Certo é que xa me cruzara antes unhas cantas veces con esta película, pero sempre a desdeñei e pasei de vela. Pero puxérona no espazo de cine clásico da 2, os luns pola noite, e automaticamente colleu certo prestixio aos meus ollos, que sempre me parecera un pouco de broma, e en certo xeito o é, pero tamén recoñezo que pasei un bo pedazo véndoa.
Foi dirixida en 1970 por Don Siegel, con protagonismo total para Clint Eastwood e Shirley MacLaine (aínda que seguramente habería que escribilos na orde inversa). O resto do elenco secundario son mexicanos aos que respecto moito, pero non coñecía a ningún, e sospeito que non os verei en ningunha outra película. Por certo, o título orixinal era algo así como "Dúas mulas para a irmá Sara" e en México cravaron a tradución, pero no resto de Hispanoamérica e España decidiron innovar.
Porque a película, aparte de ser xa algo rara de por sí, pola temática, tamén ten unha ambientación e produción pouco común. Semella unha produción mexicana do estilo dos spaghetti western, porque aínda está Morricone na música, as estrelas son estadounidenses pero Eastwood fíxose famoso en películas dese tipo, e cambian a Sergio Leone por Don Siegel, pero o resultado final é similar.
A historia transcorre nese momento no que en México loitan os seguidores de Juárez co exército invasor francés do rei austríaco Maximiliano I (a min iso do rei austríaco en México sempre me fixo bastante coña). Un mercenario chamado Hogan está cruzando o deserto coa intención de chegar a un forte dos franceses e roubar os cartos. Pero no camiño atopa a uns asaltantes que están atacando a unha monxa, xa case desvalida, e sálvaa, obviamente.
A partir de aí, deberían separar os seus camiños, pero mira ti por onde, que a monxa sabe moito sobre ese forte francés e pode axudar ao mercenario no seu plan de asalto, cousa que a ela non lle parece mal, pois parece que o exército francés desagrádalle bastante. Vaise vendo, por diferentes feitos, que a monxa "ten moita vida" e sabe moitas cousas que, por lóxica e profesión, non debería saber. Cara ao final descúbrese que realmente é unha prostituta que traballa no burdel máis popular da vila na que se atopa o cuartel, e conseguen asaltalo con éxito axudando aos juaristas.
Moita fama ten, e non se pode negar que o intentei, pero sucumbo. Esta é a primeira das sete partes da magna novela de Marcel Proust, pero eu xa teño dabondo. Recoñezo que escribe moi ben, con longuísimas e elaboradas frases e parágrafos que duran varias páxinas enteiras, pero as historias que conta non me interesan en absoluto. Así que, feito o experimento, e comprobado o resultado, pecho esta experiencia.
Por explicalo brevemente (supoñendo que o resto da súa obra sexa similar, que creo que si), na obra de Proust basicamente non pasa nada ou case nada. Simplemente fai unha exploración moi pesada e concienzuda da súa memoria, dos seus recordos, sobre todo da infancia, e das sensacións que tiña en cada momento que lembra. E fai múltiples elucubracións sobre frases, pequenos sucesos, sensacións, etcétera.
Por poñer un exemplo, na primeira parte pasa non sei cantas páxinas especulando sobre o que significaba, cando era pequeno, poder despedirse pola noite da súa nai dándolle un bico de boas noites. Se llo pedía, se non llo daba, porque consideraba que era moi frouxo, fráxil e sensible, e debería fortalecerse. Os obstáculos que poderían provocar que esta noite xustamente, que el o necesitaba moito, non lle deran ese bico. E todo así, durante case 500 páxinas (este volume, que só ten a primeira das sete partes).
Esta primeira partes está, ao seu tempo, dividida noutras tres:
- Combray: unha vila no campo onde parece que ían veranear, onde vivía algunha tía e avoas (coas que compartía o sabor das madalenas, xa escoitaríades falar da historia, que a min pareceume bastante ridícula), os paseos que ían dar, e todo iso. Ao final desta parte está a famosa anécdota da madalena.
- Un amor de Swann: Swann é un amigo da familia, pero durante algún tempo parece que deixa de quedar con eles, nunha época e país que semella bastante "snob" e onde as convencións sociais para o contacto social agora semellan antediluvianas. Pois esta parte fala dunha época anterior na que o tal Swann estivo saíndo cunha muller chamada Odette de Crécy, que semellaba moi atractiva, pero que no seu pasado tivera unha moral ben relaxada, e iso é unha pesada mochila para unha sociedade tan clasista como esa. Swann semella ser, ademais, un tipo moi celoso, o que lle faltaba. Todo sucede en París.
- Nomes de terras: Esta tamén sucede en París, e o principal é que o narrador semella namorado de Gilberte, a filla de Swann, que xa se menciona na primeira parte coma un ser anxelical.
Pois nada. Ata aquí. Eu paso. Xa puxen da miña parte pero Proust, para min, acabouse.
Eu xuraría que esta película xa a vin completa máis veces, pero non atopei ningunha referencia a ela neste blog, que xa leva aberto dezaseis anos. Se cadra vina antes diso, pero non tiña eu esa sensación. En calquera caso, é unha película na que pasan cousas e resulta agradable de ver.
Foi dirixida en 1977 por Steven Spielberg (era unha historia á que levaba tempo dándolle unha volta) e os principais papeis foron para Richard Dreyfuss, Melinda Dillon, François Truffaut, Teri Garr, Bob Balaban e Cary Guffey. Aínda que eu penso que claramente é Richard Dreyfuss en quen máis se centra a historia. E teño que recoñecer que nesta ocasión o seu personaxe pareceume máis histérico e desequilibrado que noutras ocasións. Menos mal que ao final marcha na nave....
Supoño que xa coñecedes a historia, aínda que a contan dun xeito tremendamente atractivo, que fai que non deixes de mirar. Non hai ningún secreto dende o comezo, a historia trata de contactos con alieníxenas, e a diferenza do habitual, estes veñen con boas intencións e déixanse ver sen demasiados problemas.
En diferentes partes do planeta comezan a suceder cousas bastante estrañas. Un grupo de científicos que se interesan polo contacto cos alieníxenas atopa nun deserto de México uns avións americanos que desapareceron na II Guerra Mundial, e están intactos e funcionan. E o mesmo sucede cun cargueiro, que desapareceu no Triángulo das Bermudas, aparece no medio do deserto do Gobi, en Mongolia.
Tamén suceden outras cousas estrañas pero non tan espectaculares en diferentes partes dos Estados Unidos. Prodúcense apagóns moi incomprensibles e vense luces nos ceos facilmente identificables como de naves espaciais non orixinarias deste planeta.
Por todas esas razóns, un grupo de cidadáns estadounidenses vense animados a viaxar á Montaña do Demo, no estado de Wyoming, que foi o primeiro parque natural dos Estados Unidos. Non saben exactamente por que, pero hai algo que os leva cara alí. E mira ti por onde, casualmente os científicos que están intentando contactar coas naves alieníxenas, tamén o conseguen, e quedan precisamente en verse nese lugar.
E alí ten o pacífico encontro, intentando compenetrar vontades por medio dunha serie de notas musicais. Finalmente chega unha grande nave, e dela báixanse todos os militares e cidadáns que se deran por desaparecidos hai décadas. E do mesmo xeito, un grupo de persoas, incluído Roy Neary (Richard Dreyfuss), súbense á nave. Nese intre remata a película, pero xa é boa milagre que nunha película estadounidense deste temática non se dispare nin un só disparo (creo).
Estaba eu buscando unha película para ver en Youtube, que non fora moi longa, porque esa noite cheguei algo tarde, e como sempre, os clásicos en branco e negro resolven este tipo de situacións. Como dedico parte do meu tempo libre á comunicación, as historias sobre xornalismo sempre me atraen. Vin unha película que se titulaba "O cuarto poder" e non o pensei.
Foi dirixida en 1952 por Richard Brooks. No seu elenco destaca totalmente Humphrey Bogart, por nome e porque aparece en practicamente todas as esceas. Do resto do elenco non me soaba absolutamente ninguén. Na ficha técnica poñen como segunda a Ethel Barrymore, da famosa familia de actores, pero aparece en moi poucas esceas, aínda que ten certo peso na historia.
Aínda poderíamos divertirnos máis coa tradución do título no mundo hispanofalante. O orixinal é "Deadline U.S.A.". O de "deadline" como "data tope" ou "data límite" aínda podería pasar, pero o de "U.S.A." xa non hai por onde collelo (despois de ver a película, que trata sobre a venta dun xornal neoiorquino, simplemente). En España titulárona "O cuarto poder", que polo menos fai referencia ao mundo do xornalismo, pero xa se ve que é unha interpretación bastante libre. En Venezuela decantáronse por "A última ameaza" e en Chile por "A hora da venganza", que xa son auténticos delirios.
A acción transcorre en aproximadamente 2-3 días. Ed Hutchinson (Bogart) é o director dun xornal neoiorquino chamado "O día". Os traballadores reciben a noticia de que o xornal vai ser vendido. Efectivamente, el está asistindo a reunións na que lle confirman que iso sucederá en dous días. Hai tres propietarias, a esposa do antigo dono, que xa morreu, e as súas dúas fillas. O director consegue convencer neses días á esposa para que non venda, pero as fillas non ceden.
Mentres sucede iso, chegan á redacción varias noticias que semellan non ter relación, pero que finalmente si a teñen. Todas fan referencia a Tomas Rienzi, un mafioso de orixe italiana que manexa a cidade. O olfato profesional de Hutchinson fai que poña aos seus xornalistas a traballar no caso e acaban atopando os delitos do mafioso, a pesar das ameazas deste, e a que matan a unha das testemuñas do caso na mesma rotativa do xornal. O agredoce final fai que se anuncie o arresto do mafioso xusto na última edición antes de ser vendido a un propietario da competencia, que unicamente ten a intención de desfacerse del para ganar cuota de mercado.
Unha vez máis, aínda que non o faga sempre, pero se no Nadal atopo algunha película xeitosa para ver, xeralmente reservo a tarde do 5 de xaneiro. Se escolles ben a sala de cine, o máis probable é que haxa un ambiente ben tranquilo, porque case todo o mundo está na Cabalgata de Reis. Onte decidín ir ver "Avatar 2" en proxección 3D (non podo aseguralo, pero non descarto que "Avatar" fora a anterior película en 3D que vin, 12 anos máis tarde). A sala estaba bastante baleira, habería unhas 30-35 persoas, e a metade delas entraron xuntas cando xa comezara a película e se apagaran as luces.
Foi presentada no 2022 e dirixida obviamente por James Cameron. Os actores e actrices principais, aínda que loxicamente irrecoñecibles case todos, son Sam Worthington, Zoe Saldaña, Stephen Lang, Kate Winslet, Cliff Curtis, Bailey Bass, Sigourney Weaver, Giovanni Ribisi, Joel David Moore, Dileep Rao, CCH Pounder e Matt Gerald. Ou sexa, a maioría bastante descoñecidos porque non se vai ver o seu careto e xa teñen cousas dabondo nas que gastar cartos, por exemplo en tecnoloxía.
A historia, nesta ocasión, é algo máis simple que na primeira parte, na miña humilde opinión. Un novo batallón de humanos, xa recombinados con Navi`, intentar de novo capturar a Jake Sully, o líder dos rebeldes de Pandora. Están a piques de capturar a varios dos seus fillos, pero conseguen liberalos. Só capturan a Spider, que é fillo do malísimo da primeira parte, Quaritch.
Entón Jake Sully propón que se marchen de Pandora, porque basicamente o perseguen a el, e se el non está, Pandora seguirá a súa vida en paz. Entón marcha toda a familia xunta, Jake, Neytiri e os catros fillos, uns dela, outros deles e algún adoptivo. Porque polo visto, un dos grandes valores desta película é a reivindicación da forza do concepto "familia" (estarán os ultracatólicos estadounidenses intentando colarnos as súas estupideces habituais a través da 3D?).
Marchan entón e a bastante distancia chegan a unha zona mariña, con arrecifes, e pídenlle aos xefes hospitalidade para que poidan instalarse alí. Como anécdota, falaremos sobre as cores dos avatares. Os de Pandora eran azuis e vivían nun selva totalmente verde. Agora chegan a unha zona mariña (moi azul) e resulta que os avatares que viven alí son verdes (cousas que pasan). Son ben acollidos pero, ao comezo, búrlanse un pouco deles porque teñen colas moi curtas e non nadan coa soltura do novo clan mariño. Por outra banda, os dous xefes do clan mariño tamén teñen varios fillos adolescentes e comezan as típicas rivalidades e cariñas entre os fillos de Jake e os outros.
Os malos conseguen localizalos debido a alianza cunha especie de baleeiros que cazan "tulkuns", uns grandes cetáceos que precisamente están irmanados cos habitantes desa colonia mariña. E nada, de novo comezan a perseguilos, conseguen capturar a varios dos fillos de Jake e intentan chantaxealo dese xeito, pero sempre acaban ganando os bos. Iso si, o fillo maior de Jake morre na refrega. E o "novo" Quaritch está a piques de morrer, pero finalmente sálvao o seu fillo, que despois diso, volve xunto cos seus colegas de Pandora.
Para analizar esta película, é inevitable facer algunha referencia á primeira parte, da que non lembro practicamente nada (iso non significa que non me gustara, en absoluto). Estiven repasando onte na Wikipedia a sinopse da primeira parte (para corroborar que non lembraba case nada), e constatei unha sensación que xa tivera daquela. Esta saga de películas ten o "sambenito" de que a historia é moi simplona, que están alongadas innecesariamente para maior gloria dos efectos dixitais, e se cadra algo pode haber diso, pero non estou totalmente de acordo. Eu coido que as tramas son máis enrevesadas do que parecen e que contan máis cousas das que parecen, e iso fai a historia máis rica e profunda. E nesta deume a mesma sensación.
Vou poñer uns exemplos. Hai unha parte central da película onde parece que non pasa nada. Parece que simplemente retratan as relacións entre adolescentes dos fillos das dúas familias protagonistas, os seus xogos, rivalidades, que todos recoñecemos nos adolescentes reais. Pero a min paréceme que hai algo máis, porque máis adiante desenvólvense temas que son esenciais na parte final da película, e que non terían ningún sentido se antes non víramos de onde proviñan.
Por exemplo, Loak, o segundo fillo de Jake (creo que máis ben de Neytiri) é algo díscolo e rebelde. O seu irmán maior intenta vixialo, por orde do pai, pero non dá feito. E nun determinado momento, os dous fillos adolescentes do clan mariño intentan retalo, con éxito, a que vaia con eles alén do arrecife, onde só van os adultos. Alí propóñenlle un xogo, que eles saben moi perigoso, e unha vez comezado, déixano só. Iso está a piques de provocarlle a morte polo ataque dunha especie de gran cetáceo, pero sálvase de milagre no último momento porque o defende un tulkun desterrado chamado Payakan, co que fai grande amizade. Resulta que ese tulkun é o principal causante da vitoria final sobre os perseguidores, pola lealdade que lle ten a Loak. O que pasa no medio da película parece unha chorrada, só ao final entendes por que contaban esa historia.
Algo similar sucede con Kiri, a filla adoptiva de Jake e Neytiri. Dende o principio nótase que é unha adolescente algo rara, solitaria, tremendamente sensible, e os rapaces da outra familia búrlanse dela porque semella "rarita" (ou sexa, exactamente igual que no mundo real). Nesa parte vese e enténdese (aínda que seguramente alguén pense que é unha parte innecesaria, só para rechear minutos de metraxe) a súa comunión coa natureza e co mundo animal. Ao final da película, esa cualidade permítelle salvar a toda a súa familia porque os seres mariños comandados por ela localizan nun afastado recuncho da hiper-baleeira afundida aos seus familiares, que xa non sabían por onde saír, e temían pola súa vida.
Con isto quero dicir que: si, se cadra as historias son algo simples, pero eu penso que non tanto como parecen, teñen bastante chicha oculta. E o recital audiovisual que se recibe é grandioso. Iso si, neste caso si está xustificado ir á sala de cine a ver a versión 3D, vela na casa debe ser moito menos espectáculo. A entrada será algo máis cara, pero vale a pena (eu vou unha vez cada 10 anos, máis ou menos). E si, sendo cine estadounidense, sempre está o militarismo, a violencia, a presencia de armas por todas partes. Xuraría que nesta ocasión houbo algo menos de presenza que na primeira, pero con estes chalados é imposible de evitar.
Comezou xa hai uns meses e remata a semana que vén. Unha exposición moi interesante que trata sobre a historia do deseño en Galicia. Eu oín xa falar hai tempo dela, intentei ir pero foime imposible, e pensaba que xa non chegaba o tempo. O outro día chegoume a noticia de que aínda quedaban uns días para vela, e como estaba de vacacións, paseime por alí, e quedei ben satisfeito. Pode verse na Normal, no espazo cultural da UDC en Riazor, concretamente no gran espazo expositivo da planta baixa (nese edificio hai moitos espazos diferentes, pero as exposicións habitualmente están aí).
O esquema da exposición é ben sinxelo. Colgando en forma de bandeirolas, hai uns 85 paneis. Fálase de 100 marcas ou logotipos, pero os últimos 15 non están pendurados, senón que se ven nun vídeo que hai nunha esquina, que dedica aproximadamente uns 30 segundo a cada un, seguindo a secuencia, ininterrumpidamente.
Está organizada cronoloxicamente en cinco etapas: Antecedentes, outra cuxo nome non lembro, Autarquía (a época franquista), Democracia e Contemporaneidade (esta última é a que se ve no video, non está pendurada como bandeirola). Os primeiros son marcas como a vieira do Camiño de Santiago, xa dende a Idade Media, marcas de canteiros ou outro tipo de profesións, etc. A partir de aí xa aparecen marcas recoñecibles: Estrella Galicia, R, Nunca Máis, Televés, Gaseosas los 15 hermanos, .....
Pois seguimos con mitoloxía grega para comezar este ano 2023. Vin que botaban "Furia de titáns", pero nunha nova versión algo diferente á de 1981, e decidín probar. Eu creo que a calidade actoral é algo máis pobre e, sobre todo, acabo de comprobar que mesturan a mitoloxía grega coa nórdica e incluso a árabe, algunhas cousas xa me parecían algo marcianas de máis.
Foi dirixida en 2010 polo francés Louis Leterrier (polo visto, nos últimos tempos xa vin unha adaptación de "Hulk" feita por el). No numeroso elenco están Sam Worthington, Liam Neeson, Ralph Fiennes, Gemma Arterton, Pete Postlewaite, Mads Mikkelsen, Nicholas Hoult e moitos máis. Por certo, o papel principal de Perseo é para Sam Worthington, que me pareceu máis ben un "pedazo de carne con ollos". Se cadra o estou xulgando mal e ten cualidades para a profesión, pero non mo pareceu en absoluto.
A ver se non me lío contando a historia. Despois da Guerra de Troia e da viaxe de Ulises (o que Homero contou tan ben na "Ilíada" e na "Odisea"), os humanos xa están un pouco cheos dos deuses do Olimpo, e deciden pasar deles, non respectalos e facer a súa vida por libre. Isto indigna principalmente a Zeus, deus da terra, pero a Poseidón, deus dos mares, non parece afectarlle demasiado, e Hades, deus do inframundo, que se considera enganado polos outros dous, decide aproveitar a situación para sacar partido.
Perseo, aínda que el non o sabe, é un semideus porque o seu pai Zeus disfrazouse (como era habitual nel) para xacer con Dánae. Acrisio, o esposo de Dánae, ao sabelo, meteu nun cofre de madeira a Dánae e a Perseo e tirounos ao mar. Dánae morreu pero Perseo foi rescatado por un pescador e a súa muller. Esa familia accidental de Perseo morre cando se desencadea a loita dos deuses contra os humanos, así que Perseo cabréase un pouco.
Hades bota unha maldición sobre a fermosa cidade de Argos, que lideraba a rebelión contra os deuses, e di que liberará o kraken (lenda nórdica), unha terrible bestia mariña, contra a cidade, se non lle entregan á fermosa Andrómeda, filla dos reis de Argos. Moitos cidadáns pensan que xa podía facer ela ese esforzo, que non lle custaba moito, e ela tampouco está moi en desacordo.
Entón reúnense Perseo e a guardia do rei de Argos para ver que hai que facer para evitar o desastre. Primeiro hai que ir visitar ás bruxas de Estixia, despois de cruzar a lagoa Estixia na barca de Caronte (teoricamente, iso faise cando un morre), para que lles digan como poden vencer ao kraken. Estas dinlle que só a cabeza de Medusa pode derrotar ao kraken. Pero a ollada de Medusa petrifica a todo o que a recibe, así que tampouco vai ser doado, pero non hai nada imposible para o noso heroe. Alá van, consegue cortarlle a cabeza a Medusa sen quedar petrificado, e lévaa nunha bolsa a Argos, onde o kraken xa está facendo das súas. Pero acaban ganando os bos, obviamente.
Por certo, indo para a lagoa Estixia, crúzanse cuns estraños e perigosísimos escorpións, que están a piques de acabar con todos eles, pero que ao final utilízanos como transporte, porque están amaestrados por uns estraños seres chamados os "djinn", que semellan robots e que, supostamente, proveñen da mitoloxía árabe. Vendo isto xa me estaba chirriando bastante a historia.
Onte, para comezar o ano 2023, botaban "Troia" na Sexta, e pareceume unha boa forma de comezar un ano natural, con mitoloxía grega recreada nunha película épica e grandiosa. Eu pensaba que xa a vira completa pero é posible que só vira algunhas partes. Polo que din na wikipedia, non é totalmente fiel á coñecida historia, pero creo que a maioría dos puntos importantes si os seguiron. Por poñer un exemplo disto, na película parece que a Guerra de Troia dura un par de semanas, cando a lenda di que durou dez anos. Pero a grandiosidade da historia e dos personaxes mantense.
Foi dirixida en 2004 por Wolfgang Petersen, e no elenco hai moitos nomes importantes como Brad Pitt, Eric Bana, Orlando Bloom, Sean Bean, Diane Kruger, Rose Byrne, Saffron Burrows, Peter O'Toole, Brian Cox, James Cosmo, Brendan Gleeson ou Julie Christie. Eles fan os papeis de personaxes lendarios como Aquiles, Héctor, Paris, Ulises, Helena, Briseida, Andrómaca, Príamo, Agamenón, Glauco, Menelao e Tetis, por non mencionar aos que fan de Áyax, Patroclo ou Eneas.
Supoño que xa sabedes de que vai a historia. Está unha delegación de Troia negociando a paz con Esparta, e Paris (un dos fillos do rei de Troia, Príamo) namórase e lévase a Helena, a infeliz muller do rei de Esparta, Menelao. Este entra en pánico e vai falar co seu irmán maior Agamenón, rei de Micenas, que levaba anos desexando atopar unha boa escusa para atacar a inexpugnable Troia. Os sempre divididos gregos atopan así unha razón para unirse contra o inimigo común. A dúbida sempre está en Aquiles, que comanda aos bravos mirmidóns, e que non soporta a Agamenón.
Van todos a sitiar Troia e inicialmente a xogada non ten demasiado éxito. Despois dunha serie de escaramuzas e combates, prodúcese un duelo entre Aquiles e Héctor (porque este matara a Patroclo, curmán de Aquiles, se cadra amante, pensando que era Aquiles, e non era o único que o pensaba, porque ía vestido exactamente igual ca el), no que acaba ganando Aquiles.
Despois prodúcese a xogada mestra, pensada polo astuto Ulises, de finxir a retirada deixando na praia un suposto agasallo para Poseidón, un grande cabalo de madeira (o famoso Cabalo de Troia). Os troianos non ven nada estraño no agasallo e méteno na cidade para achegalo a un dos seus templos. Pero realmente o cabalo está cheo de guerreiros gregos como Aquiles ou Ulises, que saen pola noite, incendian a cidade e toman por fin a inexpugnable vila.
Xa digo, non será totalmente fiel á lenda tradicional, pero para convencer das marabillas da mitoloxía grega aos que aínda non estiveran convencidos, penso que é un produto máis que resultón.
