Madame Bovary

Boa parte do tempo que pasei no Entroido en Compostela foi para ler "Madame Bovary" de Gustave Flaubert, nunha edición traducida ao galego por Antonio Pichel. Ao final, non me desagradou, resultou algo ou bastante menos romántica do que me temía, e o retrato dos personaxes non era tan apaixoado.

Tiña algo de medo, porque nos últimos tempos levo unha moi mala racha coa literatura francesa. Nos últimos meses ou anos lin "Vermello e negro" de Stendahl, "Gangantúa e Pantagruel" de Rabelais, e a primeira parte de "Na busca do tempo perdido" de Proust. Todas elas xoias importantes da literatura francesa, e todas me decepcionaron, en maior ou menor medida. Pero "Madame Bovary" aínda mantivo algo o nivel.

A historia xira en torno ao gris e insulso matrimonio formado polo médico case-rural Charles Bovary e a súa muller Emma, que dá nome á novela. Todo isto está ambientado a mediados do século XIX en torno á vila de Rouen (de onde era o autor, mira ti).

Charles Bovary casa primeiro cunha muller maior por consello da nai pero, como era previsible, esa muller morre pronto e queda viuvo. Pouco despois, nunha visita a un novo paciente, ao que cura con solvencia, e que queda moi agradecido, queda prendado da súa filla Emma. Acabarán casando pouco despois.

Pero aí comezan os problemas. Porque Charles é un tipo moi gris e aburrido, dedicado ao traballo, e Emma quere divertirse, quere emocións, e ten a sensación de que, ao casar cun médico, subiu a unha nova clase social que lle pode proporcionar toda esa vida que ela busca, pero non é así. Emma pretende ter un nivel e tren de vida que non poden pagarse, e busca diversións fóra da casa, xa que na casa non as ten.

Cando Charles é destinado a unha vila un pouco máis grande, comezan a alternar con máis xente, e máis poderosa. Pero a súa vida segue sendo igual de gris. Pero no seu entorno xa hai homes que pretenden a Emma e a ela non lle desagrada a idea. O primeiro é León, co que flirtea un pouco, pero finalmente León acaba marchando a Rouen, a cidade grande da zona, para progresar.

Despois comeza a flirtear con Rodolfo, e incluso fan plans para fuxir xuntos. Pero Rodolfo bótase atrás e déixaa plantada no último momento. Obviamente, todos estes vaivéns teñen unha grande influencia na presenza de ánimo de Emma, que quere grandes emocións na súa vida, e cando semella que as vai conseguir, todo se vén abaixo.

Finalmente, un día en Rouen atopa de súpeto a León, incluso estando acompañada do seu marido. E volven verse ás agochadas, pero unha vez máis, a relación non sae adiante. E Emma decide suicidarse tomando arsénico. Charles tamén se vén abaixo, e acaba sendo embargado debido ás moitísimas débedas que acumularan, parece que en boa parte debidas ao estilo de vida de Emma. 

Charles acaba morrendo tamén, despois de descubrir as diferentes infidelidades de Emma. Ao principio do seu matrimonio tiveran unha filla chamada Berta, pero pouco caso lle fixeron os dous, e acaba indo a vivir cuns familiares.

Pois iso, que a historia non está mal, pensaba, pola fama que tiña a novela, que ía resultar moito máis romántica, pero non se adentra demasiado por eses camiños, e eu o agradezo. 

Saúdos.