Esta película xa a vin hai moitos anos, e sempre me pareceu unha obra mestra, moi típica da narrativa de Berlanga, que tivo que esquivar á censura, porque calquera, incluso con poucas luces, ve claramente que é unha crítica á beatería e á conciencia da burguesía durante o franquismo. Por certo, botárona esta vez no ciclo de cine clásico de Garci na cadea Trece.
A película foi dirixida en 1961 por José Luís García Berlanga, con Rafael Azcona liderando ao seu equipo de guionistas. O papel principal foi para Cassen (Casto Sendra, que debutaba no cine), que está moi ben secundado por xente como José Luís López Vázquez, Manuel Alexandre ou Amparo Soler Leal, aínda que, como é habitual nas películas de Berlanga, o reparto é moi coral e hai escenas na que xa se perde a conta do número de persoas que aparecen na pantalla.
Basicamente, a trama se divide en dúas. Nunha cidade de provincias, as beatas organizan unha campaña de Nadal chamada "Siente a un pobre a su mesa", que pretende limpar as conciencias dos ricos invitando a cear de forma máis ou menos digna a un pobre do seu contorno nesas datas. O principal organizador da mesma, pasa esa noite facendo recados por toda a vila, e para desprazarse necesita o motocarro de Plácido, que acaba de mercar, pero que xusto esa noite vence a súa primeira letra. Plácido intenta que lle paguen os seus servizos de transporte para poder pagar a letra, pero o organizador bótalle moita cara e vai demorando ese pago, esixindo que o leven dun sitio a outro nesa frenética noite, na que pasa absolutamente de todo. Iso si, o que sucede é absolutamente patético e mostra da sociedade española no franquismo.
Saúdos.
Ningún comentario:
Publicar un comentario