O terror

Cheguei a esta película por varias vías diferentes en moi pouco tempo. Por unha banda, é unha das moitas que atopei en Youtube que se poden ver gratis e completas (unhas veces con máis calidade e outras con menos, éche o que hai). Pero aparte diso, tamén atopei na miña casa un DVD con esa película, e non teño nin idea de como chegou alí. Así que unha noite destas animeime, a pesar de que pouco sabía dela, pero non tiña mala pinta.

E resulta que "O terror" foi dirixida en 1963 por Roger Corman (vaia, semella que algunhas escenas foron rodadas por outras persoas do equipo, como Francis Ford Coppola ou Jack Nicholson, e outros). No elenco destacan Boris Karloff e Jack Nicholson, e algunha outra sorpresa, como Sandra Knight (que era a esposa de Nicholson nesa época). Pero vaia, basicamente actuan 6-7 persoas, non máis.

Porque as películas de Roger Corman merecen comentario aparte. Este director, nado en 1926 e aínda vivo (está xa cerca dos 100), produciu cerca de 300 películas e dirixiu unhas 50. Como se conseguen esas cifras tan elevadas, tendo en conta que agora xa apenas traballa, obviamente? Pois porque era un tipo algo ou bastante cutre e apañado, que aproveitaba material, vestiario, escenarios, dunha produción para outra, e que era capaz de rodar unha película destas características nun prazo de un mes ou menos. Semella que a súa época máis prolífica foi a década dos 60. Gustáballe moito o terror gótico e as historias de Edgar Allan Poe, e contaba moito con actores como Vincent Price. Pero o resultado non era moi profesional, por exemplo, nesta película hai unhas escenas nas que aparecen unhas aves que atacan a un dos personaxes, e cando sucede iso, case nin se ven as aves, os enfoques e os encuadres eran moi malos, e a montaxe non os melloraba. Ou sexa, que as historias podían resultar interesantes (para min o son), pero o resultado é moi mediocre. En calquera caso, vou ver se en Youtube hai películas deste tipo, que seguro que resultan algo atractivas. Por certo, nas súas películas debutaron como directores, produtores ou actores moitas figuras posteriores. Semella que non era moi esixente nas súas pretensións.

A historia é bastante rara de por si, pero non semella estar baseada en ningún relato e novela de ningún autor famoso, parece un guión orixinal. Un soldado napoleónico aparece nunha praia, aparentemente despois dun naufraxio, así que xa nos situamos a comezos do século XIX, pero nun lugar non identificado. O primeiro que ve ao espertar é a unha muller moi fermosa que semella levalo cara a algún lugar daquela illa, ou o que sexa. Acaban axudándoo e por algunha razón, decide ir en dirección ao castelo, que está nunha punta da "illa", e onde vive o barón Von Leppe, co seu criado Stefan. Chega alí, o barón prefire botalo axiña, non quere a súa compañía, porque parece unha persoa moi amargada (o barón, digo). Pero o soldado ve nun cadro un retrato da fermosa muller que viu ao espertar. O barón dille que é a súa muller, que morreu hai vinte anos, así que é imposible que a vira na praia.

Despois vaise sabendo que o barón descubriu á súa muller con outro home, e que os matou aos dous, hai xa tempo. Pero a nai dese home, que ten coñecementos de bruxería, está facendo trucos para que a muller do barón se lle apareza e o anime a suicidarse, para xuntarse os dous "na eternidade". O barón ao principio non está moi animado pero cada vez o está máis, porque xa vai vello e xa non lle parece unha mala saída. E coa aparición do soldado todo se acentúa.

Saúdos.

Grupo abeliano

Hai unhas semanas cheguei xa ao volume número 103 da colección Biblioteca Galega 120, que a Voz de Galicia publicou no ano 2002, co gallo do seu 120 aniversario, e dirixida por Tucho Calvo. Xa vos falei aquí moitas veces deste tema, e vedes que xa vou avanzando cara ao punto final. Quedan só 17 para rematar e espero conseguilo entre 2024 e 2025.

Nesta ocasión era a quenda da novela "Grupo abeliano" de Xosé Cid Cabido. Soábame vagamente o título da novela e o nome do autor, deberon ter certa fama no seu día, pero non sabía nada máis, cousa que non me desagrada, pode ser boa cousa comezar a lectura dunha novela sen ter ningunha expectativa en mente. E a verdade é que o pasei bastante ben, porque é unha obra moi pouco convencional, e sorprendeume. Pero iso vaime dificultar á hora de explicarvos de que vai. 

Un grupo de seis ou sete persoas, todos homes, dos que nunca chegamos a saber os seus nomes, idades nin nada parecido, só algúns feitos ou anécdotas da súa vida, vagan dun sitio a outro da súa cidade sen ningún plan establecido. Teñen uns poucos cartos, pero non demasiados, saben que non queren traballar, queren folgar, néganse a pagar polas cousas ou servicios dos que se aproveitan, aínda que ás veces si xuntan algúns cartos e pagan por algo, pero menos do que deberían, co conseguinte cabreo dos demais, obviamente.

Para que vos fagades unha idea, a novela comeza moi forte, porque van ao despacho do gobernador da cidade, e césano do seu cargo. E el vaise sen dicir nada. Polo que parece, unhas cantas familias ocupan o edificio para quedar a vivir alí. E iso conségueno porque algún deles ten unha grande capacidade de persuasión oratoria (ese é o tipo de cousas que imos sabendo deles, como mencionei antes). Van pasando cousas, cada vez máis disparatadas, provocadas por este grupo "informal", como por exemplo a voladura dunha comisaria de policía. 

Estou mirando a definición do grupo abeliano en Matemáticas e fai referencia á conmutatividade dos seus argumentos, ou sexa, que podes facer unha operación cambiando os elementos de posición e o resultado é o mesmo. Non sei, se cadra, aquí fai referencia a que calquera dos membros deste grupo podería facer calquera das cousas que facían os outros, pero tampouco me pega moito. Un era máis persuasivo, outro tiña unha familia con posibles, outros tiñan outras circunstancias, non todos valían para todo. Os únicos nomes que aparecen son os dalgúns personaxes secundarios que se van cruzando con eles, e que teñen certa relevancia na trama, pero nin sequera durante toda a obra, senón só nalgunhas partes.

Xa rematamos. Podedes pensar que esta trama semella bastante insulsa, pois non o creades. Van pasando cousas tan sorprendentes e absurdas, que nunca sabes o que che espera na seguinte páxina. E o final é totalmente aberto, aínda que non me soa que tivera continuación, aínda que pode ser que a merecera.

Saúdos.

Robin dos bosques

Esta mítica película coñecida como "Robin dos bosques" en España, tiña o título orixinal de "As aventuras de Robin Hood", que foi traducido con total fidelidade en Hispanoamérica. É unha das últimas que me quedaba por ver da colección Cine de Ouro que me "regalaron" hai uns anos, cos seus interesantes caderniños que explican algúns pormenores da produción. Cine clásico de aventuras sen grandes pretensións e baseado en personaxes máis ou menos históricos ou lendarios. Non hai fallo.

Foi dirixida en 1938 inicialmente por un tal William Keighley, pero non debía estar gustando e finalmente rematouna Michael Curtiz, un artesán moi solvente de orixe húngara que tiña unha eficiencia no seu traballo moi elevada. Os papeis principais son para Errol Flynn, Olivia de Havilland, Claude Rains e Basil Rathbone (vaia alineación).

A historia é ben coñecida. Ricardo Corazón de León, que non debía ter moito que facer, marcha para as Cruzadas, e cando volve, é apresado por un rei rival de Europa. O seu irmán, coñecido popularmente como Xoán Sen Terra, semella preocuparse e estar recadando cartos para pagar o seu rescate, pero realmente non ten a máis mínima intención de facelo e quere usurpar o poder, cando non o quere ninguén, agás o seu círculo máis cercano a adulador.

Entón Robin de Locksley, un noble saxón, encabeza a rebelión contra Xoán e os seus seguidores. Inicialmente Lady Marian, que forma parte dese círculo, tamén esté en contra del, pero vai coñecendo a Robin en diferentes situacións, e acaba encariñándose con el. Vanlle poñendo trampas para intentar apresalo, e incluso chegan a conseguilo, pero os seguidores de Robin conseguen liberalo, no último momento tamén axudados por Ricardo Corazón de León, que conseguiu fuxir tamén dos seus captores.

Saúdos.

A sombra dunha dúbida

Xa saberedes que Alfred Hitchcock é un dos directores de cine que máis me gustan. Hai xa uns anos pasoume unha anécdota ben curiosa cunha das súas películas, que aínda non vira. Fun ver ao Fórum Metropolitano da Coruña "A sombra dunha dúbida", que tiña unha pintaza xa dende o comezo. Pero como a película estaba en celuloide de 35 milímetros, rompeuse durante a proxeción, cando ían moi poucos minutos. Intentaron recompoñela en varias ocasións, como xa pasara alí mesmo naquela época, e algunha vez o conseguiran. Pero con esa foi imposible, dicían que a película xa estaba moi deteriorada e rompía cada pouco. Só puidemos ver os primeiros 5-10 minutos, e tiña moi boa pinta. Pois hai pouco atopei en Youtube un "remake" para televisión que se fixo 50 anos máis tarde, xa que a orixinal é de 1943. Non é o mesmo, pero a trama é exactamente igual, e para min, iso é o esencial.

Esta versión de "A sombra dunha dúbida" foi dirixida en 1991 por unha tal Karen Arthur (nunca oín falar dela), e no elenco destaca especialmente Mark Harmon, actor estadounidense que apuntaba maneiras naquela época pero que finalmente só acabou facendo series estadounidenses mediocres de axencias de seguridade, tan típico dese país de chalados. O outro papel importante foi para a actriz Margaret Welsh, e nunha brevísima intervención aparece Tippi Hedren. O resto eran totalmente descoñecidos para min.

A trama é sinxela pero moi intrigante. Unha familia que vive nun aburrido lugar está encantadísima porque o tío Charles, por sorpresa, vai vir visitalos durante unha tempada. É adorado por toda a familia, especialmente por Charlie, a filla, que ten ese nome en homenaxe a el. Todo semella idílico ata que comezan a pasar cousas estrañas debido a que el está máis huraño e insociable do que creían. A sobriña Charlie comeza a sospeitar que pasa algo serio cando ve moi estrañas actitudes no seu tío e que intenta ocultar cousas.

E non vou contar máis, porque creo que non é das películas máis famosas de Hitchcock (aínda que esta versión non é del, é bastante fiel á orixinal na historia), e pode gustarvos moito vela sen "spoilers".

Saúdos.

O falcón e a flecha

Hai uns días, no espazo de cine clásico da 2, botaban esta película. Eu pensaba que xa a vira, porque moitas cousas me soaban, pero cheguei á conclusión de que non a vira enteira, só algunhas escenas ou fragmentos. Xa adianto que o resultado final foi bastante pobre. Si, unha película vistosa, de aventuras, na que o saltimbanqui Lancaster, acompañado do seu colega circense Nick Cravat (que sempre facía de mudo, pero non o era, simplemente tiña un acento moi marcado que preferían evitar) botaban uns saltos de aquí para alá, pero pouco máis, moi pouca chicha tiña a historia.

"O falcón e a flecha" foi dirixida en 1950 polo franco-estadounidense Jacques Tourneur. Obviamente, o papel principal era para Burt Lancaster (era o comezo da súa carreira e máis ou menos seguía explotando o seu filón circense), e nos secundarios estaba Virginia Mayo, Robert Douglas e Nick Cravat.

Na Lombardía do século XII goberna un conde orixe xermana alcumado "O falcón", que non cae nada ben e polo tanto ten moita resistencia dos lugareños. Dardo é un máis deles, pero en principio non se enfronta abertamente a el, a pesar de que a súa esposa marchou xunto ao conde hai anos. Pero todo cambia cando O Falcón secuestra ao fillo de Dardo, que vivía con el, para que se xunte coa súa nai no palacio. Nese intre Dardo lidera a rebelión contra O Falcón.

Saúdos.

O tormento e a éxtase

Oín falar desta película hai anos, e creo que vin algúns fragmentos, que me deixaron moi bo sabor de boca. Hai algún tempo vin que a proxectaban en TeleVigo (e alí non teñen un grande stock de películas, así que as repiten con certa frecuencia) nun horario que non me valía, así que só era cuestión de esperar. Hai unha semana botárona de novo, e non a deixei escapar. E mira ti, poucos días máis tarde van proxectala tamén no espazo de cine clásico da 2. Os amantes do cine clásico estamos de noraboa. En TeleVigo teñen moito cine clásico e de certa calidade, pero non son moi rigorosos cos horarios, aínda que non botan publicidade polo medio.

"O tormento e a éxtase" ("A agonía e a éxtase" no orixinal e na tradución para Latinoamérica) foi dirixida en 1965 por Carol Reed. No elenco destacan os dous actores que rivalizan na trama, Charlton Heston e Rex Harrison. Charlton Heston tenme moi desconcertado co seu traballo actoral, hai películas nas que parece ter parálise facial, e outras coma esta, nas que está sublime. Dos secundarios, a verdade é que non me soaba case ninguén, só Harry Andrews, que facía do arquitecto Bramante. E Tomás Milian, que fai de Rafael Sanzio.

A trama non é moi difícil de explicar. Xulio II foi un Papa moi guerreiro que estaba en liortas con todo o mundo. Pero aparte diso, tamén foi o que impulsou a construción da Basílica de San Pedro do Vaticano e o pintado do teito da Capela Sixtina, nome en honra do seu tío Sixto, que tamén foi Papa (iso dise na película, non sei se é certo, pero supoño que si).

Entón, contrata e "obriga" a Miguel Anxo a pintar o teito desa Capela Sixtina, cuns motivos relixiosos que a Miguel Anxo parécenlle unha chorrada. Miguel Anxo protesta porque non se considera pintor, e ademais o teito é curvo e está a uns 20 metros de altura. El estaba facendo unha grandiosa tumba para ese Papa con mármore de Carrara, para poñela no medio da Basílica de San Pedro, pero ao Papa ese tema non lle parece moi atractivo.

E a película vai diso, dos tirapuxas emocionais e intelectuais entre dous homes con moitísimo caracter, un con moito poder e outro con moito talento, e un duelo de altura entre os dous actores. Non é máis ca iso, pero resulta moi interesante.

Saúdos.

Viva a Comuna!

Xa hai anos que oín falar sobre ese "curioso suceso" que sucedeu en Francia (patria de moitas das revolucións máis virulentas) a finais do século XIX: a Comuna de París. Durou pouco máis de dous meses, pero segundo Marx e Engels, que levaban décadas teorizando sobre a revolución socialista e comunista, foi o primeiro exemplo de Dictadura do Proletariado. Como exemplo, actualmente os concellos en Francia seguen chamándose "comunas" e o Estado francés é totalmente laico, e iso promulgouse durante eses dous meses (parece que non antes), polo tanto parece que algo de influencia aínda tivo, a pesar da súa brevidade.

Digo todo isto porque durante o Nadal estiven lendo unha novela galega que trata sobre ese suceso. Titúlase "Viva a Comuna!" (berro que proferían habitualmente os comuneiros para saudarse e darse ánimos, similar ao "Hail Hitler" dos nazis, refírome a que se usaban co mesmo propósito) e o autor é Carlos Meixide, humorista e escritor que, ata agora, daba principalmente lugar a obras de tipo máis ameno e menos serio, pero que nesta obra se defende moi ben neste novo eido, polo menos na miña opinión. A obra lese con fluidez, a pesar de ser 600 páxinas, para pouco en descricións e hai moito diálogo e moitas personaxes.

Unha das cousas que me preocupaba (pouco, pero algo) era a veracidade documental. Acabo de estar lendo algo do suceso na Wikipedia (razonablemente fiable para moitas cousas) e, polo que parece, a novela é moi fiable e os sucesos foron máis ou menos así. Certo é que é unha novela, non un documental nin ensaio nin libro de divulgación, e hai ficción nos feitos máis sinxelos (supoño), pero resulta moi fiable á hora de coñecer os personaxes principais. Porque claro, eu non son un experto na historia francesa (nin nas outras), pero podo asegurarvos que non me soaba nin un só dos personaxes que se mencionan, nin sequera presidentes do goberno ou emperadores. Cando a novela comeza, reina Napoleón III, sobriño do famoso, e eu nin sequera sabía da súa existencia (si sabía que esa saga se prolongara varias décadas e que chegaran a gobernar en varios países, como España), pero non sabía que chegaban ata 1870.

Brevemente, a Comuna de París durou de mediados de marzo a mediados de maio de 1871. Os líderes que non foron asasinados ou condenados a morte xa no momento, foron levados á prisión en Nova Caledonia, no Pacífico Sur, onde foron amnistiados en 1880.

Saúdos.

O último día na Terra

Onte estiven vendo en Rakuten unha curiosa película francesa de ciencia-ficción. Recoñezo que un dos factores que me fixeron decidirme por ela era a súa escasa duración (non chega a hora e media), xa que non dispoñía de moito tempo. Iso e que era bastante pretenciosa (creo) fai que quedara a medio camiño de moitas cousas, amosaba detalles moi interesantes, pero despois apenas culminaba nada.

"O último día na Terra" (orixinalmente "A última viaxe de Paul W.R.") foi dirixida en 2020 por Romain Quirot. A industria cinematográfica francesa é moi potente pero eu apenas a coñezo, por iso só me soaba Jean Reno do elenco, que facía un papel secundario pero bastante relevante. O papel principal era para Hugo Becker, e tamén tiña moita presenza Lya Oussadit-Lessert e Paul Hamy.

A historia é algo confusa. Hai un satélite chamado a Lúa Vermella que está moi cerca xa de Terra e ameaza con acabar coa vida no planeta en cuestión de horas ou días. E hai unha familia na que o pai é un destacado científico, que intentou conseguir minerais nese satélite, e que agora pensa que hai que destruílo para que prosiga a vida na Terra. 

Ese científico ten dous filllos, Elliot e Paul, que son astronautas, e polo visto, son os únicos con coñecementos suficientes para pilotar unha nave espacial cargada con bombas nucleares e destruír o satélite. Todo o mundo pensaba que o faría Paul, pero está desaparecido dende hai uns días, cando ía partir nesa misión, así que vai Elliott no seu lugar, pero polo visto non é tan hábil, fracasa, e supostamente morre na misión, pero dalgún xeito resucita, e semella ter agora cualidades persoais que antes non tiña.

Pois a película trata diso. Centrada en Paul, intenta saber por que desapareceu e non quere ir a esa misión, cando supostamente é o mellor dotado para levala adiante. Pero resulta que estivo investigando e chegou á conclusión de que a Lúa Vermella non é agresiva, e que non pretende chocar contra a Terra, como así se demostra ao final. Está intentando fuxir, faino axudado por unha rapaza espilida e perseguido polo seu irmán resucitado e por uns estraños personaxes con pinta de alieníxenas que parecen ter sometido o planeta.

Pero non vos podo contar moito máis, porque en 80 minutos non dá tempo a moitas máis cousas, e moitas quedan sen explicar na película.

Saúdos.

Madame Curie

Vin esta película (cuxo título orixinal é "Radioactive", pero en todo o mundo hispanofalante decidiron cambiar polo de "Madame Curie") o outro día en RTVE Play. Como é unha figura moi interesante, pero aínda así non sei moito sobre ela, ver unha película parecíame unha boa forma de comezar o traballo.

Foi dirixida en 2020 por Marjane Satrapi, unha moi interesante artista franco-iraní. Do elenco, a pesar de ser unha produción británica, recoñezo que só coñezo a Rosamund Pike, que debín vela nalgunha outra película. Ao resto de actores e actrices non os coñezo de nada, así que debía ser unha produción modesta.

Pois nada, nuns 100 minutos conta o principal da súa vida, o seu caracter e en certos momentos arrogancia (non sei se realmente era así), como coñece a Pierre Curie, como lle conceden o primeiro premio Nobel a el, pero el reivindica que é dos dous, e como morre pouco despois nun desgrazado accidente. Como segue loitando e (segundo contan na película, non creo que se inventaran tanto) tamén se lía cun dos axudantes de Pierre, o cal provoca un escándalo público que fai que algúns franceses digan que debe marchar do seu país, ao ser unha inmigrante polaca. E como morre (a Pierre xa comezara a afectarlle antes) debido, entre outras cousas, á contaminación por traballar con radio e polonio, elementos radiactivos.

Saúdos.

Galicia Magic Fest (VII Edición)

Onte asistimos a unha edición máis de Galicia Magic Fest, organizada polo mago galego Pedro Volta, e que trae todos os anos (supoño que pararon na época da pandemia), na época do Nadal, ás principais cidades e vilas de Galicia un espectáculo con varios dos mellores magos do Estado e do planeta. Resulta moi amena e variada, uns gustan máis e outros menos a cada persoa, pero normalmente resulta agradable de ver. Normalmente Pedro Volta actúa entre as actuacións dos demais. Nesta edición puidemos ver o seguinte:

• Jun Woo Park, de Corea do Sur, facía un moi vistoso truco de cartas que manipulaban a música que oíamos no auditorio.

• Jessica Guloomal, das Illas Canarias, presentou un curioso truco no que era capaz de avanzar por unha liña de tiza e esquivar bolsas que tiñan cristais rotos cos ollos pechados. Polo que se ve no seguinte video, o de andar por enriba de cristais rotos xa o ten moi adestrado.

• Mikael Szanyiel, de Francia, que facía unha breve actuación, máis divertida que máxica, na que semellaba cantante de ópera e director de orquestra, e na que algúns elementos da escena, como os micros e as partituras, parecían cobrar vida propia.

• Eric Chien, de China, semella que agora mesmo é o mago máis sorprendente do mundo. O seu número coas cartas que cambian de cor resulta bastante incrible.

• Mag Marín, de Cataluña, con divertidos e variados trucos

• E haberá que rematar con Pedro Volta, facendo un truco en galego nun asteleiro.

Saúdos.

O home que sabía demasiado (1934)

No título deste artigo poño o ano no que se fixo a película que eu vin, porque o mesmo director fixo unha versión con moitos máis medios varias décadas máis tarde en Hollywood, así que hai que aclarar a posible confusión. Entre outras razóns, que fora deste director e que estea visible completa en Youtube, animáronme a vela, aínda que resulta algo mediocre. Vin nas últimas semanas algunha outra película de Hitchcock en Inglaterra, e tiña moita máis calidade, baixo o meu punto de vista.

Foi dirixida por Alfred Hitchcock en 1934. Do elenco destaca o único que foi coñecido despois, Peter Lorre. As outras figuras do reparto, para min totalmente descoñecidas, son Leslie Banks e Edna Best.

Unha familia, formada por un matrimonio e a súa filla están de vacacións nunha estación de esquí suíza, e alí fanse amigos dun estraño tipo, que tamén é esquiador. Cando están nunha festa, ese amigo é asasinado. Xusto antes de morrer, dille á muller do matrimonio que colla algo que está oculto na súa habitación, porque seguramente a súa morte tan algo que ver con iso. E así o fan, pero a partir dese momento pasan a estar constantemente perseguidos e en tensión polo goberno inglés. Entre outras cousas, porque os causantes da morte secuestran á súa filla, para que non falen.

Cando volven a Londres, van ao lugar que poñía a nota que atoparon, e entran nunha estraña "igrexa" na que supostamente hai un culto ao sol. Alí está o grupo que secuestrou á súa filla, pero alí tamén pechan ao pai, que fora a buscala. Mentres, un integrante dese grupo, que tamén estaba en Suíza, pero que non lles caía ben, vai a un concerto no Royal Albert Hall con intención de matar a un diplomático europeo, que seguramente provocaría unha nova guerra mundial, pero só consegue ferilo.

O grupo atrincheirase no edificio anexo á igrexa e a policía cerca o edificio, e comenza unha chuvia de disparos en todas direccións que, como é previsible, acaba ben. Vista agora, non ten demasiado ritmo, pero estou seguro que en 1934 (hai 90 anos xa) debeu gustar moito. Creo que vin a versión de 1956, pero xa non a lembro, pero tamén estou seguro que debe ser bastante máis visible que esta.

Saúdos.

O Cabaleiro Escuro: A lenda renace

Onte conseguín rematar de ver a famosa triloxía de Christopher Nolan con Batman, ao ver a terceira da saga. Como sempre, a espectacularidade e o ritmo de Nolan son do mellor que se pode ver actualmente (na miña opiníon), as tramas son retorcidísimas e os personaxes son moi ambiguos.

Foi dirixida por Christopher Nolan en 2012 e no elenco destacaban Christian Bale, Michael Caine, Gary Oldman, Anne Hathaway, Tom Hardy, Marion Cotillard, Joseph Gordon-Levitt e Morgan Freeman.

Non vos vou contar demasiado da historia porque, xa vos digo, é complexísima (os guionistas de Nolan deben ser xente moi retorcida, ou sexa, basicamente el e o seu irmán Jonathan). Batman estaba retirado, vello e lesionado e, unha vez máis, aparece unha ameaza sobre Gotham que parece a definitiva. Un mercenario chamado Bane, que vén dun cárcere remoto do que é case imposible fuxir, colapsa a cidade e consegue facerse cun reactor nuclear, que fora creado como fonte de enerxía inesgotable, para convertelo en arma nuclear e facelo explotar para destruír a cidade.

Polo medio está unha moi atractiva CatWoman, que rouba de todo con moita elegancia, e que nunca se sabe moi ben a que anda, e unha multimillonaria que semella a única posible salvación da cidade xa que pretende apoiar a posta en marcha do reactor nuclear, dada a ruina de Bruce Wayne debido a un asalto dos mercenarios á bolsa. Tamén aparece un espilido novo axente de policía que axiña gana galóns pola súa efectividade e bo olfato, e que ao final acabamos sabendo que podería ser Robin.

Pero xa vos digo, case nada é o que parece. Algúns dos personaxes son bos sen remisión, outros malos, e no medio hai uns cantos que non sabes moi ben de que lado están, se é que están nalgún dos dous.

Saúdos.