Obxectivo Birmania

Como dixen aquí mesmo hai pouco, non me agrada o cine bélico. Pero o caso é que vin dúas películas dese xénero na última semana. A explicación desta incoherencia é que a de hoxe, "Obxectivo Birmania", forma parte dunha colección de clásicos que me regalaron hai uns anos que veñen acompañados dun caderno no que se contan todos os pormenores da película, que leo xusto despois do seu visionado, e que me axuda a entender mellor como foi a súa produción. Por certo, a pesar de estar considerada como unha das mellores películas bélicas de todos os tempos, en Youtube aparece antes un infumable grupo de pop español dos 80 se escribes o seu título.

Foi dirixida en 1945 por Raoul Walsh, e o protagonismo principal foi para Errol Flynn (vaia dúas patas para un banco). Non conseguín recoñecer a ningún dos actores secundarios. Só aparecen brancos e amarelos. Non hai ningún personaxe negro nin ningunha muller. A película está ambientada na II Guerra Mundial e foi rodada case na época, por esa razón non se localizou en Birmania (aínda que hai planos xerais que si son da zona) senón nun parque natural e no Xardín Botánico de Los Ángeles, que asemellan bastante ben á xungla asiática. Así que a produción debeu ser rendible, recadando moito pola propaganda bélica do momento e costando pouco, supoño.

A trama non é moi complexa. Unha alianza entre estadounidenses, ingleses, chineses e indios intentar recuperar Birmania, que foi tomada polos xaponeses (estes non debían ser mancos). Ese sería un paso esencial na Batalla do Pacífico da Segunda Guerra Mundial. Un grupo duns 50 paracaidistas estadounidenses vai ser lanzado nun claro da xungla, e dende alí, deben avanzar e destruír unha estación de radar xaponesa que está nesa xungla, pero non saben o lugar exacto. Se iso sae ben, xa está decidido en que outro claro da xungla, antigo aeródromo inglés, serán recollidos para volver á base.

A película dura algo máis de dúas horas, e na primeira todo é un paseo militar (nunca mellor dito). O lanzamento dos paracaidistas é perfecto (incluso o dun veterano reporteiro que quere contar de primeira man como é a guerra). Avanzan pola xungla, localizan a estación de radar, e conseguen destruíla e matar a todos os soldados xaponeses sen ter nin un só ferido. Despois van ao claro da xungla onde os van recoller, chegan xusto a tempo e establecen contacto por radio, todo perfecto. Eu veía a película e dicía "vaia, como propaganda xa se están pasando un pouco, non pode saír todo tan ben".

Pero aquí comeza a torcerse todo. Xusto cando van recollelos, abortan a misión porque localizan a un batallón xaponés que os localizou e está perseguíndoos. Quedan un par de días máis tarde a uns quilómetros dalí, en dirección á base. Efectivamente, chegan alí e fanlles chegar uns suministros en avión, pero non poden recollelos a eles, porque non hai onde aterrar. Volven quedar uns días máis tarde noutro lugar, para seguir avanzando. Pola dificultade da ruta, dividen o grupo en dous, que van por itinerarios diferentes. Un deles chegará ben, pero o outro crúzase cunha patrulla xaponesa nunha aldea e son todos torturados e asasinados con crueldade (curioso, nada diso chega a verse en pantalla, só a intuirse).

Cando conseguen contactar de novo por radio cos avións que poderían rescatalos, reciben unha estraña orde. Teñen que cambiar de dirección e ir cara ao norte (dirección contraria a onde se atopa a base) ata un determinado punto, e cando cheguen alí, agardar. Ninguén comprende as razóns pero o xefe di que son ordes e hai que cumprilas. Así o fan, e chegan á colina con moito esforzo e un grupo xa reducido. O batallón xaponés tamén os localizou e intenta atacalos na primeira noite que pasan alí, pero conseguen rexeitalos. Á mañá seguinte unha inmensa flota de avións estadounidenses pasan por enriba deles coa intención de tomar todo o país, o cal significa que xa non están sós na xungla birmana, senón en territorio seguro, e son recollidos unhas horas máis tarde.

Pois iso, para ser película bélica, aínda se deixa ver. Pero vaia, a propaganda yankee é tan burda e noxenta, que dá un pouco de arrepío.

Saúdos.

Homes de negro

Non sei en que momento me pasou pola cabeza a idea de que "Homes de negro" era unha película moi simpática coa que se pasaba moi ben. Vira esceas soltas de varias das películas da saga e debín chegar a esa conclusión. Pero acabo de ver a primeira da saga e pareceume bastante frouxa.

Foi dirixida en 1997 por Barry Sonnenfeld. No seu elenco destacan moi claramente Tommy Lee Jones e Will Smith, deixando en papel moi secundario a outros como Linda Fiorentino, Vincent D'Onofrio (co que me estou cruzando moito ultimamente) e Rip Torn.

A idea vén sendo que dende hai unhas cantas décadas a Terra está sendo visitada con frecuencia por seres doutros planetas. A maioría deles viven en Manhattan e están perfectamente integrados (e disfrazados, de xeito que ninguén se decata de que están) na sociedade. Pero nun determinado momento, chega unha nave do espacio cun líder guerrilleiro que vén á Terra para liquidar aos que están aquí (algún deles con moito poder) e facerse co poder. 

Todo isto xusto coincide coa xubilación dun axente nunha oculta axencia do goberno americano que se encarga destes temas. É o compañeiro do axente K, así que toca facer unha nova selección de persoal entre os moitos corpos armados de seguridade que hai no país. O elixido acaba sendo unha irreverente policía negro de Nova Iork que recibirá o nome de J.

E ao final da película xa deixan todo preparado para que poida proseguir a saga, que xa chegou á III e tivo algún spin-off.

Saúdos.

O pacto do letargo

Como agosto é mes de banda deseñada, polo menos na Coruña (debido ao excelente salón do cómic "Viñetas dende o Atlántico"), estou facendo os "deberes" que tiña pendentes de anos anteriores. Xa no 2020 o fenomenal Miguelanxo Prado sacou a que vén sendo (creo) a súa última obra, titulada "O pacto do letargo", pero ata onte non me deu por lela. A edición é de Retranca e é fantástica.

A historia ten que ver algo coa arqueoloxía e algo coa existencia duns seres chamados os Seres Máxicos, que existían dende o comezo dos tempos, e que conviviron cos humanos nos primeiros tempos destes na Terra. Entre os Seres Máxicos había uns máis "malos" que querían exterminar á especie humana porque a consideran culpable de todos os males, e había outros "bos" que son máis partidarios de non intervir e botarlle unha man aos humanos cando estes se metan nun lío importante.

O Pacto do Letargo consiste en que os representantes dos Malos e dos Bos (e algúns outros neutrais) estarían como durmindo ata que se produciran certas circunstancias que os espertaran, e se sucedera iso, deberían valorar a nova situación para ver se teñen que intervir na marcha da historia. Unha das circunstancias ten que ver cun trisquel que estaba en mans dun vello catedrático de arqueoloxía e que estaba descubrindo cousas sobre esta estraña historia, pero ao que todos consideraban que xa ía moi maior e que chocheaba, precisamente por todo o que contaba deste tema.

Ese trisquel foi roubado por outro dos catedráticos de arqueoloxía, que levaba anos lucrándose co contrabando dese tipo de pezas, e vendeullo a un aristrócrata con aires de superioridade que pretendía asinar un pacto co Demo, e pensaba que esa prezada peza podía serlle útil. Efectivamente foille útil, pero non para contactar do Demo, senón co líder dos Seres Máxicos máis malvados, aínda que o aristócrata os confundía.

Pero tamén espertaron os Seres Máxicos bos e neutrais, e a cousa quedou en táboas, aínda que pintaba mal.

Saúdos.

A porta de palla

Neste verán literario, seguín tirando das vellas coleccións da Voz de Galicia que merquei hai máis de 15 anos, e que estou "descubrindo" agora. Unha delas era a de autores galegos que escribiron en castelán. Ao comezo do verán lin "A Casa da Troia" e agora foi a quenda de "A porta de palla" de Vicente Risco. Teño que dicir que a elección desta obra concreta (había algunhas máis para elixir) debeuse á casualidade de que hai pouco estiven aloxado nun hotel de Castro Caldelas que anteriormente foi a casa de veraneo da familia de Vicente Risco. Casualidades que ten a vida.

Esta obra é un auténtico delirio. Hai pouca información sobre ela. Atopei un artigo que di que o autor escribiuna nuns vinte días, como poseído, e que el non era demasiado consciente do que saía, ata que ao final comprobou unha certa coherencia. Por outra banda, estivo a piques de ganar o Premio Nadal de 1952 con esta obra. Parece un claro expoñente de novela católica da posguerra española, que estaría moi en voga naquela época, aínda bastante cerca da Guerra Civil. Tamén hai que ter en conta que o autor tiña case 70 anos, e faltábanlle uns 10 para morrer, e xa debía estar moi influído polo franquismo e polo seu recobrado fanatismo relixioso.

Vou contar moi por enriba de que vai, porque hai moitos personaxes e suceden cousas a todas horas. Basicamente todo xira en torno ao bispo Baldonio, da diócese de Nerbia, que foi excomulgado polo Papa, pero que pasa bastante del. Pero a xente dos territorios gobernados por Baldonio son felices e hai bastante prosperidade.

Por se non chegara con todo o demais, Baldonio ten encontros carnais con dúas mulleres da súa "corte", Rosinda e Alda. A primeira é a que máis lle gusta, máis discreta, e a segunda é como máis salvaxe, pero tamén lle agrada. En ningún sitio se concreta, pero podería ser que Alda fora xitana, por algúns comentarios sobre a "tribu" á que pertence, que ten certo protagonismo no resto da novela.

A crise xurde cando Rosinda desaparece do castelo bispal por algunha descoñecida razón. Baldonio entra en barrena e sofre estrañas alucinación pseudobeatas nas que é arrastrado, perseguido, etc, pero ninguén ten constancia de que sucedera iso. Pero iso coincide coa visita duns enviados do Papa que veñen a reprendelo pola súa pouco exemplar actitude. E Baldonio recoñece as súas faltas, pero quere ir ata Roma para que o propio Para en persoa llas perdoe. Un bo feixe de cidadáns, conmovido, acompáñao ata alá.

Mentres sucede iso, os aldeáns da zona rebélanse e toman a cidade, o cardeal e nuncio papal quédase practicamente só no castelo porque os nobres están discutindo entre eles e rivalizando polos seus cargos.

En Roma o Papa agradece o recoñecemento das faltas do propio Baldonio, e queda absolto, pero o posto de bispo pasa ao seu sobriño Finamor, moi aprezado por toda a poboación. Pero aínda así, os cidadáns que o acompañaron non están demasiado contentos co final da historia. Cando volven, a prosperidade na que vivían antes tarda en volver, e os mesmos cidadáns que o apoiaban, apedrean a Baldonio.

Este é un resumo así moi esquemático de todo o que pasa, que é un auténtico disparate. É probable que vos preguntedes por que o título dun disparate como este é "A porta de palla". En varios momentos da novela, Baldonio e Finamor atópanse diante dunha porta de palla que está nas aforas de Roma. A primeira das veces non están fisicamente diante dela, pero a segunda si. Finamor explícalle o que significa, o que hai a un lado e a outro da porta, que sucede se abre a porta e atopa unha realidade ou outra. Supostamente esta é unha novela metafísica ou teolóxica, e iso debe ser, porque algunhas disquisicións que se fan nela, polo menos a min, quédanme moi arriba e non teño maior interese en chegar a elas.

Saúdos.

A chaqueta metálica

Xa que o ano pasado merquei un paquete que traía sete das películas do meu admirado director Stanley Kubrick, e ata agora só vira dúas (e ademais das máis gratas para min), era hora de seguir disfrutando dese paquete. O que pasa é que só fixo 13 películas (no paquete veñen máis da metade, as máis recentes), e non todas me gustan. Por razóns que non veñen ao caso, escollín ver "A chaqueta metálica", que creo que xa vira anteriormente (aínda que apenas lembraba nada). Por se non chegara con iso, é cine bélico, que a min me interesa máis ben pouco, así que a cousa pintaba regular.

A película foi dirixida por Stanley Kubrick en 1987. Foi a súa penúltima película e, a estas alturas da súa vida, as rodaxes xa ían moi espaciadas, de feito, morreu cando estaba rematando a seguinte, "Eyes wide shut". O elenco tampouco é que sexa moi destacado. O papel principal foi para Matthew Modine, un actor que daquela non era moi coñecido e tampouco o foi despois. Outro papel de certa importancia foi para Vincent D'Onofrio, que debutaba nesta película pero que despois diso só tivo un certo éxito en televisión. Tamén tivo un certo impacto Adam Baldwin (nada que ver cos irmáns do mesmo apelido) e Lee Ermey, quen se interpretou a si mesmo como instrutor militar. Intentaron contratar a Bruce Willis ou Arnold Schwartzenegger para algúns dos papeis pero non puideron.

A película ten dúas partes ben claras e diferenciadas. Na primeira, que dura uns 40 minutos, vese o seu duro adestramento militar nun campamento de Carolina do Sur. Despois diso, van ao Vietnam e alí enfróntase á dura realidade da guerra, con algúns incidentes destacados.

Na primeira parte destacan o "bufón" Davis (Matthew Modine), que xa se vai configurando como a figura principal da película (aínda que tampouco destaca moito sobre os demais), o salvaxe instrutor Hartman (Lee Ermey) e o recluta "patoso" Leonard Lawrence (Vincent D'Onofrio), humillado polo instrutor en moitas ocasións pero que, ao final da instrución, semella estar tan ben ou mellor preparado ca os demais, a pesar do seu desgarbado corpo. Esta parte da película, seguramente a máis lembrada (sobre todo polos amantes e nostálxicos da vida militar) remata de forma tráxica coa escea que vedes no vídeo de abaixo, na que un sobrepasado Leonard mata ao instrutor e despois suicídase.

Despois marchan para Vietnam e ao personaxe principal tócalle un papel de xornalista na retaguardia, así que pouco combate ve, e incluso quéixase algo diso. Ten unha actitude bastante ambigua, cun casco no que pon "Nado para matar" pero tamén leva unha chapa da paz, e algún superior seu bótalle en cara iso, e as súas explicacións non resultan demasiado convincentes. A súa unidade vaise metendo cada vez máis na guerra e teñen algúns incidentes serios nos que perden a moitos soldados.

A miña opinión sobre a película é bastante mala. Xa digo, creo que xa a vira hai moitos anos, e só lembraba vagamente os duros adestramentos e humillacións da primeira parte. Da segunda parte apenas lembraba nada. Pero vista agora, paréceme unha película bastante cutre. Claro, falo dende a miña posición de non gustarme a guerra nin o cine bélico, así que non teño moito co que comparar (nin o terei, esta película vina porque era de Kubrick, insisto). O de cutre dígoo sobre todo pola segunda parte, porque non pisaron Vietnam nin de lonxe. Rodaron todo en Inglaterra, importaron palmeiras e arbustos doutros países para dar o pego. A cidade en ruínas na que ten lugar a última parte da película era dunha empresa inglesa e parecíase bastante ás ruínas de guerra da cidade vietnamita de Hue. Xa por non dicir que intentaron contratar a varias estrelas que pasaron totalmente do tema e víronse obrigados a tirar dun elenco mediocre, que 35 anos despois non lembra case ninguén. Parece que Kubrick inicialmente quería facer unha película sobre o Holocausto, pero un guionista recomendoulle facer unha sobre a guerra do Vietnam e convenceuno cunha novela que xa estaba publicada, que lle encantou ao director.

Por certo, rematamos coa paranoia da tradución do título no mundo hispanofalante. Dado que o título orixinal era "Full metal jacket", a tradución española como "A chaqueta metálica" semella bastante fiel. Pero en Hispanoamérica decidiron ir por libre, coma sempre. A opción "Nacido para matar", non sendo nada fiel, aínda pode valer, porque era o que poñía o casco do personaxe principal. Pase. Pero nalgúns países decidiron titulala "Cara de guerra", miña nai....

Saúdos.

Moura

Un dos meus últimos descubrimentos en música galega é o grupo coruñés Moura. Cantan en galego e a min sóanme moito a rock setenteiro, con variantes moi diversas, como progresivo, psicodélico, etc. As súas cancións teñen certa tendencia a ser algo longas, sobre todo en directo, e teñen algunhas instrumentais que (en disco) van íntimamente unidas a outras cantadas, formando unha unidade.

Despois de mercarlles o disco en formato CD (algún deles ten local de hostelería na Coruña e contactei a través del), puiden velos actuar hai uns días no Parque de Santa Margarita, e gustáronme moito, e parece que ao público tamén.

O grupo ten os seguinte integrantes:

- Diego Veiga: voces e guitarras

Hugo Santeiro: guitarras

Fernando Vilaboy: teclados

Luis Casanova: batería e percusións

Pedro Alberte: baixo

Belém Tajes: voces e percusións

En Santa Margarita tamén estaba tocando percusión e algúns instrumentos de vento como clarinete e gaita unha cara coñecida de grupos de folk coruñeses. Non o podo asegurar, pero creo que se chama Miguel Vázquez. Dígoo porque nos créditos do seu último disco hai unha persoa chamada así que toca instrumentos así de variados.

Ata agora sacaron dous discos. O primeiro foi "Moura" con só catro cancións (creo) e acaban de sacar "Axexan. Espreitan" con oito.

Saúdos.

Ricardo Carvalho Calero. Coraçom de terra

Aí sigo lendo cómic en galego, pero non é que me dea moita presa. Este merqueino no "stand" de Demo Editorial no Salón do Cómic Viñetas dende o Atlántico do ano 2021 (ou sexa, hai xusto un ano). Debo recoñececer que decidín lelo porque o bo colega Manel Cráneo, o xefe de Demo Editorial, me botou unha mini-bronca (máis ou menos merecida) por non telo lido aínda. Así que me puxen, que me levou só un par de horas (hai que recoñecer que o cómic consúmese axiña).

"Coraçom de terra" é un cómic que conta a densa e azarosa vida de Ricardo Carvalho Calero. Como este eminente profesor e intelectual foi, nos últimos anos da súa vida, un dos principais defensores do reintegracionismo, esta obra utiliza principalmente esta norma gráfica do galego universal.

O debuxo está bastante ben, pero é en branco e negro (a min sempre me chama máis a atención en cor, que lle imos facer). E a vida deste persoeiro deu para tanto que resulta moi ameno seguirlle a pista a través destes debuxos. Moi curioso o feito de identificar a Ricardo cunha verruga ou lunar moi grande que tiña na meixela esquerda.

Saúdos.

Sendeirismo na Terra de Caldelas

Levaba eu xa uns dous anos e medio sen realizar unha viaxe de pracer (porque as excursións escolares non contan, son traballo). Se non me engana a memoria, o entroido de 2020, 2 ou 3 semanas antes daquel terrible confinamento, fora a última ocasión na que fixera unha saída deste tipo. Dende hai uns cantos anos, varios dos fundadores de Viaxes O Lóstregho saímos no mes de agosto a facer algo de sendeirismo por Galicia durante 4-5 días seguidos. A última vez fora en 2019, polas Terras de Trives, e nesta ocasión seguimos circundando o Macizo Central Ourensán e fomos á Terra de Caldelas.

A Terra de Caldelas é unha comarca que se atopa entre o río Sil e o Macizo Central Ourensán, ao oeste das Terras de Trives, e polo tanto forman parte da Ribeira Sacra, pero na súa beira sur, na provincia de Ourense. Está formada por catro concellos: Castro Caldelas, A Teixeira, Parada de Sil e Montederramo (este último concello non dá ao río Sil, pero si é parte importante do macizo ourensán, coa serra de San Mamede). Nesta zona está a famosa ponte sobre o Sil, con dous embarcadeiros para o catamarán, que é das zonas máis concurridas da Ribeira Sacra, coa vertixinosa estrada que une as dúas beiras.

Nesta ocasión a excursión durou cinco días que se dedicaron ás seguintes actividades:

- Martes 9: Chegamos á zona, instalámonos no aloxamento (do que falarei despois) e case inmediatamente comezamos a ruta que nos ía ocupar o primeiro día. Chámase a "Ruta dos Bosques Máxicos" e ten uns 16 quilómetros. Facíame ilusión facela porque o punto central e un dos máis importantes da mesma son as ruínas do mosteiro de San Paio de Abeleda, que foi a motivación principal para a creación da asociación O Sorriso de Daniel, que defende o románico en Galicia. Esta ruta é case todo baixada na súa primeira parte (había bastantes árbores derribadas que había que sortear de xeitos variados) ata a zona do mosteiro. Xantamos á beira dun río pouco despois do mosteiro, e o resto da ruta é a subida. Esa tarde non estiven na miña mellor forma e costoume subir moito máis do habitual. Debeu ser a falta de práctica ou un golpe de calor, porque os días seguintes xa rendín algo mellor.

- Mércores 10: Este día choveu case sen parar en toda a zona, así que non puidemos facer sendeirismo. Aparte de que tivemos que achegarnos a Sarria para resolver uns asuntos persoais do meu compañeiro de viaxe, aproveitamos para visitar o mosteiro de Santa María de Montederramo pola mañán, e pola tarde fomos á Casa-Museo do Chocolate en Teimende (Parada de Sil) e ao Castelo de Castro Caldelas xa no serán, onde alí si, xa nos pillou a treboada, pero estabamos a 50 metros do noso hotel.

- Xoves 11: Ese día fixemos fragmentos das dúas rutas máis destacadas no concello de Parada de Sil, aproveitando que as dúas tiñan forma de 8. Na primeira fomos dende a capital do concello ao famoso mosteiro de Santa Cristina de Ribas de Sil. E pola tarde achegámonos á Fábrica da Luz para percorrer a pasarela do río Mao (que separa os concellos de Parada de Sil e A Teixeira) e aínda seguimos un pouco máis, ata Barxacova, onde hai habilitada unha zona de baño, e ata San Lourenzo, en vertixinosa e moi dura subida na montaña.

- Venres 12: Ese día fixemos a famosa ruta dende Castro Caldelas ata o miradoiro das Penas de Matacás. Tamén uns  16 quilómetros con algunha subida moi dura ao comezo, atravesando os socalcos de viticultura heroica. A parte final xa é máis levadeira, por sorte.

- Sábado 13: Por sorte, quedounos para o último día a "Ruta de A Teixeira", que fai un breve percorrido por este pequeno concello. É unha ruta circular duns 12 quilómetros, sen grandes complicacións, pero moi boas vistas sobre o Sil, sobre o Mao (vese a famosa pasarela dende máis arriba) e sobre o val de Abeleda. Esa mesma tarde, por unha casualidade do destino, aínda puiden visitar o Museo do Ferrocarril en Monforte de Lemos.

O aloxamento foi na magnífica Pousada Vicente Risco de Castro Caldelas (parece que Vicente Risco viviu alí durante un tempo). Castro Caldelas é unha pequena vila que conserva moi ben o seu casco histórico medieval en torno ao castelo. A pesar do fermosa que é, ten moi pouca hostelería. Botando contas, non creo que cheguen a 100 prazas hoteleiras, e só se pode comer de prato en 3-4 locais, o resto son cafeterías, aínda así ten unha vida moi vizosa na praza principal, porque para moito máis non dá.

Saúdos.

Unha lección esquecida. Viaxes pola historia de Europa

Sigamos con coleccións de libros nas que estou avanzando. Como xa mencionei nalgunha ocasión nos últimos tempos, no verán de 2020 a Voz de Galicia sacou unha colección de 8 libros de historia de autores variados: 3 eran sobre a historia de Galicia, 3 sobre a de España e 2 sobre a de Europa. Nesta ocasión tocoulle á Historia de Europa, nun volume dobre asinado polo xornalista Guillermo Altares e co mesmo título que o deste artigo.

Foi corresponsal e fixo viaxes a moitos países, moitos deles europeos, parece que principalmente para El País. O libro ten unha certa estrutura cronolóxica, pero non é nada exhaustivo, senón que vai facendo capítulos sobre aspectos relevantes da historia do continente ou dunha zona considerablemente grande. O índice de capítulos trata dos seguintes temas:

- Cavernas con pinturas prehistóricas

- Otzi, un home sapiens morto nos Alpes

- A Guerra de Troia

- Imperio Romano no seu momento de apoxeo

- Desaparición do Imperio Romano

- Cruzada contra os cátaros

- Exterminio e persecución dos xudeus ao longo dos séculos

- O Renacemento centrado en Caravaggio

- O terremoto de Lisboa

- Colonia correcional británica en Australia

- París, a cidade das revolucións, sobre todo no século XIX

- Sherlock Holmes

- A batalla do Somme na I Guerra Mundial

- O cerco de Madrid na Guerra Civil Española

- A represión estalinista

- O asedio de Berlín na II Guerra Mundial

- A destrución de Bucarest a cargo do matrimonio Ceaucescu

- O asasinato de Olof Palme

- O asasinato de Theo Van Gogh en Amsterdam

- A guerra de Kosovo

Esta lectura resulta moi estimulante e o autor demostra moita erudición e ter viaxado e coñecido moitas realidades diferentes, e suxire centos de temas, lugares e personaxes moi interesantes.

Saúdos.

Vermello e negro

Hai xa bastante tempo lin unhas cantas novelas do século XIX, españolas, francesas e rusas, e comprendín perfectamente a que se refería a expresión "grandes novelistas". Pero había xa tempo que non o facía. E xurdiu a posibilidade de ler a versión en galego de "Vermello e negro" de Stendhal, e animeime.

De Stendhal non lera nunca nada, aínda que tiña fama de ser un dos mellores novelistas franceses. Das súas novelas, "Vermello e negro" semella ser unha das novelas máis exitosas. Por certo, o título fai referencias ás cores habituais nas indumentarias dos militares e dos clérigos, porque dalgo diso trata a obra.

Basicamente, a novela trata dos catro ou cinco últimos anos de vida do xoven Xulián Sorel. Un provinciano do Franco Condado, a rexión francesa fronteiriza con Suiza, fillo dun serrador, que quere estudar nunha familia na que non se lle dá ningunha importancia a ese feito, polo que se sente desprezado.

Na vila na que vive, a ficticia Verrieres, está de alcalde un tipo, monsieur de Renal, mediocre como todos os seus veciños, que aspira a ser envexado e a intentar chegar a parlamentario ou ter influencia na corte real. Ao descubrir casualmente que o fillo daquel serrador ten estudios, pensa na posibilidade de contratalo como preceptor para os seus fillos, tamén pensando en adiantarse ao seu grande rival na vila, monsieur Valenod.

Pero resulta que ademais de saber o Antigo e o Novo Testamento en latín de memoria, ten un certo atractivo físico, e iso fai que todo o mundo o admire. E as mulleres máis venerables da sociedade namoral del sen remedio. En Verrieres, namora del perdidamente madame de Renal, a muller do alcalde.

Por se non chegara con iso, a personalidade de Xulián Sorel é tremendamente complexa. É moi ambicioso e quere ser rico e formar parte da alta sociedade, á que ao mesmo tempo despreza totalmente. Válelle tanto un posto no alto clero coma no exército. E como parece que ten moito encanto coas mulleres, válese dese medio para medrar. Despois dun estraño equívoco en Verrieres facilmente evitable que fai que case todo o mundo comece a saber da relación do preceptor coa muller do alcalde, acordan levalo ao Seminario en Besançon, a capital da rexión.

Nada máis chegar alí, non cae nada ben, pero ao pouco tempo, xa todos o admiran e o abade que dirixe o Seminario consegue chegar a un acordo cun importante personaxe de París, para que Xulián pase a ser o seu secretario persoal, o cal lle abrirá moitas portas. Este importante personaxe é o Marqués de La Mole, e ademais de traballar, tamén vive na súa impoñente casa.

Dese xeito, comeza a alternar co máis granado da sociedade parisina, comezando pola marquesa, e polos dous fillos do matrimonio, Norberto e Matilde. Matilde está considerada unha das rapazas novas máis adorables do país e moitos homes novos de alta alcurnia aspiran a casar con ela. Pero mira ti por onde, quen consegue namorala é Xulián, e nalgún dos seus encontros furtivos, déixaa embarazada.

Cando o marqués coñece esta noticia, totalmente indignado, intenta resolvelo de varias formas. Dálle un alto cargo no exército, está disposto a cederlle unha renda para que se vaian lonxe e coiden ao seu fillo, pero non acepta baixo ningún concepto que se casen. E para confirmar todo isto, nese mesmo intre madame de Renal escríbelle unha carta dicindo que Xulián só se move pola ambición pero que nunca sente amor.

Xulián fuxe e volve a Verrieres, e ataca a madame de Renal nunha misa pegándolle dous tiros, e crendo que a matou. Despois déixase apresar para que o metan na cadea, o xulguen e o condenen a morte. Resulta que na prisión recibe visitas de Madame de Renal, que segue namorada del e que xa o perdoou, porque finalmente só tivo unhas feridas leves. Pero tamén recibe visitas de Matilde. Pero en xeral, agás algún momento de fraqueza, está decidido a morrer e cre que é o seu xusto final, incluso cando sabe que madame de Renal non morreu polos seus disparos. Finalmente é guillotinado.

Pois a min non me pareceu tanta cousa. Supostamente ten algo de novela realista (está baseada en varios casos parecidos), tamén de novela psicolóxica (en moitos momentos están analizando o comportamento interno de Xulián), pero a min pareceume máis unha novela romántica, e non me gustan demasiado. Lembroume en parte a "Cumios treboentos", que algúns colegas meus aos que lles creo bastante criterio literario louvaron sen recato, e cando eu a lin pareceume un mero folletín. Pois iso, esta "grande obra" a min non me chamou demasiado a atención.

Por certo, esquecín dicir que este volume foi o primeiro que lin doutra colección que sacou A Voz de Galicia a comezos deste milenio. Neste caso era sobre clásicos universais traducidos ao galego (non son experto no tema, pero nalgún momento a tradución non me pareceu demasiado boa). Merquei uns 20-25 exemplares desa colección, que estaban agochadiños na miña biblioteca, pero acabo de inaugurala.

Saúdos.

Ons

Tiña certas ganas de ver a película "Ons", creo que a última que fixo (de momento) o director Alfonso Zarauza. Aínda que tamén me temía que podía ser lenta e intimista, e ese tipo de historias non sempre me cautiva.

Foi dirixida en 2020 por Alfonso Zarauza e o máis destacado do reparto é Melania Cruz, Antonio Durán, Xulio Abonjo, Anaël Snoek e Marta Lado.

Mariña e Vicente forman un matrimonio que vive en Barcelona e que vai pasar unha tempada á illa de Ons. No faro da illa vive o irmán de Mariña, coa súa muller e filla. Vicente é un médico xa algo maior, que hai algún tempo tivo un accidente de coche, no que morreu unha amiga que ía con el. Van á illa coa intención de que el supere a profunda depresión na que está sumido. Mariña é tradutora e está traballando nun libro, así que pode facelo alí sen demasiados problemas.

Pero a estancia na illa non resulta tan proveitosa como lles gustaría. Vicente si, porque vai recuperando o ánimo, pero precisamente a Mariña pásalle o contrario, porque comeza a ter ciumes de Vicente. Vicente lévase bastante ben coa súa cuñada, comeza a ter curiosos malentendidos cunha rapaza da illa que semella algo fresca, cunha estranxeira náufraga que aparece unha mañá nunha praia despois dun temporal, Mariña pregúntalle que facía a súa amiga común no coche no que tivo o accidente e el non é capaz de respostar.

Ademais, na illa está claro que tamén pasan outras cousas estrañas. Ao final parece adiviñarse que o fareiro irmán de Mariña coñecía dalgo á náufraga, que pouco despois aborta axudada por Vicente, que é médico, como xa dixemos. Tamén anda por alí outro mariñeiro que non semella xogar moi limpo, en definitiva, na illa de Ons non todo é o que parece.

En xeral, fíxoseme lenta e longa. A película non chega nin a hora e media de duración, pero pasan poucas cousas e a súa lentitude non me resultou demasiado atractiva. Como tamén lin nalgunha crítica, non resulta demasiado crible o matrimonio entre Mariña e Vicente, cunha grande diferenza de idade. Os dous actores principais son fantásticos, pero Morris se cadra está demasiado inexpresivo.

Saúdos.