domingo, 12 de marzo de 2023

Un tranvía chamado Desexo

Oíra falar moitas veces desta película baseada, unha vez máis, nunha obra teatral de Tennessee Williams (que sempre teñen moita "chicha") e cando vin que a botaban no espazo de cine clásico da 2 non a deixei fuxir. Coñecendo a obra do dramaturgo e o pretencioso título, podedes chegar a facervos algunha idea estraña (e se cadra a hai, quen sabe). Pero na primeira escea da película vese que son as primeiras indicacións de Stella para a súa irmá Blanche, para que localice a súa casa unha vez que se baixe do tren en Nova Orleans. Non lembro as últimas indicacións, pero a primeira é que ten que coller un tranvía dunha liña chamada "Desexo" (e vese o tranvía rotulado así na escena). Mira ti que simple a cousa.

Foi dirixida en 1951 por Elia Kazan. Os principais papeis do reparto foron para Vivien Leigh, Marlon Brando, Kim Hunter e Karl Malden. Casualmente todos levaron o Óscar polos seus papeis agás Brando, que seguramente fai un dos mellores papeis da súa vida. Pois xa sabedes, unha película baseada nunha obra teatral de Tennessee Williams sempre terá moi bos diálogos e uns personaxes moi intensos, non se pode negar, e aquí volve suceder.

Stanley Kowalski (Marlon Brando) vive coa súa muller Stella (Kim Hunter) en Nova Orleans. Blanche, a irmá de Stella (Vivien Leigh), vaina visitar despois de verse obrigada a vender a casa familiar que tiñan no campo, supostamente debido á ruina da familia, que ela non puido evitar. Pero xa dende o comezo vese o choque de caracteres entree Stella e Stanley. El é machista e violento, pero ademais, ao estar casado con Stella, cre que podería ter sacado beneficio da posible venta da casa da familia de Stella, e non se fía das noticias da ruína familiar que di Blanche. Por outra banda, as noticias que van chegando deses sucesos e a propia actitude de Blanche fan pensar que a súa saúde mental é moi precaria e que todo o que conta resulta moi pouco crible. Mitch (Karl Malden), amigo de Stanley e Stella, semella ser o único que cre a Blanche e que lle resulta un apoio.

Saúdos.



Ningún comentario:

Publicar un comentario

O xabaril branco

Seguimos avanzando na Biblioteca Galega 120 da Voz de Galicia, e chegamos ao volume 109 da colección. Eu xuraría que este xa o lin hai anos,...