O reiciño de Galiza

Hai pouco neste mesmo blog falei dun cómic baseado en "O reiciño de Galiza" de Víctor Hugo. Pois iso fíxome lembrar que tiña esa "obra" na miña casa, pero que nunca me animara a lela. Como xa dixen daquela, seguramente me animaría a facelo axiña, para completar o círculo. E así foi.

O pequeno volume forma parte dunha colección da que xa teño falado aquí. Chámase a "Biblioteca Galega de Clásicos Universais", que sacou a Voz de Galicia a comezos do século XXI, cando Tucho Calvo aínda mandaba algo alí e promoveu varios coleccións de alto valor engadido.

Como xa dixemos na outra ocasión, "O reiciño de Galiza" forma parte dunha obra máis grande titulada "A lenda dos séculos", composta por moitas historias épicas breves, que era un dos xéneros que máis lle gustaba ao autor. Editou varios volumes, e esta historia formaba parte desa magna obra dende o comezo, incluso parece que a anunciou algo antes de escribila, así que debía ser un tema importante para el.

Mestura a historia real do Rei Don García, que viviu en torno ao ano 1100, coas peregrinacións a Santiago. Ao rapaz que pretenden usurpar a herdanza do reino do seu pai chámalle Nuno, e 10 irmáns que viven pola cornisa cantábrica queren raptalo, e están debatindo se matalo ou metelo nun convento. Nese intre aparece o mítico Roldán, que dá boa conta deles (só un consegue escapar) e permite que Nuno volva a Compostela no cabalo de Roldán.

O libro que eu lin é moi breve, e xa non digamos o fragmento da autoría de Víctor Hugo. Non chega ás 150 páxinas. Primeiro hai unha longa introdución que fala sobre a vida e obra de Víctor Hugo (que semella que tamén foi moi animada) e "A lenda dos séculos". Despois vén a obra en si, que ocupa unhas 50 páxinas, tendo en conta que aparece a versión orixinal francesa e a galega traducida por Henrique Harguindey Banet, en páxinas opostas. Ou sexa, que a peciña son unhas 25 páxinas en verso que se len en menos de media hora. E finalmente vén unha contextualización que fai un paralelismo entre esta historia e a de Don García.

Saúdos.

Shaft: the return

Sempre me chamaron a atención esa saga de películas do detective negro John Shaft, protagonizadas por Richard Roundtree nos anos 70. Pero por unha cousa ou outra, aínda non conseguín ver ningunha. Pero o outro día si que conseguín ver "Shaft: the return", que entendo que se leva ese título será porque é a primeira da nova serie, que a verdade é que non sei cantas películas forman. Pero polo menos agora si que saciei a miña curiosidade. Pero aínda así, a ver se teño a posibilidade de ver unha das antigas.

"Shaft: the return" foi dirixida por John Singleton no ano 2000. Os dous principais papeis do elenco foron para Samuel L. Jackson e Cristian Bale, entre os secundarios están Vanessa Williams, Jeffrey Wright, Toni Collette, Dan Hedaya e Busta Rhymes.

A trama xira en torno ao asasinato dun rapaz negro que entra coa súa moza nun local elitista de Nova Iork, e iso non lle gusta a un ricachón, racista e supremacista branco, fillo dun importante construtor. A cousa semella bastante clara, pero a principal testemuña, unha camareira, fuxe e escóndese. Entre iso e o poder do asasino (máis ben do seu pai), fai que a xustiza sexa moi benévola con el e escapa a Suiza.

Un par de anos máis tarde volve de incógnito, pero Shaft entérase e arréstao nada máis chegar. O ricachón cre que vai fuxir da xustiza tan facilmente como a outra vez, e máis ou menos é así, pero esta vez quítanlle o pasaporte e, polo menos, xa non pode fuxir do país. O ricachón, ademais, non está nada conforme co feito de que o seu pai é moi brando e non se aplica ao máximo para resolver o problema.

Polo tanto, decide contratar a un mafioso para que se desfaga da testemuña, pero este mafioso tampouco llo pon demasiado fácil. Shaft si que consegue localizar á testemuña e a convence para declarar. Cando vai celebrarse o novo xuízo, a nai daquel rapaz negro asasinado, cansa xa de que a xustiza dos brancos non resolva nada, mata ao ricachón á porta dos xulgados, con centos de persoas e xornalistas diante.

Saúdos.

Cube 2: Hipercubo

Na plataforma Rakuten teñen dúas películas desta saga: "Cubo" e "Cubo 2". Acabo de enterarme que posteriormente fixeron "Cubo cero", que realmente é unha precuela. Xa mirarei a ver se a teñen, aínda que xa comeza a aburrirme un pouco. En boa parte de Hispanoamérica tiveron a ocorrencia de titulala "Laberinto mortal", cando non había necesidade.

"Cubo 2: Hipercubo" é unha película canadiense do ano 2002 dirixida por un tal Andrzej Sekula. O elenco está formado por actores e actrices totalmente descoñecidos para min (supoño que canadienses), e a única persoa que me soaba vagamente é a que acaba destacando lixeiramente sobre os outros, unha actriz chamada Kari Matchett, á que coñecía dun papel moi secundario nunha serie chamada "Leverage" (en España coñecida como "As regras do xogo".

Pois nada, estamos coma sempre nesta saga. Un número de persoas, cercano a 10, atópase pechada nunha estrutura formada por habitacións cúbicas que teñen seis portas, unha en cada cara. A diferenza da primeira película da saga, onde se podía ir pasando dunha habitación a outra e, se cadra, había algunha trampa ou algo semellante, os cambios de habitación aquí poden ter consecuencias moito máis duras, como que o tempo flúa de diferente forma ou ritmo, que haxa máis ou menos gravidade,..., así que os pasos xeran moita tensión.

Como sempre, ninguén sabe por que está alí, pero cando van falando entre eles, descubren que o único punto en común é que todos teñen algo que ver, máis ou menos, cunha empresa chamada Izon, dedicada ás armas creadas con alta tecnoloxía. Van pasando diferentes cousas, algunhas das habitacións van reducíndose de tamaño, noutras aparecen "cousas" que obviamente provocan a morte, e como pasa case sempre, só se acaba salvando unha persoa (casualmente a protagonizada por esa actriz algo máis coñecida). Aparece un código numérico en moitas das salas, e ao final acaban entendendo que é unha hora concreta, e cando se chega a ela, o hipercubo destrúese e sálvase esa persoa. Que acaba declarando diante da directiva de Izon, pero é executada ao rematar a declaración, para que non sexa testemuña de ter sobrevivido á experiencia (suponse).

Saúdos.

O ilusionista

Nas últimas semanas volvín a Rakuten, despois de moitos meses sen pasar por alí, para ver se  había algunha película interesante, e atopei algunha perla ben destacada. Tamén é certo que fixeron unha cousa que non me gusta. Antes, a carón de cada película, poñían a nota media da mesma na IMDB, que sempre é unha referencia. Ese dato aínda segue, pero moito máis oculto, así que agora estamos algo máis a cegas, porque hai bastante broza polo medio nesa plataforma. Pero atopar "O ilusionista" foi unha boa alegría.

Foi dirixida en 2006 por un tal Neil Burger, que tamén foi o guionista xunto a Steven Millhauser, o autor da novela corta na que está baseada. Haberá que seguirlles a pista. O protagonista principal é Edward Norton (actor que está comezando a convencerme bastante). O resto do elenco está formado por Jessica Biel, Rufus Sewell e Paul Giamatti.

A historia é algo retorcida, e ten un aura de maxia e misterio moi interesante. Eduard Abrahovich é un rapaz que se cría na Viena de finais do século XIX, fillo dun ebanista e pobre, que coñece a unha marquesa da que namora, e ela del, e que nun curioso encontro aprende cousas de maxia e queda moi interesado nese arte. Como o amor entre os dous non é ben visto, ten que marchar da súa terra.

Aparece de novo uns anos máis tarde, xa como mago profesional, co nome artístico de "Eisenheim o ilusionista". Fai uns trucos alucinantes e ten moitísimo éxito en Viena ao pouco de chegar. O príncipe Leopold, escéptico e moi intelixente, asiste a un dos seus espectáculos coa intención de desacreditalo, e nun número no que o mago pide un voluntario, o príncipe ofrece á súa propia prometida, que mira ti por onde, xustamente é a marquesa da que Eduard estaba namorado na súa infancia e adolescencia (tardan pouco en recoñecerse). Gusta moito o truco que fai, e é convocado a palacio, e alí fai unha gran actuación na que humilla ao príncipe, que solicita que pechen o teatro no que actúa. Ademais, sábese nese momento que o príncipe maltrata a todas as mulleres coas que se relaciona e que ten previsto casarse coa marquesa, aínda que a ela o plan non lle atrae demasiado.

A marquesa pretende rachar o compromiso co príncipe, pero nun arrebato de ira, este mátaa, pero conseguen ocultar as posibles probas, e inculpan a outra persoa que non ten nada que ver no tema. Eduard aluga outro teatro máis pequeno e axiña obtén moito éxito porque o seu espectáculo baséase en invocar as almas dos mortos, e fai aparecer a persoas que alguén do público recoñece como familiares ou amigos xa falecidos. Isto provoca un grande escándalo e fai que as forzas da orde vaian a detelo na seguinte actuación. Nesta fai aparecer á marquesa, que insinúa que foi asasinada polo príncipe. Cando van deter ao mago, resulta que el tampouco é real, é unha aparición e non consiguen detelo.

O xefe de policía que leva a investigación (eu non o mencionara ata agora, pero ten certa importancia na historia) chega á conclusión de que o príncipe foi o asasino da marquesa. Van ao seu palacio a prendelo, e el intenta defenderse, pero acaba suicidándose.

E a película remata dunha das formas que a min máis me gusta e que xa mencionei neste blog algunha vez (tamén hai que ter en conta que este blog xa está a piques de cumprir 17 anos): na última escena sucede algo inesperado, que fai que descubras algo que non viras ou non sabías, e ao sabelo, resulta que toda ou boa parte da historia cambia, e estivo pasando algo diferente ao que ti pensabas. Iso non o vou desvelar, para que vexades esta película, que é unha pequena obra mestra.

Saúdos.

Mary Shelley

Hai unhas semanas púxenme a buscar en Rakuten se había algunha película novidosa que valera algo a pena, e atopeime unha que trataba sobre Mary Shelley, que é un personaxe moi interesante, así que deille unha oportunidade.

Foi rodada en 2017 pola directora saudí Haifaa Al-Mansour (a primeira directora de cine do seu país), pero a produción é dos principais países anglosaxóns e Luxemburgo. No elenco non vin ningunha cara que me soara, a maioría son actores e actrices novos que están comezando a destacar en series e películas dos últimos anos, supoño que comezarán a soarme a partires de agora. Por exemplo, Mary Shelley foi interpretada por Elle Fanning (a irmá de Dakota Fanning, cuxo nome me soa de algo, pero non sei de que). De Percy Bysshe Shelley fixo Douglas Booth. De Lord Byron fixo Tom Sturridge. E de William Godwin fixo Stephen Dillane, un dos poucos actores veteranos.

A película trata os momentos máis importantes da vida de Mary Shelley, aproximadamente dende a súa adolescencia, cando xa coñece a Percy, ata pouco despois da creación de "Frankenstein", cando se descubre que a autora da obra que tanto gusta é ela, e non o seu marido, como pensaban moitos, porque o editor pediu que constara iso, colaborando na confusión, pero Percy, nun xesto nobre que lle honra e case sorprende, porque parece que era boa peza, recoñece en público que foi Mary a autora.

Polo que transmite a película, que non é unha marabilla, pero tampouco está mal, e non creo que se equivoque niso, aqueles personaxes, Mary, Percy, Byron, eran entre outras cousas uns vividores (sobre todo eles) que tiñan dificultades para sobrevivir, vivían sempre con moita precariedade, ademais de non traballar demasiado pretendían ter un nivel de vida que lles quedaba moi grande. Menos mal que aínda produciron algunhas obras literarias notables.

Mary Shelley era filla do filósofo político William Godwin, que tiña unha afamada librería en Londres, e de Mary Wollstonecraft, líder feminista que morreu no parto no que naceu ela, e obviamente iso era unha obsesión para Mary. Cruzouse na súa vida Percy Bysshe Shelley, que a deslumbrou, e xa se fixeron parella inmediatamente, aínda que el estaba casado e tiña unha filla, pero pasaba totalmente delas (xa vos dixen que era un peza). Por se non chegara con iso, tamén se cruzaron con Lord Byron, que era máis peza que todos eles xuntos, e fixéronse moi amigos. 

O máis notable foi aquela famosa estancia nunha mansión suiza en 1816 (o "ano que non houbo verán", pola erupción do volcán indonesio Tambora), onde se retaron a escribir relatos de medo ou terror. Agora mesmo, non lembro cal foi a produción de Byron e Percy para ese xogo, pero está moi esquecida, polo visto. Os únicos que fixeron algo notable foron Mary, que concebiu aí ao seu "Frankenstein", e outro convidado na mansión, John Polidori, que creou unha obra titulada "O vampiro", que polo visto inspirou a Bram Stoker unhas décadas máis tarde para crear Drácula.

Saúdos.

Soños eléctricos

Cheguei a esta película dunha forma un tanto estraña. Nos últimos anos déronse varias circunstancias para que eu me puxera a recompilar a música que máis me gusta, especialmente de décadas anteriores, como os 70 e os 80, xa bastante lonxanos, por certo. Escoitei a canción principal desta película, que me soaba vagamente, e me gusta bastante (a canción, non a película), e entereime que estaba na banda sonora desta película. Souben tamén que a película estaba en Youtube (abaixo poño o vídeo), e tomei nota mental para vela algún día. E ese día chegou. Por certo, a película é moi mediocre, por se vos interesa a información.

Foi dirixida en 1984 por un tal Steve Barron (non ten ficha na Wikipedia en español, é probable que non chegara moi lonxe). Os dous actores principais son Lenny von Dohlen (tampouco ten ficha, algo debe significar) e Virginia Madsen (esta actriz si que é algo coñecida, pero tampouco fixo moita fortuna, é a irmá de Michael Madsen, algo máis famoso). Do elenco de secundarios, que tampouco destaca demasiado, poderíamos mencionar a Maxwell Caulfield (sóame de algo pero non sei de que) e a Giorgio Moroder, músico que compuxo a música da película e que tamén sae facendo un papel similar a ese).

Nada, unha chorradilla. Miles é un traballador dunha empresa de arquitectura en San Francisco, algo obsesivo e desorganizado, que está obsesionado co deseño dun novo tipo de ladrillo que sexa capaz de soportar os terremotos, problema importante nesa cidade. Como é tan desorganizado, un compañeiro lle aconsella que merque un organizador (naqueles tempos algo parecido a unha PDA, pero aínda non se inventaran, creo). Vai a unha tenda de ordenadores (daquela xa as había en EE.UU.) e lévase un ordenador enteiro, como era algo ou bastante friki, tampouco lle vén mal. Intenta deseñar ese novo ladrillo no novo ordenador, e aos poucos días despois intenta conectalo co ordenador da súa empresa, pero sofre un quecemento polo exceso de información, comeza a botar fume, e Miles bótalle un líquido por enriba para intentar enfrialo, e a partir de aí suceden cousas raras.

Ao mesmo tempo, múdase ao mesmo edificio de Miles unha fermosa violonchelista chamada Madeleine, da que Miles namora inmediatamente, como non podía ser doutro xeito. Un determinado día, polos condutos da ventilación, o novo ordenador (que responde ao nome de Edgar), que xa fai cousas raras, escoita ensaiar a Madeleine, e comeza a reproducir eses mesmos sons pero de forma electrónica. Madeleine cre que foi Miles, que non ten nin idea do que lle fala, pero a súa relación vaise estreitando, para gozo de Miles. O ordenador tamén vai namorando de Madeleine e ademais tamén hai un compañeiro de orquestra de Madeleine que podería ser competencia. Aí tedes a cousas, bastante tonta. A película é definida como comedia romántica de ciencia ficción. Nos 80 facíanse estas cousas.

Saúdos.

A decisión de Sophie

Agora que andamos de temporal en temporal e de borrasca en borrasca, é mellor non saír moito e ver cine en casa non é mala opción. Un día destes, no espazo de cine clásico da 2, botaban un clásico dos anos 80 do que eu oíra falar moito, pero non tivera a oportunidade de ver. Como duraba bastante e agora prefiro non trasnoitar pola semana, decidín deixalo para uns días máis tarde e velo en Rtve Play, e así fixen.

"A decisión de Sophie" foi dirixida en 1982 por Alan Pakula, e os principais intérpretes son o trío protagonista formado por Meryl Streep, Kevin Kline e Peter MacNicol. Hai un longo listado de secundarios, pero apenas teñen peso na historia, aparte de que son moi pouco coñecidos.

A película está ambientada no Brooklyn de finais dos anos 40, pouco despois da Segunda Guerra Mundial. A época é esa porque pasaron poucos anos dende que a protagonista principal foi liberada do campo de concentración de Auschwitz. E o lugar é curioso, porque non se recoñece Brooklyn en absoluto, só hai un par de escenas na famosa ponte. Nin sequera sucede nun dos típicos edificios do barrio que tantas veces temos visto, senón nunha casa afastada que ten unha pensión, na que viven varias persoas e familias ademais dos caseiros.

Todo xira en torno ao trío protagonista e as relacións entre eles. Stingo é un xoven sureño (creo que de Virxinia), con pouco máis de 20 anos, que sube a Nova Iork coa intención de facerse escritor. Colle unha habitación nesa casa de hóspedes, e pouco despois, de forma algo abrupta, coñece á parella que vive na habitación que está enriba da súa. Son Sophie e Nathan, unha parella ben curiosa, que pasa por momentos moi variables na súa relación, ás veces son moi encantadores e outras veces son insoportables (sobre todo Nathan). Seguramente será mellor explicar como é cada un deles.

Stingo é novo, quere novas experiencias vitais, para vivilas e contalas nos seus libros. Por exemplo quere ter algunhas experiencias sexuais, pero non semella ter moito éxito cando todo parecía indicar que ía ser así. Faise moi amigo de Sophie e Nathan, pero non soporta que Nathan ás veces desprecia a Sophie, cando outras veces a adora. Acaba namorando de Sophie, pero parece que o seu amor é imposible.

Nathan é un tipo bipolar ou algo parecido. Supostamente é un científico que traballa nunha importante empresa, pero ao final da película sabemos, polo seu irmán, que realmente traballa nunha empresa científica pero nun posto menor e sen relevancia, e que pasa unhas crises terribles, conseguiu o posto por un favor e ninguén se pregunta nada sobre o tema. É de orixe xudea e está obsesionado co holocausto e o nazismo, parte da súa estraña relación con Sophie vén de aí.

Sophie é unha polaca de relixión católica, non xudea, que era filla dun profesor de universidade afecto ao nazismo, que estaba de acordo coa solución final cos xudeus (esto sábese ao final da película, non antes). Por avatares, acabou no campo de concentración de Auschwitz, pero ao saber falar alemán perfectamente, por decisión do pai, estaba de criada nos barracóns dos oficiais alemáns, e incluso parece que traballou directamente para Rudolf Hess. Así que tan mal non o pasou, polo menos tan mal como os xudeus polacos. Non queda moi claro, porque a collen en mentiras en varios momentos da historia, pero semella que chegou cos seus dous fillos ao campo, e perdeu aos dous, en estrañas circunstancias.

Cara ao final da película, Sophie ten que tomar a decisión de marchar ao sur con Stingo e formar unha familia, ou quedar no norte con Nathan, con quen está pasando unha terrible crise. Sophie decide non ir ao sur, porque di que xa demostrou claramente non ser unha boa nai, vaise con Nathan de novo, e ao día seguinte aparecen os dous mortos despois de tomar un veleno. SPOILER. Xa pasaron máis de 40 anos, non será para tanto contar isto.

Saúdos.

O secreto da pirámide (o xoven Sherlock Holmes)

O outro día atopei nunha cadea da TDT, na súa emisión convencional, unha suposta xoia oculta, que finalmente non o foi tanto, pero prometía. O título orixinal era "O xoven Sherlock Holmes" e en Hispanoamérica respetárono, pero en España decidiron que era mellor chamarlle "O secreto da pirámide". Como Sherlock Holmes é un personaxe que me interesa moito, deille unha oportunidade. Non me pareceu gran cousa, pero polo menos pasouse un rato algo entretido.

A película é do ano 1985, e curiosamente había pesos pesados na realización, como Barry Levinson na dirección, Chris Columbus no guión e Steven Spielberg na produción executiva. A historia é orixinal deles pero está baseadas nas historias e personaxes de Arthur Conan Doyle, obviamente. Está ambientada na adolescencia de Holmes e Watson (licencia poética dos autores) e por esa razón, a maioría dos actores eran rapaces novos que seguramente querían lanzar como estrelas, pero semella que non tiveron éxito. Os principais actores e actrices foron Nicholas Rowe, Alan Cox e Sophie Ward, que despois tiveron pouco éxito. Dos secundarios adultos tampouco se garda gran lembranza (pode ser un indicio que de case ningún deles haxa artigo na Wikipedia en español).

Pois nada, que Holmes e Watson coñécense nun internado de Londres, e nese momento na cidade estanse producindo estrañas mortes que só Holmes identifica como asasinatos, todo o mundo pensa que son suicidios, producidos en estrañas circunstancias, pero suicidios. Intenta convencer ao inspector Lestrade de Scotland Yard, pero obviamente este non pensa que haxa que preocuparse polo que opina un adolescente presuntuoso.

Pois resulta que hai unha secta neopagá de orixe exipcia que está oculta en Londres, que se reúne baixo unha pirámide de madeira nun vello edificio ruinoso, e que alí leva a cabo os seus rituais, que en moitos casos lembran bastante a escenas que vimos nas películas de Indiana Jones, tendo en conta que estaban comezando a facerse nesta época, e que Spielberg estaba tamén no allo. Obviamente, ganan os bos pero, por exemplo, aquí vese por que razón Holmes converteuse nun tipo frío e calculador que nunca se namorou.

Saúdos.

O reiciño de Galiza (banda deseñada)

Hai unhas semanas, nunha breve pausa na miña elevadísima carga de traballo, deume por ler un tamén breve cómic que merquei no último verán. Os cómics, xa de por sí, ao ter moito debuxo e pouca letra, ocupan moito menos tempo de lectura que un libro convencional, pero ademais este era curtiño, polo tanto non me ocupou máis que media hora.

O cómic titúlase "O reiciño de Galiza" e está baseado nun relato breve escrito polo francés Víctor Hugo incluído na súa magna obra "A lenda dos séculos", perfecto exemplo do romanticismo tan presente na Francia do século XIX. O guión é de Inacio Vilariño e os debuxos son de Iván Suárez. Tomaron como base a tradución desa obra feita por Henrique Harguindey Banet, e que acabo de lembrar que a teño na casa, así que intentarei lela un día destes (cando o faga, que será pronto, pouco despois veredes aquí o devandito artigo).

A historia está vagamente baseada no rei Don García de Galicia, de vida breve, que viviu a finais do século XI. Pero o autor tomouse moitas licencias. Chámalle Nuno, di que hai sete infantes que o raptan para desfacerse del e que un enigmático cabaleiro francés chamado Roldán, que forma parte da épica das súas lendas, vén a liberalo. O debuxo e a cor son moi atractivos, e o guión e diálogos tamén, porque están compostos en verso, que seguramente todos asociamos ás tramas desa época e/ou posteriores.

Por se non chegara con iso, Demo Editorial, a principal editorial de cómic en galego (xunto con Kiko da Silva en Pontevedra, co Garaxe Hermético), dirixida polo coruñés Manel Cráneo, ademais de publicar a obra, fixo un pequeno pero digno documental para anunciala, que puxeron á disposición do público na súa canle de Youtube, e que vos poño eu ao final.

Saúdos.