Breakdown

Supostamente "breakdown" en galego significa "descompoñer". A esta película en Hispanoamérica titulárona "Sen rastro", que non é unha tradución fiel ao título pero si á historia. Cheguei a esta película porque a botan con certa frecuencia en Paramount Channel, e facendo "zapping" sempre me coincidía cunha curiosa escena que sucede cando van uns 20 minutos. Nela, o marido que tiña o coche avariado na desértica estrada, para a un camioneiro que supostamente recolleu á súa muller para levala a un restaurante e que dende alí chamara a unha grúa, pero o camioneiro di que non sabe de que lle está falando. O marido para a un policía de estrada que pasa por alí nese intre, fai as inspeccións pertinentes pero semella que o camioneiro non minte. Claro, se o único que ves da película é iso, semella bastante intrigante. Por iso pensei en vela enteira.

Foi dirixida en 1997 por un tal Jonathan Mostow (non me soa de nada o seu nome) e no elenco destacan Kurt Russell, J. T. Walsh, Kathleen Quinlan, M. C. Gainey, Jack Noseworthy e Rex Linn.

Un matrimonio vai nun coche novo e razonablemente potente (para a época) cruzando os Estados Unidos. Saen de Boston e van cara a San Diego, con certas dúbidas, porque deixaron os seus traballos e van comezar unha nova etapa na súa vida. Están cruzando o salvaxe e bastante desértico Medio Oeste (supoño) e por un despiste están a piques de ter un accidente cun coche que se lles cruza na estrada. Pouco despois, coinciden con ese mesmo coche nunha gasolineira, e parece que o seu propietario non resulta ser moi acolledor coas persoas de fóra.

Proseguen o camiño pero ao pouco tempo teñen unha avaría no motor do coche, da que non saben a razón. Ao pouco tempo pasa o coche co que tiveran os incidentes anteriores e búrlase deles. Incluso semella que vai dar a volta, para buscar máis bronca, pero finalmente desiste. Porque aparece un camión que para ao ver a avaría e bótalles unha man. O camioneiro ofrécese a levar a un ou aos dous a un restaurante cercano para avisar a unha grúa. Finalmente deciden que o marido quede no coche (non quere deixalo só, aínda que a estrada ten moi pouco tráfico) e que a esposa vaia co camioneiro ata ese restaurante. É de supoñer que nun breve prazo de tempo xa podería estar de volta coa grúa.

Pasan as horas e alí non aparece ninguén. O marido desespérase e, por facer algo, aínda que non sabe moito de mecánica, ponse a mirar o motor de novo, e nesta ocasión decátase que uns cables non están conectados como deberían, e ao poñelos da forma correcta, o coche ponse en marcha con normalidade. Vai entón ata o restaurante de estrada onde teoricamente estaba a súa muller. O propietario, que tampouco resulta nada acolledor nin cercano, di que non sabe nada da súa esposa, que non viu a ninguén así por alí. Nese mesmo local, pero algo máis tarde, un rapaz que non semella ter moitas luces, insinúa que a súa muller si pasou por alí, e que non debería fiarse demasiado da policía, que tamén está metida "no allo". Aí o marido comeza a decatarse de que está pasando algo moi estraño.

Entre as dúas visitas ao restaurante, sucede a escena que contei ao principio. Mentres está circulando pola zona, ve un camión idéntico ao que levou á súa muller e consegue detelo. Pregúntalle ao condutor (idéntico ao camioneiro que levou á súa muller) onde está a súa muller, e o camioneiro di que non sabe de que lle está falando, que debeu confundirse de persoa. Casualmente, nese intre pasa un policía de estrada e o marido consegue paralo. O policía inspecciona o camión e non ve nada sospeitoso, e déixao marchar, obviamente. Como vedes, a primeira media hora é frenética.

E partir de aí descúbrese "o tomate". Resulta que o camioneiro e o tipo do coche do primeiro incidente (que provocou a avaría na gasolinera nun intre no que deixaron o coche só) estaban compinchados con algúns máis e raptaban a persoas das súas características, máis ou menos ricas, que estaban de paso pola zona e que seguramente non moita xente botaría en falta. O marido consegue perseguir ao camioneiro, saber onde está a súa casa, alí aparece outro camión onde traen á súa muller, e consegue liberala. Na última parte, o camioneiro, só coa cabeza tractora do seu camión, persegue un coche no que fuxe o matrimonio, e está a piques de matalos nunha ponte, pero como era previsible, o resultado é exactamente o contrario.

Ou sexa, unha paranoia estadounidense, de chalados estadounidenses que raptan, secuestran e matan a outros estadounidenses aos que non coñecen de nada, simplemente para ter uns poucos cartos máis. Típico dese país de chalados.

Saúdos.

Dez negriños

Hai unhas semanas, casualmente na noite do meu aniversario, quixen descansar e relaxarme un pouco e púxenme a ver unha película accesible en Youtube. É a primeira versión cinematográfica de "Dez negriños", a mítica novela de Agatha Christie. Xa é curioso o título da novela e das películas, que foi cambiando co tempo. Facer referencia á palabra "negriños" acabou sendo pouco respectuoso, así que nalgún momento se referiron a "nenos indios" (nesta película faise referencia a iso, estrañoume) e finalmente chegouse a algo máis ambiguo como "E non quedou ningún". Teoricamente, o título desta versión que eu vin xa era este último que mencionei.

Foi dirixida en 1945 por René Clair e o elenco completo (só son once así que podemos extendernos) estivo composto por: Walter Huston, Roland Young, Louis Hayward, June Duprez, Barry Fitzgerald, C. Aubrey Smith, Judith Anderson, Mischa Auer, Richard Haydn, Queenie Leonard e Harry Thurston. Ou sexa, os oito convidados, os dous do servizo e o barqueiro que os levou a todos á illa onde ten lugar a trama.

A trama é ben simple. Unha persoa descoñecida e supostamente moi rica convida a oito persoas que non se coñecen entre si á súa mansión, que está nunha illa cerca do continente. Cando chegan alí, o seu anfitrión non está, e os únicos que están para recibilos son os dous servintes que os atenderán, recentemente contratados para ese labor, e que polo tanto, tampouco coñecen ao propietario da mansión. Obviamente, todos foron levados alí polo barqueiro.

Unha vez alí, ocupan as súas habitacións, e en todas está enmarcada unha canción infantil que fala de dez nenos negros ou indios, aos que lles foron pasando cousas, foron morrendo un tras outro, ata que non quedou ningún (en determinadas culturas cun alto nivel de violencia as cancións infantís non son moi edulcoradas, polo visto). Na mesa do salón tamén hai unha pequena escultura coas siluetas de dez nenos indios.

E na historia sucede o mesmo, van caendo un tras outro en diferentes circunstancias, ata que xa quedan moi poucos. Nalgúns casos, algún deles desaparece, non saben onde está nin o que lle puido pasar, pero intúen que debeu morrer porque na pequena escultura do salón seguen caendo as figuras, indicio seguro da morte dun novo personaxe.

Pois queredes que vos conte o final da película? Pois non o vou facer, basicamente porque non o lembro. Ou non me gustou demasiado, ou non me convenceu, ou pareceume irrelevante. Tampouco lle gustou á propia Agatha Christie, que aínda vivía cando se fixo esta versión. Polo visto, o resto da película é moi fiel á novela, pero no final decidiron ir por libre e a ela non lle agradou, loxicamente. Se non lembro mal, teño nalgunha colección esta novela traducida ao galego, e é bastante breve, é posible que a lea este verán, vistos os precedentes.

Saúdos.

O planeta dos simios

Está claro que esta película xa a vin enteira varias veces (o final é impactante e dificilmente se esquece), pero botábana hai varias semanas no espazo de cine clásico da 2 e non o pensei, obviamente. A película tivo moito éxito no seu momento e fixéronse 4 películas e 2 series nos anos seguintes baseándose nesta historia. E no século XXI xa van catro películas máis, así que o tema debe suscitar interese.

Foi dirixida en 1968 por Franklin Schaffner, e está baseada nunha novela do francés Pierre Boulle. No elenco destacan Charlton Heston (aquí aínda non parecía ter parálise facial e amosaba certa expresividade), Roddy McDowall, Kim Hunter, Maurice Evans, James Whitmore, James Daly e Linda Harrison. A pesar do éxito que tivo, só levou un Óscar honorífico pola calidade da maquillaxe, xa que daquela aínda non existía o premio nesa modalidade. Ademais foi o 17% do orzamento da película nese apartado, non é ningunha broma.

Catro astronautas estadounidenses saen nunha nave espacial en 1972 a explorar o Universo a unha velocidade cercana á da luz. Están uns 18 meses de travesía e nun determinado momento, por algunha estraña razón, a nave precipítase nun lago dun estraño planeta desértico. A computadora da nave di que se atopan aproximadamente no ano 4000 da nosa Era. Un dos catro astronautas (casualmente a única muller) morreu no impacto final porque se fisurou o cristal que a mantiña hibernada, así que semella xa só un esquelete.

Como a nave ameaza con afundir na auga (como finalmente así fai), os tres astronautas sobrevivintes saen dela, e comezar a analizar o entorno, semellan estar nun deserto onde non pode prosperar a vida. Comezan a andar para ver se atopan algo de vida, e chegan a un oasis onde se bañan e limpan. Pero cando o están facendo, decátanse que hai alguén alí que lles está roubando a roupa. Saen axiña da auga e comezan a perseguir a eses "seres", que resultan ser seres humanos primitivos que non son capaces de falar unha lingua. E cando están coñecéndoos, aparecen uns salvaxes gorilas montados en cabalos que veñen a apresalos a todos (non intúen que hai humanos máis evolucionados no medio do grupo, claro). Un dos astronautas morre, e o outro é golpeado na cabeza e despois lobotomizado, así que queda máis ou menos igual que os humanos non evolucionados. O único que perdura nas mesmas condicións é o xefe, o coronel George Taylor, pero recibe un disparo na gorxa que lle impedirá falar durante uns días ou semanas.

O principal da película vai a continuación, cando vemos unha sociedade razonablemente evolucionada (pero non co nivel de tecnoloxía que temos actualmente nin teremos no futuro; na novela si era así, pero na película decidiron retroceder o nivel tecnolóxico para aforrar costes) de simios na que os seres humanos son os non evolucionados. Claro, Taylor resulta un dato discordante, e máis cando intenta dirixirse aos simios, pero non lle resulta posible pola ferida da gorxa. Os simios decátanse de que intenta facer cousas que os outros non fan, pero interpretan que debe ser un líder rebelde e utilizan contra el máis violencia que contra os outros.

Finalmente aclárase a situación e son conscientes de que é un "humano" diferente, pero non queren aceptar o que el di porque os seus postulados relixiosos viríanse abaixo. Porque claro (absurdo), falan todos o mesmo idioma. En todo este tempo, Taylor é axudado por dous científicos simios que lle colleron cariño. Axúdanlle a fuxir e chegan a unha praia onde hai unha cova con restos arqueolóxicos que poderían confirmar que nese planeta houbo humanos anteriormente. Taylor consegue escapar cunha das humanas non evolucionadas e chega un dos finais máis impactantes da historia do cine: nunha das praias polas que pasan vese a Estatua da Liberdade sobresaíndo na area. Confírmase que ese planeta era a Terra.

Saúdos.

Día das Letras Galegas 2023: Francisco Fernández del Riego

Este ano foi Francisco Fernández del Riego o persoeiro homenaxeado no Día das Letras Galegas. Curiosamente foi el o instigador principal de que se puxera en marcha esa celebración hai xusto 60 anos. Hai que recoñecer que ten un perfil intelectual pouco común na cultura galega, pero paréceme moi útil o seu labor, e moi merecida a súa elección, aínda que sempre hai xente que di que non ten obra para merecela.

Pero é que este perfil, co que eu me sinto moi identificado, tamén merece algún tipo de homenaxe. Efectivamente, escribiu só unha novela, uns cantos libros de memorias e viaxes, e milleiros de artigos en prensa, que estando ben, tampouco me parecen abraiantes (lin uns cantos nas últimas semanas). Principalmente foi un currante que sacou ou axudou a sacar adiante moitos proxectos culturais galegos, como a editorial Galaxia, a Real Academia Galega (colleu a súa presidencia cando xa tiña 84 anos, e puxo a andar a todo o mundo) ou a Fundación Penzol. E que mantivo contacto durante os difíciles tempos do franquismo co exilio emigrante.

Como todos os anos, pasei uns días ou semanas lendo o magnífico suplemento temático editado por Nós Diario e Sermos Galiza, o non tan magnífico pero voluntarioso editado pola Voz de Galicia, e tamén o libro que edita A Voz de Galicia todos os anos con esta efeméride. Nesta ocasión foi brevemente prologado por Xesús Fraga e contén unha escolma de artigos publicados por Francisco nese xornal.

Saúdos.

Jennifer 8

Soábame o título desta película e botábana nun dos canais da TDT un día destes e, non tendo nada mellor nin máis interesante que facer, deille unha oportunidade. Déixase ver pero reproduce o típico estándar estadounidense de "matan a alguén" (moita xente matan por alí) e hai que investigar quen o fixo, con máis ou menos sorte ou pericia.

Foi dirixida en 1992 por un tal Bruce Robinson (na vida oíra falar del) e no elenco destacan Andy García, Lance Henriksen, Uma Thurman e John Malkovich.

Un policía de Los Ángeles chamado John Berlin trasládase ao centro do país atraído por un ex-compañeiro chamado Freddy Ross e a súa muller, cos que se levaba moi ben. Teoricamente, ía traballar alí de policía para deixar o traxín da metrópoli anxelina e vivir nun lugar máis tranquilo, pero nada máis chegar atopan casualmente restos humanos nun vertedoiro.

A comisaría de policía do lugar semella bastante tranquila e conformista, con poucas ganas de complicarse a vida, e non se matan por explicar a aparición deses restos humanos. Pero Berlin relaciónaos cun caso sen resolver sucedido varios anos antes no lugar, no que desapareceron varias mulleres cegas que vivían nunha residencia cercana á vila.

Achégase ata alí e o único interesante que atopa é unha rapaza, Helena, que estaba xunto á última muller cega desaparecida, e incluso escoitou o coche no que a levaron. Non é moita cousa, e como testemuña non vale, pero dada a suposta hipersensibilidade que teñen as persoas cegas no resto de sentidos non estragados, poden ser datos útiles para tirar do fío da investigación. Xa postos, namórase da rapaza.

Vanse coñecendo algúns datos máis da posible desaparición e unha noite, despois dunha festa, John e Freddy, algo perxudicados polo consumo de alcohol, achéganse á residencia dos cegos, porque teñen o pálpito de que o asasino en serie vai ir alí para matar a Helena. E moi equivocados non están. O que pasa é que consegue burlar e deixar aturdido a John e mata a Freddy.

A partir dese intre, John pasa a ser o máximo sospeitoso da morte de Freddy, xa que o mataron cun arma que levaba John nesa inspección, pero el non lembra ter feito nada parecido. Como sempre nestes casos, de xeito casual, John acaba dando co culpable e demostrando quen matou a todas aquelas mulleres, unha persoa da que ninguén podería sospeitar.

Saúdos.

Sleepy Hollow

Esta película xa a vin nas salas de cine no momento da súa estrea, porque daquela ía bastante ao cine cos colegas, e deixoume unha boa impresión. Botábana o outro día na televisión, e entráronme ganas de lembrala. Está baseada nun conto de Washington Irving, e en España decidiron deixar o título orixinal, que é simplemente o topónimo da vila onde ten lugar a historia. En Hispanoamérica decidiron titulala "A lenda do xinete sen cabeza" que, non sendo en absoluto unha tradución fiel do título orixinal, si que conta o principal da historia, sen desvelar nada, porque esa mesma información sábese nada máis comezar o visionado.

Foi dirixida en 1999 por Tim Burton (con música de Danny Elfman, obviamente). No elenco están Johnny Depp, Christina Ricci, Michael Gambon, Miranda Richardson, Christopher Walken, Casper Van Dien, e xa en papeis moi secundarios Christopher Lee ou Martin Landau.

A finais do século XVIII, Ichabod Crane, un axente de policía de Nova Iork, ten moitos problemas cos seus superiores porque intenta resolver os casos utilizando modernos métodos científicos que non son ben aceptados polos seus superiores. Para librarse del, envíanno a Sleepy Hollow, unha pequena localidade que está ao norte do estado de Nova Iork. Alí houbo varias mortes moi tráxicas nas últimas semanas, e a xente da vila di que o culpable é o "xinete sen cabeza".

Obviamente Crane chega alí pensando que iso son faladurías e que ten que haber unha explicación científica e cabal. Pero segundo pasan os días hai máis mortes por decapitación, como as primeiras, e el atópase diante do presunto xinete fantasmal, e comeza a crer que a historia é moito máis real do que el pensaba e quería aceptar. Acaba descubrindo que esa figura realmente existe, pero que está dominada por un ser humano real, que a está utilizando para o seu proveito.

Un detalle interesante é a lenda na que está baseada a existencia desa figura fantasmal. Resulta que na guerra da independencia estadounidense, os británicos contrataron a uns mercenarios alemáns chamados "hessianos", porque a maioría proviñan do estado alemán de Hesse. Pois na película dise que un deles, especialmente feroz, morreu nunha das batallas e cortáronlle a cabeza, que enterraron xunto co resto do corpo. Pero un dos personaxes da película desenterrou a cabeza e levouna consigo, porque sabía que dese xeito o antigo xinete mercenario sairía do seu sartego para volver conseguir a súa cabeza. Ao final da película, Crane lánzalle a cabeza ao xinete, que volve a colocala no seu lugar, e todo volve á normalidade. Non desvelo quen manexaba ao xinete nin por que razón, xa que a historia é algo enrevesada e, sobre todo, interesante de ver.

Saúdos.

Jethro Tull

Foi a terceira vez que vin a Jethro Tull en directo. A primeira vez foi no Multiusos do Sar en Compostela, debía ser no ano 97 ou 98. Eu, que non son nada dado a moverme a outra cidade para un concerto, nin de ir a festivais, nin nada diso, fixen ese esforzo, nun día de semana (era mércores ou xoves), porque pensei que ía ser a única vez na miña vida que podería velos (tamén tiña 25 anos menos que agora, que tamén inflúe). Pero mira ti por onde, un par de anos máis tarde viñeron á Coruña para tocar no Pazo da Ópera, casualmente o grande recinto que queda máis cerca da miña casa, a uns 15 minutos de paseo. E inesperadamente (porque pensei que xa non estaban en activo), neste 2023 volveron ao Pazo da Ópera. Coincidía con eleccións municipais, e non merquei a entrada ata que me asegurei de que non me tocaba estar en ningunha mesa electoral.

No vídeo que vai acompañar a este texto, que recolle un par de minutos da única canción que tocan nos bises, e coa que pechan os concertos, a célebre "Locomotive breath", e que foi gravado neste último concerto na Coruña, vese que a súa montaxe non é nada esaxerada. Unha pantalla xigante de vídeo detrás do grupo. Nela veíanse imaxes continuamente, e nalgunhas cancións (non sei por que non en todas, xa que semella que non improvisan nada e saben perfectamente o que van tocar) poñían o título da canción que estaba soando. Casualmente, puxérono sempre en cancións bastante antigas e máis ou menos coñecidas. Seguramente faría máis falta nalgunhas cancións que tocaron polo medio, que me resultaron descoñecidas. Supoño que serían dos discos dos anos 90 e comezo deste século, que son os que menos escoitei. As cancións dos dous últimos discos publicados recentemente si as coñecía ben, porque estiven facendo escoita activa nas últimas semanas. Como vedes, varias torres metálicas con focos xiratorios e pouco máis. Para o espazo de escenario que tiñan dispoñible, o grupo ocupaba unha pequena parte, e o resto do espazo libre era para que Ian Anderson se movera a gusto tocando a frauta.

Reseñable é a lista de cancións que interpretan, que me desconcertou bastante. Dos grandísimos éxitos que teñen ao longo de case 55 anos de traxectoria, só tocan "Aqualung" (nunha versión algo ou bastante diferente da orixinal) e "Locomotive breath". Non tocaron nada de "Thick as a brick", nin dos discos centrais dos 70 como "Songs from the wood". Si tocaron unhas cantas cancións dos primeiros discos, como por exemplo "Sweet dreams" ou "Nothing is easy", coa que abriron o concerto. Tocaron un par de cancións de finais dos 70, pero non necesariamente as máis famosas. E dos dous últimos discos (que tampouco están mal, pero obviamente non chegan ao nivel precedente) tocaron tres cancións do que sacaron xusto agora, e unha do que sacaron o ano pasado (todos temíamos que quixeran facer promocións deles, pero pareceume que estaban máis interesados en vender coloridas camisetas a 30 euros, máis que en vender discos, que non vin ningún posto dedicado a iso).

Agora podemos falar do grupo, ou sexa, de Ian Anderson e dos que lle acompañan. Ian Anderson segue en bastante boa forma, xa con 75 anos. Pero chamoume a atención que xa non toca a guitarra acústica, só canta e toca a frauta. Supoño que por iso fixeron unha versión tan rara de "Aqualung", que case comezaba con el tocan a guitarra acústica (na web do grupo di que tamén toca guitarra, bouzouki e mandolina, pero o outro día non o fixo en absoluto, debeu ser na súa traxectoria). Na guitarra, substituíndo ao mítico Martin Barre, estaba Joe Parrish, un rapaz bastante novo, parece. Martin Barre era un bo guitarrista pero non me parece que tivera ningún rasgo moi particular na súa forma de tocar, así que substituilo tampouco debe ser tan complicado. No baixo estaba David Goodier, que tamén o fixo ben, este grupo tivo moita xente diferente tocando o baixo. Na batería estaba Scott Hammond, que tamén o fixo ben. Eu xuraría que os baterías dos primeiros tempos tiñan unha batería máis dotada de medios que a que usou el, que parecía bastante simple. E os teclados, sempre moi importantes neste grupo, foron para John O'Hara, que tamén o fixo moi ben. Deume a impresión de que só tiña dous teclados, xuraría que antes este grupo usaba máis, pero tampouco podo aseguralo (na web do grupo di que tamén toca o acordeón, pero xuraría que o outro día non o fixo).

Como conclusión, diremos que o concerto estivo bastante ben, pero se cadra eu esperaba algo máis. Non sei se hai razóns técnicas ou doutro tipo, pero tocaron moitas cancións de nivel medio do seu repertorio (teñen unha traxectoria tan longa que teñen moitísimas onde escoller) e non tocaron moitas do seu nivel máis alto. En calquera caso, un concerto simplemente bo de Jethro Tull é, para min, actualmente, dos mellores espectáculos musicais que podo ver. Tede en conta que é o único dos meus grupos favoritos dos 70 (por denominalos dalgún xeito) aos que puiden ver varias veces en momentos de certa plenitude (refírome máis ben aos dous concertos anteriores, arredor do ano 2000). Ao fin e ao cabo, Jethro Tull é o proxecto musical de Ian Anderson (paradoxalmente tamén saca algúns discos en solitario, non vexo a razón) pero tivo algúns compañeiros ilustres aos que aínda cheguei a ver hai vintepico anos. Así que, se volven, alí estarei, pero supoño que o seu final está cada vez máis cerca. Quedan as súas 200 cancións (non botei a conta, pero deben estar por aí) para alegrarnos a vida.

Saúdos.

Badaladas a medianoite

Despois de moito tempo sen facelo, volvín ver unha película de cine clásico no canal fascistoide Trece, no espazo dirixido por José Luis Garci e que, como xa dixemos aquí algunha vez, fai exactamente o mesmo que facía hai 20-30 anos na 2 en "Que grande es el cine". Nesta ocasión era "Badaladas a medianoite", unha estraña película que foi un dos empeños persoais de Orson Welles. Welles e Shakespeare semellan unha boa combinación, así que había que probar.

Foi dirixida en 1965 por Orson Welles. Foi unha produción hispanosuíza que se rodou en España e os papeis principais foron para Orson Welles, Keith Baxter, John Gielgud, Jeanne Moreau, Margaret Rutherford, Norman Rodway e Fernando Rey. O guión está baseado en varias obras de Shakespeare nas que aparece o omnipresente personaxe de John Falstaff: "Enrique IV", "Ricardo II", "Enrique V" e "As alegres comadres de Windsor". Por todo o que dicíamos, o produto final debería ser apabullante, pero a min deixoume algo frío.

O rei Enrique IV sucedeu a Ricardo II, ao que matou. O que se cre verdadeiro herdeiro de Ricardo II (típico problema da monarquía), está preso en Gales, así que os seus principais aliados comezan a conspirar para intentar nomealo rei.

Hal, o fillo maior de Enrique IV e príncipe de Gales, non presta maior atención ao seu cargo e está continuamente de xolda en tabernas e con prostitutas e ten como principal amigo a John Falstaff, un vividor que se aproveita desa amizade.

Despois de diferentes batallas, a saúde de Enrique IV comeza a deteriorarse e Hal comeza a dar pequenos indicios de que podería recuperar o seu interese polo labor monárquico. Finalmente morre o rei e chega a quenda de Hal, quen esquece a antiga amizade con Falstaff, que xa tiña previsto medrar á súa costa, e convértese nun rei responsable e cabal.

Saúdos.

A ameaza de Andrómeda

Para rematar o ciclo mensual de cine estadounidense de catástrofes (despois de avións, edificios e barcos) que estiveron botando na 2, proxectaron "A ameaza de Andrómeda". O título soábame pero está claro que é moito menos célebre que as outras películas do ciclo. É unha gris película científica cun tema e desenvolvemento pouco comerciais.

Foi dirixida en 1971 por Robert Wise. O elenco estivo formado por actores e actrices que, pasados máis de 50 anos, son practicamente descoñecidos. Polo visto, os máis relevantes foron Arthur Hill, David Wayne e 

James Olson, pero non me preguntedes que outras películas ou series protagonizaron, porque non teño nin a máis mínima idea.

Os restos dun satélite estadounidense estrélanse cerca dunha aldea de Novo México. Pouco tempo despois, toda a poboación está morta e só sobreviven un vello alcohólico e un bebé duns meses. Impactante punto de partida. Conseguen rescatar os restos do satélite e constrúen unhas instalacións baixo terra para analizalas.

O grupo de científicos encargado de investigar descubre que dentro hai algo como unha bacteria, que semella ter aínda moita capacidade de mutación. Pensan en destruíla cunha explosión nuclear pero acaban descubrindo que ese tipo de explosión só lle daría máis capacidade de mutación e crecemento. Por unha fuga está a piques de producirse esa explosión, pero conseguen evitalo no último intre. Finalmente a bacteria acaba escapando pero muta a unha variedade que non resulta nociva para o ser humano.

Saúdos.