Seguimos avanzando a boa velocidade cara ao final da colección Biblioteca Galega 120, que editou a Voz de Galicia no ano 2002, cando cumpría 120 anos de vida. Nesta ocasión foi a quenda do volume 106, titulado "A quinta de Saler", novela escrita por Antón Riveiro Coello.
A novela está ambientada, e boa parte da temática xira en torno a iso, no Couto Mixto, ese territorio do sur de Ourense que historicamente estivo entre Galicia e Portugal, e que tivo un estatus xurídico e político propio. E casualmente un día destes tamén entrevistamos na radio a un historiador que está moi especializado nese tema, entre outras cousas, por ser natural dalí mesmo.
A trama está moi ben. Un editor ten unha brillante idea para publicar unha nova novela coa súa editorial. Retará a dous escritores, que non poden coñecer ao outro, a escribir capítulos alternos dunha novela, cuxo punto de partida inicial o dá el mesmo cun breve texto. Ademais, cada un dos autores, teñen que acompañar cada capítulo cun movemento no taboleiro de xadrez, xogando así unha partida virtual.
Os dous elixidos son un home e unha muller, e parte da graza do libro consiste en narrar como están intentando adiviñar cada un deles quen é o outro, polo seu estilo. Un deles está convencido de que o seu contrincante é Méndez Ferrín. Na partir final da novela, incluso están vivindo bastante cerca entre sí, ata o impactante final.
Como xa dixen, avanzo axiña pola colección Biblioteca Galega que A Voz de Galicia publicou no ano 2022 co gallo do seu 120 aniversario. A colección está formada por 120 volumes e en poucos días caeron dous. E nos vindeiros caerá outro máis, pero non adiantemos acontecementos. Onte lin o volume número 105, que é "Veladas indecentes" do dramaturgo Manuel Lourenzo.
É un dos persoeiros máis importantes do teatro galego, leva xa 55 anos creando obras. Pero recoñezo que eu nunca conectei ben coa súa obra. Puiden ver unhas cantas obras, longas ou breves, máis ou menos recoñezo o seu estilo, pero non me engancha en absoluto. E as tres pezas breves deste volume non cambian a miña opinión, máis ben todo o contrario.
A pesar do título xeral de "Veladas indecentes", nin sequera teño claro cal é o fío condutor das tres peciñas:
- A primeira titúlase "A velada de Londres" e é claramente a máis comprensible. Só hai tres personaxes, que son Jonathan Harker e Mina, de "Drácula" e un tal Doutor, que por momentos semella ser o propio Conde Drácula. Os seus diálogos parecen lembrar á inmortal obra de Bram Stoker.
- "A velada espectral de Mister Peabody", nin comprensible nin indecente. Algo así como un xornal que está investigando un suposto escándalo urbanístico, pero todo resulta moi confuso e o final é absolutamente absurdo, se é que o ten, que nin sequera iso teño claro....
O volume número 104 da colección Biblioteca Galega que a Voz de Galicia editou no ano 2002 é a novela "O corazón portugués", escrita polo xornalista de Fene Ramón Loureiro. Como aquel ano se cumprían 120 ano da existencia dese xornal, a colección completa ten 120 volumes. E como os estou lendo por orde de numeración, xa estamos cerca de rematar. Se todo vai ben, esta mesma semana caerán os dous seguintes.
Recoñezo que non conseguín contactar coa novela. Tiña boas trazas pero non conseguín mergullarme na súa historia. A forma de escribir do autor, do que non lera nada antes, por momentos lembra a Álvaro Cunqueiro, que non é ningunha broma. Pero só é por momentos, e nos outros momentos, os personaxes que propón non acabaron de engancharme.
Está ambientada na Terra de Escandoi, que semella algún lugar entre Ferrol, Pontedeume e Mondoñedo, porque diferentes escenas teñen lugar nesas zonas. Os personaxes son actuais (algún deles ata sae a correr, vicio moi actual), e algún ten leves referencias ao pasado. Varios morreron de morte tráxica e inesperada e parece que non teñen moi claro se xa están noutro mundo ou aínda neste. Outro dos personaxes principais perdeu á súa amada e tampouco sabe que facer da súa vida. Ou sexa, que a historia tiña bos vimbios, pero non conseguín pillarlle o punto.
Onte había unha cita ineludible na Coruña. Cumpríanse 45 anos dende que Milladoiro fixera o seu primeiro concerto, no colexio dos Salesianos. A cousa parece que saíu ben, e case medio século despois, volveron para agradecer aquel impulso inicial. O concerto foi no Pazo da Ópera.
Coincidín con varios colegas, e algún deles non lembraba ter estado nunca nun concerto de Milladoiro. Saíu autenticamente marabillado, pero os que xa estivemos varias veces sabemos que é o seu nivel habitual. Por desgraza, xa non poden tocar algunhas das súas pezas, nas que destacaba a arpa, porque xa non hai ninguén no grupo que a toque. Eu considero que os seus 7-8 primeiros discos son autenticamente inigualables, e se só tocaran pezas deles, o concerto non perdería calidade, penso que máis ben a ganaría, pero vaia, tamén está moi ben así.
Dende hai máis de 10 anos teñen unha formación estable, despois dunha época con bastantes cambios. Seguen os tres fundadores que chegaron do grupo Faíscas do Xiabre, formado en Catoira a finais dos 70. Son Nando Casal, que toca gaita, clarinete e frautas, Xosé Ferreiros, que toca gaitas, frautas, algún instrumento de corda como mandolina ou bouzouki e tamén a pandeireta, e Moncho García, que toca só percusión. Harry C leva xa máis de 25 anos como violinista, e xa é o cuarto que ten o grupo, pero semella xa o máis estable. Manu Conde leva case 25 anos tocando a guitarra e o bouzouki. E o último en incorporarse foi Manuel Riveiro, que toca todo tipo de teclados, piano e acordeón.
A sorpresa para min foi que en parte do concerto estivo unha segunda violinista, que tamén cantou en varias cancións, e que se chama Ilduara. Polo visto, é Ilduara Vicente, e é a filla de Pepe Ferreirós. Non sei se vai ser unha nova incorporación do grupo ou só colaboradora puntual, tendo en conta que violinista xa teñen. En tres pezas tamén saíron o bailarín Xesús Quiroga e unha compañeira, para amenizar a escoita coa danza.
Outra cousa que non facía dende había tempo era ir á sala Mardi Gras. Xuraría que foi a primeira vez dende a pandemia. Aproveitei que andaba por cerca, despois de visitar o Museo de Belas Artes polo Día Internacional dos Museos, e alí me presentei.
Non me desagradou o grupo Zavala. Está formado por Carla Romalde (impresionante a súa voz), Ana Lage (baixo), Elena Zas (piano), Victor Ledo (guitarra) e Carlos Castro "Kos" (bases electrónicas). Podería definirse como pop electrónico. Soan bastante frescos e cantan en galego (se non, non estaría eu alí).
Acaban de sacar a primeira parte do seu primeiro disco, titulado "Pequeno manual para grandes cambios. Teoría e Práctica". Ten unhas 13 cancións, e a segunda parte, que teñen previsto publicar a finais deste ano 2024, terá outras 13. O malo (para min) é que só o editaron en formato vinilo, polo que me pareceu entender. Pero haberá que seguirlles a pista, teñen moi boa pinta.
Estes días puiden descansar bastante (por fin) e puiden permitirme moitas cousas que normalmente non podo facer. Por exemplo, ir ao CGAI (creo que o seu nome oficial agora é o de Filmoteca de Galicia). A verdade é que ía co umbral de esixencia algo baixo e case calquera cousa me podía valer, pero o cine xaponés, aínda que me resulta algo alleo e estraño, normalmente depara sorpresas interesantes, sobre todo se é clásico e contrastado, como a película que fun ver eu.
"Contos da lúa pálida" foi dirixida en 1953 por Kenji Mizoguchi, un dos directores xaponeses máis prestixiosos (o seu nome sóame moito, pero non sei se vira antes algunha película súa, xuraría que non). Os principais papeis do elenco son para Masayuki Mori, Machiko Kyō, Kinuyo Tanaka, Eitarô Ozawa, Ikio Sawamura, Mitsuko Mito, Kikue Môri e Ryosuke Kagawa. Non coñezo a ningún deles, o único nome que me soa vagamente é o da actriz Kinuyo Tanaka, se cadra porque tamén foi directora. Como última curiosidade, direi que había dous títulos alternativos ao que puxen, engadíndolle "de agosto" ou "despois da chuvia". A verdade é que ningún deles nin o orixinal parecen dicir nada sobre a historia en si.
Genjuro e Tobei son dous irmáns que viven na montaña, na época feudal do século XVI, cando hai unha guerra civil. Genjuro é ceramista e ten muller e un fillo pequeno, está sempre obsesionado con ganar cartos vendendo as súas cerámicas na cidade. Tobei é campesiño, axuda ao seu irmán, está casado, pero a súa obsesión é moi diferente, quere ser un samurai de prestixio, cando aparentemente non reúne as cualidades necesarias para conseguilo.
Finalmente acaban chegando as tropas dun dos exércitos á súa aldea, saquéana para non variar, e polos pelos, os cinco conseguen fuxir nunha barca polo lago. Despois de atoparse cun barqueiro que foi atacada polos piratas, e que morre diante deles, deciden que discretamente a muller e o fillo de Genjuro volvan á aldea, para esperalos alí. Seguramente, agora que xa pasaron os soldados, volverá alí a tranquilidade. Genjuro, Tobei e a súa esposa seguen para a cidade, a ver se conseguen os seus diferentes obxectivos.
A súa sorte é moi dispar. A muller de Tobei ten que escapar, é violada por uns soldados e convértese en prostituta. Tobei ten unha tremenda sorte e convértese nun samurai moi prestixioso facendo unha trampa que ninguén pode descubrir. Nun dos seus paseos pola cidade atópase coa súa muller, e pensan na posibilidade de unirse de novo, pero na película esa historia xa non volve saír, para centrarse na sorte de Genjuro e a súa familia.
Genjuro gana moitos cartos, pero cae perdidamente namorado dunha estraña muller chamada Wakasa, á que acompaña á súa casa xa que lle mercaron bastante mercancía. Van á súa casa na montaña e ela proponlle que casen, el non lle di nada de que xa está casado e ten un fillo, porque non pode crer a tremenda sorte que lle sorrí nese momento. Pero, aos poucos, vaise decatando de que a casa e a familia son moi estrañas e xa non ten tantas ganas de quedarse. Un día, esperta e é atacado por uns soldados, e nese intre decátase de que a casa idílica na que pasara as últimas xornadas está totalmente destruída e en ruinas dende hai tempo. Volve sen nada para a súa casa, e cando chega, descubre que a súa muller foi asasinada por uns ladróns, e de que os veciños levan algún tempo coidando do seu fillo pequeno.
Fun ver "Matria" ao Fórum Metropolitano da Coruña, xa que tiña moi boas críticas e levou uns cantos premios.
Foi dirixida en 2023 polo debutante Álvaro Gago, e a historia está baseada libremente na vida dunha señora que coidaba do seu avó. O protagonismo total é para María Vázquez. Dos poucos papeis que teñen algo de peso destacamos a Santi Prego, Soraya Luaces, o mítico Eduardo Rodríguez Cunha "Tatán" e Susana Sampedro.
A historia non ten moita complicación. Conta a vida cotiá de Ramona, unha traballadora das Rías Baixas, que traballa nunha fábrica da conserva, tamén nun barco, e que vai saíndo adiante con moita precariedade. Convive cun langrán que está maiormente borracho, e intenta sacar adiante a unha filla que xa se independizou, traballa nun bar e convive cun rapaz que traballa nunha panadería, aínda que a nai está aforrando para que estudie.
Decide marchar da fábrica porque chega un novo dono que baixa aínda máis o precario salario, e busca traballo nalgunha casa. Consegue a praza nunha casa na que vive un señor que quedou viudo hai pouco. O señor semella algo arisco e reservado ao comezo, pero acaba resultando moi amable e respectuoso. Na vida de Ramona van pasando cousas, pero a súa actitude semella algo autodestrutiva, e finalmente decide "marchar", aínda que non queda claro a onde.
Este ano dedícanlle o Día das Letras Galegas á escritora coruñesa Luisa Villalta. Nos últimos días chegáronme uns cantos documentos escritos dedicados completamente a ela, basicamente de Nós Diario e da Voz de Galicia, como todos os anos.
Comecei por un suplemento de 24 páxinas que viña coa Voz de Galicia. A continuación fixen o mesmo cun de 48 páxinas que publicou Nós Diario. Hai que ter en conta que unha parte nada despreciable deses suplementos traen publicidade institucional da Xunta, Deputacións e moitos concellos, ademais dalgunhas empresas privadas. Así que, das posibles 72 páxinas, facilmente puido quedar en 50 páxinas para ler, como moito.
E rematei co típico libriño sobre a autora que publica todos os anos a Voz de Galicia, que sempre lle encargan a algunha das xornalistas de plantilla, e esta vez tocoulle a Sara Pérez Peral, que traía algunhas entrevistas a amigas da autora e algúns textos máis, sobre todo publicados na Voz de Galicia.
E completei todo isto, nun intervalo de horas bastante breve, coa webserie "A rebelión da palabra" que publicou a Real Academia Galega en Youtube. Son 6 capítulos (abaixo póñovos o primeiro), cada un deles dura entre 15 e 20 minutos, así que en total son cerca de 2 horas, moi interesantes para coñecer ao personaxe.
Foi unha escritora polifacética, que escribiu ensaio, teatro, narrativa (relatos e novelas) e tamén ensaio, incluso fixo algunhas traducións. Apenas coñezo nada da súa obra. Estou lendo fragmentos da súa poesía estes días, pero non me está transmitindo nada especial. Os especialistas din que a súa obra non é de comprensión sinxela. Vin representada hai anos unha das súas obras, "O paseo das esfinxes", pero tampouco me dixo nada especial. Como o que máis me gusta é a narrativa, a ver se podo ler algunha das súas obras desa índole, a ver que me din.
Non lembro que eu tivera trato directo persoal, pero si lembro que a coñecín ao final da súa breve vida na Agrupación Cultural Alexandre Bóveda. Era socia da nosa entidade, e coincidín con ela en bastantes actos, supoño que algunha vez estaríamos falando xuntos nalgún grupiño. A súa morte foi traumática, de xeito fulminante por unha meninxite, case dun día para outro, despois de dar clase no IES Isaac Díaz Pardo de Sada, onde levaba moitos anos de profesora. Eu xuraría que uns días antes estivo nun recital de poesía organizado pola nosa asociación, e que aquela foi a última vez que a vin, pero tampouco podo aseguralo.
Dende hai uns anos, celébrase no Ágora da Coruña por estas datas un concerto ben bonito. As entradas son de balde, pero entréganllas ás persoas que sacaron libros en galego nalgunha das fantásticas bibliotecas municipais. Chámase o ÁgoraSon e, obviamente, sempre traen a grupos que cantan en galego.
Nesta ocasión trouxeron ao divertido grupo de rock Familia Caamagno, que comezou a súa andaina en Sigüeiro hai algo máis de 10 anos. Xa sacaron catro ou cinco discos, aínda que os primeiros son EPs. O certo é que, a pesar diso, tampouco teñen tanta produción musical, porque as súas cancións son bastante breves, e raramente teñen máis de 8 cancións, así que os seus discos duran media hora ou menos.
Ademais, nos directos teñen costume de tocar as cancións en bloques de 2 ou 3 seguidas. Por momentos, semella un concerto de punk, pero dende logo, resultan moi amenos e divertidos. O nome fai referencia ás míticas familias da mafia italiana (por iso o de "CaamaGNo"), e eles preséntanse con ese apelido e nomes con certa resoancia italiana: Manuele, Toni, Lano, Jess e Francesco.
Pois nada, que se non os vistes nunca, animádevos se se cruzan no voso camiño, que é unha boa experiencia.
Hai moita xente que considera "O Padriño" (xa non imos discutir cal das tres é a mellor ou gusta máis, hai opinións moi variadas) a mellor ou unha das mellores películas da historia. A min non me parece para tanto, pero recoñezo que é unha película que se ve con agrado. O outro día botaban a primeira parte no espazo de cine clásico da 2 e non lle fixen ascos. Pareceume entender que nas vindeiras semanas caerán as outras dúas, así que aproveitarei para revisionalas, que xa había tempo que non tocaba.
Foi dirixida en 1972 por un novato chamado Francis Ford Coppola, e no seu extensísimo reparto destacan Marlon Brando, Al Pacino, Robert Duvall, James Caan, Diane Keaton e Sterling Hayden, aínda que se poderían mencionar moitos máis.
Como é moi coñecida, bastante longa e pasan moitas cousas, tampouco vou extenderme demasiado na trama, que xa a sabedes de sobra. Só direi que na familia Corleone hai que facer un relevo na cúspide, porque a batalla entre as cinco familias da mafia italiana de Nova Iork provoca un atentado contra a vida de Don Vito, o xefe dos Corleone. Está a piques de morrer, pero conseguen salvalo e sácano incluso do hospital, onde estaba moi exposto. Ao final, morre de morte natural.
O seu fillo Michael, o máis novo, que estaba na II Guerra Mundial, recén rematada, non quería saber nada dos negocios da familia. Pero vendo a situación da mesma, decide implicarse, e acaba sendo o líder ao amosar unha capacidade que supera claramente ao resto de irmáns. Véngase de todas as familias rivais e queda como o xefe máximo.
Agora hai que ver as outras dúas partes para lembrar como evoluciona a historia. Xa digo, vinnas hai moitos anos e só lembro algunhas escenas e situacións da segunda. Da terceira, nin iso. A película resulta moi agradable de ver, e dinámica, pero intuir cales son os momentos nos que van pasar as cousas máis impactantes quítalle algo de misterio, obviamente. Como das outras dúas apenas lembro nada, espero que me sorprendan máis.
Hai pouco conseguín ver, por fin, o "Laberinto do fauno", unha das películas máis exitosas de Guillermo del Toro. E iso lembroume que, hai moitos anos, vira e gustárame moito "Cronos", a súa primeira película. Ademais diso, sabía que esta última película estaba dispoñible en Youtube. Atando cabos, rematou sucedendo o que era previsible.
"Cronos" foi a primeira película mexicana dirixida por Guillermo del Toro, xa no ano 1992, cando tiña menos de 30 anos. Os principais papeis no elenco son para Federico Luppi (arxentino), Ron Perlman (estadounidense) e Claudio Brook (mexicano).
No século XV, un alquimista español deseñou un curioso mecanismo, con forma de escarabello dourado de metal, que serve para dar a vida eterna. Faino a través dunha agulla metálica que bombea un líquido secretado por un estraño insecto que hai no seu interior. Dalgunha estraña maneira, ese artefacto chegou a un anticuario chamado Juan Gris, metido dentro dunha talla dun santo xa algo deteriorada, e deu con el de casualidade.
Accidentalmente, accionouse o mecanismo e cravouse a agulla na man do anticuario. A partir dese momento, séntese moito máis enérxico e xuvenil. Xusto nese momento, aparece na súa tenda un tipo anglosaxón, disposto a pagar unha boa suma por levarse a talla do santo, e o anticuario acepta encantado, pero sen o mecanismo, que o gardou para el. O comprador enterouse de que podía estar alí, porque o seu tío, un millonario que está morrendo, leva anos buscando ese mecanismo, para salvar a vida, e dálle a pista e os cartos para que merque a talla e consiga o mecanismo.
Obviamente, a partir dese intre, o anticuario é perseguido polos outros, para conseguir o mecanismo, pero o sobriño non sabe moi ben de que vai a cousa, e tampouco pon moito interese, porque prefire que o seu tío morra, e así cobrar a herdanza. Por certo, cando comezas a "pincharte" con ese mecanismo, aparte de ter máis enerxía, tamén tes moita máis ansia de consumir sangue humano, así que convérteste, máis ou menos, nun vampiro. E polo que parece, tamén tes certa capacidade para resucitar, en determinadas circunstancias. Que a vida eterna non che é calquera cousa.
Aí tedes a película completa, por se queredes vela.
Estamos xa case a final de curso, a cabeza está xa moi cansa, e necesita lecer continuamente, aínda que ás veces non sexa de calidade suprema. Pero nesta ocasión aínda tiven boa puntería. Buscando unha película de ciencia-ficción (xa sabedes, un dos xéneros que máis me gusta) en Rakuten, atopei esta película, tiña valoracións razonablemente altas e varios actores coñecidos, non duraba demasiado... A elección foi bastante boa, non se pode negar.
"A memoria dos mortos" foi dirixida en 2004 por Omar Naim, un director libanés do que non oín falar nunca, e do que polo visto, esta é a súa película máis destacada. As principais figuras do elenco son Robin Williams (sobre todo, monopoliza a película), Mira Sorvino e Jim Caviezel. A curiosidade do seu título é que o orixinal é "The Final Cut" (poderíamos traducila como "A montaxe final", e ten moito sentido), pero deixárona para o mercado hispano-falante como "A memoria dos mortos", tradución moi mala, pero que tamén ten sentido na historia.
Alan Hakman é o mellor "montador" ou "editor" da empresa Eye Tech, que se fixo de ouro co Chip Zoe, un chip que algúns pais con recursos implantan no cerebro dos seus fillos xusto ao nacer, e que grava toda a súa vida. Cando esas persoas morren, un montador da empresa colle a gravación, e elabora un breve documental que se proxecta durante o funeral. Obviamente, os montadores censuran todas as cousas malas e só proxectan as interesantes e emotivas. Moitas persoas de ética dubidosa queren a Alan como montador. Por certo, os pais non poden dicirlle aos seus fillos e fillas que teñen o chip implantado ata os 21 anos.
Un día, Hakman recibe o encargo de elaborar a película da vida de Charles Bannister, un dos fundadores de Eye Tech, que ten fama de ser un bo peixe. Obviamente, ten que censurar moitas cousas que ve nos vídeos, pero nunha escena sen importancia aparece un tipo que lle recorda unha moi desagradable experiencia da súa infancia, e ponse a investigar sobre esa persoa. Tirando do fío, entérase de que el mesmo tamén ten implantado o chip Zoe, pero os seus pais morreron nun accidente de coche cando el era pequeno, e obviamente ninguén puido comunicarlle que o levaba posto. De xeito arriscado, consegue ver parte da gravación (estando aínda vivo, é posible pero moi perigoso para a vida do implantado) e comprobar que aquel amigo da infancia non morrera nun accidente que tiveron (como el pensaba), senón que simplemente quedara ferido.
O outro día, no espazo de cine clásico da 2, botaban "Os violentos de Kelly". A min non me gusta demasiado o cine bélico, pero a estas alturas de ano xa estou demasiado canso como para tomar decisións moi sesudas, e esta película non a vira nunca. Ademais, tiña pinta de ser unha película estadounidense bélica pero bastante en plan comedia, igual que "MASH", así que podía valer. De feito, algún dos actores estivo nas dúas películas, e facendo papeis similares. Pero, vaia, unha vez vista, paréceme un disparate.
Foi dirixida en 1970 por un tal Brian Hutton do que nunca oíra falar. No elenco destacan actores (porque non hai nin unha soa muller) como Clint Eastwood, Donald Sutherland, Telly Savalas, Don Rickles, Carroll O'Connor, Harry Dean Stanton, Gavin MacLeod, Stuart Margolin e Karl-Otto Alberty. Por certo, o do título tamén ten coña. A tradución do orixinal sería "Os heroes de Kelly" (Kelly é o apelido do soldado que ten a idea do atraco ao banco, do que agora falaremos). Aquí chamouse "Os violentos de Kelly" e en Hispanoamérica preferiron "O botín dos valientes".
A historia non dá moito de sí, e é bastante disparatada, aínda que semella estar baseada nun feito real, pero aínda así, apenas hai información sobre el, así que os guionistas deberon ter bastante liberdade. A rodaxe transcorreu mentres sucedía a guerra do Vietnam, e como sucedeu daquela con "MASH", parece que pretendía dar a impresión de que o militarismo estadounidense non tiña moito sentido. Ademais, as cancións da banda sonora tiñan o típico espírito californiano dos anos 70, así que non pegaba nada nunha película ambientada na Francia do final da II Guerra Mundial. Pero todo dá igual cando hai ganas de ganar cartos cunha película. Foi rodada na antiga Iugoslavia, entre outras cousas, porque era un país que tiña aínda nos 70 moito material bélico dos anos 40 nun estado de conservación razonablemente bo.
Un batallón de apáticos e desmotivados soldados estadounidenses, que están cruzando Francia despois do desembarco de Normandía, apresan a un comando alemán. Conversando cun deles, descubren que nun banco dunha vila cercana, pero que está do outro lado das líneas inimigas, hai un fabuloso cargamento de lingotes de ouro, que vale moitos millóns de dólares.
Kelly, que é quen descobre o feito, comeza a conspirar e a convencer a outros soldados para que colaboren con el para levar adiante o atraco. Dálles igual o curso da guerra e pasan moito das incomprensibles ordes dos seus superiores, pero o ouro si que os motiva. Resúltalle bastante doado convencer a todos os do batallón para ese obxectivo.
Acaban chegando á vila e intentan planificar o atraco, pero atópanse con certa resistencia dos alemáns, que teñen alí un pequeno destacamento que acompañan a tres tanques Tiger. Os estadounidenses chegaran alí con tres tanques Sherman guiados por un tipo que está moi chalado. Parece que os tanques alemáns son moito mellores que os estadounidenses, pero tiran para diante. Acaban dobregando a todos agás a un dos tanques alemáns.
Pero charlan co seu comandante e convénceno axiña para que se una ao seu grupo. De feito, a porta do banco é volada por un obús do tanque alemán. E casualmente, entran no banco, e nada máis entrar, hai un grande bulto no medio formando por todas as caixas cos lingotes. Cóllenos e vanse, así de sinxelo. Vaia disparate.
