Este artigo non trata sobre un veterano adestrador holandés de fútbol senón sobre un novo festival de música que acaba de crearse na Coruña (vaia, creo que estiven nalgunha das sesións da súa primeira edición, polo que oín). O festival chámase "Vangal" porque pretende convocar á vangarda da música galega, e semella que en galego.
Eu xa teño unha idade, e actualmente non me gustan nada os festivais (e moito menos co nivel da música actual), pero este ten unhas condicións que mo fan máis ou menos aceptable. O tipo de música pode interesarme, polo menos en parte, é gratuíto (non é moi relevante para min), celébrase no patio da Fundación Luís Seoane (lugar pequeno pero moi acolledor), e as xornadas non son eternas, senón que só había un par de concertos cada día, durante os tres seráns dunha fin de semana. Todo iso sucede na cidade na que vivo, polo tanto non cambia demasiado as miñas rutinas. De feito, puiden ter ido máis días pero interesábame especialmente o da última xornada.
O venres tocaba Faia Díaz primeiro e Teresa Ferreiro despois. Faia Díaz téñoa visto en De Vacas e tamén escoitei cancións do disco en solitario que sacou, que non me gustou demasiado. Teresa Ferreiro non sei quen é, pero xuraría que lin que é unha DJ que mestura música tradicional con latinoamericana, e que tamén pinta, porque durante a fin de semana había unha exposición e venta dos seus cadros no lugar de celebración do festival. Ese día non puiden asistir.
O sábado tocaban Laura Lamontagne & Picoamperio e despois Mounqup. De Laura Lamontagne & Picoamperio teño visto algún vídeo para ver o que fan, porque sabía que tocaban as cantigas medievais con ritmos electrónicos, e non me convenceu demasiado, pero haberá que darlles algunha oportunidade máis. A Mounqup xa a vin actuar en directo algunha vez e non me convence nada o que fai, seguro que ten moito mérito, pero a min non me gusta. Ese día tampouco puiden asistir.
Si puiden asistir o domingo. Tocaba primeiro Sheila Patricia, unha cantautora que mestura canto tradicional con algo de electrónica. Estaba acompañada por dous músicos, un que parecía centrarse máis en percusión tradicional, e outro que xa tocaba guitarra e bases pregravadas, aparentemente. Estivo ben, pero tampouco me apaixoou.
Pero o grupo que máis ganas tiña de ver eran as Fillas de Casandra, formado por María Soa e Sara Faro. Unha mestura de canto tradicional con ritmos electrónicos, e unha mensaxe moi feminista e bailable. O seu primeiro disco, recén publicado, titúlase "Acrópole" e fai reivindicacións feministas baseándose principalmente en figuras femininas da mitoloxía grega como Lisístrata, Antígona, Pandora, Eco, etc. Era o último concerto e notei como entraba un bo feixe de xente nova (algunhas ex-alumnas miñas) que viñan exclusivamente para este concerto, e que nalgunhas ocasións poñíanse a bailar como se estiveran en trance (eu non, obviamente, coa miña habitual sobriedade). Alguén que parece saber do tema díxome que van ser as seguintes Tanxugueiras.
Saúdos.
Ningún comentario:
Publicar un comentario