Cube

Na miña nova Smart TV tamén se colle Rakuten TV, que é unha plataforma de streaming que ofrece series e películas gratis con publicidade. "Cube" foi a primeira (e ata agora última) película que vin nesa plataforma. Lembro que cada 15 minutos (aproximadamente) botaban máis ou menos 1 minuto de publicidade. Polo menos, sabíase canto ía durar a publicidade, porque dicían dende o principio que anuncios ían ser, e ao comezar cada un informaban da súa duración. Normalmente eran 2-3 anuncios duns 20 segundos cada un. Como curiosidade, direi que cada película poñía unha puntuación (non sei se é dos usuarios de Rakuten), e en xeral raramente chegaba ao 5, pero cando vin que esta andaba polo 7,5, pensei que podía ser mellor opción que as outras.

"Cube" foi dirixida en 1997 por Vincenzo Natali. A pesar do nome italianizado, o director é canadiano, igual que todo o elenco e a produción en  xeral, polo que parece. Non digo os nomes dos actores e actrices porque dubido bastante que sexan coñecidos fóra do Canadá.

Varias persoas aparecen dentro dunha habitación cúbica. Hai unha porta de comunicación en cada unha das seis caras do cubo. Ninguén lembra como chegou alí. Miran a través desas portas, pero acaban descubrindo que as habitacións que se atopan do outro lado son similares ás súas, e algunhas teñen trampas mortais.

Os integrantes da expedición son un policía, un arquitecto, unha médico, un especialista en fuxir de cárceres, unha estudante de Matemáticas e un rapaz autista. Ao principio todos seguen ao fuxitivo, que semella ter ideas moi valiosas para saír do cubo, pero morre rápidamente ao non detectar unha das trampas. Acaban descubrindo que a clave para saber se unha habitación é perigosa son uns números gravados na súa porta, así que a estudiante vólvese esencial para iso. Atópanse co autista máis tarde, rexeitado primeiro pola maioría, pero despois descubren que é un xenio do cálculo, así que xa o aprezan máis.

Van movéndose pola estrutura, e a estudiante descubren que hai un inmenso cubo formado por 26 habitacións desas en cada unha das tres dimensións, ou sexa, 17.576 habitacións. E tamén descubre, pola numeración, que nalgunhas ocasións, hai unha habitación 27 que lles podería sacar da superestrutura. Van pasando cousas, que non vou contar, ata que algúns conseguen saír, pero outros non.

Saúdos.

 

A vida secreta de Úrsula Bas

Hai pouco tiven a oportunidade de ler algo (sería no entroido??) e tocoulle á novela "A vida secreta de Úrsula Bas" da autora Arantza Portabales. Esta autora estase significando como a muller con máis estilo escribindo novela negra en galego. Xa non imos entrar en debates estériles de se as mulleres están máis ou menos capacitadas para escribir novela negra, co prexuízo de que son unhas historias máis ben pragadas de estereotipos machistas que dificilmente sairían da cabeza dunha muller. Creo que non son un gran amante dese xénero, pero lin esta novela e tívome enganchado, paseino moi ben coa súa lectura. A resolución da trama paréceme ben interesante, aínda que obviamente non vos desvelarei nada, sobre todo porque a novela é bastante recente, e o prestixio da autora está crecendo axiña.

Úrsula Bas é unha escritora de certo éxito cunha vida familiar algo anodina, que un determinado día desaparece, cando ía dar unha charla nunha biblioteca. Encárganlle o caso ao inspector Santi Abad, que acaba de reincorporarse á comisaría despois de case dous anos de baixa psicolóxica polo estrés que lle produciu o caso da anterior novela da autora. Alí coincide cun novo xefe, moi diferente ao anterior, e coa compañeira Ana Barroso, coa que tivo unha relación, e o resultado desta é boa parte da culpa desa baixa. O caso semella bastante intrincado e estraño, pasan cousas bastante incomprensibles, ata que comezan a atopar a conexión con outro caso similar que se produciu un par de anos antes.

Saúdos.

A guerra dos mundos (1953)

Aproveitando que na miña nova Smart TV se pode ver Youtube, de cando en vez busco películas que poidan estar enteiras. Aínda me deu poucas veces por facer iso, pero creo que vou atopar moitas perlas. Unha das últimas que atopei foi a primeira versión cinematográfica de "A guerra dos mundos", que vira hai moitos anos e me gustara moito. Como curiosidade, direi que non estaba nun vídeo único, senón nunha lista de reprodución cos 13 fragmentos ordeados que ían véndose consecutivamente cunha pausa mínima entre eles. Polo tanto, a experiencia cinematográfica ficou intacta. E ademais estaba na dobraxe latinoamericana, que tampouco me desagrada.

Foi dirixida por Byron Haskin en 1953, e o único actor minimamente destacado (e tampouco demasiado) foi Gene Barry, que fai o papel principal. Teño que recoñecer que sempre me chamou a atención a calidade dos efectos especiais para o momento no que se fixo a película.

No deserto estadounidense caen uns meteoritos, e resulta que son naves alieníxenas que veñen invadir a Terra. Un eminente científico lidera a resistencia dos terrícolas pero os invasores parecen invulnerables. Vese o avance e a destrución das principais cidades do planeta pero, inesperadamente, un día determinado, as máquinas nas que veñen os invasores comezan a fallar porque os seus pilotos semellan estar enfermos. Efectivamente, a inesperada e aparentemente inmerecida victoria dos terrícolas débese aos xermes que existen na atmósfera terrestre, para a que non estaban preparados os alieníxenas.

Saúdos.

O abrazo da morte

Hai unhas semanas, no espazo de cine clásico da fascistoide Trece, dirixido por Garci, botaban a película titulada en España "O abrazo da morte". En Arxentina titulouse "Sen lei e sen alma" e o título orixinal era "Criss Cross" que podería traducirse como "Entrecruzado". Agora mesmo non lembro se no coloquio comentaron cal podía ser a razón dese título, pero eu non lle vexo ningún xeito a ningún, nin sequera ao orixinal.

Foi dirixida en 1949 por Robert Siodmak, e os protagonistas principais foron Burt Lancaster, Yvonne De Carlo e Dan Duryea, este último un bo actor ao que non se ve en moitas películas.

É unha película de cine negro na que, como é habitual neste xénero, nada é o que parece e todos enganan a todos. A historia xira en torno ao trío formado por Steve, Anna e Slim. Steve e Anna estiveron casados e moi namorados, pero xa se divorciaron, aínda que semella algo daquel amor, aínda que hai máis por parte de Steve, xa que Anna non semella unha boa influencia para el, e non semella moi fiable nese nin noutros aspectos. Slim é un gangster que agora está con Anna e coa que acaba casando.

Steve traballa nun furgón blindado e sorpresivamente proponlle a Slim e á súa banda un sinxelo atraco ao propio furgón que el conduce no que todos sairían ganando. A idea de Steve era enganar aos outros, levarse todos os cartos e fuxir con Anna. O atraco sae mal, pero consegue fuxir con Anna, pero finalmente Slim acaba dando con eles e matándoos.

Saúdos.

Salomón e a raíña de Saba

O mes pasado, un venres pola noite, no espazo de cine clásico de Garci en Trece, botaban "Salomón e a raíña de Saba", unha desas películas bíblicas (que en xeral non me desagradan) que non vira e que tiña ganas de ver. Creo que non estivo mal, pero a dicir verdade, apenas lembro nada, así que tampouco debía ser para tanto, ou se cadra estaba moi canso e non me enterei de moito, que me pasa agora con certa frecuencia os venres pola noite.

Foi dirixida en 1959 por King Vidor, e protagonizada por Yul Brinner, Gina Lollobrigida e George Sanders. Casualmente a estrela da película ía ser Tyrone Power, que comezou a rodaxe en Madrid, pero morreu ao pouco tempo dun infarto (parece que algunhas esceas nas que el saía de lonxe se aproveitaron igual), así que chamaron a Yul Brinner, que saía con pelo na película, parece que natural.

Morre o Rei David e ten que escoller ao seu sucesor. Todos pensan que escollerá ao maior, Adonías, que non parecía moi boa xente, pero David ten unha visión divina que lle aconsella escoller a Salomón, o menor, e así o fai. O Faraón de Exipto tampouco está contento con esta elección, e intenta convencer á raíña de Saba para que seduza a Salomón e o destrúa, pero ao final acaba sendo ela a seducida. En xeral, todo moi bíblico.

Saúdos.

Nada que ver

Xa hai mes e medio que se estreou no Teatro Colón da Coruña o documental "Nada que ver", dirixido por Iago Prada, e que intenta contar (porque doado non é) os primeiros 25 anos da emisora de radio comunitaria coruñesa CUAC FM, da que formo parte. Con isto da pandemia, tivemos que estrealo cando xa van 26, e eu levo na mesma xusto a metade dese tempo, 13 anos.

Había unha boa entrada no Colón, cando aínda estaba golpeando algo a sexta onda do coronavirus, e en xeral, a xente saíu moi contenta e emocionada da proxección. Vese que Iago é moi competente e soubo captar bastante ben o espírito da empresa, tendo en conta que el tamén participou durante algún tempo nun dos programas da emisora, así que xa se enchoupou en parte do bo rollo que abonda por alí.

Agora comeza o circuito por festivais e outras proxecións. A semana que vén poderá verse no Fórum Metropolitano da Coruña, grazas á Asociación de Veciños Oza - Gaiteira - Os Castros, que proxecta alí documentais os luns con certa frecuencia. E cando remate ese periplo, xa poderá verse libremente en plataformas, suponse.

Saúdos.