domingo, 17 de marzo de 2024

Ron Lalá: 4x4

Hai pouco fixen un pequeno experimento que me gustou moito, e que espero poder repetir, sempre que a ocasión o requira e o mereza. Só unha vez na miña vida fun a Santiago (ou sexa, saín da cidade da Coruña) para ir a un concerto, concretamente a un de Jethro Tull a finais dos anos 90, sen saber que os vería dúas veces máis na miña cidade.

Con teatro, saín máis veces, pero sempre a lugares máis cercanos. Fun varias veces a Carballo (hai anos), varias veces a Oleiros, algunha que outra a Culleredo e Betanzos, pero nunca fora a Arteixo (de feito, nin sequera sabía onde estaba o seu auditorio, se é que o tiñan). Pois hai aproximadamente un mes, vin que había alí un espectáculo que tiña moi boa pinta, e animeime.

O espectáculo era "4x4", un compendio dos mellores fragmentos dos catro primeiros espectáculos da compañía madrileña Ron Lalá. Nunca vin actuar a este grupo, pero sabía que viñera varias veces á Coruña nos últimos anos, ás veces sós e noutras ocasións en coproducións con outras compañías prestixiosas, e pareceume unha boa opción. Os títulos desas catro primeiras montaxes son "Se dentro dun limón, metes un pardal, o limón voa" (de feito, o logotipo da compañía é un limón con ás), "Shhh! A ameaza do Rei do Silencio", "O meu misterio do interior" e "Mundo e final". A compañía naceu a finais do século XX pero a primeira obra é do 2002.

Resultaron moi simpáticos. Fan unha comedia moi áxil con moita música e canto, sempre moi satírico, en bastantes ocasións con certa forma de teatro clásico. Claro, e se collen os mellores fragmentos das súas catro primeiras obras (onde aínda terían o talento bastante intacto), moi mal non pode quedar. Lembro especialmente uns números de flamenco con letras moi disparatadas, e un número onde un dos personaxes falaba sempre con palíndromos (capicúas con letras), incluso frases moi longas que resultaban moi divertidas.

Por certo, o auditorio que está no centro de Arteixo non está nada mal, ten capacidade para 300 persoas e aparcamento abundante ao seu carón. Non parece que a súa programación sexa de gran calidade, pero espero que de cando en vez teña perlas como estas.

Saúdos.



Ningún comentario:

Publicar un comentario

O xabaril branco

Seguimos avanzando na Biblioteca Galega 120 da Voz de Galicia, e chegamos ao volume 109 da colección. Eu xuraría que este xa o lin hai anos,...