Soños eléctricos

Cheguei a esta película dunha forma un tanto estraña. Nos últimos anos déronse varias circunstancias para que eu me puxera a recompilar a música que máis me gusta, especialmente de décadas anteriores, como os 70 e os 80, xa bastante lonxanos, por certo. Escoitei a canción principal desta película, que me soaba vagamente, e me gusta bastante (a canción, non a película), e entereime que estaba na banda sonora desta película. Souben tamén que a película estaba en Youtube (abaixo poño o vídeo), e tomei nota mental para vela algún día. E ese día chegou. Por certo, a película é moi mediocre, por se vos interesa a información.

Foi dirixida en 1984 por un tal Steve Barron (non ten ficha na Wikipedia en español, é probable que non chegara moi lonxe). Os dous actores principais son Lenny von Dohlen (tampouco ten ficha, algo debe significar) e Virginia Madsen (esta actriz si que é algo coñecida, pero tampouco fixo moita fortuna, é a irmá de Michael Madsen, algo máis famoso). Do elenco de secundarios, que tampouco destaca demasiado, poderíamos mencionar a Maxwell Caulfield (sóame de algo pero non sei de que) e a Giorgio Moroder, músico que compuxo a música da película e que tamén sae facendo un papel similar a ese).

Nada, unha chorradilla. Miles é un traballador dunha empresa de arquitectura en San Francisco, algo obsesivo e desorganizado, que está obsesionado co deseño dun novo tipo de ladrillo que sexa capaz de soportar os terremotos, problema importante nesa cidade. Como é tan desorganizado, un compañeiro lle aconsella que merque un organizador (naqueles tempos algo parecido a unha PDA, pero aínda non se inventaran, creo). Vai a unha tenda de ordenadores (daquela xa as había en EE.UU.) e lévase un ordenador enteiro, como era algo ou bastante friki, tampouco lle vén mal. Intenta deseñar ese novo ladrillo no novo ordenador, e aos poucos días despois intenta conectalo co ordenador da súa empresa, pero sofre un quecemento polo exceso de información, comeza a botar fume, e Miles bótalle un líquido por enriba para intentar enfrialo, e a partir de aí suceden cousas raras.

Ao mesmo tempo, múdase ao mesmo edificio de Miles unha fermosa violonchelista chamada Madeleine, da que Miles namora inmediatamente, como non podía ser doutro xeito. Un determinado día, polos condutos da ventilación, o novo ordenador (que responde ao nome de Edgar), que xa fai cousas raras, escoita ensaiar a Madeleine, e comeza a reproducir eses mesmos sons pero de forma electrónica. Madeleine cre que foi Miles, que non ten nin idea do que lle fala, pero a súa relación vaise estreitando, para gozo de Miles. O ordenador tamén vai namorando de Madeleine e ademais tamén hai un compañeiro de orquestra de Madeleine que podería ser competencia. Aí tedes a cousas, bastante tonta. A película é definida como comedia romántica de ciencia ficción. Nos 80 facíanse estas cousas.

Saúdos.