mércores, 30 de decembro de 2020

Antón Alonso Ríos: o Siñor Afranio

Xa hai anos oín falar dunha interesante figura do galeguismo, chamado Antón Alonso Ríos. Hai décadas xa andaba polo local da A.C. Alexandre Bóveda algún exemplar do libro escrito por el como autobiografía e titulado "O Siñor Afranio. Ou como me rispei das gadoupas da morte. Memoria dun fuxido". Ese é o libro que pretendía ler eu, pero non o atopei, porque semella estar esgotado e descatalogado, e lin unha breve biografía sobre ese individuo. Non foi o mesmo, pero... pódese completar, por exemplo, co documental que vos poño ao final deste artigo.

Foi un tipo importante, sobre todo do galeguismo en Arxentina. Naceu no concello de Silleda, pero aos 20 anos marchou para Arxentina. No ano 31, coa proclamación da República veu para aquí de novo, era profesor e un importante líder agrarista. En Tomiño dirixía unha escola fundada por emigrantes de nome moi rimbombante: a Aurora do Porvir. Fixo moita propaganda a favor do Estatuto de Galicia no ano 36 e, obviamente, cando chegou a Guerra Civil foi perseguido (esta é a mellor parte, déixoa para despois). Conseguiu fuxir e chegar de novo a Arxentina, onde viviu ata 1980. Era case a man dereita de Castelao. Xusto o ano anterior á súa morte, escribiu o libro que mencionei antes, que foi publicado por A Nosa Terra, e que agora é case imposible de conseguir.

Pero deixei para maior explicación o que sucedeu nos anos da Guerra Civil. Foi perseguido, como tantos outros, pero estivo case todo o tempo en Galicia e non deron con el. Como fixo? Botouse ao monte? Pois non, foi moito máis imaxinativo. Deixou medrar a barba, vestiuse cuns farrapos vellos, e fíxose pasar por pobre de pedir. Como era tan educado, a xente tíñalle estima e puxéronlle o nome do Siñor Afranio. Estivo movéndose polo sur da provincia de Pontevedra e de Ourense principalmente, coa idea de pasar a Portugal e fuxir a Arxentina de novo. Pero levoulle tempo. Incluso durante algún tempo estivo servindo nalgunha casa desa zona. Por iso a súa figura resulta tan atractiva.

Saúdos.



Ningún comentario:

Publicar un comentario

O xabaril branco

Seguimos avanzando na Biblioteca Galega 120 da Voz de Galicia, e chegamos ao volume 109 da colección. Eu xuraría que este xa o lin hai anos,...