasiado lonxe.

En Londres non coñece a ninguén, pero din que a actividade alí é tanta que se pode saír adiante en múltiples actividades, aínda que pola novela parece que poucas son legais e honorables. Cando está chegando alí, crúzase cun rapaz algo maior que el, chamado Jack Dawkins "o Merlo", que é un ladrón moi reputado. Lévao con el e preséntallo a Fagin, un xudeu que está metido en todo tipo de actividades ilícitas e que manexa a un grupo de rapaces entre os que "o Merlo" destaca.

Xunto a eles está outro mal bicho, chamado Bill Sikes, que fai todo tipo de roubos e atracos. E xunto a eles, están varias rapazas, que parecen dedicarse a roubos e tamén á prostitución. Son Bet e Nancy, esta última é a moza de Sikes, e acaba resultando bastante importante na historia. Un día levan os rapaces a Oliver para que os vexa roubar en directo, a ver se vai collendo práctica. E rouban a un señor que está revisando un libro diante dunha librería. De casualidade, Oliver, aínda que non participa no roubo, é apresado, aínda que acaba sendo liberado, porque se demostra que non roubou nada, e queda baixo a custodia do señor.

O señor e a súa ama de chaves téñeno na súa casa durante varios días, e nela ve un cadro co retrato dunha muller moza que lle lembra a alguén. E os señores da casa tamén se decatan desa coincidencia. Un día pídenlle que vaia facer un recado, un pouco para poñelo a proba, a ver que tal se comporta, e cando sae da casa a facelo, atópano os seus antigos colegas, e volve á marxinalidade, para a súa desgraza.

Nese momento Fagin e Sikes pensan nel para facer un roubo nunha casa de campo, a unha certa distancia de Londres. E pensan nel porque é moi pequeno e é o único que pode meterse por unha fiestra diminuta e abrir as portas ou fiestras dende dentro. El non está informado para nada diso, pero cando se decata da situación, intenta alertar aos da casa que se vai cometer un roubo. Pero chega tarde, porque os da casa xa se decataron, dispararon e déronlle a el.

Os ladróns lévano pero déixano pousado nun prado a pouca distancia da casa. Na casa estase falando do caso ao día seguinte, perseguiron aos ladróns pero fuxiron, pero non atoparon a Oliver. Pero este, en canto se repón, vai andando con dificultades á casa máis cercana, que casualmente é na que intentaron perpetrar o roubo. Alí aténdeno e trátano moi ben en canto descubren que non é máis ca un neno pequeno.

A partir deste punto, a historia vai ben ou máis ou menos ben para Oliver. A primeira familia de boa xente, que o tivera só uns días, non se esqueceu del, porque creron recoñecer ao neno, e estiveron facendo investigacións para localizalo. Por outra banda, Nancy consegue averiguar onde se atopa unha das mulleres da casa na que intentaron roubar, e cóntalle onde vivía Oliver, e a que actividades se dedicaba. Queda con eles uns días máis tarde, para contarlles máis partes da historia. Mentres, esa muller contacta coa primeira familia, e xuntos póñense a urdir un plan para coller a outro delincuente máis, que aparece algo pero non moito na novela, chamado Monks, e que é medio irmán de Oliver. 

Nancy é espiada por un dos novos integrantes da banda de ladróns, que casualmente coñeceu a Oliver antes de vir a Londres, e cóntalle toda a historia aos da banda. Como resultado diso, Sikes mata a Nancy con moita brutalidade. O asasinato estremece á cidade e todo o mundo comeza a perseguilo, e acaban dando con el na cidade, onde intentara esconderse. O resto da banda tamén cae nesa operación. E Oliver vive unha vida feliz a partir dese momento, xa que as dúas familias que o coidaron deciden poñerse a vivir cerca para ser felices no campo. Este tramo final é un pouco lacrimóxeno e de "culebrón", cando se descubre o lío familiar polo que recoñeceron a Oliver.

Saúdos.

Spiderman 2: Lonxe de casa

Está claro que me estou volvendo un experto no mundo de Spiderman, polo menos se miramos o número de películas que vin ultimamente sobre este superheroe. Pero penso que me vou baixar, porque parece que se lles está indo a pinza aos de Marvel ultimamente. Ata agora veía películas de superheroes, uns de DC e ultimamente case todas de Marvel, nas que un deles, máis ou menos coñecido, se enfrontaba a uns malosos que aparecían por alí, e punto. Pero agora esta xente xa está metendo a moitos superheroes na mesma película, enfrontándose a alieníxenas, uns que parecían bos, despois son malos ou regulares, nada é o que parece, é todo un lío. Esta xa me pareceu que ía bastante nesta liña, e por outra banda, a historia que andaba ao redor da loita dos superheroes pareceume bastante estúpida, cun grupiño de alumnos estadounidenses e un par de profesores, todos bastante gilipollas, que xa non sosteñen nin un bo guión.

Esta xa é a terceira saga nas películas de Spiderman. A primeira foi protagonizada por Toby Maguire. A segunda por Andrew Garfield. Pasables, aínda que ían desinflándose. E a terceira está protagonizada por Tom Holland, e polo que parece, xa está totalmente intrincado co multiverso de Marvel, os Vengadores, e todas estas caralladas que se están inventando nos últimos anos, que se están forrando, pero que a min non me chaman nadiña a atención. Foi dirixida en 2019 por un tal Jon Watts, é a segunda desa liña, e está saíndo a terceira, que parece que xa é un despiporre, porque aparecen os tres protagonistas en universos paralelos, ou algo así. Eu xa paso desta movida. Aquí os papeis principais son para Tom Holland, Zendaya, Samuel L. Jackson, Marisa Tomei, Jon Favreau e Jake Gillenhaal.

Despois das leches que se meteron os Vengadores con non sei quen, e que morrera Tony Stark, Spiderman quere descansar un pouco. E decide irse cos seus compañeiros de instituto (entre os cales está a rapaza que máis lle gusta, outra MJ pero que non é a da segunda saga, eu non entendo nada) de viaxe a Europa, acompañados por dous profesores. Acaban visitando Venecia, Praga, Berlín e Londres, e non van a París, aínda que estaba previsto inicialmente.

Pois nada, xa en Venecia, esta queda destrozada porque cando están paseando polos canais, aparece algo con forma dun xigante de auga, ou algo así, que quere destruílo todo. Pero é vencido un pouquiño (pero pouco) por Spiderman e un moito por un novo superheroe chamado Mysterio ao que ninguén coñecía, pero que semella bastante poderoso.

Acaban reuníndose Mysterio e Spiderman e falan da situación, e parece que o que venceron en Venecia é o penúltimo dos Elementais, catro terribles monstruos formados polos catro elementos. O único que queda é o do Lume, e parece que está en Praga. A excursión escolar ía ir a París, pero por un casual, cambian de plan, e lévanos a Praga, que é unha cidade moi bonita para ser destruída nunha carallada destas. Por certo, quen os levou para alí é un tal Nick Fury que, polo visto, ten poder para ir levando superheroes dun sitio para outro.

Efectivamente, chegan alí e hai a batalla de rigor, na que Spiderman xa se implica un pouco máis, pero de novo a victoria débese sobre todo aos méritos de Mysterio. Pero despois diso, Spiderman recoñece que el non ten demasiado poder nin xerarquía entre os superheroes, e dálle a Mysterio as super-gafas de Ironman que Nick Fury lle entregara a el, porque pensa con sensatez que ese novo superheroe ten moitos máis méritos para sacarlle partido a esa importante arma.

Ata aquí todo ben. Pero xusto a continuación, descúbrese que Mysterio non era tan bo como parecía. Resulta que os dous Elementais que derrotaran nos últimos días foron creados por Mysterio e o seu equipo, e que realmente non existían. E todo fora unha farsa para conseguir que Spiderman lle cedera a Mysterio por iniciativa propia as super-gafas de Ironman. Agora o seu obxectivo é tamén destruír a Spiderman.

Ese ataque final ten lugar en Londres, intentando aproveitarse dos compañeiros de clase de Peter Parker. Concretamente, vai ter lugar no Tower Bridge, onde sucede a batalla final. Como era previsible, acaba gañando o bo, e a súa compañeira de clase revélalle que está namorada del. Que tenro todo!!!

Saúdos.

Cadea perpetua

Lembraba que vira esta película hai moito tempo e que me causara moi boa impresión. Lembraba que o máis destacado era o personaxe principal, protagonizado por Tim Robbins, pero non lembraba exactamente por que. Así que non desperdiciei a oportunidade cando a botaron de novo na televisión convencional.

Foi dirixida por Frank Darabont en 1994. O papel principal é para Tim Robbins, como xa dixen, seguido a pouca distancia por Morgan Freeman. Despois hai unha extensa nómina de secundarios onde se atopan, por exemplo, Bob Gunton e Clancy Brown (o Kurgan dos "Inmortais", vaia, non o recoñecera).

De novo, curioso o que sucede co título. Todo sucede na prisión de Shawshank. A novela orixinal de Stephen King titulábase "Rita Hayworth e a redención de Shawshank". Na película quedouse nada máis en "A redención de Shawshank". Pero xa vedes como a traduciron en España. Pero en Hispanoamérica recreáronse con títulos como "Soños de liberdade", "Escape á liberdade" e "Soños de fuga". Delirante. Aínda que hai que recoñecer que ten un argumento que se sae do convencional para ser unha película carcelaria.

Todo xira en torno á historia de Andy Dufresne. Era un reputado banqueiro no estado de Maine, que descubre que a súa muller se está deitando cun xogador de golf. Comeza a vixialos coa intención de matalos, pero emborráchase na noite na que o ía facer, e aínda que todas as probas apuntan a que foi el quen os matou, el di que non o lembra e cre que finalmente non o fixo. Pero o caso é que lle poñen dúas cadeas perpetuas e vai á prisión de Shawshank, nese mesmo estado.

Chega alí, e a súa apariencia de persoa instruída e non ruda fai pensar que lle será moi penosa a súa estancia. E en parte é certo, porque un grupo de brutáns que pretenden sodomizalo danlle malleiras con certa frecuencia, pero que non conseguen chegar máis alá diso, aínda que lles gustaría.

Aos poucos, comeza a caer ben e facer amizades, e lévase moi ben con Red, un recluso negro que é o xefe do contrabando dentro da prisión. El pode conseguir case calquera cousa. E o primeiro que lle pide é bastante inusual, tanto que ten que explicarlle o que é. É un martelo de xemas, un pequeno marteliño do tamaño dunha man, que serve para tallar pezas e pedras, que é unha das paixóns de Andy, que ve que no patio da prisión hai pedras de moi diferentes minerais. Ah, e pouco despois pídelle un cartel grande Rita Hayworth.

Vaise facendo un sitio na prisión, e un día, cando está facendo un traballo un tanto especial cos seus colegas, escoita como o xefe dos guardias da prisión, que é un auténtico animal, está pensando en renunciar á herdanza dun familiar, porque lle tocou moi pouco e porque cos impostos aínda lle ía quedar menos. Botándolle moito peito, Andy achégase a el, e con grande perigo físico pola súa parte, explícalle que el coñece ben os mecanismos fiscais do estado, e que estará encantado de xestionarlle o cobro desa herdanza para que poida disfrutar de todos os cartos. E parece que o consegue.

A noticia debe chegar a ouvidos do alcaide da prisión, outro mal bicho que quere facerse rico por calquera medio, e entón Andy comeza a ascender e a xestionar contas turbias nas que se van depositando os cartos, de forma que, se alguén os pilla, ninguén poida ser acusado, porque están a nome dunha persoa ficticia inventanda por el mesmo.

Vai pasando o tempo, e cando xa case leva 20 anos preso, chega á prisión un rapaz novo, carne de cañón, que estivo case toda a súa vida na cadea. Andy incluso ensínalle a ler. Casualmente, un día este rapaz escoita a razón pola cal Andy está preso, e el di que nunha cárcere anterior coincidiu na celda cun tipo que dixo que matara a unha parella de amantes como os da historia de Andy. Este ilusiónase de novo con que se reabra o caso. Pídelle ao alcaide que lle axude a facelo, e este négase en redondo, mandando a Andy a unha celda escura e solitaria durante un mes, e matando ao rapaz que acababa de chegar ao cárcere. Está claro que ao alcaide lle ían moi ben as cousas como para deixar marchar a Andy.

Cando Andy sae do illamento, todos o ven moi decaído, e pensan no peor, que se cadra pode incluso suicidarse na súa celda. Pero sucede todo o contrario. Co martelo de xemas, tapado polos carteis que ía poñendo, fixo un túnel que lle permitiu fuxir pola noite. Tamén aproveitou para enviar cartas e documentos que permitiron apresar ao alcaide e ao xefe dos guardias da prisión. E foise a vivir a un pobo da costa mexicana do Pacífico, onde se xuntaría tempo despois con Red, cando este tamén saíu do cárcere, pero por medios legais.

Si, unha película carcelaria estadounidense, na que pasan moitas das cousas típicas deste tipo de situacións, pero xa digo, o personaxe de Andy Dufresne é tan fóra do convencional, que lle dá un tono totalmente diferente á película. Quen sabe, se cadra xa puido fuxir antes, pero non quixo, por algunha razón...

Saúdos.

Piratas do Caribe: en mareas misteriosas

E o que dicíamos. Nuns 370 días conseguín ver as cinco partes da saga de Piratas do Caribe. A última que vin foi a cuarta da saga, da que vou falar agora. Como conclusión, diría que xa me está resultando algo ou bastante cansina, e que as escenas circenses e moi simpáticas que me chamaron a atención das dúas primeiras películas xa case desapareceron por completo. Así que, saga rematada, e deixala ir.

Hai que recoñecer que nesta cuarta é na que están presentes menos estrelas do elenco: só quedan Johnny Depp e Geoffrey Rush. Foi dirixida en 2011 por Rob Marshall. As principais novidades foron Penélope Cruz e Ian McShane.

Xa no final da terceira se anunciaba de que ía tratar esta cuarta. Moita xente quería chegar á Fonte da Eterna Xuventude. E Jack Sparrow tiña o mapa para chegar alí. Pero para conseguir facelo, non lle queda máis remedio que aliarse con Angélica Teach, e co seu pai, o temible pirata Barbanegra.

Para chegar alí, teñen que pasar por un lugar onde están as temibles sereas (casualmente, lanzan coas mans redes como fai Spiderman coas teas de araña). Pero hai unha delas que é boa e namora dun xoven misioneiro que vai no barco. Para poder facer uso da famosa fonte, deben conseguir unha bágoa de serea, e teñen que botar a auga da fonte e a bágoa en dous cálices que están nun antigo galeón español que quedou alí varado hai varios séculos.

Por suposto, conseguen todo iso, pero chegan ao mesmo tempo que Barbossa, e tamén que un pequeno continxente de españois, que destrúen a Fonte (ou iso cren) porque non respecta a súa relixión. Toda esta historia teoricamente era para que Barbanegra puidera recuperar parte da súa vida, porque xa vai algo vello, pero ao final as cousas non lle saen tan ben.

O que dicíamos, as historias cada vez máis embrolladas e retorcidas. Están estirando o chicle máis de recomendable. Estas películas son moi caras pero parece que tamén garantizan moita taquilla.

Saúdos.

Piratas do Caribe: na fin do mundo

É curioso. Hai pouco máis dun ano dicía aquí que tiña interese por ver algunha das películas desta saga, que son cinco, e nese prazo conseguín velas todas. Deben programalas bastante na televisión. Esta da que vou falar agora é a terceira da saga, pero a cuarta que eu vin.

Foi dirixida en 2007 por Gore Verbinski (a última que el fixo) e no elenco estaban os clásicos Johnny Depp, Orlando Bloom, Keira Knightley e Geoffrey Rush, ademais dunha extensa nómina de secundarios. Os engadidos máis exóticos poden ser Chow Yun-Fat e Keith Richards, o guitarrista dos Rolling Stones, que nun brevísimo papel fai de pai de Jack Sparrow (nunha das seguintes películas da saga Paul McCartney fai do seu tío).

A historia xa comeza a converterse nun lío incomprensible. Están os ingleses, como sempre, que perden ao final aínda que semella que van ganar. Está o barco pantasma de Davy Jones, onde está, por exemplo, o pai de Will Turner. Ao final desta película matan a Will Turner e ocupa o lugar de Davy Jones. O máis exótico é que ao principio se enfrontan a un pirata oriental, Sao Feng, que despois pasa a ser o seu aliado.

Teñen que xuntar á Irmandade dos Piratas, e xuntarse alí os nove xefes, para decidir o que van facer. E deciden liberar a Calipso (que era Tía Dalma) da súa forma humana, pero iso a converte nun ser xigante e finalmente nunha treboada e nun maelstrom. En definitiva, un terrible embrollo de historia que xa resulta algo difícil de entender a estas alturas.

Saúdos.

Barry Lyndon

No ano 2021 que acaba de rematar, como coido que xa dixen anteriormente, merquei un paquete que trae sete películas do gran director Stanley Kubrick, o que a min máis me gusta, aínda que non todas as súas películas me convencen. Unha das razóns principais para facer esa compra era que se cumprían os 50 anos de "A laranxa mecánica", precisamente a película que máis me gusta (deste director e da historia do cine en xeral). Pero outra que me gusta moito e que había moito tempo que non veía era "Barry Lyndon", así que a puxen unha destas noites despois de cear, porque dura nada menos que tres horas.

Foi dirixida en 1975 por Stanley Kubrick, e os papeis principais foron para Ryan O'Neal, Patrick Magee e Marisa Berenson. O de Ryan O'Neal está moi claro, porque aparece a todas horas, e a película trata da vida do seu personaxe. Patrick Magee (que xa tivera un papel importante en "A laranxa mecánica", a anterior película deste director) é dos personaxes máis importantes da primeira parte da película. Marisa Berenson é a máis importante da segunda parte. Como sempre, están acompañados por un feixe de magníficos actores e actrices secundarios, en moitos casos do teatro británico, como Hardy Kruger, Gay Hamilton, Godfrey Quigley, Marie Kean, Murray Melvin, Leon Vitali, Philip Stone ou Leonard Rossiter.

A primeira parte da película trata sobre as primeiras décadas de vida do irlandés Redmond Barry, que nace a mediados do século XVIII. Trala morte do pai nun duelo, a nai vólcase na crianza do seu único fillo. Redmond namora da súa curmá Nora. Pero Nora decide casarse cun capitán do exército británico, que traerá moita riqueza á familia. Redmond reta a duelo ao capitán, pero el non sabe que o duelo está amañado, para que pense que matou ao capitán e que debe fuxir da policía. De todo isto el entérase máis tarde.

Algún tempo máis tarde, sen ter onde caerse morto, únese ao exército británico, pero sen moito afán, e acaba desertando, aínda que é descuberto polos prusianos, que son os seus aliados na Guerra dos Sete Anos, que estaba tendo lugar. Salva a vida dun dos capitáns prusianos e pensan nel como espía dun xogador francés que está de xira por Prusia, do que sospeitan que tamén é espía para o seu país, contricante nesa guerra. Pero tampouco é capaz de soportar a presión, e confésalle ao xogador (que realmente é irlandés, coma el) que ten que finxir que lle espía. 

Conseguen fuxir do país e seguen de xira ludópata por Europa, facendo grande fortuna. Volven ás Illas Británicas, e nunha das súas partidas, coñecen a Lord Lyndon e Lady Lyndon, nobres que teñen grande fortuna. Lord Lyndon vai maior, espérase que non tarde moito en morrer, e Lady Lyndon gústalle moito, así que fai plans para casar coa señora en canto morra o señor, aínda que todo o mundo o ve claramente, e o propio Lord Lyndon bótallo en cara en público. Pero o señor morre axiña, e Redmond casa con Lady Lyndon, pasando a chamarse Barry Lyndon.

Dese xeito comeza a segunda parte da película. Lady Lyndon xa tiña un fillo, que ten uns 7-8 anos no momento do novo casamento, que recibe o nome de Lord Bullingdon. Este fillo, a pesar da súa curta idade, ten claro que os propósitos de Barry non son nada nobres, e as súas relacións son nefastas dende o primeiro día. E razón non lle falta, porque a pesar da beleza de Lady Lyndon, Barry pasa bastante dela e vai a burdeles para estar con outras mulleres. A pesar diso, teñen un fillo propio, chamado Bryan Patrick.

Barry decátase de que precisa conseguir un título nobiliario propio, porque todo o que ten realmente é da súa muller. Así que comeza a invertir grandes cantidades de diñeiro (da súa muller) en ter amizades, festas e propiedades para que o rei lle conceda un título propio que lle permita vivir despois. Pero non o consegue. Lord Bullingdon marcha da casa cando ten unha certa idade, para non soportalo máis. E Bryan morre ao caer dun cabalo que lle ían regalar no seu aniversario. Barry cae nun pesar terrible, e Lord Bullingdon volve para retalo a duelo. O duelo ten lugar nunhas condicións moi estrañas, e Barry ten todo ao seu favor para matar a Bullingdon, pero decide non facelo, e recibe un disparo na perna esquerda, que despois teñen que amputarlle pola ferida. A película remata con Barry marchando coa súa nai para Irlanda de novo, cando xa é algo maior.

Fantástica película, con moitas das características habituais do cine de Kubrick. Ritmo lento, diálogos curiosos e ás veces intrascendentes, moitas escenas sen diálogos pero con olladas que transmiten moito. Música clásica fantástica e tradicional irlandesa tocadas polos Chieftains. Polo visto, unha ambientación do século XVIII que aínda non foi igualada. 

Saúdos.