E o que dicíamos. Nuns 370 días conseguín ver as cinco partes da saga de Piratas do Caribe. A última que vin foi a cuarta da saga, da que vou falar agora. Como conclusión, diría que xa me está resultando algo ou bastante cansina, e que as escenas circenses e moi simpáticas que me chamaron a atención das dúas primeiras películas xa case desapareceron por completo. Así que, saga rematada, e deixala ir.
Hai que recoñecer que nesta cuarta é na que están presentes menos estrelas do elenco: só quedan Johnny Depp e Geoffrey Rush. Foi dirixida en 2011 por Rob Marshall. As principais novidades foron Penélope Cruz e Ian McShane.
Xa no final da terceira se anunciaba de que ía tratar esta cuarta. Moita xente quería chegar á Fonte da Eterna Xuventude. E Jack Sparrow tiña o mapa para chegar alí. Pero para conseguir facelo, non lle queda máis remedio que aliarse con Angélica Teach, e co seu pai, o temible pirata Barbanegra.
Para chegar alí, teñen que pasar por un lugar onde están as temibles sereas (casualmente, lanzan coas mans redes como fai Spiderman coas teas de araña). Pero hai unha delas que é boa e namora dun xoven misioneiro que vai no barco. Para poder facer uso da famosa fonte, deben conseguir unha bágoa de serea, e teñen que botar a auga da fonte e a bágoa en dous cálices que están nun antigo galeón español que quedou alí varado hai varios séculos.
Por suposto, conseguen todo iso, pero chegan ao mesmo tempo que Barbossa, e tamén que un pequeno continxente de españois, que destrúen a Fonte (ou iso cren) porque non respecta a súa relixión. Toda esta historia teoricamente era para que Barbanegra puidera recuperar parte da súa vida, porque xa vai algo vello, pero ao final as cousas non lle saen tan ben.
O que dicíamos, as historias cada vez máis embrolladas e retorcidas. Están estirando o chicle máis de recomendable. Estas películas son moi caras pero parece que tamén garantizan moita taquilla.
Saúdos.
Ningún comentario:
Publicar un comentario