Dez negriños

Hai unhas semanas, casualmente na noite do meu aniversario, quixen descansar e relaxarme un pouco e púxenme a ver unha película accesible en Youtube. É a primeira versión cinematográfica de "Dez negriños", a mítica novela de Agatha Christie. Xa é curioso o título da novela e das películas, que foi cambiando co tempo. Facer referencia á palabra "negriños" acabou sendo pouco respectuoso, así que nalgún momento se referiron a "nenos indios" (nesta película faise referencia a iso, estrañoume) e finalmente chegouse a algo máis ambiguo como "E non quedou ningún". Teoricamente, o título desta versión que eu vin xa era este último que mencionei.

Foi dirixida en 1945 por René Clair e o elenco completo (só son once así que podemos extendernos) estivo composto por: Walter Huston, Roland Young, Louis Hayward, June Duprez, Barry Fitzgerald, C. Aubrey Smith, Judith Anderson, Mischa Auer, Richard Haydn, Queenie Leonard e Harry Thurston. Ou sexa, os oito convidados, os dous do servizo e o barqueiro que os levou a todos á illa onde ten lugar a trama.

A trama é ben simple. Unha persoa descoñecida e supostamente moi rica convida a oito persoas que non se coñecen entre si á súa mansión, que está nunha illa cerca do continente. Cando chegan alí, o seu anfitrión non está, e os únicos que están para recibilos son os dous servintes que os atenderán, recentemente contratados para ese labor, e que polo tanto, tampouco coñecen ao propietario da mansión. Obviamente, todos foron levados alí polo barqueiro.

Unha vez alí, ocupan as súas habitacións, e en todas está enmarcada unha canción infantil que fala de dez nenos negros ou indios, aos que lles foron pasando cousas, foron morrendo un tras outro, ata que non quedou ningún (en determinadas culturas cun alto nivel de violencia as cancións infantís non son moi edulcoradas, polo visto). Na mesa do salón tamén hai unha pequena escultura coas siluetas de dez nenos indios.

E na historia sucede o mesmo, van caendo un tras outro en diferentes circunstancias, ata que xa quedan moi poucos. Nalgúns casos, algún deles desaparece, non saben onde está nin o que lle puido pasar, pero intúen que debeu morrer porque na pequena escultura do salón seguen caendo as figuras, indicio seguro da morte dun novo personaxe.

Pois queredes que vos conte o final da película? Pois non o vou facer, basicamente porque non o lembro. Ou non me gustou demasiado, ou non me convenceu, ou pareceume irrelevante. Tampouco lle gustou á propia Agatha Christie, que aínda vivía cando se fixo esta versión. Polo visto, o resto da película é moi fiel á novela, pero no final decidiron ir por libre e a ela non lle agradou, loxicamente. Se non lembro mal, teño nalgunha colección esta novela traducida ao galego, e é bastante breve, é posible que a lea este verán, vistos os precedentes.

Saúdos.