A volta ao mundo en oitenta días

Ando bastante liado agora mesmo, esa é a razón pola cal pasou case un mes dende que vin esta película e aínda non puiden escribir esta breve crónica sobre ela. Non a vin na televisión convencional, nin en ningunha plataforma das actuais, senón que forma parte desa colección de cine clásico que me agasallaron, e da que xa dixen algunha vez que me agrada especialmente o caderniño que trae e que explica os principais pormenores de cada película, que me parece moi interesante.

Ten toda a pinta que foi unha superprodución, na que aparecen moitos actores coñecidos facendo pequenos papeis, visitaron uns cantos países para facer máis internacional a película (coa súa temática era moi comprensible) e definitivamente foi un grande negocio cunha alta porcentaxe de éxito. É longa, dura tres horas, pero como pasan tantas cousas e en tantos lugares diferentes, transcorre nun suspiro. E recoñezo que, como viaxeiro que son, tiña ganas de ver unha película ambientada en moitos lugares e paisaxes diferentes.

Foi presentanda en 1956, dirixida por Michael Anderson e producida por Michael Todd (parece que este dato é máis relevante do habitual), baseada na novela homónima de Xulio Verne, o cal tamén é unha garantía adicional. Os catro papeis principais foron para David Niven, Cantinflas, Shirley MacLaine (no seu primeiro papel importante) e Robert Newton. A nómina de actores famosos (case todos homes) que fixeron cameo (parece que ese concepto e palabra foi un invento do produtor para esta película) foi longa, e podemos destacar, entre outros, a Buster Keaton, Charles Boyer, Fernandel, Frank Sinatra, John Gielgud, Luis Miguel Dominguín, Marlene Dietrich, Peter Lorre, Ronald Colman ou Trevor Howard.

A historia penso que é ben coñecida. Phileas Fogg, un estirado señorito victoriano, durante unha partida de cartas no seu club en Londres, aposta cos seus compañeiros de timba unha grande cantidade de cartos a que é factible dar a volta ao mundo en 80 días, sobre todo agora que os británicos xa remataron as obras do ferrocarril na India. Xusto ese día, prodúcese un atraco no Banco de Inglaterra, e o autor ten un certo parecido físico con Fogg, así que alguén sospeita que el foi o ladrón.

Comeza a viaxe cun recén contratado criado (pouco lle duraban, despedíaos por calquera fruslería) chamado Picaporte (na versión española), e comeza a perseguilos de incógnito un axente de Scotland Yard, pola sospeita do roubo no banco. Van pasando por Francia, España, o canal de Suez, India, Hong Kong, Xapón e Estados Unidos. No seu paso pola India, únese a eles a princesa Aouda, que ía ser queimada xunto ao seu marido morto, nun ritual hindú.

Finalmente chegan a Londres de novo, pero cren chegar tarde por uns poucos minutos ou horas. Ata que se decatan que non pasaron aínda 80 días, senón 79, xa que, pola traxectoria da súa viaxe, cruzaron o meridiano do Pacífico nun sentido que lles fai atrasar o reloxo 24 horas. Así que agora están sobrados de tempo, ganan a aposta, e incluso Fogg e Aouda casan ou prométense.

Saúdos.

No corazón do mar (película)

No título deste artigo tiven a precaución de aclarar que falo dunha película, porque hai case catro anos lin a novela na que está baseada, e será mellor diferencialas. Por se vos interesa, pinchando aquí podedes ler o artigo que escribín sobre a novela. A película é bastante fiel ao libro, polo tanto, o que contei daquela é perfectamente válido de novo neste momento.

A película foi dirixida en 2015 por Ron Howard, e os principais papeis foron para Chris Hemsworth, Benjamin Walker, Cillian Murphy, Tom Holland, Brendan Gleeson e Ben Whishaw. Hai que ter en conta que os dous últimos protagonizan unha historia paralela na que Herman Melville busca e coñece a un dos supervivintes da traxedia, 30 anos despois de que sucedera, para atopar a inspiración que o levará despois a escribir "Moby Dick", que non trata do mesmo pero é parecida. O resto de papeis tratan sobre a historia orixinal do baleeiro "Essex".

A historia trata sobre o baleeiro "Essex", fletado en Nantucket, illa do norleste de Estados Unidos onde está asentada boa parte da industria baleeira a comezos do século XIX, sobre 1820. A Owen Chase téñenlle prometido que sería o capitán dun novo baleeiro, debido á súa moita experiencia e éxito. Pero non é orixinario da illa, e iso sempre pesa na industria, polo tanto terá que aceptar ser primeiro oficial ante o capitán George Pollard, inexperto pero de familia importante na illa. Está claro que as relacións non van ser boas dado ese inicio.

Comezan a travesía e axiña comproban que no Atlántico sur apenas quedan baleas. Alguén dilles que no Pacífico hai moitísimas, así que superan o Cabo de Fornos e suben cara a liña do Ecuador, para dende alí, separarse da costa. Efectivamente, a moita distancia da costa, atopan campos de baleas ben cumpridos, e comezan a caza. Co que non contaban é que un dos cachalotes os atacara a eles, aparentemente con moita intelixencia, e destrúa completamente o seu baleeiro.

Só conseguen salvarse fuxindo en tres pequenas balsas, e a partires dese intre, o seu único obxectivo é volver á costa para salvar a vida, pero incluso iso lles costa bastante. Para acadalo, teñen que chegar incluso ao canibalismo. Ao final conseguen chegar pero a experiencia transformoulles totalmente a vida.

Saúdos.

A romanización en Galicia

No ano 2009 merquei o libro do que vou falar agora, tocoulle esperar quenda durante 13 anos, e máis que puido ser. Daquela estaba eu suscrito ao Círculo de Lectores, onde mercaba libros en castelán (porque xa pechou), e a Biblos, onde merco libros en galego (porque aínda segue funcionando). Tiña unha certa "obriga" de mercar un libro en cada plataforma cada bimestre, e nalgunhas ocasións a oferta non me chistaba demasiado, e acaba elixindo libros que podían ser interesantes pero que non me apaixoarían, como podería ser este.

En primeiro lugar debo dicir que o libro titúlase "A romanización en Galicia", e foi escrito por Ana María Suárez Piñeiro, que agora (non sei se daquela) é profesora de Historia Antiga na Universidade de Santiago de Compostela. Así que algo debe saber do tema. Pertence á Serie Keltia da Editorial Toxosoutos, da que xa teño mercado algún libro anteriormente. A historia, arqueoloxía, o pasado de Galicia é un tema do meu interese. Se cadra non está en primeira liña, pero interésame.

En calquera caso, a lectura resultoume algo insulsa, por moi xeral e pouco concreta. Ten pouco máis de 100 páxinas. Fala primeiro extensamente dos diferentes modelos de romanización que propoñen os teóricos do tema, como aculturación, integración, emulación, adaptación... E despois estuda ese mesmo concepto en diferentes lugares fóra de España, como a Galia, a Dacia, a Xermania, ou o norte de África, para rematar analizando o fenómeno en España e en Galicia. E remata o libro cunhas curiosas táboas estatísticas sobre epigrafía en estelas funerarias: quen dedica, a quen, que deuses se nomean, etc.

Saúdos.