O misterio dos fillos de Lúa

Neste día do libro celebrei a efeméride lendo o volume número 89 da Biblioteca Galega 120 que a Voz de Galicia publicou cando se cumprían 120 anos da súa fundación. A semana pasada lin o número 88, semella que vou collendo velocidade, aínda que a verdade é que estes libros que tocan nesta parte da colección son para o público infantil e son bastante breves. Coido que o número 90 caerá en poucos días.

Galicia é unha potencia en literatura infantil e xuvenil (e agora parece que tamén en música para esas idades) e esta obra da que vou falar parece unha boa proba diso, aínda que eu non entendo do tema e non me vexo con criterio para saber se un libro destinado a estas idades é mellor ou peor. Se cadra, para idades adolescentes ou adultas podía ter mellor criterio, pero para rapazada máis nova recoñezo a miña ignorancia.

A autora de "O misterio dos fillos de Lúa" é Fina Casalderrey, e lembro perfectamente que a sona que actualmente ten como autora infantil gañouno con esta obra, coa que obtivo o Premio Nacional de Literatura Infantil e Xuvenil en 1996. Ese certame existe dende 1978 e os autores galegos que o gañaron foron:

- 1986: Paco Martín con "Das cousas de Ramón Lamote"

- 1995: Xabier Docampo con "Cando petan na porta pola noite" (casualmente é o seguinte libro desta colección, preveo que caerá esta semana)

- 1996: Fina Casalderrey con "O misterio dos fillos de Lúa"

- 2008: Agustín Fernández Paz con "O único que queda é o amor"

- 2015: Ledicia Costas con "Escarlatina, a cociñeira defunta"

- 2017: Antonio García Teixeiro con "Poemar o mar"

Ou sexa, seis ganadores en pouco máis de corenta edicións é unha proporción fantástica tendo en conta as cifras de edición en galego e noutros idiomas peninsulares.

A historia trata sobre unha gata que se chama Lúa. Chega á familia do narrador, que é un neno de oito anos chamado David. El e a súa amiga do colexio Branca deciden adoptar e coidar á gata que chega á súa familia de rebote. O seu irmán maior e os pais de David tamén queren a Lúa, pero ao seu xeito, non están tan entregados como David e Branca. O "misterio" consiste en que Lúa tivo gatiños varias veces, pero desapareceron ao día seguinte, e como está preñada de novo, queren investigar que sucede cos eses gatiños e, sobre todo, queren garantir a súa supervivencia.

Saúdos.

Capitáns intrépidos

No espazo de cine clásico da 2 botaban o pasado luns "Capitáns intrépidos", película que xa todos vimos algunha vez, pero é lóxico, porque xa ten 85 anos. Eu había moito tempo que non a veía, así que me animei.

Foi dirixida en 1937 por Víctor Fleming, baseándose nunha novela de Rudyard Kipling. Os dous actores principais foron Spencer Tracy e Freddie Bartholomew (actor infantil de moito éxito que se apagou ao chegar á adolescencia). Pero tamén están acompañados por outros secundarios de luxo como Lionel Barrymore, Melvyn Douglas, Mickey Rooney e John Carradine.

Supoño que xa coñecedes a historia. Un home riquísimo e viudo ten un fillo que se cre por enriba dos demais, e que maltrata a todo o seu entorno coa súa soberbia. Debido a iso, é expulsado do seu colexio por unha tempada. O pai decide levalo a Londres a acompañalo nunha das súas viaxes e nun despiste, o rapaz cae pola borda do barco transatlántico.

Unha vez na auga, é recollido por un humilde mariñeiro portugués que está de pesca na súa barca por aquela zona, e que o leva ao barco onde ten a base. Alí non é moi ben visto porque os invitados dese tipo semellan traer moi mala sorte, e parece que os mariñeiros son moi supersticiosos con esas cousas. Ademais, se o rapaz xa era soberbio na súa vida anterior, non digamos ao verse rodeado de mariñeiros nun modesto barco de pesca.

Vai pasando o tempo e vai crecendo o cariño entre o rapaz e o mariñeiro, e tamén co resto da tripulación. E obviamente vai baixando a súa soberbia. Iso provoca que varias semanas máis tarde, cando chegan a porto, despois dun terrible accidente que provoca a morte do mariñeiro portugués, o rapaz xa non ten demasiado interese en volver ver ao seu pai, e quere seguir embarcado.

Saúdos.

Criminal

Seguimos avanzando pola Biblioteca Galega 120 que a Voz de Galicia publicou en 2002, cando se cumprían 120 anos da fundación dese xornal. Agora tocaba o número 88, titulado "Criminal" e da autoría do escritor e profesor bergantiñán Xurxo Borrazás.

Eu coñecía a este autor dos artigos que publicaba hai uns anos na revista "Tempos Novos", durante o tempo que eu merquei esa revista mensual galega. Agora mesmo non lembro se publicaba un artigo todos os meses, pero o que si lembro que era un dos que máis me gustaba ler, porque eran moi frescos, divertidos e tiñan moita retranca.

Pero a novela decepcionoume un pouco, porque non atopei aqueles rastros que eu lle coñecía. Tamén é certo que esta novela é de mediados dos 90, e eu lía eses artigos da revista uns 20 anos máis tarde. Se cadra colleu ese tono retranqueiro que a min tanto me gustaba uns anos despois de escribir a novela, calquera sabe.

A novela trata sobre un terrible feito que se produce nunha aldea de Laracha. Un matrimonio vive co seu fillo e un irmán do home nunha casa do entorno rural. Os dous homes son os dous fillos dunha familia na que xa non viven os pais, e a relación entre os dous irmáns non está moi clara. O marido parece un bo tipo e traballador. O seu irmán parece un vividor, moi vago e ningún deles está moi cómodo con el na casa e fan algún intento de que marche, pero non o conseguen. Nalgún momento, e por razóns que non están demasiado claras, ese tipo mata aos outros tres membros da familia de forma bastante salvaxe.

O caso convértese nun escándalo e suscita moito interese na poboación. Fuxe da aldea e parece que marcha andando para A Coruña. A súa intención é enrolarse nalgún barco dos que vai ao Gran Sol e desaparecer da súa terra. Aínda que a narración vai a saltos e non está moi clara, con múltiples cambios de voz narradora, semella que consegue o seu obxectivo e chega ao Reino Unido, onde segue máis ou menos facendo cousas parecidas, aínda que intentando pasar algo desapercibido.

Saúdos.

A illa das mentiras

Coa nova Smart TV que merquei no Nadal, ante a avería da anterior, estanse abrindo novas posibilidades interesantes. Por exemplo, botar man de Play RTVE, que permite ver en diferido todo tipo de contidos que proxecten en calquera das canles da cadea pública estatal. Pode ser deporte, películas, documentais ou series. Non creo que estean dispoñibles eternamente, pero supoño que si durante unhas semanas ou meses despois da súa proxección en público. Así puiden ver esta película galega, que gustou bastante nos últimos tempos. Certo é que a botaron na súa versión en castelán, pero moitos dos personaxes tiñan un sotaque e expresións tan galegas que case nin se notou. De feito, a maioría dos actores e actrices son galegos. A promoción da película, no seu tempo, centrábase en que a mesma trataba do rescate dos náufragos dun accidente marítimo, pero a cara de "malas bestias" das supostas "heroínas" que salvaron a tanta xente e que aparecera a palabra "mentiras" no título xa daba a entender que a historia tiña máis chicha.

A película foi dirixida en 2020 por Paula Cons, debutante neste labor (creo, pero non noutros nos que tamén destaca). As tres actrices que fan de heroínas salvadoras no naufraxio son Nerea Barros, Victoria Teijeiro e Ana Oca. Pero hai un amplio reparto coral de secundarios, con xente coma Aitor Luna, Darío Grandinetti, María Costas, Celso Bugallo, Machi Salgado, Javier Tolosa, Miguel Borines, Roberto Leal, Ana Santos e Mela Casal. Como vedes, moitos clásicos do teatro ou audiovisual galego.

A historia está ambientada na illa de Sálvora (xunto a Ribeira) no Nadal de 1920 a 1921. Os homes da illa marchan pasar o Nadal no continente, e durante unha desas noites hai un naufraxio dun grande barco de pasaxeiros chamado "Santa Isabel", no que se considerou o Titanic galego (porque iso si sucedeu na realidade, aínda que o resto da historia é unha interpretación libre da directora e guionista). Tres mulleres da illa, que saben manexarse no mar con barcas, ao usalas todos os días, saen a botar unha man e conseguen salvar a 48 supervivintes, aínda que no barco había máis de 300 persoas. Teoricamente todo isto é moi bo, e esas tres mulleres son consideradas heroínas, e faiselles unha homenaxe pública en Vigo, pero todo o que se ve na fita fai pensar que nesa illa pasa algo moi raro.

A mesma noite do naufraxio, desaparece o garda da illa, que non era un personaxe moi querido, precisamente, sobre todo polas dúas heroínas máis maiores (a outra é case unha nena). O garda é o representante na illa do marqués que é o seu propietario, e debido a iso e ao seu arisco caracter, non cae nada ben, e case ninguén se apena da súa ausencia, que non ten moi boa pinta.

Como a película ten só un par de anos, non a vou destripar máis, por se a queredes ver, que é bastante recomendable. Só direi que se mesturan unha serie de lendas sobre a costa galega que seguramente vos soarán coa diferenza social entre ricos e pobres, propietarios e servintes, e moitas outras cousas. A mestura resulta ben interesante. Certo é que as poucas esceas que teñen que ver co naufraxio non son demasiado rechamantes, pero tampouco pasa nada, isto non é Hollywood e aquí contamos as historias doutro xeito.

Saúdos.

Palabras de Opoton o Vello

Este libro do que vou falar hoxe recoñezo que me sorprendeu cando souben da súa existencia. Nin coñecía ao seu autor de nada, nin sospeitaba que ninguén escribira sobre ese tema (totalmente inventado, claro). O autor é catalán, escribiuno nese idioma, e estivo exiliado en México uns 30 anos, se cadra por iso se lle ocorreu un tema tan orixinal. Foi traducido ao galego por Eduard Velasco, a quen podedes ver no vídeo de abaixo lendo un breve fragmento da súa tradución. Pero vaia, toda unha rareza.

Avel·lí Artís-Gener foi un multifacético intelectual catalán, no que probablemente poderíamos destacar as súas facetas de xornalista, escritor e deseñador. Por causa da Guerra Civil e o Franquismo, como tantos outros, estivo exiliado en México varias décadas, onde namorou da cultura precolombina e incluso aprendeu a falar en náhuatl. Supoño que de aí saíu esta novela.

Opoton era un oleiro azteca do século XV (segundo a cronoloxía cristiá europea, claro) que, por unha estraña circunstancia, cando era novo, viuse inmerso nunha expedición azteca cara ao Sol Nacente para buscar a Queztalcoatl, o seu Deus. Debido a iso, cruzaron un Gran Mar e chegar a unha estrañas terras ás que chamaron o Vello Atzlan (eles vivían en Atzlan) que coinciden co que é Galicia e a cornixa cantábrica. Obviamente, todo isto é ficción, non sucedeu nunca, pero é moi inxenioso supoñer que si pasou.

Fixeron seis canoas grandes e moi preparadas, formaron un "exército" de varios milleiros de homes e puxéronse a cruzar o que agora coñecemos como o Océano Atlántico, tendo unha breve parada na ida no Mar dos Sargazos, que os confundiu moito.

Chegaron de novo a terra nun lugar que parece ser Vilanova de Arousa, onde foron acollidos favorablemente. Pero outras vilas da zona, como Muros, presentáronlles moita resistencia. Tamén avanzaron polo interior, e chegaron a Compostela e á Coruña, onde foron reclutando galegos para seguir coa súa expedición.

Nun determinado momento, tomaron a determinación de ir cara ao País Vasco, debido a que algúen lles dixo que a estraña lingua que falaban se parecía moito ao euskera. E os xefes da expedición chegaron á conclusión que o sitio onde seguramente os esperaba Quetzalcoatl era Oiartzun, pero non sei moi ben de onde sacaron esa idea.

Entón, para chegar alí, dividiron o continxente en tres partes, dúas que ían ir por terra pero seguindo diferentes camiños, e outra que ía ir por mar, cruzando o bravo Cantábrico. Pero as tres foron moi pouco exitosas, e os poucos que sobreviviron (pouco máis de vinte, entre eles Opoton), voltaron ao seu país con algún galego que se integrou moi ben con eles. Os europeos seguíronos e cando Opoton xa era vello e estaba contando estas historias da súa xuventude, os españois estaban xa moi instalados en México, por desgraza para esa terra.

Saúdos.

O guerreiro número 13

Esta película xa a vin hai tempo, e apenas lembraba algunha escena, pero tiña ganas de vela de novo. Ambientanda na (para min) fascinante Idade Media, mestura a cultura árabe coa nórdica ou viquinga. E ademais hai algo de sobrenatural nos inimigos aos que se enfrontan. Apenas ten base real, aínda que o personaxe principal si que existiu, pero non creo que sexa relevante para esta historia.

A película foi dirixida por John McTiernan en 1999 (polo tanto, a acción e o afastamento da realidade están garantidos) e os únicos actores para min coñecidos eran Antonio Banderas e Omar Shariff (papel secundario moi relevante nos primeiros 15-20 minutos da película, despois desaparece). Destacan un tal Vladimir Kulich e Dennis Storhoi, e pola parte feminina, se cadra Diane Venora, aínda que ten bastante pouca presenza. A película está baseada nunha novela de Michael Crichton.

Un poeta de Bagdag é desterrado por descubrirse que é o amante (ou pretende selo) dun emir cercano ao califa. É enviado como embaixador ante os pobos do norte. Para alí vai e acaba contactando cos viquingos. O entendemento con eles non é doado, xa que o seu amigo Melchisidek fala en latín cun dos viquingos, o único que se expresa nese idioma. Pouco despois diso vén a única escena que eu lembraba da película, por totalmente surrealista, e é que a súa total incomunicación desaparece unha noite simplemente escoitando con moita atención aos seus compañeiros viquingos. A partir de aquí, xa podes crer calquera cousa.

Pero o importante vén xusto antes. Unha muller oráculo di que ante a terrible ameaza da que chegan noticias, debe formarse un equipo de 13 guerreiros, e que o decimoterceiro non debe ser nórdico. Así que vemos ao poeta árabe formando parte dese batallón, cando a loita tampouco era a súa especialidade. O equipo vai dirixido por un tal Beowulf (na película pronunciaban algo así como "Vaivul", así que non caín nesa coincidencia).

Pois nada, achéganse a un lugar onde están sufrindo terribles ataques duns seres dos que se falaba na mitoloxía nórdica, pero que se pensaba que xa non existían. Unha especie de bestas, entre home e oso, que son caníbales. Na película vese que son homes bastante salvaxes disfrazados con pelicas de oso. Na Wikipedia di que non hai probas de que sobreviviran homes de Neanderthal que foran caníbales, do cal se deduce que iso era o que insinuaba a película.

Acaban localizando a cova onde se esconden eses salvaxes, que sempre atacaban de noite e aproveitando a brétema, e alí conseguen matar á "nai" que era como a súa máxima sacerdotisa. E na última batalla Beowulf consegue matar ao xefe dos atacantes, e todos eles fuxen, aínda que aparentemente eran maioría. Unha muller vella pronosticara que pasaría iso, que os atacantes fuxirían en canto morrera o seu máximo xefe.

Saúdos.

Excursión a Madrid 2022

A última vez que fun co meu alumnado de excursión a Madrid foi en 2019. Faltaban 2-3 semanas para facer a de 2020 cando chegou a pandemia. E a verdade, non tiña eu moi claro que se puidera facer esta de 2022 con tanta facilidade como se fixo. Había seguros COVID adicionais que as familias podían contratar por se pasaba algo, tiñamos plans de continxencia por se algún alumno ou profesor collía o virus durante a excursión, e todo iso. Pero ao final pasaron as cousas típicas que pasan nas excursións deste tipo, e todos esquecemos o virus. O único que o lembraba eran as máscaras, pero pouco máis.

O programa da excursión foi o seguinte, bastante similar ao doutros anos:

- 1º día: Desprazamento a Madrid, parando a xantar no Restaurante Sol de Ávila. Instalámonos no Hotel Exe de Xetafe (4 estrelas) e marchamos para Madrid, para ver o musical "O Rei León". Á saída, ceamos na Taberna Kruger e outro autobus lévanos de novo ao hotel, xa de madrugada.

- 2º día: Visita panorámica en autobus por Madrid, cunha guía que se sube no Prado. Facemos o último tramo, dende o Palacio Real ata a Praza de Neptuno, a pé. Xantamos no VIPS da Praza de Neptuno. Despois de xantar visitamos o Museo de Cera. Deixamos tempo libre ao alumnado polo centro de Madrid e voltamos para cear no hotel.

- 3º día: Damos un paseo polo Retiro, despois imos ao Museo do Ferrocarril (na mítica Estación de Delicias do Monopoly), imos para o centro comercial Xanadú, xantamos no McDonald's e despois imos esquiar a Snowzone. Voltamos a cear no hotel.

- 4º día: Pasamos todo o día no Parque Warner.

- 5º día: Voltamos para Coruña parando para visitar Segovia e xantando no Mesón Tapería "El Bokao".

Como sempre, non estivo mal, pero xa me estou facendo vello, e vai sendo hora de ir dando o relevo, ese proceso parece estar xa en marcha. Eramos 3 profesores para 67 alumnos, todos metidos nun super-bus de 71 prazas moi ben conducido.

Saúdos.

M.A.S.H.

Hai unhas semanas atacoume a nostalxia. No espazo de cine clásico da 2 botaron a película "M.A.S.H.", que posteriormente deu lugar a unha mítica serie que botaron durante 10 anos da miña infancia. O que eu lembro é a serie, de feito non sabía nin que existía unha película anterior. A película e a serie só compartiron un actor nun papel secundario, creo. Lembro a serie (e a película é igual ou peor) como moi disparatada, o que non casa nada coa súa temática supostamente militar. Polo visto, pretendía transmitir unha mensaxe antibélica, e penso que o conseguiu. Outras fontes tamén din que as productoras lles deixaron facer estas barbaridades porque estaban máis liadas con producións máis importantes e que descoidaron esta, e que o director estaba borracho con frecuencia, e que os actores, que tamén o estaban pero non tanto, intentaron botalo e ao non conseguilo, máis ou menos dirixiron eles a película.

A película foi dirixida en 1970 por Robert Altman. O reparto é moi coral e os principais actores e actrices foron Donald Sutherland, Elliott Gould, Tom Skerritt, Sally Kellerman e Robert Duvall. Gary Burghoff facendo o papel de "Radar" foi o único vínculo que atopei entre a película e a serie. Por certo, MASH son as siglas en inglés de Hospital Quirúrxico Móbil do Exército. Estaba supostamente ambientado na Guerra de Corea, pero a película fíxose cando estaba tendo lugar a Guerra do Vietnam, e suponse que era unha ácida crítica desta.

A historia non é demasiado complexa. Un hospital militar ubicado cerca da fronte na Guerra de Corea arranxa e cura todo o que pode nesa difícil situación. Suponse que pola moita presión á que están expostos, case todos os que están alí están como cabras. Destacan os tres médicos principais, que ademais de operar todo o que lles pasa por diante con bastante solvencia, collen unhas borracheras terribles, están sempre de broma, e de cando en vez xogan ao golf e incluso fan viaxes para xogar ao golf. Está claro que a disciplina militar con eles non se segue con moito rigor.

Pero hai un par de altos cargos no escalafón que tamén están nese campamento que son moito máis estrictos na súa moral e na súa práctica cristiá. E obviamente chocan cos outros. Unha delas é a xefa de enfermeiras, coñecida como "Beizos Quentes" despois dun desafortunado incidente con outro dos militares da súa corda.

Saúdos.

Dirty Dancing

Pois si, finalmente cheguei a esta película só con 35 anos de retraso. A min non me gusta nada bailar nin ver bailar a outros, así que pensei que non me perdía nada importante para min. Pero alguén me insinuou que ese tema era só o decorado da película, pero que tiña temáticas sociais bastante máis profundas, e iso fíxome animarme a vela.

A película foi dirixida en 1987 por Emile Ardolino e os papeis principais foron para Patrick Swayze, Jennifer Grey, Cynhtia Rhodes e Jerry Orbach. Creo que a maioría dos países mantiveron o título orixinal en inglés, pero como habitualmente, en Hispanoamérica descolgáronse con algunhas traducións curiosas, como "baile quente", "baile suave" ou "baile atrevido".

A película está ambientada nun verán de comezos da década dos 60, parece que no extremo nordeste dos Estados Unidos. Hai un resort de montaña no que vai veranear moita xente, de clase máis ben alta. Moitos dos camareiros e traballadores son estudantes de prestixiosas universidades daquela zona, como Cornell, Columbia, Harvard ou Yale. Estudar nesas universidades privadas é moi caro e hai que conseguir financiación onde sexa, incluso liándose cos fillos e fillas dos ricachóns que van ao resort.

Baby Houseman vai coa súa irmá maior e os seus pais a ese resort, e ao pouco de chegar alí, queda prendada de Johnny Castle, un dos profesores de baile. A súa irmá maior tamén queda prendada de Robbie, un estudante de medicina de Yale, e o pai das rapazas, que é un reputado médico, pensando que o Robbie este é un bo rapaz, está pensando en recomendalo, pero ao final descúbrese que é un pillabán.

Johnny é un dos varios profesores de baile do resort, e a súa vida é aínda máis mísera e precaria que a dos estudantes universitarios, e vai malvivindo a base de dar clases ou ser contratado para exhibicíons de baile en hoteis da zona. A súa parella de baile está embarazada de Robbie e intentan facerlle un aborto en condicións moi pouco fiables. A cousa sae mal e Baby avisa ao seu pai para que lle salve a vida. O pai cre que Baby e Johnny están tonteando, e que o fillo era de Johnny, así que desaproba totalmente a relación. Pero resulta que o fillo era de Robbie, ese "futuro médico" ao que mira con tan bos ollos. Pero claro, o pai de Baby aínda non sabía iso.

Ao final, Johnny tamén é despedido do hotel por ser acusado de roubar unhas carteiras. Pero descúbrese que tiña coartada, porque pasara a noite con Baby, e tamén se sabe que os ladróns eran unha parella de velliños aparentemente inofensivos. Na famosa escena final, Johnny e Baby bailan diante de todo o mundo a canción da película, acláranse todos os malentendidos e todo acaba ben, coma sempre.

Pois iso, gustoume o discurso sobre o clasismo, elitismo e esnobismo da relación entre traballadores e visitantes, recoñezo que non mo esperaba demasiado.

Saúdos.

Fariña

"Fariña" foi unha serie que tivo moito éxito hai uns anos na televisión española, baseada nunha obra de Nacho Carretero, pero eu só vin o primeiro capítulo, na casa dun amigo. Uns actores galegos decidiron sacarlle partido á historia do narcotráfico galego nas Rías Baixas nos anos 80 e 90, e fixeron unha obra de teatro. Xa leva un ano e pico de xira, como mínimo, pero eu vina hai varias semanas no Teatro Colón da Coruña.

Como tamén vai de xira por toda España, parece que teñen varios actores e actrices para cada un dos cinco papeis protagonistas (como nos musicais). A montaxe que eu vin estaba protagonizada por Xosé Antonio Touriñán (un dos produtores, creo), Sergio Zearreta, César Martínez Goldi, Marta Lado e Graciela Carlos. Pero cónstame que comezou cun elenco bastante diferente. Tivo seis sesións en tres días na Coruña, e xa era a segunda ou terceira vez que viñan, e parece que estaban todas ateigadas, así que parece estar gustando.

A obra dura cerca de dúas horas, ten un ritmo moi animado, música en directo tocada polos mesmos actores e actrices, e lévase moi ben. Polo visto, non se parece demasiado á serie, pero é lóxico, é un medio totalmente diferente. Non se menciona o nome case de ninguén, nin sequera de ningún narcotraficante famoso, cousa que na serie si pasaba, polo visto. No comezo da obra, aparece un tal Don Vicente, que ao mellor é Terito de xoven, pero é unha especulación miña.

Saúdos.

Sendeiros de gloria

No espazo de cine clásico da 2 dos luns pola noite levan algún tempo botando un ciclo de cine bélico, que non me interesa demasiado. Pero acaban de darlle un xiro interesante e comezan a botar películas anti-bélicas, ou sexa, películas ambientadas na guerra que intentan convencerte do malas que son as guerras (a min non me resulta complicado chegar a esa conclusión). E fixéron proxectando unha gran película do gran Kubrick: "Sendeiros de gloria".

A película foi dirixida por Stanley Kubrick en 1956. Os actores que protagonizaron os papeis principais foron Kirk Douglas (esencial na realización da película e na contratación de Kubrick), Adolphe Menjou e George MacReady, aínda que están acompañados por un feixe de bos secundarios.

A historia é ben sinxela de entender, cáptase facilmente por que é anti-bélica e está inspirada en feitos reais, tamén da época da I Guerra Mundial, que é cando está ambietanda a película. Nun determinado lugar, o exército francés está cerca do Outeiro das Formigas, que os alemáns defenden con moita furia. Tomar esa posición podía ser unha moi boa baza para ganar a guerra, pero é moi difícil de conseguir.

Un xeneral do exército francés lémbralle esa posibilidade a outro xeneral francés, insinuándolle que conseguir ese obxectivo militar podería supoñerlle un ascenso no escalafón. Inicialmente, non o veía nada claro, pero semella que a posibilidade do ascenso faille ver máis esperanzas, e transmítelle esa orde ao coronel Dax, que é quen manda nesa posición. Este oponse á orde, por vela absurda, pero non lle queda máis remedio que obedecer.

Ao día seguinte, intentan tomar a posición, a pesar de ser case utópico. As baixas son moitas, e chegado un determinado momento, deciden retroceder porque non se ve ningunha posibilidade de avanzar. O xeneral obsesionado con esa operación para conseguir o seu ascenso está vendo a operación dende a distancia, e ao comprobar que non avanzan e que volven, dá a orde de bombardear ao seu propio exército, para que non retroceda. Pero os encargados de cumprir esa orde néganse a facelo se non hai unha orde por escrito. Obviamente, o xeneral négase a redactar esa orde. Pero convoca un Consello de Guerra contra eses batallóns.

Son tres os batallóns encausados, e nun xuízo militar absolutamente viciado (non sei quen esperaba outra cousa), a resolución é fusilar a unha persoa de cada batallón, que pode ser elixida ao chou ou usando o método que o coronel crea conveniente. Finalmente se escolle a tres soldados para os que se intenta pedir clemencia e que son fusilados. E a guerra segue, porque no exército pasan estas cousas en tempo de guerra.

Saúdos.

As fillas bravas e o mito de Casandra

Volve Chévere coa segunda parte desta obra que xa estrearon hai uns 5-6 anos. O formato é sinxelo e resultón, así que non se complicaron moito a vida. Tres pandeireteiras algo heteroxéneas cantan coplas ao estilo galego, pero neste caso, a temáticas principal das súas cancións é loitar contra o cambio climático. Hai que recoñecer que sorprende un pouco a temática para o formato.

Como sempre, as actrices Patricia De Lorenzo, Mónica García e Arantza Villar fan un gran papel. A función foi no Fórum Metropolitano da Coruña, que estaba ateigado. Pareceume ver só 2-3 asentos libres, e un deles estaba xusto ao meu carón. Semella que a xente lle está perdendo o medo ao virus e que Chévere segue tendo moito tirón entre o público.

Saúdos.