O Rei pasmado

Lembro que vin esta película no seu día, hai 30 anos, e incluso penso que tamén lin a novela de Gonzalo Torrente Ballester na que está baseada. No coloquio posterior escoitei ao director dicir que foi tremendamente fiel á novela. Píntase ao xoven Felipe IV como un tonto que descobre o sexo e que se obsesiona con el. Na Wikipedia di que foi un gran rei, pero paréceme percibir unha certa adulación pola monarquía, así que non sei se será moi fiable. Tamén di que era moi promiscuo e que tivo, entre fillos legais e bastardos, cerca de 50.

A película é do ano 1991. Foi dirixida por Manuel Uribe. E no elenco hai moitas estrelas do cine español daquela época: Gabino Diego, Juan Diego, Javier Gurruchaga (era máis estrela da música que no cine, pero non o fai nada mal), Fernando Fernán-Gómez, María Barranco, Laura del Sol, Eusebio Poncela, Joaquim de Almeida, Carme Elías, Eulalia Ramón, Quique San Francisco, Alejandra Grepi, Emma Cohen ou Luis Barbero.

O rei Felipe IV é moi novo, acaba de casar cunha princesa de orixe francés, pero aínda non consumou o matrimonio. Así que un coñecido del, que aínda non é coñecido na corte, o leva de putas para que se vaia iniciando na arte. Ao tipo gústalle e, sobre todo, queda fascinado polo corpo nu da prostituta coa que se deitou. Todo o mundo na corte se entera do feito e corre o escándalo. Iso é suficiente para que algúns cregos fanáticos poñan a noticia en oídos da Inquisición, para ver que se pode facer.

Por se non chegara con iso, cando o Rei chega a palacio, expresa en público, sen ningún tipo de complexos, que quere ver desnuda á raíña. Isto agora non significaría nada, pero na puritana España do Século de Ouro era un escándalo, e aínda máis se o pedía o Rei. Móntanse uns divertidísimos debates teolóxicos na asemblea da Inquisición para deliberar sobre o tema. Fronte aos fanáticos, interveñen mentes máis abertas como un xesuita portugués que é amigo do conde que iniciou ao Rei como cliente da prostitución. Xa que dicir das rivalidades entre ordes relixiosas, como capuchinos ou xesuitas.

Ademais, tamén está o Conde-Duque de Olivares, que realmente parece ser quen manda, que move fíos de todos os tipos, e que tamén está preocupado pola súa descendencia, porque o intentan moito, pero non conseguen ter ningún fillo. Un fanático capuchino dálles uns disparatados consellos para conseguir procrear.

Ou sexa, que non sei ata que punto é real a historia que conta, pero en definitiva, a mítica España Imperial do Século de Ouro e o Imperio onde non se poñía o sol, non debía ser moi diferente do disparate que aparece na película. Pero os outros países tampouco debían diferenciarse demasiado.

Saúdos.