Definitivamente, este día de Reis estaba coas defensas baixas e traguei tamén esta aldaba producida por Telecinco. Non descarto que pronto caia "Oito apelidos cataláns", que debe ser aínda peor. Para o pelotazo que foi, aínda tardei oito anos en vela. Ten algúns momentos simpáticos, pero vaia, aprovéitase da diferencia de particularidades que hai entre diferentes zonas do país (como pasa en todos os países, obviamente), e ten algunhas inconsistencias no guión, pero vaia, tampouco sei a quen lle importa.
Foi dirixida en 2014 por Emilio Mártinez-Lázaro. Os catro papeis máis importantes foron para Dani Rovira, Clara Lago, Karra Elejalde e Carmen Machi. Polo menos, recreamos a vista coas fermosas paisaxes de Getaria, Zumaia e Zarautz.
Supoño que tamén sabedes o principal da historia e seguramente a vistes. Rafael, un sevillano con moi pouco mundo, sube a Euskadi seguindo a Amaia, unha rapaza á que coñeceu fugazmente en Sevilla, cando ela estaba alí de vacacións. Unha vez alí, ten que convencer ao pai de Amaia de que é basco de pura cepa, supostamente para poder casarse con Amaia. Non ten máis. É sacarlle punta ao absurdo da situación e ás moitas diferenzas entre a forma de ser de andaluces e bascos (estereotipada, pero seguramente algo hai).
Xa digo, non creo que lle interese a ninguén, pero eu vin moitas inconsistencias na historia. En primeiro lugar, Amaia e as súas colegas están en Sevilla supostamente na súa "despedida de solteira" dun tal Antxón, con quen ía casar, pero parece que se enteraron alí de que el pasaba do tema. En principio, non se entende moi ben que fan en Sevilla, porque non semella que nin Amaia nin as súas amigas estean moi a gusto alí, pero é o que hai.
Sae ao escenario do bar no que están Rafael e comeza a contar chistes, e os primeiros son todos sobre bascos. E claro, a Amaia non lle fai ningunha graza, e comezan a discutir con moita agresividade. Na seguinte escena estanse bicando con paixón e están entrando na casa de Rafael. Amaia bótase a durmir alí e parece que Rafael durme con ela, pero aparentemente non pasa nada máis. Ao día seguinte, Rafael esperta antes, pero fugazmente ela escapa deixando alí o seu bolso coa documentación (suponse que tamén a carteira, os cartos, etc.).
E nun xiro de guión terrible, parece que Rafael se namorou perdidamente de Amaia, e decide coller un bus cara a Euskadi para ir buscala. Cando chega alí, ela pasa totalmente del e recupera o bolso. Nun desgraciado incidente, acaba no calabozo, alí faise pasar por abertzale radical, e outros babiolos que estaban alí presos tómando como o novo líder da "kale borroka". Chama varias veces a Amaia para que lle saque de alí, pero pasa del. Ata que, de súpeto, unhas horas despois, si o saca do calabozo.
Que pasou? Que o pai de Amaia, mariñeiro, despois de seis anos sen contactar con ela, chega a terra, atópaa, e descubre que se ía casar. El xa non sabe nada da súa esposa nin da filla, pero se a filla vai casar, gustaríalle coñecer ao que vai ser o seu xenro.
O Antxón orixinal deuse o piro, pero Rafael terá que facerse pasar por Antxón polo menos durante uns días, ata que o pai de Amaia marche de novo, que vai ser antes da suposta voda, así que non hai perigo. Pero o pai de Amaia comeza a lialo todo, quere falar co cura. Antxón-Rafael faise pasar por fillo dunha tal Anne, que é extremeña, e que chegou a Euskadi hai tempo seguindo a un guardia civil, que xa morreu.
Ao final celébrase a voda incluso co pai presente, porque decide quedarse. Sorpresivamente, Amaia di que si acepta, pero Rafael non, e marcha cos seus colegas, que viñeran buscalo, para Andalucía de novo. Pero ao final é Amaia a que volve a Sevilla para buscar a Rafael, cando todo o calote foi xa coñecido.
Xa digo, un anos destes caerá a secuela (por sorte, non continuaron) catalá, pero moito non se pode esperar.
Saúdos.
Ningún comentario:
Publicar un comentario