O evanxeo segundo San Mateo

O CGAI (creo que agora prefiren chamalo a Filmoteca de Galicia) era un lugar ao que eu ía de cando en vez antes da pandemia, e no que disfrutaba moito. Se non me engano, a última vez que fora caeu a finais de 2019, para ver unha exitosa película mexicana titulada "Roma".

Despois chegou a pandemia, as restricións, intentei ir algunha vez e cheguei a tempo, pero como había menos prazas, en canto as enchían, xa pechaban as portas. Despois estiveron meses de obras para mellorar a sala de proxecións. Penso que antes non estaba mal, pero agora estará mellor claro. Conseguín ir o outro día e non me pareceu percibir grandes cambios, só que baixou un pouco a capacidade da sala. Antes pasaba algo das 100 butacas e agora anda en torno ás 90.

E debutei con algo que me interesaba bastante, un ciclo sobre Pier Paolo Passolini. É un autor do que teño oído falar ben e nun horario que me cadraba ben botaban "O evanxeo segundo San Mateo". A min non me desagradan as películas de temática bíblica e tiña moita curiosidade por saber que fixera un ateo e comunista como Passolini.

A película está baseada no evanxeo de San Mateo porque dise que é o máis concreto dos catro que existen. Tamén lin que na película se nota a perspectiva marxista de Passolini, pero eu agora mesmo non sería capaz de percibir onde está. Pareceume unha película bíblica bastante convencional, e de feito, tanto naquel momento (no ano 1964), como recentemente, o xornal L'Observattore Romano, que é o oficial do Vaticano, dixo que era a mellor película da vida de Xesucristo. Así que a min hai algo que non me cadra demasiado. Aparte do feito de que a mensaxe de Xesucristo é bastante marxista de por si, pero hai moita xente que non quere entendelo, alá eles coas súas contradicións.

En canto á ficha técnica, non me vou parar demasiado. A película é do ano 1964, está claro quen a dirixiu, o elenco era principalmente italiano (obviamente), pero o dato máis estraño é que Xesucristo foi intepretado por un rapaz español de 19 anos anos chamado Enrique Irazoqui. Este rapaz era fillo de español e de italiana, pero parece que a voz que se escoita na película non é a del, senón a do actor e director italiano Enrico Maria Salerno. Irazoqui, aparte deste papel estelar no cine (poñendo a cara, basicamente), foi un árbitro de xadrez cunha certa traxectoria. Ou sexa, todo un personaxe. Por último, dicir que o produtor tiña previsto rodar en Terra Santa, pero finalmente o descartaron, e rodaron en diferentes lugares do sur de Italia, como a vila de Matera, auténticamente flipante como Xerusalén bíblico.

Saúdos.