Falar dunha película baseada na fantástica novela de ciencia-ficción de Herbert George Wells sempre é un punto de interese. Eu xuraría que vin outra versión moi anterior, de hai 60 anos, que creo que tiña moito ou un certo encanto. Esta versión ten uns efectos moito máis conseguidos, claro. O que xa non teño tan claro é se tiña tanto encanto, xuraría que non. Tamén xuraría que teño a novela e que a lin hai tempo, pero lembro pouco dela, e iso non debe ser bo indicio.
Foi dirixida en 2002 por un tal Simon Wells. O protagonismo total foi para Guy Pearse. Despois hai un bo feixe de secundarios, entre os que destaca Jeremy Irons, que ten ao final un breve pero moi lucido brillo.
Un excéntrico profesor universitario de Nova Iork está traballando nas viaxes no tempo, que cre factibles. Unha noite, nun desafortunado incidente, morre a súa moza cando lle está pedindo que case con el, e el entra nunha obsesión por perfecciónar a máquina do tempo. Uns anos máis tarde xa a ten funcionando, e intenta volver recrear o incidente, para ver se pode salvala, cousa que, obviamente, non consegue, porque a súa moza morre tamén, aínda que dun xeito totalmente diferente do anterior.
Manipulando a máquina sofre un golpe, e o indicador de salta no tempo lévao a unha época moi lonxana no futuro. Alí atópase a terra case desolada, e a única especie con pinta de parecerse aos actuais humanos, sometidos por unhas bestas terribles que, de cando en vez, saen do chan e volven a el. Finalmente, decide quedar no futuro para intentar loitar xunto a eses futuros humanos.
Saúdos.
Ningún comentario:
Publicar un comentario